Phorum.com.gr

https://www.protothema.gr/greece/articl ... iko-agori/






https://www.karpetshow.gr/blog/istories ... o-to-agori

Δεν τον γνώριζα τον Νίκο Δεληγιώργη, ο γιός του Αλέξανδρος τον αποχαιρέτησε εκ μέρους όλων μας γράφοντας ότι «άφησε παρακαταθήκη τα περιοδικά του». Αν τον είχα γνωρίσει θα του έλεγα ένα ευχαριστώ γιατί κι αυτός και ο Στέλιος Ανεμοδουρας μας μεγάλωσαν καλά.

Χάρη στην τρέλα τους να εκδώσουν και να υποστηρίξουν εικονογραφημένα περιοδικά που κανείς δεν περίμενε πως θα κάνουν τέτοια σουξέ, μεγάλωσαν την πρώτη ίσως μεταπολεμική γενιά που απαλλάχτηκε γρήγορα από κάμποσα εθνικά βαρίδια και έμαθε χάρη στα περιοδικά αυτά να μην φοβάται τον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε ιστορία που σε αυτά τα περιοδικά έκανε επιτυχία σημάδεψε την αισθητική μας και μας έμαθε να ψάχνουμε τα ωραία της ζωής.




Οι ιστορίες αυτών των περιοδικών μας έμαθαν να αγαπάμε το ποδόσφαιρο, την επιστημονική φαντασία, ακόμα και την ιστορία. Μας έμαθαν να λαχταράμε το πότε θα οδηγήσουμε αυτοκίνητα, απενοχοποίησαν την αγάπη μας για την περιπέτεια, μας βοήθησαν να καταλάβουμε τα κορίτσια (όσο γίνεται…) μας γνώρισαν ένα κόσμο στον οποίο δεν υπήρχαν μόνο και αποκλειστικά Ελληνες που μέχρι το δικό τους σουξέ ήταν οι μόνοι ήρωες που κυκλοφορούσαν είτε αντιμετωπίζοντας τους Γερμανούς, είτε τους Ινδιάνους, είτε τα θηρία της ζούγκλας.

Αυτά τα περιοδικά ήταν που μας άνοιξαν παράθυρα που όλοι μας κρατούσαν κλειστά και που μας έκαναν να αγαπήσουμε ιστορίες από το εξωτερικό μεν, αλλά από ένα κόσμο στον οποίο νιώθαμε πως ανήκαμε. Το έκαναν πριν ακούσουμε ροκ, πριν μάθουμε το αμερικάνικο σινεμά, πριν καλα καλά πάμε στο γήπεδο!



Πάντα είχα σε τρομακτική εκτίμηση τους εκδότες των εικονογραφημένων περιοδικών όπως το Αγόρι κι όχι μόνο γιατί με αυτά μεγάλωσα. Τους εκτιμούσα για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί το επιχειρηματικό ρίσκο τους ήταν τεράστιο. Ο δεύτερος γιατί τα περιοδικά αυτά ήταν ένα αληθινό παράθυρο στην δυτικοευρωπαϊκή ποπ κουλτούρα σε μια χώρα και σε χρόνια που αυτή θεωρούταν ύποπτη – ευτυχώς που δεν τελούσε και υπό διωγμό.

Σήμερα είναι εύκολο να συζητάμε για τον Ρόι των Ρόβερς



ή τον Δικαστή Ντρεντ με νοσταλγική γλύκα.

Την περίοδο που τα περιοδικά αυτά εμφανίστηκαν οι ιστορίες που σε αυτά υπήρχαν ήταν μόνο «κακό παράδειγμα για τη νεολαία».



Τα αθώα αυτά περιοδικά είχαν εναντίον τους όλο τον κόσμο. Την εκκλησία που δεν έβλεπε τίποτα καλό και διδακτικό. Τους δασκάλους και τους καθηγητές μας που ήθελαν να διαβάζουμε μόνο τα Κλασσικά Εικονογραφημένα (και αν).

Την Αριστερά που έβλεπε σε αυτά ιστορίες ξενόφερτες που δεν δημιουργούσαν κουλτούρα επαναστατικής διεκδίκησης. Τη Δεξιά που τα θεωρούσε ξενόφερτα.

Τους γονείς μας κυρίως. Που δεν καταλάβαιναν τον Δικαστή Ντρεντ, αγνοούσαν το ποδοσφαιράκι του Μάικ, δεν έμαθαν ποτέ ποιος ήταν το Παιδί Πάνθηρας, θα προτιμούσαν να διαβάζαμε λογοτεχνεία αντί για τη Φωνή, ή τον Κατάσκοπο, ή τον Σαμποτέρ.


Τα διαβάζαμε κρυφά

Δεν θυμάμαι κανένα φίλο ή συμμαθητή μου που στο σπίτι του οι γονείς του τον ενθάρυναν να διαβάζει το Μπλεκ ή το Αγόρι. Οι πιο τυχεροί είχαν τη δυνατότητα να τα διαβάζουν ως αντάλλαγμα για τους καλούς τους βαθμούς. Οι πιο πολλοί τα αγοράζαμε μετά από συνωμοτικές συμφωνίες με τους περιπτεράδες που μας τα κρατούσαν, τα βάζαμε στο σπίτι περνώντας τα κρυφά (τα κρύβαμε πχ στη φόδρα του μπουφάν) και τα τοποθετούσαμε προσεχτικά κάτω από τα στρώματα.

