Phorum.com.gr

Είναι σίγουρο ότι ένας πολιτισμός αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όταν βλέπεις τους πιο γνωστούς του διανοούμενους να λεηλατούν τον πολιτιστικό κατάλογο των προγόνων τους και των σύγχρονων κατωτέρων τους ψάχνοντας συμβουλές πώς να ζήσουν. Η αδιαθεσία είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτη όταν η εν λόγω κουλτούρα είναι η σύγχρονη αμερικανική παραλλαγή του ορθολογισμού και της προόδου του, μια πίστη που δεν είναι γνωστή για αυτοαμφισβήτηση και νευρασθένειες. Όσο πιο βαθιά είναι η ταλαιπωρία, όσο περισσότερο φαίνεται ότι έχουμε χάσει το δρόμο μας, τόσο περισσότερο γίνεται προσπάθεια εμβάθυνσης στο χωροχρόνο για να ανακαλύψουμε πολιτισμικά μοντέλα που θα μας βοηθήσουν. Στις πιο δυνατές εκδοχές αυτής της αναζήτησης, υπάρχει είτε ένα μέρος – ένα Shangri-la – είτε ένας χρόνος, μια Χρυσή Εποχή, που υπόσχεται να επαναφέρει την πυξίδα μας στον πραγματικό βορρά. Η ανθρωπολογία και η ιστορία υπόσχονται σιωπηρά να παρέχουν τέτοια μοντέλα. Η ανθρωπολογία μπορεί να μας δείξει ριζικά διαφορετικές και ικανοποιητικές μορφές ανθρώπινης σχέσης και συνεργασίας που δεν εξαρτώνται από την πυρηνική οικογένεια ή τον κληρονομικό πλούτο. Η ιστορία μπορεί να δείξει ότι οι κοινωνικές και πολιτικές ρυθμίσεις που θεωρούμε δεδομένες είναι ένα εκ των πολλών δυνατών αποτελεσμάτων παρελθόντων ιστορικών συγκυριών.

Ο Jared Diamond, ορνιθολόγος, εξελικτικός βιολόγος και γεωγράφος, είναι περισσότερο γνωστός ως ο συγγραφέας του Guns, Germs and Steel: A Short History of Everybody for the Last 13.000 Years, μιας από τις πιο σημαντικές αφηγήσεις για το πώς οι περισσότεροι από εμάς φτάσαμε να ζούμε σε μέρη με τεράστιες συγκεντρώσεις ανθρώπων, σιτηρών και εξημερωμένων ζώων, και πώς αυτό οδήγησε στη δημιουργία του κόσμου των τεράστιων ανισοτήτων και των ανόμοιων ευκαιριών ζωής με τον οποίο καλώς ή κακώς ζούμε τώρα. Η αφήγηση του Diamond δεν ήταν μια απλή, πανηγυρική ιστορία της «ανόδου της Δύσεως», σύμφωνα με την οποία ορισμένοι λαοί και πολιτισμοί δείχνονται ουσιαστικά πιο έξυπνοι, πιο γενναίοι ή πιο λογικοί από άλλους. Αντίθετα, έδειξε τη σημασία των απρόσωπων περιβαλλοντικών δυνάμεων: φυτά και αγελαία ζώα επιδεκτικά εξημέρωσης, παθογόνα, ευνοϊκό κλίμα και γεωγραφία που όλα βοήθησαν στην άνοδο των πρώιμων κρατών στην Εύφορη Ημισέληνο και τη Μεσόγειο. Αυτά τα αρχικά πλεονεκτήματα μεγενθύνθηκαν χάρη στον διακρατικό ανταγωνισμό στο πεδίο της μεταλλουργίας για την ανάπτυξη καλύτερου οπλισμού και συσκευών πλοήγησης. Το εγχείρημα του επαινέθηκε πολύ ως μια τολμηρή και πρωτότυπη σύνθεσή και επικρίθηκε πολύ από ιστορικούς και ανθρωπολόγους ως ισοπεδωτική απλούστευση της ανθρώπινης ιστορίας μέσω της ανάδειξης μιας χούφτας περιβαλλοντικών συνθηκών. Υπήρχε, ωστόσο, ομοφωνία ότι η απλή οιονεί Δαρβινική άποψη του Diamond περί ενέργειας της φυσικής επιλογής στο ανθρώπινο επίπεδο ήταν «καλό να ληφθεί υπόψιν μας».

Ο υπότιτλος του πονήματος του περί της βαθιάς ιστορίας, «Τι μπορούμε να μάθουμε από τις παραδοσιακές κοινωνίες;», υποδηλώνει, και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας, ότι μάλλον ταιριάζει καλύτερα στο τμήμα αυτοβοήθειας του βιβλιοπωλείου. Με τον όρο «παραδοσιακές κοινωνίες», εννοεί σε γενικές γραμμές τις κοινωνίες που ασχολούνται με την άγρα σαρκός, την μάζωξη καρπών και την μικρής κλίμακας καλλιέργεια και επιβιώνουν εντός του σύγχρονου κόσμου σε περιθωριακούς και αφιλόξενους τόπους στους οποίους εξωθήθηκαν υπό την πίεση ισχυρότερων κρατικών κοινωνιών. Αυτές βρίσκονται σκόρπιες ανά την υφήλιο αλλά ο Diamond αντλεί τα κύρια παραδείγματά του από τη Νέα Γουινέα και την Αυστραλία, όπου εντοπίζονται και τα ορνιθολογικά του ενδιαφέροντα, και επίσης από πορίσματα μελετών που πραγματεύονται τέτοιες κοινωνίες (οι Hadza και οι !Kung της Αφρικής, και οι Piraha, οι Siriono και οι Yanomamo της Λατινικής Αμερικής) και θεωρεί ότι υποστηρίζουν τις γενικές του θέσεις.

Τι θα μπορούσαν ενδεχομένως να διδάξουν αυτά τα ιστορικά απομεινάρια στους δικτυωμένους υπερμοντερνιστές κατοίκους της ιδιαίτερης πατρίδας του Diamond, στο Λος Άντζελες; Η ερώτηση δεν είναι τόσο παράλογη. Όπως μας εξηγεί, ο Homo sapiens υπάρχει εδώ και περίπου 200.000 χρόνια και βγήκε από από την Αφρική όχι πολύ πρωτύτερα από 50.000 χρόνια πριν. Τα πρώτα αποσπασματικά στοιχεία που μαρτυρούν καλλιέργειες εξημερωμένων φυτών εμφανίζονται περίπου πριν από 11.000 χρόνια και τα πρώτα σιτηριακά κρατίδια πριν από περίπου 5.000 χρόνια, αν και αρχικά ήταν ασήμαντα σε έναν παγκόσμιο πληθυσμό ίσως οκτώ εκατομμυρίων. Περισσότερο από το 97 τοις εκατό της ανθρώπινης εμπειρίας, με άλλα λόγια, βρίσκεται έξω από τα σιτοδίαιτα εθνικά κράτη που στα οποία ζούμε σχεδόν όλοι μας. «Μέχρι χθες», η διατροφή μας δεν ήταν περιορισμένη στα τρία κύρια δημητριακά που σήμερα παρέχουν το 50 έως 60 τοις εκατό της παγκόσμιας θερμιδικής πρόσληψης: ρύζι, σιτάρι και καλαμπόκι. Οι συνθήκες που θεωρούμε δεδομένες είναι, στην πραγματικότητα, ακόμη πιο πρόσφατες από ό,τι νομίζει ο Diamond. Πριν, ας πούμε, από το 1500, οι περισσότεροι πληθυσμοί είχαν ακόμα ελπίδες να ξεφύγουν από τα νύχια των κρατών και των αυτοκρατοριών, επειδή τα κράτη ήταν ακόμα σχετικά αδύναμα και, δεδομένων των χαμηλών ρυθμών αστικοποίησης και αποψίλωσης των δασών, εξακολουθούσαν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε φυσικά προϊόντα. Υπό αυτό το πρίσμα, ο κόσμος των δημητριακών και των πολιτειών που ξέρουμε αντιπροσωπεύουν μονάχα μια στιγμούλα (0,25%) στην ιστορική περιπέτεια του ανθρώπινου είδους.

