Phorum.com.gr

Χάνετε λίγο το δάσος για το δέντρο, προφανώς επειδή δεν θυμάστε πόσος ντόρος είχε γίνει με εκείνο τον απαράμιλλο τίτλο όταν είχε βγει η ταινία στους σινεμάδες, το Ο τσαλαπετεινός του Yόμινγκ, με τους μισούς σινεφίλ να ψάχνουν (και τότε το ίντερνετ δεν ήταν όπως το τυρί δανίας που μπορούσες να το βρεις παντού (εκτός από τη Δανία, εκεί κάτι είχε παίξει με τον Άμλετ) ή και να το καλλιεργήσεις μόνος σου αφήνοντας την πίτσα χατ μαζί με το πτώμα του ντελιβερά για κάποιο διάστημα έξω από το ψυγείο - άλλωστε δεν χωρούσαν αμφότερα, εκτός αν διατηρούσες κρεοπωλείο αλλά πόσοι κρεοπώληδες εκείνη την προ διαδικτύου εποχή ήταν ταυτοχρόνως σινεφίλ; Και όσοι ήταν θα έλεγα κρίνονται ως ύποπτοι) τι είναι τσαλαπετεινός και τι ο/η/το Yόμινγκ.

Αλλά το δέντρο το χάνει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης με το επίσης επικό επίθετο, οπότε σας δικαιολογώ.

Επειδή, όμως, έπαθα και έμαθα να πω πως επειδή ακριβώς ένιωθα πως χάνω κάπως την ικανότητά μου να προσεγγίζω το αδύναμο φύλο, όπως χάνεται ενίοτε η τυφλή γραφή στα πλήκτρα πληκτρολογίου ή η ικανότητα να κοιμάσαι στο σινεμά, στις βαθιές του πολυθρόνες με το dolby κυματισμό να σου χαϊδεύει τα αυτιά, θα πρέπει να σημειώσω ότι εγώ, όταν άκουσα τον τίτλο, αμέσως σκέφτηκα πως είναι μία καλή ευκαιρία να επαναπροσεγγίσω το ωραίο φύλο, με τον τρόπο που σκέφτεται κανείς ότι πρέπει να αγοράσει κουλούρι με φιλαδέλφεια και σολομό όταν ακούει το eye of the tiger.

Έτσι, έχοντας κατά νου τον τίτλο και διαβάζοντας την υπόθεση της ταινίας, έκρινα σκόπιμο να πλησιάσω την Ιωάννα, μία φοιτήτρια ΦΠΨ (και εκείνη την εποχή, προ διαδικτύου, θα πρέπει να σημειώσω πως κανείς δεν γνώριζε τι σημαίνει το Φ τι το Π και τι το Ψ, με αποτέλεσμα όλοι να θεωρούν ότι το συγκεκριμένο τμήμα βρίσκεται στην Πάντειο, μία σχολή περίφημη για τον ανύπαρκτο λόγο ύπαρξής της - ανύπαρκτο σε τέτοιο βαθμό που πολλοί καθηγητές της με πρώτο και καλύτερο τον Σημίτη, να αποδίδουν αυτόν τον λόγο ύπαρξης σε ούτε λίγο ούτε πολύ το πρώτο κινούν, δλδ να ταυτίζουν ύπαρξη και λόγο ύπαρξης με αποτέλεσμα να προχωρούν σε μία οντολογική παράκαμψη που με οδήγησε να περιμένω, αρχικά, την Ι, στη Συγγρού αντί στου Ζωγράφου, εκεί που στρίβει το 040). Τελικά ένας φιλάνθρωπος ταρίφας με οδήγησε στου ζωγράφου έχοντας προφανώς και αυτός φιλοσοφικές και φιλολογικές ανησυχίες αλλά περισσότερο ενθουσιασμένος με τα 608 220 και 221 που, όπως μου είπε, όταν δεν είχε πελάτες ή δεν είχε πελάτες που συμμερίζονταν τις ανησυχίες του αυτές (και κατά συνέπεια συμφωνούσαν μαζί του να μην πάνε εκεί που ήθελαν αρχικά) έπαιρνε το κατόπι για να θαυμάζει τις φοιτήτριες που ανεβοκατέβαιναν σε αυτά τα μέσα μαζικής ματαιότητας και βαριάς βιομηχανίας πτυχιούχων που έμελλε να στελεχώσουν τον ε κ π λ η κ τ ι κ ό θεσμό κρατικής χείρας που ονομάζεται ΕΣΔΔΑ - ή κάπως έτσι. Ευρωπαϊκή Σχολή Δικαιωμάτων Διοίκησης του Ανθρώπου ή κάτι παρόμοιο

