AGAMBEN - ΜΑKRΟΠΟΥΛΟΣ - STRAUSS Bizarre love triangle
Δημοσιεύτηκε: 16 Ιουν 2023, 12:48
Ευχαριστημένος, που μετά από καιρό κατόρθωσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση ενός (1) βιβλίου, της "Κατάστασης Εξαίρεσης" του Giorgio Agamben, έκλεισε το pdf και σκέφτηκα αμέσως τον τρόπο που θα το γιόρταζα*.
Έχοντας αφήσει πίσω τις έξαλλες και glam θα έλεγε κανείς εποχές, δεν σκέφτηκα κάτι τρομερά εκκεντρικό όσον αφορούσε στον τρόπο εορτασμού - όπως λ.χ. το να παραγγείλω δέκα πίτσες και επτά κόκα κόλες σε άλλη διεύθυνση και να απολαύσω έπειτα την παρεξήγηση με τον ντελιβερά από το τηλεσκόπιό μου ή το να περάσω το λεπτό καλαμάκι του φρέντο εσπρέσσο στο χοντρό του φραπέ και να κυκλοφορήσω ανάμεσα στους διαβάτες πίνοντας εσπρέσο με χοντρό και δη πλαστικό καλαμάκι.
Όχι - αυτές οι εξαλλοσύνες δεν συμβαδίζουν με την ηλικία μου. Αντιθέτως, αυτό που σκέφτηκα - και η σκέψη με γέμισε ευχαρίστηση λόγω της γλυκιάς αναμονής και του αγνώστου της επιλογής - ήταν να βάλω να ακούσω ένα (1) τραγούδι**.
Ποιο όμως θα ήταν αυτό το τραγούδι;
Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν ανάμεσα στο "ερέθισμα" και την "αντίδραση" μου ήλθε στο μυαλό το ότι η μουσική που επενδύει τη διαφήμιση ενός ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 είναι το Just like heaven των Cure. Μου ήλθε επίσης στο μυαλό ότι η ΕΡΤ2 κάποτε, στο μακρινό 1996-1997, διαφήμιζε τους αγώνες Β' Εθνικής που προέβαλλε έχοντας ως επένδυση του τρέιλερ το Screamager των Therapy? (Ακολουθεί η κρατική τηλεόραση κάποιου είδους ομοιοπαθητική της μουσικής επιλέγοντας κομμάτια συγκροτημάτων των οποίων το όνομα παραπέμπει σε θεραπεία; Να ένα μοτίβο που θα έπρεπε να παρατηρήσει και μελετήσει κανείς).
Αναλογιζόμενος πως το ποδόσφαιρο τελείωσε κάπου γύρω στις αρχές της χιλιετίας (που συμπίπτει με την έναρξη αυτού που αρκετοί διανοητές αποκαλούν Κάλλη Γιούγκα, και η οποία συμπίπτει με τη χυλόπιτα που είχα φάει από την Κάλλη αλλά και την εβολιανή προσέγγιση της παραλίας ως τόπου όπου κανείς καβαλά τον τίγρη - και όχι αυτό δεν είναι κάποιο αστείο εις βάρος του νιάου), δεν μπόρεσα να μη φτάσω στο συμπέρασμα πως το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή που επαρχιακές ομάδες έπαψαν να παίζουν κάποιο ρόλο στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής (συμβολικά, το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή κατά την οποία στην Α' Εθνική βρέθηκαν τέσσερις ομάδες του λεκανοπεδίου που βρίσκονταν στο ίδιο σημείο ακινησίας - η Προοδευτική, ο Ιωνικός, το Αιγάλεω και η Χαλκηδόνα - έστω και αν ο παράγοντας Γιδάκος προσέφερε πολλά στον δύσμοιρο χώρο)***.
