Phorum.com.gr

Αν περιπλανηθούμε στις ιστορίες και στο θυμικό του τόπου μας, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ανθρωπόμορφα πλάσματα, νύμφες, μάγισσες και νεράιδες. Ειδικά στην περιοχή της Θεσσαλίας, οι μάγισσες είχαν σημαντική θέση καθώς αυτές ήταν ικανές με τα βοτάνια τους και τις μαγικές τους λέξεις, να δώσουν λύσεις σε μεγάλα ανθρώπινα προβλήματα ή να στρέψουν μια κατάσταση προς όφελος του ενδιαφερομένου. Η παρουσία των μαγισσών στον θεσσαλικό χώρο ξεκινάει από την εποχή του Ιάσονα, ο οποίος είχε φέρει στην Ιωλκό την Μήδεια.

Η μεγαλύτερη δύναμη τους ήταν το κατέβασμα του φεγγαριού. Εκείνες, σύμφωνα με τον μύθο, γνώριζαν τις κινήσεις της Σελήνης και όταν πραγματοποιούνταν μια έκλειψη έκαναν τα μαγικά τους, το φεγγάρι εξαφανίζονταν λόγω της έκλειψης και έπειθαν με αυτό τον τρόπο τους απελπισμένους που ζητούσαν την συνδρομή των μαγικών τους για να λύσουν τα προβλήματα τους. Βέβαια, για τους πιστούς της Θεάς Σελήνης αυτή η πράξη αποτελούσε ύβρις και προσπαθούσαν με διάφορα μέσα να εμποδίσουν τα μαγικά τους.

Οι πρακτικές τους αναφέρονται από τον Αριστοφάνη, ο οποίος παρουσιάζει το 423 π.Χ. τον Στρεψιάδη, ένα γέρο Αθηναίο χωριάτη να λέει πως «Μια θεσσαλή μάγισσα αν αγοράσω και τη βάλω να κατεβάσει νύχτα το φεγγάρι και σε στρογγυλή το κλείσω θήκη, σαν καθρέφτη, και μέσα το φυλάω» (Νεφέλες στ. 749-753). Στις Θεσσαλές μάγισσες αναφέρεται και ο Σωκράτης.

Η πιο ίσως αληθινή αναφορά, είναι αυτή του Πλουτάρχου για την μάγισσα Αγλαονίκη. Η Αγλαονίκη ήταν κόρη του Ηγήτορα κάποιας θεσσαλικής πόλης. Η ίδια γνώριζε αστρονομία και μπορούσε να υπολογίζει την περιοδικότητα των πανσελήνων και αντίστοιχα των εκλείψεων. Με αυτό τον τρόπο υπολογίζοντας επακριβώς πότε το φεγγάρι θα κρυβόταν από τη σκιά της Γης, έκανε τους ανθρώπους της εποχής να πιστεύουν ότι κατέβαζε το φεγγάρι.

Ο Πλούταρχος βέβαια, προβάλει την Αγλαονίκη ως κακό παράδειγμα χρήσης της επιστήμης, γιατί η ίδια χρησιμοποιούσε τις γνώσεις της για να εξαπατά τους ανθρώπους που την εμπιστευόταν. Η χρήση της επιστήμης με δόλο καταδικάζεται και από τον Ιπποκράτη που λέει χαρακτηριστικά: « Όταν δηλαδή βγαίνουν και βεβαιώνουν ότι μπορούν να κατεβάσουν από τον ουρανό το φεγγάρι ή να σκοτεινιάσουν τον ήλιο, να κάμουν κακοκαιρία ή καλοκαιρία, βροχές ή ξηρασίες, απέραστη τη θάλασσα ή άγονη τη γη και όλα τα άλλα παρόμοια θαύματα, αδιάφορο αν οι άνθρωποι που επιτηδεύονται αυτά τα πράγματα ισχυρίζονται ότι όλα αυτά γίνονται με ιεροτελεστίες ή με κάποια άλλη γνώση ή δεξιοτεχνία, νομίζω ότι βλασφημούν”.

Μπορεί ο Πλούταρχος και ο Ιπποκράτης να μην εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις ”μαγικές” ικανότητες της Αγλαονίκης, αλλά στην σύγχρονη εποχή οι επιστήμονες έδωσαν το όνομα της σε έναν κρατήρα στο νότιο ημισφαίριο της Aφροδίτης, που έχει διάμετρο 64 Km, για να τιμήσουν έτσι την πρώτη γυναίκα αστρονόμο.

Η μαγεία της Θεσσαλίας συνεχίζει να κρυφοκαίει και να σαγηνεύει όσους ενδιαφέρονται για τέτοια θέματα. Άλλωστε, αυτές οι ιστορίες έμειναν ζωντανές στο πέρασμα των χρόνων γιατί κανείς δεν ξέρει την ακριβή αλήθεια. Και αυτό το συστατικό τους είναι που τις κάνει να παραμένουν τόσο γοητευτικές ακόμα και σήμερα.

https://ilarissa.gr/news/i-magisses-tis ... -aglaoniki

Today in a day for celebrating the role that women have played and continue to play in the sciences, technology, engineering and mathematics. In the past on similar occasions I have blogged about female astronomers and I have decided today to write a short post about Aglaonice, who is possibly the oldest known lady astronomer.