Γιατί, ρωτά ο Diamond, να μην ανατρέξουμε σε αυτό το τεράστιο ιστορικό αρχείο της ανθρώπινης εμπειρίας και να δούμε αν έχει κάτι να διδάξει στις WEIRD – «Western, educated, industrialized, rich and democratic» – κοινωνίες μας; Αυτές αν και είναι οι πιο διεξοδικά μελετημένες από τις κοινωνίες, δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό δείγμα. Αν θέλουμε να κάνουμε γενικεύσεις για την ανθρώπινη φύση και το αρχείο της ανθρώπινης εμπειρίας, πρέπει, υποστηρίζει, να ρίξουμε πόλη μεγαλύτερο δίχτυ. Οι παραδοσιακές κοινωνίες αντιπροσωπεύουν χιλιάδες φυσικά πειράματα του πώς χτίζεται μια ανθρώπινη κοινωνία. Έχουν βρει χιλιάδες λύσεις σε ανθρώπινα προβλήματα, λύσεις διαφορετικές από αυτές που υιοθετούν οι δικές μας WEIRD σύγχρονες κοινωνίες. Θα δούμε ότι ορισμένες από αυτές τις λύσεις –για παράδειγμα, κάποιοι από τους τρόπους με τους οποίους οι παραδοσιακές κοινωνίες μεγαλώνουν τα παιδιά τους, συμπεριφέρονται στους ηλικιωμένους τους, παραμένουν υγιείς, μιλούν, περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους και επιλύουν διαφορές– μπορεί να σας φανούν, όπως μου φαίνονται και μένα, ανώτερες από τις συνήθεις πρακτικές στον Πρώτο Κόσμο.

Ο φακός μέσα από τον οποίο ο Diamond, ένας γνήσιος περιβαλλοντικός βιολόγος, βλέπει τον κόσμο προσφέρει εξαιρετικά διεισδυτική ματιά, αλλά εξακολουθούν να προκύπτουν τεράστια τυφλά σημεία. Η συζήτηση που κάνει για τις γλώσσες, για παράδειγμα, είναι παθιασμένη και πειστική, όπως θα περίμενε κανείς από έναν μελετητή το πεδίο έρευνας του οποίου στη Νέα Γουινέα φιλοξενεί περίπου χίλιες από τις επτά χιλιάδες γλώσσες της Γης. Εκτός από τους «εννέα γίγαντες» (μανταρίνι, ισπανικά, αγγλικά, αραβικά, χίντι, μπενγκάλι, πορτογαλικά, ρωσικά και ιαπωνικά), η καθεμιά τους με ομιλητές άνω των εκατό εκατομμυρίων, οι υπόλοιπες γλώσσες έχουν κατά μέσο όρο μόνο μερικές χιλιάδες ομιλητές ενώ πάρα πολλές ακόμα λιγότερους. Οι «γιγαντογλώσσες» δημιουργούν τεράστιες ζώνες μονόγλωσσων πολιτών εντός των οποίων εξοντώνονται οι δευτερεύουσες γλώσσες. Εφόσον η παραγωγή νέων γλωσσών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διασπορά και την απομόνωση, οι σύγχρονες διαδικασίες συγκέντρωσης και πολιτισμικής ομογενοποίησης στρέφονται ενάντια στην ανάπτυξη νέων γλωσσών και στην επιβίωση όσων ήδη κινδυνεύουν με εξαφάνιση. Έχουν εξαφανιστεί ου μισές από τις περίπου 250 αυστραλιανές γλώσσες, το ένα τρίτο των εκατοντάδων γλωσσών των ιθαγενών της Αμερικής που μιλιόνταν εν έτει 1492 και ένα άλλο τρίτο ακόμα είναι απίθανο να βγάλει το πέρας άλλης μιας γενιάς. Η γη που νέμεται η κάθε «γιγαντιαία» γλώσσα είναι κι ένα νεκροταφείο των γλωσσών που η ίδια οδήγησε σε εξόντωση.

Η συνηθέστερη αιτία θανάτου είναι η πολιτιστική και οικονομική περικύκλωση: η γλώσσα της πλειοψηφίας κυριαρχεί τόσο στη δημόσια σφαίρα, στα μέσα ενημέρωσης, στα σχολεία και στην κυβέρνηση που η κατάκτησή της είναι ο μοναδικός δρόμος στην απασχόληση, την περίοπτη κοινωνική θέση και την πολιτιστική ιδιότητα του πολίτη. Ο Diamond κάνει μια παύση για να διερωτάται μήπως η εδραίωση των γλωσσών είναι καλό πράγμα. Εξάλλου, η εξάλειψη των γλωσσικών φραγμών συμβάλλει στην καλύτερη αμοιβαία κατανόηση. Γιατί θα προτιμούσε κανείς έναν κόσμο στον οποίο οι περιθωριακοί λαοί πρέπει να κινούνται μέσα σε μια γλωσσική ζούγκλα και καλούνται να χειριστούν πέντε ή περισσότερες ιδιώματα, όπως κάνουν οι πληροφοριοδότες του στα υψίπεδα της Νέας Γουινέας; Εδώ, ο Diamond, ως εξελικτικός βιολόγος, έχει δύο επιλογές. Θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η εξαφάνιση των γλωσσών είναι διαδικασία της φυσικής επιλογής, ακριβώς όπως οι ρατσιστές επιστήμονες στα τέλη του 19ου αιώνα ισχυρίζονταν ότι η εξόντωση καθυστερημένων φυλετικών ομάδων όπως οι Herero ήταν ένα τραγικό αλλά αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επέκτασης ανώτερων φυλών. Αντίθετα, όμως, παίρνει μια θέση που μοιάζει με αυτή του Ε.Ο. Wilson για την εξαφάνιση των ειδών. Υποστηρίζει ότι όπως η φυσική ποικιλότητα είναι ένας θησαυρός ποικιλίας και ανθεκτικότητας, έτσι και η γλωσσική ποικιλομορφία αντιπροσωπεύει έναν πολιτισμικό θησαυρό έκφρασης, τρόπων σκέψης και κοσμοθεωρίας που, άπαξ και χαθεί, δεν επιστρέφει ποτέ.

