Phorum.com.gr

Παραθέτω άρθρο του Αρχιμανδρίτη Θεόφιλου Λεμοντζή, Δρ Θεολογίας το οποίο αναλύει την σχέση των Γνωστικών ρευμάτων με το φλέγφον θέμα των ημερών μας περι έμφυλων ταυτοτήτων, γάμου ομοφυλοφίλων κτλ. Είναι μεγάλο είναι η αλήθεια, προσπάθησα να το συμπτίξω όσο μπορούσα και μπολντάρισα τα βασικότερα (δεν έχω συμπεριλάβει το τελευταίο μέρος που αφορά την Ορθόδοξη ανθρωπολογία, όποιος θέλει το βρίσκει ολόκληρο στον σύνδεσμο).

Πολύ βασική επισήμανση είναι το γεγονός πως το γνωστικό ιδεώδες για έναν άφυλο ή ερμαφρόδιτο τύπο ανθρώπου, οδηγεί ουσιαστικά στην παύση της τεκνογονίας και την (αυτο)καταστροφή του υλικού κόσμου του ανθρώπου και του ίδιου του ανθρώπου κατ'επέκταση.
Επίσης ενδιαφέρουσα-όπως και αναμενόμενη-είναι η εμπλοκή του φεμινιστού κινήματος στην πρόοδο της ανάπτυξης του ζητήματος των έμφυλων ταυτοτήτων.

https://alopsis.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%AD% ... B1-%CF%84/

Οι έμφυλες ταυτότητες και η ενοφυλία των Γνωστικών
(Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ. Θεολογίας)

Περιεχόμενα
Εισαγωγή
1.Gender και έμφυλες ταυτότητες. Η προβληματική της θεωρίας περί διαχωρισμού βιολογικού και κοινωνικού φύλου
2. Tο ανδρόγυνο θεολογικό και ανθρωπολογικό μοντέλο του Γνωστικισμού
3. Η ενοφυλία ή η αφυλία ως ο προορισμός του ανθρώπου στο θρησκευτικό σύστημα του Γνωστικισμού
4. Φύλο και οντολογία στην Ορθόδοξη Θεολογία. Κριτική της θεωρίας των έμφυλων ταυτοτήτων
Επίλογος
***

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής της διδακτορικής μου διατριβής, τη δεκαετία του ’90, με τίτλο «Η χρήση της Αγίας Γραφής εναντίον των αιρέσεων από τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου», Θεσσαλονίκη 1998, μεταξύ των άλλων μελέτησα και το άρθρο του αειμνήστου καθηγητού της Θεολογίας Παναγιώτη Χρήστου, με τίτλο: «“Ενοφυλία το ιδεώδες των Γνωστικών”, Κληρονομία, τομ. 5. τευχ. 1, Θεσσαλονίκη 1973, σελ. 1-16». Εκείνη τη χρονική στιγμή, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το συγκεκριμένο άρθρο θα ήταν τόσο επίκαιρο όσο ποτέ σήμερα, και θα μας βοηθούσε να απαντήσουμε στις ανθρωπολογικές και θεολογικές προκλήσεις που αναφύονται από την πρόσφατη εμφάνιση των διαφόρων θεωριών περί των έμφυλων ταυτοτήτων, περί διαχωρισμού ανάμεσα στο βιολογικό (sex) και το κοινωνικό φύλο (Gender), περί αποδόμησης των έμφυλων συμπεριφορών και έμφυλων ρόλων που ουσιαστικά οδηγούν σε μία οντολογική σύγχυση μεταξύ των δύο φύλων και την οικοδόμηση ενός ανδρόγυνου ανθρωπολογικού μοντέλου.
...

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι, λαμβάνοντας υπόψη τις βασικές κατευθυντήριες αρχές του άρθρου του αειμνήστου καθηγητού της Θεολογίας Παναγιώτη Χρήστου, να παρουσιάσουμε το ανθρωπολογικό μοντέλο που υποστηρίζει ο χριστιανικός Γνωστικισμός σε αντιπαράθεση με την Ορθόδοξη ανθρωπολογία και να δείξουμε ότι οι διάφορες θεωρίες περί κοινωνικού φύλου και η επιχειρούμενη αποδόμηση της διάκρισης των δύο φύλων αποτελεί ουσιαστικά αναβίωση της ανθρωπολογίας των Γνωστικών.
...
Οι Πατέρες μας αρνήθηκαν να δεχτούν το ανθρωπολογικό μοντέλο του Γνωστικισμού ο οποίος θεώρησε ότι το υλικό σώμα του ανθρώπου και η διάκριση των φύλων που υφίσταται σε αυτό, αποτελεί έργο ενός κακού Θεού, όντας μια κατάσταση πνευματικής πτώσεως του ανθρώπου. Οι Γνωστικοί πρέσβευαν ότι η αρρενοθήλεια και η ενοφυλία, μετά την απόρριψη και καταδίκη του υλικού σώματος και τη λύτρωση του πνευματικού στοιχείου, αποτελεί το ιδεώδες, ο προορισμός του ανθρώπου. Οι Πατέρες μας αρνήθηκαν να ταυτίσουν τον άνθρωπο μόνο με το πνευματικό του στοιχείο, όπως έκανε ο Γνωστικισμός, διότι αυτή η ταύτιση θα οδηγούσε στην απόρριψη του υλικού σώματος. Οι Πατέρες μας τόνισαν ότι ο άνθρωπος είναι το «συναμφότερον»[1], σώμα και ψυχή. Εάν η σύγχρονη Ορθόδοξη Θεολογία αρνείται την ιδέα της ενοφυλίας και να υιοθετήσει ένα ανδρόγυνο γνωστικό ανθρωπολογικό μοντέλο το πράττει όχι διότι αρνείται ορισμένα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία δήθεν υποστηρίζει ένας φλύαρος ουμανισμός αλλά διότι προσπαθεί να διασώσει την κατά φύσιν κατάσταση του ανθρώπου, την ακεραιότητα του ανθρωπίνου προσώπου, μια διάσταση του οποίου είναι το υλικό σώμα, έτσι όπως παρήχθη από τα χέρια του Δημιουργού, ο οποίος δημιούργησε τα πάντα καλά λίαν (Γεν. 1, 31).

Κατά τη διαπραγμάτευση του θέματός μας, καταρχάς θα αναφερθούμε στις διάφορες θεωρίες περί κοινωνικού φύλου (Gender) και της ριζικής διάκρισης μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου που επιχειρούν. Κατόπιν, παρουσιάζοντας το ανθρωπολογικό μοντέλο του χριστιανικού Γνωστικισμού, αλλά και στοιχεία από εξωχριστιανικά θρησκευτικά συστήματα, θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε την άμεση σύνδεση όλων αυτών με τις σύγχρονες ανθρωπολογικές προκλήσεις....
...

1. Gender και έμφυλες ταυτότητες. Η προβληματική της θεωρίας περί διαχωρισμού βιολογικού και κοινωνικού φύλου

Η λέξη φύλο προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα φύω (παθητική και μέση φωνή φύομαι) που σημαίνει γεννώ και σημαίνει το καθένα από τα δυο γένη στα οποία διαιρούνται τα έμβια όντα ανάλογα με τα αναπαραγωγικά τους όργανα. Όλοι γνωρίζουμε ότι μία είναι η έννοια του φύλου το οποίο ορίζεται από την επιστήμη της Βιολογίας και διαιρείται σε αρσενικό και θηλυκό. Αυτό το φύλο με το οποίο γεννήθηκε κάποιος άνθρωπος ορίζεται από τα χρωματοσώματα τα οποία φέρει (ΧΨ για τον άνδρα και ΧΧ για τη γυναίκα) στο DNA, αλλά και εξωτερικά από τα ανατομικά χαρακτηριστικά, τα γεννητικά όργανα δηλαδή αλλά και τα άλλα ιδιαίτερα στοιχεία τα οποία φέρει. Μας διδάσκει πάλι η Βιολογία, αλλά και η κοινή εμπειρία μάς το επιβάλλει, ότι από τότε που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, η αναπαραγωγή και η διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους επιτυγχάνεται μόνο με τη ένωση των δύο αντιθέτων φύλων η οποία ένωση έχει ως αποτέλεσμα τη γέννηση ενός νέου ανθρώπου. Με αυτό τον τρόπο μόνο εξελίσσεται στο χρόνο η ανθρώπινη κοινωνία και δεν αφανίζεται.

