Re: ΑΚΕΠ
Δημοσιεύτηκε: 11 Οκτ 2020, 10:39
από Obi Wan Iakobi
Golden Age έγραψε: 11 Οκτ 2020, 02:02
Αυτοί αν δεν απατώμαι είναι διάσπαση της ΚΝΕ το 1981. Έβλεπα αφίσες τους κάπου στο 2008.
Ο Μεγας Χαλαρης(οπως και η Λιανα) επιασε απο νωρις το νοημα του αληθινου κομμουνισμου ο οποιος βεβαια δεν απευθυνεται γενικα στους προλεταριους(αυτα ειναι για τους αφελεις) αλλα στους προλεταριους πολυτελειας
Ο ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Αρχίστε την επανάσταση από τα σουπερμάρκετ
ΣΟΥΠΕΡ ΑΚΕΠ
"Οι ιδέες μου αξίζουν δισεκατομμύρια"
Δυο ονόματα οργανώσεων έχουν στοιχειώσει τη δεκαετία του 80 στους τοίχους και τις κολόνες της Αθήνας. Η μια έχει συνθήματα "δεξιά". Πρόκειται για τον πολυσυζητημένο "Λυκαβηττό". Της άλλης οι προτροπές θυμίζουν περισσότερο "αριστερά". Είναι η μυστηριώδης ΑΚΕΠ, η "Αυτοδύναμη Κίνηση Εργατικής Πολιτικής". Τη γνωρίσαμε τότε που μας εξηγούσε ότι "οι εργάτες θέλουν ψωμί και τριαντάφυλλα".
ΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΑΠ' ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ
Οι τρομερές αφισοκολλητικές ικανότητες της ΑΚΕΠ είναι η μόνη ιδιότητα της οργάνωσης που έχει εντυπωθεί στην κοινή γνώμη. Εχει σχολιαστεί κατ' επανάληψη από τον τύπο, με ευνοϊκή ή χιουμοριστική διάθεση, και έχει δημιουργήσει πραγματικό μύθο που τον ζήλευαν ακόμα και οι πιο προικισμένες ομάδες στρατευμένων αφισοκολλητών. "Οι αφίσες δεν έβγαιναν σε τόσο μεγάλο τιράζ. Ομως υπήρχε μια τεχνική για να φαίνονται πολλές. Αυτή ήταν και η ιδέα του αρχηγού. Να δείχνουμε επιφάνεια ώστε να νομίζει ο κόσμος ότι είμαστε πολλοί. Για τον ίδιο λόγο αποκτήσαμε και τεράστια γραφεία, ένα ολόκληρο κτίριο στο κέντρο της Αθήνας." Μιλάμε με δυο από τα ηγετικά στελέχη της ΑΚΕΠ, την εποχή της αφισοκολλητικής υπερδραστηριότητας. Είναι ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων, ο Γιώργος Παπαπέτρου και η Μαρία Φραγκιά. Ο "αρχηγός" που αναφέρουν είναι ο Αντώνης Χάλαρης, εμπνευστής, ιδρυτής, πρόεδρος και αδιαφιλονίκητος ηγέτης της οργάνωσης. Προέρχεται από το ΚΚΕ, και είναι ένας από τους 400 που υπέγραψαν το κείμενο "Η πολιτική μας διαφωνία με το ΚΚΕ", ένα μανιφέστο που δημοσιεύθηκε το Μάρτιο του 1980 και συσπείρωνε όλες τις ομάδες των διαγραφέντων και των διαφωνούντων της εποχής. Ο Αντώνης Χάλαρης ήταν μια γενιά μεγαλύτερος από τις λίγες δεκάδες μέλη που κατόρθωσε να συγκεντρώσει, και δεν δυσκολεύθηκε να επιβληθεί ως γνήσιος συνεχιστής του Μαρξ και του Λένιν. "Ο ίδιος μας έλεγε ότι έχει κάποιες πρωτότυπες ιδέες, οι οποίες ξεπερνούν τη διδασκαλία του Μαρξ", παρατηρεί ο κ. Παπαπέτρου. "Ποτέ βέβαια δεν είδαμε κάποιο κείμενο θεωρητικό δικό του. Μόνο αυτά που βγάλαμε σε προκηρύξεις."