Ούτε λίγο ούτε πολύ, έχοντας βουρτσίσει καλά τα δόντια μου αλλά προσπαθώντας να αποφύγω και αυτό το ντεκαβλέ χαμόγελο που δημιουργεί η έλλειψη καφεΐνης, πλησίασα την Ι και της είπα

Θέλεις να πάμε να δούμε τον Τσαλαπετεινό του Yόμινγκ;

Η Ι. που τότε μεσουρανούσε, όπως αρκετές φοιτήτριες της Παντείου (αν και όπως είπαμε φοιτήτρια ΦΠΨ), στον Μαζώ, με κοίταξε με την απορία που αντίκρισα πρώτη φορά βαθιά μέσα στο βλέμμα του Γκορμπατσώφ και που δημιούργησε τον περίφημο όσο και ύποπτο λεκέ στην καράφλα του. Μάλιστα, δεν μίλησε καν καθιστώντας πρόδηλο στον ουδέτερο παρατηρητή αλλά όχι και στον ερωτευμένο μαζί της σινεφίλ άεργο, πως έχει όλα τα φόντα να βρεθεί ανάμεσα στις καλύτερες της Παντείου, δλδ να κερδίσει κάποιο τίτλο στα καλλιστεία. Αυτή η παρατήρηση (ότι οι φοιτήτριες της Παντείου σε μεγάλο ποσοστό σε σχέση με άλλες σχολές θριαμβεύουν σε καλλιστεία) δεν είναι δική μου καθώς μετά την εμπειρία της Ι δεν πάτησα πάλι στην Πάντειο αλλά ούτε και στο ΦΠΨ, τουλάχιστον μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος.

Το πρόβλημά μου δεν ήταν πότε η απόρριψη, ήταν πάντα κάτι που με έκανε να γίνομαι καλύτερος. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι μετά, στα σφαιριστήρια, όσους και αν ρώτησα δεν γνώριζαν ούτε τι είναι ο Τσαλαπετεινός ούτε ο/η/το Yόμινγκ.

Και πολύ περισσότερο δεν γνώριζαν ποιος είναι ο Ινδαρές.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Ινδαρές θα μπορούσε να αποκομίσει από αυτή την εμπειρία ένα καλό πλοτ για επόμενη ταινία του, τον Έλληνα Πληροφοριοδότη θα έλεγα εγώ, με την αστυνομικό-Καλό γουίλ χάντινγκ που στην πραγματικότητα είναι μέλος της συμμορίας του (βάλτε όποιον θέλετε, ο Βαλαβανίδης σε ρόλο Νίκολσον ίσως;) να infiltrate στην αστυνομία και τον αναρχοσυμμορίτη τύπο Ντι Κάπριο που στην πραγματικότητα είναι όργανο της τάξεως και infiltrate στη συμμορία του Βαλαβανίδη. Ο έρωτας αυτός που θα δημιουργείτο θα προοιώνιζε ίσως με κάποιο τρόπο το Ελληνικό Χρηματιστήριο αλλά και την προσπάθεια (αρκετά παρωχημένο αυτό αλλά οπωσδήποτε έχον γκελ στους σινεφίλ) ετυμολόγησης του όρου προοιωνίζω κλπ. Όπως εν συντομία παρατηρώ https://e-didaskalia.blogspot.com/2018/ ... ost_2.html ΛΑΘΟΣ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΟΙΟΝΙΖΩ εκτός αν έχει να κάνει με τον Ιωνισμό δλδ την κάθαρση της ατμόσφαιρας από τη διδασκαλία των Προσωκρατικών - αλλά I digress - Ο Ρένος Χαραλαμπίδης θα ήταν ο Ντι Κάπριο, οκ προφανώς θα ήταν η Βολιώτη η αστυνόμος δεν γίνεται άλλωστε αλλιώς, και οκ καταλάβαμε ο Άλκης Κούρκουλος ο Μάρκι Μαρκ.

