Μένανδρος ο άγνωστος Έλληνας βασιλέας της Ινδίας
Δημοσιεύτηκε: 04 Απρ 2018, 03:08
Την εποχή περίπου που οι Ρωμαίοι κατακτούσαν τη μητροπολιτική Ελλάδα, ένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος στη βόρεια Ινδία γνώριζε τη μέγιστη ακμή του υπό τη διακυβέρνηση ενός χαρισματικού μονάρχη, του βασιλιά Μενάνδρου, ο οποίος οδήγησε το ελληνικό βασίλειο της Ινδίας στο αποκορύφωμα της δύναμής του και επέκτεινε τα σύνορά του μέχρι εκεί που κανένας δεν είχε φανταστεί.
Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη διάσπαση της τεράστιας αυτοκρατορίας του, οι πιο μακρινές ανατολικές επαρχίες της Ασίας περιήλθαν στο διάδοχο κράτος των Σελευκιδών. Τόσο οι σατραπείες της Ινδίας όσο και η Σατραπεία της Βακτρίας, θα ακολουθούσαν τις δικές τους, ξεχωριστές πορείες.
Μερικά χρόνια μετά την εισβολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου δημιουργήθηκε στην Ινδία η αυτοκρατορία των Μωριέων (Maurya), με πρωτεύουσα τα Παλίβοθρα (Pataliputra), στις όχθες του ποταμού Γάγγη.
Ιδρυτής αυτού του μεγάλου ινδικού κράτους ήταν ο Σανδράκοττος ή Σανδρόκοττος (Chandragupta), ο οποίος, έπειτα από τον θάνατο του Αλεξάνδρου, εξαπέλυσε πόλεμο κατά των Ελλήνων της Ινδίας.
Παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, οι Έλληνες διοικητές δεν επέδειξαν την απαιτούμενη επιμέλεια για τις ινδικές σατραπείες, έχοντας εμπλακεί στις διάφορες δυναστικές διαμάχες που ακολούθησαν τον θάνατο του μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά.
Έτσι ο Σανδράκοττος κατάφερε να νικήσει τις ελληνικές δυνάμεις και σταδιακά να καταλάβει όλα τα ινδικά εδάφη τα οποία βρίσκονταν υπό ελληνική κυριαρχία.
Οι Σελευκίδες δεν κατέβαλαν κάποια σοβαρή προσπάθεια για την ανάκτηση των χαμένων ελληνικών κτήσεων στην Ινδία. Αντίθετα, αναγνώρισαν την εξουσία των Μωριέων, με τους οποίους διατήρησαν άριστες σχέσεις, επισφραγίζοντάς τις με διμερείς συμφωνίες και αποστολές Ελλήνων πρεσβευτών στα Παλίβοθρα.
Η Σατραπεία της Βακτρίας ήταν μια εξαιρετικά πλούσια περιοχή, όχι μόνο διότι διέθετε εύφορα εδάφη, αλλά και επειδή μέσα από αυτή διερχόταν ο εμπορικός δρόμος που ένωνε την Ευρώπη με την Ασία.
Παρόλα αυτά οι Σελευκίδες επέδειξαν αδιαφορία και για αυτή την ανατολική επαρχία. Η εξουσία τους εκεί σταδιακά εξασθένησε, καθώς το ενδιαφέρον τους μονοπωλούσαν οι πολεμικές συγκρούσεις με τα άλλα ελληνιστικά βασίλεια δυτικότερα.
Εκμεταλλευόμενος αυτή την κατάσταση ο Έλληνας σατράπης της Βακτρίας, Διόδοτος, αποτίναξε περί το 256 π.Χ. την κυριαρχία των Σελευκιδών, ανακήρυξε το κράτος του ανεξάρτητο και έλαβε τον τίτλο του βασιλέως (Διόδοτος Α’).
Αργότερα οι Σελευκίδες προσπάθησαν να ανακτήσουν τη χαμένη αυτή σατραπεία, χωρίς αποτέλεσμα. Η Βακτρία θα αποτελούσε στο εξής ανεξάρτητο βασίλειο, μέχρι την οριστική κατάλυση της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή από τις ιρανικές νομαδικές φυλές, περί το 130 π.Χ.
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΣ
Ο Διόδοτος Α’ πέθανε το 228 π.Χ. και τον διαδέχθηκε ο γιός του, Διόδοτος Β’. Τρία χρόνια αργότερα ο τελευταίος δολοφονήθηκε από έναν αξιωματούχο του, τον Ευθύδημο από τη Μαγνησία, ο οποίος στέφθηκε βασιλιάς στη θέση του.
Ο Ευθύδημος ισχυροποίησε το κράτος του και αντιμετώπισε αποτελεσματικά την εισβολή των Σελευκιδών στα εδάφη του, η οποία πραγματοποιήθηκε το 208 π.Χ. υπό τον βασιλιά Αντίοχο Γ’. Έχοντας αποτύχει να υποτάξει τη Βακτρία έπειτα από δύο χρόνια συγκρούσεων, ο Σελευκίδης ηγεμόνας τερμάτισε τις εχθροπραξίες και αναγκάστηκε να αναγνωρίσει στον Ευθύδημο τον τίτλο του ανεξάρτητου βασιλιά.
Η κατακτητική δραστηριότητα του Ευθύδημου ήταν ιδιαίτερα έντονη. Επί της βασιλείας του το κράτος του επεκτάθηκε δυτικά, σε 6άρος των Πάρθων, και βορειοανατολικά, στις περιοχές όπου κατοικούσαν οι διάφορες ιρανικές νομαδικές φυλές. Ο ίδιος θεωρείται ως θεμελιωτής του ελληνικού Βασιλείου της Βακτρίας. Πέθανε περί το 195 π.Χ., οπότε τον διαδέχθηκε ο γιός του, Δημήτριος Α’.
Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Δημήτριος Α’ έστρεψε τις βλέψεις του νότια, προς την Ινδία. Μετά τον θάνατο του Πιοδάσση (Ασόκα του Μεγάλου), τρίτου βασιλιά των Μωριέων, η αυτοκρατορία τους αποδυναμώθηκε και άρχισε να συρρικνώνεται. Πολλές επαρχίες της αποσχίσθηκαν και αποτέλεσαν ανεξάρτητα κρατίδια.
Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση αυτή, ο Δημήτριος Α’ διέσχισε με τον στρατό του περί το 188 π.Χ. τον Ινδικό Καύκασο και την περιοχή των Παροπαμισάδων, που αποτελούσαν τα σύνορα μεταξύ της Βακτρίας και των ινδικών κρατιδίων.
Μέσα σε τρία περίπου χρόνια κατάφερε να προσαρτήσει πολλές περιοχές της Ινδίας, π.χ. την Αραχωσία, τη Δραγγιανή, το ανατολικό τμήμα της Γεδρωσίας, την Παταληνή και τη Συραστρηνή, φθάνοντας μέχρι τον Ινδικό ωκεανό. Η επιτυχημένη αυτή εκστρατεία, όμως, επρόκειτο να διακοπεί απότομα.
Πριν αναχωρήσει για την Ινδία, ο Δημήτριος Α’ είχε ορίσει συμβασιλέα και αντικαταστάτη του στον θρόνο τον αδελφό του, Ευθύδημο Β’. Η παρατεινόμενη απουσία του βασιλιά έφερε εσωτερική αναταραχή στη Βακτρία.
Κάποιος Αντίμαχος, η καταγωγή του οποίου δεν έχει διευκρινισθεί, επαναστάτησε εναντίον του Ευθύδημου Β’ και κατόρθωσε να τον εκτοπίσει, καταλαμβάνοντας έτσι την εξουσία.
Ο Δημήτριος Α’ αναγκάστηκε να τερματίσει την εκστρατεία στην Ινδία και να σπεύσει στη Βακτρία, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον σφετεριστή του θρόνου. Κατά την επιστροφή πέθανε, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Με τον θάνατο του Δημητρίου Α’, περί το 185 π.Χ., το ελληνικό κράτος της Βακτρίας χωρίστηκε σε δύο τμήματα, με σύνορο τον Ινδικό Καύκασο. Στο νότιο, το οποίο θα αποτελούσε το ελληνικό βασίλειο της Ινδίας, βασίλεψαν οι δύο γιοι του Δημητρίου Α’, Πανταλέων και Αγαθοκλής. Ο τελευταίος όρισε ως πρωτεύουσά του τα Τάξιλα και προσπάθησε να οργανώσει και να ισχυροποιήσει το κράτος του.
Όταν πέθανε, περί το 165 π.Χ., τον διαδέχθηκε η κόρη του Αγαθόκλεια, μια αδύναμη γυναίκα με επιφανειακή εξουσία. Στο βόρειο τμήμα, που αποτελούσε το βασίλειο της κυρίως Βακτρίας, ο Αντίμαχος κυβέρνησε επί δέκα περίπου χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο γιός του Δημήτριος Β’, ο οποίος το 171 π.Χ., κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια εξέγερση παρόμοια με εκείνη που είχε προκαλέσει ο πατέρας του παλαιότερα. Επικεφαλής της νέας στασιαστικής κίνησης ήταν ένα πρόσωπο μεγάλων ικανοτήτων, ο Ευκρατίδης.
Η καταγωγή του άνδρα αυτού παραμένει σκοτεινή και αδιευκρίνιστη, όπως και του Αντίμαχου. Μερικοί μελετητές διατύπωσαν τη θεωρία ότι ο Ευκρατίδης ήταν άνθρωπος των Σελευκιδών, ίσως εξάδελφος του Αντίοχου Δ’, και ότι αποστολή του ήταν να καταλάβει την εξουσία στη Βακτρία ώστε να επανεντάξει το αποσχισθέν κράτος στη σφαίρα επιρροής των Σελευκιδών. Ο Ευκρατίδης κατόρθωσε να καταλάβει τον θρόνο, αφού προηγουμένως νίκησε τον Δημήτριο Β’, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τις πολεμικές συγκρούσεις που ακολούθησαν την εξέγερση.
ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΥΚΡΑΤΙΔΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΝΑΝΔΡΟ
Μερικά χρόνια μετά την κατάληψη του θρόνου της Βακτρίας και έχοντας πλέον εδραιώσει την εξουσία του βόρεια του Ινδικού Καυκάσου, ο Ευκρατίδης αποφάσισε να επεκτείνει το βασίλειό του προς νότο. Αφού συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό στρατευμάτων, διέσχισε τον Ινδικό Καύκασο και εισέβαλε στο ελληνικό βασίλειο της Ινδίας.
Η ανίσχυρη Αγαθόκλεια αποδείχθηκε ανεπαρκής για την αντιμετώπιση αυτής της επίθεσης και η αντίσταση που προέβαλε ήταν ασθενής. Ο Ευκρατίδης συνέχιζε ακάθεκτος την προέλασή του καταλαμβάνοντας με μεγάλη ευκολία τη μια επαρχία μετά την άλλη.
Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να γίνει κύριος όλων των εδαφών που βρίσκονταν δυτικά του ποταμού Ινδού. Σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο για το ελληνικό βασίλειο της Ινδίας, άρχισε τη δράση του ο Μένανδρος, ο οποίος έμελλε να αλλάξει ριζικά την Ιστορία της περιοχής.
Ο Μένανδρος γεννήθηκε σε ένα χωριό των Παροπαμισάδων, περιοχής του Βασιλείου της Βακτρίας που βρισκόταν νότια του Ινδικού Καυκάσου. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν. Είναι όμως σίγουρο ότι επρόκειτο για πρόσωπο ταπεινής καταγωγής, το οποίο δεν είχε καμία συγγενική σχέση με τον βασιλικό οίκο των Ευθυδημιδών.
Ο πατέρας του πιθανώς ήταν Έλληνας μεγαλογαιοκτήμονας των Παροπαμισάδων, στη δικαιοδοσία του οποίου βρισκόταν το χωριό όπου γεννήθηκε ο γιός του. Έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι ο μελλοντικός βασιλιάς της Ινδίας ήταν τέκνο Έλληνα κληρούχου αξιωματικού εγκατεστημένου στους Παροπαμισάδες και πως το χωριό στο οποίο γεννήθηκε ήταν ουσιαστικά ένας στρατιωτικός καταυλισμός.
Η τελευταία εκδοχή συνάδει με την κλήση του Μενάνδρου στη στρατιωτική τέχνη και τα λαμπρά πολεμικά του κατορθώματα. Κατά πάσα πιθανότητα ο Μένανδρος ακολούθησε το επάγγελμα του στρατιωτικού και την περίοδο της εισβολής του Ευκρατίδη κατείχε κάποιο ανώτατο αξίωμα στον στρατό του ελληνικού Βασιλείου της Ινδίας.
Ο Ευκρατίδης ύστερα από την επιτυχημένη έκβαση της εκστρατείας του, ένιωθε σίγουρος για την οριστική του επικράτηση. Ο βασιλιάς της Βακτρίας είχε φθάσει νικητής ως την περιοχή του Ινδού και απειλούσε πλέον τα Τάξιλα, την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους της Ινδίας. Απώτερος στόχος του ήταν να προχωρήσει και να καταφέρει το οριστικό κτύπημα στο εξασθενημένο βασίλειο.
Ο Μένανδρος κλήθηκε τότε να αναλάβει δράση και να μην επιτρέψει στον εχθρό να συνεχίσει την πορεία του. Δεν υπάρχουν λεπτομερείς πληροφορίες για τα πολεμικά γεγονότα που ακολούθησαν. Φαίνεται, όμως, πως διεξήχθησαν σφοδρές συγκρούσεις στην περιοχή του Ινδού, οι οποίες διήρκεσαν πολλούς μήνες και είχαν ως αποτέλεσμα τη σταθεροποίηση του μετώπου.
Οι εισβολείς συναντούσαν για πρώτη φορά επί ινδικού εδάφους σθεναρή αντίσταση, την οποία αδυνατούσαν να κάμψουν. Τελικά οι επιχειρήσεις οδηγήθηκαν σε αποτελμάτωση, καθώς ούτε ο Ευκρατίδης μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο, ούτε ο Μένανδρος ήταν σε θέση να εξαπολύσει αντεπίθεση και να εξουδετερώσει οριστικά τον αντίπαλό του. Η νικηφόρα προέλαση του βασιλιά της Βακτρίας είχε ανακοπεί, αλλά η συνεχιζόμενη παρουσία του στην περιοχή του Ινδού εξακολουθούσε να συνιστά απειλή για την ύπαρξη του ελληνικού κράτους της Ινδίας.
