Phorum.com.gr

«Τον Φράγκο να τον έχεις φίλο, αλλά όχι γείτονα.» (ελληνική παροιμία)

«Στόχος του ήταν, να κερδίσει με την παρέμβαση της γερμανικής ορμής τον κόσμο, στο βαθμό που αυτό ήταν κατορθωτό, για τον Θεό και τον Χριστό.» (Ιησουίτης Schöffel)

«Με τη βοήθεια του Θεού οι Φράγκοι πέτυχαν τη νίκη. Ένας τεράστιος αριθμός Σαξόνων σφαγιάστηκε εκεί και μόνο ελάχιστοι κατάφεραν να διαφύγουν» (Αυτοκρατορικά Χρονικά)

«Είναι αλήθεια, σκότωσε τους 4500 Σάξονες. Αλλά αργότερα διακρίνεται η απέριττη ησυχία μιας μεγάλης ψυχής.» (Ranke, Γερμανός ιστορικός)

«Χωρίς τον πόλεμο του Καρόλου κατά των Αβάρων, καμία εκστρατεία του Ερρίκου του Λιονταριού κατά των Βενδών, καμία εκστρατεία των Γερμανών ιπποτών κατά των Πρώσων (σ.σ. δεν θα είχε γίνει).» (Klebel Ernst, Γερμανός ιστορικός)



ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Κάρολος ο Μέγας ή Καρλομάγνος όπως είναι γνωστότερος, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Μεσαίωνα. Πλήθος ιστορικών τον μνημονεύουν ως «στρατιώτη βασιλιά», ως έναν από τους μεγαλύτερους στρατηλάτες όλων των εποχών ενώ άλλοι τον αποκαλούν και «πατέρα της Ευρώπης». Ο Καρλομάγνος ανέβηκε στον θρόνο του βασιλείου των Φράγκων το 768 μαζί με τον μικρότερο αδερφό του Καρλομάνο. Ο δεύτερος όμως πέθανε νωρίς, το 771 από κάποια ασθένεια, κι έτσι ο Καρλομάγνος έγινε ο μόνος βασιλιάς των Φράγκων παραβλέποντας τα δικαιώματα των γιων του αδερφού του, έχοντας πλέον την παντοδυναμία.

Ο Καρλομάγνος επέκτεινε το φραγκικό βασίλειο με συνεχείς πολέμους στα ανατολικά και τα νότια κυρίως. Από τα 46 χρόνια της ηγεμονίας του μόνο δύο πέρασαν χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις. Τα υπόλοιπα χρόνια αφιερώθηκαν σε επεκτατικούς κατά κύριο λόγο πολέμους, σφαγές πληθυσμών και αμέτρητες λεηλασίες. Πάνω από 50 υπολογίζονται οι εκστρατείες του. Η υποστήριξή του στην Εκκλησία και τον Πάπα υπήρξε διαρκής και ένθερμη καθόλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Χάρισε μεγάλες εκτάσεις γης και πολυάριθμα λάφυρα σε επισκόπους της αυτοκρατορίας του και στο Παπικό κράτος. Το 800 ο Κάρολος στέφθηκε αυτοκράτορας στη Ρώμη από τον Πάπα Λέοντα ΄Γ γεγονός που μεγάλωσε την έχθρα της φραγκικής αυτοκρατορίας με το Βυζάντιο. Τελικά όμως οι Βυζαντινοί αποδέχτηκαν τον τίτλο του το 812. Βασίλεψε μέχρι τον θάνατό του το 814.

Στο νήμα περιγράφονται οι αιματηρές εκστρατείες του Καρλομάγνου αφού αυτές αποτελούν το κυριότερο χαρακτηριστικό της διαδρομής του ως βασιλιάς των Φράγκων. Η ιστορία του δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς τις αναφορές στους πολυετείς πολέμους του. Ο χαρακτηρισμός «σφαγέας» πρέπει να θεωρείται δικαιολογημένος δεδομένων των εδαφών που κατέκτησε και των λαών που υπέταξε. Και μάλιστα χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία της Εκκλησίας η οποία απολάμβανε τεράστια οφέλη από τις κατακτητικές επιχειρήσεις του.

Το επίθετο «χριστιανικότατος» στον τίτλο του θέματος προέρχεται από τον χαρακτηρισμό που έδινε ο ίδιος ο Καρλομάγνος στον εαυτό του, δηλαδή «imperator christianissimus» (χριστιανικότατος αυτοκράτορας). Κι αν οι σφαγές φαντάζουν αταίριαστες με την χριστιανική διδασκαλία, η ιστορία έδειξε ότι δεν ισχύει το ίδιο για τη διάδοση της χριστιανοσύνης η οποία περιλάμβανε μπόλικο αιματοκύλισμα. Ο Καρλομάγνος ήταν από τους πρώτους υποστηρικτές αυτής της πρακτικής στη δύση παρότι δεν είχε πρόβλημα να υποτάξει και χριστιανικούς λαούς. Ας δούμε τώρα τα αιματηρά κατορθώματά του...

ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΩΝ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΩΝ




Στο δεύτερο μισό του 8ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ Παπικού κράτους και των Λογγοβάρδων που είχαν εγκατασταθεί στην βόρεια και κεντρική Ιταλία από τον 6ο αιώνα ήταν τεταμένες. Η μεγάλη ρήξη επήλθε το 772 όταν ο Πάπας Αδριανός Ά έδιωξε τους Λογγοβάρδους απεσταλμένους από την κουρία. Μάλιστα οι παπικοί με εντολή του αρχιεπισκόπου της Ραβέννας, βασάνισαν και εκτέλεσαν τον φιλολογγοβάρδο απεσταλμένο στην λογγοβαρδική αυλή, Παύλο Αφιάρτα. Ο βασιλιάς των Λογγοβάρδων Δεσιδέριος απάντησε σθεναρά κατακτώντας πολλά εδάφη του παπικού κράτους τα οποία παλιότερα είχαν παραχωρηθεί από τον πατέρα του Καρλομάγνου Πιπίνο στον Πάπα. Ο Δεσιδέριος βάδιζε πλέον με τον στρατό του ολοταχώς για τη Ρώμη. Πανικόβλητος ο Πάπας Αδριανός ζήτησε τη βοήθεια των Φράγκων εκλιπαρώντας τον Καρλομάγνο στο όνομα του Θεού.

Εκείνη την περίοδο ούτε οι σχέσεις μεταξύ Φράγκων και Λογγοβάρδων ήταν καλές. Μια τελευταία προσπάθεια διαπραγματεύσεων με αποστολή πρέσβεων των δύο πλευρών στην πόλη Τιονβίλ έπεσαν στο κενό. Ο Καρλομάγνος πήρε το μέρος του Πάπα και το καλοκαίρι του 773 με ένα στρατό που έφτανε έως και 40.000 άνδρες ανέβηκε τις Άλπεις. Συνάντησε όμως πολλές δυσκολίες στα περάσματα των «πυλών της Ιταλίας» όπου τείχη, προτειχίσματα και πύργοι έκλειναν ερμητικά από βουνό σε βουνό τα στενά των πεδιάδων.


Σφηνωμένο σε απόκρημνες πλαγιές, το φραγκικό στράτευμα είχε ελάχιστες ευκαιρίες για ελιγμούς και ο Καρλομάγνος διαπραγματευόταν συνεχώς με τους Λογγοβάρδους ρίχνοντας κάθε φορά τις απαιτήσεις του. Για καλή του τύχη όμως ένας διάκονος της Ραβέννας που ήξερε την περιοχή, οδήγησε ένα ισχυρό τμήμα των Φράγκων με επικεφαλής τον ίδιο τον Καρλομάγνο πάνω από μια πολύ ψηλή αφύλακτη ακρώρεια (το λεγόμενο «μονοπάτι των Φράγκων»), φέρνοντάς τους στην πλάτη των Λογγοβάρδων. Οι Λογγοβάρδοι πανικόβλητοι, νομίζοντας ότι έχουν περικυκλωθεί, άφησαν άρον-άρον τις θέσεις τους και υποχώρησαν προς την Παβία απ’ όπου συνέχισαν να αμύνονται.

