Phorum.com.gr

Αυτοπροσδιοριζόταν ως Έλληνας, ήταν σλαβόφωνος μακεδόνας και σώθηκε γιατί τον πήραν πιτσιρίκι οι αντάρτες, στον Εμφύλιο, και τον έστειλαν στο «παραπέτασμα». Πατρίδα, που να τον αγαπάει και να νοιάζεται γι’ αυτόν, γνώρισε στην Ουγγαρία. Εκεί έμαθε ποδόσφαιρο – στην Τσέπελ. Όταν θα επέστρεφε στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό, στα μέσα του ’60, θα ερχόταν ως Μίκλος Γιούτσωφ. Πέρασε πολύ δύσκολα στην αρχή, μέχρι να τον αποδεχθούν ως έναν αθληταρά, αλλά κομμουνιστή – αν και επί της ουσίας ποτέ δεν τον αποδέχτηκαν, όσο πατούσε στα γήπεδα. Πάντα θα υπήρχαν κάποιοι για να του θυμίζουν ότι δεν ήταν «σαν κι εμάς», ότι παρέμενε ο... κόκκινος ινστρούχτορας, που απειλούσε να μαγαρίσει τον αθλητισμό μας.
Σαν ποδοσφαιριστής υπήρξε ασυναγώνιστος. Έπαιζε ελεύθερος επιθετικός-μέσος κυρίως, ενώ υπήρξε και τεράστιος γκολτζής. Το στυλ του θύμιζε εκείνο του Αρδίζογλου, μακριά από την περιοχή, αλλά δεν ήταν χασογκόλης – και το «έμπαινε Γιούτσο», που δονούσε τα γήπεδα, δεν ήταν τυχαίο, καθώς έβγαινε μέσα από την προσωπικότητά του στα ξερά και στο χορτάρι.
Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Γιούτσος.

"Το χωριό μου ήταν έξω από την Καστοριά, το Μακροχώρι. Ηταν ανταρτοκρατούμενα μέρη αυτά. Με το ζόρι δεν πήρανε κανέναν εκεί! Μας πήρανε για να μη σκοτωθούμε, γιατί μας βομβαρδίζανε. Και είπαν ότι πρόχειρα θα φεύγαμε και σύντομα θα γυρίζαμε πίσω… (χαμογελάει). Αλλά δεν γυρίσαμε. Επικρατήσανε οι άλλοι. Ο κυβερνητικός στρατός"
Το όνομά του έγινε σύνθημα ορμής και δυναμισμού, χάρη στις εξαιρετικές του επιδόσεις με τη φανέλα του Ολυμπιακού για μια δεκαετία. Ένα όνομα όμως που κρύβει ακόμα μεγαλύτερη ιστορία. Ο Νίκος Γιούτσος γεννήθηκε στο σλαβόφωνο χωριό Μακροχώρι της Καστοριάς, το οποίο μέχρι το 1926 ονομαζόταν Κονόμλαντι. Το Μακροχώρι ήταν από τα χωριά που συντάχθηκαν στο πλευρό των ανταρτών κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου, με αποτέλεσμα να βομβαρδιστεί από τον εθνικό στρατό. 219 παιδιά φυγαδεύτηκαν στις λαϊκές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης, μέσα σε αυτά και ο Νίκος Γιούτσος με την αδερφή του.
Ο μετέπειτα επιθετικός του Ολυμπιακού, μεγάλωσε ουσιαστικά στο χωριό Μπελογιάννης της Ουγγαρίας και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην προσφυγική ομάδα Όλυμπος. Η Csepel της Βουδαπέστης τον ανακάλυψε και οι ποδοσφαιρικές του επιδόσεις τον είχαν κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή στην ελληνική κοινότητα της Ουγγαρίας, έτσι δεν άργησε το όνομά του να φτάσει μέχρι και στην Ελλάδα.
Είχε έρθει η ώρα για τον Miklós Jucsov ή Nikolay Jucsov, όπως ονομαζόταν στην Ουγγαρία, να επιστρέψει στην Ελλάδα με το Μανώλη Γλέζο να μεσολαβεί για τη μεταγραφή του στους Ερυθρόλευκους. Η σλαβομακεδονική καταγωγή του, το πολιτικό του ιστορικό αλλά και το όνομά του δημιουργούν πολλά προβλήματα στον ερχομό και τη μεταγραφή του, τα οποία τελικά αντιμετωπίζονται με τις απαραίτητες κινήσεις από τους ανθρώπους του συλλόγου του Πειραιά.
Ο Νίκος Γιούτσος θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές των Πειραιωτών, σημειώνοντας περισσότερα από 100 γκολ και κατακτώντας 4 πρωταθλήματα και 4 κύπελλα από το 1964 έως το 1974. Αποχώρησε λόγω της κόντρας του με τον προπονητή Λάκη Πετρόπουλο και έκλεισε την καριέρα του το 1976 με τη φανέλα του Εθνικού.

https://www.facebook.com/Romantikoiepis ... gvMYdNXHHl

Frappezitis έγραψε: 08 Νοέμ 2023, 07:02 Αυτοπροσδιοριζόταν ως Έλληνας, ήταν σλαβόφωνος μακεδόνας και σώθηκε γιατί τον πήραν πιτσιρίκι οι αντάρτες, στον Εμφύλιο, και τον έστειλαν στο «παραπέτασμα».

Και κάπου εκεί σταματάς να διαβάζεις Φραπεπρήχτη...

"Παλιοκομμουνιστη θα πεθάνεις"του φώναζαν οι φασίστες στα γηπεδα αλλά αυτός κατάφερνε πάντα και ήταν ατάραχος.
Καπως έτσι ,και με άλλους ,γίναμε Ολυμπιακός

ΕΜΠΑΙΝΕ ΓΙΟΥΤΣΟ !!!!!

Ωραίες εποχές, όταν ο Θρύλος ήταν ομάδα του λαού, από το λαό, για το λαό και όχι υποχείριο μεγαλοκαρχαριων καπιταλιστών.

Ο "Γιουτσόφ" έγινε τελικά δεκτός και στην Εθνική Ελλάδας, με την οποία αγωνίστηκε 15 φορές σημειώνοντας 6 γκολ. Με τη στάμπα του "κομμουνιστή" από την Ουγγαρία δεν τον άφηναν να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο...
Η ειρωνεία είναι ότι το ντεμπούτο στην Εθνικη έγινε στον πιο... κομμουνιστικό τόπο που μπορούσε να υπάρξει, στη Σοβιετική Ένωση, και συγκεκριμένα στο στάδιο Λένιν της Μόσχας παρουσία 80.000 θεατών. Η Εθνική αντιμετώπιζε την ΕΣΣΔ για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966.