Ουσιαστικά, μιλάμε για το καλύτερο ντοκιμαντέρ που έχει γίνει στην Ελλάδα για μουσικό καλλιτέχνη (συνθέτη, ερμηνευτή ή και συγκρότημα) και, προφανώς, σημαντικότατου για το genre ευρύτερα.
Το πρώτο μισό του «Πίσω απ’ τη Μαρκίζα» σε εκπλήσσει με τρόπο που δεν περιγράφεται. Διαθέτει σεναριακή δομή (σπάνιο φαινόμενο σε ελληνικό ντοκιμαντέρ), σεβαστό περιεχόμενο έρευνας σε μέγεθος που επίσης σπανίζει, τις πλέον καλαίσθητες ενθέσεις animated «βινιετών» με ευφάνταστα collage (συγχαρητήρια στην Ειρήνη Βιανέλλη) κι έναν Γιάννη Σπανό να μοιράζεται ιστορίες ζωής και να εξομολογείται δίχως λόγο ν’ απολογηθεί για οτιδήποτε, από τη γέννηση του δικού μας «νέου κύματος» μέχρι τα σουξέ που σάρωσαν τις πίστες των λαϊκών νυχτομάγαζων.
Όλα αυτά με μια γραμμικότητα που σε παίρνει από το χέρι και σε ξεναγεί με συναρπαστικό τρόπο σε κάθε σταθμό της πορείας της μουσικής καριέρας του συνθέτη, επιτυγχάνοντας μια πραγματικά συγκινητική υπενθύμιση των αμέτρητων μελωδιών που έχει γράψει κι αγαπήθηκαν από τόσες γενιές (μέχρι σήμερα και παντοτινά). Και τα λέω εγώ αυτά, που ελάχιστη επαφή (ή ειδικότητα) έχω με το ελληνικό ρεπερτόριο!
Εάν διορθώνονταν .....οι κάποιες ατέλειες και το σενάριο κρατούσε μια συνέπεια καθ’ όλη τη διάρκεια του «Πίσω απ’ τη Μαρκίζα», θα μιλούσαμε για πρωτοφανές επίτευγμα κινηματογραφικού (το τονίζω, διότι μας έχει φάει η «τηλεοπτικίλα» και ο ερασιτεχνισμός σε τούτο το είδος, εδώ και πολλές δεκαετίες) ντοκιμαντέρ για τα ελληνικά δεδομένα. Ασχέτως μουσικής θεματολογίας!
Πέρα από την αυστηρότητα, πάντως, μιλάμε για έργο σεβασμού προς τον Σπανό, το οποίο κατορθώνει να σέβεται και τον θεατή.
Τώρα, ας ασχοληθεί κάποιος και με τον Μίμη Πλέσσα, με αντίστοιχη σοβαρότητα.
看起来和闻起来像狗屎的东西，您无需舔以确保它是狗屎..... Spoiler
Ότι φαίνεται σκατά και μυρίζει σαν σκατά δεν χρειάζεται να το γλείψεις για να βεβαιωθείς ότι είναι σκατά..
