Κουμούνια στα πανεπιστήμια και κουμούνια στα σχολεία

[wooded glade]

Κάνω ένα αναδρομικό γκάλοπ, πίσω στην εποχή των μπούμερ.
Λοιπόν είμαστε στο σχολείο καμιά 150αριά στην τάξη, η οποία αποτελείτο από τρία τμήματα.
Ως σπόροι ξέραμε τα πολιτικά δρώμενα φυσικά και παίρναμε θέσεις.
Απ' ότι θυμάμαι μόνο ένας δήλωνε κουμούνι από τους 150. Αλλά ο μπαμπάς του πρέπει να ήταν κάποιο επώνυμο πρόσωπο της ΕΔΑ, βουλευτής ή συνδικαλιστής, γι αυτό δεν τον ένοιαζε και δήλωνε ότι ήταν κουμούνι.

Στη συνέχεια, στην εποχή 21st, έγινε το εξής:
Πρώτον οι πολιτικές συζητήσεις κόπηκαν. Αλλά η κάθε κλίκα μεταξύ τους τις συνέχιζε - φυσικό ήταν αφού ξεραινόντουσαν πολύ καλά.
Καινούριοι συμμαθητές δεν ξέραμε τι κόμμα είναι. Όχι απόλυτα, μαθαίναμε, αλλά δύσκολα.
Η δικιά μου τάξη απεφοίτησε το 68-69 και στις εισαγωγικές μετά μας ζήτησαν πιστοποιητικό φρονημάτων. Από αυτό κάποιοι κόπηκαν αλλά με τι κριτήρια ακριβώς δεν ξέρω. Τα κουμούνια δεν μπορούσαν να δώσουν υποθέτω, αλλά πως ακριβώς οριζόταν ένα κουμούνι δεν το ξέρω.

Εν πάσει περιπτώσει, με όλα αυτά που συνέβαιναν, ένας δήλωνε κουμούνι μόνο.
Αλλά είχα ακούσει -αμυδρά- ότι σε παλιότερες τάξεις, στους αποφοίτους του 63 πχ είχε μερικά κουμούνια που φωνασκούσαν.

Τώρα, μετά από πολλά χρόνια, έχω έρθει σε επαφή με καμιά 20αριά-25αριά από τους παλιούς 150 συμμαθητές, είτε επειδή κρατήσαμε επαφή, είτε τυχαία, είτε επειδή έγιναν δημόσια πρόσωπα.
Από τους 25 λοιπόν μετράω τρία κουμούνια, το ένα μάλιστα κουμούνι-έκπληξη, κάτι πρέπει να έγινε και από κεντροδεξιός έγινε κουμούνι, της Αλέκας μάλιστα.
Είναι ένα 15% λοιπόν μαζί με τον αρχικό - λογικό ποσοστό.

Όταν λοιπόν πήγα στο πανεπιστήμιο όμως μιλάμε παντού κουμούνια - μπλακ ιζ μπλακ !
Και συνεχίζει - μέχρι που άρχισε προχτές ο Χρυσοχουντίδης να τα κυνηγάει.
Πως γίνεται αυτό ;