Σκάνδαλο Σιμωνιακών ή πως στελναμε Υπουργους στη φυλακη παλια
Δημοσιεύτηκε: 31 Μαρ 2021, 19:49
Κατά το ετος 1874 η Ελλάδα βρισκόταν και πάλι σε πολιτικη κρίση καθως η κυβερνηση Δεληγιώργη υπέβαλλε την παραίτηση της και ο Βασιλιας διόρισε νέο Πρωθυπουργό τον Δημητριο Βουλγαρη ο οποιος αν και θεωρητικά έχασε τις εκλογές καθως συγκέντρωσε 94 βουλευτές και η αντιπολιτευση 96 παρέμεινε Πρωθυπουργός λογω παρερμηνείας του τοτε εκλογικου νόμου.
Οι αυθαιρεσιες αυτές ηταν που οδήγησαν τον Χαρίλαο Τρικουπη στη δημοσιευση του αρθρου του «Τις Πταιει» και εφεραν το θεσμο της δεδηλωμένης στην Ελλάδα. Η Κυβερνηση Βουλγαρη βέβαια συνέχισε τα σκάνδαλα και τις κομπίνες με αποκορύφωμα 2 περιπτώσεις. Πρώτον τα λεγόμενα «Στηλιτικά» όταν ο Βουλγαρης διεπραξε εκλογικη λαθροχειρία στη Βουλη νομοθετώντας και αποφασιζοντας χωρις να εχει την απαιτουμενη απαρτια και δευτερον τα λεγόμενα «Σιμωνιακα»
Για τη μεν πρώτη κατηγορια παραπέμφθηκε ολη η κυβερνηση Βουλγαρη στο Υπουργοδικείο με τις κατηγοριες της αντιποιησης αρχης, πλαστογραφιας και εκλογικών παραβάσεων. Το Υπουργοδικειο αθωωσε την κυβερνηση για τις κατηγορίες της αντιποιησης αρχης και πλαστογραφιας και δεν εξεδωσε αποφαση για τις εκλογικες παραβάσεις.
Θα ασχοληθουμε περισσότερο με τα Σιμωνιακα καθως είναι η πρωτη φορά που το Υπουργοδικειο καταδικάζει και φυλακιζει Υπουργους (η πρωτη φορα που κινηθηκε η διαδικασια ηταν το 1847 κατά του Υπουργου Οικονομικών Θ. Πονηροπουλου για πλαστα τιμολογια σιτηρών αλλα δεν παραπεμφθηκε από τη Βουλη εν τελει. Την επομενη κατά του Δ. Βουλγαρη δεν καταδικαστηκε κανεις).
Την ιδια περιοδο που η κυβέρνηση Βουλγαρη εκανε τις κομπίνες της ειχαν μεινει κενες τρεις θέσεις Επισκόπων. Της Μεσσηνιας λογω εκλογης του Προκοπίου στο θρόνο των Αθηνών, της Κεφαλληνίας λογω του θανατου του Επισκοπου Σπυρίδωνα το 1873 και των Πατρών λογω του θανατου του Επισκόπου Κυρίλλου το 1874.
Η Ιερά Συνοδος προχώρησε σε εκλογή νεων Επισκόπων χειροτονοντας στις 8/8/1874 στην Επισκοπή Μεσσηνίας τον ιεροκήρυκα Μεσσηνιας Στέφανο Αργυριάδη, στις 11/8/1874 χειροτονηθηκε Επίσκοπος Πατρών ο Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λαμπίρης και στις 30/11/1874 χειροτονήθηκε νεος Επίσκοπος Κεφαλληνίας ο εφημεριος της Ελληνικης Κοινότητας Βενετίας Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Κομποθέκρας.