Η λογοτεχνία, ο πολιτισμός και πολλές γνώσεις κωδικοποιούνται σε γλώσσες: μόλις χάνεται η γλώσσα χάνεται μεγάλο μέρος της λογοτεχνίας, του πολιτισμού και της γνώσης ... Οι παραδοσιακοί λαοί έχουν ονόματα στην τοπική γλώσσα για εκατοντάδες είδη ζώων και φυτών γύρω τους. Αυτές οι εγκυκλοπαίδειες εθνοβιολογικών πληροφοριών εξαφανίζονται όταν εξαφανίζονται οι γλώσσες τους. Οι φυλετικοί λαοί έχουν επίσης τη δική τους προφορική λογοτεχνία και οι απώλειες αυτών των λογοτεχνιών αντιπροσωπεύουν επίσης απώλειες για την ανθρωπότητα. Είναι αναμφισβήτητο ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε αμετάκλητα ένα μεγάλο μέρος της πολιτιστικής, γλωσσικής και αισθητικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας από τις σαρωτικές επιπτώσεις των μεγάλων κρατών και των γλωσσών τους. Αλλά τι απογοήτευση είναι, μετά από σχεδόν πεντακόσιες σελίδες προσωπικών ιστοριών, ισχυρισμών, αποσπασμάτων επιστημονικών μελετών, παρατηρήσεων, παρεκβάσεων για την εξέλιξη της θρησκείας, αναφορών για τις επιθανάτιες εμπειρίες – ο Diamond μπορεί να γίνει συναρπαστικός αφηγητής – να ακούσεις τα μαθήματα που αποκόμισε για εμάς. Μας λέει να μάθουμε περισσότερες γλώσσες. Να είμαστε πιο συναισθηματικά θερμοί και ανεκτικοί στην ανατροφή παιδιών. Να πρέπει να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην κοινωνικοποίηση και μιλώντας πρόσωπο με πρόσωπο. Να αξιοποιήσουμε τη σοφία και τη γνώση των μεγαλύτερών μας. Να μάθουμε να αξιολογούμε τους κινδύνους του περιβαλλοντός μας ρεαλιστικότερα. Και, όσον αφορά τις καθημερινές συμβουλές για την υγεία, πρέπει να φανταστείτε τον Diamond να φοράει το λευκό του παλτό και το στηθοσκόπιο καθώς συνιστά «να μην καπνίζετε. Να ασκείστε τακτικά. Να περιορίζετε τον περιορισμό της πρόσληψης συνολικών θερμίδων, του αλκοόλ, του αλατιού και των αλμυρών τροφίμων, της ζάχαρης και των αναψυκτικών με ζάχαρη, των κορεσμένων και τρανς λιπαρών, των επεξεργασμένων τροφίμων, του βουτύρου, της κρέμας και του κόκκινου κρέατος· και να αυξήσετε την πρόσληψη φυτικών ινών, φρούτων και λαχανικών, ασβεστίου και σύνθετων υδατανθράκων. Και μην ξεχνάτε να τρώτε αργά.» Ίσως επειδή επιφυλάσσεται αναμένοντας αντίσταση σε ένα διατροφικό μοντέλο στα πρότυπα των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, μας συνιστά τη μεσογειακή διατροφή. Όσοι διάνυσαν όλη αυτή τη διαδρομή μαζί του, ξεψαχνίζοντας την ιστορία του είδους και των υψίπεδων της Νέας Γουινέας, πρέπει να περίμεναν κάτι πιο συνταρακτικό από αυτό που τους περίμενε στο τέλος του μονοπατιού.

Πώς ήταν οι πρόγονοί μας πριν από την εξημέρωση των φυτών και των ζώων, πριν από την καθιστική ζωή στα χωριά, πριν από τις πρώτες πόλεις και πολιτείες; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Diamond και κοπιάζει να απαντήσει. Με αυτόν τον τρόπο, αντιμετωπίζει σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια. Μέχρι πολύ πρόσφατα, η αρχαιολογία κατέγραφε την ιστορία μας ως είδος ανάλογα με τα μπάζα (μεσίτες, μπάζα κτιρίων, ίχνη αρδευτικών καναλιών, τοίχοι, απολιθωμένα περιττώματα κ.λπ.) που αφήσαμε πίσω μας. Οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες ήταν συνήθως ευκίνητοι πληθυσμοί οπότε διασκορπούσαν ευρέως τα κυρίως βιοαποδομήσιμα υπολείμματά τους. Δεν συναντούμε συχνά τους προσωρινούς οικοτόπους τους, οι οποίοι ήταν συχνά σε σπηλιές ή δίπλα σε ποτάμια και ακτές, και η συντριπτική πλειονότητα τέτοιων τοποθεσιών έχουν χαθεί στην ιστορία. Όταν τα βρίσκουμε, ίσως μπορούν να μας πουν κάτι για τη διατροφή των κατοίκων, τους τρόπους μαγειρέματος, τον στολισμό του σώματος, τα αγαθά που αντάλλαζαν, τα όπλα, τις ασθένειες, το τοπικό κλίμα και μερικές φορές ακόμη και τις αιτίες θανάτου, αλλά όχι πολλά άλλα. Πώς να συμπεράνουμε από αυτά τα λιγοστά στοιχεία την οικογενειακή δομή και της κοινωνικής οργάνωσή τους, τα μοτίβα συνεργασίας και συγκρούσεων, πόσο μάλλον την ηθική και κοσμοθεωρία τους;

Εδώ είναι που ο Diamond κάνει το θεμελιώδες λάθος του. Φαντάζεται ότι μπορεί να βρει τον δρόμο του προς το βαθύ παρελθόν υποθέτοντας ότι οι σύγχρονες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών είναι «οι ζωντανοί πρόγονοί μας», ότι δείχνουν πώς ήμασταν πριν ανακαλύψουμε τις καλλιέργειες, τις πόλεις και τις κυβερνήσεις Αυτή η υπόθεση βασίζεται στην αδικαιολόγητη προ-υπόθεση ότι οι σύγχρονες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών είναι επιβιώσεις, μουσειακά εκθέματα του τρόπου με τον οποίο βάδιζε η ζωή για ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία «μέχρι χθες» – κονσερβοποιημένες προς εξέτασή μας. Στη μοναδική περίπτωση της Highland New Guinea, η οποία ήταν προφανώς απομονωμένη από το παράκτιο εμπόριο και τον έξω κόσμο μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Diamond μπορεί να συγχωρεθεί για το συμπέρασμα αυτό, αν και οι κάτοικοι της Νέας Γουινέας είχαν ακριβώς τον ίδιο χρόνο να προσαρμοστούν και να εξελιχθούν με τον homo americanus και όλως περιέργως έπεσε στα χέρια τους η γλυκοπατάτα, η οποία προέρχεται από τη Νότια Αμερική. Το συμπέρασμα της παρθένας απομόνωσης, ωστόσο, είναι εντελώς αδικαιολόγητο για σχεδόν όλες τις υπόλοιπες 35 κοινωνίες που επικαλείται. Αυτές οι κοινωνίες, τα τελευταία πέντε χιλιάδες χρόνια, έχουν βρεθεί βαθιά μπλεγμένες σε έναν κόσμο εμπορίου, κρατών και αυτοκρατοριών και τώρα απαντώνται σε ανεπιθύμητες περιθωριακές περιοχές στις οποίες έχουν ωθηθεί από πιο ισχυρές κοινωνίες. Ο ανθρωπολόγος Pierre Clastres υποστήριξε ότι οι Yanomamo και οι Siriono, δύο από τα κύρια παραδείγματα του Diamond, ήταν αρχικά εγκάθετοι καλλιεργητές που έγιναν τροφοσυλλέκτες για να ξεφύγουν από την καταναγκαστική εργασία και τις ασθένειες που συνδέονταν με τους ισπανικούς οικισμούς. Όπως σχεδόν όλες οι ομάδες που εξετάζει ο Diamond, συναλλάσσονται και αυτοί με εξωτερικά βασίλεια και κράτη (και κάνουν επιδρομές σε αυτά) για μεγάλο μέρος των τελευταίων τριών χιλιάδων ετών. Οι πεποιθήσεις και οι πρακτικές τους έχουν διαμορφωθεί από τις επαφές, τα εμπορικά αγαθά, τα ταξίδια και τις επιγαμίες. Τόσο πολύ έφτασαν να ζουν σε έναν κόσμο ισχυρών βασιλείων και πολιτειών που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει αυτές τις ίδιες τις κοινωνίες «κρατικό τετελεσμένο». Δηλαδή, η θέση τους στο τοπίο έχει σχεδιαστεί ακριβώς για να τους βοηθήσει να αποφεύγουν ή να συναλλάσσονται με μεγαλύτερες κοινωνίες. Προμηθεύουν τα δασικά και θαλάσσια προϊόντα που επιθυμούν οι αστικές κοινωνίες. Πολλές απ' αυτές τις ομάδες είναι κατά κάποιον τρόπο «αδελφοποιημένες» με γειτονικές κοινωνίες, μέσω των οποίων διαχειρίζονται το εμπόριο και τη σχέση τους με τον ευρύτερο κόσμο.

