Phorum.com.gr

Καλησπέρα σε όλους. Γράφω εδώ γιατί δεν έχω εκμυστηρευτεί αυτό το θέμα ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους.
Είμαι 24 χρονών υιοθετημένος. Το γεγονός ότι είμαι υιοθετημένος δεν μπορώ να ανακαλέσω ακριβώς στην μνήμη μου πως το έμαθα, μάλλον μεγάλωσα γνωρίζοντας το. Οι γονείς μου έχουν και βιολογικό τους παιδί, εγώ τα ήξερα όλα μέσες άκρες. Μεγάλωσα πολύ όμορφα, αγαπώ και αγαπιέμαι από του γονείς και τον θετό αδερφό μου. Πάντα με έτρωγε να γνωρίσω τους βιολογικούς μου γονείς. Γνώρισα την βιολογική μητέρα μου και βρήκα κάτι καλύτερο από αυτό που περίμενα να βρω. Στο μυαλό μου πάντα θεωρούσα ότι όποιος δίνει το παιδί του για υιοθεσία είναι κάποιος περιθωριοποιημένος, αλκοολικός, χρήστης ναρκωτικών ή κάτι κακό εν γένει. Αλλά απέναντι μου είχα μια γυναίκα που "κοινωνικά" ήταν high class ας πουμε.Ψάχνοντας πολύ (κρυφά από τους θετούς δυστυχώς) κατάφερα και την βρήκα. Με το που με είδε με κατάλαβε. Από την μια όντως λες το ένστικοτης μάνας ή οτιδήποτε άλλο από την άλλη με εβγαλε από μια δύσκολη εισαγωγή, γιατί μέχρι να σιγουρευτείς τι και πως πάντα σκέφτεσαι ότι έχεις κάνει λάθος. Την βρήκα στην δουλειά της, είχαμε μια πολύ σύντομη επαφή. Έχει κάνει οικογένεια με παιδιά. Νομίζω η συνάντηση περισσότερο με τραυμάτισε παρά με βοήθεια. Κάπου ένιωσα ότι υπήρχαν σαν έγνοια στο μυαλό της αλλά ένιωσα και τον φόβο της. Ότι ίσως κινδυνεύσει η οικογένειά της; Δεν ξέρω. Συναισθηματικά αν και ταράχτηκε κάνοντας με να νιώσω ότι σήμαινα κάτι για εκείνη, ένιωσα κάτι που δεν μου άρεσε. Απλά σηκώθηκα και έφυγα και δεν νομίιζω ότι θα μπορέσει να με ξαναβρεί. Δεν ξέρω αν είναι παρόρμηση, θυμός ή κάτι άλλο. Αλλά στην παρούσα φάση δεν θέλω να την δω ξανά.

Όμως, από αυτή την σύντομη συνάντηση έμαθα το όνομά του πατέρα μου και ότι αυτός δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά (με βάση τα λεγόμενά της). Κατάφερα και έμαθα κάποια πράγματα για αυτόν. Τον βρηκα και στο φβ και εκεί κατάλαβα γιατί αυτή με αναγνώρισε, μοιάζουμε πολύ. Αυτό που με βασανίζει είναι το τι να κάνω. Να πάω και να ταράξω και εκείνον; Να τον αφήσω στην ηρεμία του; Και αν αντιδράσει και αυτός κάπως; Δεν ξέρω αν μπορώ να διαχειριστώ ξανά την απόρριψη. Κοιτάω τις φωτογραφίες τοιυ και προσπαθώ να τον ψυχολογήσω. Μια χαρά άνθρωπος φαίνεται αλλά και εγώ δεν παίζω σε ταινία να αγκαλιαστούμε και να κλάιμε μαζί. Φοβάμαι ότι απλά θα με διώξει. Όλα αυτά τα γράφω εδώ γιατί δεν μπορώ να τα συζητήσω ούτε με τους γονείς μου, ούτε με τους φίλους μου.

από την στιγμή που δεν είχατε επαφή τόσα χρόνια, δεν ξέρω αν και τι μπορεί να αισθανθούν για σένα τώρα πια.

