Phorum.com.gr

20--- έγραψε: 01 Σεπ 2024, 12:51 Οι τζαμπουκάδες που κάνει ο Erdogan και το επιτελείο του (όποιος θέλει να δει πως μοιάζουν τα τέρατα) είναι εντελώς παρακμιακοί και οδηγούν τη χώρα του στα βράχια. Δεν κάνουμε διαχείριση κράτους με το πούτσο μας αλλά με το μυαλό.

Οι δηλώσεις και η πρακτική των Υπουργών Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας υποδεικνύουν ότι η χώρα εκπέμπει προς το διαχρονικό εχθρό της σαφές μήνυμα για την επιδίωξη αποτροπής της εκδήλωσης κρίσεων και το τεκμηριώνει έμπρακτα με την απόδοση χαμηλότερης προτεραιότητας στους εξοπλισμούς.

Αφενός η αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών ότι η εκδήλωση ελληνοτουρκικής κρίσης θα είχε οδηγήσει, με βάση την εμπειρία του παρελθόντος, σε υπαναχώρηση της Ελλάδας, γεγονός το οποίο πλέον αποφεύγεται με... την αποτροπή της δημιουργίας υπερέντασης (sic), είναι εξαιρετικά ατυχής. Και αυτό επειδή η συγκεκριμένη δήλωση επιτρέπει την ανάγνωση σύμφωνα με την οποία οι πάγιες αυθαίρετες μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας δεν προκαλούν ελληνοτουρκική κρίση, όταν η ελληνική πλευρά επιλέγει τη μη κλιμάκωσή της, γεγονός που δεν μπορεί να επιτυγχάνεται παρά μόνο με τη μη (δυναμική) απάντηση στην αντίστοιχη τουρκική διεκδίκηση. Ταυτόχρονα η προεξόφληση της υπαναχώρησης της Ελλάδας με σκοπό την αποκλιμάκωση της έντασης είναι εξίσου ή και περισσότερο ατυχής, επειδή προϊδεάζει σαφώς τον αντίπαλο (και όχι μόνο αυτόν) για τη χλιαρή αντίδραση της χώρας στην περίπτωση κατά την οποία, παρά τις ελληνικές επιδιώξεις, η κρίση θα εκδηλωθεί. Τελικά η προκείμενη δήλωση είναι αδιανόητη σε ό,τι αφορά στην Τουρκία, η οποία όχι μόνο απειλεί συστηματικά την Ελλάδα με πόλεμο, αλλά επιχειρεί, με επαναλαμβανόμενες νομικές ενέργειες, καθώς και με δυναμικές επιχειρησιακές πρακτικές, να επεκτείνει το ζωτικό χώρο της σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, συρρικνώνοντας τον Ελληνισμό.

Αφετέρου η συνεχιζόμενη τακτική των καθυστερήσεων στην πολιτική εξοπλισμών της χώρας, σε πλήρη ευθυγράμμιση με την εμφανώς κατευναστική ρητορική της ελληνικής διπλωματίας, είναι εξαιρετικά καταστροφική και θα έχει πολλαπλάσια αρνητικές επιπτώσεις στο μέλλον. Περισσότερα από πέντε έτη μετά την επιβεβλημένη πολιτική μεταβολή του 2019, η χώρα εξακολουθεί να μην εκπονεί ένα σοβαρό ναυτικό πρόγραμμα το οποίο να αντισταθμίζει τον υλοποιούμενο σχεδιασμό της Τουρκίας για την απόκτηση του Θαλάσσιου Ελέγχου (Sea Control) στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα περιέκοψε κατά μία τις τέσσερις φρεγάτες πολλαπλού ρόλου τις οποίες είχε εξαγγείλει το 2020, ακύρωσε τα σχέδια για πρόσκτηση μεταχειρισμένων κύριων μονάδων επιφανείας ως ενδιάμεση λύση, αναβάλλει διαρκώς τον Εκσυγχρονισμό Μέσης (;) Ζωής των φρεγατών τύπου MEKO 200HN, εμφανίζει και εξαφανίζει σχέδια πρόσκτησης κορβετών και συνεχίζει να επιχειρεί με πλοία και υποβρύχια ηλικίας μισού αιώνα και συστήματα μάχης ενίοτε ακόμη παλαιότερα. Ταυτόχρονα εκδηλώνει την πρόθεση πρόσκτησης όπλων εναέριας εκτόξευσης για τα μαχητικά αεροσκάφη της ΠΑ, όμως η υπογραφή των σχετικών συμβάσεων βρίσκεται σε αέναη εκκρεμότητα.

Αν κάτι γίνεται σωστά και βάσει σχεδίου, αυτό είναι η συντονισμένη επικοινωνιακή διαχείριση του υπουργικού "έργου" των προαναφερόμενων χαρτοφυλακίων, με την εξακολουθητική διαρροή, ακόμη και μέσω της στρατιωτικής ηγεσίας, σε επιλεγμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικού ή ειδικού ενδιαφέροντος, για μεγαλεπήβολα (προς κατευνασμό της κοινής γνώμης) σχέδια πρόσκτησης οπλικών συστημάτων (ενδεικτικά μεταχειρισμένων φρεγατών κλάσης ANZAC του RAN, νεότευκτων κορβετών τύπου Themistocles από ελληνικά ναυπηγεία, θηριωδιών φρεγατών κλάσης Constellation, σύγχρονων υποβρυχίων), με την αποσπασματική διασκευή υπουργικών δηλώσεων, όταν η αυτούσια αναπαραγωγή τους κινδυνεύει να προκαλέσει αντιδράσεις, με το χαρακτηρισμό της θητείας υπουργών ως επιτυχημένης, ενώ τα πεπραγμένα τους αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο, και γενικότερα με την παρουσίαση μίας επίπλαστης εικόνας, από την οποία προκύπτει ότι στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής υπάρχει ένα (ανύπαρκτο στην πραγματικότητα) "παράθυρο ευκαιρίας" για την "επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών" (όπως αποκαλούνται δυστυχώς οι μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις) και ότι στον τομέα της Εθνικής Άμυνας υλοποιείται σοβαρό έργο βάσει συγκεκριμένης πολιτικής (ενώ ουσιαστικά υπάρχουν μόνο αλληλοαναιρούμενες αποφάσεις και ανησυχητική στασιμότητα).