Επίσης, το θέμα θα έπρεπε να είναι στα καλλιτεχνικά και γι αυτό, επειδή fiat, το κάνω ένα copy-paste από το σημείο που το έχω, δλδ ως απάντηση στο Εσωτερική Πολιτική, και το πάω στα αγαπημένα μου Κινηματογράφος κλπ. Στο Εσωτερική Πολιτιλή θα επανέλθω για να γράψω για την Πάντειο και τις οδυνηρές της συνέπειες στην Ελληνική Κοινωνία κάποια άλλη στιγμή. Κλείνω δε κάπως απότομα διότι θέλω να πάω να πάρω ψωμί.

Επίσης θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αφορμή για αυτές τις σκέψεις που δεν ήταν το απλό και το οποίο πάλι απ' ό,τι είδα δεν έγραψε κάποιος στο νήμα, δλδ σε κάποια σινεφίλ όργανα απλώς να μην άρεσε η ταινία (αν και απ' ό,τι γνωρίζω το καλτ στάτους της έγκειται ότι δεν την έχει δει κανείς) και να αποφάσισαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους (αυτό είναι κάπως οξύμωρο καθότι ήδη τον έχουν υπό μία έννοια).

Δεν επικροτώ τη βία από όπου και αν προέρχεται και κυρίως όπου και αν κατευθύνεται, αλλά οι λόγοι αισθητικής θα ήταν κάτι στο οποίο δεν θα υποχωρούσα.

Γι αυτό άλλωστε και σύμφωνα με κάποιες εκδοχές της ιστορίας (την οποία γράφουν οι νικητές κλπ, και στη συγκεκριμένη περίπτωση γράφω εγω) εγώ ήμουν που έριξα τη χυλόπιτα στην κάργια, η οποία όλως τυχαίως μετά έδρεψε δάφνες τόσο στον χώρο των καλλιστείων όσο και της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης στην οποία σύχναζα για κάποιο διάστημα για την Μέλπω -

αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία

Το προυφρήντιν είναι κάπως εκ του προχείρου αλλά πρέπει α να πάρω ψωμί β να στείλω πάλι στα άδυτα του υποσυνειδήτου το φάντασμα της Ι

Ο λόγος που ψιλοσκιάζομαι όταν ακούω "νέος ελληνικός κινηματογράφος" είναι κάτι τρελόπουλα όπως ο τσαλαπετεινός.

Per se δεν με απωθεί ο νέος ελληνικός κινηματογράφος - σίγουρα δεν με απωθούσε όταν πήγαινα να δω ταινίες με τη Διδασκάλου - αλλά και επίσης το βλέπω ως μία καλή αφορμή να πω σε κάποια να πάμε για να δούμε την ταινία, επειδή γνωρίζοντας πως η ταινία δεν θα βλέπεται, και θα έχει σκοτάδι κλπ, με κάποιο τρόπο μπορεί να βγάλουμε τα μάτια μας. Έτσι είχα πει κάποτε στην Έλενα πχ να πάμε στο Ο Γουάλας και ο Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο, έχοντας δύο πράγματα κατά νου α) το ότι θα μπορούσα να δω χωρίς ενοχές και με υπότιτλους (όπως πρέπει να βλέπεται δλδ ένα ανιμέησηον) την ταινία (με υπότιτλους για κάποιο λόγο τα δείχνουν πολύ νωρίς και αυτό σημαίνει ότι πέρα από εμένα θα υπάρχουν μόνο παιδιά και μάνες (και αυτό μου δημιουργεί το άγχος ότι μπορεί να νομίσουν ότι δεν πάω να δω την ταινία, λχ αυτό είχε συμβεί με το Οι κότες το σκασαν που το είχα δει πίσω πίσω και έφυγα τρέχοντας μόλις τελείωσε διότι φοβήθηκα πως η παρουσία μου σε ένα ανημέησηον με έναν τέτοιο τίτλο θα με έκρινε ύποπτο τοξικού κάτι κλπ) β) την Έλενα. Η Έλενα δεν είχε δεχτεί διότι προτιμούσε τον Μαζώ.