Ο προελαύνων στρατός του Καρλομάγνου αρχικά κυρίεψε το Τορίνο, κατόπιν πυρπόλησε την κοιλάδα του Πάδου προς την Παβία «κατά κύματα, σαν μια μεγάλη θύελλα από σίδερο» όπως αφηγούνται οι ιστορικοί. Οι Φράγκοι πολιόρκησαν στενά την Παβία όπου βρισκόταν και ο βασιλιάς Δεσιδέριος και λεηλάτησαν την γύρω περιοχή. Δεν είχαν φέρει όμως πολιορκητικές μηχανές μαζί τους και η πολιορκία συνεχίστηκε μέχρι τον Ιούνιο του 774. Οι προμήθειες των Λογγοβάρδων στέρεψαν και η πείνα έκαμψε την αντίσταση των υπερασπιστών. Τελικά οι Λογγοβάρδοι με αντάλλαγμα τη ζωή τους άνοιξαν τις πύλες της Παβίας και παρέδωσαν την πόλη. Σύντομα υποτάχτηκαν και οι γύρω περιοχές. Ο Δεσιδέριος και η οικογένειά του στάλθηκαν στο μοναστήρι του Κορμπί και μετά η ιστορία σιωπά για την τύχη τους. Ο γιος του Δεσιδέριου, Άδαλγις που είχε μεταβεί στη Βερόνα, κυνηγήθηκε από ένα μέρος του φραγκικού στρατού και αναγκάστηκε να διαφύγει στο Βυζάντιο, στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Έ Κοπρώνυμο.

Μετά την κατάκτηση της Παβίας και άλλων πόλεων της βόρειας Ιταλίας ο Καρλομάγνος ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Φράγκων και των Λογγοβάρδων και εξανάγκασε όλους τους άρχοντες της Ιταλίας να του αποδώσουν φόρο τιμής στην Παβία. Στη συνέχεια άφησε στρατό κατοχής στην Παβία και διάφορους Φράγκους κόμητες για την διοίκηση των κατακτημένων περιοχών. Οι αναταραχές όμως συνεχίστηκαν στην Ιταλία το 776. Οι δούκες του Μπενεβέντο, της Φριούλης και του Σπολέτο εξεγέρθηκαν. Ο Καρλομάγνος επέστρεψε γρήγορα από τη Σαξονία όπου βρισκόταν σφάζοντας Σάξονες και συνέτριψε τον στρατό του δούκα της Φριούλης ενώ ο ίδιος ο δούκας θανατώθηκε στη μάχη. Ο δούκας του Σπολέτο υποτάχτηκε στον Καρλομάγνο υπογράφοντας σχετική συνθήκη. Μετά από αυτές τις εξεγέρσεις πρόσθετοι Φράγκοι αξιωματούχοι τοποθετήθηκαν στην Ιταλία ενώ πολλοί στασιαστές εξορίστηκαν και οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν.

Μόνο το Μπενεβέντο παρέμεινε ανυπότακτο για μικρό διάστημα αλλά δεν αποτέλεσε ποτέ σοβαρό πρόβλημα για την φραγκική κυριαρχία στην Ιταλία. Το 787 μετά τη νέα εκστρατεία του Καρλομάγνου στην Ιταλία με προτροπή του Πάπα, το Μπενεβέντο αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την φραγκική εξουσία, να προσφέρει αιχμαλώτους και να πληρώνει ετησίως 7000 χρυσά σόλδια σαν φόρο υποτέλειας. Μάλιστα μέχρι το 792 οι Φράγκοι απέσπασαν λίγα εδάφη του. Το βασίλειο των Λογγοβάρδων κατέρρευσε οριστικά. Οι αμύθητοι θησαυροί του πέρασαν στα θησαυροφυλάκια των Φράγκων κατακτητών. Το παπικό κράτος όχι μόνο επανάκτησε τα χαμένα εδάφη του αλλά απέκτησε πολλά νέα από το πρώην λογγοβαρδικό βασίλειο αλλά και από το νότο της Ιταλίας γύρω από το Σαλέρνο.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΦΙΑΣΚΟ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Την εποχή του Καρλομάγνου, στην Ισπανία ανταγωνίζονταν διάφορες ηγετικές ομάδες Αράβων. Ο ισχυρός άντρας ήταν ο τελευταίος Ομεϋάδης, Αμπντ αρ-Ραχμάν μπεν Μουάγια, ο οποίος βρισκόταν σε ανταγωνισμό με τους Αββασίδες Άραβες και κατείχε την εξουσία στην Κόρδοβα ως εμίρης από το 756. Η αββασιδική αντιπολίτευση στην Ισπανία τον πολεμούσε σφοδρά και ένας από τους πιο επικίνδυνους αντίπαλούς του ήταν ο διοικητής της Βαρκελώνης και της Χερόνα, Σουλεϊμάν ιμπν αλ-Αράμπι. Ο Σουλεϊμάν πιεσμένος άσχημα από τον αντίπαλό του, ζήτησε την βοήθεια του Καρλομάγνου στην Εθνοσυνέλευση (Δίαιτα) του Πάντερμπορν το 777.

Ο Καρλομάγνος, πάντα πρόθυμος να επεκτείνει το βασίλειό του και να αρπάξει λάφυρα, αποδέχτηκε το κάλεσμα του Σουλεϊμάν και εκστράτευσε με ένα πολύ μεγάλο στράτευμα στην Ισπανία. Παρότι κατοπινοί χριστιανοί χρονικογράφοι έβαζαν τον Καρλομάγνο να «έρχεται να βοηθήσει την Εκκλησία που υπέφερε κάτω από τον ζυγό των Σαρακηνών» (η αλήθεια είναι ότι οι χριστιανοί της Ιβηρικής απολάμβαναν θρησκευτική ελευθερία και ήπια μεταχείριση από τους Άραβες), στην πραγματικότητα ο Καρλομάγνος διεξήγαγε έναν κατακτητικό πόλεμο κατά του Ομευάδη ηγέτη. Τον χειμώνα του 777 και με «τη βοήθεια του Θεού» όπως λέει ένας βιογράφος, ο στρατός του Κάρολου πέρασε τα Πυρηναία. Κατέκτησε όλες τις πόλεις και τα κάστρα που συνάντησε αλλά πέρα από την Σαραγόσα δεν μπόρεσε να πάει. Πολιόρκησε την πόλη για ένα μήνα περίπου και τελικά έλυσε την πολιορκία μετά από συμφωνία με τον διοικητή της πόλης Χουσεΐν κατά την οποία ο Καρλομάγνος έλαβε μπόλικο χρυσάφι και επιστροφή αιχμαλώτων.

Προτού αποχωρήσει από την Ιβηρική, ο Καρλομάγνος έπρεπε να εξασφαλίσει την κυριαρχία του στη Βασκονία. Αρχικά εξόντωσε τις Βασκικές φυλές που αντιστάθηκαν ή θεωρήθηκαν επικίνδυνες για μελλοντική αντίσταση. Στη συνέχεια κατέστρεψε ολοσχερώς την βασκική πρωτεύουσα Παμπλόνα την οποία θεωρούσε υποψήφιο κέντρο αντεπιθέσεων. Επίσης όλες οι πόλεις της περιοχής ισοπεδώθηκαν από τον στρατό του Καρόλου. Σύμφωνα με τις πηγές, οι Βάσκοι υπέφεραν τα πάνδεινα από τον κατακτητικό φραγκικό στρατό ο οποίος έλεγχε όλη την περιοχή με φυλάκια και φρουρές.

Ωστόσο, ο μαχητικός λαός των Βάσκων δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Όταν τον Αύγουστο του 778 ο Καρλομάγνος έλυσε τους ζυγούς του στρατού του και σε μια απέραντη σειρά τον οδήγησε πάλι πάνω από τα στενά μονοπάτια των δασών των Πυρηναίων, οι εξαγριωμένοι Βάσκοι οδηγημένοι από τους γιους του Σουλεϊμάν, επιτέθηκαν ξαφνικά στην οπισθοφυλακή των Φράγκων στο πέρασμα Ρονθεσβάλιες στις 15 Αυγούστου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, πέταξαν τους αιφνιδιασμένους Φράγκους της οπισθοφυλακής στην κοιλάδα και στη σφαγή που ακολούθησε τους έσφαξαν μέχρι και τον τελευταίο άντρα. Ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκονταν πολλοί επιφανείς Φράγκοι όπως ο διευθυντής οικονόμος της αυλής Εκκεάρδος, ο διοικητής της φρουράς του παλατιού, κόμης παλατίνος Ανσέλμος και ο διοικητής της Βρετάνης, μαρκήσιος Ρουοτλάνδος ή Ρολάνδος. Τον τελευταίο αποθέωσαν τον 12ο αιώνα με το γαλλικό εθνικό έπος «Chanson de Roland» (το παλιότερο κείμενο της γαλλικής λογοτεχνίας) και το γερμανικό «Ruolantes liet», το «τραγούδι του Ρολάνδου» από τον ιερέα του Ρέγκενσμπουργκ Κορράδο.

