Πως απέτυχε η Ρωσία στην Ουκρανία
Δημοσιεύτηκε: 19 Ιουν 2022, 12:38
Σκοπός της εισβολής της Ρωσίας ήταν να ρίξει το καθεστώς Ζελένσκι. Δηλαδή ο κύριος στόχος ήταν το Κίεβο κι όχι το Ντομπάς. Γιατί όμως αυτό;
Αφενός είναι προφανές ότι η βίαιη πτώση του Ζελένσκι και η πολιτική αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας θα έφερνε πίσω τον ρωσόφιλο Γιανουκόβιτς, δηλαδή τη μαριονέτα του Πούτιν στην περιοχή (το αντίγραφο του Λουκασένκο της Λευκορωσίας). Απλά. Όμως... αν αυτό αποτύγχανε;
Πάμε λίγα χρόνια πίσω στην ιστορία, όταν διαλύονταν η Γιουγκοσλαβία. Η διάλυση του κράτους μετά από την εμφύλια διαμάχη είχε ως προϊόντα τις σύγχρονες δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μάλιστα, η Διεθνής Κοινότητα αναγνωρίζει όχι μόνο τις σύγχρονες δημοκρατίες που προέκυψαν από την τότε διάσπαση, αλλά ακόμη κι εκείνες που πολλά χρόνια αργότερα διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους, όπως πχ. το Κόσοβο.
Βλέπουμε, ότι στο διεθνές δίκαιο, μοναδικός ίσως τρόπος για να ανεξαρτητοποιηθεί περιοχή είναι η μετεμφυλιακή πολιτική διάλυση ενός κράτους.
Αντιθέτως, περιοχές όπως η Κριμαία που δεν προέκυψαν από διάλυση της Ουκρανίας, αλλά από εισβολή, δεν αναγνωρίζονται ως ανεξάρτητες κι απομονώνονται διεθνώς.
Επιστρέφουμε στο ζήτημα της εισβολής.
Η Ρωσία διεκδικεί την Κριμαία και το Ντομπάς, όπως και την Υπερδνειστερία στην άλλη πλευρά της Ουκρανίας. Οι περιοχές αυτές είναι πλούσιες σε κοιτάσματα φυσικού αερίου και προφανώς αποτελούν στόχο του Νο1 πωλητή φυσικού αερίου στον πλανήτη.
Η ευθεία κατάληψη του Ντομπάς, καταλήγει σε ένα καθεστώς Κριμαίας, δηλαδή απομονωμένης διεθνώς περιοχής, που δεν μπορεί να συνάψει οικονομικές, διπλωματικές, πολιτικές σχέσεις με τις περισσότερες χώρες του πλανήτη, και δη τις πλουσιότερες και ισχυρότερες.
Κι εδώ φτάνουμε στο προκείμενο: η κατάληψη του Ντομπάς είναι πράξη απελπισίας. Η εισβολή είχε εξαρχής το σκοπό να ρίξει την κυβέρνηση και να προσαρτήσει εμμέσως την Ουκρανία (εγκαθιστώντας μαριονέτα πρωθυπουργό όπως στο παρελθόν). Και το Plan B ήταν, εφόσον δεν το καταφέρει με σοκ και τρομοκρατία, να προκαλέσει εμφύλια διαμάχη, ώστε τελικά να διασπαστεί η Ουκρανία νομότυπα σε κρατίδια, εκ των οποίων το Ντομπάς, η Κριμαία και η Υπερδνειστερία να προσαρτηθούν στη Ρωσία.
Τα Plan A και Plan B της Ρωσίας έχουν ήδη "καεί". Ζούμε το δράμα του Plan C, κατά το οποίο πρέπει απλά να δικαιολογηθεί η εισβολή. Ο Πούτιν πρέπει με κάποιο τρόπο, πλέον, να φανεί στο εσωτερικό "νικητής". Πρέπει να δείξει ότι κάτι κέρδισε υπό το κόστος των δεκάδων χιλιάδων νεκρών ρώσων και των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων σε υλικό που έχασε. Πλέον, οι εχθροπραξίες αποτελούν μία πράξη απελπισίας, με μοναδικό σκοπό την ανάπτυξη διαπραγματευτικής ισχύος για τη σύναψη μίας όσο το δυνατό ανώδυνης εκεχειρίας, στην οποία ο ρώσος να φαίνεται ότι κέρδισε.
