Phorum.com.gr

Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας σε θεσμούς και ιδρύματα: από την οικογένεια στο σχολείο, στον στρατό, στην επιχείρηση. Αυτά τα ιδρύματα διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες μας, την προσωπικότητά μας και τις ρουτίνες μας. Αναγνωρίζοντας ότι αυτοί οι θεσμοί είναι ποικιλόμορφοι και όχι κάτι στατικό, μπορούμε ωστόσο να πούμε κάτι χονδρικά για τις συσσωρευτικές επιπτώσεις τέτοιων θεσμών στην ατομική διαμόρφωσή μας;

Φυσικά και μπορούμε. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι από τότε που η βιομηχανική επανάσταση έθεσε σε κίνηση μια διαδικασία αδιάκοπης αστικοποίησης, ένα συνεχώς αυξανόμενο μερίδιο του παγκόσμιου πληθυσμού χάνει κάθε ιδιοκτησία και καταλήγει να εξαρτάται από μεγάλους, ιεραρχικούς οργανισμούς για την επιβίωσή του. Το νοικοκυριό του μικροαγρότη-χωρικού ή του καταστηματάρχη μπορεί να χαρακτηρίζονταν από ένδεια και ανασφάλεια ανάλογη του προλετάριου. αλλά ήταν σαφώς λιγότερο υποκείμενο σε καθημερινή, άμεση πειθάρχηση εκ μέρους διευθυντών, προϊσταμένων και εργοδηγών. Ακόμη και ο ενοικιαστής αγρότης που είχε να λογαριάζει με τις αυθαιρεσίες του αφεντικού του, ή ο μικροϊδιοκτήτης, βαθιά χρεωμένος σε τράπεζες και τοκογλύφους, είχε τον έλεγχο της εργάσιμης ημέρας του: πότε να φυτέψει, πώς να καλλιεργήσει, πότε να θερίσει και να πουλήσει κ.λπ. Συγκρίνετέ το αυτό με τον εργάτη ενός εργοστασίου που είναι στο πόδι από τις 8 π.μ. έως τις 5 μ.μ., προσδεμένος στον ρυθμό των μηχανημάτων και υπό στενή προσωπική επιτήρηση ή ηλεκτρονική παρακολούθηση.

Ακόμη και στους κλάδους των υπηρεσιών, ο βηματισμός, διαρυθμισμός και η επιτήρηση της εργασίας ξεπερνούν κατά πολύ αυτά που βίωνε ο ανεξάρτητος καταστηματάρχης στο κομμάτι της λεπτομερούς επίβλεψης. Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσετε είναι ότι αυτοί οι θεσμοί είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, βαθιά ιεραρχικοί και, τυπικά, αυταρχικοί. Η εκπαίδευση, θα έλεγε κανείς, στα ήθη της ιεραρχίας ξεκινά, τόσο στις αγροτικές όσο και στις βιομηχανικές κοινωνίες, από την πατριαρχική οικογένεια. Μπορεί οι οικογενειακές δομές στις οποίες τα παιδιά, οι γυναίκες και οι υπηρέτες κάποτε αντιμετωπίζονταν ουσιαστικά ως ιδιόκτητα αγαθά να έχουν γίνει λιγότερο αυταρχικές, όμως παρόλα αυτά η πατριαρχική οικογένεια εξακολουθεί να ευδοκιμεί και δεν θα μπορούσε να την θεωρήσει κάνεις ιδανικό πεδίο εκπαίδευσης των αρετών της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας πλην ίσως για τον άνδρα αρχηγό του νοικοκυριού. Η πατριαρχική οικογένεια ιστορικά αποτελούσε μάλλον εκπαίδευση στην υποτέλεια για τα περισσότερά της μέλη και ένα πεδίο εκπαίδευσης στον αυταρχισμό για τους άνδρες αρχηγούς του νοικοκυριού και τους υπό εκπαίδευση γιους τους.