Οι σύγχρονες τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες, που δεν αποτελούν ανέγγιχτα παραδείγματα του βαθέως παρελθόντος μας, είναι βυθισμένες μέχρι το σβέρκο τους στον «πολιτισμένο κόσμο». Αυτά που είναι διαθέσιμα για την επιθεώρηση του Diamond είναι, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει, ακριβώς τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα, που δείχνουν πως ορισμένες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών έχουν αποφύγει επιτυχώς την εξαφάνιση και την αφομοίωση προσαρμοζόμενες δημιουργικά στον μεταβαλλόμενο κόσμο. Συνολικά, μπορεί να προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα μελέτη περί προσαρμογής, αλλά είναι άχρηστες ως μαρτυρίες του πώς ήταν οι μακρινοί πρόγονοί μας. Ακόμη και οι ονομασίες τους – Yanomamo, !Kung, Ainu – μεταφέρουν μια ψευδή αίσθηση γενεαλογικής και γενετικής συνέχειας, υποτιμώντας σε μεγάλο βαθμό τη ρευστότητα των εθνοτικών ορίων αυτών των ομάδων. Ο Diamond είναι πεπεισμένος ότι η βίαιη αντεκδίκηση είναι η πληγή των κοινωνιών κυνηγών-τροφοσυλλεκτών και, κατ' επέκταση, των προ-κρατικών προγόνων μας. Έχοντας επιλέξει κάποιες μάλλον πολεμοχαρείς κοινωνίες (τους Dani και Yanomamo) ως εικονογραφήσεις, και λιπαίνοντας τες με ιστορίες από τους πληροφοριοδότες του, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα με τον Steven Pinker στο The Better Angels of Our Nature: ξέρουμε, με βάση τα όσα κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, ότι οι πρόγονοί μας ήταν βίαιοι και δολοφονικοί και ότι μόλις πρόσφατα (πολύ πρόσφατα σύμφωνα με τον λογαριασμό του Pinker) ειρηνεύτηκαν και εκπολιτίστηκαν από το κράτος. Η ζωή χωρίς το κράτος είναι άσχημη, βίαιη και σύντομη. Αν και δεν επικαλείται τον Hobbes άμεσα, η ζοφερή άποψή του για την ​​ζωή χωρίς το κράτος εμποτίζει την αφήγηση του Diamond. «Πρώτον και κυριότερο, ένα θεμελιώδες πρόβλημα σχεδόν όλων των κοινωνιών μικρής κλίμακας είναι ότι, επειδή δεν διαθέτουν κεντρική πολιτική εξουσία που να ασκεί το μονοπώλιο της βίας, δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν τα απείθαρχα μέλη από το να τραυματίσουν άλλα μέλη και επίσης δεν μπορούν να αποτρέψουν θιγμένα μέλη από το να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επιδιώξουν να επιτύχουν τους στόχους τους με τη βία. Αλλά η βία προκαλεί αντιβία».

Σε ένα απόσπασμα που ανακεφαλαιώνει τον μύθο του κοινωνικού συμβολαίου, ο Diamond υπονοεί ότι τα υποκείμενα συμφώνησαν οικειοθελώς να ιδρύσουν μια κυρίαρχη εξουσία που θα εγγυάται την ειρήνη και την τάξη περιορίζοντας τις βίαιες και εκδικητικές έξεις τους . Η διατήρηση της ειρήνης μέσα σε μια κοινωνία είναι μια από τις σημαντικότερες υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει ένα κράτος. Αυτή η υπηρεσία εξηγεί κατά μεγάλο μέρος το προφανές παράδοξο ότι, από την άνοδο των πρώτων κρατικών κυβερνήσεων στην Εύφορη Ημισέληνο πριν από περίπου 5400 χρόνια, οι άνθρωποι λίγο πολύ πρόθυμα (όχι μόνο υπό πίεση) παρέδιδαν ορισμένες από τις ατομικές τους ελευθερίες, αποδεχόντουσαν την εξουσία των κρατικών κυβερνήσεων, πλήρωναν φόρους και υποστήριζαν τον τρυφηλό ατομικό τρόπο ζωής των ηγετών και αξιωματούχων του κράτους τους. Αυτό το αφήγημα προσκρούει πάνω σε δύο θανάσιμες για αυτό αντιρρήσεις. Πρώτον, είναι τεράστιο λογικό άλμα να υποστηρίζει κάνεις ότι το κράτος, περιορίζοντας την «ιδιωτική» βία, μειώνει την βία ως σύνολο. Όπως τόνισε ο Norbert Elias πριν από περισσότερο από μισό αιώνα στο The Civilizing Process, αυτό που κάνει το κράτος είναι να συγκεντρώνει και να μονοπωλεί τη βία στα χέρια του, γεγονός που ο Diamond καλά θα έκανε να θυμηθεί γιατί ο ίδιος προέρχεται όχι μόνο από ένα έθνος που έχει ξεκινήσει ένα κάρο πολέμους τον τελευταίο καιρό αλλά και από μια πολιτεία (Καλιφόρνια) που ο έγκλειστος στις φυλακές πληθυσμός είναι περίπου 120.000 –και μάλιστα οι περισσότεροι από τους κρατούμενους είναι παραβάτες που κρατούνται για εγκλήματα που δεν ενέχουν καμία βία –.

Δεύτερον, ο μύθος του Hobbes έχει τουλάχιστον ονομαστικά συμβασιούχους ίσων δικαιωμάτων που συμφωνούν να δημιουργήσουν ένα κράτος για την αμοιβαία ασφάλειά τους. Αυτό είναι δύσκολο να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι όλα τα αρχαία κράτη ανεξαιρέτως ήταν κράτη στηριζόμενα στη δουλοκτησία. Το ποσοστό των σκλάβων σπάνια έπεφτε κάτω από το 30 τοις εκατό του πληθυσμού στις πρώτες πολιτείες, φτάνοντας το 50 τοις εκατό στην πρώιμη Νοτιοανατολικής Ασία (και στην Αθήνα και τη Σπάρτη έφτανε έως και 70 και 86 τοις εκατό). Αιχμάλωτοι πολέμου, κατακτημένοι λαοί, σκλάβοι που πουλήθηκαν από δουλέμπορους επιδρομείς και εμπόρους, δουλοπάροικους, εγκληματίες και τεχνίτες υπό αιχμαλωσία– όλοι αυτοί οι άνθρωποι κρατούνταν ακούσια, όπως επιβεβαιώνει η συχνότητα κρατικής κατάρρευσης, η εξέγερσεων και φυγών. Ως θεωρία ή ως ιστορική περιγραφή του σχηματισμού κράτους, το αφήγημα του Diamond δεν έχει νόημα.

