Phorum.com.gr

Γιατι πολλες φορες υιοθετουμε συμπεριφορες των γονιων μας, που εχουμε αξιολογησει ως προβληματικες και ασχημες;

Στο μυαλο μου εχω συγκεκριμενες γονεικες συμπεριφορες των οποιων ενδεχομενως να υπηρξαμε αποδεκτες και ισως να μας στοιχισε, ισως να μας δημιουργησε ψυχικα τραυματα και ισως ακομη να μας ταλαιπωρουν εχοντας ριζωσει τοσο εντονα μεσα μας, που μας καθιστουν και μας καποιες φορες, προβληματικους.

Για χαρη της κουβεντας, ενα παραδειγμα...
Ο πατερας μου ηταν ιδιαιτερως εντονος, απολυτος και προσβλητικος. Οχι χωρις λογο. Αν ομως κατι καναμε λαθος και δεν περνουσε την εγκριση του, δεν ειχε... Δεν πειραζει, και τετοια. Θα φωναζε προσβαλοντας. Δε θα εβριζε, ποτε δε θυμαμαι να εβρισε, αλλα οι κουβεντες του τσακιζαν κοκκαλα.

Μεγαλωσα και περασε καιρος για να καταλαβω τον πατερα μου και να συνειδητοποιησω για ποιο λογο φεροταν ετσι. Σιγουρα μας αγαπουσε, σιουρα ανησυχουσε και νοιαζοταν! Ουτε κουβεντα για κατι διαφορετικο! Αυτα ειναι δεδομενα ακομη και αν τοτε δεν ηταν τοσο ευδιακριτα. Δεν ειχε τροπους ομως, δεν ειχε μαθει καλυτερα, καθως ειχε ταλαιπωρηθει απο μικρος.

Γεννημενος το '40 σε χωριο, ο δευτερος στη σειρα απο τα τεσσερα αδελφια του (παραπανω, αλλα πολλα "χαθηκαν"... ) και ο πρωτος απταγορια, να φυλαει τα προβατα σε ηλικια 7 χρονων, ισως και μικροτερος. Και στα 10 να τον στελνουν στην Αθηνα, να μεινει σε μια θεια, σενα δωματιο, δουλευοντας σε μαγεριο και πλενοντας πιατα πανω σενα τελαρο, για να φτανει τη βρυση. Αυτα για τα παιδικα του χρονια, υπαρχουν και αλλα και πιο εντονα, αλλα ηθελα να επισημανω περισσοτερα εκεινα τα χρονια. Οταν αρχιζε να συνειδητοποιει τι γινεται. Τι καταλαβε απο τη ζωη; τι του μεινε απο εκεινα τα πολυ βασικα χρονια; Ουτε κουβεντα για τρυφεροτητα ασφαλως. Δε χρειαζοταν και κατι παραπανω για να σκληρυνει ως ανθρωπος. Και σκληρυνε. Και οση αγαπη και αν ενιωθε, δυστυχως, δεν ειχε τον τροπο να τη δειξει.

"Δεν εχει τροπους, ο πατερας σας" ελεγε η μανα, και συμπληρωνε "Καλα τα λεει και για το καλο σας, αλλα δεν εχει τροπους και χανει και το δικιο του!". Και γω ακουγα... "Μπλα μπλα μπλα... ειναι αγροικος... μπλα μπλα μπλα...". Και οι τροποι του με πληγωναν... τι και αν τους ελεγε απο ενδιαφερον και αγαπη; Τι να εκλογικευα εγω σεκεινη την ηλικια; Με τσακιζε. Οχι οτι ηταν κατι το καθημερινο και συνεχομενο. Αλλωστε δουλευε ολη μερα, δεν τον εβλεπα πολυ συχνα, ουτε καν σαββατοκυριακα. Ηταν (και ειναι) ο πατερας μου ομως και ηθελα να νιωθω οτι μαγαπα. Τεσπα.

Πιστευα λοιπον, πως ενα πρωτο βημα για να ξεπερασεις ολη αυτη την επηρεια των προβληματικων συμπεριφορων, θα ηταν η συνειδητοποιηση και η κατανοηση. Τοσο του τι επιπτωση ειχε αυτη η προβληματικη συμπεριφορα, οσο και το γιατι το ατομο συμπεριφεροταν ετσι.