Τον Ιανουάριο του 1875 όμως ξεκινησαν να κυκλοφορουν φήμες ότι η κυβέρνηση Βουλγαρη ειχε δωροδοκηθεί για να προωθησει συγκεκριμένα πρόσωπα σε θέσεις Επισκόπων. Η Κυβερνηση με εντολη του Βουλγαρη επιχείρησε να σκεπάσει το σκάνδαλο και να θέσει εμποδια στο έργο της ανακριτικης αρχης μεχρι να ξεχαστει το ζητημα. Εν τουτοις όμως ειχαν προχωρησει πολύ οι φήμες και ηδη κατονομάζονταν ο Υπουργος Εκκλησιαστικων και Δημοσιας Εκπαιδευσεως Ι. Βαλασσοπουλος και ο Υπουργος Δικαιοσυνης Β. Νικολοπουλος (επισης ηταν και γαμπρος του Βουλγαρη) ως οι δωροδοκηθέντες.
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες ο Βουλγαρης κουκουλώνει το σκάνδαλο και αρχικα φαινεται να τα καταφέρνει. Ως που στις 27 Απριλίου 1875 ο Βουλγαρης εξαναγκάζεται σε παραίτηση από τον Βασιλια και αντικαθίσταται από τον Χ. Τρικουπη στην Πρωθυπουργία ο οποιος αμεσα δινει εντολη να συνεχιστει η ανάκριση για την υποθεση απροσκόπτως.
Όταν περατώθηκε η ανακριση εφτασε το πόρισμα του ανακριτη στο γραφειο του Πρωθυπουργού Α. Κουμουνδούρου που ειχε αντικαταστησει τον Τρικουπη στην Πρωθυπουργία και εκει διαβάζονται απίστευτα πράγματα.
Αποκαλυπτεται ότι οι εν λογω Υπουργοι για τους οποιους κυκλοφορουσαν φημες ειχαν αποδεδειγμένα πλεον δεχτει δωροδοκίες για να προωθησουν συγκεκριμένα προσωπα σε Επισκοπικές έδρες. Και δεν ειχαν δωροδοκηθεί από τους εκλεγέντες στο μεταξυ Επισκόπους αλλα και από άλλους που εποφθαλμιουσαν τις εδρες δημιουργώντας ετσι έναν ατυπο πλειστηριασμο οπου την Επισκοπικη εδρα επαιρνε οποιος εδινε τα περισσότερα.
Αναμέσα στα αλλα αναφέρει το πόρισμα ότι ο Σπυρίδων Κομποθεκρας για να πάρει την Επισκοπη Κεφαλληνίας εδωσε στους Υπουργούς 42000 δραχμές (τεράστιο ποσο για το 1874) αναμεσα στα οποια ηταν 10000 δραχμες για να εξασφαλισει την έδρα και 8000 δραχμες απευθειας στον Υπουργο για να υπογράψει το Διάταγμα διορισμου του, ενώ αντιθετα ο ετερος υποψηφιος για την Επισκοπη Κεφαλληνιας ο Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Γεωργιάδης Διευθυντης της Ιερατικης Σχολης Χαλκίδος ειχε δώσει μονο 8000 σε μεσαζοντα για να μιλησει στον Υπουργο υπερ του.
Σε άλλο σημείο το πορισμα αναφέρει πως Επισκοπος Αργολιδος Καλλινικος Τερζόπουλος ειχε δωσει στον Υπουργό 10000 δραχμές για να ασφαλισει την εδρα του καθως φοβόταν ότι θα του την επαιρναν και θα εβαζαν άλλο Επίσκοπο. Ο Στέφανος Αργυριαδης ειχε δώσει περαν των χρημάτων και ένα ζευγάρι σκουλαρικια και μια καρφιτσα για την κυρια Υπουργου για να εξασφαλισει την εδρα. Και αλλοι εδωσαν και αυτοι αρκετα χρηματα.