Ο αχυράνθρωπος που βάζει στο στόχαστρο ο Diamond είναι η ιδέα των σύγχρονων κυνηγοτροφοσυλλεκτικών κοινωνιών ως οάσεις ειρήνης, συνεργασίας και τάξης. Μα εννοείται πως δεν είναι. Το ερώτημα είναι πόσο βίαιοι είναι σε σύγκριση με τις κρατικές κοινωνίες και ποιες είναι οι αιτίες της βίας που όντως υπάρχει. Πάρα τα όσα υπαινίσσεται ο Diamond, μπορεί να υποστηριχτεί μια σχετικά χαλαρή σχέση τους με τη βία και μια σωματική ευεξία σε σύγκριση με τους λαούς των πρώιμων αγροτικών κρατών. Οι μη κρατικοί λαοί έχουν πολλές τεχνικές για την αποφυγή της αιματοχυσίας και των δολοφονιών εκδίκησης: καταβολή αποζημίωσης ή Weregild, διευθετημένες ανακωχές («θάψιμο του πέλεκυ»), συμμαχίες γάμου, φυγή στα ανοιχτά σύνορα, εκδίωξη ή παράδοση ενός ένοχου που ξεκίνησε το πρόβλημα. Ο Diamond δεν φαίνεται να εκτιμά τις ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν από ομοφύλους για να συγκρατήσουν όποιον σκέφτεται μια επιπόλαια και βίαιη πράξη που θα τους εκθέσει όλους σε κίνδυνο. Αυτές οι πρακτικές εξετάζονται προσεκτικά από πολλούς από τους εθνογράφους που έχουν πραγματοποιήσει εντατική επιτόπια εργασία στα Highlands της Νέας Γουινέας (για παράδειγμα από τον Edward L. Schieffelin στο The Sorrow of the Lonely and the Burning of the Dancers, τη Marilyn Strathern στο Women in Between και το έργο του Strathern και της Pamela Stewart για την αποζημίωση), αλλά δεν επηρεάζουν τη μονοδιάστατη άποψη του Diamond για την επιθυμία για εκδίκηση.

Από την άλλη πλευρά του, όταν πρόκειται για τη βία στα πρώιμα αγροτικά κράτη, πρέπει κανείς να σταθμίσει την εξέγερση, τον πόλεμο και τη συστηματική βία κατά των σκλάβων και των γυναικών (κατά κανόνα, τα αγροτικά κράτη δημιούργησαν παντού πατριαρχικά ιδιοκτησιακά καθεστώτα που μείωσαν το καθεστώς και την ελευθερία των γυναικών) ενάντια στις «φυλετικές συγκρούσεις». Γνωρίζουμε επίσης, και το υπογραμμίζει ο Diamond, ότι οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες ακόμη και σήμερα έχουν πιο υγιεινές δίαιτες και πολύ λιγότερες μεταδοτικές ασθένειες. Πιστεύοντας, παρά τα στοιχεία, ότι οι κυνηγοί και οι συλλέκτες ζουν με τον καθημερινό φόβο της λιμοκτονίας, παραλείπει να σημειώσει ότι επίσης εργάζονται πολύ λιγότερο σκληρά και έτσι έχουν πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Ο Marshall Sahlins αποκάλεσε τους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, ακόμη και όταν σπρωγμένοι στα πιο ανεπιθύμητα περιβάλλοντα της γης, «the original fluent society». Είναι γελοίο να φανταστεί κανείς ότι οι πρωτόγονοι του Diamond παραιτούνται αυτοβούλως από τη φυσική τους ελευθερία, την ποικίλη διατροφή τους, την ισότιμη κοινωνική τους δομή, τη σχετική ελευθερία τους από πείνα, μεγάλους κρατικούς πολέμους, φόρους και συστηματική υποταγή για να λάβουν ως αντάλλαγμα αυτό που ο Diamond φαντάζεται ως «η ειρήνη του βασιλιά». Διαβάζοντας την αφήγηση του μπορεί κανείς να αποκομίσει την εντύπωση οι κυνηγοί και οι συλλέκτες καλούνταν να επιλέξουν μεταξύ της δικής τους κοινωνίας και μιας κοινωνίας σαν το σύγχρονο κράτους πρόνοιας της Δανίας. Στην πραγματικότητα, η επιλογή τους ήταν να παραδόσουν ό,τι είχαν με αντάλλαγμα την υποταγή τους στο πρώιμο αγροτικό κράτος.

Ανεξάρτητα από το πώς ορίζει κανείς τη βία και τον πόλεμο στις υπάρχουσες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, το μεγαλύτερο μέρος τους μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι αποτέλεσμα των κινδύνων και των ευκαιριών που αντιπροσωπεύει ένας κόσμος κρατών. Ο πόλεμος μεταξύ των Yanomamo έγινε με σκοπό την άσκηση μονοπωλίου στα βασικά εμπορεύματα επί των εμπορικών αξόνων καθ' οδόν προς τα κέντρα αγορών (βλ., για παράδειγμα, το Yanomami Warfare του R. Brian Ferguson: A Political History, ένα ισχυρό αντίδοτο στην ψευδοεπιστημονική αφήγηση του Napoleon Chagnon στην οποία ο Diamond βασίζεται κατά κύριο λόγο). Μεγάλο μέρος της σύγκρουσης μεταξύ των κελτικών και των γερμανικών λαών στις παρυφές της Αυτοκρατορικής Ρώμης ήταν ουσιαστικά εμπορικός πόλεμος καθώς οι αντίπαλες ομάδες προσπαθούσαν να αποκτήσουν προνομιακή πρόσβαση στις ρωμαϊκές αγορές. Ο άνευ προηγουμένου πλούτος που προκάλεσε το εμπόριο ελεφαντόδοντου στα τέλη του 19ου αιώνα πυροδότησε εκατοντάδες πολέμους μεταξύ Αφρικανών επειδή γι αυτούς οι χαυλιόδοντες ήταν το νόμισμα που αγόραζε μουσκέτα, ισχύ και πρόσβαση στο εμπόριο. Όπως πιστεύουμε σήμερα το Borneo/Kalimantan κατοικήθηκε για πρώτη φορά πριν από περισσότερο από μια χιλιετία, από Αυστρονήσιους που βρήκαν τον τόπο ιδανικό για την μάζωξη αγαθών πολυτελείας που ζητούσε η κινεζική αγορά: φτερά, ξύλο καμφοράς, κέλυφος χελώνας, πέτρες bezoar, βουκεροτίδες (είδη πτηνών), κερατίνη ρινόκερου και βρώσιμες φωλιές πουλιών (ναι υπάρχει). Βρίσκονταν εκεί για εμπόριο, και αυτό σήμαινε σύγκρουση για τις πιο λυσιτελείς τοποθεσίες για άγρα αγαθών και διάθεση τους στην αγορά. Θα ήταν αδύνατο να κατανοήσουμε τον διαφυλετικό πόλεμο στην Βόρεια Αμερική της αποικιακής εποχής χωρίς να λάβουμε υπόψη τον ανταγωνισμό για τα κέρδη από το εμπόριο γούνας που επέτρεπε στους νικητές να αγοράσουν πυροβόλα όπλα και συμμάχους και να νικήσουν τους αντιπάλους τους.

Στον κόσμο των κρατών, των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών και των νομάδων, το πιο πολύτιμο εμπόρευμα ήταν ένα: οι άνθρωποι, επίσης γνωστοί ως σκλάβοι. Αυτό που χρειάζονταν πάνω από όλα τα αγροτικά κράτη ήταν ανθρώπινο δυναμικό για να καλλιεργούνται τα χωράφια τους, να χτίζονται τα μνημεία τους, να επανδρώνονται οι στρατιές τους και να γεννήσουν και να εκθρέψουν τα παιδιά τους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι επιδημιολογικές συνθήκες στις πόλεις ήταν μέχρι πολύ πρόσφατα τόσο δεινές που αυτές μπορούσαν να αναπτυχθούν μόνο με την προσθήκη νέων πληθυσμών από τις ενδοχώρες πέριξ τους. Το έκαναν αυτό με δύο τρόπους. Πρώτον με την άγρα αιχμαλώτων σε πολέμους: τα περισσότερα χρονικά του πρώιμου κράτους της Νοτιοανατολικής Ασίας μετρούν την επιτυχία ενός πολέμου βάσει του αριθμού των αιχμαλώτων που οδηγήθηκαν αγεληδόν στην πρωτεύουσα και εγκαταστάθηκαν εκεί. Οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες ίσως σκότωναν τους άνδρες μιας ηττημένης πόλης και καίγανε τις σοδειές της, αλλά οπωσδήποτε έφερναν πίσω τις γυναίκες και τα παιδιά ως σκλάβους. Δεύτερον τους αγόραζαν στα σκλαβοπάζαρα: ένα καραβάνι δουλέμπορων ήταν παρόν σε κάθε ρωμαϊκό πόλεμο περιμαζεύοντας τους δούλους που αναπόφευκτα παρήγαγε.