Όμως τα τελευταία χρόνια, και ειδικότερα το 1955, ένας νεοζηλανδός γιατρός στο Πανεπιστήμιο Τζων Χόπκινς, ειδικευμένος στον ερμαφροδιτισμό, ο John Money εισήγαγε το όρο κοινωνικό φύλο, ο οποίος όρος αποδόθηκε στην αγγλική γλώσσα με τον όρο Gender. Ο John Money είναι αυτός που όρισε τον όρο Gender ως τη σεξουαλική συμπεριφορά που αποκτά κάποιος ανεξάρτητα από τη σωματική πραγματικότητα και τα γεννητικά όργανα που φέρει[2]. Αυτή η νέα έννοια διαχωρίστηκε από την έννοια βιολογικό φύλο η οποία αποδίδεται στην αγγλική γλώσσα με τη λέξη Sex. Ως βιολογικό φύλο (Sex) ορίστηκε το φύλο με το οποίο γεννήθηκε κάποιο άτομο και τα ανατομικά χαρακτηριστικά του, ενώ το κοινωνικό φύλο (Gender) ορίστηκε ως το σύνολο των χαρακτηριστικών που παραπέμπουν στην αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα και διαχωρίζουν τη μία κατάσταση από την άλλη. Ως κοινωνικό φύλο (Gender) ορίστηκαν όλες οι κοινωνικές συμπεριφορές και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά (στάση σώματος, τρόπος ομιλίας, τρόπος σκέψης, περπατήματος, χρήση γλώσσας, ντύσιμο, κομμώσεις) που θεωρούνται αποκλειστικά ή κυρίαρχα για το κάθε φύλο. Κοινωνικό φύλο ορίστηκε ως η κοινωνική και πολιτισμική διάκριση των ατόμων σε άνδρες και γυναίκες. Το βιολογικό φύλο (sex) ενός ατόμου είναι γενετικά καθορισμένο, ενώ το κοινωνικό φύλο (Gender) θεωρήθηκε ως πολιτισμικά και κοινωνικά κατασκευασμένο.


Ποιος όμως ήταν ο λόγος που εισήχθη ο όρος κοινωνικό φύλο από τον John Money και τους ομοϊδεάτες του; Ποιος ήταν ο λόγος που έγινε αυτή η διάκριση μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου και υποστηρίχθηκε η άποψη ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τους παραπάνω όρους, βιολογικό και κοινωνικό φύλο δηλαδή, ως συνώνυμους; Έχουμε τη γνώμη ότι η διάκριση δεν είναι απροϋπόθετη, όπως πρέπει να ισχύει στην επιστημονική έρευνα αλλά έγινε για να υποστηριχθεί η άποψη ότι ένας άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να γεννιέται έχοντας ένα συγκεκριμένο φύλο και τα ανατομικά χαρακτηριστικά που το συνοδεύουν αλλά όμως στην κοινωνική του ζωή να συμπεριφέρεται να πράττει ως σαν να ανήκει στο αντίθετο φύλο ή να έχει μία ανδρόγυνη συμπεριφορά. Οι θιασώτες αυτής της θεωρίας θεωρούν ότι το φύλο με το οποίο γεννήθηκε ένα παιδί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ετικέτα που δόθηκε από τους μαιευτήρες γιατρούς στο παιδί κατά τη γέννησή του εξαιτίας των εξωτερικών γεννητικών οργάνων. Κατά συνέπεια, καθώς θα μεγαλώνει το παιδί μπορεί να επιλέξει το κοινωνικό φύλο που του αρμόζει, είτε σύμφωνα με το βιολογικό φύλο του είτε αντίθετα προς αυτό. Κατά συνέπεια, ένας άνθρωπος είναι δυνατόν να γεννιέται βιολογικά άντρας όμως στην κοινωνία να παρουσιάζεται ως γυναίκα και το αντίστροφο.

Οι θιασώτες των παραπάνω θεωριών υποστηρίζουν ότι όλες οι κοινωνίες αποδίδουν έμφυλους ρόλους στα μέλη τους με βάση τα ανατομικά γεννητικά γνωρίσματα με τα οποία γεννήθηκαν. Έμφυλοι ρόλοι είναι τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων ανάλογα με το φύλο στο οποίο ανήκουν. Αποτελούν έμφυλα στερεότυπα και κατά συνέπεια πρέπει να αποδομηθούν διότι δεν συνάδουν πολλές φορές με την έμφυλη ταυτότητα του κάθε μέλους της κοινωνίας. Ταυτότητα φύλου ή έμφυλη ταυτότητα (αγγλ. Gender Identity) είναι η αυτοαντίληψη ενός ανθρώπου για το φύλο του δηλαδή αν είναι άνδρας ή γυναίκα[3], η αντίληψη δηλαδή ότι ανήκει στο ανδρικό ή γυναικείο φύλο, η αντίληψη που διαμορφώνει ένα άτομο σχετικά με τον γυναικείο ή ανδρικό κοινωνικό ρόλο (Gender role) που επιλέγει να ασκεί και ο οποίος μπορεί να είναι διαφορετικός από το βιολογικό του φύλο. Ταυτότητα φύλου θεωρήθηκε ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίον το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά. Υποστηρίζουν ότι η έμφυλη ταυτότητα, η αυτοαντίληψη, δηλαδή, που σχηματίζει ένα άτομο σχετικά με τον γυναικείο ή ανδρικό κοινωνικό ρόλο, είναι κοινωνικό και πολιτισμικό κατασκεύασμα, που διαμορφώνει συγκεκριμένους και στερεοτυπικούς τρόπους συμπεριφοράς, σε συμφωνία ή διαφορά προς το βιολογικό φύλο[4]. Υποστήριξαν ότι δεν υφίσταται συνοχή μεταξύ βιολογικού φύλου, κοινωνικού φύλου και σεξουαλικότητας. Η οποιαδήποτε συνοχή που παρατηρείται δεν αποτελεί φυσικό δεδομένο αλλά οφείλεται σε μία επαναλαμβανόμενη στιλιστική επιτέλεση συγκεκριμένων πράξεων. Υποστηρίζουν ότι είναι δυνατόν ένας άντρας να έχει αντρικό βιολογικό φύλο και να είναι ετεροφυλόφιλος, ωστόσο στοιχεία της κοινωνικής συμπεριφοράς ή της έκφρασής τους να ανήκουν περισσότερο στο γυναικείο κοινωνικό φύλο και το αντίστροφο.

Με εισηγητή τον John Money ο όρος κοινωνικό φύλο (Gender) εξαπλώθηκε τη δεκαετία του ’70 και η φεμινιστική θεωρία υιοθέτησε την ιδέα της διάκρισης του βιολογικού φύλου και της κοινωνικής κατασκευής των φύλων. Άλλωστε οι καταβολές της εν λόγω θεωρίας εντοπίζονται στη διατύπωση της φεμινίστριας Simone de Beauvoir της οποίας αποδίδεται η φράση: «γυναίκα δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι». Παρότι η Simone de Beauvoir δεν χρησιμοποιεί τον όρο κοινωνικό φύλο, υπονοεί όμως ότι ένα βιολογικά καθορισμένο σώμα με συγκεκριμένα ανατομικά χαρακτηριστικά (θηλυκό), σταδιακά διαμορφώνεται και εξελίσσεται σε έμφυλο υποκείμενο (γυναίκα) [5]. Η ανθρωπολόγος Gayle Rubin προβαίνει σε μια πιο ολοκληρωμένη θεωρητικά διατύπωση της διάκρισης βιολογικού και κοινωνικού φύλου στο άρθρο της “The Traffic in Women”, υποστηρίζοντας ότι κάθε κοινωνική οργάνωση, έχει ένα ‘σύστημα βιολογικού/κοινωνικού φύλου’, μια σειρά δηλαδή από κανονιστικές αντιλήψεις, διαδικασίες και πρακτικές μέσω των οποίων το ‘βιολογικό φύλο’ και το ωμό υλικό της ανθρώπινης αναπαραγωγής μετασχηματίζεται και διαμορφώνεται μέσω της ανθρώπινης παρέμβασης σε κοινωνικό προϊόν [6].

