Ποιο είναι το ιστορικό σας όσον αφορά τη βίαιη συμπεριφορά; Πέιτε την ιστορία σας, ή απλώς απολαύστε τη δική μου.

[Έκτωρ Φοίνιξ]

Προσωπικά, έχω μια μακρά ιστορία βίαιων ξεσπασμάτων και ακραίων αντιδράσεων. Μέχρι τα 30 μου, που ηρέμησα με κάποιο τρόπο, ήμουν βασικά κωλόπαιδο.
-Όσον αφορά την παιδική μου ηλικία, σας έχω ξαναμιλήσει για τα καμώματά μου. Επί τροχάδην, βασάνισα και σκότωσα αναρίθμητα έντομα, προσπάθησα μια φορά να σκοτώσω την αδελφή μου (σπρώχνοντάς τη στο δρόμο την ώρα που περνούσε αυτοκίνητο), και δύο φορές τον αδελφό μου (μία με ψαλίδι και μία σπρώχνοντάς τον πάνω στο καλοριφέρ). Επίσης μια φορά επιτέθηκα στη μάνα μου με αναπτήρα.
-Στο γυμνάσιο και στο λύκειο κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Δεν είχα πια δολοφονικές τάσεις, αλλά παρέμενα βίαιος. Οι συμμαθητές μου συχνά με δουλεύαν με διάφορους τρόπους, επειδή με θεωρούσαν περίεργο, κι εγώ συνήθως έκανα ότι πίστευα ότι μου λέγαν, για να μην τους χαλάσω τη διασκέδαση. Κάποιες φορές, όταν το παρακάναν με τις μαλακίες τους, εκνευριζόμουν και τους επιτειθόμουν. Ωστόσο, μην όντας ιδιαίτερα δυνατός, πάντα κατέληγα να τις τρώω σε αυτές τις περιπτώσεις. Έτσι σιγά σιγά αποφάσισα να γίνω δυνατότερος για να πάρω το αίμα μου πίσω. Γυμνάστηκα με κάποιες υποτυπώδεις ασκήσεις για λίγο καιρό, αλλά μετά το αμέλησα -- βλέπετε στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου γκάζωσα όσον αφορά τις μαθητικές μου επιδόσεις (περισσότερα γι αυτό σε άλλο νήμα) και η μελέτη δε μου άφηνε πολύ χρόνο να σκεφτώ τα εκδικητικά μου σχέδια.
-Μετά το λύκειο χάθηκα με τους συμμαθητές μου, ωστόσο οι αναμνήσεις από το ξύλο που μου είχαν ρίξει (και δε με πείραζε ο σωματικός πόνος, αλλά η ταπείνωση του ότι μου είχαν επιβληθεί σε επίπεδο σωματικής δύναμης) παρέμεναν στο μυαλό μου και με τρέλαιναν ώρες ώρες. Έτσι ξεσπούσα σε αγνώστους, βασικά σε όποιον ήταν βολικός -- κορίτσια, ηλικιωμένους, όποιον τέλοσπάντων τον έκοβα ότι τον είχα σε σωματική αναμέτρηση, αν μου έδινε την παραμικρή αφορμή (π.χ. μου απηύθυνε το λόγο), τον καταχέριαζα. Φυσικά υπήρχαν και περιπτώσεις που επενέβαιναν άντρες, και τότε τις ξαναέτρωγα. Εν πάση περιπτώσει, τυχερός ήμουν που δεν έμπλεξα πουθενά εκείνη την περίοδο.
-Κοντά στα 30 μου, μετά από άλλη μια τέτοια περίπτωση (που προσπάθησα να δείρω κάποιον βολικό, επενέβη κάποιος γνώστης πολεμικών τεχνών και μ'έκανε ρεζίλι), αφού απομακρύνθηκα απ'το συμβάν, αφού αναποδογύρισα κάνα δυο κάδους ανακύκλωσης, κι αφού δε θυμάμαι τι άλλο έκανα για να ξεσπάσω, το σκέφτηκα λογικά και αποφάσισα να μάθω πολεμικές τέχνες. Αλλά επειδή που λεφτά για τέτοια, δοκίμασα να μάθω ότι μπορώ μόνος μου μέσω βίντεο στο youtube. Παρακολούθησα πολλά βίντεο προσπαθώντας να φτιάξω ένα πρόγραμμα προπόνησης που θα με βόλευε.
-Κατά τα 30 μου απορροφήθηκα από το συγγραφικό μου όνειρο καθώς και από πιο πνευματικές αναζητήσεις. Πότε ακριβώς μου πέρασαν οι βίαιες τάσεις μου δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Δε νομίζω καν να υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή που διαπίστωσα ότι μου είχαν περάσει. Πάντως ακόμα και σήμερα θέλω κάποια στιγμή να εξασκηθώ σε κάποια πολεμική τέχνη. Όχι ότι θέλω ακόμα να δείρω κάποιον, απλώς μου έχει μείνει η επιθυμία να μάθω να παλεύω. Και θα το κάνω κάποια στιγμή. Θα το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα στο youtube.
Πείτε μου τώρα εσείς την ιστορία σας.

