Εδώ όμως έχουμε μια ακόμα παρέμβαση, αυτή τη φορά στη Γερμανία, την πάλαι ποτέ κραταιά Γερμανία, να 'μαστε καλά να τη θυμόμαστε. Δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης στη μεγαλύτερη εφημερίδα της δεξιάς, τη Die Welt, προτρέποντας μάλιστα τον κόσμο να ψηφίσει την AfD, γιατί σύμφωνα με αυτόν μόνο αυτή μπορεί να σώσει τη Γερμανία. Και δεν έμεινε μόνο εκεί, προχώρησε πολύ παραπέρα.
Πρώτα από όλα επιχειρηματολόγησε γιατί η AfD δεν είναι ακροδεξιά. Και είπε ότι η επικεφαλής της Άλις Βάιντελ, έχει σύντροφο του ιδίου φύλου, η οποία μάλιστα είναι από τη Σρι Λάνκα. «Σας ακούγεται για ακροδεξιά αυτό; Σας παρακαλώ!». Και έτσι λοιπόν για μια ακόμα φορά βλέπουμε την εργαλειοποίηση των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων προκειμένου να ξεπλύνουν μια-δεξιά μέχρι πρότινος, τώρα και ακροδεξιά-πολιτική. Τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, ανάλογα σε ποιον απευθύνεται κανείς, αν αυτός στον οποίο μιλάει είναι φασίστας τότε η αναφορά είναι επικριτική (το κάνει μέχρι και ο Μητσοτάκης εσχάτως), αν είναι φιλελεύθερος τότε η αναφορά είναι με τέτοιο τρόπο που λέει ότι κάποιος άλλος δεν είναι φασίστας γιατί για παράδειγμα είναι γκέι ή υποστηρίζει τη ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα. Και έτσι τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα γίνονται ερήμην των ίδιων των υποκειμένων τους, το σφουγγαρόπανο με το οποίο σκουπίζει κάποιος τα ακροδεξιά περιττώματα για να τα κάνει να φαίνονται όχι φαιά, αλλά γυαλιστερά.
Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα: Κάποιος που είναι γκέι, λεσβία, τρανς, ή είναι φίλος γκέι, λεσβιών και τρανς, μπορεί κάλλιστα να είναι και φασίστας και να χρησιμοποιεί την υποστήριξή του στη ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα για να κρύψει την απαίσια πολιτική μούρη του πίσω από ένα μανδύα. Και επειδή στην ταραγμένη εποχή μας το μπέρδεμα μπορεί να είναι και εύκολο και πολύ επιζήμιο, έχει ακριβώς δημιουργηθεί αυτή η έλλειψη προσανατολισμού και δίνεται η ευκαιρία σε κάθε ακροδεξιό να ψαρεύει σε θολά νερά. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά. Εδώ και χρόνια η ευρωπαϊκή ακροδεξιά έχει προχωρήσει στην αλλαγή της πολιτικής της όσον αφορά τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα, με πρώτη και καλύτερη τη Λεπέν στη Γαλλία. Η AfD έβαλε τη ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα στο πρόγραμμά της εδώ και 5 χρόνια και έκανε μάλιστα καμπάνια γι αυτό. Και βέβαια έχουμε και την ολλανδική ακροδεξιά, ακόμα και τον Μιλέι από την Αργεντινή. Κοινό γνώρισμα όλων αυτών είναι η αντιμεταναστευτική πολιτική και η αντιισλαμιστική ρητορική. Η πρόεδρος του AfD καλεί σε μαζικές απελάσεις μεταναστών.
Αλλά υπάρχει και ακόμα κάτι στην αναφορά του Μασκ.
Το γεγονός ότι βγαίνει εκφέροντας γνώμη για τις εκλογές προκάλεσε εύλογα πολλές αντιδράσεις στη Γερμανία, επειδή πλέον ο Μάσκ είναι και πολιτικός και υπουργός στην κυβέρνηση του Τραμπ. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι έχει αντικαταστήσει τον Τραμπ και λαμβάνει αυτός τις αποφάσεις και τον αποκαλούν President Musk.
Πώς είναι δυνατόν να βγαίνει λοιπόν ένας υπουργός μιας ξένης κυβέρνησης και να τοποθετείται στις εκλογές και να υποδεικνύει στους ψηφοφόρους ενός ανεξάρτητου κράτους και μάλιστα τόσο ισχυρού όσο η Γερμανία, ποιον να ψηφίσουν; Δεν είναι αυτό μια απαράδεκτη παρέμβαση στα εσωτερικά;
Ο Μασκ σε αυτό απάντησε ότι έχει το δικαίωμα «επειδή έχει κάνει σημαντικές επενδύσεις στη Γερμανία».