Η κατεξοχήν υπέρμαχη της Gender αντίληψης, η οποία ώθησε τη θεωρία στα άκρα, ήταν η Αμερικανίδα Judith Butler η οποία στο βιβλίο της «Gender Trouble» (Μπελάδες του φύλου) υποστήριξε ότι το αρσενικό και το θηλυκό είναι εξ ολοκλήρου κοινωνικές κατασκευές [7]. Αυτό σημαίνει ότι οι κατηγορίες άντρας και γυναίκα, είναι κατασκευασμένες και ότι αποτελεί πλάνη το γεγονός ότι οι κοινωνίες μας τις δέχονται ως δεδομένες. Σύμφωνα με την Butler, η αντιστοίχιση του «βιολογικού» στο «κοινωνικό» φύλο, δηλαδή η ταυτότητα «άνδρας-γυναίκα» είναι αφύσικη και δεν πρέπει να υφίσταται. Άρα δεν έχει καμιά σημασία το σώμα (ανδρικό ή γυναικείο) στην έμφυλη ταυτότητα. Τα πάντα είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας και εξουσιαστικής λειτουργίας. Η Butler αμφισβητούσε την έως τώρα παραδοχή ότι ανεξάρτητα από την πολιτισμική διεργασία η ύπαρξη βιολογικού φύλου είναι αντικειμενική, όπως και αντικειμενική είναι η δημιουργία του κοινωνικού φύλου, ως αποτέλεσμα της παιδαγωγικής κοινωνικής λειτουργίας επί του βιολογικού φύλου. Αρνούμενη τη διαδοχικότητα των σταδίων: «βιολογικό φύλο, κοινωνικό φύλο και σεξουαλική επιθυμία», αποκόπτει ριζικά την έμφυλη ταυτότητα από τη βιολογική πραγματικότητα. Η Butler υποστηρίζει ότι η κοινωνικά κατασκευασμένη έμφυλη ταυτότητα (άνδρας/γυναίκα) είναι «αφύσικη», και συνεπώς δεν είναι απαραίτητο να ανταποκρίνεται στο αντίστοιχο ανατομικά καθορισμένο σώμα (αρσενικό/θηλυκό)[8]. Υποστήριξε ότι η «ενσώματη ζωή», δηλαδή εάν ένα σώμα είναι τελικά άνδρας ή γυναίκα, είναι ένα υλικό φαινόμενο αντίστοιχο με τα όσα παράγει καθημερινά η κοινωνία[9] δηλαδή οι σημαντικότερες διαφορές ανάμεσα στα φύλα (πέρα από τα σεξουαλικά όργανα) είναι κοινωνικές και όχι «φυσικές», ότι η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα δεν είναι βιολογικά θέσφατα, αλλά προϊόντα κοινωνικής εκπαίδευσης, προϊόντα μίμησης συμπεριφορών και κοινωνικών ρόλων ή στερεότυπων και ότι τα αρσενικά και θηλυκά άτομα γίνονται άντρες ή γυναίκες αντιγράφοντας τις συμπεριφορές γύρω τους. Έτσι καταλήγει η Judith Butler ότι άλλο είναι το κοινωνικό φύλο, άλλο το βιολογικό φύλο, άλλο άντρας, άλλο αρσενικό, άλλο γυναίκα, άλλο θηλυκό. Ουσιαστικά αμφισβητεί, ως μια «κανονιστική μυθοπλασία» των σύγχρονων κοινωνιών, την αναγκαιότητα μιας αποκλειστικά διπολικής έμφυλης ανθρώπινης ταυτότητας, η οποία προκαθορίζεται και περιορίζεται, από τους βιολογικούς-υλικούς όρους της ύπαρξής της. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει η Butler, κάθε έμφυλη ταυτότητα είναι μια ανθρώπινη κοινωνική κατασκευή, που ποτέ δεν εξαντλείται στις βιολογικές-υλικές προϋποθέσεις της, ούτε βέβαια στα κοινωνικά ιδεολογήματα σχετικά με το ανθρώπινο φύλο. Σε τελική ανάλυση η Judith Butler υπερβαίνει το σχήμα της «αναγκαστικής τάξης» (compulsory order), ότι δηλαδή ένας άνθρωπος που γεννιέται με γυναικεία γεννητικά όργανα αναγκαστικά πρέπει να συμπεριφέρεται ως γυναίκα κοινωνικά και σεξουαλικά και το αντίστροφο, θεωρώντας ότι η κατασκευή του φύλου γίνεται μέσω του «πράττειν» και όχι του «είναι», δηλαδή όχι μέσα από το βιολογικό υλικό που φέρει κάποιος αλλά μέσα από τον τρόπο που εμφανίζεται μέσα στην κοινωνία, δηλαδή ως άντρας ή γυναίκα και η οποία εξαρτάται από αυτό που πιστεύει ότι είναι, άντρας ή γυναίκα, και το οποίο μπορεί να συμφωνεί ή μπορεί να μην συμφωνεί με τα ανατομικά γεννητικά χαρακτηριστικά του[10].

Συμπερασματικά, η Judith Butler, η Gayle Rubin, και αυτοί που αποδέχονται τις απόψεις τους, θεωρούν ότι οι έμφυλοι ρόλοι επιβάλλονται από την κοινωνία στο κάθε άτομο εξαιτίας των γεννητικών οργάνων που φέρει κατά τη γέννησή του. Υποστηρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο όμως καταπατάται, παρεμποδίζεται η φυσιολογική εκδήλωση του κοινωνικού φύλου και περιορίζεται αδίκως και εσφαλμένως ένα άτομο από την έκφραση της αληθινής ταυτότητας του φύλου, της έμφυλής του ταυτότητας η οποία δεν είναι ανάγκη να ταυτίζεται με το βιολογικό του φύλο, δηλαδή κάποιος να έχει ένα ορισμένο βιολογικό φύλο και να φανερώνεται μέσα στις κοινωνικές του σχέσεις ως άτομο του αντίθετου φύλου.

με συγχωρείται αλλά δεν ξέρω τί γίνεται και βγαίνουν όλα μπολνταρισμένα από ένα σημείο και μετά..

συνεχίζεται παρακάτω και εαν μπορέσω θα διορθώσω και τα μπολνταρίσματα..

Παρουσιάζοντας τις παραπάνω θεωρίες δεν αναφερόμαστε ασφαλώς σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου πράγματι υπάρχουν ιατρικά προβλήματα εκ γενετής, παθολογικές καταστάσεις και δυσλειτουργίες που επηρεάζουν τα πρωτογενή και δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου και την αναπαραγωγική ικανότητα όπως μερική γοναδική δυσγενεσία δηλαδή ανωμαλίες στην ανάπτυξη των γονάδων που οδηγούν σε ποικίλου βαθμού αμφίβολα γεννητικά όργανα που μπορεί να κυμαίνεται από φαινότυπο σχεδόν θήλεως ως φαινότυπο σχεδόν άρρενος, ο ερμαφροδιτισμός όπου υπάρχουν ωοθήκες και όρχεις ταυτόχρονα, με εξωτερική εμφάνιση θήλεος ή ψευδοερμαφροδιτισμός με ανεπαρκή παραγωγή ορμονών, και υποπλασία γενητικών οργάνων[11]. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος θεωρεί ότι η νομολογία των δικαστηρίων της πατρίδας μας καλύπτει, όπου υπάρχει ανάγκη, υφιστάμενα ιατρικά προβλήματα, με το δεδομένο ότι το φύλο, ούτε επιλέγεται ελεύθερα, ούτε και μεταβάλλεται κατά βούλησιν, αλλά επί τη βάσει ανατομικών, φυσιολογικών και βιολογικών χαρακτηριστικών, που ορίζουν την ταυτότητα του ανθρώπου και βεβαιώνονται μέσω ιατρικών γνωματεύσεων προς το δικαστήριο[12]. Κατά συνέπεια, όπου υπάρχουν προβλήματα γενετικής φύσεως υπάρχει πρόνοια της Πολιτείας αλλά και ενδιαφέρον της Εκκλησίας καθώς υπάρχει και σχετική ευχή «εἰς ὀνοματοθεσίαν νέαν ἐπί ἀλλαγῇ φύλου», ποίημα του μητροπολίτου Ν. Ιωνίας κ. Τιμοθέου Ματθαιάκη[13] για τις περιπτώσεις που χρειάζονται ιατρική θεραπεία. Όπως επισημαίνει ο Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος «ἡ εὐχή αὐτή δέν περιλαμβάνει κάποιο αἴτημα ὑπέρ ὑγείας, ἀλλά ἀφορᾶ τή συνάφεια μεταξύ ὑγείας καί ἀσθένειας. Συγκεκριμένα ἀφορᾶ τήν κατάσταση ἑνός νηπίου, μετά τήν ἀποκατάσταση μιᾶς γενετήσιας ἐπιπλοκῆς. Μέ τήν πρόοδο τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης ἡ ἀμφιφυλία σέ νεογέννητα βρέφη ἀποκαθίσταται χειρουργικά. Ἡ εὐχή χρησιμοποιεῖται μόνον ὅταν τό βρέφος ἔχει λάβει ἤδη ὄνομα. Ἡ ὀργανική ἀλλαγή φύλου ἤ ἡ διόρθωση γενετήσιων χαρακτηριστικῶν γίνεται ἀποκλειστικά μέσῳ ἰατρικῶν μέσων, ὁπότε καθίσταται ἀναγκαία ἡ ἀλλαγή ἤ μεταβολή τοῦ ὀνόματος. Ἡ εὐχή χρησιμοποιεῖται ἀποκλειστικά καί μόνο σέ αὐτή τή συγκεκριμένη περίπτωση»[14]. Οι θεωρίες λοιπόν περί κοινωνικού φύλου δεν αναφέρονται σε αυτές τις καθαρά ιατρικές περιπτώσεις και σωματικές δυσλειτουργίες αλλά υποστηρίζουν το διαχωρισμό μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου, ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν με την αντίληψη ότι ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο φύλο, ότι όλα αυτά είναι στερεότυπα που πρέπει να αποδομηθούν, ότι το βιολογικό φύλο δεν μπορεί να χαρακτηρίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου και τις επιλογές του και απαιτούν η οποιαδήποτε εξαίρεση που μπορεί να υφίσταται να γίνει ο γενικός κανόνας.

