Η ιστορία της ζωής μου (ή αλλιώς "Τι θέλω απ'τις γυναίκες;")
Δημοσιεύτηκε: 12 Μάιος 2022, 15:48
Το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα της ζωής μου: Τι θέλω από τις γυναίκες; Όταν πίστευα στο Θεό, μερικές φορές, είχα την αίσθηση ότι ο μόνος λόγος που με έφερε σ'αυτόν τον κόσμο είναι για να βρω την απάντηση σ'αυτό το ερώτημα.
Η σύγχυση και οι προβληματισμοί μου ξεκίνησαν όταν ξεκίνησα να αυνανίζομαι. Πότε ξεκίνησα, δεν ξέρω. Το κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι στην πρώτη δημοτικού ήδη το έκανα συστηματικά. Άρα το πότε το άρχισα, λογικά χάνεται κάπου στη νηπιακή/βρεφική ηλικία μου.
Τότε φαντασιωνόμουν διάφορα πράγματα άσχετα με το σεξ όταν κάβλωνα. Το σεξ δεν ήξερα καν τι είναι (πρώτη φορά την έννοια του σεξ την άκουσα γύρω στα 8 μου, από τη σειρά "Οι Μεν και οι Δεν"). Οι φαντασιώσεις μου τότε ήταν τελείως κουφές, π.χ. ψάρια που σπαρταράνε, ο Τομ και ο Τζέρρυ απ'τη γνωστή σειρά κινουμένων σχεδίων να κυνηγιούνται, παιδιά να ξερνάνε κτλ. Μη με ρωτήσετε γιατί κάβλωνα με αυτές τις σκέψεις -- δεν έχω ιδέα.
Η παιδική μου ηλικία δεν ήταν άσχημη, αν εξαιρέσεις την ντροπή που ένοιωθα κάθε φορά που τον έπαιζα. Υποθέτω ότι ο λόγος που ντρεπόμουν ήταν ότι οι ενήλικες μου είχαν περάσει, ηθελημένα ή άθελα, το μήνυμα πως ότι είχε να κάνει με τα γεννητικά όργανα είναι κακό. Γι'αυτό θεωρώ πως είναι λάθος να μαθαίνεις στο παιδί πως είναι ντροπή να σε βλέπουν γυμνό.
Τα πρώτα μου ρομαντικά αισθήματα τα ένοιωσα στην πρώτη δημοτικού για μια συμμαθήτριά μου. Δεν είχα μαζί της καμιά εμμονή. Απλώς δήλωνα παντού ότι θα την παντρευόμουν όταν μεγάλωνα. Η ίδια δεν έκανε ποτέ σχόλια πάνω σ'αυτό.
Έτσι περάσαν κάνα δυο χρόνια, ώσπου μια μέρα στην τρίτη δημοτικού, οι συμμαθητές μου σύσσωμοι σε ένα διάλλειμμα κάπως τους ήρθε και με δουλέψαν χοντρά γι'αυτό, και γύρισα σπίτι κλαίγοντας. Αυτό μάλλον μου έκανε τραύμα, γιατί άργησα πολύ να ξαναεκφράσω τον έρωτά μου σε κορίτσι (η επόμενη φορά που το έκανα ήταν στην πρώτη λυκείου).
Όπως και να'χει, λίγο μετά από'κείνη τη φάση, ένοιωσα ρομαντικά αισθήματα για μια ηρωίδα κινουμένων σχεδίων, την Αλίκη απ'την ταινία Alice in Wonderland της Disney. Αλλά και πάλι, τίποτα σεξουαλικό.
