Phorum.com.gr

Ληστοσυμμορίτης έγραψε: 20 Μαρ 2025, 13:19 Bravo!

https://www.katiousa.gr/politismos/kini ... kis-palis/

Η ταινία έχει μια σειρά αστοχίες , όχι τόσο λόγω προχειρότητας όσο κυρίως εξαιτίας της οπτικής γωνίας που επιλέγει. Δεν έχει νόημα να γίνει μια εξαντλητική αναφορά, σημειώνω όμως ενδεικτικά κάποια χαρακτηριστικά σημεία.

-Κάνει μια ελλιπή αναφορά στο πρώτο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη , αγνοώντας τα δύο επόμενα, που το συμπληρώνουν και αναδεικνύουν το συνολικό πολιτικό του σκεπτικό.

-Μιλάει για το «ΟΧΙ» του Μεταξά (!), κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ από τον ίδιο στην πράξη, ούτε καν φραστικά -τουλάχιστον με αυτή τη διατύπωση. Alors, c’ est la guerre…

-Τα στιγμιότυπα για την 6η Ολομέλεια είναι οπτικά επενδυμένα με φωτογραφίες από το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ -το πρώτο μετά τη νομιμοποίησή του! Αντίστοιχες αστοχίες υπάρχουν στα πλάνα για τη βοήθεια των σοσιαλιστικών χωρών προς τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ (με πλάνα από τεθωρακισμένα άρματα μάχης!) και αλλού.

-Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται ακόμα και στα διαβόητα «χαρτάκια» της Μόσχας (όχι της Γιάλτας, που ήταν πολύ αργότερα) μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν, που μοίρασαν -υποτίθεται- τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Καταπίνει αμάσητη και αναμασά, δηλαδή, την εκδοχή των απομνημονευμάτων του Τσώρτσιλ -που γράφτηκαν μετά τον θάνατο του Στάλιν.

Αυτό όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα.

Οι Ρώσοι είναι ειδικοί στο να αφηγούνται μια ωραία ιστορία -τους βοηθά ακόμα και η προφορά τους ή η χροιά της γλώσσας τους σε αυτό. Η ιστορία του Νίκου Ζαχαριάδη, όμως, δεν είναι ένα παραμυθάκι όπως τα άλλα . Απαιτεί συστηματική έρευνα, ιστορική ακρίβεια, πολιτικό κριτήριο. Το ντοκιμαντέρ για τον «αλύγιστο Νίκο» δεν απέτυχε απλώς να πιάσει αυτές τις προϋποθέσεις, αλλά το έκανε συνειδητά (!), όπως επιβεβαιώθηκε και στη συνέντευξη τύπου -από τις σχετικές ερωτήσεις του «Ριζοσπάστη».

Γίνεται εύκολα αντιληπτό πως το πρόβλημα δεν είναι ότι οι συντελεστές εστιάζουν στην ιστορία μιας αντρικής φιλίας -το λεγόμενο bromance- αποφεύγοντας μια πολιτική εκτίμηση για την Ιστορία -με γιώτα κεφαλαίο. Το πρόβλημα είναι στην πολιτική θέση που έχουν πάρει -γιατί καμία ματιά δεν είναι απαλλαγμένη από ιδεολογίες, ακόμα και αν δηλώνει πεισματικά ουδέτερη.


-Ο «αλύγιστος Νίκος» ακροβατεί ανάμεσα σε δύο είδη -την ταινία και το ντοκιμαντέρ- αποτυγχάνοντας να κρατήσει ισορροπίες.

Δεν είναι μυθοπλασία (για να δικαιολογεί μια απόκλιση από τα γεγονότα και κάποιες καλλιτεχνικές ελευθερίες), δεν ακολουθεί ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες του ντοκιμαντέρ και της έρευνας και σε αφήνει στο τέλος με μια ειλικρινή απορία: τι ακριβώς είναι;

georgebi έγραψε: 20 Μαρ 2025, 18:28

Ληστοσυμμορίτης έγραψε: 20 Μαρ 2025, 13:19 Bravo!

