Phorum.com.gr

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ιδέα ενός ιερού πολέμου κατά των Μουσουλμάνων στην Ανατολη δεν ηταν κατι που εμφανιστηκε ξαφνικά στην Συνοδο του Κλερμόν ουτε ηταν ο Αλέξιος Κομνηνος αυτος που παρακαλέσε τη Δυση πρωτος για βοηθεια.

Η πρωτες σκεψεις για στρατιωτικη παρέμβαση προς ανακοπη του μουσουλμανικου κινδυνου από την Δυση αρχιζουν να φαινονται περιπου το 1073 με την άνοδο στον Παπικό Θρονο του Γρηγορίου Ζ’.

Δυο χρονια πριν το 1071 οι Βυζαντινοι ειχαν ηττηθει στη μάχη του Μαντζικερτ και η Ανατολια ανοιξε στους Σελτζουκους Τουρκους και αυτοι πλημμυρισαν την περιοχη. Στην Ιταλια οι Νορμανδοι ειχαν διωξει τους Βυζαντινους ενώ οι Πετσενέγγοι εκαναν συνεχεις επιδρομές στα Βαλκανια αποσταθεροποιοντας ετι περισσότερο την Αυτοκρατορια.

Μεσα σε αυτή την απελπιστικη κατάσταση ο νεος Αυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ’ εστειλε επιστολη στον Παπα Γρηγόριο Ζ’ το 1073 ζητωντας του βοηθεια.
Ο Γρηγόριος φαινεται να αποδέχτηκε την προταση του Μιχαηλ και εστειλε στην Κωνσταντινουπολη τον Δομηνικο Πατριάρχη του Γράδο με μια επιστολη οπου συμφωνουσε σε βοηθεια (χωρις όμως να διευκρινιζει το ειδος της βοηθειας) αλλα μυστικα ελπιζοντας να επανενωσει τις Εκκλησιες κατω από την κυριαρχια της Ρωμαικης Εκκλησιας.

Eν τουτοις μια σειρα γεγονότων όπως η συγκρουση του Παπα Γρηγοριου Ζ’ με τον Αυτοκράτορα Ερρίκο Δ’, η ανοδος των Νορμανδων στην Κατω Ιταλια και οι επαναστασεις στην Βυζαντινη Αυτοκρατορια παγωσαν τα σχέδια του Παπα ο οποιος αποφάσισε να ασχοληθει με ένα προβλημα τη φορα. Για αρχη αποφάσισε να προσεταιριστει τους Νορμανδους και να τους χρησιμοποιησει ως τον πολεμικο βραχιονα της Αγιας Εδρας.

Τελικα δεν κατάφερε τιποτα καθως η Βυζαντινη διπλωματια όταν καταλαβε ότι ο Παπας συμμαχησε με τους Νορμανδους που ηταν εχθροι τους εστειλαν χρυσο στον Γερμανο Αυτοκράτορα ενισχυοντας τον και ο Γρηγόριος κατέληξε εξόριστος στο Σαλέρνο.

Ο νεος Πάπας Βικτωρ Γ’ πεθανε μεσα σε ένα χρονο αλλα και αυτος ηταν υποχειριο των Νορμανδων.
Εν τελει εξελέγη Παπας ο Πρυτανης του Κολλεγιου των Καρδιναλιων Οντο ντε Λαγκερυ ο οποιος πηρε το ονομα Ουρβανος Β’. Ως Γάλλος ηταν εκτος της σφαιρας επιρροης των Νορμανδων και ο Αυτοκράτορας Αλέξιος επανελαβε και σε αυτόν την προταση που ειχε γινει και στους προκατοχους του.

Το 1095 ο Πάπας Ουρβανος Β’ εχοντας ξεπεράσει τα προβληματα του με τον Αυτοκρατορικο Αντιπαπα Κλημη Γ’ συγκάλεσε Συνοδο στην Πιατσέντσα το Μαρτιο του ιδιου ετους για να συζητησουν διαφορα θεματα όπως για τη Σιμωνια, τους γαμους των κληρικων και αλλα θεματα.
Αναμεσα στους επισκεπτες της Συνοδου βρισκοταν πρεσβεις του Αυτοκράτορα Αλεξιου Α’ Κομνηνου και οι οποιοι κληθηκαν από τον Παπα να μιλησουν ενωπιον της Συνόδου για την κατάσταση στην Ανατολη.

Οι πρέσβεις ειπαν πως ο πολεμος με τους Τουρκους εχει παρει πλεον ευνοικη τροπη για τους Χριστιανους καθως η δυναμη τους φθινει και πως με μερικες καλοσυντονισμένες εκστρατειες είναι σφοδρα δυνατο να τους συντρίψουν τελειως και για παντα.
Όμως η Αυτοκρατορια ειχε μεγάλο ελλειμα σε εμψυχο δυναμικο. Η Ανατολια που ηταν ο “στρατωνας” της Αυτοκρατοριας ειχε γεμισει τωρα Σελτζουκους και ότι ειχε απομεινει ηταν ανοργανωτο.

Ο Αυτοκρατορας εξαρτωνταν υπερβολικα από ξενους μισθοφορους Πετσενέγγους και άλλες βαρβαρικες φυλες. Η μονες συντεταγμενες και υπολογισιμες δυναμεις ηταν η Φρουρα των Βαραγγων που ειχε ενισχυθει με Αγγλοσάξωνες ευγενεις που εφυγαν από την Αγγλια μετα την καταληψη της από τους Νορμανδους και μισθοφορικες μονάδες Δυτικων τυχοδιωκτων οι οποιοι πηγαινοερχοντουσαν σε Ανατολη και Δυση εχοντας μονο προσωρινη υπηρεσια στο Βυζαντινο στρατο όπως ο Κομης Ροβερτος της Φλανδρας που πολεμουσε ως μισθοφόρος του Βυζαντινου Αυτοκρατορα από το 1090.

Ο τακτικος στρατος ηταν ελλειματικος και δεν επαρκουσε να φρουρησει ουτε τον Δουναβη ποσο μαλλον τα ανατολικα συνορα (εκει εστελναν συνηθως τους Πετσενεγγους και αλλους βαρβαρους μισθοφορους για να τους ελεγχουν καλυτερα). Οι Σερβοι ηδη κινουνταν απειλητικα και οι Βουλγαροι υπηρχαν πληροφοριες πως ετοιμαζαν εξέγερση. Και παντα υπηρχε ο Νορμανδικος κινδυνος. Δεν ειχαν περάσει πολλα χρονια αλλωστε που ο Γυισκαρδος ειχε ερημωσει το Ιλλυρικο με την εκστρατεια του και ο γιος του ο Βοημουνδος ηταν το ιδιο επιθετικος όπως ο πατέρας του.

Αν πρεπει να επιτεθουν στους Τουρκους για να τους διαλυσουν τοτε χρειαζονται περισσότερους στρατιωτες.
Και αν αυτό δεν ηταν αρκετο για να τους πεισει οι Πρεσβεις αναφέρθηκαν και στις δυσκολιες που αντιμετώπιζαν οι χριστιανοι της Ανατολης και οι προσκυνητες των Αγιων Τοπων.

Ο Επισκοποι εντυπωσιαστηκαν αλλα και προβληματιστηκαν από την εκθεση αυτη της καταστάσεως που επικρατουσε στην Ανατολη. Το ιδιο και ο Πάπας ο οποιος και συνελαβε την ιδέα ενός Ιερου Πολέμου, μιας Σταυροφοριας κατά τη διαρκεια του ταξιδιου του από την Πιατσέντσα στην Κρεμόνα οπου πηγαινε για να συναντησει τον Κορράδο το γιο του Ερρίκου Δ’.

Από την Κρεμόνα και μεσω των Αλπεων ο Παπας Ουρβανος Β’ εφτασε στην Γαλλια τον Αυγουστο του 1095.
Στις 5 του μηνος ηταν στην Βαλενς και στις 11 εφτασε στο Λε Πουι. Από εκει εστειλε επιστολες στους Γαλλους Επισκοπους αλλα και στους Επισκοπους ομορων περιοχων να τον συναντησουν στην Κλερμον οπου εκει θα γινει Συνοδος τον Νοεμβριο.

Από το Λε Πουι εφτασε τον Σεπτέμβριο στην Προβηγκια και επισκεφθηκε την Αβινιόν και το Σεν Ζιλ.
Στις αρχές Οκτωβριου εφτασε στη Λυων και από εκει μπηκε στην Βουργουνδια και στις 25 Οκτωβριου εγκαινιασε την νεα εκκλησια της Μονης του Κλουνυ που ειχε χτισει ο Ηγουμενος Ουγος. Από εκει με τη συνοδεια του του Επισκοπου του Κλερμον περσε στο Σουβινυ και από εκει εφτασε στο Κλερμον για να ετοιμαστει η Συνοδος.

Κατά τη διαρκεια του ταξιδιου του ο Παπας δουλευε συνεχως την ιδέα της Σταυροφορίας και συναντηθηκε ειτε δια ζωσης ειτε δι’ αντιπροσωπων με ευγενεις της περιοχης όπως ο Ραυμονδος ντε Σεν Ζιλ Κομης της Τουλουζης και Μαρκησιος της Προβηγκιας ο οποιος ειχε ηδη τη φημη “ιερου πολεμιστη” από την εποχη που πολεμησε κατά των Αράβων στην Ισπανια.

Στο Μοναστηρι του Κλουνυ συναντηθηκε με προσκυνητες που ειχαν επιστρέψει από τους Αγιους Τοπους και ετσι εμαθε από πρωτο χέρι τις δυσκολιες και τα βασανα που περασαν στα χέρια Τουρκων και Αραβων. Από αυτους εμαθε ότι οι Τουρκοι ειχαν κλεισει πλεον τους δρομους της Μ. Ασιας στους προσκυνητες και πως ετσι οι Αγιοι Τοποι ηταν ουσιαστικα αποκομμενοι από τον εξω κοσμο.
Μονο δια θαλασσης μπορουσες να πας αλλα ηταν τοσες οι δυσκολιες που προβαλλαν οι Αραβικες αρχες που ακομα και αυτό ηταν δυσκολο και πανακριβο ταξιδι. Και δεν ηταν σιγουρο ότι θα γυριζες και ζωντανος μιας και αρκουσε το παραμικρο ατοπημα ή η παραμικρη καταγγελια για να σε ριξουν στις φυλακες οι Μουσουλμανοι.

H ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΛΕΡΜΟΝ
Η Συνοδος της Κλερμον ανοιξε τις εργασιες της στις 18 Νοεμβριου 1095 με την παρουσια 300 κληρικων ολων των βαθμων και ασχοληθηκε με θεματα που αφορουσαν την απαγορευση σε ευγενεις να διοριζουν Επισκοπους (Εριδα της Περιβολης), Σιμωνια, γαμους κληρικων, τον αφορισμο του Βασιλια της Γαλλιας Φιλιππου Α’ για διγαμια και του Επισκοπου του Καμπραί για Σιμωνια και τελος επικυρωσε την ανωτερότητα της Αρχιεπισκοπης της Λυων εναντι της Αρχιεπισκοπης της Ρεμς και της Αρχιεπισκοπης της Σεν.

Αλλα για το τελος ο Ουρβανος αφησε το κλου της βραδιας. Ετσι ανακοινωσε πως την Τριτη 27 Νοεμβριου η Συνοδος θα συνεδριαζε δημοσια για να εξαγγειλει ένα μεγάλο διαγγελμα προς τον λαο.

Εκεινη την ημερα το πληθος που μαζευτηκε για να ακουσει το Παπικο διάγγελμα ηταν τοσο μεγάλο που δεν χωραγε στον Καθεδρικο που συνεδριαζε η Συνοδος και ετσι αποφασιστηκε να μεταφερθει η Συνοδος σε ανοιχτο χώρο.
Ο Παπικος Θρονος στηθηκε στην Ανατολικη Πυλη της Κλερμον πανω σε πλατφορμα και εκει ανεβηκε ο Πάπας για να μιλησει στον κόσμο.