Όπως και να χει θα ήθελα εν είδει σκωληκοειδίτιδος να μοιραστώ ακόμη κάποιες σκέψεις που έκαμα οδηγώντας προς τον φούρνο.

Αυτές οι σκέψεις σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έχω ακόμη μάθει πώς ενεργοποιούνται οι υαλοκαθαριστήρες και το γεγονός ότι η βροχή μαστίγωνε το καπώ και ο άνεμος λυσσομάνα μου ένα κολάν που κρατούσε μία ομπρέλα με έκαναν να ακούσω έναν γδούπο. Ήταν άραγε άνθρωπος ή ζώο; Συνέχισα την οδήγηση αμέριμνος, γνωρίζοντας πως ούτως ή άλλως θα κοίταζα στα τοπικά νέα αν κάποιος ή κάποια ασυνείδητος ασυνείδητη οδηγός είχε εγκαταλείψει αβοήθητο το θύμα του στη μέση του πεζοδρομίου.

Ούτως ή άλλως είναι δύσκολο να εξακριβώσει κανείς την ταυτότητα του αυτοκινήτου στην ορεινή κοινότητα που ζω. Πρώτον διότι κανένα αυτοκίνητο δεν έχει πινακίδα με τον ίδιο τρόπο που κανείς οδηγός δεν έχει άδεια οδήγησης - we barely have ταυτότητα. Έπειτα, διότι ακόμη και αν με κάποιο τρόπο διαπίστωναν την ταυτότητα του αυτοκινήτου, δεν είναι σίγουρο ότι θα επρόκειτο για το δικό μου - στην ορεινή κοινότητα που ζω καθώς ισχύει ακόμη το αμέντμεντ αφήνουμε όλοι ξεκλείδωτα τα αυτοκίνητα με αποτέλεσμα πολύ συχνά να πηγαίνουμε στις δουλειές μας με εκείνο του γείτονα. Ακόμη όμως και αν υποθέσουμε πως θα έβρισκαν ότι πράγματι το αυτοκίνητο ήταν δικό μου ή ότι το αυτοκίνητο που είχε προκαλέσει το ατύχημα οδηγείτο από εμένα μέσω καμερών - ε κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην ορεινή κοινότητα που ζω καθώς όλες οι κάμερες είναι τεχνηέντως στραμμένες προς τα διαμερίσματα που νοικιάζουν φοιτήτριες, όχι προς τον δρόμο.

Αυτό βέβαια προκαλεί το παράδοξο, τις Κυριακές τα μεσημέρια, πέρα από τους ντόπιους χούλιγκαν, που είναι αναγκασμένοι να παρίστανται στο αστυνομικό τμήμα, να μαζευόμαστε και αρκετοί αθώοι (τουλάχιστον αθώοι χουλιγκανισμού) για να βλέπουμε όλοι μαζί, χούλιγκαν, αθώοι αλλά και οι αστυνομικοί τις βιντεοκασέτες με τις φοιτήτριες. Βέβαια κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς σπουδάζουν, πολύ πιθανώς ούτε και οι ίδιες, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν στερεί τη χάρη με την οποία περιφέρουν τα κορμιά τους μπροστά στα μάτια μας όπως ακριβώς δεν στερεί και από το αγαπημένο μας εκπαιδευτικό μοντέλο τον τίτλο του επιτυχημένο (και πράγματι θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι, αν αναλογιστούμε πόσα τοπ βγήκαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια).

