Ας μιλήσουμε για Γκαίμπελς
Δημοσιεύτηκε: 01 Φεβ 2022, 13:14
Ο δρ Γιόζεφ Γκαίμπελς θεωρείται ο μεγαλύτερος masterminds όλων των εποχών στο χώρο της προπαγάνδας, από εχθρούς και φίλους.
Εμένα για να σας πω την αλήθεια ποτέ δεν μου γέμιζε το μάτι ο τύπος για masterminds όλων των εποχών, ήταν ένας από πολλούς που είχε πάρει όλα τα μικρόφωνα για πάρτη του.
Αλλά όμως ήταν αναμφισβήτητα ταλεντάρα και με αρίστη τεχνική κατάρτιση.
Ένα από τα πολλά που είχε πει ο Γκαίμπελς και μου κινούσε την περιέργια ήταν αυτό:
όσο μεγαλύτερο το ψεύδος της προπαγάνδας, τόσο καλύτερα
Γιατί να ισχύει αυτό, όσο μεγαλύτερο το ψεύδος και όχι όσο πιό μεσαίο ;
Είναι ένας που δεν τον χωνεύω. Έρχομαι εδώ και σας λέω "παίδες ο τάδε είναι λίγο κλεφτρόνι, να τον προσέχετε - αν βρίσκεται κοντά και έχετε τίποτα αναπτήρες να τους βάζετε στην τσέπη". Δεν θα σας πω όμως ότι "ο τάδε έσφαξε τη μάνα του και έβαλε το κεφάλι της στο φούρνο". Αν το πω αυτό δεν θα μου πείτε "ρε α πάγαινε ρε, κάτσε καλά" ;
Και όμως ο δρ μάλλον έχει δίκιο !
Γιατί ;
Για να το εξηγήσω κατ' αρχάς υποθέτουμε ότι τα λέμε όλα αυτά, για τους αναπτήρες ή για τη μάνα στο φούρνο, αβλαβώς. Εκπροσωπούμε το κράτος, έχουμε ασυλία, και δεν κινδυνεύουμε από libel suits και τέτοια.
Τι παίζει λοιπόν ; Παίζει ότι μπαίνω εγώ σε ένα καφενείο και λένε οι φίλοι (αλλά εγκάθετοι του κόμματος) για τη μάνα που της έκοψε το κεφάλι. Δεν θα πιστέψω τους "φίλους" ; Ή αν συμβαίνει να έχω κάποιες αμφιβολίες θα πάρω στα καλά καθούμενα το μέρος ενός αγνώστου σ' εμένα προσώπου και δεν θα πάρω το μέρος των "φίλων" που δίνουν και κάνα δανεικό που και που ;
Έτσι λοιπόν η ιδέα του Γκαίμπελς δικαιώνεται σε ικανοποιητικό βαθμό αν μη τι άλλο.
Στη σύγχρονη εποχή είναι κάπως αλλοιώς τα πράγματα.
Ο δόκτορας παραμένει σταθερή αξία αλλά είναι κάπως αλλοιώς.
Ισχύει ότι με την προπαγάνδα προσπαθούμε να πείσουμε μερικούς - όχι όλους. Οι "δικοί μας" είναι σίγουροι και βασικά τους λέμε μερικά τσιτάτα νάχουνε να λένε για να μην ξεμείνουν. Από τους άλλους όμως ξέρουμε ότι τα "σκυλιά" δεν μεταπείθονται. Άρα για κάποιους λίγους προσπαθούμε, που μετράει όμως το ποσοστό τους - δεν είναι αμελητέο ποσοστό.
Ποιές είναι λοιπόν οι κυριώτερες μορφές που μας χρησιμεύουν ;
Κατά σειράν αξιoλογήσεως είναι οι εξής:
α) Λεφτά υπάρχουν. Η μαγική λέξη. Ένα σύνθημα της μορφής "οικόπεδα με μιά πεντάρα στον Κωνσταντάρα" είναι αυτό που ψάχνουμε.
β) Εθνικά θέματα. Κι αυτά. Η Αλσατία και η Λωραίννη είναι Γερμανικές και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης τις εκχώρησε στη Γαλλία.
γ) Ψεκαστικά θέματα. Jews, εμβόλιο. Καλά είναι αν πιάνουν. Με Jews π.χ. στην Ελλάδα της δεκαετίας του 30 κάτι θα έλεγε, στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60 δεν έλεγε.
δ) Θέματα pulp. Τύπου σκανδάλου Φουρθιώτη πχ. Αυτά είναι μπασκλασαρία αλλά γίνεται χρήση όταν δεν έχουμε κάτι άλλο.
Επίσης ένας κανόνας είναι "να μην περνάει ούτε μία μέρα χωρίς προπαγάνδα stream".
