Η Φιλοσοφία σκοτώνει

[neon imposter]

την Αισθητική

Δεν μπορείς να υπηρετείς ταυτοχρόνως δύο αφέντες, όπως σημείωσε σωστά μεν (αλλά νομίζοντας ότι είναι καλλιτέχνης, δλδ Αισθητής) ο Τζέημς Τζόυς

[Sol]

Φαντάζομαι δεν εννοεί την αισθητική ως φιλοσοφικό κλάδο.

[neon imposter]

Ο Τζόυς; Εννοεί τον διάβολο και τον Θεό με το non serviam

Αλλά η γενικότερη αρχή είναι "Δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αφέντες"

Σκεφτόμουν, ένας αισθητής όμως μπορεί να διέπεται από φιλοσοφική διάθεση (π.χ. ο Ταρκόφσκι κάνει ποίηση κυρίως η οποία όμως έχει φιλοσοφικό toward the within). Υπάρχει φιλόσοφος όμως που να διέπεται από αισθητικό άγγιγμα χωρίς να μεταφέρει το δηλητήριο;

[neon imposter]

Πολλά τα όμως

[Sol]

Ας πουμε 2 πράγματα, η φιλοσοφία φανερώνει τον κόσμο μέσω των εννοιών,
η αισθητική από την άλλη φανερώνει τον κόσμο μέσω των παραστάσεων.

[neon imposter]

Ναι, αλλά τι σημασία έχει; Το θέμα είναι ότι ενεργεί καταστροφικά για την αισθητική

Δλδ γιατί να σε νοιάζουν οι έννοιες; Οι οποίες αλλάζουν κατά βούληση πλέον από τη στιγμή που η γλώσσα ενσωματώθηκε στη φιλοσοφική σκέψη και έγινε εργαλείο της. Ενώ για την τέχνη οι λέξεις είναι αυτοσκοπός, ή αν δεν είναι δεν αποτελούν πάντως μέσα προς σκοπό.

[Sol]

Μόνο με τις παραστάσεις δεν μπορείς να έχεις πλήρη συνείδηση του κόσμου, η φιλοσοφία προσφέρει μια άλλης μορφής συνείδησης/αντίληψης του κόσμου.

[neon imposter]

Η φιλοσοφία έχει αποδειχθεί ελλειπέστατη. Εζυγίσθη, εμετρήθη κλπ.

Πλήρη συνείδηση του κόσμου δεν μπορεί να έχει κανείς, αλλά τουλάχιστον αισθητική όλοι (νομίζω)

[Sol]

και οι κακογουστοι;
'έλα τώρα, δεν μπορείς να παίρνεις τα αρνητικά της φιλοσοφίας και τα θετικά της αισθητικής.

[neon imposter]

Συγγνώμη, δεν το διευκρίνισα

Λέγοντας ότι όλοι μπορεί να έχουν αισθητική εννοούσα και οι κακόγουστοι (γι αυτό πχ λέμε αυτή η γκόμενα είναι β κλάσης, η Μπελούτσι είναι κλασάτη κλπ). Δλδ υπάρχει ένα κοσμοείδωλο ακόμη και σε αυτούς που φοράνε άσπρη κάλτσα με σκαρπίνι.

Φιλοσοφικά πλήρη συνείδηση του κόσμου δεν μπορώ να διακρίνω σε όλους- Ίσως μόνο θραύσματα. Οι έννοιες είναι αντικατοπτρισμοί σε σπασμένο κοσμοείδωλο;

[Bazoomba]

Ο Τζόυς; Εννοεί τον διάβολο και τον Θεό με το non serviam

Αλλά η γενικότερη αρχή είναι "Δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αφέντες"

Σκεφτόμουν, ένας αισθητής όμως μπορεί να διέπεται από φιλοσοφική διάθεση (π.χ. ο Ταρκόφσκι κάνει ποίηση κυρίως η οποία όμως έχει φιλοσοφικό toward the within). Υπάρχει φιλόσοφος όμως που να διέπεται από αισθητικό άγγιγμα χωρίς να μεταφέρει το δηλητήριο;

Ο μουστακαλης που ανεφερες τις προαλλες μπορει να εμπιπτει στην κατηγορια που λες.
Γενικοτερα, το φιλοσοφειν της αμφισημιας, δηλαδη αυτο που ξεφευγει απο τον σαξωνικο "ακαδημα'ι'σμο" νομιζω οτι σε καμια περιπτωση δεν ειναι ασυμβατo με την αισθητικη. Οτι κι αν σημαινει αυτο.

