«Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα.»
Ο ίδιος είχε επιλέξει το μετερίζι απ’ το οποίο αγωνίζονταν. Το μετερίζι αυτό ήταν το ΚΚΕ. «Ημουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής. Κολακεύομαι να πιστεύω ότι το αξίζω να είμαι κομμουνιστής και γι’ αυτό θα αγωνιστώ, όσο μου το επιτρέπουν τα μέσα μου και οι ικανότητές μου, για την ουσιαστική αλλαγή και την ανατροπή του καπιταλισμού».
Και, πράγματι, ήταν κομμουνιστής με όλη την σημασία της λέξης. Διότι πυξίδα του, τόσο στην καλλιτεχνική του πορεία όσο και στην κοινωνική του ζωή, υπήρξε το ενδιαφέρον και η αγωνία για τον άνθρωπο. «Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου», έλεγε σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ το 1995, «είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής».
Σε αυτές τις αρχές και τα πιστεύω του παρέμεινε ακλόνητος. Όταν άλλοι της γενιάς του λοξοδρομούσαν και εγκατέλειπαν τον ταξικό αγώνα την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών, εκείνος συνέχισε να «τραβά κουπί». Έτσι λειτουργούσε. Αυτή ήταν η στάση ζωής του.
Αυτός ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Ο εξαίσιος ηθοποιός, ο αταλάντευτος κομμουνιστής, ο σπουδαίος άνθρωπος, που «έφυγε» απ’ τη ζωή σαν σήμερα, στις 5 Μάη 1999.