Την ίδια περίοδο το Βασίλειο των Πάρθων, στα δυτικά σύνορα της Βακτρίας, εξελισσόταν σε μια ανερχόμενη ανταγωνιστική δύναμη, στην οποία ο Ευκρατίδης δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή. Όσο εκείνος πολεμούσε κατά του Μενάνδρου στην περιοχή του Ινδού, οι Πάρθοι εκμεταλλεύθηκαν την απουσία του, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στη Βακτρία και κατέλαβαν τις επαρχίες της Ταπουρίας και της Τραξιανής. Όπως ήταν φυσικό, οι εξελίξεις αυτές επηρέασαν αποφασιστικά την έκβαση του πολέμου στην Ινδία.
Οι δυσάρεστες ειδήσεις συγκλόνισαν τον Ευκρατίδη, ο οποίος είχε βρεθεί πλέον σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Όχι μόνο είχε αποτύχει να διασπάσει τις γραμμές άμυνας του Μενάνδρου, αλλά έπρεπε και να επιστρέψει εσπευσμένα στη Βακτρία προκειμένου να σώσει το βασίλειό του. Επιθυμώντας να πολεμήσει απερίσπαστος εναντίον των Πάρθων, συνήψε βιαστικά με τον Μένανδρο συνθήκη ειρήνης, στους όρους της οποίας περιλαμβάνονταν εδαφικοί διακανονισμοί για τις περιοχές της Ινδίας.
Ακολούθως αναχώρησε. Φάνηκε, όμως, πως η τύχη τον είχε εγκαταλείψει οριστικά. Καθώς ο Έλληνας βασιλιάς της Βακτρίας εισερχόταν στα εδάφη του βασιλείου του, δολοφονήθηκε με ειδεχθή τρόπο από τον γιό του, Πλάτωνα, ο οποίος του είχε στήσει ενέδρα. Ο πατροκτόνος πρίγκηπας, μάλιστα, οδήγησε το άρμα του επάνω από το αίμα του νεκρού βασιλιά, διακηρύσσοντας ότι δεν είχε σκοτώσει έναν πατέρα, αλλά έναν εχθρό. Η βασιλεία του Πλάτωνα δεν διήρκεσε πολύ. Λίγο αργότερα τον δολοφόνησε ο αδελφός του Ηλιοκλής, καταλαμβάνοντας έτσι τον θρόνο της Βακτρίας.
Ύστερα από αυτά τα γεγονότα ο Μένανδρος κατέστη αναμφισβήτητα ο ισχυρότερος άνδρας στο ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Εξουδετερώνοντας την απειλή του Ευκρατίδη, είχε σώσει το κράτος κυριολεκτικά από τον αφανισμό και είχε αποδείξει περίτρανα τις στρατηγικές του ικανότητες. Το ενισχυμένο κύρος του τού επέτρεπε να διεκδικήσει τον θρόνο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε την παραμικρή συγγένεια με τον βασιλικό οίκο.
Είναι πολύ πιθανό να ανακηρύχθηκε βασιλιάς από τα στρατεύματά του μετά τη νίκη τους επί του Ευκρατίδη. Ωστόσο οι ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες ο Μένανδρος κατέλαβε το βασιλικό αξίωμα, παραμένουν άγνωστες. Για να νομιμοποιήσει την εξουσία του στη συνείδηση του λαού, νυμφεύθηκε την Αγαθόκλεια, κληρονόμο του Αγαθοκλή, η οποία με αυτό τον τρόπο ενίσχυσε τη θέση που κατείχε στη διακυβέρνηση της χώρας κατά τα προηγούμενα χρόνια.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ
Πρώτο μέλημα του Μενάνδρου, αφού ανέβηκε στον θρόνο, ήταν η επέκταση του κράτους του, το οποίο είχε περιοριστεί σημαντικά μετά την εισβολή του Ευκρατίδη. Όργανο για την επίτευξη αυτού του στόχου θα ήταν φυσικά οι ένοπλες δυνάμεις του βασιλείου.
Ο στρατός του Μενάνδρου αποτελούσε ένα «κράμα» μακεδονικών και ασιατικών στοιχείων, όπως, εξάλλου, όλοι οι ελληνιστικοί στρατοί της Βακτρίας και της Ινδίας. Ήταν οργανωμένος με 6άση το παραδοσιακό σύστημα διάρθρωσης των αρχαίων ινδικών στρατών, σύμφωνα με το οποίο το στράτευμα διαιρείτο σε τέσσερα κύρια όπλα: πεζικό, ιππικό, ελέφαντες και πολεμικά άρματα. Αν και η πλειοψηφία των στρατιωτών ήταν ελληνικής καταγωγής, σημαντικό τμήμα των δυνάμεων του Μενάνδρου αποτελείτο από ιθαγενείς Ασιάτες πολεμιστές.
Κορμός του πεζικού ήταν η περίφημη μακεδονική φάλαγγα των σαρισοφόρων οπλιτών, την οποία φαίνεται πως επάνδρωναν αποκλειστικά Έλληνες. Η οργάνωση και ο εξοπλισμός της δεν είχαν υποστεί μεταβολές από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Υπήρχαν επίσης σώματα ελαφρού πεζικού (πελταστές, τοξότες, σφενδονήτες κλπ.), τα οποία στελέχωναν μισθοφόροι (κυρίως) και ιθαγενείς.
Οι μισθοφόροι αποτελούσαν ένα σημαντικό στοιχείο του στρατεύματος. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στην επικράτεια του Μενάνδρου είχαν ιδρυθεί στρατιωτικές αποικίες μισθοφόρων, με πιο ονομαστές τα Δαίδαλα και τα Σαλάγισσα, που είχαν ιδρυθεί από Κρήτες και Πισίδες μισθοφόρους αντίστοιχα.
Το ιππικό κατείχε εξέχουσα θέση στον στρατό του Μενάνδρου, ως κύριο επιθετικό όπλο. Στις τάξεις του, εκτός από τον τυπικά μακεδονικό σχηματισμό των εταίρων και τους ελαφρά οπλισμένους ιθαγενείς ιππείς, περιλαμβάνονταν και τμήματα βαριά θωρακισμένων ιππέων, των επονομαζόμενων καταφράκτων. Οι κατάφρακτοι ήταν εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι κατά τα ιρανικά πρότυπα. Επρόκειτο για μια καινοτομία των ελληνιστικών στρατών, που φανέρωνε επιρροές από τους πολεμικούς λαούς της κεντροασιατικής στέπας.
Η χρήση ελεφάντων και πολεμικών αρμάτων ήταν ένα ακόμα στοιχείο ασιατικής επιρροής στον στρατό του Μενάνδρου. Οι ελέφαντες και τα πολεμικά άρματα αποτελούσαν δύο αυτοτελή όπλα με διακριτούς επιχειρησιακούς ρόλους, κάτι το οποίο ήταν συνηθισμένο και στους ινδικούς στρατούς της εποχής.
Ο ίδιος ο Μένανδρος χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του ένα όμορφα διακοσμημένο πολεμικό άρμα, συνοδευόμενος πάντα από ένα σώμα πεντακοσίων ανδρών, όλων Ελλήνων στην καταγωγή. Ο ρόλος αυτού του αινιγματικού σώματος δεν έχει εξακριβωθεί. Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι οι συγκεκριμένοι άνδρες ήταν απλά η προσωπική φρουρά του Μενάνδρου, ενώ κάποιοι άλλοι ότι αποτελούσαν το συμβούλιο του βασιλιά.
Η τέχνη της πολιορκίας δεν ήταν άγνωστη στους στρατιώτες του Μενάνδρου, οι οποίοι είχαν στη διάθεσή τους αποτελεσματικές και σύγχρονες για την εποχή τους πολιορκητικές μηχανές. Η άμυνα του βασιλείου ενισχυόταν από διάφορα φρούρια και οχυρωμένες πόλεις. Την προστασία αυτών εξασφάλιζαν ισχυρά τείχη με προεξέχοντες ημιπύργους παρατήρησης, τα οποία πολλές φορές περιβάλλονταν από βαθιές περιμετρικές τάφρους, γεμάτες νερό.
Ο Μένανδρος έστρεψε πρώτα το ενδιαφέρον του προς τη δύση. Επιτέθηκε εναντίον των κληρονόμων του Ευκρατίδη και πέτυχε να ανακτήσει από αυτούς όλα σχεδόν τα εδάφη που είχε κατακτήσει ο πατέρας τους κατά την εκστρατεία του στην Ινδία. Σε μερικά χρόνια ανακατέλαβε τη γενέτειρά του, τους Παροπαμισάδες, και το μεγαλύτερο μέρος της Αραχωσίας. Το υπόλοιπο τμήμα της επαρχίας αυτής είχε περιέλθει μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη στους Πάρθους, με τους οποίους ο Μένανδρος δεν επιθυμούσε προς το παρόν να συγκρουστεί.
Η κατακτητική δραστηριότητα του Μενάνδρου επεκτάθηκε επίσης προς τον νότο και προς την ανατολή. Κατά τις εκστρατείες αυτές ο Έλληνας βασιλιάς της Ινδίας πολέμησε εναντίον των ανεξάρτητων ινδικών κρατιδίων που είχαν αποσχισθεί από την αυτοκρατορία των Μωριέων, μετά τον θάνατο του Πιοδάσση.
Στα ανατολικά ο Μένανδρος κατέλαβε τις περιοχές της Σουαστηνής και της Κασπειρίας, εξαπλώνοντας έτσι την κυριαρχία του μέχρι τους πρόποδες του όρους Ιμάου (Ιμαλάια). Η νικηφόρα προέλασή του στα νότια, επέκτεινε τα όρια του κράτους του μέχρι τον ποταμό Υδραώτη (σημ. Ράβι).
Μια αλλαγή που επιβλήθηκε από την κατάκτηση νέων εδαφών, ήταν η μεταφορά της πρωτεύουσας του βασιλείου ανατολικότερα, από τα Τάξιλα στην πόλη Σάγαλα (σημ. Σιαλκότ), μεταξύ των ποταμών Ακεσήνη και Υδραώτη. Η συνεχώς αυξανόμενη ισχύς του Ελληνα βασιλιά, όμως, θα τον έφερνε σύντομα σε σύγκρουση με την ισχυρότερη δύναμη της Ινδίας, το βασίλειο των Σούνγκα (Sunga).
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΟΥΝΓΚΑ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΛΙΒΟΘΡΑ
Περί το 185-184 π.Χ. ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Μωριέων, Μπριχαντράτα (Brihadrata), δολοφονήθηκε από τον Πουσιαμίτρα Σούνγκα (Pusyamitra Sunga), αρχηγό του στρατού και κυβερνήτη της πόλης Βιντίσα (Vidisa). Ο Πουσιαμίτρα εξεδίωξε με αυτόν τον τρόπο οριστικά τους Μωριείς από τον θρόνο και ίδρυσε τη δυναστεία των Σούνγκα, της οποίας υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς.
Ο νέος μονάρχης ακολούθησε διαμετρικά αντίθετη πολιτική σε σχέση με εκείνη των προκατόχων του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στις εξωτερικές σχέσεις του βασιλείου. Μετά την προσχώρηση του Πιοδάσση στον Βουδισμό, οι Μωριείς είχαν αναδειχθεί σε προστάτες αυτής της θρησκείας και εργάστηκαν με ζήλο για την εδραίωση και τη διάδοσή της.
Ο ιδρυτής της νέας δυναστείας, αντίθετα, ήταν φανατικός οπαδός του Βραχμανισμού και κατεδίωξε επίμονα τους βουδιστές και την πίστη τους. Κατά τους διωγμούς καταστράφηκαν πολλά βουδιστικά μοναστήρια και σφαγιάσθηκαν χιλιάδες μοναχοί που διέμεναν σε αυτά. Επίσης ο Πουσιαμίτρα υιοθέτησε εχθρική στάση προς τους Έλληνες, διακόπτοντας τη φιλική πολιτική που είχε υιοθετήσει η προηγούμενη δυναστεία απέναντι τους.
Ο Μένανδρος επέτρεπε στους Έλληνες, Ινδούς και Ιρανούς υπηκόους του να λατρεύουν ελεύθερα όποιους θεούς επιθυμούσαν. Ο ίδιος έδειξε ιδιαίτερη εύνοια στη βουδιστική θρησκεία, τη στήριξε δε σε τέτοιο βαθμό ώστε οι βουδιστές τον θεώρησαν ευεργέτη και υπέρμαχό τους. Έτσι η φιλοβραχμανική πολιτική του Πουσιαμίτρα και τα βίαια μέτρα του εναντίον του Βουδισμού, έδωσαν στον Έλληνα βασιλιά μια πολύ καλή αφορμή για να εισβάλει στο βασίλειο των Σούνγκα ως προστάτης των διωκόμενων βουδιστών.
Οι πραγματικοί λόγοι για την εισβολή ήταν, φυσικά, διαφορετικοί. Τα Παλίβοθρα, πρωτεύουσα των Μωριέων αλλά και των διαδόχων τους Σούνγκα, ήταν ένα από τα σπουδαιότερα και πλουσιότερα εμπορικά κέντρα της Ασίας. Βρίσκονταν στην καρδιά μιας μεγάλης και ευημερούσας αυτοκρατορίας και αποτελούσαν κόμβο εμπορικών δρόμων μεγάλης οικονομικής σημασίας. Συνεπώς, τα οφέλη από την κατάκτηση μιας τέτοιας πόλης ήταν πολλά και σημαντικά. Επιπλέον ο Μένανδρος είχε κάθε λόγο να επιδιώξει την κατάρρευση μιας δυναστείας της οποίας ο βασιλιάς ακολουθούσε απροκάλυπτα ανθελληνική πολιτική.
Η σύγκρουση με τον Πουσιαμίτρα θα ήταν η μεγαλύτερη και κρισιμότερη πολεμική επιχείρηση που επρόκειτο να διεξαγάγει ο Μένανδρος κατά τη διάρκεια τη βασιλείας του, επειδή το βασίλειο των Σούνγκα ήταν ισχυρότερο τόσο από τη Βακτρία, όσο και από όλα τα ινδικά κρατίδια τα οποία είχε αντιμετωπίσει ο Έλληνας βασιλιάς. Στρατιωτικά τμήματα από κάθε επαρχία του ελληνικού Βασιλείου της Ινδίας συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα του κράτους, τα Σάγαλα.
Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσους άνδρες διέθετε η δύναμη με την οποία ο Μένανδρος ξεκίνησε την προέλασή του προς τον Γάγγη ποταμό. Θα πρέπει, όμως, να ήταν από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στρατευμάτων που είχε δει ποτέ η Ινδία, δεδομένου ότι η αναμέτρηση με τους Σούνγκα θα ήταν αποφασιστικής σημασίας.
Ο Μένανδρος κινήθηκε με τον στρατό του από τα Σάγαλα, κατευθύνθηκε νοτιοανατολικά και διέσχισε τον ποταμό Υφασι, όπου παλαιότερα ο Μέγας Αλέξανδρος είχε σταματήσει την πορεία του. Στη συνέχεια, βαδίζοντας κατά μήκος του ποταμού Ιωμάνου (σημ. Jumna), πέρασε την περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται το Δελχί και έφθασε μπροστά στην πόλη Μόδουρα (Mathura).