Χμμμμ........δεν ξέρω αν αξίζει τα μπράβο σου

https://www.katiousa.gr/politismos/kini ... kis-palis/

Η ταινία έχει μια σειρά αστοχίες , όχι τόσο λόγω προχειρότητας όσο κυρίως εξαιτίας της οπτικής γωνίας που επιλέγει. Δεν έχει νόημα να γίνει μια εξαντλητική αναφορά, σημειώνω όμως ενδεικτικά κάποια χαρακτηριστικά σημεία.

-Κάνει μια ελλιπή αναφορά στο πρώτο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη , αγνοώντας τα δύο επόμενα, που το συμπληρώνουν και αναδεικνύουν το συνολικό πολιτικό του σκεπτικό.

-Μιλάει για το «ΟΧΙ» του Μεταξά (!), κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ από τον ίδιο στην πράξη, ούτε καν φραστικά -τουλάχιστον με αυτή τη διατύπωση. Alors, c’ est la guerre…

-Τα στιγμιότυπα για την 6η Ολομέλεια είναι οπτικά επενδυμένα με φωτογραφίες από το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ -το πρώτο μετά τη νομιμοποίησή του! Αντίστοιχες αστοχίες υπάρχουν στα πλάνα για τη βοήθεια των σοσιαλιστικών χωρών προς τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ (με πλάνα από τεθωρακισμένα άρματα μάχης!) και αλλού.

-Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται ακόμα και στα διαβόητα «χαρτάκια» της Μόσχας (όχι της Γιάλτας, που ήταν πολύ αργότερα) μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν, που μοίρασαν -υποτίθεται- τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Καταπίνει αμάσητη και αναμασά, δηλαδή, την εκδοχή των απομνημονευμάτων του Τσώρτσιλ -που γράφτηκαν μετά τον θάνατο του Στάλιν.

Αυτό όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα.

Οι Ρώσοι είναι ειδικοί στο να αφηγούνται μια ωραία ιστορία -τους βοηθά ακόμα και η προφορά τους ή η χροιά της γλώσσας τους σε αυτό. Η ιστορία του Νίκου Ζαχαριάδη, όμως, δεν είναι ένα παραμυθάκι όπως τα άλλα . Απαιτεί συστηματική έρευνα, ιστορική ακρίβεια, πολιτικό κριτήριο. Το ντοκιμαντέρ για τον «αλύγιστο Νίκο» δεν απέτυχε απλώς να πιάσει αυτές τις προϋποθέσεις, αλλά το έκανε συνειδητά (!), όπως επιβεβαιώθηκε και στη συνέντευξη τύπου -από τις σχετικές ερωτήσεις του «Ριζοσπάστη».

Γίνεται εύκολα αντιληπτό πως το πρόβλημα δεν είναι ότι οι συντελεστές εστιάζουν στην ιστορία μιας αντρικής φιλίας -το λεγόμενο bromance- αποφεύγοντας μια πολιτική εκτίμηση για την Ιστορία -με γιώτα κεφαλαίο. Το πρόβλημα είναι στην πολιτική θέση που έχουν πάρει -γιατί καμία ματιά δεν είναι απαλλαγμένη από ιδεολογίες, ακόμα και αν δηλώνει πεισματικά ουδέτερη.


-Ο «αλύγιστος Νίκος» ακροβατεί ανάμεσα σε δύο είδη -την ταινία και το ντοκιμαντέρ- αποτυγχάνοντας να κρατήσει ισορροπίες.

Δεν είναι μυθοπλασία (για να δικαιολογεί μια απόκλιση από τα γεγονότα και κάποιες καλλιτεχνικές ελευθερίες), δεν ακολουθεί ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες του ντοκιμαντέρ και της έρευνας και σε αφήνει στο τέλος με μια ειλικρινή απορία: τι ακριβώς είναι;