Ο χώρος της πολιτικής βρίθει από παρόμοιες περιπτώσεις, ατόμων που έχουν αναγορεύσει εαυτούς σε σωτήρες του έθνους και της δημοκρατίας. Τι μας πειράζει λοιπόν που ένας ακόμη ανέλαβε να σώσει το προλεταριάτο; Το ενδιαφέρον μας για την ΑΚΕΠ είναι άλλο. Παράλληλα με την εντατική αφισοκόλληση, η μικροσκοπική αυτή οργάνωση είχε ειδικευθεί στη συλλογή χρημάτων από τα μέλη της, και στην αξιοποίηση της απλήρωτης εργασίας τους, με αποτέλεσμα να βρεθεί σήμερα ο πρόεδρός της ιδιοκτήτης μιας ανώνυμης εταιρίας με δύο μεγάλα σούπερ μάρκετ!
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ ΚΑΙ Η ΑΚΕΠ
Η σχέση του κ. Χάλαρη με τις επιχειρήσεις χρονολογείται στα 1983, πριν ακόμα ιδρυθεί το κόμμα. Με εισφορές φίλων του αγόρασε ένα καφέ-μπαρ στην οδό Μασσαλίας, το 'Rue de Marseille', με σκοπό να δημιουργηθεί ένα πολιτικό στέκι της παρέας. Η αγορά έγινε φυσικά στο όνομα του αρχηγού. Ομως τα έσοδα από την επιχείρηση αυτή δεν ήταν αρκετά. Πολύ γρήγορα χρειάστηκε η επέκταση. Μέσω του στελέχους της οργάνωσης Βασίλη Τάκου, μέλους του Εκτελεστικού Γραφείου, αγοράστηκε ένα περίπτερο στο Παγκράτι. Ηταν 3 Σεπτεμβρίου 1986. Σε λίγο τα περίπτερα έγιναν πέντε. Δίπλα στο αρχικό προστέθηκαν ένα στη Λ. Συγγρού, ένα στην Πλ. Μαβίλη, ένα στη Λεωφ. Αλεξάνδρας και ένα μπροστά στο ξενοδοχείο Παρκ. Στα περίπτερα δούλευαν μέλη της οργάνωσης, είτε δωρεάν, είτε με πολύ χαμηλά μεροκάματα. "Πολλές φορές κάναμε 'κόκκινα' μεροκάματα", παρατηρούν οι συνομιλητές μας και αναρωτιούνται πώς ήταν τόσο αφελείς εκείνη την εποχή.
Η οικονομική ανάπτυξη όμως της οργάνωσης δεν σταματά στα περίπτερα. Το 1988 ο αρχηγός αποφασίζει να στραφεί στα σούπερ-μάρκετ. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ανοίγει το πρώτο στο Περιστέρι. Ως ιδιοκτήτες εμφανίζονται 3 μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου. Οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90 θεωρούνται από τον κ. Χάλαρη ως η μεγάλη ευκαιρία για την ΑΚΕΠ. Απαιτούνται βεβαίως περισσότερα χρήματα. Ανοίγει και δεύτερο σούπερ-μάρκετ στα Ιλίσια. Μέσα στο διάστημα τεσσάρων χρόνων ο κ. Παπαπέτρου και η κ. Φραγκιά δάνεισαν στην οργάνωση σταδιακά διάφορα ποσά για το στήσιμο των επιχειρήσεων και τις προεκλογικές εκστρατείες. Υπολογίζουν ότι συνολικά έχουν προσφέρει πάνω από 10 εκατομμύρια, και μέσα σ' αυτά τα χρήματα περιλαμβάνεται η προικοδότηση της κ. Φραγκιά από το Μετοχικό Ταμείο Αεροπορίας... "Τα ποσά αυτά δόθηκαν καλή τη πίστη στο Εκτελεστικό Γραφείο της ΑΚΕΠ χωρίς γραπτές αποδείξεις". Την ίδια περίοδο προσέφεραν και όλες τους τις δυνάμεις για τους κομματικούς σκοπούς. Είναι άγνωστο πόσο στοίχισε σε άλλα στελέχη η αφοσίωσή τους στην οργάνωση και στον αρχηγό.
Οι μεγάλες προσδοκίες της ΑΚΕΠ ως γνωστόν δεν ευοδώθηκαν. Τα στελέχη που προσέφεραν όλες τους τις οικονομίες γι' αυτό που θεωρούσαν ιερό σκοπό έχουν σήμερα καταθέσει αγωγές και ζητούν πίσω τα δανεικά που τείνουν να γίνουν αγύριστα (βλ. σχετικά στην τελευταία σελίδα του "Ιού"). Η δραστηριότητα της οργάνωσης έχει στο μεταξύ δώσει τη θέση της σε μια απολύτως επιχειρηματική δράση.
Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΚΕΠ
Τη διαμάχη των στελεχών της ΑΚΕΠ αναμένεται να λύσει το δικαστήριο, όπου έχει προσφύγει το ζεύγος Παπαπέτρου. Οι πρωταγωνιστές αυτής της απίθανης ιστορίας δυσκολεύονται σήμερα να εξηγήσουν πόσο ευκολόπιστοι υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν. "Είναι απορίας άξιον πώς δεν το καταλάβαμε ότι αυτό συνέβαινε μπροστά στα μάτια μας", ομολογεί η κ. Φραγκιά. Και ο σύζυγός της συμπληρώνει: "Ο Χάλαρης κατά καιρούς μας έλεγε ότι αυτό που έχουμε μέσα στην ΑΚΕΠ είναι κρατικός καπιταλισμός του κερατά, αλλά είναι ένα απαραίτητο στάδιο. Μας το παρομοίαζε με την Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν και έλεγε ότι εφόσον εμείς δεν μπορούμε να έχουμε σοσιαλισμό, εφόσον δηλαδή δεν έχουμε τα μέσα, θα πρέπει με την υπερπροσπάθεια να τα αποκτήσουμε".
"Τη μεθόδευση για να ιδιοποιηθεί μέσω της κομματικής και της πολιτικής αφοσίωσης ξένη εργασία και ξένα λεφτά και να γίνει ο ίδιος ενεργός καπιταλιστής την αντέγραψε καθώς φαίνεται από τη δική του ανάλυση για τη Σοβιετική Ενωση της περιόδου των σταχανοβιτών..."
Αυτές οι σκέψεις δεν μπορούσαν βεβαίως να περάσουν απ' το μυαλό των νεαρών και στρατευμένων στελεχών της οργάνωσης. Ο Χάλαρης στα μάτια τους φάνταζε σαν ένας σύγχρονος Ελληνας Μαρξ. "Δεν δεχόταν αντίλογο. Δεν υπήρχε περίπτωση να έχεις διαφορετική γνώμη και να είναι θεμιτή". Οσοι τολμούσαν να διατυπώσουν αντιρρήσεις βρίσκονταν διαγραμμένοι. Μερικοί και με τη ρετσινιά του "κλέφτη" της κομματικής περιουσίας, εφόσον οι πολιτικές και οικονομικές σχέσεις των συντρόφων ήταν μπλεγμένες σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι. Αν συνυπολογίσουμε ότι αυτές οι σχέσεις περιορίζονταν σε ένα κύκλο μερικών δεκάδων ατόμων, πολλά από τα οποία είχαν και συγγενικούς δεσμούς, καταλαβαίνουμε και τη δυσκολία που είχαν να αποστασιοποιηθούν ακόμα και όσοι καταλάβαιναν ότι τα σούπερ-μάρκετ δεν οδηγούν στον σοσιαλισμό.
"Στο τέλος ο Χάλαρης άρχισε να πιστεύει στους δικούς του μύθους. Εμπλεκε την πραγματικότητα μ' αυτά που μας έλεγε. Μας έλεγε ότι θέλει να γίνει Σαμαράς με 100 εκατομμύρια. Οτι θα φτιάξουμε σταθμό στα διεθνή ύδατα, ότι δεν είανι τίποτα να αγοράσουμε ένα ελικόπτερο.Τα σούπερ-μάρκετ πρέπει να βγάλουν εκατομμύρια. Δεν μπορεί να βγάζει ο Βερρόπουλος και ο Βασιλόπουλος και ναμη βγάζουμε εμείς!" Ο Γιώργος Παπαπέτρου θυμάται ότι ο Χάλαρης επαναλάμβανε εκατοντάδες φορές: "Οι ιδέες μου αξίζουν δισεκατομμύρια. Εσείς δεν είστε τίποτα. Για να αποδώσουν οι επιχειρήσεις μας πρέπει να τις αναλάβω προσωπικά." Τόπε και τόκανε ο "αρχηγός". "Με απόφαση της 'Κεντρικής Επιτροπής' και του 'Εκτελεστικού Γραφείου' πήρε το 90% των μετοχών της Α.Ε.. Φυσικά απέφυγε μέχρι τέλους να γίνει διευθύνων σύμβουλος"...