Ολο αυτό το διάστημα δεν είχε συναντήσει ιδιαίτερη αντίσταση, ούτε είχε εμπλακεί σε κάποια μεγάλη μάχη εναντίον των δυνάμεων των Σούνγκα. Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι οι περιοχές από όπου είχαν περάσει οι Έλληνες μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατοικούντο κυρίως από βουδιστές, οι οποίοι υποδέχονταν τον Μένανδρο περισσότερο ως ελευθερωτή από την τυραννία του Πουσιαμίτρα παρά ως κατακτητή. Στη Μόδουρα, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Δεν είναι σαφές αν ο στρατός των Σούνγκα οχυρώθηκε εξαρχής στη Μόδουρα ή αναγκάστηκε να πράξει έτσι, αφού πρώτα είχε ηττηθεί από τους Έλληνες σε μάχη εκ του συστάδην μπροστά από τα τείχη της πόλης. Το σίγουρο είναι ότι ο Μένανδρος συνάντησε εκεί για πρώτη φορά αξιόλογη αντίσταση. Ο Έλληνας βασιλιάς πολιόρκησε στενά τη Μόδουρα, εξαπολύοντας εναντίον της αλλεπάλληλες εφόδους, υποστηριζόμενες από πολιορκητικές μηχανές.
Τελικά η πόλη, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τη σφοδρότητα των ελληνικών επιθέσεων, παραδόθηκε και οι κάτοικοί της υποχρεώθηκαν να ενισχύσουν στρατιωτικά τον Μένανδρο. Η Μόδουρα θεωρείτο ιερή πόλη επειδή, σύμφωνα με τις θρησκευτικές παραδόσεις του Ινδουισμού, εκεί είχε γεννηθεί ο θεός Κρίσνα. Συνεπώς η κατάληψή της από τους Έλληνες είχε, μεταξύ άλλων, και συμβολικό χαρακτήρα.
Από τη Μόδουρα ο Μένανδρος συνέχισε ανατολικά και έφθασε στην πόλη Σακέτα, όπου επρόκειτο να συναντήσει για δεύτερη φορά την οργανωμένη αντίσταση των Σούνγκα. Ευρισκόμενη σε μικρή σχετικά απόσταση από τα Παλίβοθρα, η Σακέτα ήταν και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές μια πόλη μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Για τους Σούνγκα λειτουργούσε ως «προκεχωρημένο φυλάκιο» της πρωτεύουσάς τους.
Όποιος εισβολέας σκόπευε να επιτεθεί στα Παλίβοθρα, έπρεπε προηγουμένως να καταλάβει τη Σακέτα, εξασθενώντας σημαντικά τις δυνάμεις του. Από την άλλη πλευρά, ο Μένανδρος ήθελε να αποκτήσει μια βάση για τις μελλοντικές επιχειρήσεις του εναντίον της πρωτεύουσας των Σούνγκα. Επομένως έπρεπε με κάθε θυσία να κυριεύσει τη Σακέτα και να την καταστήσει ορμητήριό του.
Ο Πουσιαμίτρα ήλπιζε ότι αυτή τη φορά οι Έλληνες θα αναχαιτίζονταν, καθώς θα ήταν εξουθενωμένοι από τη μακρά και εξαντλητική πορεία και τις κακουχίες του πολέμου. Οι ελπίδες του Ινδού μονάρχη διαψεύσθηκαν με τον χειρότερο γι’ αυτόν τρόπο. Ο Μένανδρος πολιόρκησε τη Σακέτα και την κατέλαβε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, αποδεικνύοντας ότι οι άνδρες του δεν είχαν χάσει ούτε στο ελάχιστο τη μαχητικότητά τους. Ο δρόμος για την πρωτεύουσα των Σούνγκα ήταν πλέον ανοικτός και οι Έλληνες συνέχιζαν ακάθεκτοι τη νικηφόρα προέλασή τους.
Τα Παλίβοθρα βρίσκονταν στις όχθες του ποταμού Γάγγη, κοντά στη σημερινή Πάτνα της βόρειας Ινδίας. Ήταν μια πόλη τεραστίων διαστάσεων για τα δεδομένα της εποχής, σε σχήμα παραλληλόγραμμου μήκους 14,7 χλμ. (80 σταδίων) και πλάτους 2,7 χλμ.(15 σταδίων). Διέθετε 570 πύργους και 64 πύλες και περιβαλλόταν από μια τάφρο πλάτους 177,4 μ. (6 πλέθρων) και βάθους 13,8 μ. (30 πήχεων). Η πρωτεύουσα των Σούνγκα προστατευόταν από τείχη ύψους 4,5 μέτρων και συνολικού μήκους 12 χιλιομέτρων, τα οποία διέθεταν πολεμίστρες για τους τοξότες και ήταν ενισχυμένα από σειρές ξύλινων πασσάλων.
Οι Έλληνες πίστευαν ότι θα συναντούσαν ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα Παλίβοθρα. Ο ψυχολογικός, όμως, παράγοντας λειτούργησε εναντίον των Ινδών. Ο στρατός του Μενάνδρου αποτελούσε ένα επιβλητικό θέαμα, έχοντας ενισχυθεί σημαντικά από δυνάμεις μικροηγεμόνων που είχαν υποταγεί στον Έλληνα βασιλιά κατά τη διάρκεια της πορείας του προς τον ποταμό Γάγγη. Η εμφάνιση της μεγάλης ελληνικής στρατιάς μπροστά στα Παλίβοθρα προκάλεσε δέος και έσπειρε τον πανικό στους πολιορκημένους.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι κατάφρακτοι Βάκτριοι ιππείς, αλλά και οι πολιορκητικές μηχανές, τις οποίες οι Ινδοί κάτοικοι της περιοχής αντίκριζαν για πρώτη φορά. Το καταρρακωμένο ηθικό και ο πανικός επέφεραν σύγχυση και αποδιοργάνωσαν τις δυνάμεις του Πουσιαμίτρα.
Ο Μένανδρος εξαπέλυσε σφοδρότατη επίθεση εναντίον της πρωτεύουσας των Σούνγκα. Οι πολιορκητικές μηχανές του Έλληνα βασιλιά διέλυσαν τις οχυρώσεις και τα τείχη της πόλης με καταιγισμούς βολών. Τελικά οι ελληνικές δυνάμεις κυρίευσαν τα Παλίβοθρα χωρίς δυσκολία. Το γεγονός αυτό, το οποίο συνέβη περί το 145 π.Χ., προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στα γειτονικά βασίλεια και υμνήθηκε από τους συγγραφείς της εποχής. Ο Μένανδρος είχε κατορθώσει αυτό που θεωρείτο ακατόρθωτο: είχε κατακτήσει τη θρυλική πόλη του Γάγγη.
Η ελληνική κυριαρχία στα Παλίβοθρα δεν διήρκεσε πολύ. Μερικούς μήνες μετά την κατάληψη της πόλης ο Μένανδρος διέταξε την εκκένωσή της από τα στρατεύματά του και στη συνέχεια έλαβε τον δρόμο της επιστροφής προς τα δυτικά. Δεν είναι σαφές γιατί προέβη σε αυτή την κίνηση τη στιγμή που ο στρατός του δεν είχε ηττηθεί σε καμία μάχη από τους Σούνγκα και ο ίδιος είχε κυριαρχήσει απόλυτα στο βασίλειο του Πουσιαμίτρα. Υπάρχουν, όμως, πολλοί λόγοι που πιθανώς να επέβαλλαν τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης.
Παρά το μέγεθος του, ο στρατός του Μενάνδρου ήταν αδύνατο να ελέγξει αποτελεσματικά την τεράστια και πυκνοκατοικημένη έκταση την οποία είχε κατακτήσει. Οι Έλληνες κινδύνευαν να αποκοπούν στην καρδιά της Ινδίας, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το κράτος τους. Διενέξεις μεταξύ των Ινδών συμμάχων του Μενάνδρου απειλούσαν τη συνοχή του στρατεύματος, κάτι που ο Πουσιαμίτρα θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί ανά πάσα στιγμή.
Επίσης είναι πολύ πιθανό την απόφαση του Έλληνα βασιλιά για επιστροφή να επέσπευσαν ανησυχητικές ειδήσεις για κάποιον εξωτερικό κίνδυνο που απειλούσε το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Ο κίνδυνος αυτός ίσως προερχόταν από τους Έλληνες της Βακτρίας, που ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις με τον Μένανδρο, ή από τους Πάρθους, οι οποίοι την ίδια περίοδο δημιουργούσαν τη δική τους αυτοκρατορία προβληματίζοντας τα γειτονικά τους βασίλεια.
Η διαταγή του Μενάνδρου για επιστροφή, φανερώνει πρόσωπο με ρεαλισμό και ικανότητα συνετής σκέψης σε κρίσιμες ώρες και σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη λαμπρότητα των κατορθωμάτων του στην Ινδία. Ο Ελληνας βασιλιάς είχε κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων στρατιωτικών ηγετών της αρχαιότητας.
Η ελληνική στρατιά υποχώρησε από τα Παλίβοθρα στη Μόδουρα. Ο ποταμός Ιωμάνης θα παρέμενε το ανατολικό σύνορο του ελληνικού κράτους της Ινδίας, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της βασιλείας του Μενάνδρου.
ΝΕΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ
Από τη Μόδουρα ο Μένανδρος πραγματοποίησε μία ακόμα εκστρατεία, αυτή τη φορά προς τα νοτιοδυτικά. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι’ αυτή. Δεν είναι σαφές αν το συγκεκριμένο εγχείρημα έγινε πριν ή μετά την προέλαση προς τα Παλίβοθρα ή αν εξελίχθηκε παράλληλα με αυτήν. Η πρώτη μεγάλη μάχη των Ελλήνων κατά την πορεία τους προς τα νοτιοδυτικά έγινε στην πόλη Μαντχιαμίκα, η οποία ανήκε στον Πουσιαμίτρα.
Η Μαντχιαμίκα διέθετε ένα ισχυρό φρούριο, στοιχείο που φανερώνει πως επρόκειτο για μια σημαντική πόλη, ίσως πρωτεύουσα κάποιας επαρχίας του Ινδού μονάρχη. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης δεν ήταν διαφορετικό από εκείνο των προηγούμενων αναμετρήσεων μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατών. Οι Έλληνες κατάφεραν να νικήσουν για μια ακόμα φορά τις δυνάμεις των Σούνγκα, καταλαμβάνοντας τη Μαντχιαμίκα και το φρούριό της.
Έχει υποστηριχθεί ότι η πόλη ήταν πρωτεύουσα της φυλής των Μαδιανδινών, οι οποίοι προφανώς ήταν υποταγμένοι στον βασιλιά Πουσιαμίτρα.
Ο Μένανδρος συνέχισε την πορεία του νοτιοδυτικά, εισερχόμενος σε εδάφη τα οποία δεν περιλαμβάνονταν στο βασίλειο των Σούνγκα αλλά ανήκαν σε διάφορα ανεξάρτητα ινδικά κρατίδια. Η περιοχή της Συραστρηνής και η πόλη Βαρύγαζα αποτέλεσαν τις σημαντικότερες κατακτήσεις του Ελληνα βασιλιά μετά τη Μαντχιαμίκα. Τα Βαρύγαζα (σημ. Μπρόουτς) βρίσκονταν στον κόλπο Καμπάυ και ήταν αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο λιμάνι της δυτικής Ινδίας.
Ο Μένανδρος κατέλαβε σχετικά εύκολα και αυτή την πόλη, πιθανότατα όχι αμαχητί. Επρόκειτο για μια κατάκτηση τεράστιας στρατηγικής σημασίας, η οποία θα ωφελούσε οικονομικά και διπλωματικά το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Τα Βαρύγαζα συνέδεαν διά θαλάσσης την Ινδία με τις περιοχές του Περσικού κόλπου και την Αίγυπτο, διαδραματίζοντας έτσι σημαντικό ρόλο στην εμπορική επικοινωνία της Ανατολής με τη Δύση.
Ο Μένανδρος βρισκόταν αποκλεισμένος από τη Δύση, καθώς οι χερσαίοι δρόμοι επικοινωνίας του με αυτήν διέρχονταν από τα εχθρικά βασίλεια των Πάρθων και των Ελλήνων της Βακτρίας. Όταν έγινε κύριος των Βαρυγάζων, μπορούσε πλέον ανεμπόδιστα να αναπτύξει εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου.
Είναι αμφίβολο αν η εκστρατεία του Μενάνδρου προς τα νοτιοδυτικά εντασσόταν στο πλαίσιο των πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των Σούνγκα. Εκτός από τη σύγκρουση στη Μαντχιαμίκα ο Έλληνας βασιλιάς δεν φαίνεται να ενεπλάκη σε κάποια άλλη περίπτωση με τις δυνάμεις του Πουσιαμίτρα. Το μεγαλύτερο μέρος της πορείας της ελληνικής στρατιάς πραγματοποιήθηκε σε εδάφη τα οποία βρίσκονταν έξω από την επικράτεια του Ινδού μονάρχη.
Από αυτά προκύπτει ότι απώτερος σκοπός της εκστρατείας προς τα νοτιοδυτικά ήταν τα Βαρύγαζα και οι ακτές της δυτικής Ινδίας και όχι η διάνοιξη ενός δεύτερου μετώπου εναντίον των Σούνγκα. Η σύγκρουση στη Μαντχιαμίκα έγινε προκειμένου να συνεχίσουν οι Έλληνες ανενόχλητοι την πορεία τους προς τη θάλασσα. Η πόλη αυτή βρισκόταν στον δρόμο για τα Βαρύγαζα και όσο θα παρέμενε στα χέρια των Σούνγκα, θα συνιστούσε μια μόνιμη απειλή στα νώτα της ελληνικής στρατιάς.
Ο Μένανδρος αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα βασιλιά-στρατιώτη και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πολεμώντας. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Πλούταρχος, ο μεγάλος εκείνος Έλληνας στρατηλάτης βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας περί το 135 π.Χ. Η πληροφορία αυτή είναι πολύ αόριστη, καθώς δεν σημειώνει ποια ήταν η συγκεκριμένη εκστρατεία, ούτε εναντίον ποιων διεξήχθη. Πάνω σε αυτό το θέμα είναι δυνατό να γίνουν δύο πολύ βάσιμες υποθέσεις.
Η πρώτη αφορά το ανατολικό σύνορο της επικράτειας του Μενάνδρου, το οποίο μετά την αποχώρηση των Ελλήνων από τα Παλίβοθρα οριζόταν από τον ποταμό Ιωμάνη. Το σύνορο αυτό παρέμεινε ταραγμένο καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του Μενάνδρου, καθώς οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις των Σούνγκα στη συγκεκριμένη περιοχή ήταν συχνό φαινόμενο.