[George_V]

[ik_90]

Προσωπικά, έχω μια μακρά ιστορία βίαιων ξεσπασμάτων και ακραίων αντιδράσεων. Μέχρι τα 30 μου, που ηρέμησα με κάποιο τρόπο, ήμουν βασικά κωλόπαιδο.
-Όσον αφορά την παιδική μου ηλικία, σας έχω ξαναμιλήσει για τα καμώματά μου. Επί τροχάδην, βασάνισα και σκότωσα αναρίθμητα έντομα, προσπάθησα μια φορά να σκοτώσω την αδελφή μου (σπρώχνοντάς τη στο δρόμο την ώρα που περνούσε αυτοκίνητο), και δύο φορές τον αδελφό μου (μία με ψαλίδι και μία σπρώχνοντάς τον πάνω στο καλοριφέρ). Επίσης μια φορά επιτέθηκα στη μάνα μου με αναπτήρα.
-Στο γυμνάσιο και στο λύκειο κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Δεν είχα πια δολοφονικές τάσεις, αλλά παρέμενα βίαιος. Οι συμμαθητές μου συχνά με δουλεύαν με διάφορους τρόπους, επειδή με θεωρούσαν περίεργο, κι εγώ συνήθως έκανα ότι πίστευα ότι μου λέγαν, για να μην τους χαλάσω τη διασκέδαση. Κάποιες φορές, όταν το παρακάναν με τις μαλακίες τους, εκνευριζόμουν και τους επιτειθόμουν. Ωστόσο, μην όντας ιδιαίτερα δυνατός, πάντα κατέληγα να τις τρώω σε αυτές τις περιπτώσεις. Έτσι σιγά σιγά αποφάσισα να γίνω δυνατότερος για να πάρω το αίμα μου πίσω. Γυμνάστηκα με κάποιες υποτυπώδεις ασκήσεις για λίγο καιρό, αλλά μετά το αμέλησα -- βλέπετε στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου γκάζωσα όσον αφορά τις μαθητικές μου επιδόσεις (περισσότερα γι αυτό σε άλλο νήμα) και η μελέτη δε μου άφηνε πολύ χρόνο να σκεφτώ τα εκδικητικά μου σχέδια.
-Μετά το λύκειο χάθηκα με τους συμμαθητές μου, ωστόσο οι αναμνήσεις από το ξύλο που μου είχαν ρίξει (και δε με πείραζε ο σωματικός πόνος, αλλά η ταπείνωση του ότι μου είχαν επιβληθεί σε επίπεδο σωματικής δύναμης) παρέμεναν στο μυαλό μου και με τρέλαιναν ώρες ώρες. Έτσι ξεσπούσα σε αγνώστους, βασικά σε όποιον ήταν βολικός -- κορίτσια, ηλικιωμένους, όποιον τέλοσπάντων τον έκοβα ότι τον είχα σε σωματική αναμέτρηση, αν μου έδινε την παραμικρή αφορμή (π.χ. μου απηύθυνε το λόγο), τον καταχέριαζα. Φυσικά υπήρχαν και περιπτώσεις που επενέβαιναν άντρες, και τότε τις ξαναέτρωγα. Εν πάση περιπτώσει, τυχερός ήμουν που δεν έμπλεξα πουθενά εκείνη την περίοδο.
-Κοντά στα 30 μου, μετά από άλλη μια τέτοια περίπτωση (που προσπάθησα να δείρω κάποιον βολικό, επενέβη κάποιος γνώστης πολεμικών τεχνών και μ'έκανε ρεζίλι), αφού απομακρύνθηκα απ'το συμβάν, αφού αναποδογύρισα κάνα δυο κάδους ανακύκλωσης, κι αφού δε θυμάμαι τι άλλο έκανα για να ξεσπάσω, το σκέφτηκα λογικά και αποφάσισα να μάθω πολεμικές τέχνες. Αλλά επειδή που λεφτά για τέτοια, δοκίμασα να μάθω ότι μπορώ μόνος μου μέσω βίντεο στο youtube. Παρακολούθησα πολλά βίντεο προσπαθώντας να φτιάξω ένα πρόγραμμα προπόνησης που θα με βόλευε.
-Κατά τα 30 μου απορροφήθηκα από το συγγραφικό μου όνειρο καθώς και από πιο πνευματικές αναζητήσεις. Πότε ακριβώς μου πέρασαν οι βίαιες τάσεις μου δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Δε νομίζω καν να υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή που διαπίστωσα ότι μου είχαν περάσει. Πάντως ακόμα και σήμερα θέλω κάποια στιγμή να εξασκηθώ σε κάποια πολεμική τέχνη. Όχι ότι θέλω ακόμα να δείρω κάποιον, απλώς μου έχει μείνει η επιθυμία να μάθω να παλεύω. Και θα το κάνω κάποια στιγμή. Θα το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα στο youtube.
Πείτε μου τώρα εσείς την ιστορία σας.

