3 ΑΙΩΝΕΣ - 2 ΗΠΕΙΡΟΙ - ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ
Το σημερινό μήνυμα του Προέδρου του ΠΓΣΣ, Άρη Μισαηλίδη
14/9. Σαν σήμερα, 132 χρόνια από το ξεκίνημα.
Θα πρέπει να γίνεται αναφορά στα σχολεία για το μεγαλείο ψυχής, τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και το θαύμα που συντελέστηκε εκείνη την εποχή.
Ήταν μια πόλη πλημμυρισμένη απο φως. Η πλουσιότερη πόλη της Ανατολικής Μεσογείου. Ηταν η έδρα του Αγίου Πολυκάρπου. Μία από τις 7 εκκλησίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Ήταν η πόλη που τελικά δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τον κύκλο της πορείας που φιλοδοξούσε προς την θρησκευτική ανεκτικότητα. Για τους Έλληνες ήταν πλούτος-ξόρκι-συναίσθημα-ιδέα, ήταν η ΣΜΥΡΝΗ. Ίσως η μοίρα διάλεξε αυτή την ευλογημένη πόλη για να κάνει το ξεκίνημα του ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ. Ένας σύλλογος ιστορικός-πρωτοπόρος-καινοτόμος που δημιούργησε και μετέφερε στην μητροπολιτική Ελλάδα τη φλόγα της ανανέωσης, τη δίψα για ζωή που ξεπήδησε μέσα από τις στάχτες του ξεριζωμού και τις μνήμες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Σ’ αυτή τη μυθική πόλη, ο Πανιώνιος άφησε το στίγμα του. Μεγαλούργησε, έκανε σχολικούς αγώνες, ίδρυσε την σχολή των γυμναστών, διοργάνωσε τους Πανιώνιους Αγώνες και εγκαινίασε το στάδιο του στην Πούντα το 1912. Για 32 ολόκληρα χρόνια, ήταν το σύμβολο της πόλης, μεσουρανούσε. Και ξαφνικά η μέρα σκοτείνιασε. Ο ήλιος έγινε κόκκινος, η Σμύρνη θα χάσει τον ίσκιο της όπως τα φαντάσματα. Τότε όλοι νόμιζαν ότι ο σύλλογος θα χαθεί, όμως το θαύμα πηγάζει από την πίστη. Και αυτοί οι γίγαντες της αθλητικής ιδέας πίστεψαν και το θαύμα έγινε. Ξεριζωμένοι από την τόσο μακρινή και τόσο κοντινή πατρίδα, έρχονται στην Αθήνα. Ολα όσα συνέβησαν μετά, φαντάζουν απίστευτα. Τα συναισθήματα, θαυμασμός και δέος. Για 2 περίπου μήνες είχαν χάσει κάθε επαφή. Και τότε, Ρετέλας, Σκιαδάς και Πάρσαλης ξεκίνησαν από την Καισαριανή, το Βύρωνα, την Κοκκινιά, αναζητώντας ανθρώπους του συλλόγου. -Είναι κάποιος από τον Πανιώνιο?, ρωτούσαν.
-Εγώ είμαι, ακουγόντουσαν κάποιες αδύναμες φωνές. -Ελάτε στο Παναθηναικό Στάδιο, εκεί θα μαζευτούμε.
Δύο εβδομάδες αργότερα, 22 περίπου αθλητές, παράγοντες και φίλοι του συλλόγου, μαζεύτηκαν στον Αρδητό, στα παραγκόσπιτα του Παναθηναικού Σταδίου. Ανάμεσα τους, Δάλλας, Καραμπάτης, Ζαδές, Αλευράς, Ζαμαρίας, Αθηνογένης, Σαριδάκης. Ο καθένας είχε να διηγηθεί τη δική του ιστορία, το δικό του Γολγοθά. Νύχτωσε. Αποκαμωμένοι, έπεσαν να κοιμηθούν κάτω από τα δέντρα. Το πρωί ο ήλιος φώτισε το πανέμορφο Καλλιμάρμαρο. Ένα χαμόγελο φάνηκε στα χείλη τους. – Από δω πρέπει να ξεκινήσουμε, το οφείλουμε στον Σύλλογο, στους ανθρώπους που χάθηκαν, εδώ να κάνουμε τους Πανιώνιους Αγώνες. Αγκαλιάστηκαν, έδωσαν όρκο. -Θα τα καταφέρουμε, μπορούμε.
Αυτοί οι άνθρωποι, εξαθλιωμένοι, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα, που δε μπορούσαν να συνέλθουν από την τραγωδία που τους βρήκε, με τις εικόνες των γυναικών να παρακαλούν τους ναύτες να πάρουν τα παιδιά τους, το φριχτό χάος που επικρατούσε, τις κραυγές, τα φρενιασμένα βλέμματα. Έχοντας ζήσει αυτό τον εφιάλτη και παρ’ όλες τις άθλιες συνθήκες που αντιμετώπιζαν, κατάφεραν να κρατήσουν τον σύλλογο όρθιο, την ιστορία να μη χαθεί, τη φλόγα να μη σβήσει. Αυτή η ιστορία πρέπει να αναφέρεται στα σχολεία, το μεγαλείο ψυχής, η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, το θαύμα. Κι αν αναλογιστεί κάποιος, πως είναι δυνατόν αυτός ο σύλλογος, να έχει γνωρίσει κοσμοιστορικές αλλαγές, πολέμους, καταστροφές, ξεριζωμό και να παραμένει ακόμα όρθιος, τότε η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί, είναι ότι αυτός ο σύλλογος είναι στη σκιά του Θεού.
Άρης Η. Μισαηλίδης.
