Πως έσπασε το δίπολο νδόκιο-πασόκιο
Δημοσιεύτηκε: 12 Ιούλ 2018, 03:11
Το δίπολο ήταν άθραυστο κάποτε.
Εξαιρείτο βέβαια η εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών του Περισσού με το 10% της που φύλαγε τα μπόσικα - αλλά το προέβλεπε αυτό το ποσοστό και η παλιά συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν, επομένως ήταν το νόμιμο.
Πότε άρχισε να χαλάει το δίπολο ;
Εγώ θυμάμαι το 2000 μία αδιόρατη χειρονομία του Κώστα Σημίτη μπροστά στη λαοθάλασσα της προεκλογικής συγκέντρωσης της Θεσσαλονίκης. Ακούστηκε το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" αλλά με μία χειρονομία "stop this" από την εξέδρα, το σύνθημα σταμάτησε. Δεν προέκυψε τίποτα άμεσα από αυτό, είχαμε στη συνέχεια το Πιστεύω μας του Γεωργίου Παπαδοπούλου στη βουλή, ο άλλος να λέει "είσαστε αρχιερείς της διαπλοκής" αλλά για μένα που διαβάζω πίσω από τις λέξεις, δεν παύει να ήταν το πρώτο ασθενές και αδιόρατο σύμπτωμα τέλους της αιώνιας διαμάχης.
Για τα καλά άρχισε να χαλάει το γνώριμο σκηνικό από το 2004 και μετά (όχι αναγκαστικά επ' εθνική ωφελεία όπως θα δούμε παρακάτω).
Μετά το πάρτυ στις 7 του Μάρτη, ο νέος πρωθυπουργός Κωστακέσκου Καραμανλέσκου έδειξε να μην έχει καθόλου όρεξη πιά για αντιπασοκική ρητορική. Μόνο παϊδάκια, σούπερ μπιφτεκοπιατέλες (σπεσιαλιτέ στην ανατολική Αττική). Ήταν κυβέρνηση και δεν τον ένοιαζε κατά μία ερμηνεία, αλλά το προαιώνιο ματς-κατς ατόνησε πλήρως εκείνα τα χρόνια.
Ταυτόχρονα ο ΓΑΠ από την άλλη έκανε ξεπαρεού πολλά από τα στελέχη του βαθέως. Αφ' ενός τα έστειλε στα βάθη των ψηφοδελτίων, αφ' ετέρου τα παρόπλιζε ένα-ένα. Ήταν πιά η εποχή των γιάπις και των εισαγόμενων παφ και τάληρο αμερικανοπασόκιων - καμία σχέση με το παρελθόν. Ο ΓΑΠ σιγά-σιγά άρχισε να κάνει δυναμική αντιπολίτευση αλλά ήταν αυτή οπωσδήποτε ένας φτωχός συγγενής της ένδοξης εποχής του γίγαντα Γιώργου Κουρή και της "δημοκρατικής εφημερίδας του λαού". Αντιπολίτευση μεν αλλά σότο βότσε.
Φτάνουμε στο 2009 λοιπόν. Νικητής ο ΓΑΠ, πανηγύρια, σύμφωνοι.
Αλλά και πάλι μουντά πράγματα - χώρια που προχωράγαμε ολοταχώς προς τα μνημόνια.
Είχε όμως χαλάσει πιά η σούπα. Ο λαός αποφάσισε ότι δεν εξαρτάται πιά από το "πλε ή πράσινο".
Άρχισε να ψάχνεται με Σύριζα-Πολέμαρχο-Φωτάκη-Φύρερ-αβγά.
Η εποχή "νδ ή σοκ" είχε φτάσει στο τέλος της.
Άσχετα αν τελικά η ΝΔ ψιλοάντεξε ενώ το σοκ ήταν αυτό που έφαγε το μεγάλο στραπάτσο, η εποχή είχε τελειώσει.
Η νέα εποχή ήταν βέβαια να αντικαταστήσουμε τους πρώην μπαγλαμάδες με νέους σούπερ-μπαγλαμάδες πελωρίων διαστάσεων, μπροστά στους οποίους οι προηγούμενοι μπαγλαμάδες μοιάζουν με γατάκια.
