Η ιστορία του συγγραφικού μου ονείρου. (Ή αλλιώς, "Η νέα υπαρξιακή μου κρίση.")
Δημοσιεύτηκε: 20 Σεπ 2023, 00:11
Τις τελευταίες μέρες, περνάω μια νέα υπαρξιακή κρίση. Ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή.
Από μικρό παιδί, η φιλοδοξία της ζωής μου ήταν να γίνω συγγραφέας. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει στην αρχή. Πέρασα διάφορες φάσεις. Τη φάση που ήθελα να σχεδιάζω κινούμενα σχέδια. Τη φάση που ήθελα να σχεδιάζω εικονογραφημένα. Τη φάση που ήθελα να σχεδιάζω ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ώσπου κατάλαβα ότι αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε ήταν η συγγραφή των ιστοριών που είχα κατά καιρούς στο μυαλό μου, όχι η μετατροπή τους σε κινούμενα σχέδια, εικονογραφημένα, ή ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εξάλλου οι ικανότητές μου στο σχέδιο ήταν και θα παραμείνουν ανύπαρκτες.
Άρχισα να γράφω βιβλία το 2014. Τα αρχικά μου χειρόγραφα ήταν κυρίως παρωδίες κλασικών παραμυθιών, ιστοριών της Βίβλου, και άλλων μύθων. Τώρα που τα κρίνω από χρονική απόσταση, ήταν άθλια.
Παρόλα αυτά, εκείνα τα χρόνια που τα έγραφα, τα θεωρούσα αριστουργήματα. Τα έγραφα με την ελπίδα ότι ο πατέρας μου, που γνωρίζει έναν εκδότη, θα του τα έδειχνε κάποτε. Αυτός όλο έλεγε, "Καλά, θα τα δω μετά, καλά, θα δούμε κτλ." ΄Δε νομίζω όμως ότι είχε σκοπό να το κάνει ποτέ. Θες γιατί βαριόταν ν'ασχολήθεί, θες γιατί με ήξερε αρκετά καλά για να γνωρίζει εκ των προτέρων τι είδους λογοτεχνία θα παρήγαγε κάποιος σαν εμένα. Δεν τον κατηγορώ γι αυτό. Είμαι όμως θυμωμένος που αντί να μου πει, "Ξεφορτώσουμε, δε θ'ασχοληθώ ποτέ με την πάρτη σου," προτιμούσε, ως κλασικός βολεμένος αρσενικός μεσήλικας, για να'χει την ησυχία του, να μου λέει τα ίδια που έλεγε στη μάνα μου 30+ χρόνια όποτε τον ρώταγε πότε θα φτιάξει το γραφείο του: "Αύριο, θα δούμε, θα το κοιτάξω κτλ."
Αλλά ας μην ξεφεύγουμε.
Όταν συνειδητοποίησα ότι τα συγγράματά μου ήταν όντως μαλακίες, τα έσκισα τα περισσότερα. Και αυτά που κράτησα τα κράτησα για συναισθηματικούς λόγους, όχι επειδή σκοπεύω να κάνω ποτέ τίποτα μ'αυτά.
Το 2019 πέρασα στη δεύτερη περίοδο της προσπάθειάς μου να γίνω συγγραφέας. Τώρα έγραφα ιστορίες απ'το μηδέν αντί να διακωμωδώ υπάρχοντες μύθους. Επίσης, δεν ήταν πια χειρόγραφες. Έχοντας ανακαλύψει τις δυνατότητες που προσέφερε το διαδίκτυο για αυτοέκδοση, τις έγραφα στον υπολογιστή, στ'αγγλικά, και τις εξέδιδα στην Άμαζον. Οι συγγραφικές μου ικανότητες είχαν πια βελτιωθεί, αλλά (και πάλι χωρίς να το συνειδητοποιώ παρά μόνο τώρα πια από χρονική απόσταση) ακόμα δεν ήμουν έτοιμος να το κυνηγήσω πραγματικά το όνειρό μου. Όπως και να χει, αυτοεξέδωσα 6-7 βιβλία, και όλα μαζί πούλησαν καμιά 20ρια αντίτυπα.
Το 2021, συνειδητοποίησα ότι όλες αυτές οι ιστορίες που είχα αυτοεκδώσει ήταν πολύ φτωχές, γεμάτες λογικά κενά στην πλοκή, και δε θα έβγαινα πουθενά αν συνέχιζα έτσι. Τις κατέβασα απ'την Άμαζον, με σκοπό να τις βελτιώσω και να τις ξαναεκδώσω αργότερα. Για δύο χρόνια (μέχρι το Μάϊο που μας πέρασε) προσπάθησα να διορθώσω τα λογικά κενά των εν λόγω ιστοριών, ώσπου κατάλαβα ότι δε διορθώνονται με τίποτα.