ΠΟΛΥΕΤΕΙΣ, ΑΙΜΑΤΗΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΣΑΞΟΝΩΝ. ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΣΑΞΟΝΙΚΟΥ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ, ΒΙΑΙΟΣ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πόλεμοι του Καρλομάγνου με τους Σάξονες ήταν το μεγαλύτερο λουτρό αίματος από όλους τους πολέμους που διεξήγαγε. 33 ολόκληρα χρόνια πολεμούσε ο Καρλομάγνος τους Σάξονες πραγματοποιώντας 18 εκστρατείες στη χώρα τους μέχρι να τους υποτάξει οριστικά! Οι Σάξονες κατοικούσαν στη βορειοδυτική Γερμανία και γενικά περιγράφονται ως σχετικά ήσυχος λαός από τον Τάκιτο που ναι μεν πολεμά αλλά δεν ερημώνει τις περιοχές απ’ όπου περνάει. Τον καιρό του Καρλομάγνου οι περισσότεροι Σάξονες της Γερμανίας παρέμεναν παγανιστές.

Η πρώτη εκστρατεία στη Σαξονία πραγματοποιήθηκε το 772 όπου ο Καρλομάγνος υπέταξε τους Σάξονες της περιοχής Ένγκρια. Εκεί ισοπέδωσε το ιερό δέντρο Ίρμινσουλ των Σαξόνων, που βρισκόταν μέσα σ’ ένα ιερό άλσος και συμβόλιζε την «κολώνα που στήριζε το σύμπαν». Το ιερό άλσος παραδόθηκε στις φλόγες και στη θέση του ιερού δέντρου χτίστηκε εκκλησία. Πολλοί ιερείς συνόδευαν το φραγκικό στράτευμα με αποστολή την διάδοση του χριστιανισμού.


Το 774, κι αφού είχε διακόψει για λίγο τις επιχειρήσεις στη Σαξονία για να αντιμετωπίσει τους Λογγοβάρδους στην Ιταλία, ο Καρλομάγνος έστειλε 4 στρατεύματα εναντίον των Σαξόνων από τα οποία τα 3 «αναδείχτηκαν με τη βοήθεια του Θεού, νικητές» όπως γράφουν τα αυτοκρατορικά χρονικά ενώ το 4ο «γύρισε με λάφυρα και χωρίς απώλειες». Το 775 ο Καρλομάγνος με νέα επίθεση κατέκτησε το σαξονικό οχυρό Σίγκισμπουργκ. Αφού ξανανίκησε τους Σάξονες στην Ένγκρια και ύστερα αυτούς της Βεστφαλίας αναγκάζοντας τον Σάξονα αρχηγό Χέσσι να αποδεχτεί τον χριστιανισμό, άφησε φρουρές κατοχής σε φρούρια και μετέβη στην Ιταλία για άλλη εκστρατεία!

Το 776 όμως, επέστρεψε στη Σαξονία αφού οι Σάξονες είχαν επαναστατήσει καταστρέφοντας το φραγκικό οχυρό στο Έρεσμπουργκ. Αναφέρεται στα αυτοκρατορικά χρονικά ότι οι Σάξονες προσπάθησαν να καταστρέψουν και το φραγκικό οχυρό Σύμπουργκ αλλά...ο Θεός των χριστιανών προστάτεψε τους Φράγκους κάνοντας μια μνημειώδη cameo εμφάνιση. Πρώτα αχρήστευσε τις πολιορκητικές μηχανές των Σαξόνων οι οποίες έκαναν πιο πολύ ζημιά στους ίδιους τους Σάξονες παρά στα τείχη του κάστρου. Στη συνέχεια δύο φλεγόμενες ασπίδες εμφανίστηκαν πάνω από το κάστρο και οι Σάξονες από τον πανικό τους τράπηκαν σε φυγή. Άλλοι ποδοπατήθηκαν, άλλοι καρφώνονταν στις λόγχες αυτών που βρίσκονταν αρχικά πίσω τους αλλά τώρα έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το αποτελειωτικό χτύπημα το έδωσαν βέβαια οι Φράγκοι, οι οποίοι σαν καλοί στρατιώτες του Θεού κυνήγησαν τους Σάξονες μέχρι τον ποταμό Λίππε όπου τους κατέσφαξαν. Μετά την ήττα, ένας μεγάλος αριθμός Σαξόνων προσήλθε συν γυναιξί και τέκνοις στο νεόδμητο κάστρο του ποταμού Λίππε όπου βαφτίστηκαν χριστιανοί δηλώνοντας υποταγή στους Φράγκους δυνάστες. Οι εκστρατείες του Καρλομάγνου στη σαξονική γη συνεχίστηκαν αδιάκοπα. Το 779 κατέκτησε και τη σαξονική Βεστφαλία.

Όσον αφορά το μέγεθος των αιματοχυσιών, τα αυτοκρατορικά χρονικά δεν είναι καθόλου φειδωλά στα διαδοχικά έτη που περιγράφουν. Για το έτος 775 μαθαίνουμε ότι: «Αφού πήρε ομήρους, πλούσια λάφυρα και αιματοκύλισε τρεις φορές τους Σάξονες, επέστρεψε ο βασιλιάς Κάρολος με τη βοήθεια του Θεού (auxiliante Domino) στην έδρα του στη Φραγκία».

Για το έτος 778 πληροφορούμαστε ότι: «Άρχισε εκεί μια μάχη και ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Με τη δύναμη του Θεού οι Φράγκοι νίκησαν. Ένας μεγάλος αριθμός Σαξόνων σφαγιάστηκε εκεί και όσοι επέζησαν επέστρεψαν στη Σαξονία ολοκληρωτικά ντροπιασμένοι».

Το 779 ο Κάρολος εισέβαλε μέχρι τον ποταμό Βέζερ και το 780 μέχρι τον Έλβα. Ανατολικοί Σάξονες βαφτίστηκαν χριστιανοί και παρέδωσαν ομήρους στους Φράγκους. Αλλά το μεγάλο, αιματοβαμμένο «πάρτι» έγινε το 782. Μετά από μια σαξονική επανάσταση που οργάνωσε ο Σάξονας ηγέτης Βιδουκίνδος και που κατέπνιξαν εκχριστιανισμένοι Σάξονες ευγενείς μαζί με τους Φράγκους, ο Καρλομάγνος προέβη σε μια από τις πιο απεχθείς σφαγές της μεσαιωνικής ευρωπαϊκής ιστορίας. Σε μια από τις τελευταίες μέρες του Φθινοπώρου, συγκέντρωσε στο Βερντέν 4500 στασιαστές, νεαρούς Σάξονες κυρίως, και διέταξε να τους αποκεφαλίσουν. Οι νεκροί ρίχτηκαν στον ποταμό Άλλερ, κι από εκεί στον Βάζερ για να καταλήξουν στη θάλασσα...και μετά ο Κάρολος δίχως ίχνος μετάνοιας γιόρτασε τα Χριστούγεννα όπως κάθε χρόνο...σαν καλός χριστιανός.


Φοβερές ήταν και οι σφαγές του επόμενου έτους. Το 783 οι εξαγριωμένοι Σάξονες ξεσηκώθηκαν ξανά υπό την ηγεσία του Βιδουκίνδου χτυπώντας οτιδήποτε φραγκικό και χριστιανικό στη χώρα τους. Ο Καρλομάγνος έσπευσε αμέσως στη Σαξονία και πολέμησε τους στασιαστές. Όπως διηγούνται τα αυτοκρατορικά χρονικά «Ο Κάρολος και οι «Φράγκοι τους χτύπησαν με σφοδρότητα όπως συνήθως και οι Σάξονες υποχώρησαν. Με τη βοήθεια του Θεού οι Φράγκοι πήραν τη νίκη και ένας τεράστιος αριθμός Σαξόνων σφαγιάστηκαν εκεί και λίγοι κατάφεραν να το σκάσουν. Από το Ντέτμολντ ο ένδοξος βασιλιάς έφτασε θριαμβευτής στο Πάντερμπορν και συγκέντρωσε τον στρατό του. Και συνέχισε την εκστρατεία του όταν οι Σάξονες ενώθηκαν εκ νέου μέχρι τον Χάαζε. Εκεί διεξήχθη άλλη μια μάχη και σκοτώθηκαν όχι λιγότεροι Σάξονες σε σχέση με την προηγούμενη μάχη. Με τη βοήθεια του Θεού οι Φράγκοι νίκησαν. Συνεχίζοντας την εκστρατεία του ο βασιλιάς πέρασε τον Βέζερ και έφτασε μακριά μέχρι τον Έλβα».