Είναι γεγονός ότι η δουλεία ήταν στο επίκεντρο της συγκρότησης κράτους. Είναι αδύνατο να υπερβάλλουμε ως προς τις τεράστιες επιπτώσεις της κρατικά επιχορηγούμενης εμπορευματοποίησης ανθρώπων για κατά τόπους κοινωνίες ιθαγενών. Οι πόλεμοι μεταξύ κρατών είχαν τον χαρακτήρα αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε booty capitalism, όπου το κύριο έπαθλο ήταν το trafficking ανθρώπων. Το δουλεμπόριο στη συνέχεια μεταμόρφωσε εντελώς τη μη κρατική «φυλετική ζώνη». Ορισμένες ομάδες ειδικεύονταν σε επιδρομές σκλάβων, οργανώνοντας αποστολές ενάντια σε πιο αδύναμες και πιο απομονωμένες ομάδες και στη συνέχεια πουλώντας τις σε μεσάζοντες ή απευθείας σε σκλαβοπάζαρα. Τα πιο ηλικιωμένα μέλη ομάδων ορεινών περιοχών στο Λάος, την Ταϊλάνδη, τη Μαλαισία και τη Βιρμανία μπορούν ακόμα να διηγηθούν τις αναμνήσεις των γονιών και των παππούδων τους για τις σκλαβοεπιδρομές. Τα οχυρωμένα χωριά στην κορυφή ενός λόφου, με ακανθώδεις, στροφές και κρυφές προσεγγίσεις που βρήκαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι σε μέρη της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Αφρικής ήταν σε μεγάλο βαθμό απάντηση στο δουλεμπόριο.

Υπάρχει αρκετή βία στον κόσμο των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, αν και αυτή δεν πρόκειται να διαφωτιστεί με την καταφυγή σε στατιστικές συγκρίσεις μεταξύ των ποσοστών θνησιμότητας ενός μικροσκοπικού φυλετικού πολέμου στο Καλιμαντάν και της μάχης του Σομ ή του
ολοκαυτώματος. Αυτή η βία, ωστόσο, αποτελεί σχεδόν εξ ολοκλήρου κρατικό παράγωγο. Απλώς δεν γίνεται να κατανοηθεί ιστορικά από το 4000 π.Χ. και εκείθεν εκτός του πλαισίου ​​της όρεξης των κρατών για εμπορικά αγαθά, σκλάβους και πολύτιμα μεταλλεύματα, όπως η σύγχρονη απειλή για τις απομακρυσμένες αυτόχθονες ομάδες δεν μπορεί να γίνει κατανοητή εκτός του πλαισίου της όρεξης του καπιταλισμού και του σύγχρονου κράτους για σπάνια ορυκτά, υδροηλεκτρικές τοποθεσίες, καλλιέργειες φυτειών και ξυλεία στα εδάφη των λαών αυτών. Η Παπούα Νέα Γουινέα είναι σήμερα η σκηνή μιας ιδιαίτερα βίαιης κούρσας για ορυκτά που υποκινείται από τα κράτη και τις ένοπλες ομάδες που μισθώνουν και, όπως δείχνει το Mining Capitalism του Stuart Kirsch, η πολιτική των ιθαγενών της μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο σε αυτό το πλαίσιο. Η ζωή του σύγχρονου κυνηγού-τροφοσυλλέκτη μπορεί να μας πει πολλά για τον κόσμο των κρατών και των αυτοκρατοριών, αλλά δεν μπορεί να μας πει απολύτως τίποτα για την προϊστορία μας. Δεν έχουμε ουσιαστικά καμία αξιόπιστη απόδειξη για τον κόσμο μέχρι χθες και, μέχρι να έχουμε, η μόνη υπερασπιστή διανοητική θέση είναι να σιωπήσουμε.

To πρωτότυπο

It’s a good bet a culture is in trouble when its best-known intellectuals start ransacking the cultural inventory of its ancestors and its contemporary inferiors for tips on how to live. The malaise is all the more remarkable when the culture in question is the modern American variant of Enlightenment rationalism and progress, a creed not known for self-doubt or failures of nerve. The deeper the trouble, the more we are seen to have lost our way, the further we must go spatially and temporally to find the cultural models that will help us. In the stronger versions of this quest, there is either a place – a Shangri-la – or a time, a Golden Age, that promises to reset our compass to true north. Anthropology and history implicitly promise to provide such models. Anthropology can show us radically different and satisfying forms of human affiliation and co-operation that do not depend on the nuclear family or inherited wealth. History can show that the social and political arrangements we take for granted are the contingent result of a unique historical conjuncture.

Jared Diamond, ornithologist, evolutionary biologist and geographer, is best known as the author of Guns, Germs and Steel: A Short History of Everybody for the Last 13,000 Years, one of the most influential accounts of how most of us came to live in places with huge concentrations of people, grain and domesticated animals, and how this helped create the world of massive inequalities and disparate life chances with which we now live. Diamond’s was not a simple, self-congratulatory ‘rise of the West’ story, telling how some peoples and cultures showed themselves to be essentially cleverer, braver or more rational than others. Instead, he demonstrated the importance of impersonal environmental forces: plants and herd animals amenable to domestication, pathogens, a favourable climate and geography that aided the rise of early states in the Fertile Crescent and the Mediterranean. These initial advantages were compounded by interstate competition in metallurgy for armaments and navigational devices. His argument was much praised for its bold and original synthesis, and much criticised by historians and anthropologists for reducing the arc of human history to a handful of environmental conditions. There was no denying, however, that Diamond’s simple quasi-Darwinian view of human selection was ‘good to think with’.

The subtitle of his new foray into deep history, ‘What Can We Learn from Traditional Societies?’, suggests, without a trace of irony, that it might be more at home in the self-help section of the bookstore. By ‘traditional societies’, he by and large means hunting and gathering and small horticultural societies that have survived into the modern world in the marginal and stingy environments into which states have pushed them. They span the globe, but Diamond draws his principal examples from New Guinea and Australia, where his bird-watching interests lie, and from the findings of studies of hunter-gatherer societies (the Hadza and !Kung of Africa, the Piraha, Siriono and Yanomamo of Latin America) that fit best with his argument.

What could these historical relics possibly teach the wired, hyper-modernist residents of Diamond’s home village of Los Angeles? The question is not so preposterous. As he explains, Homo sapiens has been around for roughly 200,000 years and left Africa not much earlier than 50,000 years ago. The first fragmentary evidence for domesticated crops occurs roughly 11,000 years ago and the first grain statelets around 5000 years ago, though they were initially insignificant in a global population of perhaps eight million. More than 97 per cent of human experience, in other words, lies outside the grain-based nation-states in which virtually all of us now live. ‘Until yesterday’, our diet had not been narrowed to the three major grains that today constitute 50 to 60 per cent of the world’s caloric intake: rice, wheat and maize. The circumstances we take for granted are, in fact, of even more recent vintage than Diamond supposes. Before, say, 1500, most populations had a sporting chance of remaining out of the clutches of states and empires, which were still relatively weak and, given low rates of urbanisation and forest clearance, still had access to foraged foods. On this account, our world of grains and states is a mere blink of the eye (0.25 per cent), in the historical adventure of our species.