Αν η χειράντληση ήταν πολεμική τέχνη, θα ήσουν ο μεγαλύτερος sensei.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Οι άνδρες εκπαιδεύονται να είναι βίαιοι, να τραμπουκιζουν, να χλευάζουν, να είναι σκληροί, αγελαιοι και χυδαίοι. Για να ξεφύγεις από τον φαύλο κύκλο της βιας και της κατάθλιψης, πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου, να γαληνευσεις, να ισορροπήσεις πάθη, να χαμηλώσεις την ανδρική σου αξιοπρέπεια, να μην προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα, η να σε καταστρέφουν, να κυλάς με τη ζωή.

[ik_90]

Οι άνδρες εκπαιδεύονται να είναι βίαιοι, να τραμπουκιζουν, να χλευάζουν, να είναι σκληροί, αγελαιοι και χυδαίοι. Για να ξεφύγεις από τον φαύλο κύκλο της βιας και της κατάθλιψης, πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου, να γαληνευσεις, να ισορροπήσεις πάθη, να χαμηλώσεις την ανδρική σου αξιοπρέπεια, να μην προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα, η να σε καταστρέφουν, να κυλάς με τη ζωή.

Πω, πω, πόσο προβλέψιμος. Μόλις είδα το νήμα, είπα ότι θα μπεις να γράψεις για τοξική αρρενωπότητα.
Τέλος πάντων, ανοησίες όλα τα παραπάνω ή μάλλον σίγουρος δρόμος προς τον αφανισμό. Οι λευκοί, που γίναμε θηλυπρεπείς, αφανιζόμαστε (με την υπογεννητικότητα που υπάρχει η φυλή μας θα χαθεί) και τα ισλαμοορκ, που είναι κανονικοί άντρες, να τα λέμε όλα, αυξάνονται σαν τις ορδές του Σάουρον στη Μόρντορ και για αυτό θα μας αντικαταστήσουν.
Όπως λέει και το σοφό ρητό:
Κάνε το παιδί σου άντρα,
πριν το κάνει το σχολείο γυναίκα.

Η μοναδική ελπίδα για την επιστροφή της αρρενωπότητας είναι ο πορτοκαλί κεραυνός. Πάρτε ξανά στα αγόρια σας για δώρο όπλα, ρόπαλα, να τα ντύνετε στις διακοπές κάου μπόι και πολεμιστή, πηγαίνετε μαζί τους για κυνήγι και σκοποβολή, δείξτε τους ομιλίες του Τραμπ. Μην αφήσετε τις αριστεροφεμινίστριες να τα κάνουν π@σταρια.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Οι άνδρες εκπαιδεύονται να είναι βίαιοι, να τραμπουκιζουν, να χλευάζουν, να είναι σκληροί, αγελαιοι και χυδαίοι. Για να ξεφύγεις από τον φαύλο κύκλο της βιας και της κατάθλιψης, πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου, να γαληνευσεις, να ισορροπήσεις πάθη, να χαμηλώσεις την ανδρική σου αξιοπρέπεια, να μην προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα, η να σε καταστρέφουν, να κυλάς με τη ζωή.