Αυτο που διαπιστωσα ομως, ειναι πως ακομη και αν βρουμε το προβλημα που μας εχει δημιουργησει, ακομη και κατανοησουμε και συγχωρεσουμε ισως το ατομο για τη συμπεριφορα του, θα καταληξουμε πολλες φορες να εχουμε την ιδια συμπεριφορα ως γονεις.

Θα φωναξω, θα γινω επικριτικη, ισως και ειρωνικη ενω ταυτοχρονα θα θελω να χτυπησω το κεφαλι μου στον τοιχο που το κανω. Ναι, θα ζητησω συγγνωμη μετα και θα εξηγησω γιατι το εκανα, και οχι, δεν το εκανε ποτε ο πατερας μου αυτο. Το γεγονος ειναι οτι... παροτι ενω αναγνωρισει, εχω κατανοησει, εχω συγχωρεσει, βλεπω τον εαυτο μου να κανει το ιδιο. Και παροτι θα ζητησω συγγνωμη, σιγουρα θα επηρεαζονται τα παιδια απο εκεινη την αρχικη συμπεριφορα μου.

Και ρωτω...

Αφου εχουμε αναγνωρισει συγκεκριμενες συμπεριφορες ως προβληματικες και ασχημες, γιατι τις υιοθετουμε;

Τις υιοθετουμε γιατι τελικα τις εγκρινουμε ασυνειδητα ως καταλληλες για τη σωστη διαπαιδαγωγηση; τις υιοθετυμε γιατι ηταν ανεκαθεν γραμμενες στο dna μας; τις υιοθετουμε γιατι ετσι μεγαλωσαμε και αυτο μας εχει μεινει ως φυσιολογικη αντιδραση σε κατι; επειδη ισως τα παιδικα χρονια ειναι τοσο σημαντικα στην ασυνειδητη απορροφηση τετοιων συμπεριφορων;

Γιατι οσο μεγαλωνουμε πολλοι απο μας λεμε... "Κανω σαν τη μανα μου!" "...τον πατερα μου!"; γιατι υιοθετουμε συμπεριφορες που παλαιοτερα κατακριναμε και μας εκαναμ να νιωθουμε ασχημα;

Ή ειμαι μονο εγω;

πιθανον να εισαι μονο εσυ, η τουλαχιστον ειναι κατι που δεν συμβαινει σε ολους.

εγω δεν κανω κανενα απο τα λαθη των γονιων μου, εκεινα τουλαχιστον που εχω αναγνωρισει ως λαθη. κι αν κανω δικα μου, καινουρια λαθη και τα καταλαβω, προσπαθω να μην τα επαναλαβω.

Φοβαμαι οτι θα κανω τα ιδια. Καποια πραγματα περνανε στο χαρακτηρα μας. Ισως αν ζησουμε με διαφορετικους στο χαρακτηρα ανθρωπους να καταφερουμε να γινουμε περισσοτερο σαν εκεινους.

Ορέστης 35 έγραψε: 14 Απρ 2018, 13:27 Φοβαμαι οτι θα κανω τα ιδια. Καποια πραγματα περνανε στο χαρακτηρα μας. Ισως αν ζησουμε με διαφορετικους στο χαρακτηρα ανθρωπους να καταφερουμε να γινουμε περισσοτερο σαν εκεινους.

αν θα τα κάνεις θα είναι γιατί φοβάσαι.
να μην φοβασαι!

είναι το μαθημένο μας, μας προσφέρει
την ψευδαίσθηση της ασφάλειας

αυτό που ντυνόμαστε όσο μεγαλώνουμε,
σαν στρώσεις ρούχων, το ένα πάνω απ τ άλλο,
και που έχουμε υποχρέωση να αφαιρούμε
όσο μεγαλώνουμε, μέχρι ν απομείνουμε γυμνοί
και να γίνουμε αυτό που επιθυμούμε

απίθανο, μα όχι αδύνατο

Άστα να πάνε. Ενώ λες εγώ ποτέ δεν θα... ε εκεί είναι που θα κάνεις.