Όταν η εμπειρία της υποτέλειας μέσα στην οικογένεια ενισχύεται από μια ενήλικη επαγγελματική ζωή που διαβιεί κι αυτή σε αυταρχικά περιβάλλοντα που περικόπτουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία των εργαζομένων, οι συνέπειες είναι λυπηρές. Δυσοίωνη διαγράφεται και η ιδιότητα κάποιου ως πολίτη μιας δημοκρατίας όταν ο ίδιος αυτός άνθρωπος καλείται να περάσει όλη την ζωή του σε μεγάλο βαθμό φερόμενος υποτακτικά. Είναι άραγε λογικό να περιμένουμε από κάποιον ο οποίος απ' την ώρα που ξυπνάει μέχρι την ώρα που πέφτει για ύπνο κάνει υποτελή ζωή και που έχει αποκτήσει τις συνήθειες της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης σε αυταρχικά περιβάλλοντα, να μετατραπεί ξαφνικά εντός μιας λαϊκής συνέλευσης, σε θαρραλέο, ανεξάρτητο, ριψοκίνδυνο πρότυπο ατομικής ανεξαρτησίας; Πώς μεταβαίνει κανείς απευθείας από την δικτατορία της ιδιωτικής σφαίρας στην πρακτική της δημοκρατικής ιδιότητας του πολίτη στην δημόσια σφαίρα; Χωρίς αμφιβολία τα αυταρχικά θεσμίσματα αφήνουν στις προσωπικότητες ισχυρά αποτυπώματα. Ως γνωστόν τα πειράματα του Stanley Milgram έδειξαν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν διατεθημένοι να χορηγήσουν αυτό που είχαν πληροφορηθεί ότι ήταν ισχυρό, ακόμη και ενδεχομένως απειλητικό για τη ζωή ηλεκτροσόκ σε πειραματόζωα, μόνο και μόνο επειδή οι αρχές με τα λευκά παλτά τους υπεδείκνυαν να το κάνουν. Ο Philip Zimbardo έδειξε επίσης ότι υποκείμενα που έπαιζαν τον ρόλο δεσμοφυλάκων σε πειράματα έκαναν τόσο εύκολα κατάχρηση της εξουσίας τους που έπρεπε να ακυρωθούν πριν πάθει κανένας κάτι σοβαρό.

Γενικότερα, πολιτικοί φιλόσοφοι τόσο διαφορετικοί όσο ο Étienne de La Boétie και ο Jean-Jacques Rousseau ανησυχούσαν βαθιά για τις πολιτικές συνέπειες της ιεραρχίας και της αυτοκρατορίας. Πίστευαν ότι τέτοιες ρυθμίσεις δημιουργούσαν προσωπικότητες υποτελών και όχι πολιτών. Οι υποτελείς μάθαιναν το σέβας. Ήταν επιδέξιοι στο να κολακεύουν τους ανωτέρους τους και να φορούν έναν αέρα δουλοπρέπειας, και σπάνια να αποτολμούν μια ανεξάρτητη γνώμη, πόσο μάλλον μια αμφιλεγόμενη. Η γενική τους συμπεριφορά είχε την δυσωδία του φόβου. Ενώ μπορεί να είχαν δικές τους απόψεις, ακόμη και ανατρεπτικές, κράτησαν τέτοιες απόψεις για τον εαυτό τους, αποφεύγοντας δημόσιες πράξεις ανεξάρτητης κρίσης και ηθικής κατεύθυνσης.


Στις πιο σοβαρές μορφές «ιδρυματοποίησης» (ο ίδιος ο όρος είναι ενδεικτικός γιατί ίδρυμα και θεσμός είναι το ίδιο πράγμα=institution), όπως τις φυλακές, τα ψυχιατρεία, τα ορφανοτροφεία, τα φτωχοκομεία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γηροκομεία, εμφανίζεται μια διαταραχή προσωπικότητας που ονομάζεται «σύνδρομο ιδρυματοποίησης». Πρόκειται για άμεσο αποτέλεσμα του μακροπρόθεσμου ιδρυματισμού. Όσοι πάσχουν από αυτό γίνονται απαθείς, δεν παίρνουν καμία πρωτοβουλία, παρουσιάζουν γενική απώλεια ενδιαφέροντος για το περιβάλλον τους, δεν κάνουν σχέδια και δεν έχουν αυθορμητισμό. Επειδή είναι συνεργάσιμοι και δεν προκαλούν προβλήματα, τα υποκείμενα αυτά αντιμετωπίζονται πολλές φορές από ευνοϊκά από τους υπεύθυνους, καθώς δείχνουν ότι έχουν προσαρμοστεί ομαλά στις ιδρυματικές συνθήκες. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να εμφανίζουν παλιμπαιδισμό με. νηπιακή στάση και βάδιση (στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τέτοιοι κρατούμενοι, κοντά στο θάνατο από τη στέρηση, αποκαλούνταν από τους άλλους κρατούμενους «Musselmänner») και να γίνουν αποτραβηγμένοι και απρόσιτοι. Αυτά είναι θεσμικά αποτελέσματα που παράγονται από την απώλεια επαφής με τον έξω κόσμο, την απώλεια φίλων και περιουσιακών στοιχείων και τη φύση της εξουσίας του ιδρυματικού προσωπικού πάνω τους.

