Phorum.com.gr

Ὅ, τι καί νά πῶ γι’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, γι’ αὐτόν τόν ποιητή, κι ἄν ἀκόμη χρησιμοποιήσω τίς ὀμορφότερες λέξεις καί τίς πιό σπουδαῖες φράσεις μου, κι ἄν θά γράψω σελίδες ὁλόκληρες γιά τό ἔργο του καί τήν ἀνθρωπιά του, ὅλα αὐτά θά εἶναι ἐλάχιστα καί πενιχρά γιά νά προσδιορίσουν τό οἰκουμενικό μέγεθος τοῦ Γιάννη Ρίτσου. .
Σάν σήμερα γεννήθηκε ὁ ποιητής τῆς Ρωμιοσύνης καί τοῦ Ἐπιτάφιου στήν, ἀπίστευτης ὀμορφιᾶς, Μονεμβασιά, τό 1909. Ἄρχισα νά τόν διαβάζω ἀπό δεκαπέντε χρονῶν καί φυσικά δέν σταμάτησα ποτέ. Στά χρόνια τῆς νιότης, ὁ Ρίτσος, ὅπως ὁ Έκο, ὁ Φρόυντ, ὁ Λειβαδίτης, ὑπῆρξαν φαέσφοροι οδηγοί καί ὁ συνδετικός κρίκος στόν διχασμένο κόσμο πού μεγάλωνα.
Ὁ ποιητής πού πέρασε ἀπό τό κολαστήριο τῆς Μακρονήσου, τόν Ἅη Στράτη καί «τό νησί τοῦ διαβόλου», μοῦ ἔμαθε κάτι σπουδαῖο ἐκεῖνο τόν καιρό τῶν Δεξιῶν καί τῶν Ἀριστερῶν πού τό ἐφαρμόζω σέ ὅλη μου τή ζωή.
Μοῦ δίδαξε πώς πέρα ἀπό πολιτικές ἰδεολογίες, πέρα ἀπό κάθε ἀγῶνα γιά δικαιοσύνη, πέρα ἀπό κάθε κοινωνικό ἀνταγωνισμό, αὐτό πού ἀξίζει τελικά εἶναι νά παραμένει κανείς πρῶτα ἀπό ὅλα, ἄνθρωπος.

Εγω θυμαμαι το 2000 οταν πρωτοειδα τον Δημοσθενη Λιακοπουλο στην τηλεοραση, μου εκανε μια πρωτη εντυπωση ότι φωναζε πολυ στις εκπομπες του, σκεφτηκα "γιατι φωναζει τόσο", μετα καταλαβα ότι θελει να ξυπνησει τον κόσμο...
Μου εμαθε να ειμαι ελευθερη ψυχη, περισσότερο και απο την φαντασια μου, να μην πιστευω σε τιποτα το κοσμικο και κτιστο και να αμφισβητω τα παντα. Μου χαρισε γνωση ακομα και για τον εαυτο μου (αυτογνωσια) και μου ενεπνευσε το θαρρος απεναντι σε θηρια.
Με διδαξε να διεκδικω το δικαιο μου και να φωναζω και γω εκει που πρεπει...
Ειναι τιμη μου που τον γνωρισα και απο κοντα και απο μακρια...
Καλη ανταμωση στην χωρα του φωτος Δημοσθενη!
Να εισαι παντα καλα!...

Ήταν ένα κρύο πρωινό του Αυγούστου. Εκεί που πήγα να κόψω μια χεριά ρίγανη εμφανίστηκε ανάμεσα στα χορτάρια. Μια οχιά διμούτσουνη.

Θυμᾶμαι κάποια φορά, ξύπνησε καί ἦρθε νά μέ ψάξει στόν κῆπο.
Εἶχε χιονίσει καί τίναζα τό χιόνι ἀπό τά δένδρα. Ἅπλωσε τό παλτό του κάτω καί καθήσαμε. Δέν μιλούσαμε, τά χέρια μας ἦταν ἑνωμένα, τά κεφάλια μας ἀκουμποῦσαν τό ἕνα στό ἄλλο, ἤμασταν εὐτυχισμένοι. Κάπου - κάπου, σήκωνα το βλέμμα καί τόν κοιτοῦσα. Τά μάτια του εἶχαν ὅλο τό φῶς τῆς αὐγῆς καί λαμπυρίζανε ἀπό τό νερό τοῦ χιονιοῦ.

Ξαφνικά μοῦ ἦρθε στό νοῦ ὅλη ἡ δυστυχία τοῦ κόσμου κι ἡ σκέψη μου ἔτρεξε ἐκεῖ πού τά παιδιά πεινᾶνε, ἐκεῖ πού οἱ ἄνθρωποι σκοτώνουν μέ βόμβες καί ὅπλα ἄλλους ἀνθρώπους, ἐκεῖ πού τά ὄνειρα, πρίν ἀκόμα γεννηθοῦν, πεθαίνουν.

Τότε ὁ ἕνας ἀπό μᾶς εἶπε, "θέλω νά εἴμαστε ἀξιοπρεπεῖς ἄν κάποτε δυστυχήσουμε".
Κι ὁ ἄλλος ἀποκρίθηκε, "σοῦ τό ὑπόσχομαι"...

Θυμᾶμαι ἕνα ταξίδι πρίν εἴκοσι περίπου χρόνια στή Μονεμβασιά. Ἡ Μονεμβασιά, ἡ ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ ποιητή Γιάννη Ρίτσου, ρωννύει μετ’ ἐναργείας κάθε εὐαίσθητο καί ἀληθινό ἄνθρωπο. Ἄν τήν γνωρίσει κάποιος ἀπό κοντά, ἔστω καί γιά λίγο καιρό, τότε ἀντιλαμβάνεται τό βένθος τῶν ἐπιφανειῶν της . Ἡ Μονεμβασιά ὡς σειραῖος ἵππος ὁδηγεῖ σταθερά τό πνεῦμα του πρός τήν αὐτογνωσία. Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ, συναντιέται μέ τόν ἑαυτό του καί δοκιμάζει μεθόδους ὥστε νά ἀγνοεῖ τίς ὁριζόντιες διαστάσεις δίνοντας τήν μεγαλύτερη προσοχή του στό βάθος τους. Ἐκεῖ, κάθε ἰδιωτική ἔννοια, κάθε φυσικός ἀριθμός, κάθε ἀνθρώπινη διάσταση, παύουν νά ἰσχύουν. Ἐκεῖ, ὑπάρχει μόνο τό «ὑπερβαίνω» καί τό «διαλογίζομαι».
Κι ἀνάμεσά τους τό ἔνστικτο…