Η Βουλη παρέπεμψε με συνοπτικές διαδικασιες τους 2 Υπουργους, τους 3 Επισκόπους και 3 ιδιωτες τους Δ. Χαριτάκη, Ν. Πετρή και τον Ειρηνοδικη Π. Οικονομοπουλο που κατηγορηθηκαν στο Υπουργοδικείο. Εν τω μεταξυ οι 2 Υπουργοι προφυλακιστηκαν αλλα βγηκαν μετα από λιγο με καταβολη εγγυησης.
Η δίκη ξεκίνησε στις 26 Ιανουαρίου 1876 με Προεδρο τον Δ. Βαλβη Προεδρο του Αρειου Πάγου και πολιτικη αγωγη τους Βουλευτές Κωνσταντινο Λομβάρδο και Τιμολεοντα Φιλημονα και υπηρξε περιπετειωδης με υβρεις να εκτοξευονται αναμεσα στους 2 Υπουργους οι οποιοι εφτασαν μαλιστα σε σημειο να αλληλογρονθοκοπηθουν. Μαλιστα ο ενας καλεσε τον άλλο σε μονομαχία αλλα δεν προχώρησε ποτε περαν της απειλης αυτό.
Μετα από παρέλαση 109 μαρτυρων σε αιθουσα της (Παλαιας) Βουλης οπου διεξαγόταν η δικη η ακροαματικη διαδικασία ολοκληρώθηκε στις 31 Μαρτίου 1876 οπου καταδικάστηκαν ολοι οι εμπλεκόμενοι πλην ενός που κριθηκε αθωος.
Ετσι ο Υπουργός Βαλασσόπουλος καταδικάστηκε ως κυριος υπευθυνος σε ποινη φυλάκισης ενός ετους, τριετη στέρηση πολιτικων δικαιωματων και και προστιμο 56200 δραχμων υπερ του Πτωχοκομείου.
Ο Υπουργος Νικολοπουλος καταδικάστηκε ως συναυτουργός σε φυλακιση 10 μηνών
Και οι δυο Υπουργοι οδηγηθηκαν στις φυλακες να εκτισουν το υπολοιπο της ποινης αφαιρουμενης της προφυλακισης.
Ενώ οι Επίσκοποι καταδικάστηκαν στην καταβολη προστιμου συνολικου υψους 92400 δραχμών. Οσοι από αυτους δεν ειχαν να το πληρώσουν φυλακιστηκαν μεχρι να το καταβάλουν.
Από το Υπουργοδικείο η δικογραφία διαβιβάστηκε στην Ιερά Συνοδο για περαιτέρω κανονικη μεταχειριση των Επισκόπων από πλευράς Κανονικου Δικαίου.
Η Συνοδος όμως με αποφαση της στις 19 Απριλιου 1876 ανεφερε ότι παρολο που οι πράξεις των καταδικασθέντων πολιτικώς Επισκόπων δεν είναι Σιμωνία κατά τους Κανονες της Εκκλησιας εν τουτοις θετει αυτους σε τριετή αργία από κάθε ιεροπραξία. Προκληθηκε σάλος τοτε και ο Βασιλικος Επίτροπος της Συνόδου Ν. Δαμαλάς αρνηθηκε να υπογράψει την απόφαση (η οποια ηταν ακυρη χωρις την υπογραφη του Επιτρόπου βασει της ισχυουσας νομοθεσίας).
Το Υπουργειο Εκκλησιαστικων επεμεινε όμως και τελικα στις 19 Οκτωβρίου 1877 η Συνοδος μετα από ασφυκτικες πολιτικες πιέσεις ανεθεσε στον Επίσκοπο Φωκίδος Δαβιδ να πιέσει τους Επισκόπους Μεσσηνίας, Κεφαλληνιας και Πατρών να υποβάλλουν τις παραιτησεις τους και να ληξει επιτελους το θεμα. Οι τρεις Επίσκοποι δεχτηκαν να παραιτηθουν οικεία βουλήσει και προαιρέσει προς κατάπαυσιν των σκανδάλων μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Οι παραιτησεις και των 3 εγιναν δεκτές από την Εκκλησια στις 18/11/1877 και από την Πολιτεια στις 9/1/1878.