Το ερώτημα που θέλω να θέσω είναι το εξής: Είναι τα αυταρχικά και ιεραρχικά χαρακτηριστικά των περισσότερων σύγχρονων θεσμών της ζωής - της οικογένειας, του σχολείου, του εργοστασίου, του γραφείου, του εργοταξίου - τέτοια που προκαλούν μια ήπια μορφή του ιδρυματικού συνδρόμου; Στο ένα άκρο του συνεχούς των ιδρυμάτων μπορεί κανείς να τοποθετήσει το σύνολο των θεσμών που συνήθως καταστρέφουν την αυτονομία και την πρωτοβουλία των υποκειμένων τους. Στο άλλο άκρο του συνεχούς βρίσκεται, ίσως, κάποια ιδανική εκδοχή δημοκρατίας που αποτελείται από ανθρώπους ανεξάρτητους, αυτοδύναμους, που σέβονται τον εαυτό τους, είτε γαιοκτήμονες, είτε διαχειριστές των δικών τους μικρών επιχειρήσεων, υπόλογους μόνο στον εαυτό τους, χωρίς χρέη και γενικότερα χωρίς θεσμικό λόγο δουλοπρέπειας ή αυτοϋποτίμησης. Τέτοιοι ανεξάρτητοι άνθρωποι, πίστευε ο Jefferson, ήταν η βάση μιας δυναμικής και ανεξάρτητης δημόσιας σφαίρας όπου οι πολίτες μπορούσαν να λένε τη γνώμη τους χωρίς φόβο και ταπεινοφροσύνες. Κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους βρίσκεται η σύγχρονη κατάσταση των περισσότερων πολιτών των δυτικών δημοκρατιών: μια σχετικά ανοιχτή δημόσια σφαίρα συνυπάρχει με μια καθημερινή θεσμική εμπειρία που βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό σε αντίφαση με τις αρχές και το πνεύμα της δημόσιας σφαίρας αφού ενθαρρύνει και συχνά ανταμείβει τον διακριτικό βηματισμό, το σέβας, την δουλοπρέπεια και την συμμόρφωση. Έτσι παράγεται μια μορφή νεύρωσης που εξαλείφει τη ζωτικότητα του πολιτικού διαλόγου. Και, γενικότερα, τα συσσωρευτικά αποτελέσματα της ζωής μέσα στην πατριαρχική οικογένεια, το κράτος και άλλους ιεραρχικούς θεσμούς παράγουν ένα παθητικό υποκείμενο που δεν έχει την αυθόρμητη ικανότητα για αμοιβαιότητα που επαινείται τόσο από τους αναρχικούς όσο και από τους φιλελεύθερους δημοκρατικούς διανοητές. Εάν συμβεί αυτό, τότε ένα επείγον καθήκον της δημόσιας πολιτικής είναι να προωθήσει θεσμούς που διευρύνουν την ανεξαρτησία, την αυτονομία και τις ικανότητες των πολιτών. Πώς είναι δυνατόν να προσαρμοστεί ο θεσμικός κόσμος της ζωής των πολιτών έτσι ώστε να συνάδει περισσότερο με την ικανότητα για δημοκρατική ιδιότητα του πολίτη; Η απάντηση βρίσκεται μόνον εντός του αναρχικού κινήματος ως του μόνου διατεθειμένου να εφαρμόσει την δημοκρατία στην ονομαστική της αξία: εκθεμελίωση τώρα κάθε θεσμού, κάθε ιδρύματος, κάθε πρακτικής και κάθε νοοτροπίας που απαιτεί τυφλή υπακοή.

