Phorum.com.gr

neon imposter έγραψε: 27 Σεπ 2022, 11:07 In youth when I did love, did love, / Methought it was very sweet, θα τραγουδήσεις κάποτε και εσύ, ως νεκροθάφτης του έρωτα που θα έλεγε και ο Ζαρτρ, μνημονεύοντας τους στίχους από τον Άμλετ. Ως τότε, θα αντικαθιστάς τις χυλόπιτες που τρως με αγαπημένα albums που αγόρασες και έλιωσες για να ξεχάσεις την κάργια.

Όμως, πλέον, δεν γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει. Όταν το 2000 όλα έγιναν ψηφιακά, ο δίσκος σταμάτησε να γυρίζει στο πικ-απ όπως ο έρωτας σταμάτησε να σε στροβιλίζει όπως τον δίσκο - όπως σωστά σημείωνε ο Adam Ant ήδη από πολύ πιο πριν.

Διότι πιο πριν - είχες το προνόμιο να αντικαθιστάς το αντικείμενο του πόθου σου με το άλλο αντικείμενο του πόθου σου, τη μουσική. Να πώς:

Κάποτε, στο Ποπ κ Ροκ, διάβασα μία στήλη όπου ένας συντάκτης του περιοδικού απαντούσε σε έναν αναγνώστη. Ο εν λόγω αναγνώστης (αν δεν τον έλεγαν Μπάμπη, θα μπορούσε πάντως) γούσταρε μία κοπέλα (αν δεν την έλεγαν Σούλα, θα μπορούσε πάντως). Εν ολίγοις, ο Μπάμπης έλεγε τον πόνο του - "εγώ, συντάκτα υποκριτή, όμοιέ μου, αδερφέ μου, γούσταρα τη Σούλα. Της έκανα κόρτε προ-ψηφιακό και έμαθα πως αυτή γούσταρε τους New Order. Και λέω, ο Μπάμπης είναι χειρότερος των New Order; Οπότε λέω ας αγοράσω κανά δίσκο τους. Και τι έγινε συντάκτα; Μου άρεσαν και εμένα οι NO! Αλλά, τελικά, και για να κάνω a long story short, δεν άρεσα εγώ στη Σούλα και έμεινα με τους NO στο χέρι, τι να κάνω;

Και ο σοφός συντάκτης είπε, παρουσιάζοντας τους δίσκους των NO, ότι ο Μπάμπης κάποια στιγμή θα ανακαλύψει ότι NO > Σούλα, διότι Σούλες θα υπάρχουν και άλλες στη ζωή του Μπάμπη, αλλά NO;

Τι έλεγε ο συντάκτης δεν γνωρίζω, καθότι και εγώ δεν μπορώ να πιστέψω, όσο και αν τραγουδάω σαν νεκροθάφτης-Aged Lover που Renounceth Love τους στίχους, πως

μουσική > έρωτα.

Όμως, για να πω και εγώ τη δική μου εκδοχή του Μπάμπη, όταν κάποτε μου άρεσε η Κάλλη, και έφαγα τη χυλόπιτα νεαρός και άβγαλτος και είπα δεν θα αγαπήσω ποτέ πια πάλι - πήγα και αγόρασα το Unknown Pleasures και το Disintegration και επικαλούμενος πόνο ψυχικό αντί να διαβάσω Ποινική Δικονομία έβαλα στο repeat το τεράστιο πόνημα του Robert και μετά από λίγο είπα - Ποια Κάλλη, έχεις ακούσει αδερφέ το Disintegration; Και είπα Robert > Κάλλη (που ήταν και Πασόκω).