Στην έκτη δημοτικού, άρχισα να φαντασιώνομαι κορίτσια όταν τον έπαιζα. Στην πρώτη γυμνασίου ένοιωσα ρομαντικά αισθήματα για μια άλλη συμμαθήτριά μου. Αυτή τη φορά, έιχα και κάβλες για το αντικείμενο του έρωτά μου, όχι μόνο ρομαντικά αισθήματα. Αυτό το κορίτσι με έκανε να νοιώσω για πρώτη φορά την επιθυμία να κάνω σεξ, κάτι που μέχρι τότε με αηδίαζε και είχα ορκιστεί αμέτρητες φορές ότι δε θα έκανα ποτέ. Όπως και να'χει, δεν εξομολογήθηκα ποτέ εκείνον τον έρωτα ούτε σ'εκείνη ούτε σε κανέναν άλλο, γιατί ντρεπόμουν, λόγω της φάσης που είχε γίνει την προηγούμενη φορά, στην τρίτη δημοτικού.
Την ίδια περίπου περίοδο, άρχισα να έχω ρομαντικά αισθήματα για την Εβελίνα Παπούλια, που τότε έπαιζε τη Μαρίνα στους Δύο Ξένους. Ήταν η πρώτη από τις διάφορες διασημότητες που θα ερωτευόμουν στα επόμενα χρόνια. Ακολούθησε η Ισαβέλλα Βλασιάδου στη δευτέρα γυμνασίου, που τότε έκανε τη Ρόζμαρυ στο Κωνσταντίνου και Ελένης (αν και τώρα πια, όταν ξαναβλέπω αυτό το επεισόδιο, λέω, "Τι στον πούτσο της είχα βρει, ρε γαμώτο;")
Σταδιακά, στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου, ξεπέρασα την ντροπή που ένοιωθα όταν αυνανιζόμουν αλλά και το τραύμα μου από την τρίτη δημοτικού. Άρχισα να ζητάω κορίτσια σε ραντεβού. Σε όλο το γυμνάσιο και όλο το λύκειο, ποτέ ούτε μία δε δέχτηκε να βγει μαζί μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να πάω σε μπουρδέλο να χάσω την παρθενιά μου, αλλά κόλωσα και δεν πήγα.
Μετά το λύκειο, πήγα στο πανεπιστήμιο, από όπου, όπως οι περισσότεροι, δεν αποφοίτησα ποτέ, αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στα χρόνια του πανεπιστημίου, δε με ενδιέφεραν πια καθόλου οι συμμαθήτριές μου. Περνούσα τη φάση της διασημολαγνείας. Ερωτευόμουν διάφορες διάσημες, τις οποίες φυσικά δεν μπορούσα να βρω πουθενά για να τους εξομολογηθώ τα αισθήματά μου, οπότε ήμουν μονίμως απογοητευμένος. Έτσι ερωτεύτηκα διαδοχικά Καλομοίρα Σαράντη, Τζούλια Αλεξανδράτου και Δούκισσα Νομικού. Παράλληλα, είχα κάβλες για αναρίθμητες ακόμα διασημότητες, χωρίς να έχω ρομαντικά αισθήματα γι'αυτές.
Στα 27 μου, όταν κατάλαβα ότι δε θα αποφοιτούσα από το πανεπιστήμιο που να βγάλει ο ήλιος κέρατα, για ένα διάστημα ένοιωθα χαμένος και σκεφτόμουν την αυτοκτονία. Την ίδια περίοδο, μπήκα σε μια φάση που με φτιάχναν περισσότερο οι ηρωίδες κινουμένων σχεδίων παρά οι αληθινές γυναίκες. Ίσως σε αυτό συνέβαλε ότι τώρα πια είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Και τότε, μετά από μια σειρά απίστευτων συμπτώσεων που δεν είναι της παρούσης, κατάφερα να μπω σε ένα ΙΕΚ ως επιλαχών, οπότε η ζωή μου μπήκε σε μία σειρά. (Παρεπιπτόντως, από εκεί αποφοίτησα τελικά -- πήρα και την πιστοποίηση.) Ερμήνευσα αυτές τις συμπτώσεις ως θεία παρέμβαση, οπότε άρχισα να πιστεύω. Αν και δεν επικεντρώθηκα ποτέ σε κάποια θρησκεία -- πίστευα στο Θεό γενικώς και αορίστως.