Έτσι, είναι πολύ πιθανόν ο Έλληνας βασιλιάς της Ινδίας να πέθανε σε κάποια από αυτές τις συνοριακές πολεμικές επιχειρήσεις στα ανατολικά. Η δεύτερη υπόθεση αφορά το ελληνικό Βασίλειο της Βακτρίας. Το κράτος αυτό είχε αρχίσει να παρακμάζει και να χάνει σταδιακά την ισχύ του, μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη και τις επιθέσεις των Πάρθων.
Ο Μένανδρος, εκμεταλλευόμενος την αποδυνάμωση της Βακτρίας, σχεδίαζε να την ανακαταλάβει και να ενώσει υπό την εξουσία του τα δύο ελληνικά βασίλεια. Έτσι είναι σχεδόν βέβαιο ότι διέσχισε αρκετές φορές τον Ινδικό Καύκασο και πραγματοποίησε εισβολές στο έδαφος της Βακτρίας. Το ενδεχόμενο να έχασε τη ζωή του σε κάποια από αυτές τις εκστρατείες, είναι πολύ πιθανό.
Η είδηση για τον θάνατο του Μενάνδρου προκάλεσε οδύνη στους υπηκόους του, κυρίως στους βουδιστές οι οποίοι τον θεωρούσαν ευεργέτη τους. Οι πόλεις του βασιλείου του φιλονίκησαν για το προνόμιο της ταφής του βασιλιά και τελικά μοιράστηκαν την τέφρα του.
Κατά το παρελθόν κάτι ανάλογο είχε γίνει μόνο στην περίπτωση του θανάτου του Βούδα. Κάθε πόλη ανέγειρε από έναν βουδιστικό ιερό τύμβο (στούπα) και τοποθέτησε εκεί τη βασιλική τέφρα που της αναλογούσε. Επρόκειτο για ύψιστη μεταθανάτια τιμή και για ένα ύστατο δείγμα ευγνωμοσύνης των υπηκόων προς τον μονάρχη τους.
Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ
Ο Μένανδρος ήταν ένας ικανός στρατιωτικός διοικητής σε καιρό πολέμου, αλλά και ένας δίκαιος και συνετός κυβερνήτης σε καιρό ειρήνης. Η σοφία του έμεινε παροιμιώδης και η αφοσίωση που έδειχναν στο πρόσωπό του οι υπήκοοί του μαρτυρείται τόσο από Έλληνες όσο και από Ινδούς συγγραφείς. Το κράτος του ήταν μια μεγάλη αυτοκρατορία.
Απλωνόταν από τη Σουαστηνή στον βορρά μέχρι τα Βαρύγαζα στον νότο και από τον Ινδικό Καύκασο στη δύση μέχρι τα Παλίβοθρα -και αργότερα τον ποταμό Ιωμάνη- στην ανατολή. Στο πολυφυλετικό βασίλειο του Μενάνδρου, εκτός από τους Έλληνες και τους Ιρανούς, περιλαμβάνονταν τουλάχιστον πέντε ινδικά έθνη (Audumbaras, Trigartas, Kunindas, Yaudheyas και Arjunayanas).
Ο Μένανδρος εφάρμοσε ελληνιστικά πρότυπα στη διοικητική οργάνωση του κράτους, χρησιμοποιώντας ως βάση τη βασιλική οικογένεια, την τάξη των Ελλήνων ανώτερων αξιωματικών και τις ελληνικές πόλεις. Η επικράτεια του βασιλείου ήταν διαιρεμένη σε επαρχίες και η κάθε επαρχία με τη σειρά της σε επιμέρους τμήματα. Επικεφαλής κάθε επαρχίας οριζόταν ένας «στρατηγός» και κάθε τμήματος επαρχίας ένας «μεριδάρχης».
Στις περιοχές που βρίσκονταν προς τη Βακτρία ο Μένανδρος είχε διορίσει τρεις συμβασιλείς, οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, προέρχονταν από τη βασιλική οικογένεια ή από την τάξη των Ελλήνων στρατιωτικών. Στην κορυφή της ιεραρχίας του κράτους βρισκόταν ο βασιλιάς, που αποτελούσε τον βασικό συνεκτικό δεσμό του πολυφυλετικού και ετερόκλητου πολιτισμικά βασιλείου.
Ακολουθούσαν οι τρεις συμβασιλείς, οι στρατηγοί των επαρχιών και οι μεριδάρχες. Στη διοίκηση και στον στρατό ο Μένανδρος χρησιμοποίησε, εκτός από Έλληνες, τόσο Ινδούς όσο και Ιρανούς. Με αυτόν τον τρόπο έδινε στους ιθαγενείς την εντύπωση ότι δεν ήταν υπόδουλοι στους Έλληνες αλλά περισσότερο συνεργάτες τους στη διαχείριση της χώρας. Η επιτυχία των συστημάτων που εφάρμοσε ο Μένανδρος στη διακυβέρνηση του βασιλείου αποδεικνύεται από το ότι ο Έλληνας μονάρχης δεν αντιμετώπισε καμία εξέγερση εναντίον του, ούτε σημειώθηκε εμφύλιος πόλεμος στο κράτος του.
Στο ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας επικρατούσαν συνθήκες ατομικής ελευθερίας πρωτοφανείς για τον αρχαίο κόσμο. Εφαρμοζόταν ίση μεταχείριση κάθε υπηκόου εκ μέρους των αρχών, ανεξάρτητα από τη φυλή ή τη γλώσσα του, ενώ στον θρησκευτικό τομέα ίσχυε καθεστώς πλήρους ανεξιθρησκίας και ο καθένας λάτρευε ελεύθερα όποιον θεό επιθυμούσε.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των ελευθεριών ήταν η ενότητα του κράτους, η ειρηνική συμβίωση των διαφόρων εθνών σε αυτό και ο συγκερασμός του ελληνικού πολιτισμού με τον ινδικό. Στο πλαίσιο της πολιτιστικής σύζευξης, ο Μένανδρος ανοικοδόμησε μερικές ινδικές πόλεις πάνω σε ελληνικές βάσεις. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της δραστηριότητας ήταν οι δύο πρωτεύουσες του κράτους, τα Τάξιλα και τα Σάγαλα, όπως και η πόλη Πευκελαώτις.
Το εμπόριο ανθούσε στο κράτος του Μενάνδρου, καθώς πολλές από τις πόλεις του αποτελούσαν σπουδαία εμπορικά κέντρα της Ασίας. Τα Βαρύγαζα, το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας, ήταν για το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας η πύλη προς την Ελλάδα και τις περιοχές της Μεσογείου γενικότερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα νομίσματα του Μενάνδρου εξακολουθούσαν να κυκλοφορούν πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του στα λιμάνια της Ινδικής θάλασσας και μέχρι το κινεζικό Τουρκεστάν.
Η φιλοσοφία ήταν ένα από τα βασικότερα ενδιαφέροντα του Μενάνδρου, ο οποίος προστάτευσε και ευνόησε την καλλιέργεια κάθε είδους φιλοσοφικής έρευνας και σκέψης. Ο ίδιος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θεωρία του Βουδισμού και υπήρξε υπέρμαχος και ευεργέτης αυτής της θρησκείας. Η προστασία των βουδιστών, εξάλλου, ήταν μια από τις αιτίες που επικαλέσθηκε ο Έλληνας μονάρχης για να εισβάλει στην αυτοκρατορία των Σούνγκα.
Τα προσωνύμια που υιοθέτησε ως βασιλιάς στα νομίσματά του ήταν «Δίκαιος» και «Σωτήρ». Το δεύτερο αφορά τη δράση του εναντίον του Πουσιαμίτρα, ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, είχε εξαπολύσει σκληρούς διωγμούς εναντίον του Βουδισμού στο βασίλειό του.
Ο Μένανδρος νικώντας τον Πουσιαμίτρα, είχε γίνει σωτήρας των βουδιστών.
Ένα από τα ιερά κείμενα των Ινδών τιτλοφορείται «Milindapanha» (= Οι ερωτήσεις του βασιλιά Μενάνδρου). Σε αυτό το έργο, το οποίο έχει μορφή διαλόγου, ο Μένανδρος (Milinda στα ινδικά) συνομιλεί με έναν ονομαστό Ινδό φιλόσοφο της εποχής, τον βουδιστή μοναχό Ναγκασένα. Αν και η συζήτηση αφορά κυρίως θέματα φιλοσοφικά και μεταφυσικά, παρέχει αρκετές πληροφορίες για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τη βασιλεία του Μενάνδρου.
Το έργο καταλήγει με την προσχώρηση του Μενάνδρου στον Βουδισμό. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα. Αρκετοί ήταν, όμως, οι Έλληνες υπήκοοί του οι οποίοι ασπάσθηκαν τη βουδιστική θρησκεία. Το 137 π.Χ. στο μεγάλο βουδιστικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Κεϋλάνη, ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας από τους Παροπαμισάδες ήταν ελληνικής καταγωγής.
Ο Μένανδρος υιοθέτησε επίσης μερικά βουδιστικά σύμβολα, π.χ. τον «τροχό του νόμου», τον οποίο απεικόνιζαν πολλά από τα νομίσματα του Έλληνα βασιλιά, ως διακριτικό της ιδιότητας του παντοκράτορα (Cakravarti).
Διάδοχος του Μενάνδρου ήταν η σύζυγός του Αγαθόκλεια, ως επίτροπος του ανήλικου γιού τους Στράτωνα, ο οποίος με τη σειρά του ανέλαβε την εξουσία αργότερα, όταν ενηλικιώθηκε.
Ο Στράτων αποδείχθηκε ανίκανος ηγεμόνας, χάνοντας σημαντικό τμήμα των εδαφών του βασιλείου του, με συνέπεια να εκθρονιστεί από τον νεώτερο αδελφό του, Απολλόδοτο. Ο νέος βασιλιάς κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες και τελικά πέτυχε να επαναπροσαρτήσει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών που είχε χάσει ο αδελφός του. Ο Απολλόδοτος ο Μέγας Σωτήρ Φιλοπάτωρ, όπως έμεινε γνωστός, ήταν η τελευταία σημαντική προσωπικότητα από τους Έλληνες βασιλείς της κεντρικής Ασίας.
Μετά τον θάνατό του, το 95 π.Χ., η χώρα εισήλθε σε περίοδο παρακμής. Πολύ πριν πεθάνει, περί το 130 π.Χ., οι Τόχαροι και άλλα νομαδικά φύλα κατέκτησαν οριστικά την ελληνική Βακτρία. Οι απόγονοι του Ευκρατίδη τότε βρήκαν διέξοδο στο ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας, όπου άρχισαν να αξιώνουν δικαιώματα στον θρόνο. Αυτό ήταν η αιτία μιας σειράς δυναστικών πολέμων μεταξύ των Ευκρατιδών και των απογόνων του Μενάνδρου.
Το κράτος, αποδυναμωμένο ακόμα περισσότερο από την εμφύλια διαμάχη, αποτέλεσε εύκολο στόχο για τις γειτονικές φυλές, οι οποίες άρχισαν να πραγματοποιούν επιδρομές στα εδάφη του. Η κατάσταση αυτή διήρκεσε πολλά χρόνια. Την ύστατη στιγμή ο Ερμαίος, από την οικογένεια των Ευκρατιδών, νυμφεύθηκε την Καλλιόπη, από τη δυναστεία του Μενάνδρου, σε μια προσπάθεια τερματισμού των εχθροπραξιών και αποκατάστασης της ενότητας της χώρας.
Ηταν όμως πολύ αργά. Ο Ερμαίος έμελλε να είναι ο τελευταίος Έλληνας ηγεμόνας της κεντρικής Ασίας. Με τον θάνατό του το 30 π.Χ. και την κατάλυση του βασιλείου του από τους Σάκες, τους Κουσανούς και άλλες νομαδικές φυλές, η ελληνική παρουσία στην περιοχή τερματίστηκε.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε οραματιστεί τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας που θα ένωνε πολιτικά και πολιτισμικά την Ελλάδα με την Ασία. Δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του λόγω του πρόωρου θανάτου του αλλά και εξαιτίας της αντίδρασης μερίδας των Μακεδόνων, οι οποίοι πίστευαν ότι οι Έλληνες και οι βάρβαροι δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ίσοι.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λεγόταν ότι ο Μένανδρος συνέχισε και, σε μεγάλο βαθμό, ολοκλήρωσε το έργο του μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά σε αυτόν τον τομέα. Το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας αποτέλεσε ένα κράτος με βασικό θεμέλιο την αρμονική σύζευξη διαφορετικών φυλών και πολιτισμών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ινδοί υπήκοοι του Μενάνδρου θεωρούσαν του εαυτούς τους Έλληνες και ως τέτοιοι αντιμετωπίζονταν από τους υπόλοιπους Ινδούς.
Πάνω από όλα ο Μένανδρος ήταν ένας εξαιρετικός στρατιωτικός ηγέτης. Κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η σύλληψη φιλόδοξων πολεμικών σχεδίων, τα οποία έφερνε σε πέρας με επιμονή και αποφασιστικότητα. Αποδείχθηκε εξίσου ικανός στη διεξαγωγή αμυντικού πολέμου (6λ. αναχαίτιση του Ευκρατίδη) και στην πραγματοποίηση κεραυνοβόλων επιθετικών επιχειρήσεων (βλ. προέλαση ως τα Παλίβοθρα).
Η διοίκηση και η διατήρηση της συνοχής του πολυφυλετικού στρατεύματος του σε κρίσιμες στιγμές, αποτελεί ένα ακόμα δείγμα των ηγετικών ικανοτήτων του.
Απομονωμένος στην καρδιά της Ασίας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, ο Μένανδρος δεν έγινε ποτέ ευρέως γνωστός, παρά το μεγαλείο των κατορθωμάτων του. Υπήρξε ο μόνος Έλληνας βασιλιάς, μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, του οποίου το όνομα διατηρήθηκε στη λογοτεχνία των Ινδών. Στον δυτικό κόσμο, όμως, παρέμεινε γενικά αφανής.
Μόνο σε μερικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς υπάρχουν λίγες και συχνά αντιφατικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πλούταρχος, στο εδάφιο όπου περιγράφει τον θάνατο του Μενάνδρου, αναφέρεται σε αυτόν με τη φράση «κάποιος Μένανδρος», σαν να επρόκειτο για ένα πρόσωπο αμφίβολης ταυτότητας για το οποίο είναι γνωστές μόνο φήμες και αόριστες πληροφορίες.