Ετσι εληξε το Σκανδαλο των Σιμωνιακων κατά το οποιο ηταν η πρωτη φορα που το Υπουργοδικείο εστειλε στη φυλακη Υπουργους για δωροδοκια.
Οι αυθαιρεσιες αυτές ηταν που οδήγησαν τον Χαρίλαο Τρικουπη στη δημοσιευση του αρθρου του «Τις Πταιει» και εφεραν το θεσμο της δεδηλωμένης στην Ελλάδα. Η Κυβερνηση Βουλγαρη βέβαια συνέχισε τα σκάνδαλα και τις κομπίνες με αποκορύφωμα 2 περιπτώσεις. Πρώτον τα λεγόμενα «Στηλιτικά» όταν ο Βουλγαρης διεπραξε εκλογικη λαθροχειρία στη Βουλη νομοθετώντας και αποφασιζοντας χωρις να εχει την απαιτουμενη απαρτια και δευτερον τα λεγόμενα «Σιμωνιακα»
Για τη μεν πρώτη κατηγορια παραπέμφθηκε ολη η κυβερνηση Βουλγαρη στο Υπουργοδικείο με τις κατηγοριες της αντιποιησης αρχης, πλαστογραφιας και εκλογικών παραβάσεων. Το Υπουργοδικειο αθωωσε την κυβερνηση για τις κατηγορίες της αντιποιησης αρχης και πλαστογραφιας και δεν εξεδωσε αποφαση για τις εκλογικες παραβάσεις.
Θα ασχοληθουμε περισσότερο με τα Σιμωνιακα καθως είναι η πρωτη φορά που το Υπουργοδικειο καταδικάζει και φυλακιζει Υπουργους (η πρωτη φορα που κινηθηκε η διαδικασια ηταν το 1847 κατά του Υπουργου Οικονομικών Θ. Πονηροπουλου για πλαστα τιμολογια σιτηρών αλλα δεν παραπεμφθηκε από τη Βουλη εν τελει. Την επομενη κατά του Δ. Βουλγαρη δεν καταδικαστηκε κανεις).
Την ιδια περιοδο που η κυβέρνηση Βουλγαρη εκανε τις κομπίνες της ειχαν μεινει κενες τρεις θέσεις Επισκόπων. Της Μεσσηνιας λογω εκλογης του Προκοπίου στο θρόνο των Αθηνών, της Κεφαλληνίας λογω του θανατου του Επισκοπου Σπυρίδωνα το 1873 και των Πατρών λογω του θανατου του Επισκόπου Κυρίλλου το 1874.
Η Ιερά Συνοδος προχώρησε σε εκλογή νεων Επισκόπων χειροτονοντας στις 8/8/1874 στην Επισκοπή Μεσσηνίας τον ιεροκήρυκα Μεσσηνιας Στέφανο Αργυριάδη, στις 11/8/1874 χειροτονηθηκε Επίσκοπος Πατρών ο Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λαμπίρης και στις 30/11/1874 χειροτονήθηκε νεος Επίσκοπος Κεφαλληνίας ο εφημεριος της Ελληνικης Κοινότητας Βενετίας Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Κομποθέκρας.
Τον Ιανουάριο του 1875 όμως ξεκινησαν να κυκλοφορουν φήμες ότι η κυβέρνηση Βουλγαρη ειχε δωροδοκηθεί για να προωθησει συγκεκριμένα πρόσωπα σε θέσεις Επισκόπων. Η Κυβερνηση με εντολη του Βουλγαρη επιχείρησε να σκεπάσει το σκάνδαλο και να θέσει εμποδια στο έργο της ανακριτικης αρχης μεχρι να ξεχαστει το ζητημα. Εν τουτοις όμως ειχαν προχωρησει πολύ οι φήμες και ηδη κατονομάζονταν ο Υπουργος Εκκλησιαστικων και Δημοσιας Εκπαιδευσεως Ι. Βαλασσοπουλος και ο Υπουργος Δικαιοσυνης Β. Νικολοπουλος (επισης ηταν και γαμπρος του Βουλγαρη) ως οι δωροδοκηθέντες.
