Εαν μιλαμε για θρησκευτικη προσηλωση τοτε το πρωτο πραγμα που σου ερχεται στο μυαλο μαλλον ειναι το ΚΚΕ και ο Συριζοπασοκισμος που εκφραζουν εκεινους που ειναι προσκολλημενοι στα ξεπερασμενα ιδεολογηματα της μεταπολιτευσης.
Σε οτι αφορα τους λεγομενους μπουμερς οπως τους λετε ηταν αυτοι που την δεκαετια 80 στηριζαν την "αλλαγη" ,ΑνδρεοΠαπανδρεικο πασοκ και το ΚΚΕ και οταν κατερρευσαν οι ιδεολογικες αυταπατες στραφηκαν στα λεγομενα συντηρητικα κομματα και στις αλλες χωρες κατι παρομοιο εγινε.Και αν καποιοι δεν θυμουνται στους μπουμερς ο Συριζα πηρε μεγαλα ποσοστα το 2015.
τι ακριβως τωρα να τους συγκινησει ωστε να ξεκολλησουν απο τις τελευταιες επιλογες τους η σταση του Βαρουφακη και του Συριζα στο προσφυγικο ας πουμε,ο ακραιος δικαωματισμος,ο αυριανισμος
.Τιποτα το περιεργο.Και στην Γαλλια το ιδιο συμβαινει.Ειπαμε αναγκη για αλλαγη υπαρχει αλλα δεν θα ερθει απο τις εκλογες.ολοι και ολα εχουν δοκιμαστει,τα υπολοιπα που ακουγονται αριστερα και δεξια ειναι νεοελληνικη κλαψα και φαντασιωσεις.Μια ματια να ριξει κανεις στα κομματα που κατεβαινουν εντος και εκτος βουλης
και ενα σημερινο αρθρο
Η τριαδικότητα της πολιτικής σκέψης και η «παραπληγική» ελληνική Αριστερά
Γιωργος Κουτσαντωνης
Το παρελθόν καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, τα πολιτικά συμπεράσματά μας, τις συμπάθειες απέναντι σε πρόσωπα και κόμματα και τις πολιτικές μας προτιμήσεις. Η εμπειρία και η μνήμη είναι πολύτιμες, αλλά δεν εξασφαλίζουν την επαφή με την πραγματικότητα και την αλήθεια. Ενίοτε οι προϊδεάσεις συγκρούονται με την αντίληψη του παρόντος και την παρεμποδίζουν.
Στην Ελλάδα λ.χ. ένα νοσταλγικό τμήμα του πληθυσμού μοιάζει βυθισμένο σε μια λούπα του παρελθόντος· σε αφηγήματα, συχνά κατασκευασμένα στα κομματικά εργαστήρια, κυρίως της Αριστεράς, που σχετίζονται με τη Χούντα και τον Εμφύλιο, τις εξορίες και την αντίσταση στον Β’ΠΠ – λες και η τεράστια ιστορία του ελληνισμού περιορίζεται σε λίγα μόνο χρόνια.
Για αρκετούς η πληγή της ήττας, η αναπόληση των χρόνων της νεότητάς τους και/ή της αδηφάγας, δίχως αύριο, πασοκικής περιόδου, είναι τόσο ισχυρές που δεν τους επιτρέπουν να συγχρονιστούν με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα, εντός και εκτός Ελλάδας.Μια πραγματικότητα που δείχνει την Ευρώπη να συντηρητικοποιείται, για υπαρξιακούς λόγους, και μια Ελλάδα που μπορεί να βελτιώνεται στα σημεία, αλλά ακόμη δεν έχει βρει έναν σταθερό εθνικό βηματισμό, εκτός των άλλων και ως ακρίτας της Ευρώπης, σε ένα πολύ ρευστό και ανασφαλές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον. Μια Ελλάδα που, ταυτοχρόνως, έχει να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα ασφάλειας στην καθημερινότητα του πολίτη και καθυστέρησης στην απόδοση Δικαιοσύνης.
Οι μηχανισμοί της σκέψης, που μας κάνουν να επικροτούμε πολιτικές ή να τις απορρίπτουμε, είναι πολλοί και σύνθετοι, σίγουρα δεν μπορούν να εξαντληθούν στην τριαδικότητα που περιγράφεται εδώ σε συντομία. Δεν αρκεί η συνάρτηση με το χρόνο για να εξηγηθούν οι ανθρώπινες καταστάσεις. Μπορεί όμως μια διάκριση, έστω απλουστευτική, να βοηθήσει τον πολιτικό στοχασμό και κυρίως να τον απελευθερώσει από την κομματική περιχαράκωση, τον ιδεολογικό εγκλωβισμό (που χαρακτηρίζει έντονα τη ελληνική σεχταριστική Αριστερά και Ακροδεξιά που συνήθως «διαπρέπουν» παράλληλα) και το προσωπικό μίσος που, πολύ συχνά, οδηγούν σε μορφές διανοητικής αναπηρίας.