Αλλά σάμπως θα κάναμε και τίποτα καλύτερο ;
Εξαιρείτο βέβαια η εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών του Περισσού με το 10% της που φύλαγε τα μπόσικα - αλλά το προέβλεπε αυτό το ποσοστό και η παλιά συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν, επομένως ήταν το νόμιμο.
Πότε άρχισε να χαλάει το δίπολο ;
Εγώ θυμάμαι το 2000 μία αδιόρατη χειρονομία του Κώστα Σημίτη μπροστά στη λαοθάλασσα της προεκλογικής συγκέντρωσης της Θεσσαλονίκης. Ακούστηκε το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" αλλά με μία χειρονομία "stop this" από την εξέδρα, το σύνθημα σταμάτησε. Δεν προέκυψε τίποτα άμεσα από αυτό, είχαμε στη συνέχεια το Πιστεύω μας του Γεωργίου Παπαδοπούλου στη βουλή, ο άλλος να λέει "είσαστε αρχιερείς της διαπλοκής" αλλά για μένα που διαβάζω πίσω από τις λέξεις, δεν παύει να ήταν το πρώτο ασθενές και αδιόρατο σύμπτωμα τέλους της αιώνιας διαμάχης.
Για τα καλά άρχισε να χαλάει το γνώριμο σκηνικό από το 2004 και μετά (όχι αναγκαστικά επ' εθνική ωφελεία όπως θα δούμε παρακάτω).
Μετά το πάρτυ στις 7 του Μάρτη, ο νέος πρωθυπουργός Κωστακέσκου Καραμανλέσκου έδειξε να μην έχει καθόλου όρεξη πιά για αντιπασοκική ρητορική. Μόνο παϊδάκια, σούπερ μπιφτεκοπιατέλες (σπεσιαλιτέ στην ανατολική Αττική). Ήταν κυβέρνηση και δεν τον ένοιαζε κατά μία ερμηνεία, αλλά το προαιώνιο ματς-κατς ατόνησε πλήρως εκείνα τα χρόνια.
Ταυτόχρονα ο ΓΑΠ από την άλλη έκανε ξεπαρεού πολλά από τα στελέχη του βαθέως. Αφ' ενός τα έστειλε στα βάθη των ψηφοδελτίων, αφ' ετέρου τα παρόπλιζε ένα-ένα. Ήταν πιά η εποχή των γιάπις και των εισαγόμενων παφ και τάληρο αμερικανοπασόκιων - καμία σχέση με το παρελθόν. Ο ΓΑΠ σιγά-σιγά άρχισε να κάνει δυναμική αντιπολίτευση αλλά ήταν αυτή οπωσδήποτε ένας φτωχός συγγενής της ένδοξης εποχής του γίγαντα Γιώργου Κουρή και της "δημοκρατικής εφημερίδας του λαού". Αντιπολίτευση μεν αλλά σότο βότσε.
Φτάνουμε στο 2009 λοιπόν. Νικητής ο ΓΑΠ, πανηγύρια, σύμφωνοι.
Αλλά και πάλι μουντά πράγματα - χώρια που προχωράγαμε ολοταχώς προς τα μνημόνια.
Είχε όμως χαλάσει πιά η σούπα. Ο λαός αποφάσισε ότι δεν εξαρτάται πιά από το "πλε ή πράσινο".
Άρχισε να ψάχνεται με Σύριζα-Πολέμαρχο-Φωτάκη-Φύρερ-αβγά.
Η εποχή "νδ ή σοκ" είχε φτάσει στο τέλος της.
Άσχετα αν τελικά η ΝΔ ψιλοάντεξε ενώ το σοκ ήταν αυτό που έφαγε το μεγάλο στραπάτσο, η εποχή είχε τελειώσει.
Η νέα εποχή ήταν βέβαια να αντικαταστήσουμε τους πρώην μπαγλαμάδες με νέους σούπερ-μπαγλαμάδες πελωρίων διαστάσεων, μπροστά στους οποίους οι προηγούμενοι μπαγλαμάδες μοιάζουν με γατάκια.
Αλλά σάμπως θα κάναμε και τίποτα καλύτερο ;