άντληση λαγνείας επί τω έργω
Δημοσιεύτηκε: 04 Νοέμ 2022, 14:33
περπατούσα σήμερα το πρωί αξημέρωτα στην Απόλλωνος στο Σύνταγμα γυρίζοντας από το The Marblous Athens - μια βραδιά πάθους με την Χ. και την εξαδέλφη της Μ.
άξαφνα θυμήθηκα τις βόλτες που κάναμε οικογενειακώς στα μικράτα μου στους λαϊκούς πεζόδρομους του Κεφαλαρίου και της Εκάλης, όπου το λεγόμενο γρήγορο φαγητό έξω σήμαινε -πέραν του ότι η υπεύθυνη της κουζίνας από το υπηρετικό προσωπικό είχε ρεπό- μια ευκαιρία να ρθούμε πιο κοντά μεταξύ μας, να πούμε μια εγκάρδια κουβέντα με τον πωλητή, να κάνουμε μια αυθόρμητη στάση στην πολύβουη λεωφόρο, αποσπώντας για λίγο το βλέμμα μας από τις κουρτίνες Καλογήρου, τις παριζιάνικες τσάντες και τα κρύσταλλα βοημίας.
Είχα ακόμα στο στόμα μου την γεύση από το αιδοίο της Σ. και θέλησα να το ξεπλύνω με κάτι πικάντικο. Σταμάτησα με την νοσταλγία να σχηματίζει τα πρώτα αναπόφευκτα βουβά δάκρυα στο πρόσωπό μου, σε ένα γκούντυς, το οποίο πέραν της μακροχρόνιας εμπειρίας του στον τομέα της εστίασης, έχει αφήσει ήδη το στίγμα του στο γαστρονομικό παρόν ,με αναβάθμιση κάποιων καταστημάτων του σε μπέργκερ χάους. Με τρεμάμενο από την συγκίνηση (αλλά και από το ολονύκτιο στήσιμο για φίστινγκ της Λ.) χέρι έδειξα στην ταμία το λιτό αλλά γεμάτο νόημα πρωινό μου: μία μεγάλη πατάτες με άφθονη κέτσαπ και ένα χάμπουργκερ γαλοπούλας. 'Ετρεξα προς το τραπέζι με την ίδια ανυπομονησία σαν να είχα να ανοίξω το kid s Κουτί μου σαν μπόμπιρας, αγνοώντας μαγικά τα αρθριτικά και την οστεοπόρωση που μοιραία με συνοδεύουν στην γεμάτη δυσκολίες αλλά και απείρως σοφότερη ηλικία των 26.
Κάθε μπουκιά και ανάσταση, κάθε ρέψιμο και μυσταγωγία, κέτσαπ αφημένη δεν έμεινε και η πλάση όλη εκστατική στον ορίζοντα.
Κατηφορίζοντας προς το σπίτι για να κάνω ένα ντουζ (δεύτερο μετά το γκόλντεν), πήρα και μια μπάρα δημητριακών από ξηροκαρπάδικο, χωρίς γλουτένη. Ή με; δεν θυμάμαι αλλά θέλει βελτίωση. Βέβαια αν ήταν εύκολο να φτιάξεις μια αχτύπητη λιχουδιά....ε δεν ξέρω. Αλλά δεν είναι. Είναι; Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω για να μάθω. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, υπάρχει μόνο το μπροστά (υγ Η Φ. διαφωνεί)
άξαφνα θυμήθηκα τις βόλτες που κάναμε οικογενειακώς στα μικράτα μου στους λαϊκούς πεζόδρομους του Κεφαλαρίου και της Εκάλης, όπου το λεγόμενο γρήγορο φαγητό έξω σήμαινε -πέραν του ότι η υπεύθυνη της κουζίνας από το υπηρετικό προσωπικό είχε ρεπό- μια ευκαιρία να ρθούμε πιο κοντά μεταξύ μας, να πούμε μια εγκάρδια κουβέντα με τον πωλητή, να κάνουμε μια αυθόρμητη στάση στην πολύβουη λεωφόρο, αποσπώντας για λίγο το βλέμμα μας από τις κουρτίνες Καλογήρου, τις παριζιάνικες τσάντες και τα κρύσταλλα βοημίας.
Είχα ακόμα στο στόμα μου την γεύση από το αιδοίο της Σ. και θέλησα να το ξεπλύνω με κάτι πικάντικο. Σταμάτησα με την νοσταλγία να σχηματίζει τα πρώτα αναπόφευκτα βουβά δάκρυα στο πρόσωπό μου, σε ένα γκούντυς, το οποίο πέραν της μακροχρόνιας εμπειρίας του στον τομέα της εστίασης, έχει αφήσει ήδη το στίγμα του στο γαστρονομικό παρόν ,με αναβάθμιση κάποιων καταστημάτων του σε μπέργκερ χάους. Με τρεμάμενο από την συγκίνηση (αλλά και από το ολονύκτιο στήσιμο για φίστινγκ της Λ.) χέρι έδειξα στην ταμία το λιτό αλλά γεμάτο νόημα πρωινό μου: μία μεγάλη πατάτες με άφθονη κέτσαπ και ένα χάμπουργκερ γαλοπούλας. 'Ετρεξα προς το τραπέζι με την ίδια ανυπομονησία σαν να είχα να ανοίξω το kid s Κουτί μου σαν μπόμπιρας, αγνοώντας μαγικά τα αρθριτικά και την οστεοπόρωση που μοιραία με συνοδεύουν στην γεμάτη δυσκολίες αλλά και απείρως σοφότερη ηλικία των 26.
Κάθε μπουκιά και ανάσταση, κάθε ρέψιμο και μυσταγωγία, κέτσαπ αφημένη δεν έμεινε και η πλάση όλη εκστατική στον ορίζοντα.
Κατηφορίζοντας προς το σπίτι για να κάνω ένα ντουζ (δεύτερο μετά το γκόλντεν), πήρα και μια μπάρα δημητριακών από ξηροκαρπάδικο, χωρίς γλουτένη. Ή με; δεν θυμάμαι αλλά θέλει βελτίωση. Βέβαια αν ήταν εύκολο να φτιάξεις μια αχτύπητη λιχουδιά....ε δεν ξέρω. Αλλά δεν είναι. Είναι; Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω για να μάθω. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, υπάρχει μόνο το μπροστά (υγ Η Φ. διαφωνεί)