Αν η αναρχία φέρνει τάξη τότε τι κάνει η εξουσία; Διαταράσσει. Το φαινόμενο του συνδρόμου της ιδρυματοποίησης αποδεικνύει ότι δεν μπορείς να να είσαι ψυχικά εύρωστος και υποταγμένος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι πολλές ψυχικές αρρώστιες εμφανίζουν συμπτώματα που παραπέμπουν σε 'μανία με την τάξη'. Όταν κάποιος πάσχει από την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και θέλει π.χ. να πλένει τα χέρια του συνέχεια τι εμφανίζει; Μανία με την τάξη. Όταν ένας διπολικός ή αυτιστικός θέλει σώνει και καλά να βάζει τα αντικείμενα σε μια σειρά τι εμφανίζει; Μανία με την τάξη.

Είναι τυχαίο ότι οι ψυχολογία των εξτρεμιστών παντός είδους χαρακτηρίζεται από ένα δίπολο έντονης συντηρητικής προσκόλλησης στο δεδομένο περιβάλλον και άρνησης επεξεργασίας νέων εμπειρικών δεδομένων καθώς και μια παιδική παρορμητικότητα; (βλέπε την συμπεριφορά ορισμένων σούργελων στη βουλή: ακροδεξιών, πολάκηδων κτλ.) Ένα αντίστοιχο σύμπλεγμα παρουσιάζουν και όσοι πάσχουν από το σύνδρομο ιδρυματοποίησης.

The study also maps the psychological signatures that underpin fierce political conservatism, as well as “dogmatism”: people who have a fixed worldview and are resistant to evidence.

Psychologists found that conservatism is linked to cognitive “caution”: slow-and-accurate unconscious decision-making, compared to the fast-and-imprecise “perceptual strategies” found in more liberal minds.

Brains of dogmatic people are slower to process perceptual evidence, but they are more impulsive personality-wise. The mental signature for extremism across the board is a blend of conservative and dogmatic psychologies.

Κατευθείαν για 'ίδρυμα

αν βαριέστε να διαβάσετε το σεντόνι το συμπυκνώνω στην κυρίως πρόταση/συμπέρασμα:

Antipnevma έγραψε: 17 Μάιος 2024, 12:33 Η απάντηση βρίσκεται μόνον εντός του αναρχικού κινήματος

Το κωμικό είναι ότι κάτι τέτοιες ιδεοληπτικές παπαριές εκλαμβάνονται πλέον ως κάτι τέρμα συντηρητικό και παρωχημένο.

Chilloutbuddy έγραψε: 17 Μάιος 2024, 12:43 αν βαριέστε να διαβάσετε το σεντόνι το συμπυκνώνω στην κυρίως πρόταση/συμπέρασμα:

Antipnevma έγραψε: 17 Μάιος 2024, 12:33 Η απάντηση βρίσκεται μόνον εντός του αναρχικού κινήματος

καλε το διάβασες????????

γω δεν αντεξα... δεν εχω παει στον δευτερο καφέ ακομη.....

Διαβάζοντας Ντελέζ-Γκουαταρί: Ημέρα 6η

Andromachi έγραψε: 18 Μάιος 2024, 10:19

Chilloutbuddy έγραψε: 17 Μάιος 2024, 12:43 αν βαριέστε να διαβάσετε το σεντόνι το συμπυκνώνω στην κυρίως πρόταση/συμπέρασμα:

Antipnevma έγραψε: 17 Μάιος 2024, 12:33 Η απάντηση βρίσκεται μόνον εντός του αναρχικού κινήματος

καλε το διάβασες????????

γω δεν αντεξα... δεν εχω παει στον δευτερο καφέ ακομη.....