Και αυτό είναι και η κατακλείδα και η πιο σημαντική εξέλιξη.
Κάποιος δηλαδή που έρχεται σε μια ξένη χώρα να επενδύσει, όπως ο Μασκ χτίζει ένα τεράστιο εργοστάσιο για την Tesla στο Βερολίνο (μάλιστα με αυτή την επένδυση έχει φάει ένα τεράστιο και πυκνό δάσος και έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο κίνημα εναντίον του στην περιοχή Grünheide, έξω από το Βερολίνο), αυτός έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στα πράγματα και να επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις κατά το δοκούν.
Αυτό δείχνει δύο πράγματα:
1. Με δεδομένο ότι αυτά συμβαίνουν στις χώρες που δεν είναι τόσο ισχυρές πολιτικά, σαν τη δική μας μπανανία, η Γερμανία έχει υποβιβαστεί σε μια χώρα δεύτερης κατηγορίας, κοινώς καρπαζοεισπράκτορας για τις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι ένας υπουργός συμπεριφέρεται έτσι, σημαίνει ότι δεν τον νοιάζουν οι συνέπειες για τις σχέσεις της κυβέρνησής του με την κυβέρνηση της άλλης χώρας, κοινώς οι όποιες αντιδράσεις προκύψουν είναι αμελητέες. Άρα η Γερμανία και άρα και η Ευρώπη, είναι πλέον μια περιοχή δεύτερης κατηγορίας, που κάποιος σαν τον Έλον Μασκ μπορεί να τη φτύνει στα μούτρα με αυτόν τον τρόπο. Αν μια χώρα όπως η Βραζιλία κατάφερε να επιβληθεί του Μασκ και η Ευρώπη όχι, τότε η πολιτική δύναμη της Γερμανίας είναι κάτω από αυτή της Βραζιλίας. Το ξέραμε, το βλέπαμε. Όμως όσο να πεις να επιβεβαιώνεται με αυτόν τον τρόπο είναι εντυπωσιακό. Η Γερμανία είναι απολύτως υποτελής αυτή τη στιγμή γιατί έχει χάσει την οικονομική της ευρωστία, είναι πλήρως κατεστραμμένη και δε μπορεί να διακινδυνεύσει να χάσει μια επένδυση σαν του Έλον Μασκ, τη στιγμή που ο Τραμπ απειλεί να βάλει δασμούς στα γερμανικά αυτοκίνητα. Μπίνγκο!
2. Ο Έλον Μασκ διεκδικεί το δικαίωμα να επηρεάζει την πολιτική παγκόσμια, έχει μάλιστα μια δική του ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, και αυτό το δικαίωμα το παίρνει επειδή χρηματοδότησε την καμπάνια του Τραμπ και επίσης είναι ιδιοκτήτης του Χ. Έχουμε φτάσει λοιπόν σε μια εποχή όπου το ίδιο το κεφάλαιο διεκδικεί για τον εαυτό του και το ρόλο του απόλυτου κυρίαρχου στην πολιτική σκακιέρα. Μέχρι τώρα έλεγχαν τους πολιτικούς δωροδοκώντας τους, τώρα πλέον θέλουν να πάρουν οι ίδιοι τα ηνία και να λαμβάνουν τις αποφάσεις. Περνάμε λοιπόν σε ένα καθεστώς απολυταρχισμού, ή τουλάχιστον επιχειρείται να περάσουμε σε κάτι τέτοιο, γιατί δεν είμαστε ακόμα εκεί. Την ώρα που η πρώτη χώρα του καπιταλισμού παγκοσμίως αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα, μια αντικατάσταση της δημοκρατίας με ένα σύστημα ξεκάθαρης κυριαρχίας του κεφαλαίου, χωρίς μάλιστα αντιδράσεις στη χώρα παραγωγής του, είναι σημάδι παρακμής. Μια παρακμή σε πολλά επίπεδα, πρώτα οικονομική, αλλά και πολιτική και αξιακή. Ο Έλον Μασκ δεν είναι το πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι το σύστημα που τον δημιούργησε.
https://www.facebook.com/antonis.sigala ... kQ1hg42aml
ισραηλινοι.
Αμεσοδημοκράτης.