Στην υιοθεσία πάντα ο υιοθετημένος θα θελήσει κάποια στιγμή να γνωρίσει τους βιολογικούς του γονείς. Οπότε και συ κλείσε τον κύκλο. Γνώρισε τον και αυτόν και τελείωνε τη διαδικασία. Κάντο χωρίς συναισθήματα. Σαν υποχρέωση. Και μετά προχώρα μπροστά

η αληθεια απελευθερωνει.

σκεψου τον εαυτο σου στη θεση του πατερα σου. να εχεις ενα παιδι, αλλα αν μην το ξερεις. δεν νομιζεις οτι θα ηθελες να το μαθεις;

Μπρος γκρεμος και πίσω ρέμα η φάση.
Εξω απο το χορό και με την ασφάλεια μου θα πω πως γονείς ειναι κυρίως αυτοί που ανατρέφουν και όχι αυτοί που γεννάνε.
Τι νιώθεις για τους θετούς σου γονείς; Γιατί θες να γνωρίσεις τους βιολογικούς; Απο περιέργεια ή θέλεις κάποιες παραπάνω επαφες; Πιστεύω πως πρέπει να το ξέρουν οι θετοί γονείς σου γιατί στην ουσία αυτοί ειναι γονείς σου, έχουν το δικαίωμα.
Ξαναλέω, τα παραπάνω τα λέω με την ασφάλεια μου κα ιέξω απο το χορό, καθαρά παο τη δική μου σκοπιά.

Καλά έκανες και συνάντησες την μάνα σου, αλλά τον πατέρα σου, από την στιγμή που δεν ξέρει ότι υπάρχεις, άστον καλύτερα στην άγνοιά του γιατί θα του εκτροχιάσεις την ζωή. Εκτός αν έχει φράγκα...

Ασέβαστος έγραψε: 06 Ιουν 2022, 09:49
σκεψου τον εαυτο σου στη θεση του πατερα σου. να εχεις ενα παιδι, αλλα αν μην το ξερεις. δεν νομιζεις οτι θα ηθελες να το μαθεις;

Άμα οι βιολογικοί γονείς έχουν κάνει νέα οικογένεια τον τελευταίο που θέλουν να δούν μπροστά τους είναι το παιδί που έδωσαν για υιοθεσία κάποτε, και το πιο πιθανό οτι η νέα τους οικογένεια δεν το ξέρει. Θα σκεφτούν οτι μπορεί να αναστατωθούν τα παιδιά τους μαθαίνοντας οτι έχουν έναν αδελφό για τον οποίο δεν ήξεραν, θα κλονιστεί η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο των γονέων (τι άλλο μπορεί να κρύβει), θα φοβηθούν μήπως υπάρχουν τίποτα περιουσιακές αξιώσεις, κλπ.

Lostillusion έγραψε: 05 Ιουν 2022, 15:23 Καλησπέρα σε όλους. Γράφω εδώ γιατί δεν έχω εκμυστηρευτεί αυτό το θέμα ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους.
Είμαι 24 χρονών υιοθετημένος. Το γεγονός ότι είμαι υιοθετημένος δεν μπορώ να ανακαλέσω ακριβώς στην μνήμη μου πως το έμαθα, μάλλον μεγάλωσα γνωρίζοντας το. Οι γονείς μου έχουν και βιολογικό τους παιδί, εγώ τα ήξερα όλα μέσες άκρες. Μεγάλωσα πολύ όμορφα, αγαπώ και αγαπιέμαι από του γονείς και τον θετό αδερφό μου. Πάντα με έτρωγε να γνωρίσω τους βιολογικούς μου γονείς. Γνώρισα την βιολογική μητέρα μου και βρήκα κάτι καλύτερο από αυτό που περίμενα να βρω. Στο μυαλό μου πάντα θεωρούσα ότι όποιος δίνει το παιδί του για υιοθεσία είναι κάποιος περιθωριοποιημένος, αλκοολικός, χρήστης ναρκωτικών ή κάτι κακό εν γένει. Αλλά απέναντι μου είχα μια γυναίκα που "κοινωνικά" ήταν high class ας πουμε.Ψάχνοντας πολύ (κρυφά από τους θετούς δυστυχώς) κατάφερα και την βρήκα. Με το που με είδε με κατάλαβε. Από την μια όντως λες το ένστικοτης μάνας ή οτιδήποτε άλλο από την άλλη με εβγαλε από μια δύσκολη εισαγωγή, γιατί μέχρι να σιγουρευτείς τι και πως πάντα σκέφτεσαι ότι έχεις κάνει λάθος. Την βρήκα στην δουλειά της, είχαμε μια πολύ σύντομη επαφή. Έχει κάνει οικογένεια με παιδιά. Νομίζω η συνάντηση περισσότερο με τραυμάτισε παρά με βοήθεια. Κάπου ένιωσα ότι υπήρχαν σαν έγνοια στο μυαλό της αλλά ένιωσα και τον φόβο της. Ότι ίσως κινδυνεύσει η οικογένειά της; Δεν ξέρω. Συναισθηματικά αν και ταράχτηκε κάνοντας με να νιώσω ότι σήμαινα κάτι για εκείνη, ένιωσα κάτι που δεν μου άρεσε. Απλά σηκώθηκα και έφυγα και δεν νομίιζω ότι θα μπορέσει να με ξαναβρεί. Δεν ξέρω αν είναι παρόρμηση, θυμός ή κάτι άλλο. Αλλά στην παρούσα φάση δεν θέλω να την δω ξανά.