Όπως και να έχει επειδή I digress θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει, Γιατί δεν πήγες με το άτι σου να πάρεις ψωμί;

Εύλογη η απορία, αλλά θα πρέπει να σημειώσω πως στην ορεινή κοινότητα που ζω η πρόοδος δεν έχει φτάσει ακόμη, υπάρχουν ακόμη Ινδιάνοι αουτ δεαρ ιν δε γουάιλντερνες με αποτέλεσμα η μετάβαση μου στον φούρνο με άλογο να κρύβει τον κίνδυνο να αναγκαστώ να τους επιτεθώ αν πάρω χαμπάρι κάποιον που έχει απομείνει για να τελειώνουμε με δάφτους

Όμως ας προχωρήσω στις σκέψεις που έκανα

Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος θα ήταν, τουλάχιστον το τρυφερό 95, μία αφορμή να γράψω στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ (έτρεφα τότε το όνειρο να γίνω συντάκτης του ΣΙΝΕΜΑ), όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά για να γνωρίσω την Μάριον

Βέβαια, δεν γνωρίζω αν και η Μάριον Μιχελιδάκη είχε πάει τότε στο ΣΙΝΕΜΑ, ίσως πήγε αργότερα δλδ, αλλά όπως και να έχει θα ήμουν εκεί να την περιμένω με ανοιχτές αγκάλες (άλλωστε, δεν θα είχα και κανένα ιδιαίτερο ανταγωνισμό, το ΣΙΝΕΜΑ αποτελείτο κυρίως τότε από οικογενειάρχες και). I could have saved her. Πλέον την τελευταία φορά που την είδα νομίζω περιφερόταν στο ΟΠΕΝ στις 4 τα ξημερώματα - είχε τελειώσει το Έλιεν και έκαμνα ζάπιν.

Θα προτιμούσα να την έβλεπα έστω και τώρα, στη Μβλη, την πλατεία εκείνη που κάποτε ισοπέδωσε τα όνειρά μου με την Κλυταιμνήστρα - αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Εκείνη την εποχή ή στο ΣΙΝΕΜΑ θα έγραφα ή στο ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΜΕΤΑΛΧΑΜΜΕΡ - Κ στο ΧΜΜΧ δεν υπήρχαν γυναίκες, σίγουρα δεν υπήρχε η Μάριον. Υπήρχε σίγουρα η Τζέην Σαμπανίκου, η Πόπη Στέφα, και η Μαρία Ευθυμιάτου.

Η Τζέην Σαμπανίκου όμως ήταν πολύ wild για τα γούστα μου, μου θύμιζε τζόαν τζετ ντορό τέτοια πράγματα και εγώ, ναι μπορεί να είμαι ό,τι είμαι, ένα επιτυχημένο στον τομέα του αναφάν γκατέ,αλλά οπωσδήποτε ποτέ δεν ήμουν ροκ σταρ.

Η Πόπη Στέφα είχε μία στήλη το forgotten jewels με τον άντρα της, πολύ καλή στήλη, την οποία όμως ως νεαρός δεν διάβαζα διότι τότε όποτε άκουγα jewels σκεφτόμουν στήθη και δεν καταλάβαινα πού ακριβώς κρύβονταν αυτά στη στήλη - εννοώ έπρεπε να τα βλέπω κάπου οπότε προσπερνούσα (αυτοί εννοούσαν σπουδαίους δίσκους μου είπαν αργότερα με αυτό το forgotten jewels εγώ κτλβνα της Σοφία Λόρεν)

Ένιγουεη

Έμενε η Ευθυμιάτου - που ποτέ δεν είδα φωτο της, το μόνο που θυμάμαι είναι ένα γράμμα, κάτι σατανιστών, που είχαν απειλήσει το μαράκι ότι θα κάνουν τη Βουλιαγμένη κυριολεκτικά Βουλιαγμένη. Τότε είχε ακουστεί κάπως ότι με τη δύναμη της μαύρης μαγείας κλπ θα σας πνίξουμε, αλλά μόνο αργότερα κτλβα ότι η ΕΥΔΑΠ είναι σατανιστικός οργανισμός. Τότε μόνο κτλβα ότι οι πέντε που έβλεπα κάθε φορά σε τρύπα της ΕΥΔΑΠ έθαβαν πτώματα για να βουλώνουν υδρορροές. Αλλά γι αυτή τη συνωμοσία κάποια άλλη φορά.