Με λίγα λόγια θέλω να πω - αντικαταστήσατε εσείς ποτέ κάποια χυλόπιτα με καμία δισκάρα αντίστοιχου επιπέδου;

neon imposter έγραψε: 27 Σεπ 2022, 11:07Με λίγα λόγια θέλω να πω - αντικαταστήσατε εσείς ποτέ κάποια χυλόπιτα με καμία δισκάρα αντίστοιχου επιπέδου;

Who is The 4th man έγραψε: 05 Νοέμ 2022, 02:34

neon imposter έγραψε: 27 Σεπ 2022, 11:07 In youth when I did love, did love, / Methought it was very sweet, θα τραγουδήσεις κάποτε και εσύ, ως νεκροθάφτης του έρωτα που θα έλεγε και ο Ζαρτρ, μνημονεύοντας τους στίχους από τον Άμλετ. Ως τότε, θα αντικαθιστάς τις χυλόπιτες που τρως με αγαπημένα albums που αγόρασες και έλιωσες για να ξεχάσεις την κάργια.

Όμως, πλέον, δεν γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει. Όταν το 2000 όλα έγιναν ψηφιακά, ο δίσκος σταμάτησε να γυρίζει στο πικ-απ όπως ο έρωτας σταμάτησε να σε στροβιλίζει όπως τον δίσκο - όπως σωστά σημείωνε ο Adam Ant ήδη από πολύ πιο πριν.

Διότι πιο πριν - είχες το προνόμιο να αντικαθιστάς το αντικείμενο του πόθου σου με το άλλο αντικείμενο του πόθου σου, τη μουσική. Να πώς:

Κάποτε, στο Ποπ κ Ροκ, διάβασα μία στήλη όπου ένας συντάκτης του περιοδικού απαντούσε σε έναν αναγνώστη. Ο εν λόγω αναγνώστης (αν δεν τον έλεγαν Μπάμπη, θα μπορούσε πάντως) γούσταρε μία κοπέλα (αν δεν την έλεγαν Σούλα, θα μπορούσε πάντως). Εν ολίγοις, ο Μπάμπης έλεγε τον πόνο του - "εγώ, συντάκτα υποκριτή, όμοιέ μου, αδερφέ μου, γούσταρα τη Σούλα. Της έκανα κόρτε προ-ψηφιακό και έμαθα πως αυτή γούσταρε τους New Order. Και λέω, ο Μπάμπης είναι χειρότερος των New Order; Οπότε λέω ας αγοράσω κανά δίσκο τους. Και τι έγινε συντάκτα; Μου άρεσαν και εμένα οι NO! Αλλά, τελικά, και για να κάνω a long story short, δεν άρεσα εγώ στη Σούλα και έμεινα με τους NO στο χέρι, τι να κάνω;

Και ο σοφός συντάκτης είπε, παρουσιάζοντας τους δίσκους των NO, ότι ο Μπάμπης κάποια στιγμή θα ανακαλύψει ότι NO > Σούλα, διότι Σούλες θα υπάρχουν και άλλες στη ζωή του Μπάμπη, αλλά NO;

Τι έλεγε ο συντάκτης δεν γνωρίζω, καθότι και εγώ δεν μπορώ να πιστέψω, όσο και αν τραγουδάω σαν νεκροθάφτης-Aged Lover που Renounceth Love τους στίχους, πως

μουσική > έρωτα.

Όμως, για να πω και εγώ τη δική μου εκδοχή του Μπάμπη, όταν κάποτε μου άρεσε η Κάλλη, και έφαγα τη χυλόπιτα νεαρός και άβγαλτος και είπα δεν θα αγαπήσω ποτέ πια πάλι - πήγα και αγόρασα το Unknown Pleasures και το Disintegration και επικαλούμενος πόνο ψυχικό αντί να διαβάσω Ποινική Δικονομία έβαλα στο repeat το τεράστιο πόνημα του Robert και μετά από λίγο είπα - Ποια Κάλλη, έχεις ακούσει αδερφέ το Disintegration; Και είπα Robert > Κάλλη (που ήταν και Πασόκω).