Πω, πω, πόσο προβλέψιμος. Μόλις είδα το νήμα, είπα ότι θα μπεις να γράψεις για τοξική αρρενωπότητα.
Τέλος πάντων, ανοησίες όλα τα παραπάνω ή μάλλον σίγουρος δρόμος προς τον αφανισμό. Οι λευκοί, που γίναμε θηλυπρεπείς, αφανιζόμαστε (με την υπογεννητικότητα που υπάρχει η φυλή μας θα χαθεί) και τα ισλαμοορκ, που είναι κανονικοί άντρες, να τα λέμε όλα, αυξάνονται σαν τις ορδές του Σάουρον στη Μόρντορ και για αυτό θα μας αντικαταστήσουν.
Όπως λέει και το σοφό ρητό:
Κάνε το παιδί σου άντρα,
πριν το κάνει το σχολείο γυναίκα.

Η μοναδική ελπίδα για την επιστροφή της αρρενωπότητας είναι ο πορτοκαλί κεραυνός. Πάρτε ξανά στα αγόρια σας για δώρο όπλα, ρόπαλα, να τα ντύνετε στις διακοπές κάου μπόι και πολεμιστή, πηγαίνετε μαζί τους για κυνήγι και σκοποβολή, δείξτε τους ομιλίες του Τραμπ. Μην αφήσετε τις αριστεροφεμινίστριες να τα κάνουν π@σταρια.

Πρώτα οδηγούν όλα αυτά τον άνδρα στη δυστυχία, στο άγχος, στην αυτοκαταστροφή. Φάγαμε άλλωστε σε σχολεία και στρατό όλο το ανδρικό καφριλικι την μάπα και ανατριχιαζουμε ακόμα από τη τόση βλακεία. Το να είσαι απολιτιστος δεν είναι η λύση

[Έκτωρ Φοίνιξ]

Οι άνδρες εκπαιδεύονται να είναι βίαιοι, να τραμπουκιζουν, να χλευάζουν, να είναι σκληροί, αγελαιοι και χυδαίοι. Για να ξεφύγεις από τον φαύλο κύκλο της βιας και της κατάθλιψης, πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου, να γαληνευσεις, να ισορροπήσεις πάθη, να χαμηλώσεις την ανδρική σου αξιοπρέπεια, να μην προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα, η να σε καταστρέφουν, να κυλάς με τη ζωή.

Πω, πω, πόσο προβλέψιμος. Μόλις είδα το νήμα, είπα ότι θα μπεις να γράψεις για τοξική αρρενωπότητα.
Τέλος πάντων, ανοησίες όλα τα παραπάνω ή μάλλον σίγουρος δρόμος προς τον αφανισμό. Οι λευκοί, που γίναμε θηλυπρεπείς, αφανιζόμαστε (με την υπογεννητικότητα που υπάρχει η φυλή μας θα χαθεί) και τα ισλαμοορκ, που είναι κανονικοί άντρες, να τα λέμε όλα, αυξάνονται σαν τις ορδές του Σάουρον στη Μόρντορ και για αυτό θα μας αντικαταστήσουν.
Όπως λέει και το σοφό ρητό:
Κάνε το παιδί σου άντρα,
πριν το κάνει το σχολείο γυναίκα.

Η μοναδική ελπίδα για την επιστροφή της αρρενωπότητας είναι ο πορτοκαλί κεραυνός. Πάρτε ξανά στα αγόρια σας για δώρο όπλα, ρόπαλα, να τα ντύνετε στις διακοπές κάου μπόι και πολεμιστή, πηγαίνετε μαζί τους για κυνήγι και σκοποβολή, δείξτε τους ομιλίες του Τραμπ. Μην αφήσετε τις αριστεροφεμινίστριες να τα κάνουν π@σταρια.

Συμφωνώ, αλλά τι είναι πραγματικός άντρας; Σίγουρα όχι αυτό που ήμουν, και σίγουρα όχι οι Ισλαμιστές. Είναι αυτός που προστατεύει τη γυναίκα.