"Τα έχω από τον παππού μου"
Ο εμπνευστής και αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ΑΚΕΠ δεν αγαπάει τη δημοσιότητα. Δυσκολεύεται με τα μαγνητόφωνα και τις κάμερες. Ωστόσο, αντίθετα με τις μαρτυρίες των διαγραμμένων και καταχρεωμένων πρώην στελεχών του, ο Αντώνης Χάλαρης εμφανίζεται συνεσταλμένος αλλά αισιόδοξος, και προπαντός, επιμένει πολιτικά: "Μετά την αποτυχία του φιλελευθερισμού, της μικτής οικονομίας και του κρατισμού, πιστεύω ότι θα προκύψουν πολλές νέες δυνάμεις οι οποίες θα προσχωρήσουν στις ιδέες μας. Ηδη τα συνθήματα των εργαζομένων του Σκαραμαγκά είναι κοντά στο πρόγραμμά μας. Παλεύουμε για μιά πατριωτική συσπείρωση με στόχο την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας στον δημόσιο τομέα και για εκσυγχρονισμό του ιδιωτικού τομέα. Το πρόγραμμα της ΑΚΕΠ περιέχει λύσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης".
Ο κ. Χάλαρης ισχυρίζεται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να κατεβάσει πάνω από 200 συνεργεία αφισοκόλλησης και ότι υπάρχουν "Αυτοδύναμες Κινήσεις", παρατάξεις και οργανώσεις της ΑΚΕΠ σε πολλές πόλεις, γειτονιές και συνδικάτα. Για τα οικονομικά του κόμματος δίνει μιά πολύ απλή εξήγηση. "Αν έχεις πάθος για την πολιτική και στρατολογείς πολλά συνειδητά μέλη, πουλάς κουπόνια και εισπράττεις συνδρομές. Ετσι βρίσκεις λεφτά. Ολα τα περί κομματικών επιχειρήσεων και Σούπερ Μάρκετ είναι ανυπόστατα. Μόνο το καφενεδάκι της οδού Μασσαλίας αγοράσαμε για στέκι του κόμματος." Ούτε λέξη για τα "κόκκινα μεροκάματα" των μελών, τις δωρεές και τα "δάνεια" που αποσπούσε από τους πιστούς του -όπως καταγγέλλουν οι παθόντες παλιοί του σύντροφοι. Αλλωστε, μας εξηγεί ότι η βασική του ιδέα ήταν το "φαίνεσθαι". Τα μεγάλα γραφεία, οι διανομές εκατομμυρίων φυλλαδίων και οι εξαντλητικές αφισοκολλήσεις ήταν ένα καλομελετημένο τρικ! "Οταν υπάρχει το πάθος και έξυπνη διαχείριση των εισφορών μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν μεγάλο κόμμα. Οι εντυπώσεις για τη μεγάλη οικονομική επιφάνεια μας δημιουργήθηκαν επειδή ορισμένα άτομα δίπλα μας έχουν επιχειρήσεις. Με τα Σούπερ Μάρκετ έχει σχέση ο αδελφός μου. Δεν ξέρω λεπτομέρειες. Εγώ βάζω λεφτά στο κόμμα από την οικογενειακή μου περιουσία. Εχω κτήματα απ' τον παππού μου."
Η πραγματικότητα διαψεύδει τον επίδοξο συνεχιστή του Μάρξ. Στο επικυρωμένο αντίγραφο πρακτικού της Γ.Σ (18 Απριλίου '94) της ανώνυμης εταιρείας "Κοσμικ Α.Ε", η οποία στήθηκε απ' το ΑΚΕΠ και η οποία ελέγχει τα Σούπερ Μάρκετ, ο κ. Χάλαρης αποδεικνύεται ότι είναι κάτοχος του 90% των μετοχών! Και μάλιστα, βάσει μιάς σύμβασης δωρεάν παραχώρησης των μετοχών των άλλων εταίρων, στελεχών του ΑΚΕΠ.
ΥΓ Καποια στιγμη θα περασω απο το στεκι του και θα του υποβαλλω τα σεβη μου εκ μερους του Πχωρουμ ειδικα μετα απο αυτο που διαβασα οτι ειναι το μπαρ που ''χαμηλώνει η μουσική κι απαγγέλουν Μαγιακόφσκι''
Re: ΑΚΕΠ
Δημοσιεύτηκε: 09 Νοέμ 2020, 20:35
από ΑΚΕΠ
Ανταγωνισμός και ατομισμός
του Μάκη Παπαπέτρου
Η πανδημία του Covid-19 (και όχι μόνον αυτή) εμφάνισε με τρόπο άμεσο και αδιαμφισβήτητο την αναποτελεσματικότητα και την ανεπάρκεια των αρχών και των αξιών ενός πολιτικο-οικονομικού συστήματος με πήλινα πόδια, που σαπίζει.