Όπως και να έχει - το τραγούδι που αυθόρμητα θέλησα να ακούσω για να γιορτάσω την ανάγνωση του Agamben δεν ήταν άλλο από το Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Περίεργο, σκέφτηκα. Δεν γνώριζα καν ποιος το τραγουδά.
Πληκτρολογώντας τον τίτλο στη μηχανή αναζήτησης - είδα πως ο καλλιτέχνης ονομάζεται Νίκος Μακρόπουλος και πως ο σωστός τίτλος είναι Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης.
"Πολύ λογικό," ίσως πει κάποιος. "Αφού ο ένας τίτλος (του βιβλίου) παραπέμπει στον άλλο (του άσματος), πολύ λογικό η αυθόρμητη N-jerk reaction να είναι αυτή ακριβώς που είχες."
Πράγματι - εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να είναι αυτή η ερμηνεία.
Όμως, κάτι με προβλημάτιζε - είχα άλλωστε προσφάτως διαβάσει (και μάλιστα ολόκληρο) ένα άρθρο κριτικού της λογοτεχνίας όπου γινόταν ανάλυση του περίφημου conceit του T.S.Eliot στο "Καψουροτράγουδο του Προύφροκ," στο οποίο ο ποιητής βλέπει τη νύχτα να απλώνεται "σαν ναρκωμένος ασθενής επάνω στο τραπέζι" (και άραγε ποιο τραπέζι να εννοεί ο ποιητής στη μετάφραση του Τάκη Καγιαλή αναγνώστη, αν όχι εκείνο του καψουρομάγαζου; - για να μη μιλήσω για το κρυπτικό μότο του Δάντη με το οποίο αρχίζει να τραγουδά τον νταλκά του αυτός ο Προύφροκ, προφανώς θαμώνας του μαγαζιού που εμφανίζεται ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης).
Έλεγα λοιπόν πως είχα διαβάσει το "Καψουροτράγουδο" και ήταν απολύτως φυσικό να σκέφτομαι τα μπουζούκια. Όμως, κάτι με προβλημάτιζε.
Και σύντομα κατάλαβα το τι.
Ο Agamben εν πολλοίς μας επισημαίνει πως η κατάσταση εξαίρεσης γίνεται σταδιακά ο κανόνας και πως η Εξουσία γίνεται πανταχού παρούσα στις σύγχρονες νεοφιλελέυθερες δημοκρατίες. Φυσικά, μια bleak εικόνα για το μέλλον, ειδικά όταν έχεις ενδείξεις πως το Κράτος τελευταία σου έχει γίνει στενός κορσές - δεν μπορούσα λ.χ. να μην παρατηρήσω ντάτσουν να περνούν συχνά έξω από το σπίτι μου, σε διάφορα χρώματα, και με προσφορές σε καρπούζια που δεν έχουν κουκούτσια.
Μήπως πίστευε κανείς πως θα θεωρήσω ότι ο εν λόγω γύφτος είχε κατά νου το σμιτιανό Ηγεμόνας είναι αυτός που αποφασίζει για την εξαίρεση παρέχοντάς μου αυτό το ιδανικό χωρίς κουκούτσια καρπούζι και περιμένοντας να τον αποκαλέσω Άρχοντα;
Μειδίασα.
Ο Agamben γράφει ξεκάθαρα
"modern totalitarianism can be defined as the establishment, by means of the state of exception, of a legal civil war that allows for the physical elimination not only of political adversaries but of entire categories of citizens who for some reason cannot be integrated into the political system."
Τι τους ένοιαζε αν εμένα δεν μ αρέσουν τα κουκούτσια στα καρπούζια; Τι τους ένοιαζε αν ο πρώτος στόχος μου στις μαναβικές ανά τον κόσμο των σούπερ μάρκετ είναι να βρω καρπούζια χωρίς κουκούτσια; Ή καρπούζια που θα έχουν τη διάθεση να βγάλουν τα κουκούτσια από τα καρπούζια;
Επρόκειτο όντως για έναν "legal civil war" - αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς, τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν πλέον στη θέση τους.