Η Ιστορία δεν στάθηκε δίκαιη απέναντι σε αυτή την τόσο σημαντική προσωπικότητα του Ελληνισμού. Ενώ οι Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας υποτάσσονταν στους Ρωμαίους, ο Μένανδρος δημιουργούσε ένα ισχυρό ελληνικό κράτος στην κεντρική Ασία, το οποίο σημάδεψε ανεξίτηλα την Ιστορία και τον πολιτισμό των λαών της.
https://averoph.wordpress.com/2013/08/3 ... %AD%CE%B1/
Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη διάσπαση της τεράστιας αυτοκρατορίας του, οι πιο μακρινές ανατολικές επαρχίες της Ασίας περιήλθαν στο διάδοχο κράτος των Σελευκιδών. Τόσο οι σατραπείες της Ινδίας όσο και η Σατραπεία της Βακτρίας, θα ακολουθούσαν τις δικές τους, ξεχωριστές πορείες.
Μερικά χρόνια μετά την εισβολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου δημιουργήθηκε στην Ινδία η αυτοκρατορία των Μωριέων (Maurya), με πρωτεύουσα τα Παλίβοθρα (Pataliputra), στις όχθες του ποταμού Γάγγη.
Ιδρυτής αυτού του μεγάλου ινδικού κράτους ήταν ο Σανδράκοττος ή Σανδρόκοττος (Chandragupta), ο οποίος, έπειτα από τον θάνατο του Αλεξάνδρου, εξαπέλυσε πόλεμο κατά των Ελλήνων της Ινδίας.
Παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, οι Έλληνες διοικητές δεν επέδειξαν την απαιτούμενη επιμέλεια για τις ινδικές σατραπείες, έχοντας εμπλακεί στις διάφορες δυναστικές διαμάχες που ακολούθησαν τον θάνατο του μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά.
Έτσι ο Σανδράκοττος κατάφερε να νικήσει τις ελληνικές δυνάμεις και σταδιακά να καταλάβει όλα τα ινδικά εδάφη τα οποία βρίσκονταν υπό ελληνική κυριαρχία.
Οι Σελευκίδες δεν κατέβαλαν κάποια σοβαρή προσπάθεια για την ανάκτηση των χαμένων ελληνικών κτήσεων στην Ινδία. Αντίθετα, αναγνώρισαν την εξουσία των Μωριέων, με τους οποίους διατήρησαν άριστες σχέσεις, επισφραγίζοντάς τις με διμερείς συμφωνίες και αποστολές Ελλήνων πρεσβευτών στα Παλίβοθρα.
Η Σατραπεία της Βακτρίας ήταν μια εξαιρετικά πλούσια περιοχή, όχι μόνο διότι διέθετε εύφορα εδάφη, αλλά και επειδή μέσα από αυτή διερχόταν ο εμπορικός δρόμος που ένωνε την Ευρώπη με την Ασία.
Παρόλα αυτά οι Σελευκίδες επέδειξαν αδιαφορία και για αυτή την ανατολική επαρχία. Η εξουσία τους εκεί σταδιακά εξασθένησε, καθώς το ενδιαφέρον τους μονοπωλούσαν οι πολεμικές συγκρούσεις με τα άλλα ελληνιστικά βασίλεια δυτικότερα.
Εκμεταλλευόμενος αυτή την κατάσταση ο Έλληνας σατράπης της Βακτρίας, Διόδοτος, αποτίναξε περί το 256 π.Χ. την κυριαρχία των Σελευκιδών, ανακήρυξε το κράτος του ανεξάρτητο και έλαβε τον τίτλο του βασιλέως (Διόδοτος Α’).
Αργότερα οι Σελευκίδες προσπάθησαν να ανακτήσουν τη χαμένη αυτή σατραπεία, χωρίς αποτέλεσμα. Η Βακτρία θα αποτελούσε στο εξής ανεξάρτητο βασίλειο, μέχρι την οριστική κατάλυση της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή από τις ιρανικές νομαδικές φυλές, περί το 130 π.Χ.
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΣ
Ο Διόδοτος Α’ πέθανε το 228 π.Χ. και τον διαδέχθηκε ο γιός του, Διόδοτος Β’. Τρία χρόνια αργότερα ο τελευταίος δολοφονήθηκε από έναν αξιωματούχο του, τον Ευθύδημο από τη Μαγνησία, ο οποίος στέφθηκε βασιλιάς στη θέση του.
Ο Ευθύδημος ισχυροποίησε το κράτος του και αντιμετώπισε αποτελεσματικά την εισβολή των Σελευκιδών στα εδάφη του, η οποία πραγματοποιήθηκε το 208 π.Χ. υπό τον βασιλιά Αντίοχο Γ’. Έχοντας αποτύχει να υποτάξει τη Βακτρία έπειτα από δύο χρόνια συγκρούσεων, ο Σελευκίδης ηγεμόνας τερμάτισε τις εχθροπραξίες και αναγκάστηκε να αναγνωρίσει στον Ευθύδημο τον τίτλο του ανεξάρτητου βασιλιά.
Η κατακτητική δραστηριότητα του Ευθύδημου ήταν ιδιαίτερα έντονη. Επί της βασιλείας του το κράτος του επεκτάθηκε δυτικά, σε 6άρος των Πάρθων, και βορειοανατολικά, στις περιοχές όπου κατοικούσαν οι διάφορες ιρανικές νομαδικές φυλές. Ο ίδιος θεωρείται ως θεμελιωτής του ελληνικού Βασιλείου της Βακτρίας. Πέθανε περί το 195 π.Χ., οπότε τον διαδέχθηκε ο γιός του, Δημήτριος Α’.
Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Δημήτριος Α’ έστρεψε τις βλέψεις του νότια, προς την Ινδία. Μετά τον θάνατο του Πιοδάσση (Ασόκα του Μεγάλου), τρίτου βασιλιά των Μωριέων, η αυτοκρατορία τους αποδυναμώθηκε και άρχισε να συρρικνώνεται. Πολλές επαρχίες της αποσχίσθηκαν και αποτέλεσαν ανεξάρτητα κρατίδια.
Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση αυτή, ο Δημήτριος Α’ διέσχισε με τον στρατό του περί το 188 π.Χ. τον Ινδικό Καύκασο και την περιοχή των Παροπαμισάδων, που αποτελούσαν τα σύνορα μεταξύ της Βακτρίας και των ινδικών κρατιδίων.
Μέσα σε τρία περίπου χρόνια κατάφερε να προσαρτήσει πολλές περιοχές της Ινδίας, π.χ. την Αραχωσία, τη Δραγγιανή, το ανατολικό τμήμα της Γεδρωσίας, την Παταληνή και τη Συραστρηνή, φθάνοντας μέχρι τον Ινδικό ωκεανό. Η επιτυχημένη αυτή εκστρατεία, όμως, επρόκειτο να διακοπεί απότομα.
Πριν αναχωρήσει για την Ινδία, ο Δημήτριος Α’ είχε ορίσει συμβασιλέα και αντικαταστάτη του στον θρόνο τον αδελφό του, Ευθύδημο Β’. Η παρατεινόμενη απουσία του βασιλιά έφερε εσωτερική αναταραχή στη Βακτρία.
Κάποιος Αντίμαχος, η καταγωγή του οποίου δεν έχει διευκρινισθεί, επαναστάτησε εναντίον του Ευθύδημου Β’ και κατόρθωσε να τον εκτοπίσει, καταλαμβάνοντας έτσι την εξουσία.
Ο Δημήτριος Α’ αναγκάστηκε να τερματίσει την εκστρατεία στην Ινδία και να σπεύσει στη Βακτρία, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον σφετεριστή του θρόνου. Κατά την επιστροφή πέθανε, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Με τον θάνατο του Δημητρίου Α’, περί το 185 π.Χ., το ελληνικό κράτος της Βακτρίας χωρίστηκε σε δύο τμήματα, με σύνορο τον Ινδικό Καύκασο. Στο νότιο, το οποίο θα αποτελούσε το ελληνικό βασίλειο της Ινδίας, βασίλεψαν οι δύο γιοι του Δημητρίου Α’, Πανταλέων και Αγαθοκλής. Ο τελευταίος όρισε ως πρωτεύουσά του τα Τάξιλα και προσπάθησε να οργανώσει και να ισχυροποιήσει το κράτος του.
Όταν πέθανε, περί το 165 π.Χ., τον διαδέχθηκε η κόρη του Αγαθόκλεια, μια αδύναμη γυναίκα με επιφανειακή εξουσία. Στο βόρειο τμήμα, που αποτελούσε το βασίλειο της κυρίως Βακτρίας, ο Αντίμαχος κυβέρνησε επί δέκα περίπου χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο γιός του Δημήτριος Β’, ο οποίος το 171 π.Χ., κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια εξέγερση παρόμοια με εκείνη που είχε προκαλέσει ο πατέρας του παλαιότερα. Επικεφαλής της νέας στασιαστικής κίνησης ήταν ένα πρόσωπο μεγάλων ικανοτήτων, ο Ευκρατίδης.
Η καταγωγή του άνδρα αυτού παραμένει σκοτεινή και αδιευκρίνιστη, όπως και του Αντίμαχου. Μερικοί μελετητές διατύπωσαν τη θεωρία ότι ο Ευκρατίδης ήταν άνθρωπος των Σελευκιδών, ίσως εξάδελφος του Αντίοχου Δ’, και ότι αποστολή του ήταν να καταλάβει την εξουσία στη Βακτρία ώστε να επανεντάξει το αποσχισθέν κράτος στη σφαίρα επιρροής των Σελευκιδών. Ο Ευκρατίδης κατόρθωσε να καταλάβει τον θρόνο, αφού προηγουμένως νίκησε τον Δημήτριο Β’, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τις πολεμικές συγκρούσεις που ακολούθησαν την εξέγερση.
ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΥΚΡΑΤΙΔΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΝΑΝΔΡΟ
Μερικά χρόνια μετά την κατάληψη του θρόνου της Βακτρίας και έχοντας πλέον εδραιώσει την εξουσία του βόρεια του Ινδικού Καυκάσου, ο Ευκρατίδης αποφάσισε να επεκτείνει το βασίλειό του προς νότο. Αφού συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό στρατευμάτων, διέσχισε τον Ινδικό Καύκασο και εισέβαλε στο ελληνικό βασίλειο της Ινδίας.
Η ανίσχυρη Αγαθόκλεια αποδείχθηκε ανεπαρκής για την αντιμετώπιση αυτής της επίθεσης και η αντίσταση που προέβαλε ήταν ασθενής. Ο Ευκρατίδης συνέχιζε ακάθεκτος την προέλασή του καταλαμβάνοντας με μεγάλη ευκολία τη μια επαρχία μετά την άλλη.
Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να γίνει κύριος όλων των εδαφών που βρίσκονταν δυτικά του ποταμού Ινδού. Σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο για το ελληνικό βασίλειο της Ινδίας, άρχισε τη δράση του ο Μένανδρος, ο οποίος έμελλε να αλλάξει ριζικά την Ιστορία της περιοχής.
Ο Μένανδρος γεννήθηκε σε ένα χωριό των Παροπαμισάδων, περιοχής του Βασιλείου της Βακτρίας που βρισκόταν νότια του Ινδικού Καυκάσου. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν. Είναι όμως σίγουρο ότι επρόκειτο για πρόσωπο ταπεινής καταγωγής, το οποίο δεν είχε καμία συγγενική σχέση με τον βασιλικό οίκο των Ευθυδημιδών.
Ο πατέρας του πιθανώς ήταν Έλληνας μεγαλογαιοκτήμονας των Παροπαμισάδων, στη δικαιοδοσία του οποίου βρισκόταν το χωριό όπου γεννήθηκε ο γιός του. Έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι ο μελλοντικός βασιλιάς της Ινδίας ήταν τέκνο Έλληνα κληρούχου αξιωματικού εγκατεστημένου στους Παροπαμισάδες και πως το χωριό στο οποίο γεννήθηκε ήταν ουσιαστικά ένας στρατιωτικός καταυλισμός.
Η τελευταία εκδοχή συνάδει με την κλήση του Μενάνδρου στη στρατιωτική τέχνη και τα λαμπρά πολεμικά του κατορθώματα. Κατά πάσα πιθανότητα ο Μένανδρος ακολούθησε το επάγγελμα του στρατιωτικού και την περίοδο της εισβολής του Ευκρατίδη κατείχε κάποιο ανώτατο αξίωμα στον στρατό του ελληνικού Βασιλείου της Ινδίας.
Ο Ευκρατίδης ύστερα από την επιτυχημένη έκβαση της εκστρατείας του, ένιωθε σίγουρος για την οριστική του επικράτηση. Ο βασιλιάς της Βακτρίας είχε φθάσει νικητής ως την περιοχή του Ινδού και απειλούσε πλέον τα Τάξιλα, την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους της Ινδίας. Απώτερος στόχος του ήταν να προχωρήσει και να καταφέρει το οριστικό κτύπημα στο εξασθενημένο βασίλειο.
Ο Μένανδρος κλήθηκε τότε να αναλάβει δράση και να μην επιτρέψει στον εχθρό να συνεχίσει την πορεία του. Δεν υπάρχουν λεπτομερείς πληροφορίες για τα πολεμικά γεγονότα που ακολούθησαν. Φαίνεται, όμως, πως διεξήχθησαν σφοδρές συγκρούσεις στην περιοχή του Ινδού, οι οποίες διήρκεσαν πολλούς μήνες και είχαν ως αποτέλεσμα τη σταθεροποίηση του μετώπου.
Οι εισβολείς συναντούσαν για πρώτη φορά επί ινδικού εδάφους σθεναρή αντίσταση, την οποία αδυνατούσαν να κάμψουν. Τελικά οι επιχειρήσεις οδηγήθηκαν σε αποτελμάτωση, καθώς ούτε ο Ευκρατίδης μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο, ούτε ο Μένανδρος ήταν σε θέση να εξαπολύσει αντεπίθεση και να εξουδετερώσει οριστικά τον αντίπαλό του. Η νικηφόρα προέλαση του βασιλιά της Βακτρίας είχε ανακοπεί, αλλά η συνεχιζόμενη παρουσία του στην περιοχή του Ινδού εξακολουθούσε να συνιστά απειλή για την ύπαρξη του ελληνικού κράτους της Ινδίας.
Την ίδια περίοδο το Βασίλειο των Πάρθων, στα δυτικά σύνορα της Βακτρίας, εξελισσόταν σε μια ανερχόμενη ανταγωνιστική δύναμη, στην οποία ο Ευκρατίδης δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή. Όσο εκείνος πολεμούσε κατά του Μενάνδρου στην περιοχή του Ινδού, οι Πάρθοι εκμεταλλεύθηκαν την απουσία του, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στη Βακτρία και κατέλαβαν τις επαρχίες της Ταπουρίας και της Τραξιανής. Όπως ήταν φυσικό, οι εξελίξεις αυτές επηρέασαν αποφασιστικά την έκβαση του πολέμου στην Ινδία.