Why, Diamond asks, should we not plumb this vast historical record of human experience for what it might teach our WEIRD – ‘Western, educated, industrialised, rich and democratic’ – societies? Though they are the most thoroughly studied of societies, they are totally unrepresentative. If we wish to generalise about human nature, not to mention the history of human experience, we must, he argues, cast our net more widely.

Traditional societies in effect represent thousands of natural experiments in how to construct a human society. They have come up with thousands of solutions to human problems, solutions different from those adopted by our own WEIRD modern societies. We shall see that some of these solutions – for instance, some of the ways in which traditional societies raise their children, treat their elderly, remain healthy, talk, spend their leisure time and settle disputes – may strike you, as they do me, as superior to normal practices in the First World.

The lens through which Diamond, an unrelenting environmental biologist, sees the world affords striking insights but there are still massive blind spots. His discussion of languages, for example, is both passionate and convincing, as one might expect from a scholar whose New Guinea field site is home to roughly a thousand of Earth’s seven thousand languages. Aside from the ‘nine giants’ (Mandarin, Spanish, English, Arabic, Hindi, Bengali, Portuguese, Russian and Japanese), each with more than a hundred million speakers, the rest have on average only a few thousand speakers and a great many have far fewer. The ‘giants’ create vast heartland zones of monolingual citizens within which minor languages are exterminated. Inasmuch as language ‘speciation’ depends largely on dispersal and isolation, the contemporary processes of concentration and cultural homogenisation militate against the development of new languages and the survival of those already endangered. Half of the roughly 250 Australian languages are extinct, one third of the hundreds of Native American languages spoken in 1492 have disappeared and another third are unlikely to survive another generation. Each heartland of a ‘giant’ language is the graveyard of the languages it has overwhelmed.

The commonest contemporary cause of death is cultural and economic engulfment: the majority language so dominates the public sphere, media, schools and government that mastering it is the sole route to employment, social status and cultural citizenship. Diamond pauses to consider the argument that the consolidation of languages might be a fine thing. After all, eliminating language barriers makes for better mutual understanding. Why would one prefer a world in which hill peoples navigate through a linguistic thicket in which they must operate in five or more languages, as his informants do in the New Guinea Highlands?

Here, Diamond, as evolutionary biologist, has two choices. He could claim that the extinction of languages is the process of natural selection at work, just as the scientific racists of the late 19th century claimed that the extermination of backward tribal peoples like the Herero was a tragic but inevitable result of the expansion of superior races. But instead, he takes up a position not unlike that held by E.O. Wilson on the disappearance of species. He argues that just as natural diversity is a treasury of variation and resilience, so linguistic diversity represents a cultural treasury of expression, thought-ways and cosmology that, once lost, is gone for ever.

Literature, culture and much knowledge are encoded in languages: lose the language and you lose much of the literature, culture and knowledge ... Traditional peoples have local-language names for hundreds of animal and plant species around them; those encyclopedias of ethnobiological information vanish when their languages vanish ... Tribal peoples also have their own oral literatures, and losses of those literatures also represent losses to humanity.

It is undeniable that we are in danger of irrecoverably losing a large part of mankind’s cultural, linguistic and aesthetic heritage from the effects of ‘steamroller’ languages and states. But what a disappointment it is, after nearly five hundred pages of anecdotes, assertions, snippets of scientific studies, observations, detours into the evolution of religion, reports of near-death experiences – Diamond can be a gripping storyteller – to hear the lessons he has distilled for us. We should learn more languages; we should practise more intimate and permissive child-rearing; we should spend more time socialising and talking face to face; we should utilise the wisdom and knowledge of our elders; we should learn to assess the dangers in our environment more realistically. And, when it comes to daily health tips, you have to imagine Diamond putting on his white coat and stethoscope as he recommends ‘not smoking; exercising regularly; limiting our intake of total calories, alcohol, salt and salty foods, sugar and sugared soft drinks, saturated and trans fats, processed foods, butter, cream and red meat; and increasing our intake of fibre, fruits and vegetables, calcium and complex carbohydrates. Another simple change is to eat more slowly.’ Perhaps wary of resistance to a fully fledged hunter-gatherer diet, he recommends the Mediterranean diet. Those who have trekked all this way with him, through the history of the species and the New Guinea Highlands, must have expected something more substantial awaiting them at the end of the trail.

What were our ancestors like before the domestication of plants and animals, before sedentary village life, before the earliest towns and states? That is the question Diamond sets himself to answer. In doing so, he faces nearly insurmountable obstacles. Until quite recently, archaeology recorded our history as a species in relation to the concentration of debris (middens, building rubble, traces of irrigation canals, walls, fossilised faeces etc) we left behind. Hunter-gatherers were typically mobile and spread their largely biodegradable debris widely; we don’t often find their temporary habitats, which were often in caves or beside rivers or the sea, and the vast majority of such sites have been lost to history. When we do find them, they can tell us something about their inhabitants’ diet, cooking methods, bodily adornment, trade goods, weapons, diseases, local climate and occasionally even causes of death, but not much else. How to infer from this scant evidence our ancestors’ family structure and social organisation, their patterns of co-operation and conflict, let alone their ethics and cosmology?

It is here that Diamond makes his fundamental mistake. He imagines he can triangulate his way to the deep past by assuming that contemporary hunter-gatherer societies are ‘our living ancestors’, that they show what we were like before we discovered crops, towns and government. This assumption rests on the indefensible premise that contemporary hunter-gatherer societies are survivals, museum exhibits of the way life was lived for the entirety of human history ‘until yesterday’ – preserved in amber for our examination.

In the unique case of Highland New Guinea, which was apparently isolated from coastal trade and the outside world until World War Two, Diamond might be forgiven for making this inference, though the people of New Guinea have had exactly the same amount of time to adapt and evolve as homo americanus and they managed somehow to get hold of the sweet potato, which originated in South America. The inference of pristine isolation, however, is completely unwarranted for virtually all of the other 35 societies he canvasses. Those societies have, for the last five thousand years, been deeply involved in a world of trade, states and empires and are often now found in undesirable marginal areas to which they have been pushed by more powerful societies. The anthropologist Pierre Clastres argued that the Yanomamo and Siriono, two of Diamond’s prime examples, were originally sedentary cultivators who turned to foraging in order to escape the forced labour and disease associated with Spanish settlements. Like almost all the groups Diamond considers, they have been trading with outside kingdoms and states (and raiding them) for much of the past three thousand years; their beliefs and practices have been shaped by contact, trade goods, travel and intermarriage. So thoroughly have they come to live in a world of powerful kingdoms and states that one might call these societies themselves a ‘state effect’. That is, their location in the landscape is designed to help them evade or trade with larger societies. They forage forest and marine products desired by urban societies; many groups are ‘twinned’ with neighbouring societies, through which they manage their trade and relationship to the larger world.

Contemporary foraging societies, far from being untouched examples of our deep past, are up to their necks in the ‘civilised world’. Those available for Diamond’s inspection are, one might argue, precisely the most successful examples, showing how some hunter-gatherer societies have avoided extinction and assimilation by creatively adapting to the changing world. Taken together, they might make for an interesting study of adaptation, but they are useless as a metric to tell us what our remote ancestors were like. Even their designations – Yanomamo, !Kung, Ainu – convey a false sense of genealogical and genetic continuity, vastly understating the fluidity of these groups’ ethnic boundaries.