Ξανά στο μηδέν λοιπόν. Κάτι ακόμα που κατάλαβα ήταν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά μου ήταν πως αναλωνόμουν σε μικρές αυτοτελείς ιστορίες (νουβέλλες 20-30 χιλιάδων λέξεων έκαστη), ενώ για να γίνω διάσημος χρειάζομαι ένα μεγαλύτερο έπος. Να δημιουργήσω απ'το μηδέν ένα σύμπαν πάνω στο οποίο θα μπορώ να χτίζω για χρόνια, μια σειρά πολλαπλών βιβλίων στο ίδιο σύμπαν. Αυτό θα μ'έκανε διάσημο, όπως έκανε τη Ρόουλινγκ το Χάρυ Πότερ, τη Μέϋερ το Twilight κτλ.
Το ερώτημα είναι, πως το δημιουργώ αυτό το σύμπαν; Για να το πετύχω αυτό, πρώτα πρέπει ν'ανακαλύψω ποιος είμαι. Μόνο αν βρω τον εαυτό μου θα μπορέσω να βγάλω το σύμπαν που έχω μέσα μου.
Ποιος είμαι όμως; Τι θέλω απ'τις γυναίκες; Αυτό το πρόβλημα το ανέλυσα εκτενώς σε παλιότερο νήμα (ζητήστε σύνδεσμο αν θέλετε). Και τώρα που κατάλαβα ότι δεν μπορώ να λύσω το ένα χωρίς να λύσω και το άλλο, τα δύο μεγάλα προβλήματα της ζωής μου (Τι θέλω απ'τις γυναίκες και Πως να γίνω μεγάλος συγγραφέας) έγιναν ένα.
Αν δημιουργήσω μια σειρά για ενήλικες, ένα σύμπαν με αισθησιασμό, μήπως αυτό θα με διαφθείρει και θα με αποσπάσει από τον πραγματικό μου σκοπό, που είναι να πολεμήσω τα πάθη μου και να γνωρίσω κάποτε την πριγκήπισσα των ονείρων μου σε μια άλλη διάσταση;
Αντιθέτως, αν δημιουργήσω μια σειρά για όλες τις ηλικίες, ένα σύμπαν με φιλτραρισμένο ρομαντισμό, μήπως έτσι απλώς αποφεύγω τα πάθη μου αντί να τα αντιμετωπίσω στα ίσα; Μήπως έτσι κλείνω τα μάτια στο πραγματικό πρόβλημα;
Είμαι τόσο μπερδεμένος που είμαι ανοιχτός σε κάθε γνώμη.
Από μικρό παιδί, η φιλοδοξία της ζωής μου ήταν να γίνω συγγραφέας. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει στην αρχή. Πέρασα διάφορες φάσεις. Τη φάση που ήθελα να σχεδιάζω κινούμενα σχέδια. Τη φάση που ήθελα να σχεδιάζω εικονογραφημένα. Τη φάση που ήθελα να σχεδιάζω ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ώσπου κατάλαβα ότι αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε ήταν η συγγραφή των ιστοριών που είχα κατά καιρούς στο μυαλό μου, όχι η μετατροπή τους σε κινούμενα σχέδια, εικονογραφημένα, ή ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εξάλλου οι ικανότητές μου στο σχέδιο ήταν και θα παραμείνουν ανύπαρκτες.
Άρχισα να γράφω βιβλία το 2014. Τα αρχικά μου χειρόγραφα ήταν κυρίως παρωδίες κλασικών παραμυθιών, ιστοριών της Βίβλου, και άλλων μύθων. Τώρα που τα κρίνω από χρονική απόσταση, ήταν άθλια.
Παρόλα αυτά, εκείνα τα χρόνια που τα έγραφα, τα θεωρούσα αριστουργήματα. Τα έγραφα με την ελπίδα ότι ο πατέρας μου, που γνωρίζει έναν εκδότη, θα του τα έδειχνε κάποτε. Αυτός όλο έλεγε, "Καλά, θα τα δω μετά, καλά, θα δούμε κτλ." ΄Δε νομίζω όμως ότι είχε σκοπό να το κάνει ποτέ. Θες γιατί βαριόταν ν'ασχολήθεί, θες γιατί με ήξερε αρκετά καλά για να γνωρίζει εκ των προτέρων τι είδους λογοτεχνία θα παρήγαγε κάποιος σαν εμένα. Δεν τον κατηγορώ γι αυτό. Είμαι όμως θυμωμένος που αντί να μου πει, "Ξεφορτώσουμε, δε θ'ασχοληθώ ποτέ με την πάρτη σου," προτιμούσε, ως κλασικός βολεμένος αρσενικός μεσήλικας, για να'χει την ησυχία του, να μου λέει τα ίδια που έλεγε στη μάνα μου 30+ χρόνια όποτε τον ρώταγε πότε θα φτιάξει το γραφείο του: "Αύριο, θα δούμε, θα το κοιτάξω κτλ."