Ο ακριβης του λογος δεν εχει σωθει αλλα από ότι ξερουμε από τους ιστοριογραφους της εποχης (τουλαχιστον 1 ηταν παρων στην Κλερμον) ο Πάπας ξεκινησε να μιλαει για την αναγκη βοηθειας στους εξ ανατολων αδελφους μας οι οποιοι μας ζητουν βοηθεια καθως οι Τουρκοι βαδίζουν μεσα στην καρδια της Χριστιανοσυνης βασανιζοντας και σκοτωνοντας τους χριστιανους κατοικους και βεβηλωνοντας τα χριστιανικα ιερα. Μιλησε στο πληθος για την Βυζαντινη Αυτοκρατορια που κινδυνευει αλλα κυριως τονισε την αγιοτητα της Ιερουσαλημ η οποια βεβηλωνεται κάθε μερα από τους μουσουλμανους.

Ετσι εχοντας καταδειξει στον κοσμο την κατάσταση με τα μελανοτερα χρώματα εκανε την εκκληση του.
Πρεπει ειπε η Χριστιανοσυνη να τρέξει σε βοηθεια της Ανατολης. Πλουσιοι και φτωχοι. Πρεπει να σταματησουν να αλληλοσφάζονται και να τρεξουν να πολεμησουν σε έναν δικαιο πολεμο κανοντας το έργο του Κυριου υπο την ηγεσία του Κυριου. Και οσοι πεθανουν στη μάχη για αυτόν τον ιερο σκοπο θα εχουν πληρη αφεση αμαρτιων.

Η ζωη εδώ μπορει να είναι φτωχη και μιζερη αλλα εκει στην Ιερουσαλημ ολοι θα είναι χαρουμενοι και ευτυχισμένοι κοντα στον Κυριο. Δεν πρεπει να υπάρξει αργοπορία. Πρεπει να ετοιμαστει η εκστρατεια μεχρι το επομενο καλοκαιρι με την καθοδηγηση του Θεου.
Ο λογος του Πάπα ενθουσιασε τους παντες και σε λιγο ολοι σχεδον αρχισαν να φωνάζουν “Deus Vult” δλδ “Ο Θεος το θελει”.

Δεν ειχε προλαβει να τελειωσει την ομιλια του ο Παπας όταν ο Επίσκοπος του Λε Πουι πετάχτηκε από τη θεση του και γονατιζοντας μπροστα στον Πάπα ζητησε την άδεια να συμμετέχει στην Σταυροφορία ενώ πισω του συνωστιζονταν εκατοντάδες αλλοι που ζητουσαν το ιδιο από τον Πάπα γονατιστοι.

Παράλληλα ο Καρδινάλιος Γκρεγκουαρ πεφτει και αυτος στα γονατα και αρχιζει να ψάλλει το Confiteor με ολο τον λαο να ψάλλει μαζι του.
Oταν τελειωσε ο Καρδιναλιος, ο Πάπας διέλυσε τη Συνοδο και εστειλε τον κοσμο σπιτι του.

Ο ενθουσιασμος που συναντησε ο Ουρβανος ηταν μεγαλυτερος από ότι περιμενε ο ιδιος. Εν τουτοις όμως κανενας ευγενης δεν ηταν παρων στην Συνοδο του Κλερμον. Οσοι ζητησαν να καταταγουν στην Σταυροφορια πλην των Επισκοπων ηταν απλοι χωριάτες. Ο Ουρβανος ηξερε ότι χωρις υποστηριξη από ισχυρους φεουδάρχες η Σταυροφορια ηταν καταδικασμενη σε αποτυχια.

Ετσι αργοτερα ξαναμαζεψε τους Επισκόπους στον Καθεδρικο οπου ανανεωσαν το διάταγμα περι αφεσης αμαρτιων και λυσης των επιτιμιων για οσους θα επαιρναν μερος στην Σταυροφορια με ευσεβεις προθεσεις προσθετοντας όμως και τον ορο πως οσοι πηγαιναν στην Σταυροφορια τα υπαρχοντα τους που θα αφηναν πισω θα τιθονταν υπο την προστασια της Εκκλησιας οσο θα ελειπαν αυτοι στην Σταυροφορια με ευθυνη του τοπικου Επισκόπου ο οποιος θα ηταν υποχρεωμενος να τα παραδωσει αθικτα στον καθενα που θα επεστρεφε από την Σταυροφορια.

Επισης αποφασιστηκε πως οι συμμετεχοντες θα επρεπε να φέρουν το σημειο του Σταυρου στα ρουχα τους ως εμβλημα της συμμετοχης τους. Ένα κοκκινο υφασματινο σταυρο ραμμένο πανω από το δεξιο ωμο του χιτώνα τους. Οποιος εφερε αυτό το συμβολο θα σημαινε ότι εχει ορκιστει να παει στην Ιερουσαλημ. Εάν γυρνουσε πισω πολύ συντομα χωρις να εκπληρώσει τον ορκο του αυτό επέφερε ποινη αυτοματου αφορισμου.

Επισης με ετερη αποφαση κληρικοι και μοναχοι μπορουσαν να μετέχουν στην Σταυροφορια μονο μετα από από αδεια του οικειου Επισκοπου.
Ηλικιωμενοι και αρρωστοι εξαιρουνταν από το καλεσμα και γενικοτερα η συμμετοχη στην Σταυροφορια επρεπε να γινεται μονο μετα από συμβουλη με τον πνευματικο του καθενος. Δεν θα ηταν πολεμος κατακτητικος αλλα πολεμος πιστης.

Αποφασιστηκε επισης να είναι όλα ετοιμα μεχρι την επομενη εορτη της Κοιμησεως της Θεοτοκου στις 15 Αυγουστου 1096 μετα τη συγκομιδη της σοδειας και σημειο συναντησης των Σταυροφορων οριστηκε η Κωνσταντινουπολη.

Το επομενη βημα ηταν η εκλογη Αρχηγου της Σταυροφοριας. Ο Παπας κατέστησε σαφές πως η Εκκλησια εχει τον απολυτο ελεγχο της Σταυροφοριας και προτεινε για αρχηγο της τον Επίσκοπο του Λε Πουι Αντεμαρ ντε Μοντειγ συγγενη των Κομητων του Βαλεντινουα ηλικιας περιπου 40 ετών.

Ο Αντεμαρ ειχε πραγματοποιησει ηδη ένα προσκυνημα στην Ιερουσαλημ το 1086 και η προθυμια του να συμμετάσχει πρωτος στην Σταυροφορια ανταμειφθηκε με την ομοφωνη εκλογη του ως Αρχηγου της Σταυροφοριας. Ηταν εξαιρετος ιεροκηρυκας, ικανος διπλωματης, ανοιχτομυαλος και ευγενης. Προσοντα που τον εκαναν σεβαστο από ολους αλλα δεν ηταν αρκετα για να διοικησει ευγενεις στρατιωτικους παρα την επιρροη του.

Αμεσως μετα ο Ουρβανος επρεπε να βρει ισχυρη στηριξη από ευγενεις φεουδάρχες που θα εδιναν κυρος στην Σταυροφορια.
Εκει δεν χρειαστηκε να ψάξει πολύ καθως ο πρωτος ευγενης που ανταποκριθηκε στο καλεσμα για Σταυροφορια ηταν ο ισχυρος Κόμης της Τουλουζης Ραυμόνδος ο οποιος εστειλε επιστολη στον Παπα την 1η Δεκεμβριου 1095 δηλωνοντας του πως ο ιδιος και αλλοι ευγενεις της περιοχης του είναι ετοιμοι να συμμετέχουν στην Σταυροφορία.

Ο Ραυμονδος ο οποιος προφανως πρεπει να ειχε ειδοποιηθει από τον Παπα νωριτερα για τις προθεσεις του καθως θα ηταν αδυνατον να μαθει σε τοσο συντομο χρονικο διαστημα τι εγινε στην Κλερμον θεωρουσε πως οντας ο πρωτος φεουδάρχης που δηλωνει Σταυροφόρος θα επρεπε να αναλαβει την στρατιωτικη αρχηγία της Σταυροφορίας και παραλληλισε τον εαυτο του με τον Μωυση και τον Επισκοπο του Λε Πουι με τον Ααρων σε ένα βιβλικο παράδειγμα για το πως θεωρουσε την αρχηγια της Σταυροφοριας σε μια δυαδικη εξουσια κοσμικη και εκκλησιαστικη.

Ο Ουρβανος απέρριψε την προταση του Ραυμονδου. Ο Επισκοπος Αντεμαρ θα ηταν ο μονος Αρχηγος της Σταυροφοριας. Ο Ραυμονδος όμως δεν θα εκανε πισω ετσι απλα. Για την ωρα όμως θα συνεργαζοταν με τον Επισκοπο Αντεμαρ ως πιστος υπαρχηγος του.



ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑΣ
Στις 2 Δεκεμβριου ο Παπας εφυγε από την Κλερμον και μετα από μια σειρα επισκεψεων σε μοναστηρια της περιοχης γιορτασε τα Χριστουγεννα στην Λιμόζ οπου και εκει κηρυξε την Σταυροφορία στον Καθεδρικο της πολης.
Από εκει εφυγε για το Πουατιε και μεχρι το Μάρτιο ειχε φτάσει στην Τουρ οπου συγκαλεσε Συνοδο και κηρυξε για άλλη μια φορα τη Σταυροφορια στο λαο από μια υπερυψωμενη εξέδρα στις οχθες του Λίγηρα.

Από εκει επεστρεψε στην Ακουιτανια και περνωντας από το Σαιντ και το Μπορντω εφτασε στην Τουλουζη τον Μαιο του 1096 κηρυσσοντας την Σταυροφορια από οπου περνουσε.

Στην Τουλουζη εμεινει 2 μηνες και συζητησε λεπτομερειες της Σταυροφορίας με τον Κομη Ραυμονδο. Στις αρχες Ιουλιου εφυγε μαζι του μεχρι τη Νιμ και από εκει τον Αυγουστο περασε τις Αλπεις κηρυσσοντας παντου την Σταυροφορια μεχρι την Λομβαρδια. Ο Ραυμονδος συμβουλευσε τον Παπα να ζητησει βοηθεια και από καποια ναυτικη δυναμη ώστε να μπορουν να διεκπεραιωθουν τα στρατευματα τους γρηγοροτερα στην Ανατολη.

Στην Νιμ ελαβε επιστολη από τον Γαλλο Βασιλια Φιλιππο Α’ ο οποιος εξεφραζε τη συντριβη του για την διγαμια του και τον αφορισμο του και τον ενημερωνε πως ο αδελφος του Κομης Ουγος του Βερμαντουα θα λαβει μερος στην Σταυροφορια στη θέση του.

Από την Λομβαρδια ο Πάπας εστειλε πρεσβεις στην Γενοα και ζητησε τη βοηθεια τους για την Σταυροφορια.
Η Γενοα ανταποκριθηκε θετικα και εθεσε στη διάθεσθ του Πάπα 12 γάλερες πληρως εξοπλισμενες. Εν τουτοις καθυστερησαν την παράδοση τους μεχρι να βεβαιωθουν ότι η Σταυροφορια ειχε σοβαρο σκοπο και δεν ηταν καμια φουσκα. Ετσι τα Γενουατικα πλοια δεν εφτασαν παρα μονο τον Ιουλιο του 1097. Εν τω μεταξυ όμως αρκετοι Γενουατες κατατασσονταν στην Σταυροφορια εξ ιδια βουλησεως.

Το σχέδιο του Ουρβανου ειχε επιτυχια. Σταυροφοροι συνέρρεαν από παντου ακομα και από τις μακρινες περιοχες της Σκωτίας, της Δανιας και της Ισπανιας εσπευδαν να καταταγουν. Αλλοι εβαζαν ενεχυρο τις περιουσιες τους για να μαζεψουν χρηματα για την εκστρατεια ενώ αλλοι οι οποιοι δεν περιμεναν να επιστρέψουν από την Σταυροφορια δωριζαν ολη τους την περιουσια στην Εκκλησια.

Στο μεταξυ και αλλοι ισχυροι φεουδάρχες δηλωσαν την στηριξη και τη συμμετοχη τους στην Σταυροφορία.
Εκτος από τον Κομητα Ραυμονδο της Τουλουζης και τον Κομητα Ουγο του Βερμαντουα την Σταυροφορια στηριξαν και πηραν μερος ο Κομης Ροβέρτος Β’ της Φλάνδρας, ο Δουκας Ροβέρτος της Νορμανδιας (πρωτοτοκος γιος του Γουλιελμου του Κατακτητη Βασιλεα της Αγγλιας) και ο γαμπρος του Κομης Στέφανος του Μπλουα.