ναι το διάβασα γιατί έχω μεγάλη συμπάθεια στους αναρχικούς, η αναρχία είναι για μένα η τελική φάση του ανθρώπινου είδους (αν επιβιώσουμε μέχρι τότε). Αν σου έρθει ποτέ η όρεξη να διαβάσεις για την αναρχία, διάβασε αυτό το δισέλιδο του συγχωρεμένου Γκρέμπερ
https://voidnetwork.gr/2013/04/17/mipos ... d-graeber/

Antipnevma έγραψε: 17 Μάιος 2024, 12:33
The study also maps the psychological signatures that underpin fierce political conservatism, as well as “dogmatism”: people who have a fixed worldview and are resistant to evidence.

Psychologists found that conservatism is linked to cognitive “caution”: slow-and-accurate unconscious decision-making, compared to the fast-and-imprecise “perceptual strategies” found in more liberal minds.

Brains of dogmatic people are slower to process perceptual evidence, but they are more impulsive personality-wise. The mental signature for extremism across the board is a blend of conservative and dogmatic psychologies.

Αυτό είναι λίγο εκνευριστικό, γιατί οι μελέτες έχουν γίνει σε Αμερικάνους. Πώς αυτό γενικεύεται σε όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν πολιτικές έννοιες όπως ο συντηρητισμός διαφέρουν καν αν περάσεις το σύνορο και πας Μεξικό, πόσο μάλλον αν έρθεις στην Ευρώπη, μου διαφεύγει;

Καραμελίτσα έγραψε: 18 Μάιος 2024, 12:35

Antipnevma έγραψε: 17 Μάιος 2024, 12:33
The study also maps the psychological signatures that underpin fierce political conservatism, as well as “dogmatism”: people who have a fixed worldview and are resistant to evidence.

Psychologists found that conservatism is linked to cognitive “caution”: slow-and-accurate unconscious decision-making, compared to the fast-and-imprecise “perceptual strategies” found in more liberal minds.

Brains of dogmatic people are slower to process perceptual evidence, but they are more impulsive personality-wise. The mental signature for extremism across the board is a blend of conservative and dogmatic psychologies.

Αυτό είναι λίγο εκνευριστικό, γιατί οι μελέτες έχουν γίνει σε Αμερικάνους. Πώς αυτό γενικεύεται σε όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν πολιτικές έννοιες όπως ο συντηρητισμός διαφέρουν καν αν περάσεις το σύνορο και πας Μεξικό, πόσο μάλλον αν έρθεις στην Ευρώπη, μου διαφεύγει;

Συντηρητισμός σήμερα σημαίνει την ταύτιση με παρόν παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό καθεστώς και την έντονη αντίθεση σε κάθε έννοια κοινωνικής ισότητας. Τα ίδια σκατά είσαι και εσύ και μάλιστα βρίσκεσαι στον αυταρχικό πόλο του συντηρητικού φάσματος.