Νέα σφαγή Σαξόνων πραγματοποιήθηκε το 784, αυτή τη φορά από τον γιο του Καρλομάγνου, Κάρολο ο οποίος εκστράτευσε στη Βεστφαλία την ώρα που ο πατέρας του ερήμωνε την Οστφαλία. Τον χειμώνα του 784/785 έστειλε ξανά τα στρατεύματά του κατά των Σαξόνων ενώ επιχείρησε και ο ίδιος μια εκστρατεία ερημώνοντας, αρπάζοντας, εκκαθαρίζοντας δρόμους, καίγοντας δάση, αφανίζοντας σοδειές, θάβοντας πηγάδια, σφάζοντας αγρότες, παίρνοντας οχυρά και οχυρωμένα χωριά. Εκείνη την περίοδο η αντίσταση των Σαξόνων είχε υποχωρήσει αισθητά. Ο ηγέτης τους Βιδουκίνδος βλέποντας ότι δεν μπορεί να υπερισχύσει δέχτηκε να μεταβεί στο ανάκτορο του Καρλομάγνου στο Αττινιύ και βαφτίστηκε χριστιανός. Επίσης δόθηκαν στον Βιδουκίνδο πλούσια δώρα και εξαφανίστηκε από την ιστορία τις ιδιοκτησίες του. Κι «έτσι ήταν παντού ειρήνη» όπως δηλώνουν τα αυτοκρατορικά χρονικά για το 786.


Βέβαια η ειρήνη δεν επρόκειτο να κρατήσει για πολύ καθώς το 792 και το 793 οι Σάξονες της Βεστφαλίας, της Οστφαλίας και οι Νορδαλβίγγιοι Σάξονες του Έλβα και του Χόλσταϊν ξεσηκώθηκαν κατά των Φράγκων αλλά με την εισβολή του Καρλομάγνου και του γιου του το 794 η εξέγερση κάμφθηκε εύκολα. Μια νέα σαξονική εξέγερση το 796 καταπνίγηκε από τον Καρλομάγνο και Σλάβους συμμάχους του. To 798 μετά από σύγκρουση του φραγκικού στρατού με εξεγερμένους Σάξονες κοντά στο Κίελο, κάλυπταν το πεδίο της μάχης μέχρι και 4000 πτώματα Σαξόνων. Συνήθιζε επίσης ο Καρλομάγνος να παίρνει πολλούς ομήρους μετά από αυτές τις μάχες και τους περισσότερους από αυτούς τους σκότωνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Bullough. Το 802 ο Καρλομάγνος έστειλε ένα ακόμη στράτευμα εναντίον ανυπότακτων Σαξόνων το οποίο ερήμωσε τη Σαξονία μέχρι τον Έλβα και το 804 εκστράτευσε ο ίδιος εναντίον τους. Εκείνο το έτος οι Σάξονες υποτάχτηκαν οριστικά στην φραγκική εξουσία.

Εκτός από τις σφαγές, οι Σάξονες αποδυναμώθηκαν και με τη μέθοδο των αναγκαστικών μετεγκαταστάσεων. Ο Καρλομάγνος τα έτη 795, 796, 797, 798, 799 και 804 διέταξε να μεταφερθούν από τα στρατεύματά του περίπου 10.000 σαξονικές οικογένειες σε παλιό φραγκικό έδαφος από τις δύο πλευρές του Ρήνου, στη Γαλατία και τη Γερμανία, σαν φόρου υποτελείς πνευματικών και εγκόσμιων ισχυρών. Ακόμα και σήμερα θυμίζουν τοπωνύμια στη Φραγκία αυτό το γεγονός όπως Σάξεντορφ, Σάξενφαρτ και Σαξενμύλε. Πολλούς εκτοπισμένους τους έβαλαν σε καραντίνα παρακολούθησης μέχρι το τέλος της ζωής τους. Και όχι λίγες γυναίκες Σαξόνων οδηγήθηκαν σε κέντρα μεταγωγών για σκλάβους. Αυτό ήταν. Η εθνοκάθαρση των Σαξόνων είχε πραγματοποιηθεί. Ο παγανισμός είχε ξεριζωθεί και πολλές εκκλησίες και μοναστήρια φύτρωσαν στη Σαξονία.

ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Ο Καρλομάγνος στα πλαίσια των αγώνων του για να υποτάξει τους παγανιστές Σάξονες εξέδωσε επίσης μια σειρά από δρακόντεια μέτρα αντιπαγανιστικού κυρίως περιεχομένου. Το 782 εξέδωσε τα «Διατάγματα για τα μέρη της Σαξονίας» (Capitulatio de partibus Saxoniae) και το 797 το πιο ήπιο «Σαξονικό Διάταγμα» (Capitulare Saxonum). Η ισχυρή αντίσταση του σαξονικού λαού στον εκχριστιανισμό και ταυτόχρονα η επιμονή στα παγανιστικά του έθιμα ωθούσαν τον Καρλομάγνο στα αυστηρότατα αυτά μέτρα.

Από τους 14 κανονισμούς του Capitulatio (που είναι και το πιο αυστηρό) στους οποίους είχε επιβάλλει τη θανατική ποινή, οι 10 αφορούν μόνο παραπτώματα κατά του χριστιανισμού. Έχοντας λάβει και τη συμβουλή του Πάπα η αντιπαγανιστική νομοθεσία του Καρλομάγνου προσανατολιζόταν στην εξαφάνιση της ειδωλολατρίας ξεκινώντας από υποχρεωτικές βαφτίσεις και πλήρη αφανισμό των παγανιστικών ιεροπραξιών. Παράλληλα προστατεύονται οι εκκλησίες και ο χριστιανισμός. Μεταξύ άλλων και χρησιμοποιώντας την στερεότυπη φράση «morte moriatur»(ας πεθάνει με θάνατο) ορίζονται τα ακόλουθα:

- Αν κάποιος μπει βίαια σε μια Εκκλησία και αρπάξει κάτι από αυτήν ή κλέψει ή την πυρπολήσει, τότε ας πεθάνει με θάνατο.

- Αν κάποιος δεν τηρήσει την ιερή σαρανταήμερη νηστεία από περιφρόνηση στο χριστιανισμό και φάει κρέας, τότε ας πεθάνει με θάνατο.

- Αν κάποιος, κατά παγανιστικό έθιμο, αφήσει να φάει η φωτιά το σώμα ενός νεκρού ανθρώπου και κάψει τα οστά του μέχρι να γίνουν στάχτη, τότε ας πεθάνει με θάνατο.

- Αν κάποιος μελλοντικά κρυφτεί αβάφτιστος μέσα στον λαό των Σαξόνων και παραμελήσει να έρθει για βάφτισμα, επειδή θέλει να παραμείνει ειδωλολάτρης, τότε ας πεθάνει με θάνατο.

- Αν κάποιος από κοινού με τους παγανιστές σχεδιάζει κάτι κατά των χριστιανών και ζητάει μαζί με αυτούς να παραμείνει σε εχθρότητα με τους χριστιανούς ας πεθάνει με θάνατο. Και αν κάποιος δώσει την συγκατάθεσή του για αυτό το ίδιο έγκλημα εναντίον του βασιλιά και του χριστιανικού λαού, τότε ας πεθάνει με θάνατο.

Ακόμα και η παραβίαση της εντολής για νηστεία επέσυρε τη θανατική ποινή!

Επίσης διατάχθηκε: βάφτισμα στον πρώτο χρόνο της ζωής, επίσκεψη στην Εκκλησία όλες τις Κυριακές και αργίες, κατάθεση όρκου στις εκκλησίες και κυρίως η τήρηση των εκκλησιαστικών νόμων για το γάμο. Όπως γράφει ο τότε εκκλησιαστικός συγγραφέας Αλκουίνος «αξίωναν αυστηρές τιμωρίες για ελαφρότερα παραπτώματα».

Επειδή οι Σάξονες αντιστέκονταν σθεναρά στον χριστιανισμό έπρεπε να επιβληθεί η διατήρηση της Εκκλησίας δια της βίας. Όλοι (ευγενείς, ελεύθεροι, ημιελεύθεροι) έπρεπε να δώσουν τη δεκάτη από το εισόδημα των κτημάτων τους και από όλα τα εισοδήματα στην Εκκλησία. Πέρα απ’ αυτό κάθε εκκλησία έπρεπε να κρατήσει δύο ζευγάρια γης, δηλαδή δύο κτήματα, όπως και από κάθε 125 κατοίκους έναν δούλο και μια υπηρέτρια, γεγονότα με τα οποία εκμεταλλευόταν τη μάζα των Σαξόνων πολύ περισσότερο από οποτεδήποτε πριν.