Από την Γερμανικη Αυτοκρατορια καταταχτηκαν ο Δουκας της Κατω Λωρραινης Γοδεφρειδος ντε Μπουγιον μαζι με τα αδέλφια του Ευστάθιο Κομη της Βουλωνης και Βαλδουινο μαζι με αλλους κατωτερους ευγενεις από Γαλλια και Γερμανια και μερικους κληρικους όπως ο Επισκοπος του Μπαγιέ από την Νορμανδια.

Αλλα και στην Ιταλια επικρατουσε ο ιδιος ζήλος. Τον Σεπτεμβριο του 1096 στην Μπολονια ηταν τοσο μεγάλος ο ογκος των πολιτων που πηγαν να καταταγουν ώστε ο Πάπας αναγκαστηκε να τους απαγορευσει την καταταξη χωρις εγγραφη αδεια του πνευματικου τους. Όπως επισης απαγορευσε και σε νιοπαντρους να να καταταγουν στην Σταυροφορια χωρις την εγγραφη αδεια της συζυγου τους.

Στο μεταξυ τα νεα της Σταυροφοριας ειχαν φτασει στην Κατω Ιταλια και οι πολεμοχαρεις Νορμανδοι ανυπομονοι για μια νεα πολεμικη περιπέτεια αρχισαν να κατατάσσονται. Εν τουτοις οι ευγενεις κρατησαν μικρο καλαθι αρχικα καθως ηθελαν να δουν που θα παει το πράγμα πρωτα.
Εκτος από τον γιο του Ροβερτου Γυισκάρδου τον Πριγκιπα του Τάραντα Βοημουνδο ο οποιος εσπευσε να στηριξει την Σταυροφορια.
Ο Βοημουνδος ειχε σχέδια να καταλαβει ολη την Κατω Ιταλια για λογαριασμο του αλλα αυτά τα σχέδια ανατράπηκαν από τον αδελφο του Ρογήρο και τον θειο του Ρογήρο και αναγκαστικα περιοριστηκε μονο στην κληρονομια που του αφησε ο Γυισκάρδος στον Τάραντα.

Τωρα όμως με την Σταυροφορια όλα ξανανοιγαν παλι. Αν δεν μπορουσε να εχει κρατος δικο του στην Ιταλια θα εφτιαχνε ένα καινουριο κράτος στην Ανατολη. Ετσι μαζι με αδελφια και ξαδέλφια καταταχτηκαν στην Σταυροφορια.
Η επιστροφη του Πάπα στη Ρώμη τα Χριστουγεννα του 1096 βρηκε την Ευρώπη σε Σταυροφορικο αναβρασμο. Πλεον ηταν σιγουρος ότι η Σταυροφορια ειχε ξεκινησει οριστικα και αμετάκλητα. Η αληθεια ειναι παντως πως η συντριπτικη πλειοψηφια οσω κατατασσονταν στην Σταυροφορια ηταν γιατι οτι μυριστηκαν ευκολο χρημα στην Ανατολη. Φυσικα υπηρξαν και οι ιδεολογοι αλλα ηταν ελαχιστοι. Το 90% των Σταυροφορων ηταν ειτε αποκληρωμενοι ευγενεις, ειτε ακτημονες ευγενεις, ειτε απλος λαος που ηθελε να πιασει την καλη, η ακομα και εγκληματιες που βρηκαν ευκαιρια να ξεφυγουν απο το νομο και τη θανατικη ποινη.

Συνεχιζεται....

Η ΛΑΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ

Από οπου περνουσε ο Πάπας εδινε οδηγιες στους Επισκόπους να κηρυσσουν την Σταυροφορια. Όμως η πραγματικη δουλεια γινοταν από χαμηλοβαθμους κληρικους και μοναχους όπως ο Ρομπερ ντ’Αρμπρισελ και ο Πέτρος ο Ερημιτης γνωστος και ως Κουκουπετρος.

Ο Πετρος ειχε προσπαθησει να προσκυνησει στην Ιερουσαλημ αλλα βασανιστηκε από τους Τουρκους στη διαδρομη και αναγκαστηκε να γυρισει πισω. Ηταν ενας κοντος γέροντας με ένα μακρυ ασχημο προσωπο ο οποιος γυρνουσε ξυπολητος πανω στο γαιδαρο του με το βρωμικο τριμμένο ράσο του και κηρυττε την Σταυροφορια. Δεν ετρωγε ποτε ψωμι ουτε επινε νερο αλλα ετρωγε μονο ψάρια και επινε κρασι.

Ηταν όμως δεινος ιεροκηρυκας και τα λογια του συγκινουσαν τους ανθρωπους οι οποιοι ακουγαν τα λογια του και βλεποντας τον με αυτή την εμφάνιση τον θεωρουσαν ως αγιο. Λεγοταν ότι ειχε στην κατοχη του μια επιστολη η οποια ειχε πεσει από τον ουρανο και ελεγε πως οι Χριστιανοι θα απελευθερωσουν τους Αγιους Τοπους αρκει να το προσπαθησουν.

Αλλοι παλι ελεγαν ότι ειχε δει τον Χριστο σε οραμα ο οποιος του ειπε να κηρυξει την Σταυροφορια και πως αυτος ηταν που ειχε πεισει τον Παπα Ουρβανο Β’ να κηρυξει Σταυροφορια

Ο Πετρος ο Ερημιτης ξεκινησε την αποστολη του από το Μπερυ τον Φεβρουαριο του 1096 και μεχρι τον Μαρτιο ειχε οργωσει ολη την περιοχη μεχρη την Ορλεανη και την Καμπανία και την Λωρραινη.

Από εκει περασε τον Μευση και πηγε στο Ααχεν και την Κολωνια οπου γιορτασε το Πάσχα κηρυσσοντας την Σταυροφορία. Ειχε μαζι του και μαθητες τους οποιους εστελνε σε διαφορες πολεις που δεν μπορουσε να παει ο ιδιος.
Αναμεσα στους μαθητες του ηταν ο Βαλτέρ ντε Σαν-Αβουαρ, ο Ρειναλντ ντε Μπρις, ο Ζοφρυ Μπουρελ, ο Βαλτερ ντε Μπρετειγ και τα αδελφια Ορελ και Γκοτσαλκ από την Γερμανια.

Οπου πηγαιναν ο Πετρος η οι μαθητές του ολος ο λαος ακολουθουσε. Ανδρες, γυναικες παιδια εγκατελειπαν τα σπιτια τους και ακολουθουσαν τον Πέτρο.
Όταν εφτασε το Πασχα του 1096 στην Κολωνια ειχε ηδη πισω του ένα ετεροκλητο πληθος 15000 ανθρωπων και χιλιαδες αλλοι ενωθηκαν μαζι τους στην Γερμανια.

Βεβαια δεν τους αδικει κανεις γιατι τον ακολουθησαν. Η ζωη του χωρικου στην Γαλλια και τη Γερμανια του 11ου αιώνα ηταν μαλλον μιζερη και κυριως ανασφαλης λογω επιδρομων από Βικινκς και αλλους αλλα και από τις ορέξεις του τοπικου φεουδάρχη καθως και από ληστρικες επιδρομες αν το χωριο ηταν μακρια από το καστρο του τοπικου αρχοντα ή αν δεν ειχε την προστασια του για τους ΧΥΖ λογους (π.χ. δεν του πληρωσαν αρκετο φορο η σοδεια).

Μετα ειχαν να αντιμετωπισουν και αλλα θεματα όπως θεομηνιες, επιδημιες, θνησιμοτητα, λιμο και αλλα.
Η μεταναστευση (γιατι επι της ουσιας για μεταναστευση προκειται και όχι για εκστρατεια) ηταν ουσιαστικα επιβεβλημενη μηπως και καταφέρουν να βελτιωσουν τις συνθηκες ζωης τους σε καποιο νέο μερος ειτε εκει γυρω ειτε στην Ανατολη (αν καταφερναν να φτάσουν ποτε εκει δλδ).

Πολλοι από τους ακολουθους του Πετρου ακουγαν αυτό που ηθελαν να ακουσουν. Πιστευαν δλδ ότι ο Πέτρος ως νεος Μωυσης τους οδηγει στη γη της Επαγγελιας οπου θα εχουν γη με πλουσια αγαθα στην Ιερουσαλημ. Αν και θα επρεπε να πολεμησουν με τις λεγεωνες του Αντιχρίστου στο μεταξυ ο στοχος που ηταν η Γη της Επαγγελιας στην Παλαιστινη τους παρηγορουσε.
Στο μεταξυ στην Ανατολη η Αυτοκρατορια βρισκοταν σε μια σπανια αναπαυλα μεταξυ πολεμων.

Ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνος ειχε μολις αποκρουσει μια εισβολη Κουμανών στα Βαλκάνια και τους ειχε συντρίψει στη μαχη τρομοκρατώντας ολες τις υπολοιπες βαρβαρικες φυλες σε τετοιο βαθμο που να μην κινηθει καμια εναντιον και να τολμησει να περάσει τον Δουναβη.
Στα Ανατολικα συνορα η Βυζαντινη διπλωματια δουλευε με τις μηχανες στο φουλ προκαλωντας τον ένα εμφυλιο μετα τον άλλο αναμεσα στους Σελτζουκους Τουρκους φτάνοντας το Σουλτανατο τους στα ορια της διάλυσης.

Ο Αλεξιος βιαζόταν να ξεκινησει εκστρατεια εναντιον τους για να τους διαλυσει αλλα την ανεβαλλε συνεχως περιμενοντας την σωστη στιγμη καθως ειχε προβλημα αναπληρωσης του εμψυχου δυναμικου του.
Τωρα όμως οι ελπιδες του αναπτερωθηκαν καθως οι πρακτορες του στην Ιταλια εστελναν αναφορες πως πλεον αντι για μεμονωμενες μισθοφορικες μονάδες ιπποτων ετοιμαζεται ολοκληρος Φραγκικος στρατος να σπεύσει σε βοηθεια του.
Από την άλλη όμως συνοφρυωθηκε καθως ηξερε από πρωτο χέρι ότι οι Φράγκοι είναι ικανοι να τον προδόσουν πολύ γρηγορα. Η ιστορια του Ρουσέλιου ηταν νωπη ακομα στο Βυζάντιο.

Ο Αλεξιος γνωριζε ότι οι Φραγκοι είναι πιστοι μονο στο χρημα και σιγουρα δεν προκειται να τηρησουν καμια συμφωνια αν μυριστουν περισσοτερο χρημα αλλου. Σιγουρα προκειται για μια μεγάλη πολεμικη στρατια αλλα ο Αλέξιος περαν από την εφεση των Φράγκων στην προδοσια σκεφτηκε και αυτό που σκεφτηκε και ο λαος του. Μια τοσο μεγάλη στρατια η οποια φέρνει μαζι της και οικογένειες όπως λενε οι αναφορες πως θα την ταισει κανεις?

Ετυχε τοτε να εχει πεσει και επιδημια ακριδας στην Αυτοκρατορια οι οποιες κατέφαγαν τα αμπελια αλλα δεν πειραξαν καθολου το σιτάρι και αλλα δημητριακα. Αυτό ερμηνευτηκε ως καλος οιωνος από τους μαντεις οι οποιοι ειπαν πως οι Σταυροφοροι δεν θα πειράξουν τους Χριστιανους οι οποιοι συμβολιζονται από το σιτάρι αλλα θα καταστρέψουν τους Σαρακηνους που συμβολιζονται από τα αμπέλια. Όπως και να χει βεβαια οι Φραγκοι ταυτιζονται με ακριδες.

Ο Αλέξιος ξεκινησε αμεσως τις προετοιμασιες. Οι Σταυροφοροι επρεπε να εφοδιαστουν με τροφιμα αμεσως μολις μπουν στην Αυτοκρατορια και να ληφθουν όλα τα μετρα αποτροπης λεηλασιων και αλλων εκτροπων εις βαρος του λαου.
Ετσι σε κάθε πολη αποθηκευτηκαν εφοδια για τους Σταυροφορους και σταθμευσε από ένα αποσπασμα στρατου σε κάθε πολη που θα περνουσαν το οποιο θα τους συνοδευε μεχρι τον επομενο σταθμο για να τους αστυνομευει.