Με λίγα λόγια θέλω να πω - αντικαταστήσατε εσείς ποτέ κάποια χυλόπιτα με καμία δισκάρα αντίστοιχου επιπέδου;

τό έχω κάψει φιλε το Disintegration όχι μονο στο προηγ αλλά και κουβαλώντας στο δρόμο στην αμασχάλη
ενα απ'κείνα τα φορητα θηρία Hi-Fi στη διαπασων....μιλαμε για ""ξύλο"" πού φάγαμε μπαίνοντας
σε όλα τα μμμ ΟΑΣΑ-ΗΛΠΑΠ-ΗΣΑΠ-ΚΤΕΛ-ΜΕΤΡΟ-ΠΡΟΑΣΤ-ΤΡΑΜ....σε πλοία-αερόπλανα,μεχρι και σε ταξί....
καλά καί συ για ένα μπάσιμο σε πασοκατζού και για ένα μπουκέτο χειλοπιτίσιο βίωσες κατασταση τέτοια που
στανιάρησες με το Disintegration;;....πρεπει να εισαι ευαίσθητο παιδί,
εδώ εμείς μετά από κάποια νταραβέρια χρειάστηκε να στανιάρουμε με το το παρων τραγούδι.....
ενυγουέι δεν υπάρχει ισάξιο στό είδος του νομίζω συν του ότι ό Ρομπερτ Σμιθ συγκλονίζει με την ερμηνεία

neon imposter έγραψε: 05 Νοέμ 2022, 17:45

Who is The 4th man έγραψε: 05 Νοέμ 2022, 02:34

neon imposter έγραψε: 27 Σεπ 2022, 11:07 In youth when I did love, did love, / Methought it was very sweet, θα τραγουδήσεις κάποτε και εσύ, ως νεκροθάφτης του έρωτα που θα έλεγε και ο Ζαρτρ, μνημονεύοντας τους στίχους από τον Άμλετ. Ως τότε, θα αντικαθιστάς τις χυλόπιτες που τρως με αγαπημένα albums που αγόρασες και έλιωσες για να ξεχάσεις την κάργια.

Όμως, πλέον, δεν γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει. Όταν το 2000 όλα έγιναν ψηφιακά, ο δίσκος σταμάτησε να γυρίζει στο πικ-απ όπως ο έρωτας σταμάτησε να σε στροβιλίζει όπως τον δίσκο - όπως σωστά σημείωνε ο Adam Ant ήδη από πολύ πιο πριν.

Διότι πιο πριν - είχες το προνόμιο να αντικαθιστάς το αντικείμενο του πόθου σου με το άλλο αντικείμενο του πόθου σου, τη μουσική. Να πώς:

Κάποτε, στο Ποπ κ Ροκ, διάβασα μία στήλη όπου ένας συντάκτης του περιοδικού απαντούσε σε έναν αναγνώστη. Ο εν λόγω αναγνώστης (αν δεν τον έλεγαν Μπάμπη, θα μπορούσε πάντως) γούσταρε μία κοπέλα (αν δεν την έλεγαν Σούλα, θα μπορούσε πάντως). Εν ολίγοις, ο Μπάμπης έλεγε τον πόνο του - "εγώ, συντάκτα υποκριτή, όμοιέ μου, αδερφέ μου, γούσταρα τη Σούλα. Της έκανα κόρτε προ-ψηφιακό και έμαθα πως αυτή γούσταρε τους New Order. Και λέω, ο Μπάμπης είναι χειρότερος των New Order; Οπότε λέω ας αγοράσω κανά δίσκο τους. Και τι έγινε συντάκτα; Μου άρεσαν και εμένα οι NO! Αλλά, τελικά, και για να κάνω a long story short, δεν άρεσα εγώ στη Σούλα και έμεινα με τους NO στο χέρι, τι να κάνω;

Και ο σοφός συντάκτης είπε, παρουσιάζοντας τους δίσκους των NO, ότι ο Μπάμπης κάποια στιγμή θα ανακαλύψει ότι NO > Σούλα, διότι Σούλες θα υπάρχουν και άλλες στη ζωή του Μπάμπη, αλλά NO;

Τι έλεγε ο συντάκτης δεν γνωρίζω, καθότι και εγώ δεν μπορώ να πιστέψω, όσο και αν τραγουδάω σαν νεκροθάφτης-Aged Lover που Renounceth Love τους στίχους, πως

μουσική > έρωτα.