Αλλά ας μην ξεφεύγουμε.
Όταν συνειδητοποίησα ότι τα συγγράματά μου ήταν όντως μαλακίες, τα έσκισα τα περισσότερα. Και αυτά που κράτησα τα κράτησα για συναισθηματικούς λόγους, όχι επειδή σκοπεύω να κάνω ποτέ τίποτα μ'αυτά.
Το 2019 πέρασα στη δεύτερη περίοδο της προσπάθειάς μου να γίνω συγγραφέας. Τώρα έγραφα ιστορίες απ'το μηδέν αντί να διακωμωδώ υπάρχοντες μύθους. Επίσης, δεν ήταν πια χειρόγραφες. Έχοντας ανακαλύψει τις δυνατότητες που προσέφερε το διαδίκτυο για αυτοέκδοση, τις έγραφα στον υπολογιστή, στ'αγγλικά, και τις εξέδιδα στην Άμαζον. Οι συγγραφικές μου ικανότητες είχαν πια βελτιωθεί, αλλά (και πάλι χωρίς να το συνειδητοποιώ παρά μόνο τώρα πια από χρονική απόσταση) ακόμα δεν ήμουν έτοιμος να το κυνηγήσω πραγματικά το όνειρό μου. Όπως και να χει, αυτοεξέδωσα 6-7 βιβλία, και όλα μαζί πούλησαν καμιά 20ρια αντίτυπα.
Το 2021, συνειδητοποίησα ότι όλες αυτές οι ιστορίες που είχα αυτοεκδώσει ήταν πολύ φτωχές, γεμάτες λογικά κενά στην πλοκή, και δε θα έβγαινα πουθενά αν συνέχιζα έτσι. Τις κατέβασα απ'την Άμαζον, με σκοπό να τις βελτιώσω και να τις ξαναεκδώσω αργότερα. Για δύο χρόνια (μέχρι το Μάϊο που μας πέρασε) προσπάθησα να διορθώσω τα λογικά κενά των εν λόγω ιστοριών, ώσπου κατάλαβα ότι δε διορθώνονται με τίποτα.
Ξανά στο μηδέν λοιπόν. Κάτι ακόμα που κατάλαβα ήταν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά μου ήταν πως αναλωνόμουν σε μικρές αυτοτελείς ιστορίες (νουβέλλες 20-30 χιλιάδων λέξεων έκαστη), ενώ για να γίνω διάσημος χρειάζομαι ένα μεγαλύτερο έπος. Να δημιουργήσω απ'το μηδέν ένα σύμπαν πάνω στο οποίο θα μπορώ να χτίζω για χρόνια, μια σειρά πολλαπλών βιβλίων στο ίδιο σύμπαν. Αυτό θα μ'έκανε διάσημο, όπως έκανε τη Ρόουλινγκ το Χάρυ Πότερ, τη Μέϋερ το Twilight κτλ.
Το ερώτημα είναι, πως το δημιουργώ αυτό το σύμπαν; Για να το πετύχω αυτό, πρώτα πρέπει ν'ανακαλύψω ποιος είμαι. Μόνο αν βρω τον εαυτό μου θα μπορέσω να βγάλω το σύμπαν που έχω μέσα μου.
Ποιος είμαι όμως; Τι θέλω απ'τις γυναίκες; Αυτό το πρόβλημα το ανέλυσα εκτενώς σε παλιότερο νήμα (ζητήστε σύνδεσμο αν θέλετε). Και τώρα που κατάλαβα ότι δεν μπορώ να λύσω το ένα χωρίς να λύσω και το άλλο, τα δύο μεγάλα προβλήματα της ζωής μου (Τι θέλω απ'τις γυναίκες και Πως να γίνω μεγάλος συγγραφέας) έγιναν ένα.
Αν δημιουργήσω μια σειρά για ενήλικες, ένα σύμπαν με αισθησιασμό, μήπως αυτό θα με διαφθείρει και θα με αποσπάσει από τον πραγματικό μου σκοπό, που είναι να πολεμήσω τα πάθη μου και να γνωρίσω κάποτε την πριγκήπισσα των ονείρων μου σε μια άλλη διάσταση;
Αντιθέτως, αν δημιουργήσω μια σειρά για όλες τις ηλικίες, ένα σύμπαν με φιλτραρισμένο ρομαντισμό, μήπως έτσι απλώς αποφεύγω τα πάθη μου αντί να τα αντιμετωπίσω στα ίσα; Μήπως έτσι κλείνω τα μάτια στο πραγματικό πρόβλημα;
Είμαι τόσο μπερδεμένος που είμαι ανοιχτός σε κάθε γνώμη.