Όπως και να έχει - και όπως έβλεπα τα πράγματα, ο ΝΕΚ, νέος ελ κινηματογράφος, με οδηγούσε είτε στην αγκαλιά της Μάριον είτε στην αγκαλιά του Χάκου Περβανίδη (υπό την έννοια ότι εγώ δεν θα ρίσκαρα τον κώλο μου για το μαράκι, πού να μπλέκεις με Δημόσιες Υπηρεσίες Μαύρης Μαγείας, οπότε έμενε ο Χάκος και οπωσδήποτε έπρεπε και εγώ με κάποιο τρόπο να αποκατασταθώ).

Τελικά, όμως, και ζυγίζοντας καλά τις πιθανότητες αποφάσισα απλώς να σταματήσω να ακούω μέταλ.

Η μάριον είναι ένα τεράστιο απωθημένο, και όσες φορές και αν μίλησα μαζί της και οτιδήποτε και αν είπαμε το γνωρίζει κατά βάθος και η ίδια

I could have saved her

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι εγώ που θα μιλήσω απαξιωτικά για τον ΝΕΚ. Σε καμία. Αυτό που με θλίβει είναι οι ousted possibilities που είδα να χάνονται όπως δάκρυα στη βροχή. Διότι και εγώ προσπάθησα. Αν μη τι άλλο προσπάθησα παρόλο που συχνά με αποσπούσαν από τον στόχο μου τα μπούστα.

Πήγα και εγώ σε ερασιτεχνικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες. Εκεί ανακάλυψα τη χαμένη προοπτική της κάμερας. Εκεί ανακάλυψα τον Κίρκεγκωρ, τι εννοεί με το "freedom's actuality as the possibility of possibility," όπως λέει και το wiki. Εκεί ανακάλυψα τα βρώμικα. Και κυρίως εκεί ανακάλυψα τη χαμένη ευκαιρία του ΝΕΚ.

Διότι στους αγώνες ποδοσφαίρου των ερασιτεχνικών κατηγοριών βλέπεις τα πάντα. Εκτός από ποδόσφαιρο και γυναίκες βέβαια. Και ένα σκηνοθετικό μάτι καλό, ένα μάτι-κάμερα θα μπορούσε να έχει γυρίσει την απόλυτη ταινία, αυτή που θα έκανε την ορεινή κοινότητα στην οποία ζω τη σινετσιτά της Ελλάδας.

Αυτό το είχε υποπτευτεί, τότε, ο Περράκης, όταν στο Λούφα και Παραλλαγή έβαλε τους τεχνικούς να βάλουν τους ποδοσφαιριστές να ξαναπαίξουν τη φάση για να την κινηματογραφήσουν αφού την είχαν χάσει, αλλά δεν... δεν το τόλμησε; δεν το αντιλήφθηκε; ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του; Δεν γνωρίζω.

Ένας ερασιτεχνικός ποδοσφαιρικός αγώνας που θα κινηματογραφείτο εξολοκλήρου θα δημιουργούσε μία ταινία/ντοκιμαντέρ, ένα mockumentary, a blurred line between reality and fiction που θα κατοχύρωνε τη σημαντική θέση της ορεινής μου κοινότητας στο παγκόσμιο στερέωμα.