Όμως, για να πω και εγώ τη δική μου εκδοχή του Μπάμπη, όταν κάποτε μου άρεσε η Κάλλη, και έφαγα τη χυλόπιτα νεαρός και άβγαλτος και είπα δεν θα αγαπήσω ποτέ πια πάλι - πήγα και αγόρασα το Unknown Pleasures και το Disintegration και επικαλούμενος πόνο ψυχικό αντί να διαβάσω Ποινική Δικονομία έβαλα στο repeat το τεράστιο πόνημα του Robert και μετά από λίγο είπα - Ποια Κάλλη, έχεις ακούσει αδερφέ το Disintegration; Και είπα Robert > Κάλλη (που ήταν και Πασόκω).

Με λίγα λόγια θέλω να πω - αντικαταστήσατε εσείς ποτέ κάποια χυλόπιτα με καμία δισκάρα αντίστοιχου επιπέδου;

τό έχω κάψει φιλε το Disintegration όχι μονο στο προηγ αλλά και κουβαλώντας στο δρόμο στην αμασχάλη
ενα απ'κείνα τα φορητα θηρία Hi-Fi στη διαπασων....μιλαμε για ""ξύλο"" πού φάγαμε μπαίνοντας
σε όλα τα μμμ ΟΑΣΑ-ΗΛΠΑΠ-ΗΣΑΠ-ΚΤΕΛ-ΜΕΤΡΟ-ΠΡΟΑΣΤ-ΤΡΑΜ....σε πλοία-αερόπλανα,μεχρι και σε ταξί....
καλά καί συ για ένα μπάσιμο σε πασοκατζού και για ένα μπουκέτο χειλοπιτίσιο βίωσες κατασταση τέτοια που
στανιάρησες με το Disintegration;;....πρεπει να εισαι ευαίσθητο παιδί,
εδώ εμείς μετά από κάποια νταραβέρια χρειάστηκε να στανιάρουμε με το το παρων τραγούδι.....
ενυγουέι δεν υπάρχει ισάξιο στό είδος του νομίζω συν του ότι ό Ρομπερτ Σμιθ συγκλονίζει με την ερμηνεία

A trip down memory lane που λένε

Το σωτήριον 1997 κάτι τύποι από Θεσ/νίκη αποφάσισαν να κάνουν ένα αφιέρωμα στους Cure. Βασικά δεν είχαν ιδέα από το συγκρότημα, όπως πολύ περισσότερο και ο τηλεθεατής του Τζάμιν και θα πρέπει να πούμε πως ήταν προς τιμήν τους που το παραδέχτηκαν αυτό αρχίζοντας την εκπομπή. Ένας από τους δύο ήταν ο γνωστός γυμνοσάλιαγκας ο άλλος ο Βακάρος. Ο τηλεθεατής τους είχε μεν ακούσει το Wish αλλά οκ δεν ήταν προφανώς το καλύτερο του Smith, παρά το γεγονός ότι έχει το πιο αναγνωρίσιμο ίσως κομμάτι τους μέσα, και τεσπά το catching on με τη συγκεκριμένη φωνή δεν μπορεί να γίνει αμέσως

Αυτό που θα έμενε χαραγμένο στη μνήμη του τηλεθεατή ήταν, πέρα προφανώς από τα κομμάτια που δούλευαν υπογείως και υποσυνείδητα, δλδ στο απόλυτο φως του σκοταδιού, ήταν η αντίδραση των οπαδών του συγκροτήματος στην εξυπνακίστικη ατάκα του γυμνοσάλιαγκα "Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι άντρες που φοράνε μέηκ απ" (ή άντρες με κραγιόν ή κάτι τέτοιο), με τηλεφωνήματα του τύπου Ο Robert είναι πολύ πιο άντρας από εσένα (αυτό λέγεται νομίζω πρόληψη στην αφηγηματολογία)

