Αν περιπλανηθούμε στις ιστορίες και στο θυμικό του τόπου μας, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ανθρωπόμορφα πλάσματα, νύμφες, μάγισσες και νεράιδες. Ειδικά στην περιοχή της Θεσσαλίας, οι μάγισσες είχαν σημαντική θέση καθώς αυτές ήταν ικανές με τα βοτάνια τους και τις μαγικές τους λέξεις, να δώσουν λύσεις σε μεγάλα ανθρώπινα προβλήματα ή να στρέψουν μια κατάσταση προς όφελος του ενδιαφερομένου. Η παρουσία των μαγισσών στον θεσσαλικό χώρο ξεκινάει από την εποχή του Ιάσονα, ο οποίος είχε φέρει στην Ιωλκό την Μήδεια.
Η μεγαλύτερη δύναμη τους ήταν το κατέβασμα του φεγγαριού. Εκείνες, σύμφωνα με τον μύθο, γνώριζαν τις κινήσεις της Σελήνης και όταν πραγματοποιούνταν μια έκλειψη έκαναν τα μαγικά τους, το φεγγάρι εξαφανίζονταν λόγω της έκλειψης και έπειθαν με αυτό τον τρόπο τους απελπισμένους που ζητούσαν την συνδρομή των μαγικών τους για να λύσουν τα προβλήματα τους. Βέβαια, για τους πιστούς της Θεάς Σελήνης αυτή η πράξη αποτελούσε ύβρις και προσπαθούσαν με διάφορα μέσα να εμποδίσουν τα μαγικά τους.
Οι πρακτικές τους αναφέρονται από τον Αριστοφάνη, ο οποίος παρουσιάζει το 423 π.Χ. τον Στρεψιάδη, ένα γέρο Αθηναίο χωριάτη να λέει πως «Μια θεσσαλή μάγισσα αν αγοράσω και τη βάλω να κατεβάσει νύχτα το φεγγάρι και σε στρογγυλή το κλείσω θήκη, σαν καθρέφτη, και μέσα το φυλάω» (Νεφέλες στ. 749-753). Στις Θεσσαλές μάγισσες αναφέρεται και ο Σωκράτης.
Η πιο ίσως αληθινή αναφορά, είναι αυτή του Πλουτάρχου για την μάγισσα Αγλαονίκη. Η Αγλαονίκη ήταν κόρη του Ηγήτορα κάποιας θεσσαλικής πόλης. Η ίδια γνώριζε αστρονομία και μπορούσε να υπολογίζει την περιοδικότητα των πανσελήνων και αντίστοιχα των εκλείψεων. Με αυτό τον τρόπο υπολογίζοντας επακριβώς πότε το φεγγάρι θα κρυβόταν από τη σκιά της Γης, έκανε τους ανθρώπους της εποχής να πιστεύουν ότι κατέβαζε το φεγγάρι.
Ο Πλούταρχος βέβαια, προβάλει την Αγλαονίκη ως κακό παράδειγμα χρήσης της επιστήμης, γιατί η ίδια χρησιμοποιούσε τις γνώσεις της για να εξαπατά τους ανθρώπους που την εμπιστευόταν. Η χρήση της επιστήμης με δόλο καταδικάζεται και από τον Ιπποκράτη που λέει χαρακτηριστικά: « Όταν δηλαδή βγαίνουν και βεβαιώνουν ότι μπορούν να κατεβάσουν από τον ουρανό το φεγγάρι ή να σκοτεινιάσουν τον ήλιο, να κάμουν κακοκαιρία ή καλοκαιρία, βροχές ή ξηρασίες, απέραστη τη θάλασσα ή άγονη τη γη και όλα τα άλλα παρόμοια θαύματα, αδιάφορο αν οι άνθρωποι που επιτηδεύονται αυτά τα πράγματα ισχυρίζονται ότι όλα αυτά γίνονται με ιεροτελεστίες ή με κάποια άλλη γνώση ή δεξιοτεχνία, νομίζω ότι βλασφημούν”.
Μπορεί ο Πλούταρχος και ο Ιπποκράτης να μην εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις ”μαγικές” ικανότητες της Αγλαονίκης, αλλά στην σύγχρονη εποχή οι επιστήμονες έδωσαν το όνομα της σε έναν κρατήρα στο νότιο ημισφαίριο της Aφροδίτης, που έχει διάμετρο 64 Km, για να τιμήσουν έτσι την πρώτη γυναίκα αστρονόμο.
Η μαγεία της Θεσσαλίας συνεχίζει να κρυφοκαίει και να σαγηνεύει όσους ενδιαφέρονται για τέτοια θέματα. Άλλωστε, αυτές οι ιστορίες έμειναν ζωντανές στο πέρασμα των χρόνων γιατί κανείς δεν ξέρει την ακριβή αλήθεια. Και αυτό το συστατικό τους είναι που τις κάνει να παραμένουν τόσο γοητευτικές ακόμα και σήμερα.
https://ilarissa.gr/news/i-magisses-tis ... -aglaoniki