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες ο Βουλγαρης κουκουλώνει το σκάνδαλο και αρχικα φαινεται να τα καταφέρνει. Ως που στις 27 Απριλίου 1875 ο Βουλγαρης εξαναγκάζεται σε παραίτηση από τον Βασιλια και αντικαθίσταται από τον Χ. Τρικουπη στην Πρωθυπουργία ο οποιος αμεσα δινει εντολη να συνεχιστει η ανάκριση για την υποθεση απροσκόπτως.
Όταν περατώθηκε η ανακριση εφτασε το πόρισμα του ανακριτη στο γραφειο του Πρωθυπουργού Α. Κουμουνδούρου που ειχε αντικαταστησει τον Τρικουπη στην Πρωθυπουργία και εκει διαβάζονται απίστευτα πράγματα.
Αποκαλυπτεται ότι οι εν λογω Υπουργοι για τους οποιους κυκλοφορουσαν φημες ειχαν αποδεδειγμένα πλεον δεχτει δωροδοκίες για να προωθησουν συγκεκριμένα προσωπα σε Επισκοπικές έδρες. Και δεν ειχαν δωροδοκηθεί από τους εκλεγέντες στο μεταξυ Επισκόπους αλλα και από άλλους που εποφθαλμιουσαν τις εδρες δημιουργώντας ετσι έναν ατυπο πλειστηριασμο οπου την Επισκοπικη εδρα επαιρνε οποιος εδινε τα περισσότερα.
Αναμέσα στα αλλα αναφέρει το πόρισμα ότι ο Σπυρίδων Κομποθεκρας για να πάρει την Επισκοπη Κεφαλληνίας εδωσε στους Υπουργούς 42000 δραχμές (τεράστιο ποσο για το 1874) αναμεσα στα οποια ηταν 10000 δραχμες για να εξασφαλισει την έδρα και 8000 δραχμες απευθειας στον Υπουργο για να υπογράψει το Διάταγμα διορισμου του, ενώ αντιθετα ο ετερος υποψηφιος για την Επισκοπη Κεφαλληνιας ο Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Γεωργιάδης Διευθυντης της Ιερατικης Σχολης Χαλκίδος ειχε δώσει μονο 8000 σε μεσαζοντα για να μιλησει στον Υπουργο υπερ του.
Σε άλλο σημείο το πορισμα αναφέρει πως Επισκοπος Αργολιδος Καλλινικος Τερζόπουλος ειχε δωσει στον Υπουργό 10000 δραχμές για να ασφαλισει την εδρα του καθως φοβόταν ότι θα του την επαιρναν και θα εβαζαν άλλο Επίσκοπο. Ο Στέφανος Αργυριαδης ειχε δώσει περαν των χρημάτων και ένα ζευγάρι σκουλαρικια και μια καρφιτσα για την κυρια Υπουργου για να εξασφαλισει την εδρα. Και αλλοι εδωσαν και αυτοι αρκετα χρηματα.
Η Βουλη παρέπεμψε με συνοπτικές διαδικασιες τους 2 Υπουργους, τους 3 Επισκόπους και 3 ιδιωτες τους Δ. Χαριτάκη, Ν. Πετρή και τον Ειρηνοδικη Π. Οικονομοπουλο που κατηγορηθηκαν στο Υπουργοδικείο. Εν τω μεταξυ οι 2 Υπουργοι προφυλακιστηκαν αλλα βγηκαν μετα από λιγο με καταβολη εγγυησης.