Δεν συμφωνώ με το τελευταίο αλλά απ' ότι βλέπω το εφαρμόζουν όλοι.
Εμένα για να σας πω την αλήθεια ποτέ δεν μου γέμιζε το μάτι ο τύπος για masterminds όλων των εποχών, ήταν ένας από πολλούς που είχε πάρει όλα τα μικρόφωνα για πάρτη του.
Αλλά όμως ήταν αναμφισβήτητα ταλεντάρα και με αρίστη τεχνική κατάρτιση.
Ένα από τα πολλά που είχε πει ο Γκαίμπελς και μου κινούσε την περιέργια ήταν αυτό:
όσο μεγαλύτερο το ψεύδος της προπαγάνδας, τόσο καλύτερα
Γιατί να ισχύει αυτό, όσο μεγαλύτερο το ψεύδος και όχι όσο πιό μεσαίο ;
Είναι ένας που δεν τον χωνεύω. Έρχομαι εδώ και σας λέω "παίδες ο τάδε είναι λίγο κλεφτρόνι, να τον προσέχετε - αν βρίσκεται κοντά και έχετε τίποτα αναπτήρες να τους βάζετε στην τσέπη". Δεν θα σας πω όμως ότι "ο τάδε έσφαξε τη μάνα του και έβαλε το κεφάλι της στο φούρνο". Αν το πω αυτό δεν θα μου πείτε "ρε α πάγαινε ρε, κάτσε καλά" ;
Και όμως ο δρ μάλλον έχει δίκιο !
Γιατί ;
Για να το εξηγήσω κατ' αρχάς υποθέτουμε ότι τα λέμε όλα αυτά, για τους αναπτήρες ή για τη μάνα στο φούρνο, αβλαβώς. Εκπροσωπούμε το κράτος, έχουμε ασυλία, και δεν κινδυνεύουμε από libel suits και τέτοια.
Τι παίζει λοιπόν ; Παίζει ότι μπαίνω εγώ σε ένα καφενείο και λένε οι φίλοι (αλλά εγκάθετοι του κόμματος) για τη μάνα που της έκοψε το κεφάλι. Δεν θα πιστέψω τους "φίλους" ; Ή αν συμβαίνει να έχω κάποιες αμφιβολίες θα πάρω στα καλά καθούμενα το μέρος ενός αγνώστου σ' εμένα προσώπου και δεν θα πάρω το μέρος των "φίλων" που δίνουν και κάνα δανεικό που και που ;
Έτσι λοιπόν η ιδέα του Γκαίμπελς δικαιώνεται σε ικανοποιητικό βαθμό αν μη τι άλλο.
Στη σύγχρονη εποχή είναι κάπως αλλοιώς τα πράγματα.
Ο δόκτορας παραμένει σταθερή αξία αλλά είναι κάπως αλλοιώς.
Ισχύει ότι με την προπαγάνδα προσπαθούμε να πείσουμε μερικούς - όχι όλους. Οι "δικοί μας" είναι σίγουροι και βασικά τους λέμε μερικά τσιτάτα νάχουνε να λένε για να μην ξεμείνουν. Από τους άλλους όμως ξέρουμε ότι τα "σκυλιά" δεν μεταπείθονται. Άρα για κάποιους λίγους προσπαθούμε, που μετράει όμως το ποσοστό τους - δεν είναι αμελητέο ποσοστό.
Ποιές είναι λοιπόν οι κυριώτερες μορφές που μας χρησιμεύουν ;
Κατά σειράν αξιoλογήσεως είναι οι εξής:
α) Λεφτά υπάρχουν. Η μαγική λέξη. Ένα σύνθημα της μορφής "οικόπεδα με μιά πεντάρα στον Κωνσταντάρα" είναι αυτό που ψάχνουμε.
β) Εθνικά θέματα. Κι αυτά. Η Αλσατία και η Λωραίννη είναι Γερμανικές και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης τις εκχώρησε στη Γαλλία.
γ) Ψεκαστικά θέματα. Jews, εμβόλιο. Καλά είναι αν πιάνουν. Με Jews π.χ. στην Ελλάδα της δεκαετίας του 30 κάτι θα έλεγε, στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60 δεν έλεγε.
δ) Θέματα pulp. Τύπου σκανδάλου Φουρθιώτη πχ. Αυτά είναι μπασκλασαρία αλλά γίνεται χρήση όταν δεν έχουμε κάτι άλλο.
Επίσης ένας κανόνας είναι "να μην περνάει ούτε μία μέρα χωρίς προπαγάνδα stream".
Δεν συμφωνώ με το τελευταίο αλλά απ' ότι βλέπω το εφαρμόζουν όλοι.