Η ανεντιμότητα στη σκέψη, και στην πράξη, είναι ένα ακόμη αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής καθώς αφορά στον άνθρωπο, με την καλή και κακή φύση του, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Έτσι, η διανοητική εντιμότητα και η φιλαλήθεια δεν είναι δεδομένα, ούτε αφορούν του πάντες – δύσκολα μπορεί να υπάρξουν άγιοι άνθρωποι στην πολιτική. Άλλωστε, υπάρχει και η αφέλεια, όπως και η υποκρισία και η εξαπάτηση – εαυτού και των άλλων· υπάρχει ο πολίτης και ο πολιτικός, αλλά και οι ενδιάμεσοι και οι πληρωμένοι να επευφημούν, οι κλακαδόροι.
Οι πόζες άνευ ουσίας ή με χρηματικά και άλλα ανταλλάγματα, δυστυχώς δεν σπανίζουν στην πολιτική, σε όλους τους χώρους, ειδικά σε αυτούς του «ηθικού πλεονεκτήματος» και του «αντισυστημικού κινηματισμού» από τους οποίους χορτάσαμε στη χώρα τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά την ατυχέστατη πολιτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Μια άνοδο που κανονικοποίησε την αριστερή υποκρισία, το ναρκισσισμό και την αλαζονεία, επικαλύπτοντας τον καιροσκοπισμό και την πολιτική ανικανότητα με κραυγές, χυδαιότητα, καταγγελίες και υποσχέσεις που θυμίζουν τις βρώμικες εποχές της πασοκικής διαφθοράς και του χυδαίου αυριανισμού
Όσο ανεβαίνει η ένταση της σύγκρουσης – κυρίως των δυο βασικών πολιτικών αντιπάλων και με κύρια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ – τόσο περισσότερο μοιάζουν και αντιγράφουν ο ένας τον άλλον. Και επειδή σε ορισμένα επικοινωνιακά σημεία ομοιάζουν όλο και περισσότερο, με τρόπο σχεδόν αντανακλαστικό κάνουν τα πάντα ώστε να (απο)δείξουν ότι διαφέρουν. Ασφαλώς, σε πολλά όντως διαφέρουν και μάλιστα δομικά, ειδικά ως προς τον εκχυδαϊσμό του πολιτικού λόγου και τη σοβαρότητα, ωστόσο, στο επίπεδο της μαζικής επικοινωνίας, οι διαφορές συχνά δεν είναι ξεκάθαρες. Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: η σημερινή Αριστερά αποτελείται κατά βάση από καλοαναθρεμμένους βουτυρομπεμπέδες που καταγγέλλουν χούντες και καθεστώτα, ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι είναι βολεμένοι αστοί και μεγαλοαστοί με σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα και κινητά, καταθέσεις και αποκούμπια στο εξωτερικό, που δεν θα άντεχαν ούτε μια μέρα χωρίς τις ανέσεις που τους προσφέρει ο καπιταλισμός. Οι παλαιότεροι αριστερόστροφοι ήταν πολύ πιο σεμνοί και με ψύχραιμο λόγο, διότι είχαν ζήσει στο πετσί τους τις συνέπειες της ιδεολογίας τους, ήξεραν ποιοι ήταν και δεν ήθελαν ή δεν είχαν την ανάγκη να αποδείξουν τίποτε και σε κανένα.
Οι υποκριτές βουτυρομπεμπέδες και μπεμπέκες του σήμερα, αντιθέτως, βιώνουν μια παρατεταμένη μορφή διανοητικής/ιδεολογικής «παραπληγίας» και πασχίζουν να επιδείξουν – συχνά φωνασκώντας σε αγέλη – την αριστεροσύνη, την αντισυστημικότητα και τον ριζοσπαστισμό τους, συντασσόμενοι φανατικά με οτιδήποτε το προκλητικό διασαλεύει, έστω και στο ελάχιστο, την όποια κανονικότητα. Από την άλλη, δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό, κάτι παρόμοιο ισχύει και για αρκετούς του λεγόμενου «κεντροδεξιού, δεξιού και πατριωτικού χώρου», οι οποίοι, εδώ και πολύ καιρό, έχουν ενδώσει στον πασοκικό λαϊκισμό και στην κομματοκρατία. Ασφαλώς και αυτοί οι χώροι έχουν το δικό τους, διαχρονικό μερίδιο ευθύνης σε ό,τι αφορά στη διαφθορά. Μάλιστα, ακούγονται φήμες, ανεπιβεβαίωτες από τον γράφοντα, ότι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης δεν εγκρίνει ορισμένα κονδύλια εξαιτίας των τρόπων, απευθείας ανάθεσης των έργων στην Ελλάδα. Η Κεντροδεξιά έχει συμβάλει επίσης στους, αλά ΠΑΣΟΚ, διορισμούς με τη σέσουλα (βλ. περίοδο Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου), στην ευνοιοκρατία, όπως και στην προώθηση της Πολιτικής Ορθότητας. Αρκετές φορές η δεξιόστροφη πτέρυγα έχει επιδείξει μικροελλαδική οπτική, ατολμία σε ζητήματα όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία και η αλλαγή του κατάπτυστου Ν. Παρασκευόπουλου, αλλά και αδράνεια σε μεγάλα προβλήματα, όπως το Δημογραφικό που μαστίζει τη χώρα.
Πηγη
https://www.respublica.gr/2023/04/post/ ... l-thought/