Η δίκη ξεκίνησε στις 26 Ιανουαρίου 1876 με Προεδρο τον Δ. Βαλβη Προεδρο του Αρειου Πάγου και πολιτικη αγωγη τους Βουλευτές Κωνσταντινο Λομβάρδο και Τιμολεοντα Φιλημονα και υπηρξε περιπετειωδης με υβρεις να εκτοξευονται αναμεσα στους 2 Υπουργους οι οποιοι εφτασαν μαλιστα σε σημειο να αλληλογρονθοκοπηθουν. Μαλιστα ο ενας καλεσε τον άλλο σε μονομαχία αλλα δεν προχώρησε ποτε περαν της απειλης αυτό.
Μετα από παρέλαση 109 μαρτυρων σε αιθουσα της (Παλαιας) Βουλης οπου διεξαγόταν η δικη η ακροαματικη διαδικασία ολοκληρώθηκε στις 31 Μαρτίου 1876 οπου καταδικάστηκαν ολοι οι εμπλεκόμενοι πλην ενός που κριθηκε αθωος.
Ετσι ο Υπουργός Βαλασσόπουλος καταδικάστηκε ως κυριος υπευθυνος σε ποινη φυλάκισης ενός ετους, τριετη στέρηση πολιτικων δικαιωματων και και προστιμο 56200 δραχμων υπερ του Πτωχοκομείου.
Ο Υπουργος Νικολοπουλος καταδικάστηκε ως συναυτουργός σε φυλακιση 10 μηνών
Και οι δυο Υπουργοι οδηγηθηκαν στις φυλακες να εκτισουν το υπολοιπο της ποινης αφαιρουμενης της προφυλακισης.
Ενώ οι Επίσκοποι καταδικάστηκαν στην καταβολη προστιμου συνολικου υψους 92400 δραχμών. Οσοι από αυτους δεν ειχαν να το πληρώσουν φυλακιστηκαν μεχρι να το καταβάλουν.
Από το Υπουργοδικείο η δικογραφία διαβιβάστηκε στην Ιερά Συνοδο για περαιτέρω κανονικη μεταχειριση των Επισκόπων από πλευράς Κανονικου Δικαίου.
Η Συνοδος όμως με αποφαση της στις 19 Απριλιου 1876 ανεφερε ότι παρολο που οι πράξεις των καταδικασθέντων πολιτικώς Επισκόπων δεν είναι Σιμωνία κατά τους Κανονες της Εκκλησιας εν τουτοις θετει αυτους σε τριετή αργία από κάθε ιεροπραξία. Προκληθηκε σάλος τοτε και ο Βασιλικος Επίτροπος της Συνόδου Ν. Δαμαλάς αρνηθηκε να υπογράψει την απόφαση (η οποια ηταν ακυρη χωρις την υπογραφη του Επιτρόπου βασει της ισχυουσας νομοθεσίας).
Το Υπουργειο Εκκλησιαστικων επεμεινε όμως και τελικα στις 19 Οκτωβρίου 1877 η Συνοδος μετα από ασφυκτικες πολιτικες πιέσεις ανεθεσε στον Επίσκοπο Φωκίδος Δαβιδ να πιέσει τους Επισκόπους Μεσσηνίας, Κεφαλληνιας και Πατρών να υποβάλλουν τις παραιτησεις τους και να ληξει επιτελους το θεμα. Οι τρεις Επίσκοποι δεχτηκαν να παραιτηθουν οικεία βουλήσει και προαιρέσει προς κατάπαυσιν των σκανδάλων μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Οι παραιτησεις και των 3 εγιναν δεκτές από την Εκκλησια στις 18/11/1877 και από την Πολιτεια στις 9/1/1878.
Ετσι εληξε το Σκανδαλο των Σιμωνιακων κατά το οποιο ηταν η πρωτη φορα που το Υπουργοδικείο εστειλε στη φυλακη Υπουργους για δωροδοκια.