Οι δυσάρεστες ειδήσεις συγκλόνισαν τον Ευκρατίδη, ο οποίος είχε βρεθεί πλέον σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Όχι μόνο είχε αποτύχει να διασπάσει τις γραμμές άμυνας του Μενάνδρου, αλλά έπρεπε και να επιστρέψει εσπευσμένα στη Βακτρία προκειμένου να σώσει το βασίλειό του. Επιθυμώντας να πολεμήσει απερίσπαστος εναντίον των Πάρθων, συνήψε βιαστικά με τον Μένανδρο συνθήκη ειρήνης, στους όρους της οποίας περιλαμβάνονταν εδαφικοί διακανονισμοί για τις περιοχές της Ινδίας.
Ακολούθως αναχώρησε. Φάνηκε, όμως, πως η τύχη τον είχε εγκαταλείψει οριστικά. Καθώς ο Έλληνας βασιλιάς της Βακτρίας εισερχόταν στα εδάφη του βασιλείου του, δολοφονήθηκε με ειδεχθή τρόπο από τον γιό του, Πλάτωνα, ο οποίος του είχε στήσει ενέδρα. Ο πατροκτόνος πρίγκηπας, μάλιστα, οδήγησε το άρμα του επάνω από το αίμα του νεκρού βασιλιά, διακηρύσσοντας ότι δεν είχε σκοτώσει έναν πατέρα, αλλά έναν εχθρό. Η βασιλεία του Πλάτωνα δεν διήρκεσε πολύ. Λίγο αργότερα τον δολοφόνησε ο αδελφός του Ηλιοκλής, καταλαμβάνοντας έτσι τον θρόνο της Βακτρίας.
Ύστερα από αυτά τα γεγονότα ο Μένανδρος κατέστη αναμφισβήτητα ο ισχυρότερος άνδρας στο ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Εξουδετερώνοντας την απειλή του Ευκρατίδη, είχε σώσει το κράτος κυριολεκτικά από τον αφανισμό και είχε αποδείξει περίτρανα τις στρατηγικές του ικανότητες. Το ενισχυμένο κύρος του τού επέτρεπε να διεκδικήσει τον θρόνο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε την παραμικρή συγγένεια με τον βασιλικό οίκο.
Είναι πολύ πιθανό να ανακηρύχθηκε βασιλιάς από τα στρατεύματά του μετά τη νίκη τους επί του Ευκρατίδη. Ωστόσο οι ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες ο Μένανδρος κατέλαβε το βασιλικό αξίωμα, παραμένουν άγνωστες. Για να νομιμοποιήσει την εξουσία του στη συνείδηση του λαού, νυμφεύθηκε την Αγαθόκλεια, κληρονόμο του Αγαθοκλή, η οποία με αυτό τον τρόπο ενίσχυσε τη θέση που κατείχε στη διακυβέρνηση της χώρας κατά τα προηγούμενα χρόνια.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ
Πρώτο μέλημα του Μενάνδρου, αφού ανέβηκε στον θρόνο, ήταν η επέκταση του κράτους του, το οποίο είχε περιοριστεί σημαντικά μετά την εισβολή του Ευκρατίδη. Όργανο για την επίτευξη αυτού του στόχου θα ήταν φυσικά οι ένοπλες δυνάμεις του βασιλείου.
Ο στρατός του Μενάνδρου αποτελούσε ένα «κράμα» μακεδονικών και ασιατικών στοιχείων, όπως, εξάλλου, όλοι οι ελληνιστικοί στρατοί της Βακτρίας και της Ινδίας. Ήταν οργανωμένος με 6άση το παραδοσιακό σύστημα διάρθρωσης των αρχαίων ινδικών στρατών, σύμφωνα με το οποίο το στράτευμα διαιρείτο σε τέσσερα κύρια όπλα: πεζικό, ιππικό, ελέφαντες και πολεμικά άρματα. Αν και η πλειοψηφία των στρατιωτών ήταν ελληνικής καταγωγής, σημαντικό τμήμα των δυνάμεων του Μενάνδρου αποτελείτο από ιθαγενείς Ασιάτες πολεμιστές.
Κορμός του πεζικού ήταν η περίφημη μακεδονική φάλαγγα των σαρισοφόρων οπλιτών, την οποία φαίνεται πως επάνδρωναν αποκλειστικά Έλληνες. Η οργάνωση και ο εξοπλισμός της δεν είχαν υποστεί μεταβολές από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Υπήρχαν επίσης σώματα ελαφρού πεζικού (πελταστές, τοξότες, σφενδονήτες κλπ.), τα οποία στελέχωναν μισθοφόροι (κυρίως) και ιθαγενείς.
Οι μισθοφόροι αποτελούσαν ένα σημαντικό στοιχείο του στρατεύματος. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στην επικράτεια του Μενάνδρου είχαν ιδρυθεί στρατιωτικές αποικίες μισθοφόρων, με πιο ονομαστές τα Δαίδαλα και τα Σαλάγισσα, που είχαν ιδρυθεί από Κρήτες και Πισίδες μισθοφόρους αντίστοιχα.
Το ιππικό κατείχε εξέχουσα θέση στον στρατό του Μενάνδρου, ως κύριο επιθετικό όπλο. Στις τάξεις του, εκτός από τον τυπικά μακεδονικό σχηματισμό των εταίρων και τους ελαφρά οπλισμένους ιθαγενείς ιππείς, περιλαμβάνονταν και τμήματα βαριά θωρακισμένων ιππέων, των επονομαζόμενων καταφράκτων. Οι κατάφρακτοι ήταν εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι κατά τα ιρανικά πρότυπα. Επρόκειτο για μια καινοτομία των ελληνιστικών στρατών, που φανέρωνε επιρροές από τους πολεμικούς λαούς της κεντροασιατικής στέπας.
Η χρήση ελεφάντων και πολεμικών αρμάτων ήταν ένα ακόμα στοιχείο ασιατικής επιρροής στον στρατό του Μενάνδρου. Οι ελέφαντες και τα πολεμικά άρματα αποτελούσαν δύο αυτοτελή όπλα με διακριτούς επιχειρησιακούς ρόλους, κάτι το οποίο ήταν συνηθισμένο και στους ινδικούς στρατούς της εποχής.
Ο ίδιος ο Μένανδρος χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του ένα όμορφα διακοσμημένο πολεμικό άρμα, συνοδευόμενος πάντα από ένα σώμα πεντακοσίων ανδρών, όλων Ελλήνων στην καταγωγή. Ο ρόλος αυτού του αινιγματικού σώματος δεν έχει εξακριβωθεί. Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι οι συγκεκριμένοι άνδρες ήταν απλά η προσωπική φρουρά του Μενάνδρου, ενώ κάποιοι άλλοι ότι αποτελούσαν το συμβούλιο του βασιλιά.
Η τέχνη της πολιορκίας δεν ήταν άγνωστη στους στρατιώτες του Μενάνδρου, οι οποίοι είχαν στη διάθεσή τους αποτελεσματικές και σύγχρονες για την εποχή τους πολιορκητικές μηχανές. Η άμυνα του βασιλείου ενισχυόταν από διάφορα φρούρια και οχυρωμένες πόλεις. Την προστασία αυτών εξασφάλιζαν ισχυρά τείχη με προεξέχοντες ημιπύργους παρατήρησης, τα οποία πολλές φορές περιβάλλονταν από βαθιές περιμετρικές τάφρους, γεμάτες νερό.
Ο Μένανδρος έστρεψε πρώτα το ενδιαφέρον του προς τη δύση. Επιτέθηκε εναντίον των κληρονόμων του Ευκρατίδη και πέτυχε να ανακτήσει από αυτούς όλα σχεδόν τα εδάφη που είχε κατακτήσει ο πατέρας τους κατά την εκστρατεία του στην Ινδία. Σε μερικά χρόνια ανακατέλαβε τη γενέτειρά του, τους Παροπαμισάδες, και το μεγαλύτερο μέρος της Αραχωσίας. Το υπόλοιπο τμήμα της επαρχίας αυτής είχε περιέλθει μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη στους Πάρθους, με τους οποίους ο Μένανδρος δεν επιθυμούσε προς το παρόν να συγκρουστεί.
Η κατακτητική δραστηριότητα του Μενάνδρου επεκτάθηκε επίσης προς τον νότο και προς την ανατολή. Κατά τις εκστρατείες αυτές ο Έλληνας βασιλιάς της Ινδίας πολέμησε εναντίον των ανεξάρτητων ινδικών κρατιδίων που είχαν αποσχισθεί από την αυτοκρατορία των Μωριέων, μετά τον θάνατο του Πιοδάσση.
Στα ανατολικά ο Μένανδρος κατέλαβε τις περιοχές της Σουαστηνής και της Κασπειρίας, εξαπλώνοντας έτσι την κυριαρχία του μέχρι τους πρόποδες του όρους Ιμάου (Ιμαλάια). Η νικηφόρα προέλασή του στα νότια, επέκτεινε τα όρια του κράτους του μέχρι τον ποταμό Υδραώτη (σημ. Ράβι).
Μια αλλαγή που επιβλήθηκε από την κατάκτηση νέων εδαφών, ήταν η μεταφορά της πρωτεύουσας του βασιλείου ανατολικότερα, από τα Τάξιλα στην πόλη Σάγαλα (σημ. Σιαλκότ), μεταξύ των ποταμών Ακεσήνη και Υδραώτη. Η συνεχώς αυξανόμενη ισχύς του Ελληνα βασιλιά, όμως, θα τον έφερνε σύντομα σε σύγκρουση με την ισχυρότερη δύναμη της Ινδίας, το βασίλειο των Σούνγκα (Sunga).
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΟΥΝΓΚΑ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΛΙΒΟΘΡΑ
Περί το 185-184 π.Χ. ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Μωριέων, Μπριχαντράτα (Brihadrata), δολοφονήθηκε από τον Πουσιαμίτρα Σούνγκα (Pusyamitra Sunga), αρχηγό του στρατού και κυβερνήτη της πόλης Βιντίσα (Vidisa). Ο Πουσιαμίτρα εξεδίωξε με αυτόν τον τρόπο οριστικά τους Μωριείς από τον θρόνο και ίδρυσε τη δυναστεία των Σούνγκα, της οποίας υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς.
Ο νέος μονάρχης ακολούθησε διαμετρικά αντίθετη πολιτική σε σχέση με εκείνη των προκατόχων του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στις εξωτερικές σχέσεις του βασιλείου. Μετά την προσχώρηση του Πιοδάσση στον Βουδισμό, οι Μωριείς είχαν αναδειχθεί σε προστάτες αυτής της θρησκείας και εργάστηκαν με ζήλο για την εδραίωση και τη διάδοσή της.
Ο ιδρυτής της νέας δυναστείας, αντίθετα, ήταν φανατικός οπαδός του Βραχμανισμού και κατεδίωξε επίμονα τους βουδιστές και την πίστη τους. Κατά τους διωγμούς καταστράφηκαν πολλά βουδιστικά μοναστήρια και σφαγιάσθηκαν χιλιάδες μοναχοί που διέμεναν σε αυτά. Επίσης ο Πουσιαμίτρα υιοθέτησε εχθρική στάση προς τους Έλληνες, διακόπτοντας τη φιλική πολιτική που είχε υιοθετήσει η προηγούμενη δυναστεία απέναντι τους.
Ο Μένανδρος επέτρεπε στους Έλληνες, Ινδούς και Ιρανούς υπηκόους του να λατρεύουν ελεύθερα όποιους θεούς επιθυμούσαν. Ο ίδιος έδειξε ιδιαίτερη εύνοια στη βουδιστική θρησκεία, τη στήριξε δε σε τέτοιο βαθμό ώστε οι βουδιστές τον θεώρησαν ευεργέτη και υπέρμαχό τους. Έτσι η φιλοβραχμανική πολιτική του Πουσιαμίτρα και τα βίαια μέτρα του εναντίον του Βουδισμού, έδωσαν στον Έλληνα βασιλιά μια πολύ καλή αφορμή για να εισβάλει στο βασίλειο των Σούνγκα ως προστάτης των διωκόμενων βουδιστών.
Οι πραγματικοί λόγοι για την εισβολή ήταν, φυσικά, διαφορετικοί. Τα Παλίβοθρα, πρωτεύουσα των Μωριέων αλλά και των διαδόχων τους Σούνγκα, ήταν ένα από τα σπουδαιότερα και πλουσιότερα εμπορικά κέντρα της Ασίας. Βρίσκονταν στην καρδιά μιας μεγάλης και ευημερούσας αυτοκρατορίας και αποτελούσαν κόμβο εμπορικών δρόμων μεγάλης οικονομικής σημασίας. Συνεπώς, τα οφέλη από την κατάκτηση μιας τέτοιας πόλης ήταν πολλά και σημαντικά. Επιπλέον ο Μένανδρος είχε κάθε λόγο να επιδιώξει την κατάρρευση μιας δυναστείας της οποίας ο βασιλιάς ακολουθούσε απροκάλυπτα ανθελληνική πολιτική.
Η σύγκρουση με τον Πουσιαμίτρα θα ήταν η μεγαλύτερη και κρισιμότερη πολεμική επιχείρηση που επρόκειτο να διεξαγάγει ο Μένανδρος κατά τη διάρκεια τη βασιλείας του, επειδή το βασίλειο των Σούνγκα ήταν ισχυρότερο τόσο από τη Βακτρία, όσο και από όλα τα ινδικά κρατίδια τα οποία είχε αντιμετωπίσει ο Έλληνας βασιλιάς. Στρατιωτικά τμήματα από κάθε επαρχία του ελληνικού Βασιλείου της Ινδίας συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα του κράτους, τα Σάγαλα.
Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσους άνδρες διέθετε η δύναμη με την οποία ο Μένανδρος ξεκίνησε την προέλασή του προς τον Γάγγη ποταμό. Θα πρέπει, όμως, να ήταν από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στρατευμάτων που είχε δει ποτέ η Ινδία, δεδομένου ότι η αναμέτρηση με τους Σούνγκα θα ήταν αποφασιστικής σημασίας.
Ο Μένανδρος κινήθηκε με τον στρατό του από τα Σάγαλα, κατευθύνθηκε νοτιοανατολικά και διέσχισε τον ποταμό Υφασι, όπου παλαιότερα ο Μέγας Αλέξανδρος είχε σταματήσει την πορεία του. Στη συνέχεια, βαδίζοντας κατά μήκος του ποταμού Ιωμάνου (σημ. Jumna), πέρασε την περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται το Δελχί και έφθασε μπροστά στην πόλη Μόδουρα (Mathura).