Οι θεωρίες περί κοινωνικού φύλου που προαναφέραμε εκκινούνται είτε ηθελημένα είτε αθέλητα από λανθασμένες θεωρητικές και επιστημονικές προϋποθέσεις και ως εκ τούτου καταλήγουν σε λανθασμένα συμπεράσματα. Το κατεξοχήν θεωρητικό λάθος που διαπράττουν οι περί Gender θεωρίες είναι ότι συγχέουν την κοινωνική με την οντολογική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης μεταφέροντας τις κοινωνικές κατηγορίες ερμηνείας του φαινομένου στο οντολογικό επίπεδο. Οι διακρίσεις εις βάρος ενός φύλου σε κοινωνικό επίπεδο, δηλαδή σε θέματα εργασίας, αμοιβών, εκπαίδευσης, νόμων και δικαιωμάτων είναι απαράδεκτες καθώς και τα δυο φύλα είναι ισότιμα απέναντι των νόμων και του κράτους ...


Το συγκεκριμένο ανθρωπολογικό μοντέλο που προβάλλουν οι περί Gender θεωρίες ουσιαστικά αναπαράγουν στις βασικές του γραμμές ένα αντίστοιχο ανδρόγυνο ανθρωπολογικό μοντέλο που οικοδόμησε και υποστήριξε ο χριστιανικός Γνωστικισμός, συνεπής στις θεολογικές του προϋποθέσεις. Η Ορθόδοξη θεολογία αρνήθηκε να αποδεχτεί το γνωστικό ανθρωπολογικό μοντέλο διότι ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με την βιβλική ανθρωπολογία και ως εκ τούτου ακύρωνε τη δυνατότητα της σωτηρίας του ανθρώπου.

2. Tο ανδρόγυνο θεολογικό και ανθρωπολογικό μοντέλο του Γνωστικισμού
Με το όνομα χριστιανικός Γνωστικισμός χαρακτηρίζεται ένας μεγάλος αριθμός θρησκευτικών συστημάτων, τα οποία επιδιώκουν μέσω της Γνώσεως κάποιων αποκαλυφθεισών αληθειών να λυτρώσουν τον άνθρωπο[16]. Η έννοια της Γνώσης είναι κοινή σ’ όλα τα γνωστικά συστήματα και είναι αυτό το στοιχείο, το οποίο ώθησε τόσο τους αρχαίους, όσο και τους σύγχρονους συγγραφείς να ονομάσουν την κίνηση αυτή «Γνωστικισμό», ή αλλιώς «Γνώσις»[17] και τους πιστούς αυτής της κίνησης «Γνωστικούς»[18]. Ο όρος «Γνώσις» δηλώνει ότι οι Γνωστικοί γνωρίζουν κάτι το οποίο αγνοείται από τους κοινούς ανθρώπους. Ο Γνωστικός δεν γνωρίζει κάποιο μυστήριο επειδή το διδάχθηκε από κάποιον, αλλά επειδή του αποκαλύφθηκε[19]. Η απόκτηση της υπερφυσικής αυτής γνώσης είχε από μόνη της λυτρωτικό χαρακτήρα[20]. Διεκήρυτταν με κομπασμό οι Γνωστικοί: «ἡμεῖς δ’ ἐσμέν, οἱ πνευματικοί, οἱ ἐκλεγμένοι ἀπό τοῦ ζῶντος ὕδατος τοῦ ῥέοντος Εὐφράτου διά τῆς Βαβυλῶνος μέσης τό οἰκεῖον, διά τῆς πύλης ὁδεύοντες ἀληθινῆς, ἥτις ἐστίν Ἰησοῦς ὁ μακάριος καί ἐσμέν ἐξ ἀπάντων ἀνθρώπων ἡμεῖς Χριστιανοί μόνοι»[21]. Ο Γνωστικισμός, η «ψευδώνυμος Γνώσις», σύμφωνα με τον Επιφάνιο Κύπρου[22], δεν αποτελεί ενιαίο σύστημα αλλά εκπροσωπείται από πολλές θρησκευτικές ομάδες, όντας «πολυκέφαλος πλάνη», σύμφωνα με τον Ιππόλυτο Ρώμης[23], όπως οι Ουαλεντιανοί, οι Μανιχαίοι, οι Οφίτες, οι Ναασηνοί, οι Βασιλειδιανοί, οι Μαρκιωνίτες, κ.α., οι οποίες όμως ομάδες και θεολογικά συστήματα μοιράζονται κοινές προϋποθέσεις και αρχές.

Οι Γνωστικοί υποστήριζαν ότι πριν την δημιουργία του υλικού ανθρώπου δημιουργήθηκε ο πνευματικός Άνθρωπος. Οι Μανιχαίοι τον ονόμαζαν Πρώτο άνθρωπο[24] και οι Ναασηνοί τον ονόμαζαν Αρχάνθρωπο[25] ή Άνωθεν Άνθρωπο ή Αδάμαντα[26], οι Κολορβάσιοι και οι Ηρακλεωνίται τον ταύτιζαν με την προαιώνια θεϊκή αρχή[27]. Αυτή η αρχέγονη πνευματική οντότητα είναι αρρενοθήλυς, μια ερμαφρόδιτη οντότητα και ο αισθητός άνθρωπος αποτελεί «εἰκόνα ἐκείνου τοῦ ἄνω, τοῦ ὑμνουμένου Αδάμαντος ἀνθρώπου»[28]. Στο γνωστικό κείμενο «η Σοφία του Ιησού Χριστού» ο Ματθαίος ρώτησε τον Ιησού να του αποκαλύψει πως δημιουργήθηκε αυτός ο αρχετυπικός και πνευματικός Άνθρωπος. Ο Ιησούς του απάντησε ότι το φως του Θεού Πατρός εκπορεύθηκε ως «αθάνατος ανδρόγυνος άνθρωπος ώστε δια μέσου αυτού του αθάνατου ανδρόγυνου ανθρώπου οι άνθρωποι να επιτύχουν την τέλεια σωτηρία»[29].

Αυτός ο αρχετυπικός πνευματικός άνθρωπος αποτελεί μια αντανάκλαση του υπέρτατου και ύψιστου Θεού, ο οποίος και αυτός είναι αρρενοθήλυς, όπως υποστήριζαν. Γι’ αυτό το λόγο οι Γνωστικοί τον ονόμαζαν Μητροπάτορα[30], «Μητέρα και Πατέρα όλων»[31], «ἀρρενόθηλυν αὐτὸν λέγουσιν εἶναι, ἑρμαφροδίτου φύσιν αὐτῷ περιάπτοντες», επισημαίνει ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου[32]. Αναφέρει ο Ουαλεντίνος: «ὁ Αὐτοπάτωρ αὐτὸς ἐν ἑαυτῷ περιεῖχε τὰ πάντα, ὅντα ἐν ἑαυτῷ ἐν ἀγνωσίᾳ, ὃν καλοῦσί τινες Αἰῶνα ἀγήρατον, ἀεὶ νεάζοντα, ἀρρενόθηλυν, ὃς πάντοτε περιέχει τὰ πάντα καὶ οὐκ ἐνπεριέχεται»[33]. Πέρα από αυτόν τον ύψιστο Θεό, στο ουαλεντινιανό γνωστικό σύστημα, μια σειρά από υποδεέστερες θεότητες, οι οποίες ονομάζονται Αιώνες, τριάντα κατά ζεύγη άρρενος και θήλεος, αποτελούν τη θεϊκή πραγματικότητα, το λεγόμενο πλήρωμα της θεότητος. Σύμφωνα με τον Τερτυλλιανό, ο Ουαλεντίνος δεν θεωρούσε τους θηλυκούς Αιώνες ως αυτοτελείς θεότητες αλλά ενυπόστατες θεότητες εντός των αρσενικών Αιώνων και κατά συνέπεια το κάθε ζεύγος αιώνων είναι αρρενοθήλυ, «υπό την έννοιαν ότι δεν πρόκειται περί δύο συζύγων αλλά περί μιάς αρρενοθηλείας ενότητας», όπως επισημαίνει ο αείμνηστος καθηγητής Π. Χρήστου[34].