Το ορίτζιναλ κείμενο

We live most of our lives in institutions: from the family to the school, to the army, to the business enterprise. These institutions to some considerable degree shape our expectations, our personalities, and our routines. Recognizing that these institutions are varied and that they are not static, can we nevertheless say something about the aggregate effects of such institutions in shaping us?
I believe we can, in a rough-and-ready way. The first thing to notice is that since the Industrial Revolution and headlong urbanization, a vastly increasing share of the population has become propertyless and dependent on large, hierarchical organizations for their livelihood. The household economy of the small farmer-peasant or shopkeeper may have been just as poverty-stricken and insecure as that of the proletarian. It was, however, decidedly less subject to the quotidian, direct discipline of managers, bosses, and foremen. Even the tenant farmer, subject to the caprice of his landlord, or the smallholder, deeply in debt to the bank or moneylenders, was in control of his working day: when to plant, how to cultivate, when to harvest and sell, and so forth. Compare this to the factory worker tied to the clock from 8 a.m. to 5 p.m., tied to the rhythm of the machine, and closely monitored personally or electronically. Even in the service industries the pace, regulation, and monitoring of work are far beyond what the independent shopkeeper experienced in terms of minute supervision.
The second thing to notice is that these institutions are, with very few exceptions, profoundly hierarchical and, typically, authoritarian. Training, one might say, in the habits of hierarchy begins, in both agrarian and industrial societies, with the patriarchal family. While family structures in which children, women, and servants are treated virtually as chattel have become less authoritarian, the patriarchal family still thrives and could not exactly be called a training ground for autonomy and independence, except perhaps for the male head of household. The patriarchal family historically was rather a training in servitude for most of its members and a training ground of authoritarianism for its male heads of household and its sons-in-training. When the experience of servitude within the family is reinforced by an adult working life lived largely in authoritarian settings that further abridge the workers’ autonomy and independence, the consequences for the GHP are melancholy.
The implications of a life lived largely in subservience for the quality of citizenship in a democracy are also ominous. Is it reasonable to expect someone whose waking life is almost completely lived in subservience and who has acquired the habits of survival and self-preservation in such settings to suddenly become, in a town meeting, a courageous, independent-thinking, risk-taking model of individual sovereignty? How does one move directly from what is often a dictatorship at work to the practice of democratic citizenship in the civic sphere? Authoritarian settings do, of course, shape personalities in profound ways. Stanley Milgram famously found that most subjects would administer what they imagined were severe, even life-threatening electric shocks to experimental subjects when directed by authorities in white coats to do so. And Philip Zimbardo found that subjects assigned to role-play prison guards in a psychology experiment were so quick to abuse this power that the experiment had to be aborted before more harm was done.3
More generally, political philosophers as varied as Étienne de La Boétie and Jean-Jacques Rousseau were deeply concerned about the political consequences of hierarchy and autocracy. They believed that such settings created the personalities of subjects rather than citizens. Subjects learned the habits of deference. They were apt to fawn on superiors and put on an air of servility, dissembling when necessary and rarely venturing an independent opinion, let alone a controversial one. Their general demeanor was one of caution. While they may have had views of their own, even subversive ones, they kept such views to themselves, avoiding public acts of independent judgment and moral direction.
Under the most severe forms of “institutionalization” (the term itself is diagnostic), such as prisons, asylums for the mentally ill, orphanages, workhouses for the poor, concentration camps, and old-age homes, there arises a personality disorder sometimes called “institutional neurosis.” It is a direct result of long-term institutionalization itself. Those suffering from it are apathetic, take no initiative, display a general loss of interest in their surroundings, make no plans, and lack spontaneity. Because they are cooperative and give no trouble, such institutional subjects may be seen by those in charge in a favorable light, as they adapt well to institutional routines. In the severest cases they may become childish and affect a characteristic posture and gait (in the Nazi concentration camps, such prisoners, near death from privation, were called by other prisoners “Musselmänner”) and become withdrawn and inaccessible. These are institutional effects produced by the loss of contact with the outside world, the loss of friends and possessions, and the nature of the staff’s power over them.
The question I want to pose is this: Are the authoritarian and hierarchical characteristics of most contemporary life-world institutions—the family, the school, the factory, the office, the worksite—such that they produce a mild form of institutional neurosis? At one end of an institutional continuum one can place the total institutions that routinely destroy the autonomy and initiative of their subjects. At the other end of this continuum lies, perhaps, some ideal version of Jeffersonian democracy composed of independent, self-reliant, self-respecting, landowning farmers, managers of their own small enterprises, answerable to themselves, free of debt, and more generally with no institutional reason for servility or deference. Such free-standing farmers, Jefferson thought, were the basis of a vigorous and independent public sphere where citizens could speak their mind without fear or favor. Somewhere in between these two poles lies the contemporary situation of most citizens of Western democracies: a relatively open public sphere but a quotidian institutional experience that is largely at cross purposes with the implicit assumptions behind this public sphere and encouraging and often rewarding caution, deference, servility, and conformity. Does this engender a form of institutional neurosis that saps the vitality of civic dialogue? And, more broadly, do the cumulative effects of life within the patriarchal family, the state, and other hierarchical institutions produce a more passive subject who lacks the spontaneous capacity for mutuality so praised by both anarchist and liberal democratic theorists.
If it does, then an urgent task of public policy is to foster institutions that expand the independence, autonomy, and capacities of the citizenry. How is it possible to adjust the institutional lifeworld of citizens so that it is more in keeping with the capacity for democratic citizenship?