[ΓΑΛΗ]

Προσωπικά, έχω μια μακρά ιστορία βίαιων ξεσπασμάτων και ακραίων αντιδράσεων. Μέχρι τα 30 μου, που ηρέμησα με κάποιο τρόπο, ήμουν βασικά κωλόπαιδο.
-Όσον αφορά την παιδική μου ηλικία, σας έχω ξαναμιλήσει για τα καμώματά μου. Επί τροχάδην, βασάνισα και σκότωσα αναρίθμητα έντομα, προσπάθησα μια φορά να σκοτώσω την αδελφή μου (σπρώχνοντάς τη στο δρόμο την ώρα που περνούσε αυτοκίνητο), και δύο φορές τον αδελφό μου (μία με ψαλίδι και μία σπρώχνοντάς τον πάνω στο καλοριφέρ). Επίσης μια φορά επιτέθηκα στη μάνα μου με αναπτήρα.
-Στο γυμνάσιο και στο λύκειο κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Δεν είχα πια δολοφονικές τάσεις, αλλά παρέμενα βίαιος. Οι συμμαθητές μου συχνά με δουλεύαν με διάφορους τρόπους, επειδή με θεωρούσαν περίεργο, κι εγώ συνήθως έκανα ότι πίστευα ότι μου λέγαν, για να μην τους χαλάσω τη διασκέδαση. Κάποιες φορές, όταν το παρακάναν με τις μαλακίες τους, εκνευριζόμουν και τους επιτειθόμουν. Ωστόσο, μην όντας ιδιαίτερα δυνατός, πάντα κατέληγα να τις τρώω σε αυτές τις περιπτώσεις. Έτσι σιγά σιγά αποφάσισα να γίνω δυνατότερος για να πάρω το αίμα μου πίσω. Γυμνάστηκα με κάποιες υποτυπώδεις ασκήσεις για λίγο καιρό, αλλά μετά το αμέλησα -- βλέπετε στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου γκάζωσα όσον αφορά τις μαθητικές μου επιδόσεις (περισσότερα γι αυτό σε άλλο νήμα) και η μελέτη δε μου άφηνε πολύ χρόνο να σκεφτώ τα εκδικητικά μου σχέδια.
-Μετά το λύκειο χάθηκα με τους συμμαθητές μου, ωστόσο οι αναμνήσεις από το ξύλο που μου είχαν ρίξει (και δε με πείραζε ο σωματικός πόνος, αλλά η ταπείνωση του ότι μου είχαν επιβληθεί σε επίπεδο σωματικής δύναμης) παρέμεναν στο μυαλό μου και με τρέλαιναν ώρες ώρες. Έτσι ξεσπούσα σε αγνώστους, βασικά σε όποιον ήταν βολικός -- κορίτσια, ηλικιωμένους, όποιον τέλοσπάντων τον έκοβα ότι τον είχα σε σωματική αναμέτρηση, αν μου έδινε την παραμικρή αφορμή (π.χ. μου απηύθυνε το λόγο), τον καταχέριαζα. Φυσικά υπήρχαν και περιπτώσεις που επενέβαιναν άντρες, και τότε τις ξαναέτρωγα. Εν πάση περιπτώσει, τυχερός ήμουν που δεν έμπλεξα πουθενά εκείνη την περίοδο.
-Κοντά στα 30 μου, μετά από άλλη μια τέτοια περίπτωση (που προσπάθησα να δείρω κάποιον βολικό, επενέβη κάποιος γνώστης πολεμικών τεχνών και μ'έκανε ρεζίλι), αφού απομακρύνθηκα απ'το συμβάν, αφού αναποδογύρισα κάνα δυο κάδους ανακύκλωσης, κι αφού δε θυμάμαι τι άλλο έκανα για να ξεσπάσω, το σκέφτηκα λογικά και αποφάσισα να μάθω πολεμικές τέχνες. Αλλά επειδή που λεφτά για τέτοια, δοκίμασα να μάθω ότι μπορώ μόνος μου μέσω βίντεο στο youtube. Παρακολούθησα πολλά βίντεο προσπαθώντας να φτιάξω ένα πρόγραμμα προπόνησης που θα με βόλευε.
-Κατά τα 30 μου απορροφήθηκα από το συγγραφικό μου όνειρο καθώς και από πιο πνευματικές αναζητήσεις. Πότε ακριβώς μου πέρασαν οι βίαιες τάσεις μου δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Δε νομίζω καν να υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή που διαπίστωσα ότι μου είχαν περάσει. Πάντως ακόμα και σήμερα θέλω κάποια στιγμή να εξασκηθώ σε κάποια πολεμική τέχνη. Όχι ότι θέλω ακόμα να δείρω κάποιον, απλώς μου έχει μείνει η επιθυμία να μάθω να παλεύω. Και θα το κάνω κάποια στιγμή. Θα το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα στο youtube.
Πείτε μου τώρα εσείς την ιστορία σας.

Αυτό που περιέγραψες είναι ιστορικό δικής σου σειριακής κακοποίησης και όχι δικών σου βίαιων εξάρσεων, βρε κουτό.