Η έννοια της αρρενοθηλείας στο Θεό δεν συναντάται μόνο στα χριστιανικά γνωστικά κείμενα αλλά και στα εξωχριστιανικά θρησκευτικά συστήματα και ειδικότερα στα Ερμητικά κείμενα. Έτσι στον Ποιμάνδρη του Ερμή του τρισμέγιστου, ο πρώτος Νους, ζωή και φως και πατήρ πάντων, χαρακτηρίζεται ως αρρενοθήλυς[35]. Εξάλλου η λαϊκή αντίληψη για την ύπαρξη του Ερμαφρόδιτου, ενός όντος αμφοτεροφύλου, υιού του Ερμή και της Αφροδίτης, είναι σχετική προς την διδασκαλία των Ερμητικών. Επίσης και οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι η ύψιστη θεϊκή αρχή είναι αρρενοθήλεια[36]. Η ιδέα της αρρενοθηλείας στο θεό δεν ήταν μια ξένη έννοια και στη λατρεία της θεάς Κυβέλης και του Άττη[37], μια αντίληψη η οποία χρησιμοποιήθηκε από τους Ναασηνούς, χριστιανούς Γνωστικούς.

Σε αυτήν την κλίμακα της γνωστικής θεογονίας εντάσσεται και η δημιουργία αυτού του αρχετυπικού ανθρώπου, του άνω Ανθρώπου ή Αδάμαντα[38], όπως τον ονόμαζαν οι γνωστικοί Ναασηνοί. Αυτή η αρρενοθήλεια οντότητα[39], ως αντανάκλαση της αρρενοθηλείας θεότητας, φέρει ταυτόχρονα τα στοιχεία της πατρότητας και της μητρότητας. Στο έργο του αγίου Ιππολύτου διασώζεται ύμνος γνωστικός αφιερωμένος σ’ αυτόν ο οποίος αναφέρει τα εξής: «ἀπό σοῦ πατήρ καί διά σε μήτηρ, τά δύο ἀθάνατα ὀνόματα, αἰώνων γονεῖς, πολῖτα οὐρανοῦ, μεγαλώνυμε ἄνθρωπε»[40]. Η ιδέα αυτή του αρχετυπικού πνευματικού ανθρώπου ανευρίσκεται και στον Ερμητισμό όπου αναφέρονται τα εξής: «Ο πατέρας όλων, ο Νους, που είναι ζωή και φως, γέννησε τον Άνθρωπο, ίσο με τον εαυτόν του, τον οποίον και αγάπησε ως γέννημα δικό του. Και ήταν πανέμορφος ο Άνθρωπος γιατί είχε την εικόνα του πατέρα του»[41]. Επίσης στο θρησκευτικό σύστημα της Καμπάλα υπάρχει αυτή η ιδέα του πρώτου ανθρώπου, ενός πνευματικού ανθρώπου που ονομάζεται Αδάμ Κάδμων. Είναι ο ιδανικός αρχετυπικός Άνθρωπος, ο πρωταρχικός άνθρωπος που δεν ταυτίζεται με τον αισθητό άνθρωπο της καθημερινής εμπειρίας τον οποίο δημιούργησε ο Θεός από χώμα, αλλά είναι ένα πνευματικό ον. Την ιδέα αυτή του αρχετυπικού πνευματικού ανθρώπου τη συναντούμε και στο αποκρυφιστικό θρησκευτικό σύστημα της Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ (Helena Petrovna Blavatsky), το επονομαζόμενο Θεοσοφία[42].

(συνεχίζεται)

περιμένεις να διαβάσουμε σεντόνια ;

tanipteros έγραψε: 09 Φεβ 2024, 14:51 περιμένεις να διαβάσουμε σεντόνια ;

Γιατί εσύ περιμένεις να παρακολουθήσουμε τα 20λεπτα βιντεάκια που ανεβάζεις;

Κατά τα άλλα δείχνουν ενδιαφέροντα αυτά που ανέβασε εδώ ο Saturn

Sid Vicious έγραψε: 09 Φεβ 2024, 14:59

tanipteros έγραψε: 09 Φεβ 2024, 14:51 περιμένεις να διαβάσουμε σεντόνια ;

Γιατί εσύ περιμένεις να παρακολουθήσουμε τα 20λεπτα βιντεάκια που ανεβάζεις;

Κατά τα άλλα δείχνουν ενδιαφέροντα αυτά που ανέβασε εδώ ο Saturn

εγώ είμαι του βίντεο...το βάζω να παίζει και πρακολουθώ...στο διάβασμα είμαι λίγο τεμπέλης

Ποια είναι η σχέση όμως αυτού του αρχετυπικού ανθρώπου που προβάλλουν τα γνωστικά θρησκευτικά συστήματα με τον άνθρωπο της κοινής εμπειρίας που φέρει σώμα και ψυχή; Για τους Γνωστικούς ο αισθητός άνθρωπος της καθημερινής εμπειρίας που φέρει υλικό σώμα, δεν ταυτίζεται με αυτόν τον πνευματικό Άνθρωπο. Ο άνθρωπος που φέρει υλικό σώμα δεν είναι ο τέλειος άνθρωπος, αλλά ένα κακέκτυπο και μια καρικατούρα του πνευματικού ανθρώπου, αυτής της τέλειας, πρωταρχικής και πνευματικής εικόνας[43]. Ενώ ο αισθητός άνθρωπος φέρει υλικό σώμα και είναι διαιρεμένος σε δύο φύλα, ο αρχετυπικός άνθρωπος είναι ένα πνευματικό ον, αρρενοθήλυς ο οποίος βέβαια δεν έχει υλικό σώμα διότι για τον Γνωστικισμό το υλικό στοιχείο ταυτίζεται με το κακό. Στο θρησκευτικό σύστημα του Γνωστικισμού υπάρχει ένας φιλοσοφικός δυαλισμός, δηλαδή το σχήμα αντίθεσης πνεύματος – ύλης, ο οποίος απορρίπτει και καταδικάζει τον υλικό κόσμο που θεωρείται ότι είναι «εν ελαττώματι»[44]. Υποστήριζαν ότι ο κόσμος αποτελεί ένα πελώριο λάθος, πλασμένος από κάποιον ανόητο ή μοχθηρό θεό[45]. Κατά συνέπεια για τους Γνωστικούς το ανθρώπινο σώμα είναι κακό εκ φύσεως[46]. Σύμφωνα με το Γνωστικισμό μέσα στον υλικό κόσμο συντελείται ένα αιώνιο δράμα. Το θείο στοιχείο ή «σπινθῆρας» όπως το ονόμαζαν[47], δηλαδή η ψυχή του ανθρώπου έχει εγκλωβιστεί μέσα στο υλικό σώμα, είτε εξαιτίας μιας αρχέγονης πτώσης της ψυχής από το φωτεινό κόσμο[48], είτε εξαιτίας της προσπάθειας κατώτερων θεοτήτων να δημιουργήσουν έναν άνθρωπο σύμφωνα με την τέλεια εικόνα του Ανθρώπου που είχε στο νου του ο Θεός[49].
...