Από το 803 χρονολογείται ο πιο ήπιος «Lex Saxonum», μια σειρά νόμων που προσπαθούσαν να συμφιλιώσουν τα παλιά σαξονικά έθιμα με τους νόμους της Φραγκικής αυτοκρατορίας, εξαλείφοντας όμως οτιδήποτε ήταν αντίθετο προς το πνεύμα του χριστιανισμού. Ταυτόχρονα διασφάλιζε τις κτήσεις των εκκλησιών.

Οι νόμοι αυτοί ήταν ευθυγραμμισμένοι με το επιθετικό πνεύμα φανατικών χριστιανών ιεραπόστολων που αγωνίζονταν σθεναρά για τη διάδοση του χριστιανισμού στους ειδωλολάτρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αββάς Στούρμης, ένας ένθερμος ιεραπόστολος των Σαξόνων ο οποίος κήρυττε τον αγώνα κατά των παγανιστών και αξίωνε να καταστρέψουν τους ειδωλολατρικούς ναούς, να κόψουν τα ιερά άλση τους και να χτίσουν εκκλησίες.

Για την αντιπαγανιστική δράση του Καρλομάγνου ενάντια στους Σάξονες, ενδεικτική είναι η μαρτυρία του συγγραφέα και αυλικού του Εϊνάρδου: Ο αγώνας που διαρκούσε για πολλά χρόνια τελείωσε με τον όρο ότι οι Σάξονες θα απαρνηθούν τη «λατρεία των δαιμόνων» (daemonum cultu), ότι θα λάβουν τη χριστιανική πίστη και τα ιερά μυστήρια και ότι θα ενώνονταν με τους Φράγκους σε έναν λαό.(Vita Karoli Magni, 7)

Τζιμυ άφησαν απογόνους οι άβαροι στην Ευρώπη;

Η ΚΑΤΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΟΥ ΒΕΡΝΤΕΝ ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ

Ο αποκεφαλισμός 4500 Σαξόνων το 782 στο Βερντέν είναι ίσως η μεγαλύτερη κηλίδα στο «ευγενές προφίλ» που έχει χτιστεί για τον Καρλομάγνο. Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα δεν έλειψαν οι προσπάθειες αμφισβήτησης του συμβάντος από παράγοντες της εκκλησίας κυρίως με σκοπό να εξωραΐσουν την πορεία του Καρόλου στους πολέμους με τους Σάξονες και να μετριάσουν το όργιο της φρικαλέας σφαγής. Επισκοπικά προσευχητάρια και «επαγγελματίες θεολόγοι» εργάζονταν χέρι με χέρι, ιδιαίτερα την εποχή των ναζιστών.

Ο εκκλησιαστικός αντιπρόσωπος της επισκοπής του Όσναμπρυκ μίλησε το 1935 για το «παραμύθι της σφαγής του Βερντέν». Παρόμοια και ο εκκλησιαστικός ιστορικός του Πανεπιστημίου του Μύνστερ, Karl Bauer, ο οποίος το 1936 εξηγούσε το ρήμα των πηγών decollare (αποκεφαλίζω) σαν λάθος των αντιγραφέων, αντί του δήθεν αρχικά γραμμένου delocare ή desolare (μετακινώ πληθυσμό). Σύμφωνα με αυτόν 4500 Σάξονες μόνο μετακινήθηκαν. Από τη μία όμως μια τέτοια λέξη ή παρόμοια δεν χρησιμοποιείται καν, γενικότερα, στις διάφορες πηγές. Από την άλλη, διηγούνται ταυτόχρονα τέσσερα χρονικά της εποχής τη «θανάτωση» (decollare, ήτοι decollatio) των Σαξόνων: τα αυτοκρατορικά χρονικά, τα Χρονικά του Αμάνδου, τα Χρονικά της Φούλδης και τέλος, στο πρώτο μισό του 9ου αιώνα τα χρονικά του Sithiu. Και όλοι αυτοί οι χρονικογράφοι από τα διαφορετικά μέρη θα έπρεπε να είχαν κάνει, με πραγματικά υψηλά μυστηριακό τρόπο, το ίδιο «αντιγραφικό λάθος».

Όπως ορθά σχολιάζει ο ιστορικός Donald Bullough: «Το να μη θεωρείς το βασιλιά ικανό για μια τέτοια πράξη, σημαίνει ότι τον κάνεις πιο ενάρετο απ’ ό,τι ήταν όλοι οι μεσαιωνικοί χριστιανοί βασιλείς. Γιατί η σφαγή ενός νικημένου εχθρού στο πεδίο της μάχης ήταν τότε κάτι το συνηθισμένο, εκτός κι αν κανείς υποσχόταν στον εαυτό του περισσότερα οφέλη από τους σκλάβους ή τα λύτρα. Και κάτι ακόμη ξεχνάμε εύκολα: οι περισσότεροι όμηροι που έπαιρνε ο βασιλιάς από χρόνο σε χρόνο μαζί του, θανατώνονταν σε σταθερή βάση, καθώς ξεσηκώνονταν και πάλι κατά του βασιλιά εκείνοι για των οποίων την υπακοή είχαν εγγυηθεί».

Επίσης η ιστορικός Janet L. Nelson σημειώνει ότι οι αποκεφαλισμός επιλεγόταν εκείνη την περίοδο στις εκτελέσεις λόγω της συμβολικής του σημασίας, αφού ήταν η ρωμαϊκή μέθοδος εκτέλεσης προδοτών και όσων αθετούσαν τους όρκους τους.

ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΚΑΙ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΡΙΖΙΩΝ



Ένας λαός που αντιστάθηκε έντονα στις φραγκικές επεκτατικές πιέσεις ήταν το γερμανικό φύλο των Φρίζιων που κατοικούσε στην περιοχή της σημερινής βόρειας Ολλανδίας, ενός τμήματος της βόρειας Γερμανίας και της νοτιοδυτικής Δανίας. Οι Φρίζιοι ήταν ένας παγανιστικός λαός αγροτών, ψαράδων και εμπόρων με τόπο καταγωγής τη Βόρεια Θάλασσα, τα παραθαλάσσια μέρη μεταξύ των ποταμών Εμς και Βέζερ που δεν εγκατέλειψαν κατά τη μετανάστευση των λαών. Ένας από τους λόγους των συνεχόμενων συγκρούσεων με τους Φράγκους ήταν ο έλεγχος του Δέλτα του Ρήνου και του εμπορικού λιμανιού Dorestad.

Οι Φρίζιοι είχαν μέχρι ενός σημείου κατακτηθεί και εκχριστιανιστεί από τους Καρολίδες προκατόχους του Καρλομάγνου. Ο Κάρολος Μαρτέλλος βάδισε 3 φορές εναντίον των Φρίζιων και πήρε δική του με δύο πολέμους το 733 και το 734, εναντίον του δούκα Βόβωνα, ολόκληρη την κεντρική Φριζία, ενώ η ανατολική υποδουλώθηκε οριστικά μόνο από τον Κάρολο το «Μέγα»...τον Καρλομάγνο.

Ακολούθησαν δύο μεγάλες εξεγέρσεις των Φρίζιων εναντίον των χριστιανών κατακτητών τους. Η μία έγινε στα χρόνια ξεσηκωμού (782-785) των Σαξόνων υπό τον Σάξονα ηγέτη Βιδουκίνδο όπου οι Φρίζιοι του έστειλαν βοηθητικά στρατεύματα για την αντιμετώπιση των Φράγκων χωρίς αποτελέσματα. Η δεύτερη εξέγερση εκδηλώθηκε το 793 λόγω των αναγκαστικών στρατολογήσεων Φρίζιων στο στρατό του Καρλομάγνου όταν πολεμούσε τους Αβάρους στα ανατολικά. Και οι δύο εξεγέρσεις καταπνίγηκαν βίαια από τον Καρλομάγνο με αποτέλεσμα την παύση της προσωρινής μεταστροφής των Φρίζιων στον παγανισμό και την εκ νέου επιβολή του χριστιανισμού.