Καθώς κάποιο διάστημα πέρασε, τα κομμάτια, σκάβοντας μέσω της φωνής (σαν άλλοι κόκορες που σκάβουν την αυγή κατά Λόρκα), έκριναν σκόπιμο να βγουν στο φως. Περίπου δηλαδή. Διότι ακόμη η ημέρα δεν είχε μεγαλώσει. Ο τηλεθεατής, σε κάποιες από τις επιδρομές στο Virgin που τότε βρισκόταν στη Σταδίου (ένας κρύος χώρος οπωσδήποτε σε σχέση με το Metropolis αλλά ένας χώρος που είχε cd και αυτός, δλδ ένας χώρος που έπρεπε να επισκεφτείς), αγόρασε το 17 Seconds. Και απλώς το έβαλε στο CD Player. Και το άκουγε κάθε πρωί γύρω στις 6 που για κάποιο λόγο σηκωνόταν, για να διαβάσει για την εξεταστική - στην πραγματικότητα σηκωνόταν για να ακούσει το 17 seconds.

Όταν η ημέρα είχε πια φτάσει, είχε δημιουργηθεί εκείνο το δάσος σταλαγμιτών ή σταλακτιτών από το οποίο δεν θα έβγαινε ποτέ - όπως άλλωστε οποιοσδήποτε άκουσε/ακούει/θα ακούσει Cure.

Μετά η υπόθεση γίνεται πάντοτε πολύ προσωπική, διότι κάθε δίσκος απλώς προσθέτει στο σκοτάδι χρώματα.

Όταν ο τηλεθεατής πχ αποφάσισε να αγοράσει το Disintegration, χμ, μόνο ο Robert μπορεί να γνωρίζει αν η Κάλη, η πασοκατζού, έπρεπε να εμφανιστεί για να μπορέσει ο ακροατής να μετουσιώσει αυτό που θα άκουγε από τον καλλιτέχνη σε κάτι ανθρώπινο - έστω πολύ ανθρώπινο, έστω πασοκικό.

Η Κάλη, από την άλλη, υπάρχει ακόμη στη μνήμη μόνο και μόνο διότι είχε την τιμή να συνδεθεί με το άλμπουμ. Την άξιζε αυτή την τιμή; Δεν νομίζω. Οπότε θα πρέπει να ευχαριστεί την τύχη.

Κάποτε ο τηλεθεατής είχε δει ένα επεισόδιο του Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια, που είχε ως ήρωα έναν ραδιοφωνικό παραγωγό (υπό πολλές απόψεις, το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο ίσως). Ο παραγωγός είχε πει μία ιστορία - για έναν τύπο με 7 καρδιές που κτλβε ότι συνάντησε το άλλο του μισό όταν σε ένα δωμάτιο άκουσε 14 καρδιές να χτυπάνε.

Αυτή η ιστορία, μαζί με εκείνες τις Marabar Caves του Φόρστερ, glass-sealed and pretty, που ενισχύουν την ηχώ, συνθέτουν τον χώρο που καταλαμβάνει η φωνή του Smith και που διαπιστώνεις πως προσφέρει την απόλυτη αρμονία στην ακρόαση και μοιάζει να έχει πλαστεί μοναδικά για το αυτί σου (για το αυτί δλδ κάθε κιουρά). Από αυτό ίσως και το holding my breath for the fear of sleep again - το Disintegration από πολλές απόψεις είναι το μεγαλύτερο songie στην ιστορία της μουσικής και οπωσδήποτε το αγαπημένο του ακροατή (αν και αγαπημένος δίσκος είναι το Pornography).

Δύο τρεις παρατηρήσεις

- Το δίδυμο Prayers for Rain/The same deep water είναι περίπου απαράμιλλο. Νομίζω πως το δίδυμο Siamese Twins/The figurehead είναι ανώτερο. Αλλά και πάλι ίσως όχι.