3. Η ενοφυλία ή η αφυλία ως ο προορισμός του ανθρώπου στο θρησκευτικό σύστημα του Γνωστικισμού

Οι Γνωστικοί τόνιζαν όλως ιδιαιτέρως την αυτόνομη αθανασία της ψυχής, ως του εν τω ανθρώπω θείου στοιχείου, και αρνούνταν την σωτηρία της σαρκός και την ανάσταση[54]. Εφόσον λοιπόν η σωτηρία για τον Γνωστικισμό ταυτίζεται μόνο με τη λύτρωση του πνευματικού στοιχείου, κατά συνέπεια προορισμένο για να σωθεί είναι μόνο η ψυχή και όχι το υλικό σώμα το οποίο καταδικάζεται[55], τότε η κατάσταση της διαίρεσης των δύο φύλων, η οποία χαρακτηρίζει το υλικό σώμα, δεν μπορεί να είναι ιδανική κατάσταση αλλά ταυτίζεται με την πτώση, αποτελεί σχέδιο ενός κακού δημιουργού Θεού. Κατά συνέπεια πρέπει να αναιρεθεί και να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην πρωταρχική κατάσταση της ενοφυλίας. Τελικός προορισμός του ανθρώπου για τον Γνωστικισμό είναι να υπερβεί τη διάσπαση των φύλων και να καταστεί ανδρόγυνος και αρρενοθήλυς όπως είναι ο πρωταρχικός πνευματικός Άνθρωπος, ο οποίος αποτελεί το αιώνιο πρότυπο. Ο καθηγητής Π. Χρήστου τονίζει χαρακτηριστικά: «η εις δύο φύλα διάσπασις του ανθρωπίνου γένους είναι κατάστασις αφύσικος και προσωρινή, της οποίας επιβάλλεται η υπέρβασις προς κατάληξιν εις την ενοφυλίαν ή αφυλίαν». Για τον Γνωστικισμό «η ενοφυλία καθίσταται το επιζητούμενον ιδεώδες»[56].

Στην Ορθόδοξη θεολογία υπάρχει η εσχατολογική προοπτική της σωτηρίας που ταυτίζεται με τη μέλλουσα ανάσταση, τη λύτρωση από τη φθορά και το θάνατο, τη σωτηρία σώματος και ψυχής. Όπως επισημαίνει ο άγιος Ειρηναίος στην αντιγνωστική του πολεμική, η τελειότης υπάρχει στο τέλος, όχι στην αρχή[57]. Αντίθετα στο Γνωστικισμό η εσχατολογία ταυτίζεται με την επιστροφή σε αυτή την ιδεατή πρωταρχική πνευματική κατάσταση που βίωνε η ψυχή πριν τον εγκλωβισμό στο υλικό σώμα, την απελευθέρωση από τα δεσμά του υλικού σώματος[58]....Η ταύτιση της σωτηρίας με την επιστροφή σε αυτή την πρωταρχική κατάσταση εκφράζεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στο γνωστικό ευαγγέλιο του Θωμά όπου στην ερώτηση των μαθητών σχετικά με τα έσχατα και την τελική σωτηρία ο Ιησούς τους απάντησε: «Μήπως ανακαλύψατε την αρχή, ώστε να αναζητάτε και το τέλος; Γιατί όπου είναι η αρχή εκεί θα είναι και το τέλος. Μακάριος όποιος βρει τη θέση του στην αρχή αυτός θα γνωρίσει το τέλος και δεν θα γευθεί θάνατο»[61]. Στον Γνωστικισμό λοιπόν τα έσχατα ταυτίζονται με την αρχή και σωτηρία είναι η επιστροφή σε αυτή την πρωταρχική πνευματική κατάσταση. Κατά συνέπεια ο Γνωστικός δεν επιδιώκει ανακαίνιση, ανάσταση και αφθαρτοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά απεγκλωβισμό από τα δεσμά του υλικού σώματος και επιστροφή σε αυτήν πρωταρχική πνευματική κατάσταση όπου η ψυχή ήταν δίπλα στο Ύψιστο Θεό Πατέρα[62].

Ο Γνωστικισμός, συνεπής στην αντικοσμική του στάση, διδάσκει ότι ο άνθρωπος πρέπει να αρνηθεί να υποταχθεί στον δημιουργό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, ενός κακού θεού, του υλικού σώματος και σε όλες τις διακρίσεις και διαιρέσεις που αυτός έχει επιβάλλει. Μία από αυτές είναι η διάκριση των δύο φύλων. Η Βασιλεία του Θεού, όπως περιγράφεται στην Τρίμορφο Πρωτέννοια, κείμενο της γνωστικής βιβλιοθήκης του Χηνοβοσκίου ή Nag Hammadi, είναι απόδραση από την πολλαπλότητα των μορφών και αποκατάσταση σε μια πρωταρχική ενότητα η οποία διαταράχθηκε από τον εγκλωβισμό της ψυχής εντός του υλικού σώματος. Εάν η πτωτική κατάσταση για τον Γνωστικισμό αποτελεί το γεγονός της διαίρεσης σε δύο φύλα, όπως τονίσαμε παραπάνω, ο απεγκλωβισμός από τα δεσμά του υλικού σώματος και η σωτηρία ταυτίζεται με την είσοδο σε μια κατάσταση οντολογικής ένωσης και κατάργησης των δυο φύλων, μιας ενοφυλίας όπου «οὐκ ἔστιν οὔτε θῆλυ οὔτε ἄρσεν, ἀλλά καινή κτίσις, “καινός ἄνθρωπος”, ὅ ἐστιν ἀρσενόθηλυς», όπως επεσήμαναν οι Ναασηνοί[63]. Αυτή η κατάσταση της ενοφυλίας περιγράφεται στο Γνωστικό ευαγγέλιο του Θωμά όπου στην ερώτηση των μαθητών του για τον τρόπο εισόδου στη Βασιλεία του Θεού και τη σωτηρία ο Ιησούς απάντησε: «όταν κάνετε τα δύο ένα, και το εσωτερικό όπως το εξωτερικό και το εξωτερικό όπως το εσωτερικό, και το πάνω όπως το κάτω, αυτό είναι, και όταν το αρσενικό και το θηλυκό το κάνετε να είναι ένα και το αυτό, έτσι ώστε το αρσενικό να μην είναι αρσενικό και το θηλυκό να μην είναι πια θηλυκό,… τότε θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών»[64]. Επίσης σε ένα άλλο σημείο του γνωστικού ευαγγελίου του Θωμά τονίζεται ότι η προϋπόθεση για να εισέλθει μια γυναίκα στην Βασιλεία των Ουρανών είναι να αλλάξει φύλο και να γίνει άνδρας. Χαρακτηριστικά παρουσιάζεται ο Πέτρος να υποστηρίζει ότι η Μαρία η Μαγδαληνή δεν πρέπει να είναι μέσα στον κύκλο των μαθητών και τότε ο Ιησούς τού απαντά: «Να, θα την ελκύσω ώστε να την κάνω άντρα, για να γίνει και αυτή πνεύμα ζωντανό όμοιο με εσάς τους άνδρες γιατί κάθε γυναίκα που θα γίνει άνδρας θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών»[65]...Από τα παραπάνω που αναφέραμε συμπεραίνουμε ότι η εσχατολογική προσδοκία του Γνωστικισμού ταυτίζεται με την αναίρεση του χωρισμού μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, που επέβαλλε ο κακός δημιουργός, κατ’ αυτούς, τον οποίον ονόμαζαν οι Μανιχαίοι άρχοντα του σκότους[69], δημιουργώντας το υλικό σώμα. Ο άνθρωπος καλείται να γίνει είτε μια ενοποιημένη ύπαρξη, όπου ταυτόχρονα θα υφίσταται το θηλυκό και το αρσενικό όπως επισημάναμε παραπάνω, είτε να γίνει ένα άφυλο όν, κατάσταση κατά την οποία είτε θα ομοιάζει με τα βρέφη που δεν έχουν επίγνωση σε πιο φύλο ανήκουν, όπως διδάσκει το γνωστικό ευαγγέλιο του Θωμά[70], είτε θα μεταπηδήσει στο αντίθετο φύλο όπως στην περίπτωση της Μαρίας Μαγδαληνής, ομοιάζοντας με αυτόν τον τρόπο με τον Ιησού που εμφανίστηκε με γυναικεία μορφή στην Κυιντίλλα, ώστε να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών.