[Bazoomba]

Νιωθω οτι ειμαι ο δευτερος που συμμετεχει στο νημα

[ΓΑΛΗ]

Για τους φιλόσοφους ισχύει ακριβώς ό,τι ισχύει και για τους καλλιτέχνες.

Κάποιες φιλοσοφικές θέσεις και καλλιτεχνικά έργα παραμένουν διαχρονικά και κάποια όχι.

[neon imposter]

Ο Τζόυς; Εννοεί τον διάβολο και τον Θεό με το non serviam

Αλλά η γενικότερη αρχή είναι "Δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αφέντες"

Σκεφτόμουν, ένας αισθητής όμως μπορεί να διέπεται από φιλοσοφική διάθεση (π.χ. ο Ταρκόφσκι κάνει ποίηση κυρίως η οποία όμως έχει φιλοσοφικό toward the within). Υπάρχει φιλόσοφος όμως που να διέπεται από αισθητικό άγγιγμα χωρίς να μεταφέρει το δηλητήριο;

Ο μουστακαλης που ανεφερες τις προαλλες μπορει να εμπιπτει στην κατηγορια που λες.
Γενικοτερα, το φιλοσοφειν της αμφισημιας, δηλαδη αυτο που ξεφευγει απο τον σαξωνικο "ακαδημα'ι'σμο" νομιζω οτι σε καμια περιπτωση δεν ειναι ασυμβατη με την αισθητικη. Οτι κι αν σημαινει αυτο.

Συμφωνώ απολύτως αν εννοείς ότι ο Νίτσε ήταν πρώτα απ' όλα αισθητής και μετά φιλόσοφος. Άλλο αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς μαζί του.

Θα έλεγα μάλιστα ότι η καλλιτεχνική φύση ακριβώς του Νίτσε τον έκανε να κάνει τέχνη πρώτα απ' όλα αντί για φιλοσοφία (συγκεκριμένα η αδυναμία του να προσεγγίσει το αιώνιο αντικείμενο του πόθου του), εν αντιθέσει με μέτριους καλλιτέχνες οι οποίοι αποδεικνύονται φιλοσοφούντες αισθητικά με μανιφέστα, όπως λ.χ. ο Ελυάρ αν θυμάμαι καλά (ή τεσπά ο τύπος που ο Μεγάλος Νταλί του έφαγε την Γκαλά).

Από εκεί κ πέρα, το αληθινό ποίημα του Νίτσε κατά τη γνώμη μου είναι Η Γέννηση της Τραγωδίας - υπό την έννοια ότι κανείς δεν μπόρεσε ούτε καν να διανοηθεί να τον μιμηθεί σε αυτό

[neon imposter]

Για τους φιλόσοφους ισχύει ακριβώς ό,τι ισχύει και για τους καλλιτέχνες.

Κάποιες φιλοσοφικές θέσεις και καλλιτεχνικά έργα παραμένουν διαχρονικά και κάποια όχι.

Αν υποθέσουμε ότι η φιλοσοφία στοχεύει στην αλήθεια και η τέχνη στην ομορφιά, η αλήθεια αλλάζει (εκτός αν συμπίπτει σε κάποιες γραμμές με την αίσθηση του ωραίου) ενώ η ομορφιά είναι αιώνια.

Ποτέ π.χ. δεν θα θεωρήσω την Σοφία Λόρεν κάτι άλλο πέρα από γυναικάρα παρά την ηλικία της