Άρχισα να έχω μια τρελή ελπίδα. Ότι κάποτε, μετά το θάνατό μου, σε έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν εδώ, θα ζούσα όλα όσα δεν μπόρεσα να ζήσω εδώ είτε από δικά μου λάθη είτε επειδή αυτός ο κόσμος είναι κώλος.
Εν τω μεταξύ, η φάση με τις ηρωίδες κινουμένων σχεδίων συνεχιζόταν, κι'έτσι ερωτεύτηκα διαδοχικά Ραπουνζέλ (της Ντίζνευ), Ελένα του Άβαλορ (της Ντίζνευ), ενώ δε θυμάμαι κι'εγώ με πόσες από τα ιαπωνικά anime κάβλωσα με ή χωρίς ρομαντικά αισθήματα.
Τότε όμως άρχισαν να με βασανίζουν νέοι προβληματισμοί. Ποιος είναι ο δικός μου παράδεισος; Τι θα με έκανε ευτιχισμένο; Μία ρομαντική, μονογαμική σχέση με την πριγκήπισσα του παραμυθιού; Ή να μπορούσα να τις ξεμουνιάσω όλες, αληθινές και μη; Είναι λες και είμαι δύο άτομα σε ένα σώμα.
Κάποια στιγμή, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως θα μπορούσα να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο καταστάσεις. Να έχω δηλαδή μια ελεύθερη ρομαντική σχέση, στην οποία θα μπορούμε να πηγαίνουμε και με άλλα άτομα. Ίσως τελικά αυτός να ήταν ο δικός μου παράδεισος.
Την ερώτηση αυτή όμως δεν πρόλαβα να την απαντήσω στον εαυτό μου. Πριν κάνα χρόνο βρήκα στο Youtube ένα κανάλι που λέγεται Rationality Rules. Το εν λόγω κανάλι με έπεισε ότι δεν υπάρχει Θεός, οπότε γύρισα στην αθεία. Τώρα λοιπόν που ξέρω ότι δεν υπάρχει Θεός και είμαι καταδικασμένος να εκμηδενιστώ στον τάφο, τι νόημα έχει να ανακαλύψω τι θέλω από τις γυναίκες; Τι νόημα έχει να ξεκαθαρίσω ποιος είναι ο δικός μου παράδεισος; Όλα είναι μάταια. Τι να πεις; Απογοήτευση.
Η σύγχυση και οι προβληματισμοί μου ξεκίνησαν όταν ξεκίνησα να αυνανίζομαι. Πότε ξεκίνησα, δεν ξέρω. Το κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι στην πρώτη δημοτικού ήδη το έκανα συστηματικά. Άρα το πότε το άρχισα, λογικά χάνεται κάπου στη νηπιακή/βρεφική ηλικία μου.
Τότε φαντασιωνόμουν διάφορα πράγματα άσχετα με το σεξ όταν κάβλωνα. Το σεξ δεν ήξερα καν τι είναι (πρώτη φορά την έννοια του σεξ την άκουσα γύρω στα 8 μου, από τη σειρά "Οι Μεν και οι Δεν"). Οι φαντασιώσεις μου τότε ήταν τελείως κουφές, π.χ. ψάρια που σπαρταράνε, ο Τομ και ο Τζέρρυ απ'τη γνωστή σειρά κινουμένων σχεδίων να κυνηγιούνται, παιδιά να ξερνάνε κτλ. Μη με ρωτήσετε γιατί κάβλωνα με αυτές τις σκέψεις -- δεν έχω ιδέα.
Η παιδική μου ηλικία δεν ήταν άσχημη, αν εξαιρέσεις την ντροπή που ένοιωθα κάθε φορά που τον έπαιζα. Υποθέτω ότι ο λόγος που ντρεπόμουν ήταν ότι οι ενήλικες μου είχαν περάσει, ηθελημένα ή άθελα, το μήνυμα πως ότι είχε να κάνει με τα γεννητικά όργανα είναι κακό. Γι'αυτό θεωρώ πως είναι λάθος να μαθαίνεις στο παιδί πως είναι ντροπή να σε βλέπουν γυμνό.
