ο Τσάρλι, η Κρις και οι Νοστράδαμος
Δημοσιεύτηκε: 18 Νοέμ 2022, 00:58
Και θα 'μουνα ο νικητής / δε θα μου έβγαινε κανείς, θα τραγουδήσεις κάποτε και εσύ, ως ανεπίδεκτος μαθήσεως που θα έλεγε και ο Τσάκωνας, μνημονεύοντας την Κλασική Περίπτωση Βλάβης.
Όμως, πλέον, δεν γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει. Όταν το 2016 όλα έγιναν από ψηφιακά, ατέρμονα ψηφιακότερα, η καρδιά σταμάτησε να χτυπάει σαν πικ-απ όπως τα τραγούδια σταμάτησαν να σε στροβιλίζουν στην ντίσκο- όπως σωστά σημείωνε ο Neon Imposter ήδη από πολύ πιο πριν γίνει ακατάληπτος πόστερ.
Διότι πιο πριν - είχες το προνόμιο να αντικαθιστάς την σκοτούρα του μυαλού σου με το άλλο αντικείμενο του πόθου σου, την ηδονή. Να πώς:
Κάποτε, στο Έψιλον της Κυριακάτικης, διάβασα μία στήλη όπου ένας συντάκτης του περιοδικού απαντούσε σε έναν αναγνώστη. Ο εν λόγω αναγνώστης (αν δεν τον έλεγαν Καραμελίτσα, θα μπορούσε πάντως) γούσταρε μία Πατρινιά (αν δεν την έλεγαν Σούλα, θα μπορούσε πάντως). Εν ολίγοις, η Καραμελίτσα έλεγε τον πόνο του/της - "εγώ, συντάκτα υποκριτή, όμοιέ μου, αδερφέ μου, γούσταρα τη Σούλα. Της έκανα κόρτε προ-ψηφιακό και έμαθα πως αυτή γούσταρε τους Συριζαίους. Και λέω, ο Αλέξης χειρότερος είναι από τον Κούλη; Οπότε λέω ας πουλήσω κανά τουίτ τους. Και τι έγινε συντάκτα; Μου άρεσαν και εμένα τα ιντερνετικά φλέιμς Αλλά, τελικά, και για να κάνω a long story short, δεν άρεσα εγώ στη Σούλα και έμεινα με την αντωνυμία στο χέρι, τι να κάνω;
Και ο σοφός συντάκτης είπε, παρουσιάζοντας τους δίσκους των NO, ότι η Καραμελίτσα κάποια στιγμή θα ανακαλύψει ότι βερμπαλισμός> Σούλα, διότι Σούλες θα υπάρχουν και άλλες στη ζωή του Μπάμπη, αλλά ναρκισσισμός;
Τι έλεγε ο συντάκτης δεν γνωρίζω, καθότι και εγώ δεν μπορώ να πιστέψω, όσο και αν τραγουδάω σαν Γενιά της Αμαρτίας δεμένος στο δέντρο του Γαλατικού χωριού, πως
μουσική > έρωτα.
Όμως, για να πω και εγώ τη δική μου εκδοχή του/της Καραμελίτσας, όταν κάποτε μου άρεσε μια Ελλεϊνίδα, και έφαγα τη χυλόπιτα νεαρός και άβγαλτος και είπα δεν θα αγαπήσω ποτέ πια πάλι και θα κράζω την Νάιδα ολημερίς και ολονυκτίς (που ήταν και ναζοφεμίνω).
Με λίγα λόγια θέλω να πω - αντικαταστήσατε εσείς ποτέ κάποια χυλόπιτα με καμία δισκάρα αντίστοιχου επιπέδου;
Όμως, πλέον, δεν γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει. Όταν το 2016 όλα έγιναν από ψηφιακά, ατέρμονα ψηφιακότερα, η καρδιά σταμάτησε να χτυπάει σαν πικ-απ όπως τα τραγούδια σταμάτησαν να σε στροβιλίζουν στην ντίσκο- όπως σωστά σημείωνε ο Neon Imposter ήδη από πολύ πιο πριν γίνει ακατάληπτος πόστερ.
Διότι πιο πριν - είχες το προνόμιο να αντικαθιστάς την σκοτούρα του μυαλού σου με το άλλο αντικείμενο του πόθου σου, την ηδονή. Να πώς:
Κάποτε, στο Έψιλον της Κυριακάτικης, διάβασα μία στήλη όπου ένας συντάκτης του περιοδικού απαντούσε σε έναν αναγνώστη. Ο εν λόγω αναγνώστης (αν δεν τον έλεγαν Καραμελίτσα, θα μπορούσε πάντως) γούσταρε μία Πατρινιά (αν δεν την έλεγαν Σούλα, θα μπορούσε πάντως). Εν ολίγοις, η Καραμελίτσα έλεγε τον πόνο του/της - "εγώ, συντάκτα υποκριτή, όμοιέ μου, αδερφέ μου, γούσταρα τη Σούλα. Της έκανα κόρτε προ-ψηφιακό και έμαθα πως αυτή γούσταρε τους Συριζαίους. Και λέω, ο Αλέξης χειρότερος είναι από τον Κούλη; Οπότε λέω ας πουλήσω κανά τουίτ τους. Και τι έγινε συντάκτα; Μου άρεσαν και εμένα τα ιντερνετικά φλέιμς Αλλά, τελικά, και για να κάνω a long story short, δεν άρεσα εγώ στη Σούλα και έμεινα με την αντωνυμία στο χέρι, τι να κάνω;
Και ο σοφός συντάκτης είπε, παρουσιάζοντας τους δίσκους των NO, ότι η Καραμελίτσα κάποια στιγμή θα ανακαλύψει ότι βερμπαλισμός> Σούλα, διότι Σούλες θα υπάρχουν και άλλες στη ζωή του Μπάμπη, αλλά ναρκισσισμός;
Τι έλεγε ο συντάκτης δεν γνωρίζω, καθότι και εγώ δεν μπορώ να πιστέψω, όσο και αν τραγουδάω σαν Γενιά της Αμαρτίας δεμένος στο δέντρο του Γαλατικού χωριού, πως
μουσική > έρωτα.
Όμως, για να πω και εγώ τη δική μου εκδοχή του/της Καραμελίτσας, όταν κάποτε μου άρεσε μια Ελλεϊνίδα, και έφαγα τη χυλόπιτα νεαρός και άβγαλτος και είπα δεν θα αγαπήσω ποτέ πια πάλι και θα κράζω την Νάιδα ολημερίς και ολονυκτίς (που ήταν και ναζοφεμίνω).
Με λίγα λόγια θέλω να πω - αντικαταστήσατε εσείς ποτέ κάποια χυλόπιτα με καμία δισκάρα αντίστοιχου επιπέδου;