Δυο δρομοι οδηγουσαν από τα Βορεια συνορα στην Κωνσταντινουπολη. Ο Βορειος δρομος ο οποιος ακολουθουσε την πορεια Δουναβης-Βελιγραδι-Ναισσος-Σοφια-Φιλιππουπολις-Αδριανουπολη-Κωνσταντινουπολη.
Και δευτερος δρομος η Εγνατια Οδος η οποια ακολουθουσε την πορεια Δυρράχιο-Αχριδα-Μοναστηρι-Εδεσσα-Θεσσαλονικη-Μοσυνοπολις-Σηλυμβρια-Κωνσταντινουπολη.

Από αυτους ο συνηθεστερος δρομος ηταν αυτος της Εγνατιας καθως ηταν πιο ευκολο να ερθει κανεις με πλοιο μεχρι το Δυρράχιο και από εκει να παρει την Εγνατια μεχρι την Κωνσταντινουπολη παρα να διασχισει ολη την Ευρωπη και να περασει τον Δουναβη από τον Βορειο Δρομο.
Ετσι κι αλλιως οι πρακτορες του Αλεξιου ελεγαν ότι ο στρατος συγκεντρωνεται στην Ιταλια. Αρα η λογικη πορεια θα ηταν να περάσουν την Αδριατικη και να βγουν στο Δυρράχιο. Ετσι εστειλε εφοδια και αποσπάσματα σε ολους τους σταθμους της Εγνατιας Οδου πιστευοντας από εκει θα ερθουν.

Μαλιστα εστειλε και ειδικες οδηγίες στον ανηψιο του Ιωάννη Κομνηνο Κυβερνητη του Δυρραχιου για το πως πρεπει να υποδεχτει τους Φράγκους ευγενεις αλλα παράλληλα να παρατηρησει και να του αναφέρει το μεγεθος του στρατου, τον οπλισμο του και τα σχεδια τους. Επισης μολις εμφανιστουν να ειδοποιησει αμεσως την κυβερνηση στην Κωνσταντινουπολη ώστε να αποσταλλουν πρεσβεις να τους συνοδευσουν.

Παραλληλα διαταχθηκε και ο Ναυαρχος Νικόλαος Μαυροκατακαλων να περιπολει με μια μοιρα του Αυτοκρατορικου Στολου στην Αδριατικη και να κοιτάει για τυχον φραγκικα μεταγωγικα που εχουν προορισμο το Δυρράχιο και να ειδοποιησει αμεσως αμα τη εμφανισει. Ο Αλεξιος αποφασισε να παραμεινει στην Κωνσταντινουπολη και να περιμενει εκει τους Σταυροφορους. Ηξερε χαρις στους κατασκοπους του στην Ιταλια ότι ο Πάπας εχει ορισει την 15η Αυγουστου ως ημερα εναρξης της Σταυροφοριας και ηταν ηδη Μαιος. Ειχε αρκετο καιρο μπροστα του για να ετοιμαστει.

Αλλα εκανε λαθος. Στα τελη Μαιου 1096 εφτασε μηνυμα στην Κωνσταντινουπολη ότι εμφανιστηκε Σταυροφορικος στρατος αλλα όχι από εκει που περιμενε. Οι Σταυροοφοροι εφταναν από τον Βορειο Δρομο μεσω Ουγγαριας και βαδιζαν προς το Βελιγράδι.
Πισω στη Γερμανια ο Πετρος εφτασε με τους ακολουθους του στην Κολωνια το Μεγάλο Σάββατο 12 Απριλιου 1096.
Εκει αρχισε να καταλαβαινει ότι αυτό που ειχε δεν είναι στρατος αλλα ένα ετεροκλητο συνοθυλευμα ενθουσιωδων ανδρων γυναικων και παιδιων με μονο συγκολλητικο στοιχειο τον θρησκευτικο ζηλο τους (και ισως την επιθυμια τους να γλιτωσουν από την μιζερη αγροτικη ζωη τους).

Οι περισσοτεροι ηταν αγραμματοι χωριάτες αλλα υπηρχαν αναμεσα τους και μερικοι αστοι και καποια νεοτερα μελη ιπποτικων οικογενειων αλλα ακομα και πρωην ληστες και εγκληματιες.

Ο καθενας ακολουθουσε τον Πετρο για δικους του λογους και ο μονος κοινος παρονομαστης ηταν ο θρησκευτικος ζηλος τους (θεωρητικα παντα. Πρακτια ο κοινος τους παρονομαστης ηταν το χρημα και η δευτερηη ευκαιρια να εχουν καλυτερη ζωη.).

Όπως και να χει όμως αυτος ο οχλος επρεπε να τραφει καπως. Και στην Μεσαιωνικη Ευρωπη ελαχιστες περιοχες μπορουσαν να συντηρησουν έναν οχλο τετοιου μεγέθους. Η Κολωνια ειχε μια πλουσια υπαιθρο και ηταν εμπορικο σημειο πανω σε ποτάμι και Πέτρος θελησε να το εκμεταλλευθει αυτό σταματωντας εκει για λιγο και να κηρυξει την Σταυροφορα και στους Γερμανους της Κολωνιας ελπιζοντας να στρατολογησει μελη της τοπικης αριστοκρατιας στην Σταυροφορια.

Μεχρι στιγμης μονο Γάλλοι ισχυροι φεουδάρχες ειχαν καταταγει στην Σταυροφορια.Και καποιοι νΝορμανδοι. Από τη Γερμανια δεν ειχε ερθει κανεις μεγάλος ευγενης (ο Δουκας της Λωρραινης κτλ. δεν ειχαν ακομα εκδηλωθει) παρα μονο λιγοι κατωτεροι ευγενεις.

Το κηρυγμα παντως του Πέτρου ειχε αντικτυπο και κατάφερε να καταταγουν στην Σταυροφορια ο Κομης Χιουγκο φον Τουμπινγκεν, ο Κομης Χαινριχ φον Σβαρτσενμπερνγκ, ο Βαλτερ φον Τεκ και οι τρεις γιου του Κομητα φον Ζιμμερν.
Όμως οι Γαλλοι ηταν ανυπομονοι. Δεν ηθελαν να πειμενουν στην Κολωνια και ετσι επεισαν τον Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ μαθητη του Πέτρου να φυγουν αμεσως μετα τη γιορτη του Πασχα στις 13 Απριλιου. Και ετσι εφυγε ο Σαν-Αβουαρ με μερικους χιλιαδες την Τριτη του Πάσχα και βαδισε προς τα συνορα με την Ουγγαρια.

Βαδιζοντας κατά μηκος του Ρηνου και του Νεκαρ προς τον Δουναβη εφτασε στα Ουγγρικα συνορα στις 8 Μαιου.
Από εκει εστειλε πρεσβεις στον Βασιλια της Ουγγαριας Κολομαν ζητωντας του αδεια να περάσει αβλαβως το εδαφος του καθως και προμηθειες για τους συντροφους του.

Ο Βασιλιας Κολομαν ανταποκριθηκε θετικα και οι Σταυροφοροι του Σαν-Αβουαρ περασαν την Ουγγαρια χωρις να ανοιξει μυτη φτάνοντας προς τα τέλη του μηνα στο Σεμλίν και από εκει περνωντας τον ποταμο Σαυο μπηκαν στην Βυζαντινη επικράτεια και κινηθηκαν προς το Βελιγράδι. Το μονο παρατράγουδο που συνεβη ηταν πως στο Σεμλιν 16 Σταυροφοροι προσπαθησαν να ληστεψουν ένα τοπικο παζάρι αλλα συνελληφθησαν από Ουγγρους στρατιωτες και κρεμαστηκαν.

Ο Στρατηγος του Βελιγραδιου ξαφνιαστηκε. Κανεις δεν τον ειχε ενημερώσει για την παρουσια Σταυροφόρων στην περιοχη και δεν ειχε οδηγίες με το τι να κανει. Ετσι έστειλε αμεσα αγγελιοφορους στη Ναισσο την εδρα του Κυβερνητη της Επαρχιας ζητώντας αμεσα οδηγιες.
Ο Κυβερνητης Νικητας ξαφνιαστηκε και αυτος και επισης ουτε αυτος ειχε οδηγιες τι επρεπε να κανει. Ετσι εστειλε αγγελιοφορο στην Κωνσταντινουπολη ζητώντας νεες εντολες.

Στο μεταξυ οι Σταυροφόροι του Βαλτερ εφτασαν στο Βελιγράδι και ζητησαν εφοδια καθως τους ειχαν σωθει οι τροφες και ηταν πεινασμένοι. Όμως η συγκομιδη δεν ειχε αρχισει ακομα και η φρουρα ειχε ελαχιστα τροφιμα στη διαθεση της και δεν μπορουσε να διαθεσει τιποτα.
Ετσι οι Σταυροφοροι αναγκαστηκαν να λεηλατησουν την υπαιθρο για να βρουν τροφη.

Ο Στρατηγος βλεποντας αυτό διέταξε τη φρουρα να επιτεθει και να απωθησει τους ληστες και στη μαχη που ακολουθησε πολλοι Σταυροφοροι σφαγιάστηκαν από τους πιο εμπειρους Βυζαντινους στρατιωτες ενώ αλλοι καηκαν ζωντανοι όταν μπηκαν σε μια εκκλησια για να σωθουν και η οποια αρπαξε φωτια κατά τη διαρκεια της μάχης.
Μετα από αυτό το επεισοδιο ο Βαλτερ και οι εναπομειναντες Σταυροφοροι εφυγαν και κατευθυνθηκαν στην Ναισσο.
Εκει τους υποδέχθηκε ο Κυβερνητης Νικητας και τους ανακοινωσε ότι είναι φιλοξενουμενοι του μεχρι να λαβει νεες εντολες από την Κωνσταντινουπολη.

Ο Αλεξιος αιφνιδιαστηκε από το μηνυμα του Κυβερνητη καθως πιστευε ότι οι Σταυροφοροι θα ξεκινουσαν στις 15 Αυγουστου και θα ερχονταν από το Δυρράχιο. Τωρα του ηρθαν Μαιο και από τον Βορειο Δρομο. Τελικα οι κατασκοποι του μαλλον ειχαν λαθος πληροφοριες όπως πιστευε.
Όμως δεν μπορουσε να κανει κατι για αυτό. Ετσι εστειλε νεες εντολες στον Κυβερνητη της Ναισσου και του ζητησε να στειλει τους Σταυροφορους στην Κωνσταντινουπολη με στρατιωτικη συνοδεια. Πριν φυγει όμως ενημερωσε πως πισω από αυτόν ερχονταν και αλλοι Σταυροφοροι με επικεφαλης τον Πετρο τον Ερημιτη.

Ο Κυβερνητης Νικητας ακουγοντας αυτό εφυγε αμεσως για το Βελιγράδι για να τους συναντησει και επικοινωνησε με τον Ουγγρο Κυβερνητη του Σεμλιν ενημερωνοντας και αυτόν.

Ετσι και εγινε. Στα μεσα Ιουνιου εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη οι πρωτοι Σταυροφοροι οι οποιοι εμειναν αναυδοι από το θεαμα που αντικρυσαν.
Οι περισσοτεροι που δεν ειχαν βγει ποτε από το χωριο τους το να αντικρυζουν μια μεγαλειωδη πολη στα μετρα της Κωνσταντινουπολης και ετριβαν τα ματια τους. Χαρακτηριστικο είναι ότι καποιος από αυτους ειπε πως “ετσι πρεπει να είναι και ο Παράδεισος”.

Πισω στη Γερμανια ο Πετρος εφυγε από την Κολωνια στις 20 Απριλιου με 20000 πληθος ενώ από πισω θα ακολουθουσαν αργοτερα και αλλοι Γερμανοι με ηγετες τους Ορελ και Γκοτσαλκ μαζι με τον Κομη Εμιχ φον Λεζινγκεν.

