Το μυστήριο της διαφήμισης-φάντασμα
Δημοσιεύτηκε: 01 Σεπ 2023, 17:34
Παρακάτω θα σας πω μια αληθινή, φρικιαστική ιστορία απ'τη ζωή μου, ένα μυστήριο που μέχρι σήμερα παραμένει άλυτο. Δεν το σκέφτομαι συχνά, αλλά μερικές φορές το θυμάμαι και φρικάρω, όπως τώρα καλή/κακή ώρα.
Όλα ξεκίνησαν στη μακρινή δευτέρα γυμνασίου. Έδειχνε τα βράδια η τηλεόραση μια διαφήμιση ενός παιδικού παιχνιδιού. Αρχικά δεν της έδινα σημασία. Δεν είχα λόγο να της δώσω σημασία. Παρόλα αυτά, την είδα τόσες φορές που, χωρίς να το καταλάβω, αποστήθισα το τραγουδάκι της.
Προς πάσα ενδιαφερόμενο, το τραγουδάκι πήγαινε έτσι: "Μες το δάσος περπατούν, και στην αγκαλιά σου ζουν, τρων μπανάνες, βγάζουν ήχους, μαϊμουδίνια, φατσουλίνια."
Μια μέρα, αυτός που καθόταν δίπλα μου στο θρανίο στο σχολείο, με ρώτησε αν είχα δει την εν λόγω διαφήμιση. "Ναι," του απάντησα αδιάφορα.
Αυτός όμως, για κάποιο λόγο, είχε πάθει εμμονή με τους στίχους αυτού του τραγουδιού, και μου τους τραγούδαγε ψιθυριστά την ώρα του μαθήματος, ξανά και ξανά, σε σημείο σπασίματος νεύρων, και παρά τις εκκλήσεις μου να σταματήσει.
Το πραγματικό μυστήριο ξεκίνησε αργότερα, όταν σταδιακά ανακάλυψα ότι κανείς απ τους συμμαθητές μου εκτός απ'τον εν λόγω δεν είχε δει ποτέ του αυτή τη διαφήμιση. Και απ'ότι φαινόταν, κανείς απ'όσους ήξερα δεν την είχε δει ποτέ. Ήταν δυνατόν εγώ και ο διπλανός μου να ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι στον πλανήτη που την είχαμε δει; Όπως και να χει, μετά από λίγο καιρό, ούτε εγώ την ξανάδα.
Τα χρόνια πέρασαν, και ξέχασα αυτή την ιστορία. Χρόνια μετά, ενήλικας πλέον, έχοντας αποκτήσει πρόσβαση στο διαδίκτυο, λέω μια μέρα, "Δεν ψάχνω αυτή τη διαφήμιση;" Την έψαξα, αλλά πουθενά. Το ότι δεν την ξανάδειξε μετά από λίγο καιρό τότε, δεν την βρήκα ποτέ στο διαδίκτυο αργότερα, και κανείς εκτός από μένα και το διπλανό μου (που είχε πάθει εμμονή με το τραγούδι) δεν την είχε δει, με φρικάρουν. Και βασικά, ίσως κι εγώ να την είχα ξεχάσει αν εκείνος δε μου την είχε τραγουδήσει τόσες φορές.
Τι μπορεί να σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Μήπως η εν λόγω διαφήμιση δεν υπήρξε ποτέ; Ίσως, αν ζούμε σε εξωμοιωτή, η ύπαρξη αυτής της διαφήμισης στις αναμνήσεις μου και τις αναμνήσεις εκείνου του συμμαθητή μου να είναι προγραμματιστικό λάθος.
Πάντως, αν τον ξανασυναντήσω ποτέ πουθενά, το πρώτο που θα τον ρωτήσω είναι αν θυμάται εκείνη τη διαφήμιση.
Όλα ξεκίνησαν στη μακρινή δευτέρα γυμνασίου. Έδειχνε τα βράδια η τηλεόραση μια διαφήμιση ενός παιδικού παιχνιδιού. Αρχικά δεν της έδινα σημασία. Δεν είχα λόγο να της δώσω σημασία. Παρόλα αυτά, την είδα τόσες φορές που, χωρίς να το καταλάβω, αποστήθισα το τραγουδάκι της.
Προς πάσα ενδιαφερόμενο, το τραγουδάκι πήγαινε έτσι: "Μες το δάσος περπατούν, και στην αγκαλιά σου ζουν, τρων μπανάνες, βγάζουν ήχους, μαϊμουδίνια, φατσουλίνια."
Μια μέρα, αυτός που καθόταν δίπλα μου στο θρανίο στο σχολείο, με ρώτησε αν είχα δει την εν λόγω διαφήμιση. "Ναι," του απάντησα αδιάφορα.
Αυτός όμως, για κάποιο λόγο, είχε πάθει εμμονή με τους στίχους αυτού του τραγουδιού, και μου τους τραγούδαγε ψιθυριστά την ώρα του μαθήματος, ξανά και ξανά, σε σημείο σπασίματος νεύρων, και παρά τις εκκλήσεις μου να σταματήσει.
Το πραγματικό μυστήριο ξεκίνησε αργότερα, όταν σταδιακά ανακάλυψα ότι κανείς απ τους συμμαθητές μου εκτός απ'τον εν λόγω δεν είχε δει ποτέ του αυτή τη διαφήμιση. Και απ'ότι φαινόταν, κανείς απ'όσους ήξερα δεν την είχε δει ποτέ. Ήταν δυνατόν εγώ και ο διπλανός μου να ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι στον πλανήτη που την είχαμε δει; Όπως και να χει, μετά από λίγο καιρό, ούτε εγώ την ξανάδα.
Τα χρόνια πέρασαν, και ξέχασα αυτή την ιστορία. Χρόνια μετά, ενήλικας πλέον, έχοντας αποκτήσει πρόσβαση στο διαδίκτυο, λέω μια μέρα, "Δεν ψάχνω αυτή τη διαφήμιση;" Την έψαξα, αλλά πουθενά. Το ότι δεν την ξανάδειξε μετά από λίγο καιρό τότε, δεν την βρήκα ποτέ στο διαδίκτυο αργότερα, και κανείς εκτός από μένα και το διπλανό μου (που είχε πάθει εμμονή με το τραγούδι) δεν την είχε δει, με φρικάρουν. Και βασικά, ίσως κι εγώ να την είχα ξεχάσει αν εκείνος δε μου την είχε τραγουδήσει τόσες φορές.
Τι μπορεί να σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Μήπως η εν λόγω διαφήμιση δεν υπήρξε ποτέ; Ίσως, αν ζούμε σε εξωμοιωτή, η ύπαρξη αυτής της διαφήμισης στις αναμνήσεις μου και τις αναμνήσεις εκείνου του συμμαθητή μου να είναι προγραμματιστικό λάθος.
Πάντως, αν τον ξανασυναντήσω ποτέ πουθενά, το πρώτο που θα τον ρωτήσω είναι αν θυμάται εκείνη τη διαφήμιση.