Αυτό το ιδεώδες, η επιστροφή σε αυτή την κατάσταση της ενοφυλίας ή της αφυλίας, επιτυγχάνεται, ανάλογα με τη γνωστική ομάδα με δύο τρόπους: είτε με την κατάχρηση του φύλου μέσω της ηθικής ασυδοσίας, όπως πρέσβευαν οι ελευθεριάζοντες Γνωστικοί, είτε με την αχρησία του φύλου, μέσω ενός ακραίου ασκητισμού και αποχής από τις γενετήσιες σχέσεις, όπως πρέσβευαν οι εγκρατίτες Γνωστικοί. Σύμφωνα με τον Γνωστικισμό, στα επίγεια αντίτυπα των ουρανίων αρχετύπων πρέπει να εξεικονίζεται, η σε ένα, ένωση των αντιθέτων, είτε μέσω της σαρκικής ένωσης, όπως στους ελευθεριάζοντες Γνωστικούς, είτε μέσω της πνευματικής ένωσης, όπως στους αυστηρούς Εγκρατίτες. Στο γνωστικό ευαγγέλιο του Φιλίππου αναφέρεται ότι ο Ιησούς ίδρυσε πέντε μυστήρια: «το βάπτισμα, το χρίσμα, την ευχαριστία, την απολύτρωση και τον ιερό νυμφώνα»[71]. Δεν γνωρίζουμε τι είδους ακριβώς ήταν αυτός ο ιερός Νυμφώνας στο οποίο αναφέρεται το γνωστικό ευαγγέλιο. Ίσως ήταν μια έκφραση για να δηλώσει την αλληγορική και μυστική ένωση της ψυχής με τον πνευματικό κόσμο είτε για να δηλώσει μια πραγματική ένωση ανδρός και γυναικός μέσω μιας σεξουαλικής τελετουργίας, με σκοπό την υπέρβαση της διττότητας και της επίτευξης της ένωσης των αντιθέτων, αρσενικού και θηλυκού, κάτι το οποίο εφαρμοζόταν στις ελευθεριάζουσες γνωστικές ομάδες. Άλλωστε, σύμφωνα πάλι με το γνωστικό ευαγγέλιο του Φιλίππου, αυτοί που ενώνονται στον ιερό νυμφώνα θα νικήσουν το θάνατο και έργο του Χριστού είναι ακριβώς να αποκαταστήσει την ενότητα μεταξύ των δύο φύλων. Σωτηρία λοιπόν είναι η άρση της διάσπασης, μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, επιστροφή στην αρχέγονη αφυλία ή ενοφυλία.

Όσον αφορά την πρώτη ομάδα, αυτή των ελευθεριαζόντων γνωστικών, η κατάχρηση του φύλου επιτυγχάνεται με την σεξουαλική ελευθερία. Άλλωστε είναι γνωστοί οι Νικολαΐτες[72], των οποίων οι σεξουαλικές πρακτικές καταδικάζονται μέσα στην Αγία Γραφή[73]. Άλλες ομάδες ήταν οι Σιμωνιανοί[74], οι Βασιλειδιανοί[75], οι Καϊνίτες[76], κ.α. Ο Επιφάνιος Κύπρου μας παρέχει πληροφορίες ότι αυτές οι ελευθεριάζουσες γνωστικές ομάδες πρότρεπαν τους οπαδούς τους είτε «ἐπιτελεῖν ἀνδρῶν μετὰ γυναικῶν πολυμιξίαν»[77], είτε να επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις[78] και υποστήριζαν ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να εγκρατεύονται και να χαλιναγωγούν τα σαρκικά τους πάθη, αλλά θα πρέπει να επιδίδονται σε κάθε είδους σαρκική απόλαυσης για να επιτύχουν τη σωτηρία[79]. Είναι χαρακτηριστική η προσταγή των ελευθεριαζόντων Γνωστικών: «μίγηθι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα σε ἀνενέγκω πρὸς τὸν ἄρχοντα»[80] με την οποία εκφραζόταν η κλήση για ηθική ασυδοσία. Δεν δίσταζαν μάλιστα να παρουσιάζουν τον Χριστό ως αυτόν που δίδαξε και έπραξε τις αισχρές πράξεις των Γνωστικών[81]. Οι Ναασηνοί, μέσω των ομοφυλοφιλικών τους πρακτικών[82] πίστευαν ότι θα ομοιωθούν με τον ερμαφρόδιτο αρχετυπικό άνθρωπο, τον Αδάμαντα[83], μία πνευματική ανάβαση, επιστροφή στην προπτωτική κατάσταση, όπως διεκήρυτταν: «ἀπό των χοϊκῶν τῆς κτίσεως κάτωθεν μερῶν ἐπί τήν αἰώνιαν ἄνω οὐσίαν, ὅπου οὐκ ἔστιν οὔτε θῆλυ οὔτε ἄρσεν, ἀλλά καινή κτίσις, “καινός ἄνθρωπος”, ὅ ἐστιν ἀρσενόθηλυς»[84]. Μάλιστα, αν και χριστιανοί, επικαλούνταν τα μυστήρια της Κυβέλης και την πράξη του αυτοευνουχισμού του Άττιδος. Η Κυβέλη ήταν φρυγική θεότητα. Σύμφωνα με τον μύθο ο Άττις ήταν βοσκός με ασυνήθιστη χάρη και αγαπημένος της Κυβέλης. Ο Άττις ερωτεύτηκε μια νύμφη και η Κυβέλη εξοργίστηκε τόσο από την απιστία του ώστε προκάλεσε να καταλάβει τον Άττη ιερή μανία και έκσταση ώστε έφθασε στο σημείο να αυτοευνουχισθεί κάτω από ένα πεύκο και πέθανε. Μάλιστα οι ιερείς των μυστηρίων της Κυβέλης, θρηνώντας το θάνατο του Άττιδος κάτω από μια κατάσταση έκστασης και μανίας, προέβαιναν σε αυτοευνουχισμό, μιμούμενοι τον Άττη[85].

Στον αντίποδα των γνωστικών ομάδων με ελευθεριάζουσες και αντινομιστικές τάσεις, βρίσκονταν οι αιρετικές εκείνες γνωστικές ομάδες, όπως οι Εγκρατίτες[86], οι Ιερακίτες[87], οι Αδαμιανοί[88], οι Αποστολικοί[89]. Η συγκεκριμένη ομάδα υποστήριζε ότι ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να κηρύξει την, κακώς νοουμένη από αυτούς, εγκράτεια[90], και για αυτό το λόγο επιδίδονταν σε αυστηρή άσκηση απαγορεύοντας κάθε είδους γενετήσιας πράξης, διατεινόμενοι ότι είναι μιαρή πράξη η συνουσία, ακόμη και μέσα στο γάμο ο οποίος καταδικαζόταν[91]. Στο επιχείρημά τους ότι ο Χριστός δεν νυμφεύθηκε και κατά συνέπεια οι άνθρωποι δεν πρέπει να παντρεύονται, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς τους απαντά ότι ο Ιησούς δεν νυμφεύθηκε, όχι διότι κατεδίκασε τον γάμο αλλά διότι δεν ήταν ένας κοινός άνθρωπος, ώστε να έχει ανάγκη έναν βοηθό κατά σάρκα όπως εμείς, αλλά Θεάνθρωπος, και ούτε είχε την ανάγκη να τεκνοποιήσει διότι δεν ήταν δούλος του θανάτου όντας αΐδιος[92]. ...

Αν και οι δύο μεγάλες ομάδες γνωστικών αιρέσεων, οι ελευθεριάζουσες και οι εγκρατιτικές, είχαν εκ διαμέτρου αντίθετες πρακτικές όμως εκκινούσαν από τις ίδιες σωτηριολογικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις: την καταδίκη του γάμου και της τεκνογονίας, «ἀπέχεσθαι γάμου βούλονται», όπως επισημαίνει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, εξαιτίας της άποψης ότι η ύλη και το σώμα είναι εκ φύσεως κακά, έργο ενός κακού δημιουργού[95], «οὗτοι δὲ παραιτοῦνται τὴν τεκνογονίαν», αναφέρει ο άγιος Επιφάνιος[96], προκαλώντας τη ματαίωση του δημιουργικού έργου του Θεού. Άλλωστε, όπως υποστήριζαν, το έργο του Ιησού Χριστού, ήταν «καταλῦσαι τὰ ἔργα τῆς θηλείας, θηλείας μὲν τῆς ἐπιθυμίας, ἔργα δὲ γένεσιν καὶ φθοράν», δηλαδή την γέννηση και την τεκνοποιία[97]. Γι’ αυτό το λόγο η γνωστική ομάδα των Εγκρατιτών αρνούνταν τον γάμο, «οὐ δι’ ἁγνείαν ἀλλ’ ἵνα ἀθετήσῃ τὰ ἔργα τοῦ δημιουργοῦ»[98], θεωρώντας ότι είναι έργο του σατανά[99] και καλούσαν τους προσήλυτους οπαδούς τους, αν ήταν παντρεμένοι, να απέχουν από οποιαδήποτε γενετήσια σχέση χλευάζοντας την τεκνογονία. Κατά τον ίδιο τρόπο οι ελευθεριάζοντες ομάδες επιδίδονταν σε σεξουαλικές πρακτικές «μὴ εἰς τεκνογονίαν»[100], χωρίς να έχουν ως σκοπό την τεκνογονία. Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο άγιος Επιφάνιος, εάν σε περίπτωση κάποιες γυναίκες έμεναν έγκυες τότε προέβαιναν σε εκτρώσεις αλλά και σε βρώση του εκτρωθέντος εμβρύου, ισχυριζόμενοι ότι δεν υπέπεσαν στην πλάνη του κακού δημιουργού, «οὐκ ἐνεπαίχθημεν ἀπὸ τοῦ ἄρχοντος τῆς ἐπιθυμίας, ἀλλὰ συνελέξαμεν τὸ παράπτωμα τοῦ ἀδελφοῦ»[101], όπως έλεγαν χαρακτηριστικά.