Custom_F πολύ όμορφο θέμα άνοιξες. Το ερώτημα σου για μένα εχει απαντηση στην εξελικτικη βιολογια: τα παιδια των ανθρωπων εχουν την ταση να αντιγράφουν τους γονεις στην μικρη ηλικια και να τους εντυπωνονται συμπεριφορες γιατι αυτο ειναι που τα βοηθουσε να επιβιωσουνε. Τα παιδια οταν ειναι μικρα εχουν πολυ πλαστικο εγκεφαλο που αποτυπωνει ευκολα τις συμπεριφορες των προστατων τους για να μπορεσουν να επιβιωσουν καλυτερα. Αυτο εξηγει και γιατι οι ιδεες που μας αποτυπώνονται στο μυαλο οταν ειμαστε μικροι μενουνε μαζι μας πιο πολυ και μας διαμορφωνουνε περισσοτερο.

Πραγματικα, απο ολες τις απαντησεις, κατι πηρα!!!!

Χαιρομαι που δεν ειμαι μονη, χαιρομαι που υπαρχουν και ανθρωποι που το εχουν ψαξει σε μεγαλο βαθος και εχουν δωσει τις εξηγησεις τους και τις μοιραζονται και χαιρομαι και για οσους δεν υιοθετησαν τις προβληματικες συμπεριφορες, καθως αυτο θεωρω το ιδανικοτερο για ολους μας!

Αγκαλια σε ολους!!!!!!!!

Και εγώ σε μεγάλο βαθμό κάνω τα λάθη των δικών μου, τα λέγαμε και εχθές.
Η δική μου εξήγηση έχει ως εξής: επαναλαμβάνοντας τα λάθη τους, τους δικαιολογουμε.
Είναι σαν να λες " α ρε πατέρα ποσο δίκιο είχες όταν ήσουν πχ απότομος 'η απόμακρος. Τώρα σε καταλαβαίνω. Είναι αδύνατον να είσαι τέλειος όταν η καθημερινότητα έχει τόσο άγχος, όταν τα προβλήματα είναι τόσο πολλα, όταν οι ευθύνες ειναι τόσο μεγάλες".
Δικαιολογουμε δλδ με αυτόν τον τρόπο την κακή τους συμπεριφορά, αφού γινόμαστε εμείς οι ίδιοι το πειστήριο ότι ο άνθρωπος που δυσκολεύεται αναγκαστικά θα είναι νευρικός, ειρωνικός κλπ.

Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορούμε, δεν αντέχουμε, να σκεφτούμε πως ήταν ίσως ένας κακος πατέρας. Ή κάποιος τύπος που τελικά δεν γουστάρει να έχει παιδια, η που ίσως γουστάρει να είχε μια διαφορετική ζωη.
Αλλά επειδή αυτή η σκέψη τσακίζει τους περισσότερους, προτιμούν να δικαιολογούν τις προβληματικές συμπεριφορές των γονιών αναπαράγοντας τες ώστε να γίνουν λογικές κι αναμενομενες.

ritzeri έγραψε: 14 Απρ 2018, 15:06 Και εγώ σε μεγάλο βαθμό κάνω τα λάθη των δικών μου, τα λέγαμε και εχθές.
Η δική μου εξήγηση έχει ως εξής: επαναλαμβάνοντας τα λάθη τους, τους δικαιολογουμε.
Είναι σαν να λες " α ρε πατέρα ποσο δίκιο είχες όταν ήσουν πχ απότομος 'η απόμακρος. Τώρα σε καταλαβαίνω. Είναι αδύνατον να είσαι τέλειος όταν η καθημερινότητα έχει τόσο άγχος, όταν τα προβλήματα είναι τόσο πολλα, όταν οι ευθύνες ειναι τόσο μεγάλες".
Δικαιολογουμε δλδ με αυτόν τον τρόπο την κακή τους συμπεριφορά, αφού γινόμαστε εμείς οι ίδιοι το πειστήριο ότι ο άνθρωπος που δυσκολεύεται αναγκαστικά θα είναι νευρικός, ειρωνικός κλπ.