Όμως, από αυτή την σύντομη συνάντηση έμαθα το όνομά του πατέρα μου και ότι αυτός δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά (με βάση τα λεγόμενά της). Κατάφερα και έμαθα κάποια πράγματα για αυτόν. Τον βρηκα και στο φβ και εκεί κατάλαβα γιατί αυτή με αναγνώρισε, μοιάζουμε πολύ. Αυτό που με βασανίζει είναι το τι να κάνω. Να πάω και να ταράξω και εκείνον; Να τον αφήσω στην ηρεμία του; Και αν αντιδράσει και αυτός κάπως; Δεν ξέρω αν μπορώ να διαχειριστώ ξανά την απόρριψη. Κοιτάω τις φωτογραφίες τοιυ και προσπαθώ να τον ψυχολογήσω. Μια χαρά άνθρωπος φαίνεται αλλά και εγώ δεν παίζω σε ταινία να αγκαλιαστούμε και να κλάιμε μαζί. Φοβάμαι ότι απλά θα με διώξει. Όλα αυτά τα γράφω εδώ γιατί δεν μπορώ να τα συζητήσω ούτε με τους γονείς μου, ούτε με τους φίλους μου.

Εσύ τι ακριβώς θα ήθελες να κάνουν οι βιολογικοί σου γονείς για να σου καλύψουν το τραύμα της απόρριψης;

Και γιατί βλέπεις κάτι ως απόρριψη από τη στιγμή που μεγάλωσες με μία οικογένεια που αγαπάς και σε αγαπάει;

Το ότι δεν θέλεις να το κουβεντιάσεις με τους γονείς που μεγάλωσες, το καταλαβαίνω γιατί ίσως δεν θέλεις να τους πικράνεις. Με τους φίλους σου όμως, γιατί όχι;



Είναι ανθρώπινο, το ξέρω αλλά νομίζω ότι βλέπεις πολύ εγωκεντρικά την υπόθεση.

Ασέβαστος έγραψε: 06 Ιουν 2022, 09:49 η αληθεια απελευθερωνει.

σκεψου τον εαυτο σου στη θεση του πατερα σου. να εχεις ενα παιδι, αλλα αν μην το ξερεις. δεν νομιζεις οτι θα ηθελες να το μαθεις;

Σοβαρά τώρα; Εσύ δηλαδή αν μάθαινες ότι κάπου υπάρχει ένα βιολογικό παιδί δικό σου ή της γυναίκας σου, θα ένοιωθες απελευθερωμένος;

ΓΑΛΗ έγραψε: 06 Ιουν 2022, 10:17 Με τους φίλους σου όμως, γιατί όχι;

Θα πρέπει να λέει στον καθένα οτι είναι υιοθετημένος και αυτοί να του κάνουνε τον ψυχαναλυτή;

