Πενηντάλεπτοι - κουμούνια, γιατί μας ζαλίζουν τα ούμπαλα ;
Δημοσιεύτηκε: 03 Ιούλ 2022, 19:13
Κάθε μέρα που μπαίνουμε στο πχόρουμ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα-δύο-πέντε-δέκα σεντόνια για τον Σύριζα και για το ΚΚΕ.
Δεν θα συνομολογούσα για την πχιότητα αυτών των σεντονιών, εν τούτοις είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι έγινε δουλειά για να βγουν.
Ακόμα και τα μεταφερθέντα ραντανπλανικώς πως, με κόπυ-πάστε. Διότι ο άλλος τα έψαξε, έκανε δεξί κλικ να τα κάνει select, μετά αριστερό κλικ για να κάνει paste. Δούλεψε εν πάσει περιπτώσει.
Τι περιμένουν όμως από αυτά ;
Να ... ανεβεί ο Σύριζα ;
Νομίζω είναι ένα σύνδρομο αυτό. Το Don Quixotic σύνδρομο.
Μιά φορά κι έναν καιρό είχα πιάσει κι εγώ τον εαυτό μου να έχει Don Quixotic σύνδρομο.
Ο λόγος ;
Μία μικρά.
Ο υποφαινόμενον λοιπόν είχε δαγκάσει τη λαμαρίνα με την μικρά, η οποία έκανε όμως νερά.
Αυτή έλειπε όλο το καλοκαίρι εκείνο για διακοπές. Στη Σέριφο, Ίο, Κίμωλο δεν θυμάμαι, με τη μάνα της.
Εγώ λοιπόν έπιασα τον εαυτό μου να αλλάζει συμπεριφορά. Να κάνω καλές πράξεις, να περνάω τις γριούλες απέναντι από το πεζοδρόμιο και τέτοια.
Σκέφτομαι λοιπόν κάποια στιγμή "γιατί τα κάνω εγώ όλα αυτά ; να περνάω τις γριούλες απέναντι από το πεζοδρόμιο ;".
Και τότε ο άλλος μου εαυτός μου έδωσε την εξήγηση "έχεις Don Quixotic syndrome - νομίζεις στη φαντασία σου ότι σε βλέπει εκείνη και θα ενθουσιαστεί τώρα που κάνεις καλές πράξεις και δεν είσαι τεντυμπόας".
Το έθεσα υπό σημείωσιν λοιπόν αυτό που μου είπε ο άλλος μου εαυτός αλλά είπα "δεν βαριέσαι" και συνέχισα.
Μιά μέρα λοιπόν τελειώνουν οι διακοπές, επιστρέφει η μικρά, γίνονται κάτι τηλεφωνήματα και στο δεύτερο ή στο τρίτο μου λένε "όααααααα, ήρθε η ώρα να φας τη χυλόπιτα - είσαι τζας".
Ταύτα εγένοντο λοιπόν τότε.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι το Don Quixotic syndrome δεν αποτελεί παρά την αλήθειαν με φενάκην.
Γιατί ασχολούνται λοιπόν οι πενηντάλεπτοι ;
Δεν θα συνομολογούσα για την πχιότητα αυτών των σεντονιών, εν τούτοις είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι έγινε δουλειά για να βγουν.
Ακόμα και τα μεταφερθέντα ραντανπλανικώς πως, με κόπυ-πάστε. Διότι ο άλλος τα έψαξε, έκανε δεξί κλικ να τα κάνει select, μετά αριστερό κλικ για να κάνει paste. Δούλεψε εν πάσει περιπτώσει.
Τι περιμένουν όμως από αυτά ;
Να ... ανεβεί ο Σύριζα ;
Νομίζω είναι ένα σύνδρομο αυτό. Το Don Quixotic σύνδρομο.
Μιά φορά κι έναν καιρό είχα πιάσει κι εγώ τον εαυτό μου να έχει Don Quixotic σύνδρομο.
Ο λόγος ;
Μία μικρά.
Ο υποφαινόμενον λοιπόν είχε δαγκάσει τη λαμαρίνα με την μικρά, η οποία έκανε όμως νερά.
Αυτή έλειπε όλο το καλοκαίρι εκείνο για διακοπές. Στη Σέριφο, Ίο, Κίμωλο δεν θυμάμαι, με τη μάνα της.
Εγώ λοιπόν έπιασα τον εαυτό μου να αλλάζει συμπεριφορά. Να κάνω καλές πράξεις, να περνάω τις γριούλες απέναντι από το πεζοδρόμιο και τέτοια.
Σκέφτομαι λοιπόν κάποια στιγμή "γιατί τα κάνω εγώ όλα αυτά ; να περνάω τις γριούλες απέναντι από το πεζοδρόμιο ;".
Και τότε ο άλλος μου εαυτός μου έδωσε την εξήγηση "έχεις Don Quixotic syndrome - νομίζεις στη φαντασία σου ότι σε βλέπει εκείνη και θα ενθουσιαστεί τώρα που κάνεις καλές πράξεις και δεν είσαι τεντυμπόας".
Το έθεσα υπό σημείωσιν λοιπόν αυτό που μου είπε ο άλλος μου εαυτός αλλά είπα "δεν βαριέσαι" και συνέχισα.
Μιά μέρα λοιπόν τελειώνουν οι διακοπές, επιστρέφει η μικρά, γίνονται κάτι τηλεφωνήματα και στο δεύτερο ή στο τρίτο μου λένε "όααααααα, ήρθε η ώρα να φας τη χυλόπιτα - είσαι τζας".
Ταύτα εγένοντο λοιπόν τότε.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι το Don Quixotic syndrome δεν αποτελεί παρά την αλήθειαν με φενάκην.
Γιατί ασχολούνται λοιπόν οι πενηντάλεπτοι ;