Είναι όντως οι αριστεροί πιο αφελείς από τους δεξιούς;
Δημοσιεύτηκε: 28 Απρ 2024, 16:13
Συχνά ακούμε ότι οι αριστεροί είναι ιδεαλιστές που πιστεύουν σε ουτοπίες. Ότι έχουν αφελώς συλλάβει την ανθρώπινη φύση ως καλή η ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να την αλλάξουν μέσω της πολιτικής. Ότι δεν αποδέχονται κάποιες σταθερές της ανθρώπινης φύσης όπως ο ανταγωνισμός, η ιδιοτέλεια, η διαφθορά, και γενικότερα η ροπή προς το κακό. Ότι πιστεύουν στην αφελή ιδέα της αέναης και γραμμικής προόδου που θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο στον πλανήτη.
Σε αντίθεση με τους δεξιους που βαυκανίζονται ότι είναι ρεαλιστές, πραγματιστές, κι ότι ξέρουν "πως λειτουργει ο κόσμος". Οι οποίοι δεξιοί βέβαια πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος ασχέτως που οδηγεί σε όλο και περισσότερα αδιέξοδα (κλιματική υποβάθμιση, μαζική ανεργεία, ψυχοσωματική εξάντληση, αλλοτρίωση κοινωνικών σχέσεων). Η πιστεύουν ότι οι ίδιοι δεν θα βρεθούν ποτέ στη δυσμενή θέση να υποστούν τις επιπτώσεις αυτού του συστήματος. Επίσης, κατά μεγάλο ποσοστό πιστεύουν στη θρησκεία η σε κάποια αφηρημένη εκδοχή του Θεού. Πόσο ρεαλιστής μπορεί να είναι κάποιος που η μαγεία και η μυθολογική ερμηνεία του κόσμου αποτελεί πυρήνα της κοσμοθεωρίας του. Και τέλος, πιστεύουν στην ιδέα του έθνους. Και δεν υπονοώ με αυτό πως τα έθνη δεν υπάρχουν αλλά πως σε μεγάλο βαθμό συντίθονται από φαντασιακές καταστάσεις και πεποιθήσεις κι όχι από πραγματικά γεγονότα (πχ. εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση) η καταστάσεις (βιολογική διάκριση μεταξύ φυλών). Η εθνική συνείδηση λοιπόν συχνά λειτουργεί ως παραμορφωτικό φίλτρο που δεν αφήνει τους ανθρώπους να δουν την πραγματικότητα έξω από εθνολατρευτικούς χρωματισμούς (πχ. "το έθνος μας υπήρξε πάντα ένδοξο και δίκαιο, οι εχθροί του πάντα είχαν άδικό"). Ο πυρήνας της πολιτικής ταυτότητας του δεξιού βασίζεται σε μύθους που προσπαθεί να διαφυλάξει.
Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος των συνομωσιολόγων και των ανθρώπων που εκφέρουν αντιεπιστημονικό λόγο μέσω της πολιτικής έχουν σχέση με τη Δεξιά (αντιεμβολιαστές, δημιουργιστες κλπ).
Με αυτά και με αυτά, δεν θέλω να πω ότι κάποιος πολιτικός χώρος αποτελείται από ρεαλιστές ενώ κάποιος άλλος όχι αλλά ότι είναι ειρωνικό να κατηγορεί ο ένας χώρος τον άλλον για αφέλεια και μη ρεαλισμό ένω ο ίδιος αντλεί την ουσία του από μύθους.
Σε αντίθεση με τους δεξιους που βαυκανίζονται ότι είναι ρεαλιστές, πραγματιστές, κι ότι ξέρουν "πως λειτουργει ο κόσμος". Οι οποίοι δεξιοί βέβαια πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος ασχέτως που οδηγεί σε όλο και περισσότερα αδιέξοδα (κλιματική υποβάθμιση, μαζική ανεργεία, ψυχοσωματική εξάντληση, αλλοτρίωση κοινωνικών σχέσεων). Η πιστεύουν ότι οι ίδιοι δεν θα βρεθούν ποτέ στη δυσμενή θέση να υποστούν τις επιπτώσεις αυτού του συστήματος. Επίσης, κατά μεγάλο ποσοστό πιστεύουν στη θρησκεία η σε κάποια αφηρημένη εκδοχή του Θεού. Πόσο ρεαλιστής μπορεί να είναι κάποιος που η μαγεία και η μυθολογική ερμηνεία του κόσμου αποτελεί πυρήνα της κοσμοθεωρίας του. Και τέλος, πιστεύουν στην ιδέα του έθνους. Και δεν υπονοώ με αυτό πως τα έθνη δεν υπάρχουν αλλά πως σε μεγάλο βαθμό συντίθονται από φαντασιακές καταστάσεις και πεποιθήσεις κι όχι από πραγματικά γεγονότα (πχ. εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση) η καταστάσεις (βιολογική διάκριση μεταξύ φυλών). Η εθνική συνείδηση λοιπόν συχνά λειτουργεί ως παραμορφωτικό φίλτρο που δεν αφήνει τους ανθρώπους να δουν την πραγματικότητα έξω από εθνολατρευτικούς χρωματισμούς (πχ. "το έθνος μας υπήρξε πάντα ένδοξο και δίκαιο, οι εχθροί του πάντα είχαν άδικό"). Ο πυρήνας της πολιτικής ταυτότητας του δεξιού βασίζεται σε μύθους που προσπαθεί να διαφυλάξει.
Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος των συνομωσιολόγων και των ανθρώπων που εκφέρουν αντιεπιστημονικό λόγο μέσω της πολιτικής έχουν σχέση με τη Δεξιά (αντιεμβολιαστές, δημιουργιστες κλπ).
Με αυτά και με αυτά, δεν θέλω να πω ότι κάποιος πολιτικός χώρος αποτελείται από ρεαλιστές ενώ κάποιος άλλος όχι αλλά ότι είναι ειρωνικό να κατηγορεί ο ένας χώρος τον άλλον για αφέλεια και μη ρεαλισμό ένω ο ίδιος αντλεί την ουσία του από μύθους.