Η κύρια θεωρητική και πρακτική αρχή της σημερινής πραγματικότητας, που ορίζει θεσμικά και ηθικά τις οικονομικές, τις κοινωνικές και τις πολιτικές σχέσεις των ατόμων, των κοινωνικών συνόλων και των τάξεων, ονομάζεται ιδεολογία του ανταγωνισμού.
Αν, σύμφωνα με την γκραμσιανή εκδοχή, στον όρο ιδεολογία δώσουμε την ανώτερη σημασία μιας κοσμοαντίληψης που χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής μιας κοινωνίας και ενυπάρχει στις γενικές και ειδικές συμπεριφορές της πλειοψηφίας του πληθυσμού, τότε ο ανταγωνισμός, σαν καθολική ιδεολογία του καπιταλισμού, φανερώνει την ανώτερη σημασία της κοσμοαντίληψης του αστικού ατομισμού, που επιχειρεί να δικαιώσει προπαγανδιστικά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την ατομική ιδιοποίηση του οικονομικού αποτελέσματος της κοινωνικοποιημένης παραγωγής από την σημερινή κυρίαρχη τάξη.
Πράγματι, ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, που σαν ηγεμονική ιδεολογική δύναμη εκδηλώνει τις μορφές κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης που αντιστοιχούν οργανικά στους ανταγωνιστικούς υλικούς όρους ύπαρξης, όχι μόνο των τάξεων αλλά και των ατόμων. Ο Μαρξ γράφει: «οι αστικές παραγωγικές σχέσεις είναι η τελευταία ανταγωνιστική μορφή της κοινωνικής πορείας της παραγωγής, ανταγωνιστική όχι μονάχα με την έννοια του ατομικού ανταγωνισμού, αλλά ενός ανταγωνισμού που αναφύεται από τους κοινωνικούς όρους ζωής των ατόμων».
Ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός, σαν σύμφυτες θεωρητικές και πρακτικές αξίες των εκμεταλλευτικών συστημάτων, εμφανίστηκαν ιστορικά μαζί με τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, τον χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, την ατομική ιδιοκτησία και το κράτος, αλλά βρήκαν την πληρέστερη θεμελίωσή τους στην καπιταλιστική κοινωνία.
Ο αστικός ατομισμός αντιπαραθέτει το ξεχωριστό άτομο στην κοινωνία και υποτάσσει τα κοινωνικά συμφέροντα στα ατομικά. Εκλαμβάνει τον ανταγωνισμό σαν αναγκαία εκδήλωση της δήθεν αναλλοίωτης ανθρώπινης φύσης, και προπαγανδίζει πως, χωρίς αυτόν και τα αποτελέσματά του, η οικονομική, η κοινωνική και η ηθική ανάπτυξη του ανθρώπου είναι δήθεν ανέφικτη.
Ο σύγχρονος αστικός ατομισμός φέρει το όνομα λογικός ατομισμός (rational individualism) ή αντικειμενισμός και προβάλλεται ποικιλοτρόπως, πρωτίστως μέσα από το δοκιμιακό και λογοτεχνικό έργο της περιβόητης Άυν Ράντ (Ayn Rand).
Για τον λογικό ατομισμό, η επιτυχία ή η αποτυχία, η ευτυχία ή η δυστυχία του ανθρώπου δεν συναρτώνται με τις κοινωνικές συνθήκες αλλά είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά των δικών του επιλογών και ενεργειών.
Ο λογικός ατομισμός είναι, στην ουσία του, η σύλληψη του ανθρώπου ως ηρωικού όντος, με την επιδίωξη της προσωπικής ευτυχίας ως τον ηθικό σκοπό της ζωής του, με την ατομική παραγωγική επιτυχία ως την ευγενέστερη γι’ αυτόν δραστηριότητα και την λογική ως το μόνο απόλυτο δεδομένο του. Ο άνθρωπος είναι για τον λογικό ατομισμό ένα λογικό ον, η λογική είναι ο μόνος τρόπος να προσεγγίσει την γνώση και το βασικό μέσον για την επιβίωσή του.
Για την φιλοσοφία του λογικού ατομισμού η ύπαρξη του κόσμου είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, η πραγματικότητα είναι μία (αυτή που ζούμε) και ο ρόλος της συνείδησης του ανθρώπου είναι να αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα, και όχι να την δημιουργήσει, να την αλλάξει ή να εφεύρει άλλη.
Οι σημαντικότερες αρχές του λογικού ατομισμού συνοπτικά είναι: η «λογική», οι «στόχοι» του ανθρώπου και ο «εαυτός» του.
