Έτσι χτυπιέται το κακό στη ρίζα του, Έθνι
Δημοσιεύτηκε: 15 Οκτ 2020, 23:21
Σκηνικό στο σχολείο προχτές:
Μπαίνω στην τάξη μετά από διάλειμμα και μαθαίνω ότι αρπάχτηκαν ένας μαθητής με μια μαθήτρια, αλληλοβρίστηκαν, χτυπήθηκαν κ.τ.λ. Το αγόρι είναι ζωηρούτσικο και πειραχτήρι αλλά και το κορίτσι δεν υπολείπεται καθόλου σε ζωηράδα. Σχεδόν αγοροκόριτσο, τσαούσα, φωνακλού, αθυρόστομη, θέλει πάντα να επιβάλλεται στις παρέες της και σε όλους γενικά, μπλέκεται συχνά σε καυγάδες κ.τ.λ.
Αφού ακούω τις δικαιολογίες και των δύο τους λέω ότι για τιμωρία δε θα βγουν έξω στο επόμενο διάλειμμα. Μετά από δυο-τρία λεπτά, το κορίτσι βάζει τα κλάματα. "Γιατί κλαις;" τη ρωτάω αλλά δεν είναι σε θέση να απαντήσει. "Επειδή δε θα βγει στο διάλειμμα", απαντά η διπλανή της. Μετά από λίγο, η ίδια (διπλανή της) μου λέει με παρακλητικό ύφος: "κύριε, αφήστε την να βγει". Της το ξεκόβω με ένα ξερό "όχι, δε γίνεται". Μετά από ένα-δυο λεπτά νέα παράκληση από τη διπλανή κι αυτή τη φορά της λέω "όχι, και μην το ξαναπείς γιατί θα τιμωρηθείς κι εσύ".
Η ίδια η ενδιαφερόμενη, όλο αυτό το διάστημα δε σταμάτησε να κλαίει με αναφιλητά και για μια στιγμή κόντεψα να λυγίσω. Αμέσως όμως γύρισα και κοίταξα το αγόρι, το οποίο είχε δεχτεί αξιοπρεπέστατα την ποινή του χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου, ούτε για την τιμή των όπλων κι αυτό με έκανε να αλλάξω γνώμη με μιας. Το κορίτσι εν τω μεταξύ είχε συνέρθει και άρχισε να μου ζητά η ίδια να της τη χαρίσω. Τι παρακάλια, τι υποσχέσεις ότι δε θα το ξανακάνει κι από δω και μπρος θα είναι υπόδειγμα συμπεριφοράς...Εγώ όμως βράχος ακλόνητος και τελικά, όταν αντιλήφθηκε το μάταιο της προσπάθειάς της σταμάτησε.
Μια μικρή νίκη εναντίον του γυναικοκεντρικού κουζινοκαπιταλισμού, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα...
Μπαίνω στην τάξη μετά από διάλειμμα και μαθαίνω ότι αρπάχτηκαν ένας μαθητής με μια μαθήτρια, αλληλοβρίστηκαν, χτυπήθηκαν κ.τ.λ. Το αγόρι είναι ζωηρούτσικο και πειραχτήρι αλλά και το κορίτσι δεν υπολείπεται καθόλου σε ζωηράδα. Σχεδόν αγοροκόριτσο, τσαούσα, φωνακλού, αθυρόστομη, θέλει πάντα να επιβάλλεται στις παρέες της και σε όλους γενικά, μπλέκεται συχνά σε καυγάδες κ.τ.λ.
Αφού ακούω τις δικαιολογίες και των δύο τους λέω ότι για τιμωρία δε θα βγουν έξω στο επόμενο διάλειμμα. Μετά από δυο-τρία λεπτά, το κορίτσι βάζει τα κλάματα. "Γιατί κλαις;" τη ρωτάω αλλά δεν είναι σε θέση να απαντήσει. "Επειδή δε θα βγει στο διάλειμμα", απαντά η διπλανή της. Μετά από λίγο, η ίδια (διπλανή της) μου λέει με παρακλητικό ύφος: "κύριε, αφήστε την να βγει". Της το ξεκόβω με ένα ξερό "όχι, δε γίνεται". Μετά από ένα-δυο λεπτά νέα παράκληση από τη διπλανή κι αυτή τη φορά της λέω "όχι, και μην το ξαναπείς γιατί θα τιμωρηθείς κι εσύ".
Η ίδια η ενδιαφερόμενη, όλο αυτό το διάστημα δε σταμάτησε να κλαίει με αναφιλητά και για μια στιγμή κόντεψα να λυγίσω. Αμέσως όμως γύρισα και κοίταξα το αγόρι, το οποίο είχε δεχτεί αξιοπρεπέστατα την ποινή του χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου, ούτε για την τιμή των όπλων κι αυτό με έκανε να αλλάξω γνώμη με μιας. Το κορίτσι εν τω μεταξύ είχε συνέρθει και άρχισε να μου ζητά η ίδια να της τη χαρίσω. Τι παρακάλια, τι υποσχέσεις ότι δε θα το ξανακάνει κι από δω και μπρος θα είναι υπόδειγμα συμπεριφοράς...Εγώ όμως βράχος ακλόνητος και τελικά, όταν αντιλήφθηκε το μάταιο της προσπάθειάς της σταμάτησε.
Μια μικρή νίκη εναντίον του γυναικοκεντρικού κουζινοκαπιταλισμού, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα...