Η διάρκειά του θα ήταν 105 λεπτά, καθώς θα συμπεριλαμβανόταν και το ημίχρονο. Αν ήθελε να είναι action mockumentary ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να αφαιρέσει το ημίχρονο ώστε να έχει ένα συμπαγές ενενηντάλεπτο απόλυτης και πυκνής δράσης όπου οι ποδοσφαιριστές θα προσπαθούσαν να βγουν αλώβητοι ο ένας από τον άλλον και το διαιτητικό τρίο να σώσει τη ζωή του. Αν επρόκειτο για μία ματιά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, τύπου Θίασος, θα μπορούσε να κινηματογραφήσει την έλευση των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι ιδίως αν ο αγώνας γίνεται Κυριακή πρωί, κάνουν ζέσταμα στο τοπικό τσιπουράδικο και εμφανίζονται μόλις λίγα λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, και έπειτα να συνεχίσει με το ημίωρο που ακολουθεί τον αγώνα και κατά το οποίο οι φιλοξενούμενοι είναι κλεισμένοι στα αποδυτήρια τα οποία απειλούν να γκρεμίσουν οι οπαδοί των γηπεδούχων, με πρωτοστατούντες τον τοπικό εκσκαφέα και τον τοπικό κερατά. Αν ο σκηνοθέτης ήταν αριστερίζων τύπου Κεν Λόουτς θα μπορούσε με την κάμερα να ακολουθεί έναν ή δύο working class μπαλαδόρους μέσα στο γήπεδο, με το μεγαλύτερο μέρος βέβαια της ταινίας να τους δείχνει να προσπαθούν να πάρουν ανάσα ή να φτύνουν ή να μαλώνουν με τον αντίπαλο πάγκο ή ξαπλωμένους για κανά πεντάλεπτο για να ξεκουραστούν, προσποιούμενος ο Κεν ότι υποφέρουν κάτω από τη μπότα των εργοδοτών αλλά γνωρίζοντας και ο ίδιος ότι το μόνο κάτω από το οποίο υποφέρουν είναι η ανικανότητά τους για ένα κοντρόλ τόσο στο γήπεδο όσο και στη ζωή. Αν ήταν αλμοδοβαρική η ταινία θα μπορούσε να δείχνει επί ενενήντα λεπτά τις αντιδράσεις του πολύχρωμου πλήθους, το οποίο παρουσιάζεται ιδιαίτερα ευφυέστατο και πρωτότυπο όταν είναι να επιτεθεί λεκτικά στους διαιτητές και αντίπαλους παίχτες χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς από την τοπική κουζίνα για τις ιδιότητες τους (γουρνοπούλα, παχύ, πρόβειο κλπ.), ενίοτε καταφεύγοντας σε απειλές εναντίον του σογιού τους, απειλές που θα δίσταζε εν μέρει να πραγματοποιήσει γνωρίζοντας πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα

Οι ηθοποιοί προφανώς θα ήταν ερασιτέχνες και όμως τόσο επαγγελματίες, σαν σε ταινία του Παζολίνι (πώς το είχε πει και ο Όρσον, οι Ιταλοί είναι όλοι ηθοποιοί γι' αυτό ο Παζολίνι χρησιμοποιούσε ερασιτέχνες; ε κάτι παρόμοιο), ενώ οι τόποι θα έμοιαζαν desolate σαν τους μεγάλους δρόμους που διασχίζουν οι ήρωες του Βέντερς στην Αμερική - ένα εσωτερικό ρόουντ μούβι χωρίς κανένα τέρμα πέρα από έναν χοντρό που τον έβαλαν εκεί επειδή έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει από αυτό το αυτο-ομολογητικό, ενδο-διηγητικό, οιονεί προυστιανό ενενηντάλεπτο χωρίς να κινείται, ενθυμούμενους το άρωμα όχι κάποιου μαντλέν βέβαια αλλά του μπουμπαριού και μεθυσμένος με τον τρόπο παραγωγής.

Και όμως - κανένας δημιουργός του ΝΕΚ δεν σκέφτηκε να γυρίσει ταινία την ομάδα της ορεινής μου κοινότητας, κανείς δεν θέλησε να απαθανατίσει μία στιγμή αιωνιότητας που εμπεριέχει εντός της όλες τις σβούρες που θα έκαμνε ο πλανήτης βλέποντάς μας στη μεγάλη οθόνη