Diamond is convinced that violent revenge is the besetting plague of hunter-gatherer societies and, by extension, of our pre-state ancestors. Having chosen some rather bellicose societies (the Dani, the Yanomamo) as illustrations, and larded his account with anecdotal evidence from informants, he reaches the same conclusion as Steven Pinker in The Better Angels of Our Nature: we know, on the basis of certain contemporary hunter-gatherers, that our ancestors were violent and homicidal and that they have only recently (very recently in Pinker’s account) been pacified and civilised by the state. Life without the state is nasty, brutish and short. Though Hobbes is not directly invoked, his gloomy view of savage life without a sovereign infuses Diamond’s narrative. ‘First and foremost, a fundamental problem of virtually all small-scale societies is that, because they lack a central political authority exerting a monopoly of retaliatory force, they are unable to prevent recalcitrant members from injuring other members, and also unable to prevent aggrieved members from taking matters into their own hands and seeking to achieve their goals by violence. But violence invites counter-violence.’

In a passage that recapitulates the fable of the social contract, Diamond implies that it was explicitly to end this violence that subjects agreed to found a sovereign power that would guarantee peace and order by restraining their habits of violence and revenge.

Maintenance of peace within a society is one of the most important services that a state can provide. That service goes a long way towards explaining the apparent paradox that, since the rise of the first state governments in the Fertile Crescent about 5400 years ago, people have more or less willingly (not just under duress) surrendered some of their individual freedoms, accepted the authority of state governments, paid taxes and supported a comfortable individual lifestyle for the state’s leaders and officials.

Two fatal objections come immediately to mind. First, it does not follow that the state, by curtailing ‘private’ violence, reduces the total amount of violence. As Norbert Elias pointed out more than half a century ago in The Civilising Process, what the state does is to centralise and monopolise violence in its own hands, a fact that Diamond, coming as he does from a nation that has initiated several wars in recent decades and a state (California) that has a prison population of roughly 120,000 – most of them non-violent offenders – should appreciate.

Second, Hobbes’s fable at least has nominally equal contractants agreeing to establish a sovereign for their mutual safety. That is hard to reconcile with the fact that all ancient states without exception were slave states. The proportion of slaves seldom dropped below 30 per cent of the population in early states, reaching 50 per cent in early South-East Asia (and in Athens and Sparta as much as 70 and 86 per cent). War captives, conquered peoples, slaves purchased from slave raiders and traders, debt bondsmen, criminals and captive artisans – all these people were held under duress, as the frequency of state collapse, revolt and flight attests. As either a theory or a historical account of state-formation, Diamond’s story makes no sense.

The straw man in his argument is that contemporary hunter-gatherer societies are oases of peace, co-operation and order. Of course they are not. The question, rather, is how violent they are compared to state-societies and what are the causes of the violence that does exist. There is, contra Diamond, a strong case that might be made for the relative non-violence and physical well-being of contemporary hunters and gatherers when compared with the early agrarian states. Non-state peoples have many techniques for avoiding bloodshed and revenge killings: the payment of compensation or Weregild, arranged truces (‘burying the hatchet’), marriage alliances, flight to the open frontier, outcasting or handing over a culprit who started the trouble. Diamond does not seem to appreciate the strong social forces mobilised by kinsmen to restrain anyone contemplating a hasty and violent act that will expose all of them to danger. These practices are examined by many of the ethnographers who have carried out intensive fieldwork in the New Guinea Highlands (for example by Edward L. Schieffelin in The Sorrow of the Lonely and the Burning of the Dancers, Marilyn Strathern in Women in Between, and Andrew Strathern and Pamela Stewart’s work on compensation), but they make no dent in Diamond’s one-dimensional view of the desire for revenge.

On the other side of the ledger, when it comes to violence in early agrarian states, one must weigh rebellion, war and systematic violence against slaves and women (as a rule of thumb, agrarian states everywhere created patriarchal property regimes which reduced the status and freedom of women) against ‘tribal conflicts’. We also know, and Diamond notes, that hunter-gatherers even today have healthier diets and far fewer communicable diseases. Believing, against the evidence, that hunters and gatherers live in daily fear of starvation, he fails to note that they also work far less hard and thus have far more leisure. Marshall Sahlins called hunter-gatherers, even when relegated to the most undesirable environments, ‘the original affluent society’. It’s hard to imagine Diamond’s primitives giving up their physical freedom, their varied diet, their egalitarian social structure, their relative freedom from famine, large-scale state wars, taxes and systematic subordination in exchange for what Diamond imagines to be ‘the king’s peace’. Reading his account one can get the impression that the choice facing hunters and gatherers was one between their world and, say, the modern Danish welfare state. In practice, their option was to trade what they had for subjecthood in the early agrarian state.

No matter how one defines violence and warfare in existing hunter-gatherer societies, the greater part of it by far can be shown to be an effect of the perils and opportunities represented by a world of states. A great deal of the warfare among the Yanomamo was, in this sense, initiated to monopolise key commodities on the trade routes to commercial outlets (see, for example, R. Brian Ferguson’s Yanomami Warfare: A Political History, a strong antidote to the pseudo-scientific account of Napoleon Chagnon on which Diamond relies heavily). Much of the conflict among Celtic and Germanic peoples on the fringes of Imperial Rome was essentially commercial war as groups jockeyed for access to Roman markets. The unprecedented riches conjured by the ivory trade in the late 19th century set off hundreds of wars among Africans for whom tusks were the currency that purchased muskets, power and trade goods. Borneo/Kalimantan was originally settled more than a millennium ago, it is now believed, by Austronesians who regarded it as an ideal foraging ground for the Chinese luxury market in feathers, camphor wood, tortoiseshell, bezoar stones, hornbill and rhinoceros ivory, and edible birds’ nests. They were there for trade, and that meant conflict over the most profitable sites for foraging and exchange. It would be impossible to understand intertribal warfare in colonial North America without considering the competition for fur trade profits that allowed the winners to buy firearms and allies, and to dominate their rivals.

In the world of states, hunter-gatherers and nomads, one commodity alone dominated all others: people, aka slaves. What agrarian states needed above all else was manpower to cultivate their fields, build their monuments, man their armies and bear and raise their children. With few exceptions, the epidemiological conditions in cities until very recently were so devastating that they could grow only by adding new populations from their hinterlands. They did this in two ways. They took captives in wars: most South-East Asian early state chronicles gauge the success of a war by the number of captives marched back to the capital and resettled there. The Athenians and Spartans might kill the men of a defeated city and burn its crops, but they virtually always brought back the women and children as slaves. And they bought slaves: a slave merchant caravan trailed every Roman war scooping up the slaves it inevitably produced.

The fact is that slaving was at the very centre of state-making. It is impossible to exaggerate the massive effects of this human commodity on stateless societies. Wars between states became a kind of booty capitalism, where the major prize was human traffic. The slave trade then completely transformed the non-state ‘tribal zone’. Some groups specialised in slave-raiding, mounting expeditions against weaker and more isolated groups and then selling them to intermediaries or directly at slave markets. The oldest members of highland groups in Laos, Thailand, Malaysia and Burma can recall their parents’ and grandparents’ memories of slave raids. The fortified, hilltop villages, with thorny, twisting and hidden approaches that early colonists found in parts of South-East Asia and Africa were largely a response to the slave trade.

There is plenty of violence in the world of hunter-gatherers, though it is hardly illuminated by resorting to statistical comparisons between the mortality rates of a tiny tribal war in Kalimantan and the Battle of the Somme or the Holocaust. This violence, however, is almost entirely a state-effect. It simply cannot be understood historically from 4000 BC forward apart from the appetite of states for trade goods, slaves and precious ores, any more than the contemporary threat to remote indigenous groups can be understood apart from the appetite of capitalism and the modern state for rare minerals, hydroelectric sites, plantation crops and timber on the lands of these peoples. Papua New Guinea is today the scene of a particularly violent race for minerals, aided by states and their militias and, as Stuart Kirsch’s Mining Capitalism shows, its indigenous politics can be understood only in this context. Contemporary hunter-gatherer life can tell us a great deal about the world of states and empires but it can tell us nothing at all about our prehistory. We have virtually no credible evidence about the world until yesterday and, until we do, the only defensible intellectual position is to shut up.