Ολο αυτό το διάστημα δεν είχε συναντήσει ιδιαίτερη αντίσταση, ούτε είχε εμπλακεί σε κάποια μεγάλη μάχη εναντίον των δυνάμεων των Σούνγκα. Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι οι περιοχές από όπου είχαν περάσει οι Έλληνες μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατοικούντο κυρίως από βουδιστές, οι οποίοι υποδέχονταν τον Μένανδρο περισσότερο ως ελευθερωτή από την τυραννία του Πουσιαμίτρα παρά ως κατακτητή. Στη Μόδουρα, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Δεν είναι σαφές αν ο στρατός των Σούνγκα οχυρώθηκε εξαρχής στη Μόδουρα ή αναγκάστηκε να πράξει έτσι, αφού πρώτα είχε ηττηθεί από τους Έλληνες σε μάχη εκ του συστάδην μπροστά από τα τείχη της πόλης. Το σίγουρο είναι ότι ο Μένανδρος συνάντησε εκεί για πρώτη φορά αξιόλογη αντίσταση. Ο Έλληνας βασιλιάς πολιόρκησε στενά τη Μόδουρα, εξαπολύοντας εναντίον της αλλεπάλληλες εφόδους, υποστηριζόμενες από πολιορκητικές μηχανές.
Τελικά η πόλη, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τη σφοδρότητα των ελληνικών επιθέσεων, παραδόθηκε και οι κάτοικοί της υποχρεώθηκαν να ενισχύσουν στρατιωτικά τον Μένανδρο. Η Μόδουρα θεωρείτο ιερή πόλη επειδή, σύμφωνα με τις θρησκευτικές παραδόσεις του Ινδουισμού, εκεί είχε γεννηθεί ο θεός Κρίσνα. Συνεπώς η κατάληψή της από τους Έλληνες είχε, μεταξύ άλλων, και συμβολικό χαρακτήρα.
Από τη Μόδουρα ο Μένανδρος συνέχισε ανατολικά και έφθασε στην πόλη Σακέτα, όπου επρόκειτο να συναντήσει για δεύτερη φορά την οργανωμένη αντίσταση των Σούνγκα. Ευρισκόμενη σε μικρή σχετικά απόσταση από τα Παλίβοθρα, η Σακέτα ήταν και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές μια πόλη μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Για τους Σούνγκα λειτουργούσε ως «προκεχωρημένο φυλάκιο» της πρωτεύουσάς τους.
Όποιος εισβολέας σκόπευε να επιτεθεί στα Παλίβοθρα, έπρεπε προηγουμένως να καταλάβει τη Σακέτα, εξασθενώντας σημαντικά τις δυνάμεις του. Από την άλλη πλευρά, ο Μένανδρος ήθελε να αποκτήσει μια βάση για τις μελλοντικές επιχειρήσεις του εναντίον της πρωτεύουσας των Σούνγκα. Επομένως έπρεπε με κάθε θυσία να κυριεύσει τη Σακέτα και να την καταστήσει ορμητήριό του.
Ο Πουσιαμίτρα ήλπιζε ότι αυτή τη φορά οι Έλληνες θα αναχαιτίζονταν, καθώς θα ήταν εξουθενωμένοι από τη μακρά και εξαντλητική πορεία και τις κακουχίες του πολέμου. Οι ελπίδες του Ινδού μονάρχη διαψεύσθηκαν με τον χειρότερο γι’ αυτόν τρόπο. Ο Μένανδρος πολιόρκησε τη Σακέτα και την κατέλαβε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, αποδεικνύοντας ότι οι άνδρες του δεν είχαν χάσει ούτε στο ελάχιστο τη μαχητικότητά τους. Ο δρόμος για την πρωτεύουσα των Σούνγκα ήταν πλέον ανοικτός και οι Έλληνες συνέχιζαν ακάθεκτοι τη νικηφόρα προέλασή τους.
Τα Παλίβοθρα βρίσκονταν στις όχθες του ποταμού Γάγγη, κοντά στη σημερινή Πάτνα της βόρειας Ινδίας. Ήταν μια πόλη τεραστίων διαστάσεων για τα δεδομένα της εποχής, σε σχήμα παραλληλόγραμμου μήκους 14,7 χλμ. (80 σταδίων) και πλάτους 2,7 χλμ.(15 σταδίων). Διέθετε 570 πύργους και 64 πύλες και περιβαλλόταν από μια τάφρο πλάτους 177,4 μ. (6 πλέθρων) και βάθους 13,8 μ. (30 πήχεων). Η πρωτεύουσα των Σούνγκα προστατευόταν από τείχη ύψους 4,5 μέτρων και συνολικού μήκους 12 χιλιομέτρων, τα οποία διέθεταν πολεμίστρες για τους τοξότες και ήταν ενισχυμένα από σειρές ξύλινων πασσάλων.
Οι Έλληνες πίστευαν ότι θα συναντούσαν ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα Παλίβοθρα. Ο ψυχολογικός, όμως, παράγοντας λειτούργησε εναντίον των Ινδών. Ο στρατός του Μενάνδρου αποτελούσε ένα επιβλητικό θέαμα, έχοντας ενισχυθεί σημαντικά από δυνάμεις μικροηγεμόνων που είχαν υποταγεί στον Έλληνα βασιλιά κατά τη διάρκεια της πορείας του προς τον ποταμό Γάγγη. Η εμφάνιση της μεγάλης ελληνικής στρατιάς μπροστά στα Παλίβοθρα προκάλεσε δέος και έσπειρε τον πανικό στους πολιορκημένους.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι κατάφρακτοι Βάκτριοι ιππείς, αλλά και οι πολιορκητικές μηχανές, τις οποίες οι Ινδοί κάτοικοι της περιοχής αντίκριζαν για πρώτη φορά. Το καταρρακωμένο ηθικό και ο πανικός επέφεραν σύγχυση και αποδιοργάνωσαν τις δυνάμεις του Πουσιαμίτρα.
Ο Μένανδρος εξαπέλυσε σφοδρότατη επίθεση εναντίον της πρωτεύουσας των Σούνγκα. Οι πολιορκητικές μηχανές του Έλληνα βασιλιά διέλυσαν τις οχυρώσεις και τα τείχη της πόλης με καταιγισμούς βολών. Τελικά οι ελληνικές δυνάμεις κυρίευσαν τα Παλίβοθρα χωρίς δυσκολία. Το γεγονός αυτό, το οποίο συνέβη περί το 145 π.Χ., προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στα γειτονικά βασίλεια και υμνήθηκε από τους συγγραφείς της εποχής. Ο Μένανδρος είχε κατορθώσει αυτό που θεωρείτο ακατόρθωτο: είχε κατακτήσει τη θρυλική πόλη του Γάγγη.
Η ελληνική κυριαρχία στα Παλίβοθρα δεν διήρκεσε πολύ. Μερικούς μήνες μετά την κατάληψη της πόλης ο Μένανδρος διέταξε την εκκένωσή της από τα στρατεύματά του και στη συνέχεια έλαβε τον δρόμο της επιστροφής προς τα δυτικά. Δεν είναι σαφές γιατί προέβη σε αυτή την κίνηση τη στιγμή που ο στρατός του δεν είχε ηττηθεί σε καμία μάχη από τους Σούνγκα και ο ίδιος είχε κυριαρχήσει απόλυτα στο βασίλειο του Πουσιαμίτρα. Υπάρχουν, όμως, πολλοί λόγοι που πιθανώς να επέβαλλαν τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης.
Παρά το μέγεθος του, ο στρατός του Μενάνδρου ήταν αδύνατο να ελέγξει αποτελεσματικά την τεράστια και πυκνοκατοικημένη έκταση την οποία είχε κατακτήσει. Οι Έλληνες κινδύνευαν να αποκοπούν στην καρδιά της Ινδίας, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το κράτος τους. Διενέξεις μεταξύ των Ινδών συμμάχων του Μενάνδρου απειλούσαν τη συνοχή του στρατεύματος, κάτι που ο Πουσιαμίτρα θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί ανά πάσα στιγμή.
Επίσης είναι πολύ πιθανό την απόφαση του Έλληνα βασιλιά για επιστροφή να επέσπευσαν ανησυχητικές ειδήσεις για κάποιον εξωτερικό κίνδυνο που απειλούσε το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Ο κίνδυνος αυτός ίσως προερχόταν από τους Έλληνες της Βακτρίας, που ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις με τον Μένανδρο, ή από τους Πάρθους, οι οποίοι την ίδια περίοδο δημιουργούσαν τη δική τους αυτοκρατορία προβληματίζοντας τα γειτονικά τους βασίλεια.
Η διαταγή του Μενάνδρου για επιστροφή, φανερώνει πρόσωπο με ρεαλισμό και ικανότητα συνετής σκέψης σε κρίσιμες ώρες και σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη λαμπρότητα των κατορθωμάτων του στην Ινδία. Ο Ελληνας βασιλιάς είχε κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων στρατιωτικών ηγετών της αρχαιότητας.
Η ελληνική στρατιά υποχώρησε από τα Παλίβοθρα στη Μόδουρα. Ο ποταμός Ιωμάνης θα παρέμενε το ανατολικό σύνορο του ελληνικού κράτους της Ινδίας, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της βασιλείας του Μενάνδρου.
ΝΕΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ
Από τη Μόδουρα ο Μένανδρος πραγματοποίησε μία ακόμα εκστρατεία, αυτή τη φορά προς τα νοτιοδυτικά. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι’ αυτή. Δεν είναι σαφές αν το συγκεκριμένο εγχείρημα έγινε πριν ή μετά την προέλαση προς τα Παλίβοθρα ή αν εξελίχθηκε παράλληλα με αυτήν. Η πρώτη μεγάλη μάχη των Ελλήνων κατά την πορεία τους προς τα νοτιοδυτικά έγινε στην πόλη Μαντχιαμίκα, η οποία ανήκε στον Πουσιαμίτρα.
Η Μαντχιαμίκα διέθετε ένα ισχυρό φρούριο, στοιχείο που φανερώνει πως επρόκειτο για μια σημαντική πόλη, ίσως πρωτεύουσα κάποιας επαρχίας του Ινδού μονάρχη. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης δεν ήταν διαφορετικό από εκείνο των προηγούμενων αναμετρήσεων μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατών. Οι Έλληνες κατάφεραν να νικήσουν για μια ακόμα φορά τις δυνάμεις των Σούνγκα, καταλαμβάνοντας τη Μαντχιαμίκα και το φρούριό της.
Έχει υποστηριχθεί ότι η πόλη ήταν πρωτεύουσα της φυλής των Μαδιανδινών, οι οποίοι προφανώς ήταν υποταγμένοι στον βασιλιά Πουσιαμίτρα.
Ο Μένανδρος συνέχισε την πορεία του νοτιοδυτικά, εισερχόμενος σε εδάφη τα οποία δεν περιλαμβάνονταν στο βασίλειο των Σούνγκα αλλά ανήκαν σε διάφορα ανεξάρτητα ινδικά κρατίδια. Η περιοχή της Συραστρηνής και η πόλη Βαρύγαζα αποτέλεσαν τις σημαντικότερες κατακτήσεις του Ελληνα βασιλιά μετά τη Μαντχιαμίκα. Τα Βαρύγαζα (σημ. Μπρόουτς) βρίσκονταν στον κόλπο Καμπάυ και ήταν αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο λιμάνι της δυτικής Ινδίας.
Ο Μένανδρος κατέλαβε σχετικά εύκολα και αυτή την πόλη, πιθανότατα όχι αμαχητί. Επρόκειτο για μια κατάκτηση τεράστιας στρατηγικής σημασίας, η οποία θα ωφελούσε οικονομικά και διπλωματικά το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Τα Βαρύγαζα συνέδεαν διά θαλάσσης την Ινδία με τις περιοχές του Περσικού κόλπου και την Αίγυπτο, διαδραματίζοντας έτσι σημαντικό ρόλο στην εμπορική επικοινωνία της Ανατολής με τη Δύση.
Ο Μένανδρος βρισκόταν αποκλεισμένος από τη Δύση, καθώς οι χερσαίοι δρόμοι επικοινωνίας του με αυτήν διέρχονταν από τα εχθρικά βασίλεια των Πάρθων και των Ελλήνων της Βακτρίας. Όταν έγινε κύριος των Βαρυγάζων, μπορούσε πλέον ανεμπόδιστα να αναπτύξει εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου.
Είναι αμφίβολο αν η εκστρατεία του Μενάνδρου προς τα νοτιοδυτικά εντασσόταν στο πλαίσιο των πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των Σούνγκα. Εκτός από τη σύγκρουση στη Μαντχιαμίκα ο Έλληνας βασιλιάς δεν φαίνεται να ενεπλάκη σε κάποια άλλη περίπτωση με τις δυνάμεις του Πουσιαμίτρα. Το μεγαλύτερο μέρος της πορείας της ελληνικής στρατιάς πραγματοποιήθηκε σε εδάφη τα οποία βρίσκονταν έξω από την επικράτεια του Ινδού μονάρχη.
Από αυτά προκύπτει ότι απώτερος σκοπός της εκστρατείας προς τα νοτιοδυτικά ήταν τα Βαρύγαζα και οι ακτές της δυτικής Ινδίας και όχι η διάνοιξη ενός δεύτερου μετώπου εναντίον των Σούνγκα. Η σύγκρουση στη Μαντχιαμίκα έγινε προκειμένου να συνεχίσουν οι Έλληνες ανενόχλητοι την πορεία τους προς τη θάλασσα. Η πόλη αυτή βρισκόταν στον δρόμο για τα Βαρύγαζα και όσο θα παρέμενε στα χέρια των Σούνγκα, θα συνιστούσε μια μόνιμη απειλή στα νώτα της ελληνικής στρατιάς.
Ο Μένανδρος αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα βασιλιά-στρατιώτη και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πολεμώντας. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Πλούταρχος, ο μεγάλος εκείνος Έλληνας στρατηλάτης βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας περί το 135 π.Χ. Η πληροφορία αυτή είναι πολύ αόριστη, καθώς δεν σημειώνει ποια ήταν η συγκεκριμένη εκστρατεία, ούτε εναντίον ποιων διεξήχθη. Πάνω σε αυτό το θέμα είναι δυνατό να γίνουν δύο πολύ βάσιμες υποθέσεις.
Η πρώτη αφορά το ανατολικό σύνορο της επικράτειας του Μενάνδρου, το οποίο μετά την αποχώρηση των Ελλήνων από τα Παλίβοθρα οριζόταν από τον ποταμό Ιωμάνη. Το σύνορο αυτό παρέμεινε ταραγμένο καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του Μενάνδρου, καθώς οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις των Σούνγκα στη συγκεκριμένη περιοχή ήταν συχνό φαινόμενο.