- Κάποιος είχε παρατηρήσει πως τα βάθη της απελπισίας στα οποία έφτασε ο Smith οι Joy Division ούτε καν τα είδαν - νομίζω είχε δίκιο

Who is The 4th man έγραψε: 07 Νοέμ 2022, 16:56

neon imposter έγραψε: 05 Νοέμ 2022, 17:45

Who is The 4th man έγραψε: 05 Νοέμ 2022, 02:34

τό έχω κάψει φιλε το Disintegration όχι μονο στο προηγ αλλά και κουβαλώντας στο δρόμο στην αμασχάλη
ενα απ'κείνα τα φορητα θηρία Hi-Fi στη διαπασων....μιλαμε για ""ξύλο"" πού φάγαμε μπαίνοντας
σε όλα τα μμμ ΟΑΣΑ-ΗΛΠΑΠ-ΗΣΑΠ-ΚΤΕΛ-ΜΕΤΡΟ-ΠΡΟΑΣΤ-ΤΡΑΜ....σε πλοία-αερόπλανα,μεχρι και σε ταξί....
καλά καί συ για ένα μπάσιμο σε πασοκατζού και για ένα μπουκέτο χειλοπιτίσιο βίωσες κατασταση τέτοια που
στανιάρησες με το Disintegration;;....πρεπει να εισαι ευαίσθητο παιδί,
εδώ εμείς μετά από κάποια νταραβέρια χρειάστηκε να στανιάρουμε με το το παρων τραγούδι.....
ενυγουέι δεν υπάρχει ισάξιο στό είδος του νομίζω συν του ότι ό Ρομπερτ Σμιθ συγκλονίζει με την ερμηνεία

A trip down memory lane που λένε

Το σωτήριον 1997 κάτι τύποι από Θεσ/νίκη αποφάσισαν να κάνουν ένα αφιέρωμα στους Cure. Βασικά δεν είχαν ιδέα από το συγκρότημα, όπως πολύ περισσότερο και ο τηλεθεατής του Τζάμιν και θα πρέπει να πούμε πως ήταν προς τιμήν τους που το παραδέχτηκαν αυτό αρχίζοντας την εκπομπή. Ένας από τους δύο ήταν ο γνωστός γυμνοσάλιαγκας ο άλλος ο Βακάρος. Ο τηλεθεατής τους είχε μεν ακούσει το Wish αλλά οκ δεν ήταν προφανώς το καλύτερο του Smith, παρά το γεγονός ότι έχει το πιο αναγνωρίσιμο ίσως κομμάτι τους μέσα, και τεσπά το catching on με τη συγκεκριμένη φωνή δεν μπορεί να γίνει αμέσως

Αυτό που θα έμενε χαραγμένο στη μνήμη του τηλεθεατή ήταν, πέρα προφανώς από τα κομμάτια που δούλευαν υπογείως και υποσυνείδητα, δλδ στο απόλυτο φως του σκοταδιού, ήταν η αντίδραση των οπαδών του συγκροτήματος στην εξυπνακίστικη ατάκα του γυμνοσάλιαγκα "Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι άντρες που φοράνε μέηκ απ" (ή άντρες με κραγιόν ή κάτι τέτοιο), με τηλεφωνήματα του τύπου Ο Robert είναι πολύ πιο άντρας από εσένα (αυτό λέγεται νομίζω πρόληψη στην αφηγηματολογία)

Καθώς κάποιο διάστημα πέρασε, τα κομμάτια, σκάβοντας μέσω της φωνής (σαν άλλοι κόκορες που σκάβουν την αυγή κατά Λόρκα), έκριναν σκόπιμο να βγουν στο φως. Περίπου δηλαδή. Διότι ακόμη η ημέρα δεν είχε μεγαλώσει. Ο τηλεθεατής, σε κάποιες από τις επιδρομές στο Virgin που τότε βρισκόταν στη Σταδίου (ένας κρύος χώρος οπωσδήποτε σε σχέση με το Metropolis αλλά ένας χώρος που είχε cd και αυτός, δλδ ένας χώρος που έπρεπε να επισκεφτείς), αγόρασε το 17 Seconds. Και απλώς το έβαλε στο CD Player. Και το άκουγε κάθε πρωί γύρω στις 6 που για κάποιο λόγο σηκωνόταν, για να διαβάσει για την εξεταστική - στην πραγματικότητα σηκωνόταν για να ακούσει το 17 seconds.

Όταν η ημέρα είχε πια φτάσει, είχε δημιουργηθεί εκείνο το δάσος σταλαγμιτών ή σταλακτιτών από το οποίο δεν θα έβγαινε ποτέ - όπως άλλωστε οποιοσδήποτε άκουσε/ακούει/θα ακούσει Cure.

