Phorum.com.gr

Απόκτησα το Αναμνήσεις απ'το σπίτι των πεθαμένων πρόσφατα, αλλά δεν το έχω ξεκινήσει ακόμη


θα είναι η πρώτη μου επαφή με τον Ντοστογιέφσκι
ποια η γνώμη σας για αυτόν τον μεγάλο συγγραφέα;
επίσης, είναι το συγκεκριμένο έργο καλή επιλογή για μια πρώτη επαφή; έχω διαβάσει πως κάποια έργα του είναι αρκετά "βαριά" για "πρωτάρηδες"

Συναρπαστικός.

Εχω διαβάσει το «Εγκλημα και Τιμωρία» . Θυμάμαι την καταπληκτική ψυχική/πνευματική μεταμόρφωση του ήρωα, που σαν αναγνωστης νίωθεις την εξέλιξή της μετμόρφωσης του σε κάθε στάδιο της διαδικασίας.

Ένας από τους κορυφαίους.

Εμένα με ενθουσίασε ο "Παίκτης" (The Gambler)

https://filologika.gr/ntostogiefski-afierwma/

• Όμως, παρά τις δυο δουλειές του, ο Ντοστογιέφσκι ζει σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης. Το πάθος του για τον τζόγο έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του και τον κατατρώει. Τα χρήματα που εξασφαλίζει είναι λιγοστά για την επιβίωσή του αλλά και την ικανοποίηση του πάθος του. Όπως θα ομολογήσει αργότερα:

• »Η ακολασία πωρώνει το μυαλό και κάνει αναίσθητη την καρδιά.»

Ουσιαστικά περιγράφει τον εαυτό του.

Κατάφερα να διαβάσω και το υπόγειο (φοιτητής) μετά από δεκάδες προσπάθειες. Πολύ βαρύ, σκοτεινό, καταθλιπτικό αλλά με βάθος έργο.
Τα σημαντικότερα έργα του τα αφήνω για το μέλλον όταν και εάν βρω χρόνο.

το έγκλημα και τιμωρία είναι αριστούργημα

ο παίκτης και κάτι άλλα μικρούλια, επίσης πολύ ενδιαφέροντα

γενικά, ο ντοστογιέφσκι είχε συναρπαστικό μυαλό,
πολύ διαχρονικοί οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες του

Το υπόγειο.
Όπως ενα παλάτι...

Είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας όλων των εποχών.

Απ τα γνωστά του δεν υστερεί κάποιο. Κορυφαίο το αδερφοί Καραμαζοφ, διάβασε αυτό για πλήρη Ντοστογιεφσκικη εμπειρία.

Ο Ντοστογιέφσκι για όποιον έχει διαβάσει έργα του είναι από τους πιο μεγάλους συγγραφείς.

ψυχάκιας.

Τεράστιος, αγαπημένα μου, το υπόγειο, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, Καραμάζοφ, έγκλημα και τιμωρία, ο συγγραφέας αυτός είναι η Βίβλος της πεζογραφίας, το ιερό βιβλίο της ανθρώπινης ψυχής. Η σκηνή στο υπόγειο με τον Ζβερκόφ, είναι τέλεια.

Έγκλημα και Τιμωρία, το υπογειο, δαιμονισμένοι, αδελφοί καραμαζώφ, ο παίκτης κ.α. πάντα συγκλονιστική και καθηλωτική πένα ο Φιοντορ.

Α γεια σου, και ο παίκτης.

είναι σκηνές και διάλογοι που τουλάχιστον στις ελληνικές μεταφράσεις δεν βγαίνει απολύτως κανένα νόημα, καθόλου ρεαλιστικές.

η ανάλυση στα συναισθήματα και τις σκέψεις των ηρώων είναι σχεδόν πάντα αντιφατική, σαν να πιστεύει κάτι ο συγγραφέας και μετά αμέσως να το μετανιώνει και να αμφιβάλει.

Δεν θυμάμαι όνομα, αλλά η μετάφραση από τον οίκο Ζαχαρόπουλου, ήταν καλή. Πάνε χρόνια, αλλά μου άρεσε. Δεν ξέρω ρώσικα, αλλά μου έκανε γκελ ως κείμενο, το ελληνικό.

esu έγραψε: 07 Νοέμ 2018, 16:46 είναι σκηνές και διάλογοι που τουλάχιστον στις ελληνικές μεταφράσεις δεν βγαίνει απολύτως κανένα νόημα, καθόλου ρεαλιστικές.

Oι μεταφράσεις του Αλεξάνδρου και της Μπακοπούλου θεωρώ ότι είναι πολύ ανώτερες από του Robert A. Maguire, ας πούμε, που θεωρείται γαμάτος. Δεν έχω διαβάσει κάποιον άλλο μταφραστή από Αμερική και Αγγλία, αλλά τι έχεις στο μυαλό σου όταν κατακρίνεις τις ελληνικές;