Τα πρώτα μου ρομαντικά αισθήματα τα ένοιωσα στην πρώτη δημοτικού για μια συμμαθήτριά μου. Δεν είχα μαζί της καμιά εμμονή. Απλώς δήλωνα παντού ότι θα την παντρευόμουν όταν μεγάλωνα. Η ίδια δεν έκανε ποτέ σχόλια πάνω σ'αυτό.
Έτσι περάσαν κάνα δυο χρόνια, ώσπου μια μέρα στην τρίτη δημοτικού, οι συμμαθητές μου σύσσωμοι σε ένα διάλλειμμα κάπως τους ήρθε και με δουλέψαν χοντρά γι'αυτό, και γύρισα σπίτι κλαίγοντας. Αυτό μάλλον μου έκανε τραύμα, γιατί άργησα πολύ να ξαναεκφράσω τον έρωτά μου σε κορίτσι (η επόμενη φορά που το έκανα ήταν στην πρώτη λυκείου).
Όπως και να'χει, λίγο μετά από'κείνη τη φάση, ένοιωσα ρομαντικά αισθήματα για μια ηρωίδα κινουμένων σχεδίων, την Αλίκη απ'την ταινία Alice in Wonderland της Disney. Αλλά και πάλι, τίποτα σεξουαλικό.
Στην έκτη δημοτικού, άρχισα να φαντασιώνομαι κορίτσια όταν τον έπαιζα. Στην πρώτη γυμνασίου ένοιωσα ρομαντικά αισθήματα για μια άλλη συμμαθήτριά μου. Αυτή τη φορά, έιχα και κάβλες για το αντικείμενο του έρωτά μου, όχι μόνο ρομαντικά αισθήματα. Αυτό το κορίτσι με έκανε να νοιώσω για πρώτη φορά την επιθυμία να κάνω σεξ, κάτι που μέχρι τότε με αηδίαζε και είχα ορκιστεί αμέτρητες φορές ότι δε θα έκανα ποτέ. Όπως και να'χει, δεν εξομολογήθηκα ποτέ εκείνον τον έρωτα ούτε σ'εκείνη ούτε σε κανέναν άλλο, γιατί ντρεπόμουν, λόγω της φάσης που είχε γίνει την προηγούμενη φορά, στην τρίτη δημοτικού.
Την ίδια περίπου περίοδο, άρχισα να έχω ρομαντικά αισθήματα για την Εβελίνα Παπούλια, που τότε έπαιζε τη Μαρίνα στους Δύο Ξένους. Ήταν η πρώτη από τις διάφορες διασημότητες που θα ερωτευόμουν στα επόμενα χρόνια. Ακολούθησε η Ισαβέλλα Βλασιάδου στη δευτέρα γυμνασίου, που τότε έκανε τη Ρόζμαρυ στο Κωνσταντίνου και Ελένης (αν και τώρα πια, όταν ξαναβλέπω αυτό το επεισόδιο, λέω, "Τι στον πούτσο της είχα βρει, ρε γαμώτο;")
Σταδιακά, στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου, ξεπέρασα την ντροπή που ένοιωθα όταν αυνανιζόμουν αλλά και το τραύμα μου από την τρίτη δημοτικού. Άρχισα να ζητάω κορίτσια σε ραντεβού. Σε όλο το γυμνάσιο και όλο το λύκειο, ποτέ ούτε μία δε δέχτηκε να βγει μαζί μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να πάω σε μπουρδέλο να χάσω την παρθενιά μου, αλλά κόλωσα και δεν πήγα.
Μετά το λύκειο, πήγα στο πανεπιστήμιο, από όπου, όπως οι περισσότεροι, δεν αποφοίτησα ποτέ, αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στα χρόνια του πανεπιστημίου, δε με ενδιέφεραν πια καθόλου οι συμμαθήτριές μου. Περνούσα τη φάση της διασημολαγνείας. Ερωτευόμουν διάφορες διάσημες, τις οποίες φυσικά δεν μπορούσα να βρω πουθενά για να τους εξομολογηθώ τα αισθήματά μου, οπότε ήμουν μονίμως απογοητευμένος. Έτσι ερωτεύτηκα διαδοχικά Καλομοίρα Σαράντη, Τζούλια Αλεξανδράτου και Δούκισσα Νομικού. Παράλληλα, είχα κάβλες για αναρίθμητες ακόμα διασημότητες, χωρίς να έχω ρομαντικά αισθήματα γι'αυτές.