Μετά η υπόθεση γίνεται πάντοτε πολύ προσωπική, διότι κάθε δίσκος απλώς προσθέτει στο σκοτάδι χρώματα.

Όταν ο τηλεθεατής πχ αποφάσισε να αγοράσει το Disintegration, χμ, μόνο ο Robert μπορεί να γνωρίζει αν η Κάλη, η πασοκατζού, έπρεπε να εμφανιστεί για να μπορέσει ο ακροατής να μετουσιώσει αυτό που θα άκουγε από τον καλλιτέχνη σε κάτι ανθρώπινο - έστω πολύ ανθρώπινο, έστω πασοκικό.

Η Κάλη, από την άλλη, υπάρχει ακόμη στη μνήμη μόνο και μόνο διότι είχε την τιμή να συνδεθεί με το άλμπουμ. Την άξιζε αυτή την τιμή; Δεν νομίζω. Οπότε θα πρέπει να ευχαριστεί την τύχη.

Κάποτε ο τηλεθεατής είχε δει ένα επεισόδιο του Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια, που είχε ως ήρωα έναν ραδιοφωνικό παραγωγό (υπό πολλές απόψεις, το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο ίσως). Ο παραγωγός είχε πει μία ιστορία - για έναν τύπο με 7 καρδιές που κτλβε ότι συνάντησε το άλλο του μισό όταν σε ένα δωμάτιο άκουσε 14 καρδιές να χτυπάνε.

Αυτή η ιστορία, μαζί με εκείνες τις Marabar Caves του Φόρστερ, glass-sealed and pretty, που ενισχύουν την ηχώ, συνθέτουν τον χώρο που καταλαμβάνει η φωνή του Smith και που διαπιστώνεις πως προσφέρει την απόλυτη αρμονία στην ακρόαση και μοιάζει να έχει πλαστεί μοναδικά για το αυτί σου (για το αυτί δλδ κάθε κιουρά). Από αυτό ίσως και το holding my breath for the fear of sleep again - το Disintegration από πολλές απόψεις είναι το μεγαλύτερο songie στην ιστορία της μουσικής και οπωσδήποτε το αγαπημένο του ακροατή (αν και αγαπημένος δίσκος είναι το Pornography).

Δύο τρεις παρατηρήσεις

- Το δίδυμο Prayers for Rain/The same deep water είναι περίπου απαράμιλλο. Νομίζω πως το δίδυμο Siamese Twins/The figurehead είναι ανώτερο. Αλλά και πάλι ίσως όχι.

- Κάποιος είχε παρατηρήσει πως τα βάθη της απελπισίας στα οποία έφτασε ο Smith οι Joy Division ούτε καν τα είδαν - νομίζω είχε δίκιο

παρτο αναποδα το παρακατω.καθως η δικια σου "Anima" ερωτικα συγκινητικη σέ σχεση με τον δικο της "Animus",
που της λεει άλλα...(μη κατεβασω τωρα ολοκληρη Γιουνγκιανή αναλυση ).....εχει και το δισκο που της εδωσες


είμαστε πολλες φορες ανετοιμοι και στη καλη χαρά,όταν μιά εικόνα πού έρχεται πιό βαθιά απ΄τό "προσωπικό ασύνειδο"
προβάλεται σε ένα πρόσωπο.....ή προβολή τής Anima πρέπει να ξέρεις μπορεί να σε ταρακουνήσει......
"reaching from the depths"....πρόσεξε τα νυμφίδια πως ανεβαίνουν,τό έχω βιώσει σάν μεταξύ ξύπνιου κ'ύπνου


"You are like the ocean
Control me with your tide
Power so severe that I can’t hide
Drawn into the darkness
A siren in the night
Washed upon the shore by morning light

Caught up in your Undertow, Undertow

Lost on the horizon
A voyage to unknown
A trick of fate I must endure alone
I am on an island
Into the waves I’m born
So willingly I sail into this storm