Για τον εκχριστιανισμό των Φρίζιων πέρα από τις μαρτυρίες των χρονικογράφων και βιογράφων Αγίων του Μεσαίωνα, κάποιο φως ρίχνει και ο «Lex Frisionum», ένα νομικό κείμενο που συντάχθηκε μετά το 785, στα έτη της βασιλείας του Καρλομάγνου, το οποίο ρυθμίζει την κοινωνική ζωή και οργάνωση του κατακτημένου λαού. Παρά ορισμένες αντιφάσεις και τη διατήρηση λίγων παγανιστικών εθίμων, ο γενικότερος χαρακτήρας του «Lex Frisionum» είναι χριστιανικός. Άλλωστε συντάχτηκε από χριστιανούς κατακτητές σε μια περίοδο που ο φριζικός λαός μεταστρεφόταν στον χριστιανισμό. Στο κείμενο επιβεβαιώνονται διάφορα χριστιανικά έθιμα που έχουν αντικαταστήσει παλιά παγανιστικά όπως το χρηματικό πρόστιμο αντί της «μονομαχίας» μεταξύ αντιδίκων (διατηρείται όμως σε συγκεκριμένες περιπτώσεις), η ορκωμοσία σε χριστιανικά κειμήλια και το τράβηγμα κλήρων με χρήση χριστιανικών αντικειμένων (π.χ. σταυροί), η υποχρεωτική ανάπαυση της Κυριακής και η απαγόρευση πώλησης σκλάβων σε παγανιστές μεταξύ άλλων...

ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΩΝ ΒΡΕΤΟΝΩΝ

Οι Βρετόνοι που κατοικούσαν στο βορειοδυτικό άκρο της σημερινής Γαλλίας είχαν υποταχθεί στους Φράγκους παλιότερα, πριν την εποχή του Καρλομάγνου και πλήρωναν φόρο υποτέλειας παρά τη θέλησή τους. Σποραδικά όμως στασίαζαν. Το 786 αρνήθηκαν να πληρώσουν και να υπακούσουν τους Φράγκους. Ο Καρλομάγνος έστειλε έναν στρατό εναντίον τους υπό τον αρχιοικονόμο του παλατιού Αουδούλφο. Οι Φράγκοι κατέκτησαν αστραπιαία τα κάστρα και τα οχυρά των Βρετόνων και πήραν ομήρους τους αρχηγούς τους παρουσιάζοντάς τους στον Καρλομάγνο.

Το 799 ο κόμης Βίδο, διοικητής της συνοριακής περιοχής της Βρετάνης, μαζί με άλλους κόμητες και στρατό, διέσχισαν ολόκληρη τη Βρετάνη και την κατέκτησαν. Κατά την επιστροφή του Καρλομάγνου από την Σαξονία, ο Βίδο τού έδειξε τα όπλα των αρχηγών των Βρετόνων που είχαν παραδοθεί έχοντας γράψει πάνω σε αυτά τα ονόματά τους. Οι αρχηγοί παρέδωσαν την γη τους και τους ανθρώπους τους στην εξουσία των Φράγκων και για πρώτη φορά η Βρετάνη υποτάχτηκε εξ’ ολοκλήρου στους Φράγκους.

Επίσης, σύμφωνα με τα «Χρονικά του Βασιλείου των Φράγκων», το 811 ο Καρλομάγνος έστειλε ένα ακόμη στράτευμα για να τιμωρήσει μία ακόμα «προδοσία» των Βρετόνων. Το στράτευμα επέστρεψε έχοντας επιτύχει τον στόχο του...και ο καθένας φαντάζεται τι σημαίνει αυτό.


ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΟΥΚΑ ΤΑΣΣΙΛΩΝΑ



Μια από τις περιοχές που βρέθηκαν κάτω από την εξουσία του Καρλομάγνου σχεδόν αναίμακτα ήταν η Βαυαρία. Η Βαυαρία είχε περάσει στη σφαίρα επιρροής των Φράγκων παλιότερα με τις εκστρατείες του Κάρολου Μαρτέλλου αλλά ακόμα διατηρούσε σχετική αυτονομία. Την περίοδο του Καρλομάγνου η Βαυαρία διοικούνταν από τον δούκα Τασσίλωνα της δυναστείας των Αγιλολφίγγειων. Το 787 ο Τασσίλων αρνήθηκε να ανανεώσει τον όρκο υποταγής που είχε δώσει παλιότερα στους Φράγκους ως υποτελής φεουδάρχης. Το 787 ο Καρλομάγνος εισέβαλλε στην Βαυαρία ομόκεντρα με τρία στρατεύματα χωρίς σοβαρή αντίσταση.

Ο Τασσίλων κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να αντισταθεί και παραδόθηκε. Οι εσωτερικοί του εχθροί τον κατηγόρησαν για προδοσία και συμμαχία με τους Αβάρους κρίνοντάς τον ένοχο για εσχάτη προδοσία. Η τιμωρία του κανονικά θα ήταν ο θάνατος αλλά ο Καρλομάγνος την μετέτρεψε σε εγκλεισμό σε μοναστήρι λόγω της «αγάπης για το Θεό και της εξ’ αίματος συγγένειας» όπως λένε οι μαρτυρίες της εποχής. Παρότι οι κατηγορίες ήταν υπερβολικές, ο Τασσίλων κουρεύτηκε μοναχός στον Άγιο Γόαρο και μεταφέρθηκε στη μονή Ζυμιέζ. Μετά από εξαετή εγκλεισμό του πιθανώς στο μοναστήρι του Λορς, τον πήρε ο Καρλομάγνος το 794 σε μια εθνική και εκκλησιαστική συνέλευση στη Φρανκφούρτη και τον έβαλε σε μια γελοία, στημένη φάρσα να ζητήσει συγγνώμη για όλα όσα έκανε σε αυτόν και τους Φράγκους και να δηλώσει γραπτώς για τους γιους και τις κόρες του ότι παραιτείται από το δουκάτο της Βαυαρίας και την προσωπική του περιουσία. Με αυτόν τον τρόπο ο Καρλομάγνος δεν αφάνισε μόνο τον Τασσίλωνα αλλά και την οικογένειά του κλείνοντας όλα τα μέλη της σε μοναστήρια-φυλακές.

Η ΛΗΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΒΑΡΩΝ



Οι Άβαροι ήταν ένας ιππικός λαός της στέπας πιθανώς πρωτομογγολικής καταγωγής που μετανάστευσε στην Ευρώπη κάτω από την πίεση των τουρκικών λαών. Κατάφεραν να φτιάξουν μια αυτοκρατορία μεταξύ ανατολικών Άλπεων και Μαύρης Θάλασσας. Συνεπικουρούμενοι από σλαβικά φύλα, άλλοτε πολεμούσαν με τους Φράγκους και άλλοτε με το Βυζάντιο. Χαρακτηριστικά ήταν τα στρατόπεδά τους, τα επονομαζόμενα "δαχτυλίδια των Αβάρων". Ήταν εννιαπλά οχυρωμένα στρατόπεδα που περιβάλλονταν από ένα τείχος σε σχήμα δαχτυλιδιού. Μέσα σε αυτά συσσώρευαν τρόφιμα, λάφυρα και θησαυρούς.

Μετά την υποταγή της Βαυαρίας στον Καρλομάγνο, άνοιξε ο δρόμος για μελλοντικές κατακτήσεις στα ανατολικά καθώς και προσηλυτισμού των Αβάρων και των Σλάβων από τα στίφη ιερέων που επρόκειτο να συνοδεύσουν τους στρατιώτες στις επερχόμενες εκστρατείες. Όπως δηλώνει με στόμφο ο αυλικός του Καρλομάγνου Εϊνάρδος, ο Φράγκος αυτοκράτορας διεξήγαγε τον επταετή πόλεμο κατά των Αβάρων με περισσότερο πάθος και περισσότερα έξοδα απ’ ό,τι οι άλλοι.

Οι Άβαροι είχαν εισβάλλει για να σώσουν τον Τασσίλωνα το 788 με δύο στρατιές στη Βαυαρία και στην Ιταλία αλλά έφτασαν πολύ αργά και αναχαιτίστηκαν. Οι Φράγκοι τους χτύπησαν από πολλές μεριές. Χιλιάδες Άβαροι σκοτώθηκαν στα πεδία της μάχης ή πνίγηκαν στον Δούναβη στην προσπάθειά τους να διαφύγουν. Το 791 ο ίδιος ο Καρλομάγνος οδήγησε δύο ισχυρά τμήματα του στρατού του στην Ουγγαρία και ερήμωσε τη χώρα σε μήκος και πλάτος μέχρι τον ποταμό Ράαμπ.