Στα 27 μου, όταν κατάλαβα ότι δε θα αποφοιτούσα από το πανεπιστήμιο που να βγάλει ο ήλιος κέρατα, για ένα διάστημα ένοιωθα χαμένος και σκεφτόμουν την αυτοκτονία. Την ίδια περίοδο, μπήκα σε μια φάση που με φτιάχναν περισσότερο οι ηρωίδες κινουμένων σχεδίων παρά οι αληθινές γυναίκες. Ίσως σε αυτό συνέβαλε ότι τώρα πια είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Και τότε, μετά από μια σειρά απίστευτων συμπτώσεων που δεν είναι της παρούσης, κατάφερα να μπω σε ένα ΙΕΚ ως επιλαχών, οπότε η ζωή μου μπήκε σε μία σειρά. (Παρεπιπτόντως, από εκεί αποφοίτησα τελικά -- πήρα και την πιστοποίηση.) Ερμήνευσα αυτές τις συμπτώσεις ως θεία παρέμβαση, οπότε άρχισα να πιστεύω. Αν και δεν επικεντρώθηκα ποτέ σε κάποια θρησκεία -- πίστευα στο Θεό γενικώς και αορίστως.
Άρχισα να έχω μια τρελή ελπίδα. Ότι κάποτε, μετά το θάνατό μου, σε έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν εδώ, θα ζούσα όλα όσα δεν μπόρεσα να ζήσω εδώ είτε από δικά μου λάθη είτε επειδή αυτός ο κόσμος είναι κώλος.
Εν τω μεταξύ, η φάση με τις ηρωίδες κινουμένων σχεδίων συνεχιζόταν, κι'έτσι ερωτεύτηκα διαδοχικά Ραπουνζέλ (της Ντίζνευ), Ελένα του Άβαλορ (της Ντίζνευ), ενώ δε θυμάμαι κι'εγώ με πόσες από τα ιαπωνικά anime κάβλωσα με ή χωρίς ρομαντικά αισθήματα.
Τότε όμως άρχισαν να με βασανίζουν νέοι προβληματισμοί. Ποιος είναι ο δικός μου παράδεισος; Τι θα με έκανε ευτιχισμένο; Μία ρομαντική, μονογαμική σχέση με την πριγκήπισσα του παραμυθιού; Ή να μπορούσα να τις ξεμουνιάσω όλες, αληθινές και μη; Είναι λες και είμαι δύο άτομα σε ένα σώμα.
Κάποια στιγμή, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως θα μπορούσα να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο καταστάσεις. Να έχω δηλαδή μια ελεύθερη ρομαντική σχέση, στην οποία θα μπορούμε να πηγαίνουμε και με άλλα άτομα. Ίσως τελικά αυτός να ήταν ο δικός μου παράδεισος.
Την ερώτηση αυτή όμως δεν πρόλαβα να την απαντήσω στον εαυτό μου. Πριν κάνα χρόνο βρήκα στο Youtube ένα κανάλι που λέγεται Rationality Rules. Το εν λόγω κανάλι με έπεισε ότι δεν υπάρχει Θεός, οπότε γύρισα στην αθεία. Τώρα λοιπόν που ξέρω ότι δεν υπάρχει Θεός και είμαι καταδικασμένος να εκμηδενιστώ στον τάφο, τι νόημα έχει να ανακαλύψω τι θέλω από τις γυναίκες; Τι νόημα έχει να ξεκαθαρίσω ποιος είναι ο δικός μου παράδεισος; Όλα είναι μάταια. Τι να πεις; Απογοήτευση.