Lostillusion έγραψε: 05 Ιουν 2022, 15:23 Δεν ξέρω αν μπορώ να διαχειριστώ ξανά την απόρριψη.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το ψάξεις μέσα σου, να το δουλέψεις και να το διαχειριστείς.
Διότι μπορεί η γυναίκα που σε γέννησε να μην μπορούσε να σε κρατήσει ωστε να σε μεγαλώσει για Χ λόγους αλλά (1) σε κράτησε και σε γέννησε (δεν έκανε έκτρωση δλδ) άρα πέρασε όλη τη διαδικασία του να σε μεγαλώσει μέσα της για 9 μήνες και (2) σε "βρήκαν" καποιοι άλλοι γονεις που σε ήθελαν πραγματικά και ανευ όρων και σε μεγάλωσαν όπως λες καλά και με αγάπη.
Άρα αν το θες "μαθηματικά" για 1 "απόρριψη", είχες 2 "αποδοχές".

Τώρα όσο για τον βιολογικό πατέρα σου, έχεις σκεφτεί εσύ τί θα ήθελες ιδανικά από εκείνον;

Υδράργυρος έγραψε: 06 Ιουν 2022, 10:21

ΓΑΛΗ έγραψε: 06 Ιουν 2022, 10:17 Με τους φίλους σου όμως, γιατί όχι;

Θα πρέπει να λέει στον καθένα οτι είναι υιοθετημένος και αυτοί να του κάνουνε τον ψυχαναλυτή;

Μα ο ίδιος λέει ότι μεγάλωσε ξέροντας ότι είναι υιοθετημένος. Και από τη στιγμή που δεν θυμάται πότε, σημαίνει ότι του το είπαν όταν ήταν ακόμη μικρό και δεν ήταν κάτι που έκρυβε η οικογένεια του. Κι επειδή ξέρω οικογένειες που έχουν υιοθετήσει μικρά παιδιά ή βρέφη, ξέρω επίσης ότι αυτό ακριβώς προτείνουν οι ψυχολόγοι στους θετούς γονείς. Να λένε στα πιτσιρίκια την αλήθεια.

Μόνον και μόνον που το αναφέρεις ως κάτι που δεν πρέπει να διαρρέει στον καθένα, σημαίνει ότι το θεωρείς κάτι σαν στίγμα ή κάνω λάθος;

Belladonna έγραψε: 06 Ιουν 2022, 10:23 Τώρα όσο για τον βιολογικό πατέρα σου, έχεις σκεφτεί εσύ τί θα ήθελες ιδανικά από εκείνον;

Αυτό που θα ήθελε ιδανικά και από τις τρεις οικογένειες. Να γίνει προτεραιότητα όλων, ανεξαρτήτως κόστους.

Είσαι 24 ετών φίλε και πρέπει να διαχειριστείς το τραύμα.
Ξεκινά τη θεραπεία τώρα και έχεις μπροστά σου ολόκληρη ζωή να ζήσεις χωρίς βαρίδια

ΓΑΛΗ έγραψε: 06 Ιουν 2022, 10:28 αυτό ακριβώς προτείνουν οι ψυχολόγοι στους θετούς γονείς. Να λένε στα πιτσιρίκια την αλήθεια.

Αυτο ποτέ δε το κατάλαβα.
Δε διαφωνώ πως είναι το σωστό, αλλά πως βοηθάς ένα παιδί να ξέρει εξορισμού πως ειναι υιοθετιμένο άρα να το αναγκάζεις εμμέσως να αρχίσει να έχει ερωτήματα και σκέψεις;
Βασικά καταλαβαίνω το λόγο εν μέρει και αυτός είναι πως αν έχει μεγαλώσει χρόνια χωρις να ξέρει τίποτα και μια ωραία πρωια το ψάξουν οι βιολογικοί γονείς, τότε το ψυχολογικό του βάρος θα είναι πολύ μεγάλο.
Μπρος γκρεμος και πίσω ρέμα είναι γιατί στο τέλος όλο και κάποιος θα ταραχτεί, όλο και κάποιος θα νιώσει "ρηγμένος".