ΔΕΝ πάτησα το play - ο Μακρόπουλος με κοίταζε σαν Μεγάλος Αδελφός περιμένοντας να τον ενεργοποιήσω.
Άρχισα να σκέφτομαι. Πότε βγήκε το τραγούδι;
Ψάχνοντας είδα τη σημαδιακή αν μη τι άλλο χρονολογία - 2 0 0 4. Ώστε έτσι λοιπόν.
Όσοι έχουν καλή μνήμη θυμούνται ότι το 2004 είναι το χρονικό σημείο στο οποίο η Κατάσταση Εξαίρεσης αρχίζει να επιβάλλεται στην Ελλάδα. Θα θυμούνται πως με πρόφαση τους Ολυμπιακούς το Κράτος αρχίζει να εισχωρεί στις ζωές μας. Πώς μας τα κάνει Ζέπελιν με τη φουκωική παρατήρηση που του διασφαλίζει ένα... Ζέπελιν πάνω από την Αττική. Πώς οι μοναδικές εστίες πολιτικής αντίστασης αρχίζουν να σβήνονται. Πώς ο βάζελος παίρνει το πρωτάθλημα. Πώς διαφημίζεται ο Εθελοντισμός προκαλώντας ένα κίνημα υπόγειας αντίστασης Δεθελοντισμού που πολλούς κάνει να καταφύγουν στα νησιά όσο διαρκούν οι Ολυμπιακοί για να τους αφήσουν ήσυχους κάποιοι σεχταριανοί καπελάκηδες που κυκλοφορούν unleashed στην πρωτεύουσα φορώντας κάτι πορτοκαλί και γαλάζιες προσκοπικές στολές και αφιονισμένοι μοιράζουν τύψεις σε όσους δεν πήγαν να καθοδηγήσουν Ιάπωνες στο μπάντμινγκτοον.
Ο Μακρόπουλος - είναι ένας ακόμη τρόπος του Καθεστώτος να περάσει το μήνυμα που θέλει; Είναι ο αντίπους ενός Κουφοντίνα; Ο οποίος όποιος θυμάται καλά βρισκόταν στο Αγκίστρι incognito προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητος (αν και κάποια στιγμή ακούγεται πως έχει βγάλει πιστόλι σε γυμνιστή που του έφαγε τη θέση στην παραλία προκαλώντας την εύλογη απορία ων γυμνός ο ίδιος πού έκρυβε, που είχε βάλει το πιστόλι;). Ο Χρυσοχοειδής τι ρόλο παίζει στην επιτυχία του άσματος;
Σφουγγίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό μου καθώς θυμάμαι το ντάτσουν με τα καρπούζια στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών.
Είναι παντού!
Ο Agamben έχει δίκιο - η κατάσταση εξαέρωσης έχει επιβληθεί. Ο Μακρόπουλος είναι ένα ακόμη όργανο του Συστήματος. Χιλιάδες θαμώνες μπουζουκιών εξοικειώνονται με την ιδέα της επιτήρησης καθώς οι στροφές του καψουροτράγουδου σε ένα απόλυτο conceit του Καθεστώτος τους ξαπλώνουν πάνω στην πίστα όπως τη νύστα και χωρίς αναισθητικό τους εξημερώνουν και τους παραδίδουν στην Ημέρα της Κρίσεως σαν αθώους προς σφαγή.
Δεν πατάω το play. Είμαι έτοιμος να κλείσω το παράθυρο.
Αλλά εκείνη τη στιγμή ακριβώς - θυμάμαι κάτι άλλο, κάτι που αφήνει μια αχτίδα να διαπεράσει το σκοτεινό βλέμμα του Μακρόπουλου.
Θυμάμαι τον Leo Strauss.