Το 795 τα φραγκικά στρατεύματα επιτέθηκαν εκ νέου στη νότια Ουγγαρία κάτω από τον γιο του Καρλομάγνου, τον Πιπίνο, υποβασιλιά της Ιταλίας και τον μαρκήσιο Έριχο της Φρίουλης. Μια εμφύλια προστριβή μεταξύ των Αβάρων όπου δολοφονήθηκαν και πρίγκιπές τους διευκόλυνε την νίκη των Φράγκων. Το κυρίως «δακτυλίδι» (στρατόπεδο) και σημαντικότερο οχυρό της χώρας κατακτήθηκε, το αβαρικό βασιλικό κάστρο λεηλατήθηκε, ληστεύτηκε μια αφάνταστα μεγάλη ποσότητα που συσσωρευόταν από καιρό σε χρυσό και ασήμι, όπλα και κοσμήματα, και στάλθηκε στο Άαχεν, την έδρα του Καρλομάγνου. Από εκεί ο Καρλομάγνος έστειλε ένας μέρος από αυτά με «γενναιόδωρο χέρι» σε επισκόπους μέχρι και στην Αγγλία και εννοείται ένα μεγαλύτερο μέρος στον Πάπα. Ολόκληρη η χριστιανοσύνη της γηραιάς ηπείρου χαιρόταν «για τον θησαυρό που αποκτήθηκε με τη χάρη του Χριστού». Νέα λαφυραγωγία έκανε τον επόμενο χρόνο και ο Πιπίνος, γιος του Καρόλου μαζί με επισκόπους και ποιμένες αποκομίζοντας αμέτρητους θησαυρούς και πολύτιμα μέταλλα. Χρειάστηκαν 15 άμαξες που τις έσερναν τέσσερα βόδια για να μεταφερθούν τα λάφυρα στο Άαχεν.

Οι εκστρατείες για την υποδούλωση των Αβάρων συνεχίστηκαν τα έτη 797, 799, 802 μέχρι και το 803. Οι Άβαροι ξεσηκώθηκαν επανειλημμένα κατά των καταπιεστών τους. Το 799 κατάφεραν να νικήσουν μαρκήσιο Έριχο της Φριούλης στο Φιούμε, στη μάχη για το χτισμένο ψηλά κάστρο Τερζάττο, κατόπιν τον διοικητή της Βαυαρίας, Γερόλδο Ά, τον κουνιάδο του Καρόλου που αργότερα ανυψώθηκε σε «μάρτυρα» (όχι παίζουμε). Όμως όσο σκληρά καρύδια κι αν ήταν οι Άβαροι, η συνεχής πίεση των Φράγκων δεν ήταν δυνατόν να αναχαιτιστεί.

Το 803 ο Καρλομάγνος έστειλε ένα βαυαρικό στράτευμα στους αποδυναμωμένους Αβάρους της Παννονίας συντρίβοντάς τους και διαλύοντας ολοκληρωτικά την Αβαρική συνομοσπονδία. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους οι αρχηγοί των Αβάρων μετέβησαν στο Ρέγκενσμπουργκ όπου αναγνώρισαν τον Καρλομάγνο ως κύριό τους. Πρόκειται για το έτος που ενσωματώθηκε στην φραγκική αυτοκρατορία όλη η δυτική Ουγγαρία μέχρι την περιοχή κοντά στο Βελιγράδι, ως «παννονική μαρκιονία». Το 805 ο Χάνος των Αβάρων που είχε ήδη βαφτιστεί χριστιανός, πήγε στο Άαχεν και περίλυπος ζήτησε από τον Καρλομάγνο να εγκατασταθεί με τους ανθρώπους του νοτιοανατολικά της Βιέννης. Το 826 οι Άβαροι αναφέρονται για τελευταία φορά στην ιστορία και μετά εξαφανίζονται για πάντα...ένα γεγονός που εντυπωσίασε αν μη τι άλλο τους ιστορικούς.

Για το ότι η σύγκρουση με τους Αβάρους ήταν ένα απέραντο λουτρό αίματος αρκεί να διαβάσουμε την περιγραφή του βιογράφου του Καρλομάγνου, Εϊνάρδου: Ο ολικός αφανισμός του πληθυσμού στην Παννονία και στην περιοχή του παλατιού του Χάνου που πλέον έχει ερημωθεί παντελώς, χωρίς ίχνος ανθρώπινης ζωής, είναι ζωντανός μάρτυρας του μεγάλου αριθμού των μαχών που έγιναν εδώ και του μεγάλου αιματοκυλίσματος. Ολόκληρο το σώμα των ευγενών των Αβάρων χάθηκε σε αυτή τη σύγκρουση, μαζί με όλη τη δόξα του.(Vita Karoli Magni. 13)

Βάρβαρος, απαράδεκτος. Eνώ ο μεγαλέξανδρος ας πούμε έπειθε τον κόσμο να υποταχτεί με το φοβερό του χαμόγελο και τα καλά του λόγια

Chilloutbuddy έγραψε: 03 Φεβ 2023, 03:24 Βάρβαρος, απαράδεκτος. Eνώ ο μεγαλέξανδρος ας πούμε έπειθε τον κόσμο να υποταχτεί με το φοβερό του χαμόγελο και τα καλά του λόγια

επιτελους καποιος το ειπε!

ειχε οντως φοβερο χαμογελο,ισως επειδη ξυριζοταν και ειχε καθαρο προσωπο

Κόκκορας έγραψε: 03 Φεβ 2023, 03:29

Chilloutbuddy έγραψε: 03 Φεβ 2023, 03:24 Βάρβαρος, απαράδεκτος. Eνώ ο μεγαλέξανδρος ας πούμε έπειθε τον κόσμο να υποταχτεί με το φοβερό του χαμόγελο και τα καλά του λόγια

επιτελους καποιος το ειπε!

ειχε οντως φοβερο χαμογελο,ισως επειδη ξυριζοταν και ειχε καθαρο προσωπο

Και κατάλευκα δόντια σαν τον Ρουβά, πώς να του πεις όχι. Κι αυτοί οι δικέφαλοι, παπαπαπα

ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΛΑΒΩΝ...ΟΙ ΦΥΛΕΣ «ΘΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΧΟΡΤΑ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ»!




Αν και υπήρξαν και πριν την εποχή του Καρλομάγνου αντιπαραθέσεις μεταξύ Φράγκων και Σλάβων, ο Κάρολος ο Μέγας ήταν αυτός που εφάρμοσε μια πραγματικά αντισλαβική πολιτική. Κατά τον 7ο και 8ο αιώνα, σλαβικά φύλα σερβικής και βοημικής καταγωγής είχαν διεισδύσει στην Θουριγγία και την Βαυαρία. Η απόκτηση γης από τους Σλάβους τον 8ο αιώνα έγινε μάλλον με τη συγκατάθεση της Φραγκικής Αυτοκρατορίας. Αρχικά, ο αφανισμός της αυτοκρατορίας των Αβάρων έφερε τους Μοραβούς Σλάβους κάτω από την φραγκική ηγεμονία και εισήγαγε τον εκχριστιανισμό τους. Όμως η επιτυχία αυτή δεν χόρτασε την βασιλική επιθετική ορμή προς την Ανατολή.

Αρχικά η Βοημία βρέθηκε περικυκλωμένη από τρεις πλευρές από την Φραγκική Αυτοκρατορία. Το 805 ο Καρλομάγνος εξέδωσε το καπιτουλάριο (διάταγμα) της Τιονβίλ με το οποίο περιοριζόταν το εμπόριο όπλων με τους Σλάβους. Επιπλέον έστειλε τρία στρατεύματα κατά των Βοημών. Επικεφαλής της επιχείρησης τέθηκε ο μεγάλος γιος του Καρλομάγνου, ο Κάρολος ο οποίος με την επίθεση από τρεις πλευρές και με τη βοήθεια μιας τέταρτης επίθεσης με πλοία από το Μαγδεμβούργο συνέτριψε τους Βοημούς και ερήμωσε την Βοημία μέχρι και πέρα από τον ποταμό Έλβα. Ο Δούκας της Βοημίας, Λεχώνας, θανατώθηκε από τους Φράγκους.

Το 806 ακολούθησε νέα εκστρατεία κατά των Βοημών που επαναλάμβανε την τακτική της προηγούμενης επιχείρησης από τρία μέτωπα. Πολλοί Βοημοί διέφυγαν σε αδιάβατα δάση ενώ οι σλαβικές φυλές που ζούσαν ανατολικά της σοραβικής γραμμής/μαρκιονίας, υποτάχτηκαν στους Φράγκους. Οι Φράγκοι ανάγκασαν τους Βοημούς να καταβάλλουν φόρο μέχρι τα μέσα του 11ου αιώνα (τουλάχιστον) – χρυσό, ασήμι, ζώα. Ακολούθησαν περαιτέρω επιθέσεις κατά των Σλάβων ειδωλολατρών σε ανατολή και δύση. Το 806 ο Καρλομάγνος διέταξε τον πόλεμο εναντίον των Σλάβων του Έλβα. Κι αυτοί υποτάχθηκαν μετά τον θάνατο ενός από τους πρίγκιπές τους ενώ λίγο αργότερα υποδουλώθηκαν και οι Βελέτοι. Όποια κατακτημένη περιοχή δεν κατέβαλλε τους φόρους την καθορισμένη ημερομηνία, αντιμετώπιζε εισβολές, λεηλασία και αιχμαλωσία.