Ο λογικός ατομισμός υποστηρίζει πως κάθε άνθρωπος αποτελεί σκοπό για τον ίδιο του τον εαυτό, όχι μέσον για τους σκοπούς άλλων ανθρώπων. Ο άνθρωπος, όπως λέει, οφείλει να ζει για τον εαυτό του, και όχι να θυσιάζεται για άλλους, ούτε να δέχεται την θυσία άλλων για εκείνον. Πρέπει να εργάζεται για το λογικό ατομικό του συμφέρον, θέτοντας την δική του ευτυχία ως ύψιστο ηθικό στόχο στη ζωή.
Ο λογικός ατομισμός απορρίπτει κάθε μορφή ντετερμινισμού, και θεωρεί δοξασία ότι ο άνθρωπος είναι θύμα δυνάμεων έξω από τον έλεγχό του, όπως πχ. η ανατροφή, οι οικονομικές ή οι κοινωνικές συνθήκες, δοξασίες κτλ.
Λέει επίσης πως, οι άνθρωποι πρέπει να συναλλάσσονται μόνο ως έμποροι, δίνοντας κάτι αξίας για κάτι άλλο αξίας, μέσω αμοιβαίας συναίνεσης και για αμοιβαίο όφελος. Κατά τον λογικό ατομισμό, το ιδανικό οικονομικο-κοινωνικό σύστημα είναι ο laissez-faire καπιταλισμός επειδή, όπως υποστηρίζει, ο ανταγωνισμός είναι ανόθευτος κι εξασφαλίζει στον «ικανό» την επιτυχία και την ηθική δικαίωση.
Για τον λογικό ατομισμό, το πρωτεύον είναι η ατομική συνείδηση, η έμφυτη στον άνθρωπο λογική ικανότητα, που παραπέμπει στις, ξεπερασμένες σήμερα, φιλοσοφικές και επιστημονικές αντιλήψεις του Καρτέσιου, του Λάιμπνιτς, του Φράνσις Μπέηκον κλπ. Την κοινωνία την αντιμετωπίζει σαν κονίστρα, όπου τα φυσικά πρόσωπα, τα άτομα, ανταγωνίζονται για την κατάκτηση της ατομικής επιτυχίας και την θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία. Ουσιαστικά, ο λογικός ατομισμός είναι η σύγχρονη μορφή προπαγάνδισης και ηθικής δικαίωσης των αντι-ουμανιστικών θεωριών του μαλθουσιανισμού, του κοινωνικού δαρβινισμού, του βιταλισμού κλπ., που εκθειάζουν και μεταφέρουν τους νόμους της ζούγκλας στην κοινωνία.
Η εικόνα του λογικού ατομισμού για το άτομο, τον ανταγωνισμό και την κοινωνία απολαμβάνει, σύμφωνα με την μαρξιστική κοσμοθεωρία, μια εφήμερη θέση, μόνο στο πιο αρχικό στάδιο της ιστορίας:
«…σε αυτό το σημείο το άτομο διακρίνεται από τα πρόβατα μόνο από το γεγονός ότι η συνείδηση παίρνει τη θέση του ενστίκτου, ή ότι το ένστικτό του είναι συνειδητό. Αυτή η προβατοειδής ή φυλετική συνείδηση λαμβάνει την περαιτέρω ανάπτυξη και την επέκτασή της μέσω της αυξανόμενης παραγωγικότητας, και την αύξηση των αναγκών και του πληθυσμού...» (Μαρξ, Η γερμανική ιδεολογία)
«Το αντικείμενο, για να αρχίσουμε, είναι η υλική παραγωγή, άτομα που παράγουν στην κοινωνία. Ως εκ τούτου η κοινωνικά καθορισμένη μεμονωμένη παραγωγή είναι το σημείο της αφετηρίας. Ο μεμονωμένος και απομονωμένος κυνηγός και ψαράς, με τους οποίους ο Smith και ο Ricardo αρχίζουν, ανήκουν μεταξύ των αλαζόνων Ροβινσώνων του δέκατου όγδοου αιώνα, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν μόνο μια αντίδραση ενάντια στην υπερεκλέπτυνση και μια επιστροφή σε μια παρανοημένη φυσική ζωή όπως οι ιστορικοί του πολιτισμού φαντάζονται.» (Μαρξ, Grundrisse)
Όταν ο Ρουσσώ, με τον πολιτικό ριζοσπαστισμό του, έβλεπε, φυσιοκρατικά και νατουραλιστικά, στο «κοινωνικό συμβόλαιο» και στα «δικαιώματα του πολίτη» την αναίρεση του «δικαίου της δύναμης», και ήθελε ο νόμος και οι θεσμοί να είναι εκδήλωση της «γενικής θέλησης», του καθολικού συμφέροντος, του αναλλοτρίωτου και αδιαίρετου της λαϊκής κυριαρχίας, διαμόρφωνε -παρά τις προθέσεις του- το πολιτειακό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, του κοινωνικού ανταγωνισμού και της επιβολής του δικαίου των οικονομικά ισχυρών επί της κοινωνίας.