Αφενός είναι προφανές ότι η βίαιη πτώση του Ζελένσκι και η πολιτική αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας θα έφερνε πίσω τον ρωσόφιλο Γιανουκόβιτς, δηλαδή τη μαριονέτα του Πούτιν στην περιοχή (το αντίγραφο του Λουκασένκο της Λευκορωσίας). Απλά. Όμως... αν αυτό αποτύγχανε;
Πάμε λίγα χρόνια πίσω στην ιστορία, όταν διαλύονταν η Γιουγκοσλαβία. Η διάλυση του κράτους μετά από την εμφύλια διαμάχη είχε ως προϊόντα τις σύγχρονες δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μάλιστα, η Διεθνής Κοινότητα αναγνωρίζει όχι μόνο τις σύγχρονες δημοκρατίες που προέκυψαν από την τότε διάσπαση, αλλά ακόμη κι εκείνες που πολλά χρόνια αργότερα διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους, όπως πχ. το Κόσοβο.
Βλέπουμε, ότι στο διεθνές δίκαιο, μοναδικός ίσως τρόπος για να ανεξαρτητοποιηθεί περιοχή είναι η μετεμφυλιακή πολιτική διάλυση ενός κράτους.
Αντιθέτως, περιοχές όπως η Κριμαία που δεν προέκυψαν από διάλυση της Ουκρανίας, αλλά από εισβολή, δεν αναγνωρίζονται ως ανεξάρτητες κι απομονώνονται διεθνώς.
Επιστρέφουμε στο ζήτημα της εισβολής.
Η Ρωσία διεκδικεί την Κριμαία και το Ντομπάς, όπως και την Υπερδνειστερία στην άλλη πλευρά της Ουκρανίας. Οι περιοχές αυτές είναι πλούσιες σε κοιτάσματα φυσικού αερίου και προφανώς αποτελούν στόχο του Νο1 πωλητή φυσικού αερίου στον πλανήτη.
Η ευθεία κατάληψη του Ντομπάς, καταλήγει σε ένα καθεστώς Κριμαίας, δηλαδή απομονωμένης διεθνώς περιοχής, που δεν μπορεί να συνάψει οικονομικές, διπλωματικές, πολιτικές σχέσεις με τις περισσότερες χώρες του πλανήτη, και δη τις πλουσιότερες και ισχυρότερες.
Κι εδώ φτάνουμε στο προκείμενο: η κατάληψη του Ντομπάς είναι πράξη απελπισίας. Η εισβολή είχε εξαρχής το σκοπό να ρίξει την κυβέρνηση και να προσαρτήσει εμμέσως την Ουκρανία (εγκαθιστώντας μαριονέτα πρωθυπουργό όπως στο παρελθόν). Και το Plan B ήταν, εφόσον δεν το καταφέρει με σοκ και τρομοκρατία, να προκαλέσει εμφύλια διαμάχη, ώστε τελικά να διασπαστεί η Ουκρανία νομότυπα σε κρατίδια, εκ των οποίων το Ντομπάς, η Κριμαία και η Υπερδνειστερία να προσαρτηθούν στη Ρωσία.
Τα Plan A και Plan B της Ρωσίας έχουν ήδη "καεί". Ζούμε το δράμα του Plan C, κατά το οποίο πρέπει απλά να δικαιολογηθεί η εισβολή. Ο Πούτιν πρέπει με κάποιο τρόπο, πλέον, να φανεί στο εσωτερικό "νικητής". Πρέπει να δείξει ότι κάτι κέρδισε υπό το κόστος των δεκάδων χιλιάδων νεκρών ρώσων και των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων σε υλικό που έχασε. Πλέον, οι εχθροπραξίες αποτελούν μία πράξη απελπισίας, με μοναδικό σκοπό την ανάπτυξη διαπραγματευτικής ισχύος για τη σύναψη μίας όσο το δυνατό ανώδυνης εκεχειρίας, στην οποία ο ρώσος να φαίνεται ότι κέρδισε.