Από την Κολωνια ο Πετρος βαδισε κατά μηκος του Ρηνου όπως και ο Σαν-Αβουαρ και από εκει στον Νεκαρ και στον Δουναβη.
Στο Δουναβη διασπαστηκαν καθως καποιοι ηθελαν να κατέβουν με πλοιο τον Δουναβη ενώ ο Πετρος με το κυριο σωμα προχωρησαν και μπηκαν στην Ουγγαρια από το Οντενμπουργκ με τον Πετρο επικεφαλης στον γαιδαρο του και τους Γερμανους ευγενεις στο πλαι του με τα αλογα τους ενώ πισω ακολουθουσε η σκευοφορος και το ταμειο της Σταυροφορίας. Ολος ο υπολοιπος οχλος ακολουθουσε πεζος. Σε καλο δρομο μπορουσαν να ταξιδεψουν περιπου 25 μιλια την ημερα.

Από εκει εστειλε πρεσβεις στον Βασιλια Κολομαν ζητωντας αδεια να περάσει από τα εδαφη του και ο Βασιλιας την εδωσε υπο τον ορο να μη γινει καμια λεηλασια στα χωρια γιατι αλλιως θα υποστουν βαρεια τιμωρια.
Οι Σταυροφοροι κινηθηκαν ηρεμα στην Ουγγαρια και κοντα στο Καρλοβτσι επανενωθηκαν με οσους ειχαν κατεβει τον Δουναβη με πλοιο.
Ετσι ο Πετρος εφτασε στις 20 Ιουνιου στο Σεμλιν.
Και εκει αρχισαν τα προβληματα,

Ο Κυβερνητης του Σεμλιν ο οποιος ηταν Τουρκος Ογκουζ στην καταγωγη φοβηθηκε το μεγεθος του Σταυροφορικου οχλου και με τη βοηθεια του Βυζαντινου Κυβερνητη Νικητα προσπαθησαν να τους περιορισουν.
Στο μεταξυ αναμεσα στους Σταυροφορους κυκλοφορησαν φημες πως οι προηγουμενοι Σταυροφοροι που περασαν υπεφεραν τα πανδεινα και πως οι δυο κυβερνητες συνομωτουσαν εναντιον τους.
Και οι φοβοι τους εγιναν χειροτεροι όταν ειδαν κρεμασμενους ακομα τους 16 Σταυροφορους που ειχαν αποπειραθει να ληστεψουν το τοπικο παζάρι.
Όλα θα ειχαν κυλησει ομαλα ακομα και με τα νευρα τους τεντωμενα αν δεν ειχε γινει ενας καυγάς στην τοπικη αγορα με αφορμη την τιμη ενός ζευγαριου μποτες.

Ο καυγάς συντομα εξελιχθηκε σε κανονικη μαχη παρα τις κραυγες του Πέτρου να σταματησουν και ο Ζοφρι ντε Μπουρελ με μια ομαδα Σταυροφορων επιτέθηκε στην Ακροπολη του Σεμλιν και την κατέλαβε σκοτωνοντας 4000 Ουγγρους.
Στα χερια των Σταυροφόρων εκτος από το κάστρο επεσαν και μεγαλες ποσοτητες εφοδιων.
Όταν τελικα συνηλθαν τρομοκρατηθηκαν στην ιδέα της οργης του Ουγγρου Βασιλια και ετρεξαν γρηγορα στον ποταμο Σαυο για να περάσουν απεναντι στην Βυζαντινη επικράτεια πριν μαθει ο Βασιλιας Κολομαν τι εγινε.

Διέλυσαν όλα τα σπιτια στο Σεμλιν και με τα ξυλα εφτιαξαν προχειρες σχεδιες για να περάσουν απεναντι.
Στο μεταξυ ο Κυβερνητης Νικητας παρακολουθουσε το χάος από το Βελιγράδι και ειχε αγχωθει. Προσπαθησε να ελεγξει την ροη των Σταυροφορων από το ποταμι και να τους αναγκάσει να χρησιμοποιησουν μονο ένα περασμα και να μην μπαινουν ανεξελεγκτα από παντου.
Η φρουρα που ειχε στη διαθεση του ηταν ως επι το πλειστον Πετσενέγγοι μισθοφοροι και τους εστειλε με μαουνες να σπρωχνουν τους Σταυροφορους μονο σε ένα περασμα.

Όμως γρηγορα αντιληφθηκε ότι οι Σταυροφόροι είναι πάρα πολλοι και δεν εχει τοσους στρατιωτες για να τους ελεγξει επιτυχως και ετσι αποφάσισε να υποχωρησει στη Ναισσο εγκαταλειποντας το Βελιγράδι. Τουλαχιστον η Ναισσος εχει ισχυροτερη φρουρα μεγαλυτερα τειχη και περισσοτερα εφοδια.

Οι κατοικοι του Βελιγραδιου βλεποντας τον Κυβερνητη και τον στρατο να φευγουν και τους Σταυροφορους να αποβιβαζονται κατά κυματα τρομοκρατηθηκαν και εγκατελέιψαν την πολη νομιζοντας ότι γινεται βαρβαρικη εισβολη και ανεβηκαν στα βουνα.
Ηταν 26 Ιουνιου η μερα εκεινη. Οι Σταυροφοροι περνουν με σχεδιες τον Σαυο και οι Πετσενεγγοι προσπαθουν να τους περιορισουν βυθιζοντας οποια σχεδια δεν περνάει από το ορισμενο περασμα. Οποιος Σταυροφορος πιανεται αιχμαλωτος από τους Πετσενεγγους εκτελειται επι τοπου.
Οσοι περασαν απεναντι μπαινουν στο αδειο Βελιγράδι το οποιο λεηλατουν ολοκληρωτικα και του βαζουν φωτια.
Από εκει βαδιζουν νοτια και φτάνουν στην Ναισσο στις 3 Ιουλίου. Ο Πετρος στελνει πρεσβεις στον Κυβερνητη Νικητα και ζητα προμηθειες και τροφιμα.

Ο Νικητας στο μεταξυ εχει ενημερώσει την Κωνσταντινουπολη για την αφιξη των Σταυροφορων του Πέτρου και περιμενε πρεσβεις και στρατιωτες για να τους συνοδευσουν στην Κωνσταντινουπολη όπως ειχε γινει και με τους προηγουμενους. Οι εντολες του ηταν να περιμενουν εκει οι Σταυροφοροι μεχρι να ερθουν από την Κωνσταντινουπολη.
Το προβλημα ηταν όμως πως συντηρεις ολο αυτό τον πληθυσμο μεχρι να ερθουν να τους παρουν? Και πως διασφαλιζεις ότι δεν θα κανουν καμια βλακεια όπως με το Βελιγράδι?

Τελικα ο Κυβερνητης Νικητας δεχτηκε να τους δωσει προμηθειες αρκει οι Σταυροφοροι να του εδιναν ομηρους ως εγγυηση ότι θα κατσουν φρονιμα.
Ο Πετρος δέχτηκε και παραδωθηκαν ως ομηροι ο Ζοφρι Μπουρελ και Βαλτερ ντε Μπρετειγ.
Στην αρχη όλα κυλησαν ηρεμα. Οι κατοικοι της Ναισσου τους πουλησαν τα τροφιμα που χρειαζονταν αν και αρκετοι τα εδιναν δωρεαν από ελεημοσυνη στους φτωχοτερους Σταυροφορους.

Το επομενο πρωι οι Σταυροφοροι ξεκινησαν για την Σοφια οπου θα τους περιμεναν οι απεσταλμενοι του Αυτοκράτορα.
Όπως εφευγαν από την πολη καποιοι Γερμανοι εβαλαν φωτια σε ένα μυλο για να εκδικηθουν τον μυλωνα με τον οποιο ειχαν τσακωθει το προηγουμενο βράδυ.
Όταν το εμαθε αυτό ο Νικητας εστειλε τη φρουρα του να επιτεθει στην οπισθοφυλακη των Σταυροφορων και να παρει αιχμαλωτους ως αντιποινα για τη φωτια στο μυλο.

Ο Πετρος βρισκοταν ένα μιλι μπροστα και δεν ηξερε τι γινοταν πισω ως που τον ειδοποιησαν και γυρισε ο ιδιος πισω και διαπραγματευτηκε με τον Κυβερνητη Νικητα λυτρα για τους αιχμαλωτους και αποζημιωση για τον μυλωνα.
Οσο όμως μιλουσαν οι δυο τους αρχισαν να διαρρεουν φημες για προδοσια και επιθεση από τους Βυζαντινους στο στρατο των Σταυροφορων και για να γινουν τα πραγματα ακομα χειρότερα καποιοι θερμοκεφαλοι Σταυροφοροι επιτέθηκαν σε ένα από τους πυργους της Ναισσου.
Η φρουρα τους απωθησε ευκολα και αντεπιτέθηκε. Ο Κυβερνητης ακουγοντας το γενικο χαμο εγκατέλειψε τις διαπραγματευσεις για να δει τι γινεται και ο Πετρος τον ακολουθησε για να συνεχισουν τη συζητηση.

Παράλληλα μια άλλη ομάδα Σταυροφορων προσπαθησε να επιτεθει ξανα στην Ναισσο αλλα ο Κυβερνητης Νικητας αποφάσισε ότι ως εδώ ηταν τα πράγματα και διεταξε τη φρουρα της πολης να κανει ευθεια επιθεση κατά μετωπο στους Σταυροφόρους.
Οι Σταυροφοροι που όπως ειπαμε οι περισσοτεροι ηταν χωριατες και εμποροι με την πρωτη αψιμαχια με την εμπειρη Βυζαντινη φρουρα διαλυθηκαν και πολλοι σφαγιαστηκαν ενώ συνεληφθησαν ανδρες και γυναικοπαιδα ως αιχμαλωτοι.
Το δε ταμειο της Σταυροφοριας λεηλατηθηκε από τη Φρουρα της Ναισσου.

Ο Πετρος μαζι με τον Ρειναλντ ντε Μπρις, τον Βαλτερ ντε Μπρετειγ και 5000 ανδρες κατάφεραν να το σκάσουν και κρυφτηκαν στα βουνα πιστευοντας ότι μονο αυτοι σωθηκαν από τη σφαγη.
Το επομενο πρωι όμως βρηκαν αλλους 7000 επιζωντες και ενωθηκαν μαζι τους συνεχιζοντας το δρομο τους.
Στο εγκαταλελειμενο χωριο Μπελα Παλανκα σταματησαν και πηραν οτ προμηθεια βρηκαν προχειρη καθως δεν τους ειχε μεινει τιποτα πλεον.
Στις 12 Ιουλιου εφτασαν στη Σοφια και συναντηθηκαν με τους Πρεσβεις του Αυτοκράτορα και τους στρατιωτες που θα τους συνοδευαν στην Κωνσταντινουπολη. Οι πρεσβεις τους ανεφοδιασαν και το ταξιδι δσυνεχιστηκε χωρις παρατραγουδα.
Στην Φιλιππουπολη οι κατοικοι συγκινηθηκαν από το θεαμα των σχεδον σκελετωμενων Σταυροφόρων και τους εδιναν δωρεαν τροφιμα , αλογα και μουλαρια.

Φτανοντας στην Αδριανουπολη εφτασε επιστολη του Αυτοκράτορα με την οποια χορηγουνταν αμνηστια στους Σταυροφορους για οσα εγκληματα διεπραχθησαν κατά το περασμα και τη διαμονη τους από Βελιγράδι και Ναισσο καθως ειχαν ηδη τιμωρηθει αρκετα χαντοντας το μισο τους στρατο και όλα τους τα υπαρχοντα.
Την 1η Αυγουστου οι Σταυροφοροι εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη και εμειναν και αυτοι αναυδοι με το μεγαλειο της Πολης όπως και οι προηγουμενοι.