Θα μπορούσε άραγε; Θα μπορούσε ο Μακρόπουλος να είναι ο Τζων Κόνορ;
Γιατί όχι;
ΑΝ, ΑΝ ο Μακρόπουλος έχει διαβάσει Agamben, ΑΝ έχει υποσχεθεί στο Καθεστώς να κηρύξει τον λόγο του, τι θα τον εμπόδιζε να έχει διαβάσει Strauss;
Και μάλιστα όχι τον neocon Strauss, αυτόν που τόσο αγαπούν τα γεράκια της Αμερικανικής (;) Εξωτερικής Πολιτικής, αλλά τον Strauss του Persecution and the Art of Writing.
Ανοίγω το βιβλίο το οποίο μου είχε στείλει ο σύνδεσμός μου στη Λόνδρα προτού εξαφανιστεί μυστηριωδώς.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Strauss ισχυρίζεται - μία ευφυής ιδέα που διαπερνά αιώνες αντίστασης - πως οι διανοούμενοι συχνά μέσα από τα γραπτά τους περνούσαν τις ιδέες που ήθελαν, τις ιδέες τους, κάνοντας το Καθεστώς να πιστεύει πως διαδίδουν τις δικές του.
Κοιτάζω στο δεύτερο κεφάλαιο
"Persecution cannot prevent even public expression of the heterodox truth, for a man of independent thought can utter his views in public and remain unharmed, provided he moves with circumspection. He can even utter them in print without incurring any danger, provided he is capable of writing between the lines.
The expression "writing between the lines" indicates the subject [...]"
Το κλείνω ευχαριστημένος. Θα μπορούσε ο Νίκος Μακρόπουλος να γράφει ανάμεσα στις γραμμές του legal civil war; Θα μπορούσε ενώ φαινομενικά εξυμνεί την Κατάσταση Εξαίρεσης να την καταγγέλλει; Θα μπορούσε να ανήκει στη σειρά των μεγάλων διανοητών που παραθέτει ο Strauss - Μωυσής Μαϊμονίδης, Αλεβί, Μπαρούχ Σπινίζα, Νίκος Μακρόπουλος;
Γιατί όχι;
Ίσα-ίσα μάλιστα.
Πατάω το play - Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ακούγεται από τα μεγάφωνα. Ο γύφτος στο ντάτσουν απέξω χαμογελά. Δεν γνωρίζει. Ανταποδίδω το χαμόγελο.
Έχουμε το πάνω χέρι.
*Είναι γνωστό, στους πολυάριθμους αναγνώστες μου, πως τον τελευταίο καιρό υποφέρω από αυτή τη "δυστοκία," του να μη μπορώ να τελειώσω. Έτσι, αρχίζω, και ενώ δίνω αρκετό πόνο, κάποια στιγμή άλλες σκέψεις (ή άνθρωποι) παρεμβάλλονται, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τελειώσω. Ως εκ τούτου, το ότι αυτή τη φορά τελείωσα ήταν οπωσδήποτε μία καλή αφορμή για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου.
**Όπως επίσης είναι γνωστό σε όλους όσοι με διαβάζουν τον τελευταίο καιρό υποφέρω από ένα είδος "music dysphoria," με αποτέλεσμα να μην ακούω μουσική, καθώς δεν μπορώ να ακούσω ολόκληρα τα κομμάτια - μόνο μέρος τους. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν δεν μπορώ να τελειώσω. Προφανώς, το γεγονός ότι είχα τελειώσει ένα (1) βιβλίο με οδηγούσε στην (ασυνείδητη ίσως) σκέψη ότι θα μπορούσα να τελειώσω την ακρόαση και ενός (1) τραγουδιού.
***Άραγε είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον, όποτε κάθομαι να δω αγώνα, δεν μπορώ να τελειώσω τη θέασή του; Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον αγώνες ποδοσφαίρου. Μάλιστα, εθισμένος στο ζην επικινδύνως, τους συνδύαζα με καρμπονάρες = κρέμα γάλακτος. Όμως, πλέον δεν μπορούσα να τελειώσω ούτε έναν (1), γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αλλά αδυνατώντας να μετουσιώσω σε κέρδη αυτή τη μάταιη γνώση.
Έχοντας αφήσει πίσω τις έξαλλες και glam θα έλεγε κανείς εποχές, δεν σκέφτηκα κάτι τρομερά εκκεντρικό όσον αφορούσε στον τρόπο εορτασμού - όπως λ.χ. το να παραγγείλω δέκα πίτσες και επτά κόκα κόλες σε άλλη διεύθυνση και να απολαύσω έπειτα την παρεξήγηση με τον ντελιβερά από το τηλεσκόπιό μου ή το να περάσω το λεπτό καλαμάκι του φρέντο εσπρέσσο στο χοντρό του φραπέ και να κυκλοφορήσω ανάμεσα στους διαβάτες πίνοντας εσπρέσο με χοντρό και δη πλαστικό καλαμάκι.
Όχι - αυτές οι εξαλλοσύνες δεν συμβαδίζουν με την ηλικία μου. Αντιθέτως, αυτό που σκέφτηκα - και η σκέψη με γέμισε ευχαρίστηση λόγω της γλυκιάς αναμονής και του αγνώστου της επιλογής - ήταν να βάλω να ακούσω ένα (1) τραγούδι**.
Ποιο όμως θα ήταν αυτό το τραγούδι;
Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν ανάμεσα στο "ερέθισμα" και την "αντίδραση" μου ήλθε στο μυαλό το ότι η μουσική που επενδύει τη διαφήμιση ενός ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 είναι το Just like heaven των Cure. Μου ήλθε επίσης στο μυαλό ότι η ΕΡΤ2 κάποτε, στο μακρινό 1996-1997, διαφήμιζε τους αγώνες Β' Εθνικής που προέβαλλε έχοντας ως επένδυση του τρέιλερ το Screamager των Therapy? (Ακολουθεί η κρατική τηλεόραση κάποιου είδους ομοιοπαθητική της μουσικής επιλέγοντας κομμάτια συγκροτημάτων των οποίων το όνομα παραπέμπει σε θεραπεία; Να ένα μοτίβο που θα έπρεπε να παρατηρήσει και μελετήσει κανείς).
Αναλογιζόμενος πως το ποδόσφαιρο τελείωσε κάπου γύρω στις αρχές της χιλιετίας (που συμπίπτει με την έναρξη αυτού που αρκετοί διανοητές αποκαλούν Κάλλη Γιούγκα, και η οποία συμπίπτει με τη χυλόπιτα που είχα φάει από την Κάλλη αλλά και την εβολιανή προσέγγιση της παραλίας ως τόπου όπου κανείς καβαλά τον τίγρη - και όχι αυτό δεν είναι κάποιο αστείο εις βάρος του νιάου), δεν μπόρεσα να μη φτάσω στο συμπέρασμα πως το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή που επαρχιακές ομάδες έπαψαν να παίζουν κάποιο ρόλο στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής (συμβολικά, το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή κατά την οποία στην Α' Εθνική βρέθηκαν τέσσερις ομάδες του λεκανοπεδίου που βρίσκονταν στο ίδιο σημείο ακινησίας - η Προοδευτική, ο Ιωνικός, το Αιγάλεω και η Χαλκηδόνα - έστω και αν ο παράγοντας Γιδάκος προσέφερε πολλά στον δύσμοιρο χώρο)***.
Όπως και να έχει - το τραγούδι που αυθόρμητα θέλησα να ακούσω για να γιορτάσω την ανάγνωση του Agamben δεν ήταν άλλο από το Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Περίεργο, σκέφτηκα. Δεν γνώριζα καν ποιος το τραγουδά.
Πληκτρολογώντας τον τίτλο στη μηχανή αναζήτησης - είδα πως ο καλλιτέχνης ονομάζεται Νίκος Μακρόπουλος και πως ο σωστός τίτλος είναι Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης.
"Πολύ λογικό," ίσως πει κάποιος. "Αφού ο ένας τίτλος (του βιβλίου) παραπέμπει στον άλλο (του άσματος), πολύ λογικό η αυθόρμητη N-jerk reaction να είναι αυτή ακριβώς που είχες."
Πράγματι - εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να είναι αυτή η ερμηνεία.
Όμως, κάτι με προβλημάτιζε - είχα άλλωστε προσφάτως διαβάσει (και μάλιστα ολόκληρο) ένα άρθρο κριτικού της λογοτεχνίας όπου γινόταν ανάλυση του περίφημου conceit του T.S.Eliot στο "Καψουροτράγουδο του Προύφροκ," στο οποίο ο ποιητής βλέπει τη νύχτα να απλώνεται "σαν ναρκωμένος ασθενής επάνω στο τραπέζι" (και άραγε ποιο τραπέζι να εννοεί ο ποιητής στη μετάφραση του Τάκη Καγιαλή αναγνώστη, αν όχι εκείνο του καψουρομάγαζου; - για να μη μιλήσω για το κρυπτικό μότο του Δάντη με το οποίο αρχίζει να τραγουδά τον νταλκά του αυτός ο Προύφροκ, προφανώς θαμώνας του μαγαζιού που εμφανίζεται ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης).
Έλεγα λοιπόν πως είχα διαβάσει το "Καψουροτράγουδο" και ήταν απολύτως φυσικό να σκέφτομαι τα μπουζούκια. Όμως, κάτι με προβλημάτιζε.
Και σύντομα κατάλαβα το τι.
Ο Agamben εν πολλοίς μας επισημαίνει πως η κατάσταση εξαίρεσης γίνεται σταδιακά ο κανόνας και πως η Εξουσία γίνεται πανταχού παρούσα στις σύγχρονες νεοφιλελέυθερες δημοκρατίες. Φυσικά, μια bleak εικόνα για το μέλλον, ειδικά όταν έχεις ενδείξεις πως το Κράτος τελευταία σου έχει γίνει στενός κορσές - δεν μπορούσα λ.χ. να μην παρατηρήσω ντάτσουν να περνούν συχνά έξω από το σπίτι μου, σε διάφορα χρώματα, και με προσφορές σε καρπούζια που δεν έχουν κουκούτσια.
Μήπως πίστευε κανείς πως θα θεωρήσω ότι ο εν λόγω γύφτος είχε κατά νου το σμιτιανό Ηγεμόνας είναι αυτός που αποφασίζει για την εξαίρεση παρέχοντάς μου αυτό το ιδανικό χωρίς κουκούτσια καρπούζι και περιμένοντας να τον αποκαλέσω Άρχοντα;
Μειδίασα.
Ο Agamben γράφει ξεκάθαρα
"modern totalitarianism can be defined as the establishment, by means of the state of exception, of a legal civil war that allows for the physical elimination not only of political adversaries but of entire categories of citizens who for some reason cannot be integrated into the political system."
Τι τους ένοιαζε αν εμένα δεν μ αρέσουν τα κουκούτσια στα καρπούζια; Τι τους ένοιαζε αν ο πρώτος στόχος μου στις μαναβικές ανά τον κόσμο των σούπερ μάρκετ είναι να βρω καρπούζια χωρίς κουκούτσια; Ή καρπούζια που θα έχουν τη διάθεση να βγάλουν τα κουκούτσια από τα καρπούζια;
Επρόκειτο όντως για έναν "legal civil war" - αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς, τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν πλέον στη θέση τους.
ΔΕΝ πάτησα το play - ο Μακρόπουλος με κοίταζε σαν Μεγάλος Αδελφός περιμένοντας να τον ενεργοποιήσω.
Άρχισα να σκέφτομαι. Πότε βγήκε το τραγούδι;
Ψάχνοντας είδα τη σημαδιακή αν μη τι άλλο χρονολογία - 2 0 0 4. Ώστε έτσι λοιπόν.
Όσοι έχουν καλή μνήμη θυμούνται ότι το 2004 είναι το χρονικό σημείο στο οποίο η Κατάσταση Εξαίρεσης αρχίζει να επιβάλλεται στην Ελλάδα. Θα θυμούνται πως με πρόφαση τους Ολυμπιακούς το Κράτος αρχίζει να εισχωρεί στις ζωές μας. Πώς μας τα κάνει Ζέπελιν με τη φουκωική παρατήρηση που του διασφαλίζει ένα... Ζέπελιν πάνω από την Αττική. Πώς οι μοναδικές εστίες πολιτικής αντίστασης αρχίζουν να σβήνονται. Πώς ο βάζελος παίρνει το πρωτάθλημα. Πώς διαφημίζεται ο Εθελοντισμός προκαλώντας ένα κίνημα υπόγειας αντίστασης Δεθελοντισμού που πολλούς κάνει να καταφύγουν στα νησιά όσο διαρκούν οι Ολυμπιακοί για να τους αφήσουν ήσυχους κάποιοι σεχταριανοί καπελάκηδες που κυκλοφορούν unleashed στην πρωτεύουσα φορώντας κάτι πορτοκαλί και γαλάζιες προσκοπικές στολές και αφιονισμένοι μοιράζουν τύψεις σε όσους δεν πήγαν να καθοδηγήσουν Ιάπωνες στο μπάντμινγκτοον.
Ο Μακρόπουλος - είναι ένας ακόμη τρόπος του Καθεστώτος να περάσει το μήνυμα που θέλει; Είναι ο αντίπους ενός Κουφοντίνα; Ο οποίος όποιος θυμάται καλά βρισκόταν στο Αγκίστρι incognito προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητος (αν και κάποια στιγμή ακούγεται πως έχει βγάλει πιστόλι σε γυμνιστή που του έφαγε τη θέση στην παραλία προκαλώντας την εύλογη απορία ων γυμνός ο ίδιος πού έκρυβε, που είχε βάλει το πιστόλι;). Ο Χρυσοχοειδής τι ρόλο παίζει στην επιτυχία του άσματος;
Σφουγγίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό μου καθώς θυμάμαι το ντάτσουν με τα καρπούζια στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών.
Είναι παντού!
Ο Agamben έχει δίκιο - η κατάσταση εξαέρωσης έχει επιβληθεί. Ο Μακρόπουλος είναι ένα ακόμη όργανο του Συστήματος. Χιλιάδες θαμώνες μπουζουκιών εξοικειώνονται με την ιδέα της επιτήρησης καθώς οι στροφές του καψουροτράγουδου σε ένα απόλυτο conceit του Καθεστώτος τους ξαπλώνουν πάνω στην πίστα όπως τη νύστα και χωρίς αναισθητικό τους εξημερώνουν και τους παραδίδουν στην Ημέρα της Κρίσεως σαν αθώους προς σφαγή.
Δεν πατάω το play. Είμαι έτοιμος να κλείσω το παράθυρο.
Αλλά εκείνη τη στιγμή ακριβώς - θυμάμαι κάτι άλλο, κάτι που αφήνει μια αχτίδα να διαπεράσει το σκοτεινό βλέμμα του Μακρόπουλου.
Θυμάμαι τον Leo Strauss.
Θα μπορούσε άραγε; Θα μπορούσε ο Μακρόπουλος να είναι ο Τζων Κόνορ;
Γιατί όχι;
ΑΝ, ΑΝ ο Μακρόπουλος έχει διαβάσει Agamben, ΑΝ έχει υποσχεθεί στο Καθεστώς να κηρύξει τον λόγο του, τι θα τον εμπόδιζε να έχει διαβάσει Strauss;
Και μάλιστα όχι τον neocon Strauss, αυτόν που τόσο αγαπούν τα γεράκια της Αμερικανικής (;) Εξωτερικής Πολιτικής, αλλά τον Strauss του Persecution and the Art of Writing.
Ανοίγω το βιβλίο το οποίο μου είχε στείλει ο σύνδεσμός μου στη Λόνδρα προτού εξαφανιστεί μυστηριωδώς.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Strauss ισχυρίζεται - μία ευφυής ιδέα που διαπερνά αιώνες αντίστασης - πως οι διανοούμενοι συχνά μέσα από τα γραπτά τους περνούσαν τις ιδέες που ήθελαν, τις ιδέες τους, κάνοντας το Καθεστώς να πιστεύει πως διαδίδουν τις δικές του.
Κοιτάζω στο δεύτερο κεφάλαιο
"Persecution cannot prevent even public expression of the heterodox truth, for a man of independent thought can utter his views in public and remain unharmed, provided he moves with circumspection. He can even utter them in print without incurring any danger, provided he is capable of writing between the lines.
The expression "writing between the lines" indicates the subject [...]"
Το κλείνω ευχαριστημένος. Θα μπορούσε ο Νίκος Μακρόπουλος να γράφει ανάμεσα στις γραμμές του legal civil war; Θα μπορούσε ενώ φαινομενικά εξυμνεί την Κατάσταση Εξαίρεσης να την καταγγέλλει; Θα μπορούσε να ανήκει στη σειρά των μεγάλων διανοητών που παραθέτει ο Strauss - Μωυσής Μαϊμονίδης, Αλεβί, Μπαρούχ Σπινίζα, Νίκος Μακρόπουλος;
Γιατί όχι;
Ίσα-ίσα μάλιστα.
Πατάω το play - Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ακούγεται από τα μεγάφωνα. Ο γύφτος στο ντάτσουν απέξω χαμογελά. Δεν γνωρίζει. Ανταποδίδω το χαμόγελο.
Έχουμε το πάνω χέρι.
*Είναι γνωστό, στους πολυάριθμους αναγνώστες μου, πως τον τελευταίο καιρό υποφέρω από αυτή τη "δυστοκία," του να μη μπορώ να τελειώσω. Έτσι, αρχίζω, και ενώ δίνω αρκετό πόνο, κάποια στιγμή άλλες σκέψεις (ή άνθρωποι) παρεμβάλλονται, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τελειώσω. Ως εκ τούτου, το ότι αυτή τη φορά τελείωσα ήταν οπωσδήποτε μία καλή αφορμή για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου.
**Όπως επίσης είναι γνωστό σε όλους όσοι με διαβάζουν τον τελευταίο καιρό υποφέρω από ένα είδος "music dysphoria," με αποτέλεσμα να μην ακούω μουσική, καθώς δεν μπορώ να ακούσω ολόκληρα τα κομμάτια - μόνο μέρος τους. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν δεν μπορώ να τελειώσω. Προφανώς, το γεγονός ότι είχα τελειώσει ένα (1) βιβλίο με οδηγούσε στην (ασυνείδητη ίσως) σκέψη ότι θα μπορούσα να τελειώσω την ακρόαση και ενός (1) τραγουδιού.
***Άραγε είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον, όποτε κάθομαι να δω αγώνα, δεν μπορώ να τελειώσω τη θέασή του; Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον αγώνες ποδοσφαίρου. Μάλιστα, εθισμένος στο ζην επικινδύνως, τους συνδύαζα με καρμπονάρες = κρέμα γάλακτος. Όμως, πλέον δεν μπορούσα να τελειώσω ούτε έναν (1), γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αλλά αδυνατώντας να μετουσιώσω σε κέρδη αυτή τη μάταιη γνώση.