Τα διαβάζαμε γιατί τα βάζαμε μέσα στα τεράστια βιβλία ιστορίας που μας επέτρεπαν να τα κρύβουμε. Μόνο το καλοκαίρι βγαίνανε από την παρανομία – τότε μπορούσαμε να τα χαρούμε .....

https://www.lifo.gr/stiles/daily/kaloka ... -kai-patty

Ίσως αν δεν ήταν καλοκαίρι, έστω και πέντε-έξι ζωές μετά από τα ατέλειωτα και ανέμελα καλοκαίρια της προεφηβείας, να μην είχε τον ίδιο αντίκτυπο και να μη χτύπαγε τόσο βαθιά νοσταλγική φλέβα η αναγγελία θανάτου του εκδότη κάποιων περιοδικών που αποτελούσαν το εικονογραφημένο ευαγγέλιο εκείνης της περιόδου.

Ο Νίκος Δεληγιώργης ήταν εκείνος που είχε λανσάρει περιοδικά μαζικής και απόλυτης δημοτικότητας όπως η «Μανίνα» και το «Αγόρι» (απαραίτητα σχεδόν αξεσουάρ / εγχειρίδια κάποτε για τα κοριτσάκια και τα αγοράκια αντιστοίχως), αλλά και οι πιο χορταστικές μηνιαίες ή δεκαπενθήμερες εκδοχές τους («Πάττυ» και «Τρουένο») καθώς και την πιο εφηβική και ψαγμένη «Βαβούρα» αργότερα.




Παρότι έμοιαζε να βασίζεται στην ίδια συνταγή (μια ανθολογία από ξένα κόμικς, εν προκειμένω βρετανικά και ισπανικά κυρίως), έμοιαζε κάπως πιο σύγχρονο ή πιο προχωρημένο ή πιο βίαιο ή πιο συναρπαστικό από το αντίπαλο δέος του, το «Μπλεκ» των εκδόσεων Ανεμοδούρα


Και κάποιες ιστορίες που είχα διαβάσει εκεί, βδομάδα με τη βδομάδα, και που ενδεχομένως προορίζονταν για «μεγαλύτερα παιδιά», μου προκάλεσαν μια αίσθηση που δεν μπορούσε να επαναληφθεί ποτέ ξανά μετά την επέλαση της εφηβείας.



Όπως ο ανελέητος (και φασίζων) «Δικαστής Ντρεντ», που εκεί τον ανακαλύψαμε, εισαγόμενο από το θρυλικό βρετανικό περιοδικό κόμικς «2000AD» και μεταγλωττισμένο στα ελληνικά.

Όπως θα μάθαινα πολύ εκ των υστέρων, δύο ακόμα αγαπημένα μου κόμικς στο «Αγόρι» προέρχονταν επίσης από την ίδια Βίβλο: Τα «Τέρατα του Μετώπου», που ξεκινούσαν με την ανακάλυψη του ημερολογίου ενός νεαρού Γερμανού στρατιώτη που βρέθηκε να πολεμά στο Ανατολικό Μέτωπο μαζί με Ρουμάνους βρικόλακες, και το αγρίως φουτουριστικό «Αερομπόλ», η παράνοια του οποίου είναι δύσκολο να περιγραφεί (μια ομάδα μαύρων παικτών ενός υβριδικού σπορ δίνουν στο μέλλον αγώνες ζωής και θανάτου).




Κι επειδή εκείνα τα καλοκαίρια υπήρχαν και ξαδέλφες στο οικογενειακό εξοχικό, προσφερόταν η δυνατότητα κατασκοπείας του «εχθρού» μέσα από τη (λαθραία) ανάγνωση της «Μανίνας» και της «Πάττυ».

Από μία άποψη, ήταν η διαφορά της μέρας με τη νύχτα, η διαφορά ανάμεσα στη μακάρια προεφηβεία των αγοριών και την πρώιμη εφηβεία των κοριτσιών. Τα κοριτσίστικα περιοδικά έμοιαζαν ταγμένα στην ποπ ειδωλολατρία και τα κόμικς που περιείχαν ήταν πλημμυρισμένα με ρομαντικές προσμονές, ερωτικές απογοητεύσεις και πλήθος γκομενικές καταστάσεις, την ώρα που εμείς ασχολούμασταν μόνο με μπάλα, με τέρατα και με μεταλλαγμένους υπερήρωες.

Τα μόνα ινδάλματα που επιτρέπονταν στα αγοράκια ήταν οι ποδοσφαιριστές. Μετά μπήκαν, διά της βίας σχεδόν, κι άλλα ενδιαφέροντα στην εξίσωση και τα πράγματα μπλέχτηκαν.

Το «Αγόρι» έμοιαζε παιδικό πια κατάλοιπο μιας προηγούμενης ύπαρξης, μια χαρά όμως είχε κάνει τη δουλειά του. Επίσης, η αγάπη για τα κόμικς από εκεί ξεκίνησε και δεν υποχώρησε ποτέ.

Ολα αυτά τα διάβαζα. Εμπαινα στο μπακάλικο και μύριζε το τυπωμένο χαρτί.

Αχ, νιάτα!

RIP.

Τώρα διάβασα την κριτική του αρθρογράφου. Προφανώς τώρα που μεγάλωσε, τη βρίσκει με Αμπι Χάτσερ. Γούστα είναι αυτά.