Αυτό έκανε τον Μπαμπέφ, τον πρώτο κομμουνιστή αγκιτάτορα, να καυτηριάσει την κραυγαλέα αναντιστοιχία των πολιτικών διακηρύξεων της αστικής τάξης με την καπιταλιστική κοινωνική πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που, από τις μέρες του Μπαμπέφ μέχρι σήμερα, εκκολάπτει την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση και την βαρβαρότητα. Έλεγε τότε ο Μπαμπέφ προς τους πολιτικούς και ιδεολογικούς εκπρόσωπους της τότε νεαρής αστικής τάξης: «…η Δημοκρατία δεν είναι μια κενή νοήματος λέξη, οι λέξεις Ελευθερία και Ισότητα, που τόσο μάγεψαν τα αυτιά μας κατά τις πρώτες ημέρες της Επανάστασης γιατί πιστέψαμε ότι ίσως σηματοδοτούν κάτι καλό για τον λαό, τώρα δεν σημαίνουν για κάποιους τίποτε απολύτως, και αυτό επειδή τις έχουν εκλάβει ως στερημένες από κάθε νόημα ή απλές διακοσμήσεις για κακές προθέσεις. Πρέπει να μάθουν όμως ότι αυτές μπορούν να σηματοδοτήσουν ένα απτό καλό και μάλιστα πολύτιμο για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Είπα και ξαναείπα στον λαό ότι η Επανάσταση δεν επιτρέπεται ν’ αποδειχθεί μια ατελέσφορη πράξη, δεν χύθηκε τόσο πολύ αίμα για να καταντήσουν τελικά κάποιοι πολύ χειρότεροι από αυτό που ήσαν πριν… Σκοπός της Επανάστασης είναι υποχρεωτικά η ευημερία των πολλών… εάν έχει ολοκληρωθεί, όπως εσείς ισχυρίζεστε, τότε δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα μεγάλο και άσκοπο έγκλημα».
Στους αιώνες που πέρασαν από τότε που ο Μπαμπέφ κατακεραύνωνε την νεαρή αστική δημοκρατία, το «άσκοπο έγκλημα» του καπιταλιστικού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος στο οποίο αναφέρθηκε ο Μπαμπέφ, συνεχίζεται αμείωτα, χωρίς αιδώ, χωρίς έλεος.
Στις μέρες μας, η παγκόσμια οικονομικο-πιστωτική κρίση και η ανεπάρκεια των θεωρητικών σχολών του ανταγωνισμού και του ατομισμού (όπως αυτές του Χάρβαρντ, του Σικάγο, του Φράιμπουργκ κλπ.) έκαναν, ακόμη και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή του μονεταρισμού, τον πρώην διοικητή της FED Άλαν Γκρίνσπαν να αμφισβητήσει το φιλελεύθερο δόγμα «αυτορρύθμισης της αγοράς» και τις μακροοικονομικές θεωρίες της Νεοκλασικής Σχολής (περί «προσαρμοστικών» και «ορθολογικών προσδοκιών»-Φρήντμαν, Φέλπς και λοιποί).
Τις τελευταίες εβδομάδες, λόγω της πανδημίας του Covid-19, «το Κογκρέσο και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ έχουν κινηθεί για να εγχύσουν περισσότερα από 6 τρισεκατομμύρια δολάρια στην οικονομία των ΗΠΑ. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ξοδεύουν και δανείζουν τρισεκατομμύρια επιπλέον. Η Νορβηγία, η Ιταλία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο επιδοτούν άμεσα τα ιδιωτικά μισθολόγια. Συνολικά, αυτές οι προσπάθειες θα ανέλθουν σε τουλάχιστον 10 τρισεκατομμύρια δολάρια, ή το ένα τέταρτο της ετήσιας οικονομικής δραστηριότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Ασιατικά κράτη όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα καταβάλλουν παρόμοιες προσπάθειες σε ισοδύναμη κλίμακα.