(συνεχίζεται)

Ο απώτερος σκοπός όλων αυτών των γνωστικών πρακτικών και αντιλήψεων περί της ενοφυλίας και της άρσης του οντολογικού διαχωρισμού των δύο φύλων ήταν η καταδίκη του σώματος και της τεκνογονίας διότι πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα σταματήσει να υφίσταται ο θάνατος. Στην ερώτηση της Σαλώμης, σύμφωνα με το κατ’ Αιγυπτίους γνωστικό ευαγγέλιο, προς τον Ιησού μέχρι πότε θα υφίσταται ο θάνατος, η απάντηση του Ιησού ήταν η εξής: «μέχρις ἂν τίκτωσιν αἱ γυναῖκες», δηλαδή η τεκνογονία τροφοδοτεί το θάνατο και ο θάνατος θα καταργηθεί όταν θα καταργηθεί και η τεκνογονία[102]. Πίστευαν ότι η παιδοποιία αποτελεί τροφή του θανάτου διότι μετά τη γέννηση έπεται η φθορά[103]. Αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετεί και το ιδεώδες της ενοφυλίας ή αφυλίας, η κατάργηση και η σύγχυση των φύλων, ο οντολογικός αφανισμός τους, που προβάλλει έντονα ο Γνωστικισμός. Η κατάργηση του φύλου, ή σύγχυση της σεξουαλικής ταυτότητας, η άρση του οντολογικού διαχωρισμού των φύλων οδηγεί αναπόφευκτα στην κατάργηση της τεκνογονίας. Μέσα σε αυτή τη συνάφεια και η Μαρία η Μαγδαληνή, όπως παρουσιάζεται στο γνωστικό ευαγγέλιο του Θωμά, αποποιούμενη το φύλο της που αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για τεκνογονία και γενόμενη άνδρας, αρνείται να τεκνοποιήσει, επίσης στο γνωστικό ευαγγέλιο του Θωμά οι μαθητές του Ιησού ομοιάζουν με μικρά παιδιά που απεκδύονται συμβολικά τα ενδύματά τους δηλαδή το σώμα τους[104] το οποίο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τεκνοποιία, παρακινούνται να γίνουν βρέφη που δεν έχουν ακόμη επίγνωση του φύλου τους και βέβαια δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν ώστε να εισέλθουν στη Βασιλεία των ουρανών[105]. Στο κατ’ Αιγυπτίους γνωστικό ευαγγέλιο η Σαλώμη μακαρίζεται διότι δεν τεκνοποίησε[106], καλείται να αποβάλλει «τῆς αἰσχύνης τό ἔνδυμα», δηλαδή το σώμα, και να αποποιηθεί το φύλο της[107] και οι Ναασηνοί απαγόρευαν τη συνεύρεση με γυναίκες και είχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις[108] με σκοπό να αποφύγουν την τεκνοποιία.


Συμπερασματικά, οι αντιλήψεις του Γνωστικισμού τόσο περί δήθεν μιας αρχέγονης αρρενοθηλείας της ψυχής πριν τον εγκλεισμό της στο υλικό σώμα και τη διάσπασή της σε δύο φύλα, όσο και η πίστη τους ότι προορισμός της ψυχής είναι να απεγκλωβιστεί από το υλικό σώμα και να επιστρέψει σε αυτήν την αρχέγονη ανδρόγυνη ή άφυλη κατάσταση, προσδιορίζεται αποκλειστικά από την εχθρική τους στάση απέναντι στο υλικό σώμα, την καταδίκη του σώματος και του φύλου που φέρει, την καταδίκη της τεκνογονίας, είτε μέσω των εγκρατιτικών τάσεων είτε μέσω των ηθικά ελευθεριαζόντων πρακτικών. Απώτερος σκοπός είναι η ματαίωση του δημιουργικού έργου του Θεού...


... (το άρθρο με αναφορές στην Ορθόδοξη Θεολογία, συνεχίζεται στον σύνδεσμο)

Αν και θα άξιζε δικό της νήμα αυτή η ομιλια και μάλλον στο πεδίο της φιλοσοφίας το βάζω (κι) εδώ καθώς μοιράζεται κοινά στοιχεία με την νεογνωστική προσπάθεια της αποδόμησης των πάντων μέσα από την αποδόμηση των φύλων...

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γρίβας λοιπόν μιλάει για την αποδόμηση των φύλων, την εξίσωση της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου με τα παράγωγα της Τεχνητής Νοημοσύνης και την επακόλουθη αποδόμηση της ίδιας της υπόστασης της ανθρωπίνης υπάρξεως.

Στην περίπτωση των έμφυλων ταυτοτήτων, ο αρχαίος γνωστικισμός (η πιο εκλεπτυσμένη μορφή σατανισμού), ο μεσαιωνικός νομιναλισμος (η αυτονόμηση της γλώσσας από την πραγματικότητα και η άρνηση κάθε δυνατότητας να βιώσουμε τη θέωση) και ο σύγχρονος δικαιωματισμός (η τάση ανακάλυψης και διεκδίκησης νέων δικαιωμάτων χωρίς καμία σύνδεση με τις υποχρεώσεις και την πραγματικότητα) συναντιούνται απόλυτα. Οι λέξεις δεν είναι παρά ξόρκια με τα οποία εκφράζουμε δύναμη και απαιτήσεις και αλλάζουμε κατά βούληση την πραγματικότητα.

Rakomelofronas έγραψε: 03 Μαρ 2024, 08:26 Στην περίπτωση των έμφυλων ταυτοτήτων, ο αρχαίος γνωστικισμός (η πιο εκλεπτυσμένη μορφή σατανισμού), ο μεσαιωνικός νομιναλισμος (η αυτονόμηση της γλώσσας από την πραγματικότητα και η άρνηση κάθε δυνατότητας να βιώσουμε τη θέωση) και ο σύγχρονος δικαιωματισμός (η τάση ανακάλυψης και διεκδίκησης νέων δικαιωμάτων χωρίς καμία σύνδεση με τις υποχρεώσεις και την πραγματικότητα) συναντιούνται απόλυτα. Οι λέξεις δεν είναι παρά ξόρκια με τα οποία εκφράζουμε δύναμη και απαιτήσεις και αλλάζουμε κατά βούληση την πραγματικότητα.

Ωραιο ποστ.

.

τώρα το είδα το ποστ

Οι Γνωστικοί είχαν μια πολύ καλή κοσμοθεωρία και αυτά τα επιμέρους υπο-δόγματά τους, είναι αδιάφορα.

π.χ. σε κάποιον φανατικό χριστιανό, μπορεί να κακοφανεί υπερβολικά η θεωρία περί αρρενοθήλεως Θεού. Ολοι οι υπόλοιποι, το προσπερνούμε.

Γιατί η κοσμοθεωρία του γνωστικισμού εδράζεται σε πολύ πιο ουσιώδη ζητήματα από αυτό.

Το μένος της ορθοδοξίας προς τον Γνωστικισμό είναι από βαρετό μέχρι επιζήμιο (στέρησε από τη θρησκεία τα περισσότερα απόκρυφα ευαγγέλια όπως

viewtopic.php?f=46&t=26955&hilit=%CF%80 ... E%B9%CE%BF

tanipteros έγραψε: 09 Φεβ 2024, 14:51 περιμένεις να διαβάσουμε σεντόνια ;

Το ζουμί είναι ότι οι Γνωστικοί είχαν διδαχές που συμπτωματικά (κατά τη γνώμη μου) εφάπτονται των σύγχρονο gender (π.χ. "αρρενοθύλης Θεός") και όλο το σεντόνι απευθύνεται ΜΟΝΟ σε όποιον υπερορθόδοξο θα ακούσει για "αρρενοθύλη Θεό" και θα το εκλάβει ως κάτι το σκανδαλώδες και δαιμονικό.

Αν δεν υπάγεσαι σε αυτή την κατηγορία, καλώς δεν το διάβασες, γιατί θα βαριόσουνα.

Τα περί Money και τον αισχρό τρόπο με τον οποίο εδραιώθηκε η gender theory τα έχουμε πει πολλές φορές, κυρίως στο "παρατηρητήριο", χωρίς να ανακατέψουμε μέσα τη θρησκεία και τους Γνωστικούς.

Εθελοτυφλείς, Alien