Νομίζω ότι το κείμενο να έχει ομαδοποιήσει όλα χωρίς να αναφέρεται σε διαφορετικές κοινωνίες ή στον ρόλο κάθε θεσμού και την ιστορία του.
Υπάρχει ένα στοιχείο αναρχικότητας σε όλους μας που θα ήθελαν να εξαλείψουν για έχουν υπάκουους δούλους, αλλά δεν νομίζω να γίνει ποτέ κατορθωτό. Ποιοι θέλουν δούλους; Ο καθένας τον υποδεέστερο στην οικονομική τάξη σε κάθε χώρα.
Ποιος θέλει να είναι δούλος; Κανείς.

Η θεωρία μου είναι ότι οι περισσότεροι απλά δεν έχουμε την ποιότητα που χρειάζεται για να γίνουμε αναρχικοί χωρίς να σκοτωθούμε. Και υπάρχει και ένα όριο πόσο μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου χωρίς να έχεις αντικειμενική ενημέρωση (που δεν έχουμε καθόλου) και όταν η επιστήμη δεν έχει ακόμα απαντήσει βασικές ερωτήσεις. Ίσως στο μέλλον.

Chilloutbuddy έγραψε: 18 Μάιος 2024, 16:44 Η θεωρία μου είναι ότι οι περισσότεροι απλά δεν έχουμε την ποιότητα που χρειάζεται για να γίνουμε αναρχικοί χωρίς να σκοτωθούμε. Και υπάρχει και ένα όριο πόσο μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου χωρίς να έχεις αντικειμενική ενημέρωση (που δεν έχουμε καθόλου) και όταν η επιστήμη δεν έχει ακόμα απαντήσει βασικές ερωτήσεις. Ίσως στο μέλλον.

Το 99% των σύγχρονων "αναρχικών" είναι αυτοί που θεωρούν ιδανικό τρόπο ζωής το να καλύπτουν κάποιοι άλλοι μαλάκες τις βρώμικες δουλειές, που απαιτούνται για τις δικές τους επιλογές ζωής/καταναλωτικές ανάγκες/πνευματικές αναζητήσεις που απαιτούν ελεύθερο χρόνο.

Έχουν μια τέρμα ψωνισμένη καλλιτεχνίζουσα άποψη για την προσέγγιση των πραγμάτων.

Είναι οι κοινωνικοί "κομισάριοι", οι σύγχρονοι κηφήνες που την είδαν όλως τυχαίως ως οι βασίλισσες της παραγωγικής κυψέλης.

Μπορεί να λειτουργήσει η οποιαδήποτε ανθρώπινη κυψέλη χωρίς αυτό το ναρκισσιστικό και στην ουσία τέρμα ευάλωτο είδος;

Σαφώς ναι.

Antares έγραψε: 18 Μάιος 2024, 15:50 Νομίζω ότι το κείμενο να έχει ομαδοποιήσει όλα χωρίς να αναφέρεται σε διαφορετικές κοινωνίες ή στον ρόλο κάθε θεσμού και την ιστορία του.
Υπάρχει ένα στοιχείο αναρχικότητας σε όλους μας που θα ήθελαν να εξαλείψουν για έχουν υπάκουους δούλους, αλλά δεν νομίζω να γίνει ποτέ κατορθωτό. Ποιοι θέλουν δούλους; Ο καθένας τον υποδεέστερο στην οικονομική τάξη σε κάθε χώρα.
Ποιος θέλει να είναι δούλος; Κανείς.

Ποιοι θέλουν ισότητα μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων; Ελάχιστοι.

ΓΑΛΗ έγραψε: 18 Μάιος 2024, 16:55 Το 99% των σύγχρονων "αναρχικών" είναι αυτοί που θεωρούν ιδανικό τρόπο ζωής το να καλύπτουν κάποιοι άλλοι μαλάκες τις βρώμικες δουλειές, που απαιτούνται για τις δικές τους επιλογές ζωής/καταναλωτικές ανάγκες/πνευματικές αναζητήσεις που απαιτούν ελεύθερο χρόνο.

Έχουν μια τέρμα ψωνισμένη καλλιτεχνίζουσα άποψη για την προσέγγιση των πραγμάτων.

Αυτοί που έχεις γνωρίσει. Εγώ έχω γνωρίσει κόσμο που δουλεύει τζάμπα για αυτό που πιστεύει και μοιράζεται τα πάντα με ανθρώπους που δεν ξέρει.