Την ιδια μερα κληθηκε σε ακρόαση ο Πετρος ο Ερημιτης καθως ο Αυτοκράτορας ηταν περιεργος να δει τον αρχηγο αυτου του οχλου.
Ο Πετρος ελαβε χρηματα και συμβουλες από τον Αυτοκράτορα ο οποιος φυσικα δεν ηταν ευχαριστημενος με αυτό που εβλεπε. Ειχε ζητησει στρατιωτικη βοηθεια από την Δυση και τι πηρε? Έναν οχλο που δεν ξερει που παει και γιατι παει. Είναι σιγουρο σκεφτηκε ο Αυτοκράτορας πως αυτοι οι ανθρωποι βαδιζουν προς την καταστροφη τους. Μολις πατησουν στην Ασια θα τους λιωσουν οι Τουρκοι.
Από την άλλη όμως επρεπε να ξεφορτωθει στα γρηγορα αυτό τον απειθαρχο οχλο πριν του δημιουργησει προβλημα μεσα στην Κωνσταντινουπολη. Ηδη ειχε αναφορές ότι οι Σταυροφοροι ειχαν προβει σε κλοπες και ληστειες.
Και ακομα χειροτερα ειχαν διαρρηξει Παλατια και βιλλες στα προάστεια και τα ειχαν λεηλατησει. Μεχρι και το μολυβδο από την Εκκλησια της Πηγής πηραν.

Επρεπε να φυγουν αμεσως. Ετσι στις 6 Αυγουστου ο Αυτοκρατορικος Στολος αρχισε να τους μεταφέρει απεναντι από το Βοσπορο οπου και βαδισαν προς την Νικομηδεια λεηλατωντας τα παντα στο περασμα τους.
Η Νικομηδεια ηταν πολη φάντασμα καθως ειχε λεηλατηθει από τους Τουρκους πριν 15 χρονια και οι Σταυροφοροι την αξιωσαν για τον εαυτο τους.
Όμως γρηγορα ξεσπασε καυγας μεταξυ Γαλλων και Γερμανοιταλων για το ποιος θα την παρει.
Εκει διασπαστηκε ο οχλος και οι Γερμανοι μαζι με τους Ιταλους εξελέξαν αρχηγο τους τον Ραιναλδο έναν ευγενη από την Ιταλια. Όμως συνεχισαν να βαδιζουν μαζι αλλα με ξεχωριστες διοικησεις πλεον και μετακινηθηκαν δυτικοτερα καταλαμβανοντας το παλιο Βυζαντινο καστρο της Κιβωτου το οποιο ειχε αναστηλωσει προσφατα ο Αυτοκρατορας Αλέξιος για να στεγάσει εκει Αγγλους μισθοφόρους.

Η συμβουλη που ειχε δωσει ο Αλέξιος στον Πετρο ηταν να περιμενει τους κανονικους Σταυροφορους πριν ξεκινησει αλλα ο Πετρος ειχε χασει πλεον την επιρροη του στον Σταυροφορικο οχλο. Οι Γερμανοι και οι Ιταλοι υπακουαν πλεον στον Ραιναλδο και οι Γαλλοι στον Ζοφρι Μπουρελ. Ετσι ότι και να ελεγε ο Πετρος κανεις δεν τον ακουγε.
Οι Σταυροφοροι λοιπον αφου λεηλατησαν την περιοχη γυρω από την Κιβωτο μπηκαν σε ελεγχομενο από τους Τουρκους εδαφος ληστευοντας χριστιανικα χωρια όμως.

Περι τα μεσα Σεπτεμβριου περιπου 1000 Γαλλοι εφτασαν μεχρι τα τειχη της Νικαιας η οποια ηταν τοτε πρωτευουσα του Σελτζουκου Σουλτάνου Κιλιτζ Αρσλαν και λεηλατησαν τα χωρια γυρω από αυτην σκοτωνοντας τον κυριως χριστιανικο πληθυσμο τους.
Ένα Τουρκικο αποσπασμα προσπαθησε να τους απωθησει αλλα οι Σταυροφοροι τους νικησαν και γυρισαν με νέο αέρα στην Κιβωτό οπου πουλησαν ότι εκλεψαν από τα χωρια στους ναυτες του Αυτοκρατορικου Στολου που τους μετεφερε εκει.
Βλεποντας την επιτυχια των Γάλλων οι Γερμανοι ζηλεψαν και οργανωσαν μια εκστρατεια με 6000 ανδρες βαδισαν κατά της Νικαιας λεηλατωντας ότι εβρισκαν στο περασμα τους.

Αλλα αντιθετα από τους Γαλλους δεν λεηλατησαν χριστιανους παρα μονο μουσουλμανους.
Ετσι εφτασαν στο καστρο Ξερογορδωνα το οποιο κατέλαβαν ευκολα με εφοδο και ανακαλυψαν ότι ειχε μεγάλες ποσοτητες εφοδιων παντος ειδους. Ετσι αποφάσισαν να το κανουν βαση τους και από εκει να λεηλατουν την περιοχη.
Όταν εμαθε ο Σουλτανος την πτωση του καστρου εστειλε ένα Στρατηγο του με μεγάλη δυναμη να το επανακαταλαβει.
Το συγκεκριμενο καστρο βρισκοταν πανω σε ένα λοφο και η υδρευση του γινοταν από ένα πηγάδι και μια πηγη σε παρακειμενη κοιλαδα τα νερα των οποιων διοχετευονταν εντος των τειχων.
Οι Σταυροφοροι εμαθαν ότι ερχονται οι Τουρκοι και τους εστησαν ενεδρα αλλα στις 29 Σεπτεμβριου 1096 στη μαχη που επακολουθησε την ενεδρα οι Σταυροφοροι ηττηθηκαν και υποχωρησαν στο κάστρο.

Οι Τουρκοι ανακαλυψαν το πηγάδι και την πηγη που υδροδοτουσε το καστρο και αφου απεκοψαν την υδρευση του πολιορκησαν το καστρο.
Πολύ συντομα οι Σταυροφοροι αρχισαν να τρελαινονται από τη διψα. Αρχισαν να γλειφουν την υγρασια από τις πετρες του καστρου για λιγο νερο ενώ αλλοι εκαναν τομες στις φλεβες των αλογων τους και ρουφουσαν το αιμα.
Αλλοι παλι επιναν ο ενας τα ουρα του αλλου.
Μετα από 8 αγωνιωδεις μερες αφορητης διψας ο Ραιναλδος αποφάσισε να παραδοθει.
Ο Τουρκος Στρατηγος του εγγυηθηκε ότι οποιος αλλαξοπιστησει δεν θα πειραχθει και με αυτή την υποσχεση ο Ραιναλδος ανοιξε τις πυλες του καστρου και παραδοθηκε.
Οποιος δεχθηκε να γινει μουσουλμανος εζησε. Οποιος αρνηθηκε να γινει μουσουλμανος εκτελεστηκε επι τοπου.
Αλλα και οσοι εγιναν μουσουλμανοι όπως ο Ραιναλδος και αλλοι μπορει να γλιτωσαν την εκτέλεση αλλα πουληθηκαν ως σκλαβοι στην Αντιοχεια, στο Χαλέπι και στο Χοραζάν.

Πισω στο καστρο της Κιβωτου αρχισαν να φτάνουν φημες πως οι Γερμανοι κατέλαβαν όχι μονο το καστρο του Ξερογορδωνα αλλα κατελαβαν ακομα και την πρωτευουσα του Σουλτάνου τη Νικαια και τωρα μοιραζουν τα λαφυρα μεταξυ τους.
Αυτό ηταν μια ψευτικη φημη που κυκλοφορησαν οι ιδιοι οι Τουρκοι με σκοπο να ξετρυπωσουν και τους υπολοιπους Σταυροφορους.
Και το σχεδιο τους πετυχε. Οι υπολοιποι Σταυροφοροι το πιστεψαν και χαρουμενοι ξεκινησαν να πανε στη Νικαια αλλα φτάνοντας στον Ξερογορδωνα ανακαλυψαν εντρομοι την φριχτη αληθεια.

Πανικοβληθηκαν και επικρατησε χαος. Με δυσκολια καταφεραν οι αρχηγοι να τους συγκρατησουν πριν διαλυθουν πληρως και μετα αφου επεστρεψαν στην Κιβωτο συζητησαν τι επρεπε να γινει καθως πλεον ηταν εκτεθειμενοι σε τουρκικη επιθεση. Ο Πετρος ο Ερημιτης δεν ηταν μαζι τους. Αλλωστε πλεον κανεις δεν τον ακουγε και για αυτό ειχε παει στην Κωνσταντινουπολη να φερει βοηθεια από τον Αυτοκρατορα και να κερδισει λιγο από τη χαμενη του επιρροη με αυτό.
Η αρχικη ιδεα ηταν να κανουν μια αυτοκτονικη επιθεση για να εκδικηθουν τους στρατιωτες που σφαχτηκαν στον Ξερογορδωνα αλλα τελικα επικρατησε η ιδεά του Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ να περιμένουν τον Πετρο να γυρισει σε 8 μερες.

Όμως ο Πετρος δεν γυρισε και το συμβουλιο συζητησε ξανα το τι επρεπε να γινει.
Ο Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ, ο Ραιναλντ ντε Μπρις, ο Βαλτερ ντε Μπρετειγ, ο Φουλκ ντ’Ορλεαν, ο Χιουγκο φον Τουμπινγκεν και ο Βαλτερ φον Τεκ επεμεναν να περιμένουν γυρισει ο Πέτρος.
Όμως ο Ζοφρι Μπουρελ με τη πιεση του στρατου που ειχε πισω του επεβαλε τη δικη του αποψη.
Επεμενε να επιτεθουν στους Τουρκους. Και οι αλλοι αρχηγοι μπροστα στον κινδυνο να εκτελεστουν από τους στρατιωτες τους αναγκαστηκαν να υποχωρησουν.

Ετσι την αυγη της 21ης Οκτωβριου 1096 ολοκληρος ο Σταυροφορικος στρατος βγηκε από την Κιβωτο αφηνοντας πισω μονο ηλικιωμενους, γυναικες και παιδια και βαδισε κατά της Νικαιας.
Όμως μολις 3 μιλια μακρια από την Κιβωτο κοντα στο χωριό Δρακων επεσαν σε ενεδρα Τουρκων οπου ξαφνικα μια βροχη από βέλη επεσε πανω τους σκοτωνοντας παρα πολλους και τραυματιζοντας ακομα περισσοτερους.
Επικρατησε συγχυση και πανω στον πανικο επιτέθηκαν οι Τουρκοι. Οι ιπποτες πολεμησαν γενναια αλλα οι γραμμες τους εσπαζαν πολύ ευκολα λογω τους πανικου που ειχε δημιουργηθει.

Η μαχη κρατησε μερικα λεπτα. Ο Σταυροφορικος στρατος ειχε διαλυθει και ότι απεμεινε ετρεχε πισω στην Κιβωτο.
Οι επιζωντες μπηκαν στο καστρο αλλα δεν προλαβαν να κλεισουν τις πυλες και συντομα πλημμυρισαν το φρουριο οι Τουρκοι σφάζοντας οποιον εβρισκαν μπροστα τους. Αντισταση 0. Οσοι καταφεραν να αποδράσουν κρυφτηκαν στο παρακειμενο δάσος ενώ αλλοι βουτουσαν στη θαλασσα για να γλιτωσουν. Οποιος εμεινε στο κάστρο σφαγιαστηκε εκτος από νεαρα αγορια και κοριτσια τα οποια πηραν για σκλαβους και χαρέμια.
Οι πιο τυχεροι από ολους ηταν αυτοι που βρηκαν ένα παλιο ετοιμορροπο παραθαλασσιο καστρο λιγο πιο μακρια στην περιοχη και κλειστηκαν εκει. Καπου 3000 ατομα.

Το καστρο ηταν πολύ παλιο με σαπιες πορτες και παραθυρα αλλα πολύ γερα τειχη. Τελικα κατάφεραν να αντέξουν στις επιθέσεις των Τουρκων αλλα ολη η περιοχη από το χωριο Δρακων μεχρι τη θαλασσα ηταν γεματη πτωματα.
Αναμεσα στους νεκρους ηταν ο Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ, ο Ραιναλντ ντε Μπρις, ο Φουλκ ντ’ Ορλεαν, ο Χιουγκο φον Τουμπινγκεν, ο Βαλτερ φον Τεκ, οι Κονραντ και Αλμπερτ φον Ζιμμερν και σχεδον ολοι οι Γερμανοι ιπποτες.