Caught up in your Undertow, Undertow "

neon imposter έγραψε: 08 Νοέμ 2022, 12:06 Λοιπόν, άκουσα τους yusyus, όπως σου είπα δεν μπορώ να βρω τους στίχους τους (αν κ εφόσον χρειάζεται να τους διαβάσω). Το πρόβλημα - δεν με εντυπωσιάζουν τον εικοστό πρώτο αιώνα αυτά τα συγκροτήματα που μοιάζουν να είναι τόσο 80s (άκουγα πχ και το Βικτώρια Αττική των οδός 55 και ενώ είναι ένα ωραίο κομμάτι δεν μπορώ να βρω τον λόγο να γράψεις το 2010 το Our darkness πάλι, στην Ελληνική - εννοώ σε τι χρησιμεύει;). Βασικά, ίσως το πρόβλημά μου είναι ότι επειδή θεωρώ ότι ενώ εκείνη την εποχή η μουσική δημιουργείτο υπό ένα α λα Kierkegaard Angst αυτό το Angst δεν υπάρχει πλέον ως θόρυβος υποβάθρου, και αυτό εμποδίζει τη σύγχρονη μουσική να ακούγεται με τον τρόπο που ακουγόταν τότε.

Η Bell καλή φωνή, αλλά βαρέθηκα τις καλές φωνές μετά τη Lisa.



Το undertow μου θύμισε ένα αρκετά αγαπημένο κομμάτι του καρά-establishment, δλδ Pearl Jam κ Neil Young (διαβάζω ένα περίεργο βιβλίο θα το παρουσιάσω νομίζω). Εννοώ είμαι περισσότερο του hopeless heroes walk the streets of their hometown κλπ



Για Animus περιμένω βιβλιογραφία. Ο Σουλτς, έτσι πρέπει να λεγόταν, παρουσίαζε κάποιο τμήμα της θεωρίας του Γιουγκ στο Καποδιστριακό, ίσως να είχε πει και για αυτό, δεν θυμάμαι.

(Οπωσδήποτε σε σχέση με τον ψυχάκια Φρόυντ πολύ πιο συμπαθής. Ο Φ. ήταν ένας αποτυχημένος λογοτέχνης που παρουσίασε τη θεωρία του ως επιστημονικά τεκμηριωμένη και κάποιοι τσίμπησαν, κυρίως αυτοί που του είπαν αυτά που ήθελε να ακούσει.)

Δεν βλέπω νυμφίδια να αναδύονται

Ανέστης_35 έγραψε: 20 Οκτ 2022, 01:11

Who is The 4th man έγραψε: 13 Νοέμ 2022, 18:29 90 με 91 όταν τα πρωτα κινητά θύμιζαν τσιμεντόλιθο (το τονίζω αυτό)

καί που δεν πήγαμε,ζάκυνθο,λευκάδα,κεφαλονιά,κρήτη,ισπανία.....όταν φεύγει με μετάθεση για μετεωρολογικό σταθμ στη χίο....
μετα από κανα μηνα φεύγω κι'εγώ στο Γ/σιο αντιπάρου σαν αναπληρωτής...όλα αυτα απο ιούλη με σεπτεμβρη 91 όταν γυρω στα
χριστούγεννα ρίχνει ένα φόουν ....τό σηκώνει ή εν ζωή τοτες μάνα μου.....
"...είναι εκεί ο γιώργος;"
ΑΠ "τόν έχω στό ψυγείο, τώρα πάω να στον φέρω αμέσως "

όταν πήρα εγώ τηλ τα άκουσα χύμα "σε έχει καλομαθημένο ή μαμά σου κλπ,κλπ,κλπ...."

το φαινόμενο τού να σπάει μια σχέση χωρίς εξηγήσεις το ονομάζουν τελευταία Ghosting....
σκέφτομαι να ανοίξω νημα,εκτός αν με προλάβεις...δεν υπάρχει θέμα....

Ghosting υποθέτω ότι δίσκοι-κασέτες θα εχουν πεταχτεί

neon imposter έγραψε: 14 Νοέμ 2022, 12:24