4AD Κάτι περισσότερο από εταιρεία
Δημοσιεύτηκε: 20 Σεπ 2022, 10:47
Αφιέρωμα σε δουλειές συγκροτημάτων της 4AD, μίας εταιρείας απαράμιλλης αισθητικής και εκλεπτυσμένου στα όρια της λεπίδας γούστου
Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun
Τι να πρωτοθαυμάσεις - το όνομα του συγκροτήματος, που συλλαμβάνει μία από τις σπουδαιότερες μορφές θύραθεν έκφρασης με υπαρξιακούς όρους; Το όνομα του album, που παραπέμπει σε ένα μεσαιωνικό βασίλειο απαλλαγμένο από τις ίντριγκες και τις εμπορικές γαμήλιες δοσοληψίες των βασιλικών γόνων και παραδομένο σε έναν ήλιο που δεν αποφασίζει αν είναι στο ζενίθ ή το ναδίρ του υποβάλλοντας τους υπηκόους του σε μία εξαντλητική πορεία μέσα στην έρημο του φανταστικού και κάτω από αυτόν; Το εξώφυλλο που αποτυπώνει την ουσία της ομορφιάς στην απόκρυψή της με ένα πέπλο παραπέμποντας σε μία αιώνια νοσταλγία μέλλουσας απο-κάλυψης;
Το ανώτερο αισθητικό επίτευγμα των DCD, του οποίου τους πρόποδες ούτε καν κατόρθωσαν να προσεγγίσουν ηχητικά ή όσον αφορά στην ατμόσφαιρα στη συνέχεια. Και ήταν φυσικό καθώς ανύψωσαν μεσαιωνικό μνημείο εν έτει 1987 αφήνοντας να εισχωρήσει στον 20ο αιώνα ένα toward the within που σε οδηγούσε στο Βασίλειο του θνήσκοντος ηλίου και σε πυργοδέσποινες με πλούσια μαύρα μαλλιά και γαμψές μύτες και έπειτα σε εγκατέλειπε εκεί, δέσμιο μίας αίσθησης manifest destiny που είχε ως ορίζοντα κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσες να αγγίξεις.
Οι DCD έκαναν τον Μεσαίωνα την ιδανική εποχή, εξορίζοντας τον οπουδήποτε έξω από αυτόν τον κόσμο και καταφέρνοντας στην ουσία να αιχμαλωτίσουν τον χωροχρόνο σε μία πραγματικότητα που δεν χρειαζόταν καν τη βαρύτητα για να σε πείσει πως εν τέλει το βέλος του Ζήνωνα δεν μπορεί να προσεγγίσει ποτέ το έδαφος όταν η ακρόαση του εν λόγω album σε ανυψώνει πολύ πάνω από αυτό.
Το dance hit του album
Ιδανική ανάγνωση υπό τους ήχους του; Ο Πρώτος Βυζαντινός Ουμανισμός του Πωλ Λεμέρλ
Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun
Τι να πρωτοθαυμάσεις - το όνομα του συγκροτήματος, που συλλαμβάνει μία από τις σπουδαιότερες μορφές θύραθεν έκφρασης με υπαρξιακούς όρους; Το όνομα του album, που παραπέμπει σε ένα μεσαιωνικό βασίλειο απαλλαγμένο από τις ίντριγκες και τις εμπορικές γαμήλιες δοσοληψίες των βασιλικών γόνων και παραδομένο σε έναν ήλιο που δεν αποφασίζει αν είναι στο ζενίθ ή το ναδίρ του υποβάλλοντας τους υπηκόους του σε μία εξαντλητική πορεία μέσα στην έρημο του φανταστικού και κάτω από αυτόν; Το εξώφυλλο που αποτυπώνει την ουσία της ομορφιάς στην απόκρυψή της με ένα πέπλο παραπέμποντας σε μία αιώνια νοσταλγία μέλλουσας απο-κάλυψης;
Το ανώτερο αισθητικό επίτευγμα των DCD, του οποίου τους πρόποδες ούτε καν κατόρθωσαν να προσεγγίσουν ηχητικά ή όσον αφορά στην ατμόσφαιρα στη συνέχεια. Και ήταν φυσικό καθώς ανύψωσαν μεσαιωνικό μνημείο εν έτει 1987 αφήνοντας να εισχωρήσει στον 20ο αιώνα ένα toward the within που σε οδηγούσε στο Βασίλειο του θνήσκοντος ηλίου και σε πυργοδέσποινες με πλούσια μαύρα μαλλιά και γαμψές μύτες και έπειτα σε εγκατέλειπε εκεί, δέσμιο μίας αίσθησης manifest destiny που είχε ως ορίζοντα κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσες να αγγίξεις.
Οι DCD έκαναν τον Μεσαίωνα την ιδανική εποχή, εξορίζοντας τον οπουδήποτε έξω από αυτόν τον κόσμο και καταφέρνοντας στην ουσία να αιχμαλωτίσουν τον χωροχρόνο σε μία πραγματικότητα που δεν χρειαζόταν καν τη βαρύτητα για να σε πείσει πως εν τέλει το βέλος του Ζήνωνα δεν μπορεί να προσεγγίσει ποτέ το έδαφος όταν η ακρόαση του εν λόγω album σε ανυψώνει πολύ πάνω από αυτό.
Το dance hit του album
Ιδανική ανάγνωση υπό τους ήχους του; Ο Πρώτος Βυζαντινός Ουμανισμός του Πωλ Λεμέρλ