Ουτε καν. Εγω δεν ειπα οτι τον δικαιολογω επειδη ειχε αγχος για την καθημερινοτητα, αλλα επειδη μεγαλωσε χωρις να του μαθει καποιος πως να δειχνει οτι αγαπαει. Απο κει και περα, σιγουρα θα υπαρχουν και ανθρωποι που τελικα δε ηθελαν να γινουν γονεις και τους εκατσε στραβα και δε μπορουσαν να το χειριστουν. Ακομη και ετσι λοιπον... Γιατι υιοθετεις τη συμπεριφορα του πατερα σου; Αρα τον εαυτο σου διακιολογεις βασιζομενος στον πατερα σου, οχι τον ιδιο τον πατερα σου.

Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορούμε, δεν αντέχουμε, να σκεφτούμε πως ήταν ίσως ένας κακος πατέρας. Ή κάποιος τύπος που τελικά δεν γουστάρει να έχει παιδια, η που ίσως γουστάρει να είχε μια διαφορετική ζωη.
Αλλά επειδή αυτή η σκέψη τσακίζει τους περισσότερους, προτιμούν να δικαιολογούν τις προβληματικές συμπεριφορές των γονιών αναπαράγοντας τες ώστε να γίνουν λογικές κι αναμενομενες.

Μπορει στη δικη σου περιπτωση να ειναι ετσι. Και λυπαμαι γιαυτο... Στη δικη μου δεν ειναι. Και το βλεπω απο αλλα πραγματα. Βλεπω τι ανθρωπος ειναι και ειναι καλος και αξιαγαπητος! Μεσα στη σκληραδα του, ειναι υπεροχος! Εστω για οσους τον γνωριζουν και μπορουν να τον καταλαβουν. Εμενα μου αρκει.

Ωραίο θέμα. Θα γράψω αργότερα τα δικά μου.
Κάποια λάθη τα κάνω ασυναίσθητα, κάποια άλλα ευτυχώς τα έχω πετάξει απο πάνω μου

νομίζω ότι οι κακές συμπεριφορές είναι κάτι πανανθρώπινο, απλό να το εντοπίσεις αλλά περίπλοκο να εξηγηθεί πως προκύπτει κάθε φορά. παίζουν ρόλο τα βιώματα, οι συνθήκες που αντιμετωπίζεις, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζεις, ο χαρακτήρας, η ψυχολογία σου κάθε φορά. με λίγα λόγια το ότι η συμπεριφορά μας κάποιες φορές θυμίζει τους γονείς μας δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το ότι τις υιοθετήσαμε από αυτούς, δεν είναι δα και κάτι τόσο μοναδικό όπως η εμφάνισή μας. αλλά αφού τις έχουμε εντοπίσει καλό είναι να τις αποφεύγουμε, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά. εγώ πάντως δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τους γονείς μου στη συμπεριφορά. ίσως έχω κάποια στοιχεία, αλλά γενικά νιώθω διαφορετικός.

Custom_F έγραψε: 14 Απρ 2018, 15:21

ritzeri έγραψε: 14 Απρ 2018, 15:06 Και εγώ σε μεγάλο βαθμό κάνω τα λάθη των δικών μου, τα λέγαμε και εχθές.
Η δική μου εξήγηση έχει ως εξής: επαναλαμβάνοντας τα λάθη τους, τους δικαιολογουμε.
Είναι σαν να λες " α ρε πατέρα ποσο δίκιο είχες όταν ήσουν πχ απότομος 'η απόμακρος. Τώρα σε καταλαβαίνω. Είναι αδύνατον να είσαι τέλειος όταν η καθημερινότητα έχει τόσο άγχος, όταν τα προβλήματα είναι τόσο πολλα, όταν οι ευθύνες ειναι τόσο μεγάλες".
Δικαιολογουμε δλδ με αυτόν τον τρόπο την κακή τους συμπεριφορά, αφού γινόμαστε εμείς οι ίδιοι το πειστήριο ότι ο άνθρωπος που δυσκολεύεται αναγκαστικά θα είναι νευρικός, ειρωνικός κλπ.

Ουτε καν. Εγω δεν ειπα οτι τον δικαιολογω επειδη ειχε αγχος για την καθημερινοτητα, αλλα επειδη μεγαλωσε χωρις να του μαθει καποιος πως να δειχνει οτι αγαπαει. Απο κει και περα, σιγουρα θα υπαρχουν και ανθρωποι που τελικα δε ηθελαν να γινουν γονεις και τους εκατσε στραβα και δε μπορουσαν να το χειριστουν. Ακομη και ετσι λοιπον... Γιατι υιοθετεις τη συμπεριφορα του πατερα σου; Αρα τον εαυτο σου διακιολογεις βασιζομενος στον πατερα σου, οχι τον ιδιο τον πατερα σου.

Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορούμε, δεν αντέχουμε, να σκεφτούμε πως ήταν ίσως ένας κακος πατέρας. Ή κάποιος τύπος που τελικά δεν γουστάρει να έχει παιδια, η που ίσως γουστάρει να είχε μια διαφορετική ζωη.
Αλλά επειδή αυτή η σκέψη τσακίζει τους περισσότερους, προτιμούν να δικαιολογούν τις προβληματικές συμπεριφορές των γονιών αναπαράγοντας τες ώστε να γίνουν λογικές κι αναμενομενες.

Μπορει στη δικη σου περιπτωση να ειναι ετσι. Και λυπαμαι γιαυτο... Στη δικη μου δεν ειναι. Και το βλεπω απο αλλα πραγματα. Βλεπω τι ανθρωπος ειναι και ειναι καλος και αξιαγαπητος! Μεσα στη σκληραδα του, ειναι υπεροχος! Εστω για οσους τον γνωριζουν και μπορουν να τον καταλαβουν. Εμενα μου αρκει.

Ναι, θεώρησε ότι μιλάμε για τον δικό μου πατέρα, το θέμα είναι ευαίσθητο και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και διακριτικόι, δεν αναφερομαι σε κανενός άλλου τους γονεις.

Ο δικός μου πατέρας λοιπόν δεν ξέρω κατά πόσο ήταν ενας καλός πατέρας από την στιγμή που δούλευε σα "μπουστης" ασταμάτητα, μέρα νύχτα, χειμωνα-καλοκαιρι. Υποθέτω οι άνθρωποι θέλουν να περνάνε χρόνο με αυτούς που αγαπανε. Ετσι δεν είναι;
Και επειδή δεν είχαμε πρόβλημα βιοπορισμού, θα μπορούσε να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί μου, έστω και χωρίς να είναι εκδηλωτικός.

Εκείνος λοιπόν δεν αφιερωνε καθόλου χρόνου στα παιδιά του, ακόμη και τα καλοκαίρια διακοπές με τη μητέρα μου κάναμε - εκείνος δούλευε.

Έχω λοιπόν δύο επιλογές.

1. θα τον δικαιολογήσω και θα πω ότι ήταν καλός πατερας.
Άρα κι εγώ αν κάνω τα ίδια με αυτόν , θα είμαι κι εγώ καλός πατέρας, όποτε δεν υπάρχει πρόβλημα να αναπαραξω τη συμπεριφορά του.
Κάποια στιγμή μαλιστα και τα δικά μου παιδιά θα με καταλάβουν (παράλληλα όπως είναι αναμενομενο θα γίνουν κι αυτά μια από τα ίδια)

2. Δε θα τον δικαιολογήσω, θα πω πως ήταν λάθος η συμπεριφορά του και πως ο ίδιος δεν υπήρξε καλός πατερας. Και επειδή εγώ θέλω να είμαι καλυτερος δεν θα υιοθετήσω τη δική του στάση ζωής και θα χαράξω τη δική μου.

Το θέμα είναι, τι αλήθειες αντεχω

νύχτα έγραψε: 14 Απρ 2018, 13:39 είναι το μαθημένο μας, μας προσφέρει
την ψευδαίσθηση της ασφάλειας

αυτό που ντυνόμαστε όσο μεγαλώνουμε,
σαν στρώσεις ρούχων, το ένα πάνω απ τ άλλο,
και που έχουμε υποχρέωση να αφαιρούμε
όσο μεγαλώνουμε, μέχρι ν απομείνουμε γυμνοί
και να γίνουμε αυτό που επιθυμούμε

απίθανο, μα όχι αδύνατο

Καραλάικ

Εδώ είναι που κολλαει ο Κυνόδοντας του Λάνθιμου.

Αν ο μπαμπάς λέει σε αγαπώ ενώ δε θέλει να σε βλέπει και η μαμά επιβεβαιώνει, τότε το παιδί θα μάθει πως αγάπη είναι να μη θέλεις να βλέπεις τα παιδιά σου