Ο Ζοφρι Μπουρελ αυτος που τους οδηγησε στην καταστροφη από μια ειρωνια της τυχης κατάφερε να επιβιωσει της καταστροφης μαζι με τον Βαλτερ ντε Μπρετειγ, Γκυγιομ ντε Πουασυ, Χαινριχ φον Σβαρτσενμπεργκ, Φριντριχ φον Ζιμμερν και Ρουντολφ φον Μπραντις. Ολοι τους βαρυτατα τραυματισμενοι.
Μολις επεσε το σκοτάδι και σταματησαν οι τουρκικες επιθεσεις ενας Ελληνας που ηταν μαζι με τους Σταυροφορους βρηκε μια βαρκα και κωπηλατωντας ολη νυχτα καταφερε να φτάσει στην Κωνσταντινουπολη οπου ενημερωσε τον Αυτοκράτορα και τον Πετρο τον Ερημιτη για την καταστροφη.

Δε μας διασωθηκε η αντιδραση του Πέτρου σε αυτά τα νεα αλλα ο Αυτοκρατορας μολις τα εμαθε διεταξε να φυγει αμεσως ένα αποσπασμα με τον Αυτοκρατορικο Στολο και να μαζεψει ότι εμεινε από τους Σταυροφορους.
Μολις αποβιβαστηκε ο Βυζαντινος στρατος κοντα στο καστρο οι Τουρκοι τρομοκρατηθηκαν και ελυσαν την πολιορκια αμεσως. Ότι εμεινε από τους Σταυροφορους επιβιβαστηκε στα πλοια και μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινουπολη.
Εκει με διαταγη του Αυτοκράτορα τους δοθηκαν σπιτια στα προάστεια της Πολης υπο τον ορο όμως να παραδόσουν ολο τον οπλισμο τους στους στρατιωτες που τους συνοδευαν. Ολοι δεχτηκαν τον ορο και ξεκινησαν μια νεα ειρηνικη ζωη στην Κωνσταντινουπολη πλεον.

Ετσι τελειωσε η Λαικη Σταυροφορια. Αλλα εχει και άλλες.

Συνεχιζεται....

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ

Όπως ειδαμε πιο πανω όταν ο Πέτρος εφυγε στις 20 Απριλιου για τη Σταυροφορια του αφησε πισω του 2 μαθητες του τον Ορελ και τον Γκοτσαλκ οι οποιοι στρατολογησαν άλλον έναν Σταυροφορικο οχλο αλλα πολύ συντομα αυτή η Σταυροφορια εξετράπη του αρχικου σκοπου της επιλεγοντας να υπηρετησει έναν άλλο σκοπο εντος Ευρωπης πρωτα.
Στραφηκε κατά των Εβραικων παροικιων στην Ευρωπη.

Εβραικες παροικιες υπηρχαν στην Ευρωπη εδώ και αιωνες και ειχαν μεγαλο ρολο στο εμποριο και στην οικονομια καθως ηταν ο συνδετικος κρικος στο εμποριο μεταξυ Χριστιανων και Μουσουλμανων.

Περαν βεβαια αυτων εξασκουσαν με μεγάλη επιτυχια το επαγγελμα του τοκογλυφου σε μια εποχη που δεν υπηρχαν τραπεζικα ιδρύματα και η τοκογλυφια απαγορευοταν στη Δυση να γινεται από χριστιανους ενώ στην Ανατολη ειχε τοσο αυστηρους κανονισμους για τους Χριστιανους που ηταν πρακτικα αδυνατον να γινει κανεις τοκογλυφος. Ετσι βρεθηκε ένα καινουριο πεδιο για να μεγαλουργησουν οι Εβραιοι μιας και θα επαιζαν χωρις αντιπαλο ουσιαστικα.

Οσο για την συμβιωση με τους Χριστιανους αν εξαιρεσει κανεις ένα διωγμο στην Βησιγοτθικη Ισπανια πριν 600 χρονια δεν ειχε γινει κατι άλλο εναντιον τους.
Μπορει τα αστικα τους δικαιωματα να ηταν περιορισμενα αλλα σιγουρα οι κοσμικες και εκκλησιαστικες αρχες τους εδιναν μια μορφη προστασιας καθως οι υπηρεσιες που προσφεραν ηταν πολυτιμες.

Ειδικα οι Βασιλεις της Γαλλιας και της Γερμανιας τους ειχαν από κοντα καθως οι Εβραιοι ηταν μια μονιμη πηγη δανεισμου για να καλυπτουν τα εξοδα τους παραδοσιακα.
Στο μεταξυ ο απλος λαος που στεναζε κατω από την τοκογλυφια τους αρχισε να τους μισει.
Αυτό εφτασε στο πικ του τον 11ο αιωνα και μπορει να πει κανεις πως φταιει και λιγο οι σταυροφοριες για αυτό.

Αν ενας ιπποτης θελει να παει στην Σταυροφορια θα χρειαστει σιγουρα οπλισμο, πανοπλια κτλ. . Αυτά είναι πολύ ακριβα. Και αν υποθεσουμε ότι είναι νεοτερος γιος ο οποιος δεν κληρονομει απολυτως τιποτα ουτε λεφτα ουτε γη τοτε ο μονος τροπος για να πληρωσει για όλα αυτά είναι να παρει δάνειο από Εβραιους.
Και δημιουργειται μετα το παράδοξο. Πως παει κανεις σε έναν Ιερο Πολεμο για την πιστη του εχοντας χρηματοδοτηθει από αυτόν που σταυρωσε τον ιδρυτη της πιστης του?

Θα πει κανεις ότι δεν πολεμαμε Εβραιους αλλα Μουσουλμανους. Είναι άλλο το ένα άλλο το άλλο. Αυτοι διωκουν Χριστιανους όχι οι Εβραιοι.
Αλλα οι απαντηση σε αυτό ηταν ναι αλλα αυτοι εκαναν χειροτερα, Αυτοι σταυρωσαν τον Χριστο.
Μεχρι το 1096 οι Εβραιοι σε Γαλλια και Γερμανια ειχαν καταλαβει ότι το Σταυροφορικο κινημα καποια στιγμη θα στραφει εναντιον τους λογω φημων που κυκλοφορησαν πως διαφοροι ευγενεις που κατατασονταν στις Σταυροφοριες ορκιζονταν πως θα εκδικηθουν το θανατο του Χριστου με το αιμα των Εβραιων.

Φυσικα δεν υπηρχε τετοιος ορκος αλλα οι Εβραιοι φανταζονταν ότι υπηρχε και αυτό ηταν αρκετο για να τους τρομοκρατησει. Βεβαια για να ειμαστε δικαιοι αυτή τη φημη την εσπρωξε και λιγο ο ιδιος ο Δουκας για να μπορεσει να εκβιασει τους Εβραιους να του δωσουν χρηματα για να τους εξαιρεσει από το διωγμο.

Όλα αυτά αναγκασαν τον Αρχιραββινο της Rhineland Καλωνυμο να γράψει επιστολη στον Αυτοκράτορα Ερρίκο Δ’ ο οποιος παντα τους φεροταν φιλικα και να του υποδειξει να απαγορευσει τους διωγμους κατά των Εβραιων.
Παράλληλα οι Εβραικες κοινοτητες Μαινζ και της Κολωνιας προσεφεραν από 500 ασημενια μαρκα η κάθε μια στον Δουκα Γοδεφρειδο της Κατω Λωρραινης για να τους εξαιρέσει από το διωγμο που φαντάζονταν ότι θα υποστουν.
Ο Ερρικος Δ’ εξεδωσε διαταγμα προς ολους τους ευγενεις της Αυτοκρατοριας υποχρεωνοντας τους να σεβαστουν την ασφαλεια των Εβραιων.

Ο Γοδεφρειδος όμως εχοντας ηδη εισπράξει καποιες χιλιαδες μαρκα από το πουθενα ως εγγυηση για την ασφάλεια των Εβραιων δηλωσε πως φυσικα δινει εγγυησεις ασφαλειας των Εβραιων αφου ποτε δεν σκεφτηκε να τους καταδιωξει.

Στο μεταξυ το Σταυροφορικο κινημα μεγάλωνε και τον Απριλιο του 1096 καποιος Φολκμαρ μαζεψε 10000 ανδρες και ξεκινησε να συναντησει τον Πετρο τον Ερημιτη ο οποιος ειχε ηδη φτάσει στην Ουγγαρια τοτε.
Ο Φολκμαρ τον ακολουθησε και κατευθυνθηκε και αυτος στην Ουγγαρια μεσω Βοημιας.

Λιγο πιο μετα ο Γκοτσαλκ με αλλον έναν Σταυροφορικο οχλο ξεκινησε και κατεβηκε τον Ρηνο μεσω Βαυαριας ενώ ενας τριτος στρατος υπο τον Κομη Εμιχ φον Λεζινγκεν ειχε ηδη αποκτησει φημη ληστων ενώ ο ιδιος ο Κομης υποστηριζε ότι ειχε την εγκριση του Θεου για τις πραξεις του μιας και στο σωμα του ειχε αποτυπωθει μυστηριωδως ένα σταυρος.

Σιγα σιγα πυκνωναν οι ταξεις του και συμμετειχαν ακομα και μελη της Γαλλικης και της Γερμανικης αριστοκρατιας όπως ο Αρχων του Ζβαιμπρουκεν, του Σαλμ, του Βιερνενμπεργκερ, ο Χαρτμαν φον Ντιλιγκεν, ο Ντρογκο ντε Νεστλε, ο Κλαραμπαλντ ντε Βεντειγ, ο Τομας ντε λα Φερ και ο Γκυγιωμ Υποκομης ντε Μελουν ο επονομαζομενος και Ξυλουργος.

Συντομα ο Κομης Εμιχ καταλαβε πως μπορει να βγαλει λεφτα από αυτή την υποθεση εκμεταλλευομενος τον θρησκευτικο ζηλο των ανθρωπων.
Αγνοωντας τις διαταγες του Αυτοκράτορα Ερρικου Δ’ για προστασια των Εβραιων ο Κομης φον Λεζινγκεν ξεκινησε την Σταυροφορια του στις 3 Μαιου 1096 με επιθεση κατά της Εβραικης κοινοτητας του Σπιερ που βρισκοταν διπλα στο καστρο του.
Ο Επισκοπος του Σπιερ αρχικα ηταν αδιαφορος ως προς τους Εβραιους τελικα δεχτηκε να τους βοηθησει με το αναλογο τιμημα φυσικα και τους εθεσε υπο την προστασια του.

Οι Σταυροφοροι του φον Λεζινγκεν καταφεραν να πιασουν μονο 12 Εβραιους τους οποιους και εσφαξαν όταν αυτοι αρνηθηκαν να βαφτιστουν χριστιανοι ενώ μια Εβραια αυτοκτονησε για να αποφυγει το βιασμο της από στρατιωτες του Κομη.
Ολοι οι υπολοιποι Εβραιοι κρυφτηκαν από τον Επισκοπο και η φρουρα του Επισκοπου καταφερε να συλλαβει αρκετους από τους στρατιωτες που ειχαν εκτελεσει τους 12 Εβραιους και τους οποιους καταδικασε ο Επισκοπος σε αποκοπη των χεριων.
Αυτό ηταν μονο η αρχη. Στις 18 Μαιου ο Κομης Εμιχ εφτασε με το στρατο του στη Βορμς οπου συντομα αρχισε να κυκλοφορει η φημη πως οι Εβραιοι ειχαν απαγαει έναν Χριστιανο τον οποιον επνιξαν σε ένα κουβα νερο και με αυτόν τον κουβα δηλητηριαζαν πηγαδια και πηγες νερου στην πολη της Βορμς.

Η φημη ηταν αρκετη για να προκαλεσει επεισοδια σε βαρος της Εβραικης κοινοτητας και πολλοι ανδρες της πολης ενωθηκαν με το στρατο του Κομη Εμιχ. Οποιος Εβραιος πιανοταν εκτελουνταν επι τοπου.
Και παλι επενεβη ο τοπικος Επισκοπος οπου ανοιξε τις πυλες του Επισκοπειου και δεχτηκε μεσα τους περισσοτερους Εβραιους για να τους προστατευσει αλλα ο Κομης Εμιχ δεν καταλαβαινε από αυτά.
Παραβιασε το εκκλησιαστικο ασυλο και σπαζοντας τις πορτες του Επισκοπειου και παρα τις απειλες και διαμαρτυριες του Επισκοπου εσφαξε 500 Εβραιους που ειχαν βρει καταφυγιο στο Επισκοπειο στις 20 Μαιου.

5 μερες μετα στις 25 Μαιου ο Κομης Εμιχ εφτασε στο Μαινζ. Αλλα ο Αρχιεπισκοπος του Μαινζ Ροθαρντ εχοντας ενημερωθει για το τι εγινε στο Σπιερ και στη Βορμς διέταξε να κλεισουν τις πυλες της πολης και να μην επιτραπει η εισοδος στον Κομη Εμιχ και το στρατο του.
Όμως τα νεα ότι εφτασε ο Κομης Εμιχ και του τι ειχε γινει στις άλλες πολεις προκαλεσαν εξεγερση μεσα στην πολη με αντιεβραικο χαρακτηρα και στις 26 Μαιου οι αντιεβραιοι κατοικοι της πολης ανοιξαν τις πυλες της πολης στον στρατο του Κομη Εμιχ.
Οι Εβραιοι ειχαν κλειστει στη Συναγωγη και από εκει εστειλαν 200 ασημενια μαρκα στον Αρχιεπισκοπο του Μαινζ και αλλα 200 στον Δημαρχο της πολης ζητωντας τους να τους παρουν υπο την προστασια τους ενώ παράλληλα προσέφεραν 7 λιτρες χρυσου στον Κομη Εμιχ για να τους λυπηθει.

Ο Κομης Εμιχ πηρε τα λεφτα αλλα εκανε το κοροιδο. Την άλλη μερα επιτέθηκε στο Παλατι του Αρχιεπισκοπου και ο Αρχιεπισκοπος Ροθαρντ το εσκασε με ολη την ακολουθια του.
Οι Εβραιοι που βρισκονταν μεσα στο Παλατι επιχειρησαν να αντισταθουν αλλα τελικα σφαγιαστηκαν.
Μετα πολιορκησε το Δημαρχειο της πολης οπου ο Δημαρχος του Μαινζ προβαλλε σθεναρη αντισταση στον Κομη Εμιχ ο οποιος τελικα εβαλε φωτια στο Δημαρχειο και αναγκασε τους υπερασπιστες του και τους Εβραιους να βγουν εξω.

Οσοι Εβραιοι δεχτηκαν να βαφτιστουν Χριστιανοι τους χαριστηκε η ζωη. Οσοι αρνηθηκαν εκτελεστηκαν.
Για δυο μερες οι στρατιωτες του Κομη Εμιχ χτενιζαν την πολη για κρυμμενους Εβραιους και σκοτωναν επι τοπου οσους ανακαλυπταν και δεν ηθελαν να βαφτιστουν. Να σημειωθει πως αρκετοι από αυτους που δεχτηκαν να βαφτιστουν αυτοκτονησαν αμεσως μετα.
Ο τελευταιος Εβραιος που εμεινε στη Συναγωγη σκοτωσε την οικογένεια του, εβαλε φωτια στη Συναγωγη και μετα αυτοκτονησε.

Αντιθετα ο Αρχιραββινος Καλωνυμος με 50 συντροφους του δραπετευσε και πηγε στο Ρουντεσχαιμ και ζητησε ασυλο από τον Αρχιεπισκοπο του Μαινζ που ειχε καταφυγει εκει.
Ο Αρχιεπισκοπος προσπάθησε να τους πεισει να βαφτιστουν χριστιανοι και να γλιτώσουν αλλα ο Αρχιραββινος δεν αντεξε άλλο καθως το θεωρησε προσβολη αυτό και αρπαζοντας ένα μαχαιρι από το τραπέζι του Αρχιεπισκοπου προσπαθησε να τον μαχαιρωσει.
Επενεβη όμως η φρουρα και τον απετρεψε. Ο Αρχιραββινος και οι συντροφοι του συνεληφθησαν και παραδοθηκαν στον Κομη Εμιχ ο οποιος τους εκτέλεσε.

Επομενος σταθμος του Κομη Εμιχ ηταν η Κολωνια η οποια σειοταν από αντιεβραικες διαδηλωσεις ηδη από τον περασμένο Απριλιο και τωρα οι Εβραιοι πανικοβλητοι από τα γεγονοτα του Μαινζ εγκατελειπαν με κάθε μεσο την πολη και κρυβονταν στα γυρω χωρια και σε σπιτια χριστιανων φιλων τους.
Ο Κομης Εμιχ εκαψε τη Συναγωγη τους και σκοτωσε ένα ζευγάρι Εβραιων που βρεθηκε εκει και αρνηθηκε να βαφτιστει χριστιανοι.
Εκει σταματησε τις θηριωδιες του ο Κομης Εμιχ καθως ο Αρχιεπισκοπος της Κολωνιας ειχε αρκετη δυναμη και επιρροη για να μπορεσει να τον αποτρεψει να συνεχισει την καταστροφη.

Εκει αποφασισε ο Κομης Εμιχ πως το εργο του στο Ρηνο ειχε τελειωσει και κατευθυνθηκε προς την Ουγγαρια. Αλλα ένα μεγάλο μερος του στρατου του διαφωνησε καθως ηθελε να εκκαθαρισει την πεδιαδα του Μοσελε από τους Εβραιους και ετσι διασπαστηκε ο στρατος του με το αποσπασθεν κομματι να φτάνει στην Τριερ την 1 Ιουνιου.

Οι περισσοτεροι Εβραιοι της Τριερ ειχαν ζητησει ασυλο από τον Αρχιεπισκοπο της Τριερ και ειχαν κρυφτει στην Αρχιεπισκοπη αλλα οσο πλησιαζαν οι Σταυροφοροι καποιοε Εβραιοι πανικοβληθηκαν και αρχισαν να πολεμουν μεταξυ τους ενώ αλλοι επεφταν στο ποταμι και πνιγονταν.
Οι Σταυροφοροι τελικα προσπερασαν την Τριερ και κατευθυνθηκαν στο Μετς οπου εκτελεσαν 22 Εβραιους που βρηκανε εκει. Και στα μεσα Ιουνιου επεστρεψαν στην Κολοωνια για να ξαναενωθουν με τον Κομη Εμιχ αλλα αυτος ειχε ηδη φυγει για την Ουγγαρια ετσι οι Σταυροφοροι προχωρησαν κατά μηκος του Ρηνου σφαζοντας τους Εβραιους στο Νεφς, στο Βεβελινγκχοφεν, στο Ελλερ και στο Ζαντεν.

Εκει διαλυθηκαν και αλλοι γυρισαν σπιτια τους ενώ αλλοι ενωθηκαν με τον Σταυροφορικο στρατου του Δουκα Γοδεφρειδου όταν περασε από εκει.
Στο μεταξυ ο άλλος Σταυροφορικος οχλος του Φολκμαρ εχοντας μαθει τα κατορθωματα του Κομη Εμιχ εφτασε στα τελη Μαιου στην Πράγα και 1 μηνα μετα αρχισαν τις σφαγες Εβραιων μεσα στην πολη. Οι τοπικες αρχες δεν μπορουσαν να τους αντιμετωπισουν και αδικως διαμαρτυροταν και φωναζε ο Επίσκοπος της Πράγας.

Από την Πραγα ο Φολκμαρ περασε στην Ουγγαρια και στη Νιτρα μια από τις μεγαλυτερες πολεις της Ουγγαριας επιχειρησε να ξεκινησει σφαγές Εβραιων.
Όμως οι Ουγγροι απαγορευσαν κάθε διωξη κατά των Εβραιων και όταν ο Φολκμαρ τους αγνοησε η φρουρα του επιτεθηκε και διέλυσε τον στρατο του και εκτοτε αγνοειται η τυχη του Φολκμαρ και των υπολοιπων επιζωντων οι οποιοι μαλλον γυρισαν σπιτια τους. Αν μπορεσαν δλδ.

Ο τριτος Σταυροφορικος Γερμανικος οχλος υπο τον Γκοτσαλκ τον μαθητη του Πετρου του Ερημιτη ειχε παρει το δρομο μεσω Βαυαριας και σταματησε στη Ρατισμπον για να σφαγιασει τους εκει Εβραιους.
Λιγες μερες μετα μπηκαν σε Ουγγρικο εδαφος στο Βισελμπουργκ με την αδεια του Βασιλια Κολομαν της Ουγγαριας υπο τον ορο να μη γινει κανενα παρατραγουδο εντος Ουγγρικης επικρατειας.
Αλλα οι Σταυροφοροι αρχισαν να λεηλατουν την υπαιθρο, να κλεβουν κρασια, σιταρια, προβατα και βοδια και συντομα εγινε μαχη μεταξυ των Σταυροφορων και των χωρικων.

Ο Βασιλιας της Ουγγαριας τοτε διέταξε το στρατο να τους απωθησει και τελικα τους στριμωξε σε ένα χωριο στα ανατολικα που λεγεται Στουλβαισενμπουργκ και εκει οι Σταυροφοροι παραδοθηκαν.
Κατασχεθηκε ολος ο οπλισμος τους καθως και οσα πραγματα ειχαν κλεψει.
Όμως επειδη εγινε αποπειρα να αντισταθουν καποιοι και επειδη ο Ουγγρος Βασιλιας εμαθε τι ειχε γινει στη Νιτρα δεν τους εμπιστευοταν ουτε και αοπλους διέταξε να εκτελεστουν ολοι.

Ετσι ο Ουγγρικος στρατος επεσε πανω τους και δεν εμεινε ρουθουνι. Ο Γκοτσαλκ προσπαθησε να δραπετευσει αλλα συνεληφθη και εκτελεστηκε. Δεν εμεινε κανεις ζωντανος.

Πισω στον Κομη Εμιχ παλι ο οποιος εχει φτάσει στα Ουγγρικα συνορα και προκαλει πονοκεφαλο στον Βασιλια Κολομαν καθως είναι ο τριτος Γερμανικος στρατος με υποπτες διαθεσεις που φτάνει στα συνορα του. Και αυτος είναι ο μεγαλυτερος από τους προηγουμενους. Ο Βασιλιας είναι εξαλλος και σκεφτεται όχι και άλλος… Ποσοι θα περάσουν από δω πια?

Ο Κομης Εμιχ ζητά αδεια να περάσει από Ουγγρικο εδαφος αλλα ο Βασιλιας Κολομαν εξαλλος αρνειται την αδεια και στελνει το στρατο του να υπερασπιστει η γεφυρα του παραποταμου του Δουναβη η οποια είναι ο μονος τροπος εισοδου στην Ουγγαρια.

Για 6 εβδομαδες ο στρατος του Κομη Εμιχ μαχονταν τον Ουγγρικο στρατο και δεν μπορουσε να περάσει. Στο μεταξυ βεβαια λεηλατουσαν και τη γυρω περιοχη για να εχουν να φανε.

Τελικα ο Κομης Εμιχ βρηκε τροπο να παρακαμψει τη γεφυρα και περασε τον παραποταμο οπου και πολιορκησε το Ουγγρικο φρουριο Βισελμπουργκ.
Το φρουριο κρεμοταν από μια κλωστη πριν πεσει αλλα μια φημε ότι ερχεται ο ιδιος ο Βασιλιας Κολομαν με μεγάλο στρατο τρομοκράτησε τον Κομη Εμιχ και τον αναγκασε να λυσει την πολιορκια.

Όταν όμως εφευγε οι πολιορκουμενοι εκαναν εξοδο ξαφνικα και αιφνιδιασαν τους Σταυροφορους του Εμιχ οι οποιοι πανικοβληθηκαν και μετα από συντομη μαχη διαλυθηκαν με τους περισσοτερους να πεφτουν νεκροι στο πεδιο της μαχης.

Όμως ο Κομης Εμιχ με μερικους ιπποτες κατάφερε να το σκάσει χαρη στα γρηγορα αλογα που ειχαν και αποσυρθηκαν πισω στα καστρα τους.
Όμως λιγο αργοτερα οι ιπποτες Κλαραμπαλντ ντε Βεντειγ, Τομας ντε λα Φερ και ο Γκυγιωμ ο Ξυλουργος συντάχθηκαν με αλλους Σταυροφορικους στρατους και πηγαν στους Αγιους Τοπους.

Ετσι εληξε και η Γερμανικη Σταυροφορια. Τωρα σειρα εχει η Α’ Σταυροφορια.


Συνεχίζεται....