έβγαλε ο κ. Παναγιώτης Στραβαλέξης το Birdman της ψωροκώσταινας του 2022;
Δημοσιεύτηκε: 07 Νοέμ 2022, 01:07
τηρουμένων των αναλογιών, μάλλον ναι
ο στίχος "έτρωγα μερέντες και δεν έπλενα τα δόντια μου" μπορεί αρχικώς να δίνει μία ανάλαφρη διάσταση σαν τραγουδάκι του Jon Lajoie που θα ανέβαζε ο Σατανικός Εγκέφαλος, και σαφέστατα η θεατρικότητα και η υπερβολή της περσόνας του Τάκι Τσαν δεν βοηθούν στο να στοιχειοθετηθεί μια κοινωνιολογική ανάλυση, αλλά ένας ψύχραιμος παρατηρητής θα βρει πολλές ομοιότητες με την ταινία που ανέστησε την καριέρα του Μάικλ Κίτον (ή έζησε όλη την ζωή του προκειμένου να προκύψει αυτή η ταινία; κανείς δεν ξέρει)
σε πόσα βίντεο κλιπ λαϊκής ή λαϊκοφανούς μουσικής θα δεις την οικεία σε όλους μας σκηνή να περνάει μουλωχτά πίσω από άλλον στον έλεγχο εισιτηρίων - και τον πιτσιρικά να το τραβάει με το κινητό; Κατάθεση ψυχής ή σεναριακό τερτίπι; Νέος ρόλος ή απουσία ρόλων; δεν έχει πολύ σημασία εν τέλει. Βυθίστηκα στην πολυθρόνα και ξαναγύρισα πίσω στο σινεμά την στιγμή που ο Birdman έκρουε τα πληγωμένα του φτερά σε κάποια ταράτσα της Νέας Υόρκης και οι ιαχές του πλήθους πλήγωναν όσο και πότιζαν ηδονή το μυαλό του.
από πρώτος τελευταίος, τραγούδησα μαζί του, ρουφώντας τον φραπέ μου και βάζοντας ξυπνητήρι για την ανυπόμονη Δευτέρα.
ο στίχος "έτρωγα μερέντες και δεν έπλενα τα δόντια μου" μπορεί αρχικώς να δίνει μία ανάλαφρη διάσταση σαν τραγουδάκι του Jon Lajoie που θα ανέβαζε ο Σατανικός Εγκέφαλος, και σαφέστατα η θεατρικότητα και η υπερβολή της περσόνας του Τάκι Τσαν δεν βοηθούν στο να στοιχειοθετηθεί μια κοινωνιολογική ανάλυση, αλλά ένας ψύχραιμος παρατηρητής θα βρει πολλές ομοιότητες με την ταινία που ανέστησε την καριέρα του Μάικλ Κίτον (ή έζησε όλη την ζωή του προκειμένου να προκύψει αυτή η ταινία; κανείς δεν ξέρει)
σε πόσα βίντεο κλιπ λαϊκής ή λαϊκοφανούς μουσικής θα δεις την οικεία σε όλους μας σκηνή να περνάει μουλωχτά πίσω από άλλον στον έλεγχο εισιτηρίων - και τον πιτσιρικά να το τραβάει με το κινητό; Κατάθεση ψυχής ή σεναριακό τερτίπι; Νέος ρόλος ή απουσία ρόλων; δεν έχει πολύ σημασία εν τέλει. Βυθίστηκα στην πολυθρόνα και ξαναγύρισα πίσω στο σινεμά την στιγμή που ο Birdman έκρουε τα πληγωμένα του φτερά σε κάποια ταράτσα της Νέας Υόρκης και οι ιαχές του πλήθους πλήγωναν όσο και πότιζαν ηδονή το μυαλό του.
από πρώτος τελευταίος, τραγούδησα μαζί του, ρουφώντας τον φραπέ μου και βάζοντας ξυπνητήρι για την ανυπόμονη Δευτέρα.