Οι κυβερνήσεις, με άλλα λόγια, ξοδεύουν σαν να υπάρχει μηδενική οικονομική παραγωγή από τώρα έως κάποια στιγμή αυτό το καλοκαίρι. Τους επόμενους μήνες, ο πακτωλός των δημόσιων δαπανών θα θολώσει τα όρια, που δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρα εξαρχής, μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και θα μεταφέρει ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας στους ισολογισμούς των κυβερνήσεων. Αυτό το επίπεδο δαπανών δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία -ούτε καν κοντά. Ούτε στον πόλεμο. Ούτε στην ειρήνη. Ποτέ.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα εάν τέτοιες προσπάθειες μπορούν να σώσουν τις ΗΠΑ, την Ευρώπη ή την παγκόσμια οικονομία, αλλά υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν. Είτε έτσι είτε αλλιώς, στην άλλη πλευρά αυτής της κρίσης, οι υποτιθέμενοι νόμοι για τις δημόσιες δαπάνες και τον κρατικό δανεισμό θα πρέπει να ξαναγραφούν από το μηδέν» (Zachary Karabell)
Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Κανείς πια, ακόμη κι ο πιο στενοκέφαλος στοχαστής, δεν μπορεί να συνεχίσει να υποστηρίζει πως η υποταγή στους νόμους της αγοράς, που συνοψίζεται στην φράση του Φράνσις Μπέηκον «η φύση, για να μπορεί να κυβερνηθεί, πρέπει να υπακούεται», μπορεί ν’ αποτρέψει τις οικονομικές κρίσεις, και να συνδυάσει την οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση με την ευημερία. Η φιλοσοφική αντίληψη, που βλέπει στο «Κράτος» την αλλοτρίωση της αμετάβλητης ανθρώπινης φύσης και τον περιορισμό της ελεύθερης βούλησης του φυσικού προσώπου, έχει ηττηθεί πρακτικά. Ο περιορισμός του κράτους, που δήθεν νόθευε τον ανταγωνισμό, οδήγησε σε αποτελέσματα ανάλογα με τα αποτελέσματα των οικονομικών σχολών του κρατισμού και της μικτής οικονομίας, δηλαδή οδήγησαν σε βαθιά οικονομική κρίση, σε φτώχεια, σε ανεργία, σε βαρβαρότητα και εξαθλίωση.
Οι σχολές του κρατισμού μίλησαν κι αυτές ψευδεπίγραφα για ελευθερία, ανάπτυξη και αποτελεσματικότητα, προβάλλοντας την αντίληψη της «σχεδιοποιημένης παρέμβασης» ενός συλλογικού υποκείμενου στις αντικειμενικές νομοτέλειες που διέπουν την παραγωγή, την διανομή και την ανταλλαγή, χωρίς να θέλουν να καταργήσουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Έτσι, ενώ στα λόγια υπερθεμάτιζαν υπέρ της διαλεκτικής κοσμοθεωρίας, πρακτικά υλοποιούσαν κι αυτοί, όπως οι μη κρατιστές, με νέο-καρτεσιανό ορθολογισμό, την ρήση του Φράνσις Μπέηκον: «η φύση, για να μπορεί να κυβερνηθεί, πρέπει να υπακούεται».
Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής διέπονται από τον γενικό και απόλυτο νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, και κανένα υποκείμενο, ατομικό ή συλλογικό, δεν μπορεί να παραβεί τις συνέπειές του.
Ο Ένγκελς γράφει: «οι παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύσσονται μέσα στους κόλπους της αστικής κοινωνίας δημιουργούν ταυτόχρονα τους υλικούς όρους για την λύση του ανταγωνισμού» -και του ατομισμού θα προσθέταμε εμείς. Επομένως, είναι σήμερα καθαρό «μας ανοίγεται η προοπτική για μια μεγάλη, για την πιο μεγάλη επανάσταση όλων των εποχών» (Φρ.Ένγκ., Για την Κρ.της Πολ.Οικ. του Καρλ Μαρξ, ΔΙΑΛ.ΕΡΓ., σ. 431).
Πέραν πάσης αμφιβολίας, οι αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες, που θα οδηγήσουν στην αφύπνιση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, είναι παρούσες.
Η σημερινή άθλια πολιτική, κοινωνική και ηθική σήψη του καπιταλισμού προετοιμάζει την ανατροπή του. Εδώ, δεν ορίζω τον χρόνο αλλά την εγγύτητα.
Η εργατική τάξη αυτή τη φορά θα νικήσει. Η διαλεκτική κοσμοθεωρία της θα πραγματωθεί.
Μάκης Παπαπέτρου, Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΠ
