Εξομολόγηση Καραμπαμπισμών (Phorum edition)
Δημοσιεύτηκε: 20 Μάιος 2023, 20:03
Θα κάνω την αρχή.
Κάποιες φορές παρκάρω με το αυτοκίνητο δίπλα από κάδους, και πετάω μικρά σκουπιδάκια μέσα (μπουκαλάκια, περιτυλίγματα, κλπ.) χωρίς να βγω από το αυτοκίνητο. Απλά κατεβάζω το παράθυρο, τα ρίχνω, και έφυγα.
Πήγα σούπερ σήμερα το πρωί να πάρω μερικά πράγματα, και φεύγοντας από το σπίτι έβαλα στο πορτ μπαγκάζ μία μαύρη σακούλα σκουπιδιών που περιείχε είδη ανακυκλώσεως. Περιττό να πω ότι ξέχασα να σταματήσω στον κοντινότερο μπλε κάδο, και τα θυμήθηκα ξανά όταν άνοιξα το πορτ μπαγκάζ για να βάλω τα ψώνια.
Ο ιχώρ άρχισε να κοχλάζει, η αδρεναλίνη με αποχαυνώνει, το μυαλό να τρέχει με έκτη και να αναλύει πιθανότητες. Ποιος είναι ο πιο βέλτιστος τρόπος να πετάξω αυτά τα σκουπίδια χωρίς να βγω από τον δρόμο μου; Οι συνάψεις του εγκεφάλου μου κάνουν την σύνδεση, και για κάποιο μυστήριο λόγο που δεν μπορώ να αναλύσω την στιγμή εκείνη, φέρνω την μαύρη σακούλα στην θέση του συνοδηγού.
Επιστρέφοντας σπίτι με το αυτοκίνητο, βλέπω το αντικείμενο του πόθου μου. Με καλεί, σαν μία καλλίγραμμη και γοητευτική σειρήνα. Δεν μπορώ να αντισταθώ. Πρέπει να το κάνω. Ο δρόμος είναι άδειος, σπάνια έχει κίνηση. Δεν πατάω αλάρμ. Περνάω στο αντίθετο ρεύμα, σταματάω δίπλα στον μπλε κάδο, κατεβάζω το παράθυρο, πιάνω την μεγάλη σακούλα σκουπιδιών, την σπρώχνω προς τον κάδο και πέφτει μέσα. Βλέπω ένα πλαστικό μπουκαλάκι νερού να προλαβαίνει και να βγαίνει από την σακούλα έτσι όπως την έσπρωχνα. Το ακούω να πέφτει στο οδόστρωμα, αλλά είναι ήδη αργά, έχω πατήσει συμπλέκτη, έχω βάλει πρώτη, έχω γκαζώσει, έχω φύγει.
Ξάφνου ξυπνώ, σαν από έναν βαθύ μα μεστό λήθαργο που έδινε νόημα στην ύπαρξη μου. "Μαλάκα, πόσο καράμπαμπας είμαι;" αναρωτιέμαι φωναχτά.
Κάποιες φορές παρκάρω με το αυτοκίνητο δίπλα από κάδους, και πετάω μικρά σκουπιδάκια μέσα (μπουκαλάκια, περιτυλίγματα, κλπ.) χωρίς να βγω από το αυτοκίνητο. Απλά κατεβάζω το παράθυρο, τα ρίχνω, και έφυγα.
Πήγα σούπερ σήμερα το πρωί να πάρω μερικά πράγματα, και φεύγοντας από το σπίτι έβαλα στο πορτ μπαγκάζ μία μαύρη σακούλα σκουπιδιών που περιείχε είδη ανακυκλώσεως. Περιττό να πω ότι ξέχασα να σταματήσω στον κοντινότερο μπλε κάδο, και τα θυμήθηκα ξανά όταν άνοιξα το πορτ μπαγκάζ για να βάλω τα ψώνια.
Ο ιχώρ άρχισε να κοχλάζει, η αδρεναλίνη με αποχαυνώνει, το μυαλό να τρέχει με έκτη και να αναλύει πιθανότητες. Ποιος είναι ο πιο βέλτιστος τρόπος να πετάξω αυτά τα σκουπίδια χωρίς να βγω από τον δρόμο μου; Οι συνάψεις του εγκεφάλου μου κάνουν την σύνδεση, και για κάποιο μυστήριο λόγο που δεν μπορώ να αναλύσω την στιγμή εκείνη, φέρνω την μαύρη σακούλα στην θέση του συνοδηγού.
Επιστρέφοντας σπίτι με το αυτοκίνητο, βλέπω το αντικείμενο του πόθου μου. Με καλεί, σαν μία καλλίγραμμη και γοητευτική σειρήνα. Δεν μπορώ να αντισταθώ. Πρέπει να το κάνω. Ο δρόμος είναι άδειος, σπάνια έχει κίνηση. Δεν πατάω αλάρμ. Περνάω στο αντίθετο ρεύμα, σταματάω δίπλα στον μπλε κάδο, κατεβάζω το παράθυρο, πιάνω την μεγάλη σακούλα σκουπιδιών, την σπρώχνω προς τον κάδο και πέφτει μέσα. Βλέπω ένα πλαστικό μπουκαλάκι νερού να προλαβαίνει και να βγαίνει από την σακούλα έτσι όπως την έσπρωχνα. Το ακούω να πέφτει στο οδόστρωμα, αλλά είναι ήδη αργά, έχω πατήσει συμπλέκτη, έχω βάλει πρώτη, έχω γκαζώσει, έχω φύγει.
Ξάφνου ξυπνώ, σαν από έναν βαθύ μα μεστό λήθαργο που έδινε νόημα στην ύπαρξη μου. "Μαλάκα, πόσο καράμπαμπας είμαι;" αναρωτιέμαι φωναχτά.