Για την βιαιότητα των πολέμων αυτών χαρακτηριστικές είναι οι περιγραφές του μοναχού του Αγίου Γάλλου, Νότκερου του Τραυλού. Όπως επισημαίνει ο μοναχός, «οι Βοημοί, οι Βελέτοι και οι Άβαροι θερίστηκαν σαν το γρασίδι στο λιβάδι». Εξυμνώντας τα κατορθώματα ενός γενναίου στρατιώτη των Φράγκων και ήρωά του, του Εϊσέρη από το Τούργκαου, ο Νότκερος γράφει υποτιμητικά για τους Σλάβους πώς «οχτώ ή εννιά φρύνους (ranunculi) μπορούσε να κουβαλάει μαζί του, τρυπημένους πάνω στο δόρυ του». Και βάζει τον ήρωά του να συνεχίζει ακόμα πιο «χριστιανικά»: «Ανώφελα μοχθήσαμε ο βασιλιάς κι εγώ, με αυτά τα σκουλήκια». (vermiculos).

Την κατάκτηση ακολουθούσε υποχρεωτικός εκχριστιανισμός ενώ κάθε άρνηση φόρου εκλαμβανόταν σαν στάση και λόγος για έναν ακόμη πόλεμο. Στο τέλος των φραγκικών εκστρατειών αρπαγής βρισκόταν το ένα τέταρτο της σημερινής νοτιοαναολικής Ευρώπης κάτω από φραγκική ηγεμονία: Βοημία, Μοραβία, Δυτική Ουγγαρία και βορειοδυτικά Βαλκάνια. Προς το τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων, το 811, ο Καρλομάγνος έστειλε ένα στράτευμα πέρα από τον Έλβα εναντίον των Λινόνων Σλάβων το οποίο ερήμωσε την περιοχή τους και ένα ακόμη στράτευμα, αυτή τη φορά στην Παννονία για να βάλει τέλος στις αψιμαχίες μεταξύ Αβάρων και Σλάβων το οποίο πραγματοποίησε την αποστολή του με επιτυχία. Αλίμονο...

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΓΓΕΙΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ



Αν κάποιος προσπαθήσει να διακρίνει κάτι διαφορετικό στον Καρλομάγνο πέρα από τους επεκτατικούς πολέμους του, θα πέσει πάνω σε αυτό που αποκαλείται μάλλον καταχρηστικά «Καρολίγγεια Αναγέννηση». Ο λόγος που θεωρείται υπερβολική η χρήση του βαρύ όρου «αναγέννηση» είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν τότε με οδηγίες του Καρλομάγνου αφορούσαν κυρίως την Φραγκική Εκκλησία. Υπηρετούσαν τη μόρφωση των πνευματικών και των μοναχών μέσω των διορθώσεων χριστιανικών έργων, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας κλπ...ενώ για παράδειγμα είχε διακοπεί πάλι η παραγωγή μιας γερμανικής γραμματικής, η συλλογή γερμανικής λογοτεχνίας, ήδη κάτω από τον γιο και διάδοχο του Καρόλου, τον Λουδοβίκο τον Ευσεβή.

Το ότι αποδέκτης των αλλαγών ήταν κυρίως η Εκκλησία φαίνεται από ποικίλες περιπτώσεις. Π.χ. Το 786 επιβλήθηκε μία ενιαία θεία λειτουργία σε όλο το βασίλειο, βασισμένη στο γρηγοριανό λειτουργικό του χριστιανικού πατριαρχείου της Ρώμης το οποίο βρισκόταν στα εδάφη της δυναστείας των Καρολιδών, που αντικατέστησε τις αντίστοιχες τοπικές. Επίσης, καθιερώθηκε μέσα από τα εργαστήρια συγγραφής των μοναστηριών (scriptoria), μια νέα μορφή μικρογράμματης γραφής, κάτι που διευκόλυνε το έργο της αντιγραφής των χειρογράφων. Υπήρξε μία επαναπροσέγγιση της κλασικής και λατινικής παιδείας και αναγέννηση της λατινικής γλώσσας, μέσα από την ευρύτερη χρήση της ως κύριας γλώσσας της αυτοκρατορίας, μόνο όμως για την εκκλησία και την λογιοσύνη, σε μια εποχή που ήδη έχουν αρχίσει να εδραιώνονται τα τοπικά ιδιώματα (δημώδεις γλώσσες) στον λαό. Η διαφορά όμως της επίσημης γλώσσας από την ομιλούμενη δεν επέτρεψε τη γενικότερη άνοδο του μορφωτικού επιπέδου.

Στην αρχιτεκτονική λόγω της μεγάλης εύνοιας που έχαιρε πλέον η εκκλησία παρατηρήθηκε κατασκευαστικός οργασμός. Από το 768 ως το 855 κτίσθηκαν 27 νέοι καθεδρικοί ναοί και 417 μοναστήρια! Στις μονές λειτουργούσαν σχολεία αλλά για να μορφώνουν μόνο αγόρια και κυρίως στην ανάγνωση αφού ο Καρλομάγνος πίστευε ότι η γραφή διέφθειρε τη νεολαία!

Όπως παρατηρεί ο Βρετανός ιστορικός τέχνης Kenneth Clark, ο δυτικός πολιτισμός μετά βίας επιβίωσε την περίοδο της Καρολίγγειας Αναγέννησης ενώ ο ιστορικός μεσαιωνικής επιστήμης Lynn Thorndike σημειώνει ότι ο όρος «αναγέννηση» είναι πολύ αμφισβητούμενος για εκείνη την περίοδο όχι μόνο επειδή επικεντρωνόταν στον κλήρο αλλά και επειδή στερούνταν τις ευρύτερες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που χαρακτηρίζουν περιόδους αναγέννησης όπως η ιταλική. Επικριτικός ως προς την ονομασία είναι και ο Καναδός ιστορικός Cantor Norman αναφέροντας ότι η συγκεκριμένη περίοδος αντί να τροφοδοτήσει νέα πολιτισμικά ρεύματα μέσω παλιών επιρροών προσπάθησε να ξαναδημιουργήσει τον προηγούμενο πολιτισμό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Βέβαια κανείς δεν αρνείται ένα γενικότερο όφελος, όπως την παράδοση αρχαίων κλασικών κειμένων. Αυτό όμως δεν ήταν στην πρώτη γραμμή. Και επίσης η «Καρολίγγεια Αναγέννηση» ήταν καρπός των καρολίγγειων πολέμων που προκάλεσαν δυστυχία στους λαούς εντός και εκτός της Φραγκικής αυτοκρατορίας. Διότι την ώρα που ο βασιλιάς, η άρχουσα τάξη και η Εκκλησία καλοπερνούσαν κολυμπώντας στον ληστεμένο με αίμα πλούτο, ο λαός δοκιμαζόταν από επαναλαμβανόμενες σιτοδείες, κακουχίες, φοροληστείες, αρπαγές περιουσιών και φυσικές καταστροφές.

Η ζητιανιά ευδοκιμούσε και για να την αντιμετωπίσουν οι κατέχοντες έστελναν σκυλιά να επιτίθενται στους επαίτες. Η τακτική αυτή είχε ξεπεράσει τα όρια και χρειάστηκε να απαγορευτεί στους μοναχούς να διώχνουν ζητιάνους με αγέλες σκύλων. Σε τακτά διαστήματα υποδέχονταν εκκλησίες και μοναστήρια μόνο λίγους ανθρώπους, εκλεκτούς του κλήρου, συνήθως 12. Αλλά κι αυτό δεν γινόταν χωρίς ανταλλάγματα αφού οι εισερχόμενοι έπρεπε να ανταποδώσουν με διάφορες υπηρεσίες την «φιλοξενία».

Σε εποχές ανάγκης οι φτωχοί έτρωγαν ψωμί και κουκούτσια από σταφύλια, ρίζες φτέρης και γρασίδι! Πολλά καρολίγγεια χρονικά αναφέρουν καταστροφές από πείνα όπως ο μεγάλος λιμός του 799. Το 784 εξολοθρεύθηκε στη Γαλατία και τη Γερμανία το ένα τρίτο του πληθυσμού! Μερικοί έπαιρναν τους σχεδόν πεθαμένους από την πείνα στο σπίτι, τους θανάτωναν και τους πάστωναν στο αλάτι, άνθρωποι έτρωγαν ανθρώπους, αδέρφια τα αδέρφια τους, μητέρες τα παιδιά τους. Και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί οι δύστυχοι ήταν...προσευχές για να τελειώσει το μαρτύριο.