Έτσι, είναι πολύ πιθανόν ο Έλληνας βασιλιάς της Ινδίας να πέθανε σε κάποια από αυτές τις συνοριακές πολεμικές επιχειρήσεις στα ανατολικά. Η δεύτερη υπόθεση αφορά το ελληνικό Βασίλειο της Βακτρίας. Το κράτος αυτό είχε αρχίσει να παρακμάζει και να χάνει σταδιακά την ισχύ του, μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη και τις επιθέσεις των Πάρθων.
Ο Μένανδρος, εκμεταλλευόμενος την αποδυνάμωση της Βακτρίας, σχεδίαζε να την ανακαταλάβει και να ενώσει υπό την εξουσία του τα δύο ελληνικά βασίλεια. Έτσι είναι σχεδόν βέβαιο ότι διέσχισε αρκετές φορές τον Ινδικό Καύκασο και πραγματοποίησε εισβολές στο έδαφος της Βακτρίας. Το ενδεχόμενο να έχασε τη ζωή του σε κάποια από αυτές τις εκστρατείες, είναι πολύ πιθανό.
Η είδηση για τον θάνατο του Μενάνδρου προκάλεσε οδύνη στους υπηκόους του, κυρίως στους βουδιστές οι οποίοι τον θεωρούσαν ευεργέτη τους. Οι πόλεις του βασιλείου του φιλονίκησαν για το προνόμιο της ταφής του βασιλιά και τελικά μοιράστηκαν την τέφρα του.
Κατά το παρελθόν κάτι ανάλογο είχε γίνει μόνο στην περίπτωση του θανάτου του Βούδα. Κάθε πόλη ανέγειρε από έναν βουδιστικό ιερό τύμβο (στούπα) και τοποθέτησε εκεί τη βασιλική τέφρα που της αναλογούσε. Επρόκειτο για ύψιστη μεταθανάτια τιμή και για ένα ύστατο δείγμα ευγνωμοσύνης των υπηκόων προς τον μονάρχη τους.
Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ
Ο Μένανδρος ήταν ένας ικανός στρατιωτικός διοικητής σε καιρό πολέμου, αλλά και ένας δίκαιος και συνετός κυβερνήτης σε καιρό ειρήνης. Η σοφία του έμεινε παροιμιώδης και η αφοσίωση που έδειχναν στο πρόσωπό του οι υπήκοοί του μαρτυρείται τόσο από Έλληνες όσο και από Ινδούς συγγραφείς. Το κράτος του ήταν μια μεγάλη αυτοκρατορία.
Απλωνόταν από τη Σουαστηνή στον βορρά μέχρι τα Βαρύγαζα στον νότο και από τον Ινδικό Καύκασο στη δύση μέχρι τα Παλίβοθρα -και αργότερα τον ποταμό Ιωμάνη- στην ανατολή. Στο πολυφυλετικό βασίλειο του Μενάνδρου, εκτός από τους Έλληνες και τους Ιρανούς, περιλαμβάνονταν τουλάχιστον πέντε ινδικά έθνη (Audumbaras, Trigartas, Kunindas, Yaudheyas και Arjunayanas).
Ο Μένανδρος εφάρμοσε ελληνιστικά πρότυπα στη διοικητική οργάνωση του κράτους, χρησιμοποιώντας ως βάση τη βασιλική οικογένεια, την τάξη των Ελλήνων ανώτερων αξιωματικών και τις ελληνικές πόλεις. Η επικράτεια του βασιλείου ήταν διαιρεμένη σε επαρχίες και η κάθε επαρχία με τη σειρά της σε επιμέρους τμήματα. Επικεφαλής κάθε επαρχίας οριζόταν ένας «στρατηγός» και κάθε τμήματος επαρχίας ένας «μεριδάρχης».
Στις περιοχές που βρίσκονταν προς τη Βακτρία ο Μένανδρος είχε διορίσει τρεις συμβασιλείς, οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, προέρχονταν από τη βασιλική οικογένεια ή από την τάξη των Ελλήνων στρατιωτικών. Στην κορυφή της ιεραρχίας του κράτους βρισκόταν ο βασιλιάς, που αποτελούσε τον βασικό συνεκτικό δεσμό του πολυφυλετικού και ετερόκλητου πολιτισμικά βασιλείου.
Ακολουθούσαν οι τρεις συμβασιλείς, οι στρατηγοί των επαρχιών και οι μεριδάρχες. Στη διοίκηση και στον στρατό ο Μένανδρος χρησιμοποίησε, εκτός από Έλληνες, τόσο Ινδούς όσο και Ιρανούς. Με αυτόν τον τρόπο έδινε στους ιθαγενείς την εντύπωση ότι δεν ήταν υπόδουλοι στους Έλληνες αλλά περισσότερο συνεργάτες τους στη διαχείριση της χώρας. Η επιτυχία των συστημάτων που εφάρμοσε ο Μένανδρος στη διακυβέρνηση του βασιλείου αποδεικνύεται από το ότι ο Έλληνας μονάρχης δεν αντιμετώπισε καμία εξέγερση εναντίον του, ούτε σημειώθηκε εμφύλιος πόλεμος στο κράτος του.
Στο ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας επικρατούσαν συνθήκες ατομικής ελευθερίας πρωτοφανείς για τον αρχαίο κόσμο. Εφαρμοζόταν ίση μεταχείριση κάθε υπηκόου εκ μέρους των αρχών, ανεξάρτητα από τη φυλή ή τη γλώσσα του, ενώ στον θρησκευτικό τομέα ίσχυε καθεστώς πλήρους ανεξιθρησκίας και ο καθένας λάτρευε ελεύθερα όποιον θεό επιθυμούσε.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των ελευθεριών ήταν η ενότητα του κράτους, η ειρηνική συμβίωση των διαφόρων εθνών σε αυτό και ο συγκερασμός του ελληνικού πολιτισμού με τον ινδικό. Στο πλαίσιο της πολιτιστικής σύζευξης, ο Μένανδρος ανοικοδόμησε μερικές ινδικές πόλεις πάνω σε ελληνικές βάσεις. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της δραστηριότητας ήταν οι δύο πρωτεύουσες του κράτους, τα Τάξιλα και τα Σάγαλα, όπως και η πόλη Πευκελαώτις.
Το εμπόριο ανθούσε στο κράτος του Μενάνδρου, καθώς πολλές από τις πόλεις του αποτελούσαν σπουδαία εμπορικά κέντρα της Ασίας. Τα Βαρύγαζα, το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας, ήταν για το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας η πύλη προς την Ελλάδα και τις περιοχές της Μεσογείου γενικότερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα νομίσματα του Μενάνδρου εξακολουθούσαν να κυκλοφορούν πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του στα λιμάνια της Ινδικής θάλασσας και μέχρι το κινεζικό Τουρκεστάν.
Η φιλοσοφία ήταν ένα από τα βασικότερα ενδιαφέροντα του Μενάνδρου, ο οποίος προστάτευσε και ευνόησε την καλλιέργεια κάθε είδους φιλοσοφικής έρευνας και σκέψης. Ο ίδιος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θεωρία του Βουδισμού και υπήρξε υπέρμαχος και ευεργέτης αυτής της θρησκείας. Η προστασία των βουδιστών, εξάλλου, ήταν μια από τις αιτίες που επικαλέσθηκε ο Έλληνας μονάρχης για να εισβάλει στην αυτοκρατορία των Σούνγκα.
Τα προσωνύμια που υιοθέτησε ως βασιλιάς στα νομίσματά του ήταν «Δίκαιος» και «Σωτήρ». Το δεύτερο αφορά τη δράση του εναντίον του Πουσιαμίτρα, ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, είχε εξαπολύσει σκληρούς διωγμούς εναντίον του Βουδισμού στο βασίλειό του.
Ο Μένανδρος νικώντας τον Πουσιαμίτρα, είχε γίνει σωτήρας των βουδιστών.
Ένα από τα ιερά κείμενα των Ινδών τιτλοφορείται «Milindapanha» (= Οι ερωτήσεις του βασιλιά Μενάνδρου). Σε αυτό το έργο, το οποίο έχει μορφή διαλόγου, ο Μένανδρος (Milinda στα ινδικά) συνομιλεί με έναν ονομαστό Ινδό φιλόσοφο της εποχής, τον βουδιστή μοναχό Ναγκασένα. Αν και η συζήτηση αφορά κυρίως θέματα φιλοσοφικά και μεταφυσικά, παρέχει αρκετές πληροφορίες για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τη βασιλεία του Μενάνδρου.
Το έργο καταλήγει με την προσχώρηση του Μενάνδρου στον Βουδισμό. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα. Αρκετοί ήταν, όμως, οι Έλληνες υπήκοοί του οι οποίοι ασπάσθηκαν τη βουδιστική θρησκεία. Το 137 π.Χ. στο μεγάλο βουδιστικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Κεϋλάνη, ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας από τους Παροπαμισάδες ήταν ελληνικής καταγωγής.
Ο Μένανδρος υιοθέτησε επίσης μερικά βουδιστικά σύμβολα, π.χ. τον «τροχό του νόμου», τον οποίο απεικόνιζαν πολλά από τα νομίσματα του Έλληνα βασιλιά, ως διακριτικό της ιδιότητας του παντοκράτορα (Cakravarti).
Διάδοχος του Μενάνδρου ήταν η σύζυγός του Αγαθόκλεια, ως επίτροπος του ανήλικου γιού τους Στράτωνα, ο οποίος με τη σειρά του ανέλαβε την εξουσία αργότερα, όταν ενηλικιώθηκε.
Ο Στράτων αποδείχθηκε ανίκανος ηγεμόνας, χάνοντας σημαντικό τμήμα των εδαφών του βασιλείου του, με συνέπεια να εκθρονιστεί από τον νεώτερο αδελφό του, Απολλόδοτο. Ο νέος βασιλιάς κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες και τελικά πέτυχε να επαναπροσαρτήσει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών που είχε χάσει ο αδελφός του. Ο Απολλόδοτος ο Μέγας Σωτήρ Φιλοπάτωρ, όπως έμεινε γνωστός, ήταν η τελευταία σημαντική προσωπικότητα από τους Έλληνες βασιλείς της κεντρικής Ασίας.
Μετά τον θάνατό του, το 95 π.Χ., η χώρα εισήλθε σε περίοδο παρακμής. Πολύ πριν πεθάνει, περί το 130 π.Χ., οι Τόχαροι και άλλα νομαδικά φύλα κατέκτησαν οριστικά την ελληνική Βακτρία. Οι απόγονοι του Ευκρατίδη τότε βρήκαν διέξοδο στο ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας, όπου άρχισαν να αξιώνουν δικαιώματα στον θρόνο. Αυτό ήταν η αιτία μιας σειράς δυναστικών πολέμων μεταξύ των Ευκρατιδών και των απογόνων του Μενάνδρου.
Το κράτος, αποδυναμωμένο ακόμα περισσότερο από την εμφύλια διαμάχη, αποτέλεσε εύκολο στόχο για τις γειτονικές φυλές, οι οποίες άρχισαν να πραγματοποιούν επιδρομές στα εδάφη του. Η κατάσταση αυτή διήρκεσε πολλά χρόνια. Την ύστατη στιγμή ο Ερμαίος, από την οικογένεια των Ευκρατιδών, νυμφεύθηκε την Καλλιόπη, από τη δυναστεία του Μενάνδρου, σε μια προσπάθεια τερματισμού των εχθροπραξιών και αποκατάστασης της ενότητας της χώρας.
Ηταν όμως πολύ αργά. Ο Ερμαίος έμελλε να είναι ο τελευταίος Έλληνας ηγεμόνας της κεντρικής Ασίας. Με τον θάνατό του το 30 π.Χ. και την κατάλυση του βασιλείου του από τους Σάκες, τους Κουσανούς και άλλες νομαδικές φυλές, η ελληνική παρουσία στην περιοχή τερματίστηκε.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε οραματιστεί τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας που θα ένωνε πολιτικά και πολιτισμικά την Ελλάδα με την Ασία. Δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του λόγω του πρόωρου θανάτου του αλλά και εξαιτίας της αντίδρασης μερίδας των Μακεδόνων, οι οποίοι πίστευαν ότι οι Έλληνες και οι βάρβαροι δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ίσοι.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λεγόταν ότι ο Μένανδρος συνέχισε και, σε μεγάλο βαθμό, ολοκλήρωσε το έργο του μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά σε αυτόν τον τομέα. Το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας αποτέλεσε ένα κράτος με βασικό θεμέλιο την αρμονική σύζευξη διαφορετικών φυλών και πολιτισμών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ινδοί υπήκοοι του Μενάνδρου θεωρούσαν του εαυτούς τους Έλληνες και ως τέτοιοι αντιμετωπίζονταν από τους υπόλοιπους Ινδούς.
Πάνω από όλα ο Μένανδρος ήταν ένας εξαιρετικός στρατιωτικός ηγέτης. Κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η σύλληψη φιλόδοξων πολεμικών σχεδίων, τα οποία έφερνε σε πέρας με επιμονή και αποφασιστικότητα. Αποδείχθηκε εξίσου ικανός στη διεξαγωγή αμυντικού πολέμου (6λ. αναχαίτιση του Ευκρατίδη) και στην πραγματοποίηση κεραυνοβόλων επιθετικών επιχειρήσεων (βλ. προέλαση ως τα Παλίβοθρα).
Η διοίκηση και η διατήρηση της συνοχής του πολυφυλετικού στρατεύματος του σε κρίσιμες στιγμές, αποτελεί ένα ακόμα δείγμα των ηγετικών ικανοτήτων του.
Απομονωμένος στην καρδιά της Ασίας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, ο Μένανδρος δεν έγινε ποτέ ευρέως γνωστός, παρά το μεγαλείο των κατορθωμάτων του. Υπήρξε ο μόνος Έλληνας βασιλιάς, μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, του οποίου το όνομα διατηρήθηκε στη λογοτεχνία των Ινδών. Στον δυτικό κόσμο, όμως, παρέμεινε γενικά αφανής.
Μόνο σε μερικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς υπάρχουν λίγες και συχνά αντιφατικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πλούταρχος, στο εδάφιο όπου περιγράφει τον θάνατο του Μενάνδρου, αναφέρεται σε αυτόν με τη φράση «κάποιος Μένανδρος», σαν να επρόκειτο για ένα πρόσωπο αμφίβολης ταυτότητας για το οποίο είναι γνωστές μόνο φήμες και αόριστες πληροφορίες.
Η Ιστορία δεν στάθηκε δίκαιη απέναντι σε αυτή την τόσο σημαντική προσωπικότητα του Ελληνισμού. Ενώ οι Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας υποτάσσονταν στους Ρωμαίους, ο Μένανδρος δημιουργούσε ένα ισχυρό ελληνικό κράτος στην κεντρική Ασία, το οποίο σημάδεψε ανεξίτηλα την Ιστορία και τον πολιτισμό των λαών της.
https://averoph.wordpress.com/2013/08/3 ... %AD%CE%B1/