Aglaonice is a semi-legendary, semi-mythical figure about whom our information is all second hand. She is associated with the witches from Thessaly, who claimed to be able to draw down the moon from its course in the heavens after depriving it of its illumination. The earliest mention of this feat in in Aristophanes The Clouds, first produced in 432 BCE.

Plutarch writing at the end of the first century CE tells us that Aglaonice knew about lunar eclipses and when they occurred. He writes, “ Always at the time of an eclipse of the Moon she pretended to bewitch it and draw it down.” In another passage he writes, “Aglaonice the daughter of Hegetor being thoroughly conversant with the periods of the Full Moon when it is subject to eclipse, and knowing beforehand when the Moon was due to be overtaken by the Earth’s shadow, imposed upon audiences of women and made them all believe that she drew down the Moon”. In late antiquity the poet Apollonius of Rhodes informs his readers that she lost a close relative after one of her performances as a punishment imposed by an outraged Moon goddess.

What is interesting in these accounts is that the moon is usually still visible during a lunar eclipse, only very occasionally does it disappear completely, so if we are to give any credence to these accounts Aglaonice must have carried out her charade during one such eclipse.

We have no idea when she is supposed to have lived but she obviously predates Plutarch writing about 100 CE and cannot be earlier than about the middle of the third century BCE, which is when the Babylonians first perfected the art of predicting lunar eclipses.

Whatever the case maybe, if Aglaonice existed at all, she must have been a truly bewitching lady astronomer.

https://thonyc.wordpress.com/2015/10/13 ... stronomer/

Naida έγραψε: 17 Ιουν 2020, 21:20 Τι ωραια αυτά, θέλουμε κι άλλα τέτοια με μάγισσες και νεράιδες

Όχι, αν και η μάγισσα είχε τη δύναμη
τις σκιές να καλέσει από τα βάθη,''
ήταν αμφίβολο να μην ήταν η σπηλιά τόπος της κόλασης.
Χρώματα μανικά φλέγονταν στο φόρεμά της,
γυμνό ήταν το πρόσωπό της, κι επάνω στο μέτωπό της
σύριζαν οχιές μανιασμένες,
κάτω από τον χείμαρο των μαλλιών της.
— Λουκανός, Pharsalia

Με αυτόν τον τρόπο περιγράφεται η μάγισσα Eριχθώ στα Pharsalia του Ρωμαίου ποιητή Μάρκου Ανναίου Λουκανού (39-65). Στο τεράστιο σε έκταση επικό ποίημά του για τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στον Ιούλιο Καίσαρα και τον Πομπήιο, απαντάται μια τρομακτική μορφή, που φαίνεται να είναι συνδυασμός όλων των προηγούμενων μαγισσών, και θυμίζει πολύ την περιγραφή του Βιργίλιου για την Εκάτη στην Αινειάδα. Η Εριχθώ ζει στη Θεσσαλία, την κλασική γη της μαγείας, και τη συμβουλεύεται εκεί ο γιος του Πομπηΐου την παραμονή της μάχης των Φαρσάλων (48 Π.Κ.Ε.). Έχει τεράστιες δυνάμεις και μοιάζει περισσότερο με θεά παρά με μάγισσα. Προβάλλει ως ένα είδος της μεγάλης μητέρας Κάλι, να μαζεύει τα οστά και τις στάχτες των νεκρών. Στα Pharsalia, αντί να καθοδηγήσει τον νέο στον κάτω κόσμο, η Εριχθώ φέρνει τον κάτω κόσμο στους ζωντανούς μέσω της νεκρομαντείας και εμψυχώνει ένα πτώμα που προφητεύει το αποτέλεσμα της μάχης. Τέτοιες πρακτικές, βέβαια, συζητούνταν ως τον 19ο αι. στους επιστημονικούς κύκλους και ο Georg Luck αναφέρει ότι ο Shelley διάβασε τον Λουκανό μαζί με τη γυναίκα του Μαίρη Σέλλεϋ και ότι έτσι άντλησε εκείνη την έμπνευση για να γράψει τον Frankenstein.


[...] Αν τα χείλη μου που σας καλούν (απευθύνεται στους θεούς του κάτω κόσμου) μολύνθηκαν αρκετά με το έγκλημα, αν πάντα έτρωγα σάρκα ανθρώπινη πριν τα ξόρκια μου προφέρω, [...] ευοδώστε την προσευχή μου! Δε ζητώ καμιά σκιά κρυμμένη στα βάθη του Τάρταρου, σκιά που συνήθισε στα σκοτάδια πριν πολύ καιρό. Όχι, ζητώ κάποιον που μόλις άφησε το φως και βρίσκεται ακόμη στο δρόμο [...] Ας μιλήσει μια σκιά που πρόσφατα τον Πομπηΐο υπηρέτησε σα στρατιώτης κι όλο το μέλλον να αποκαλύψει στο γιο του. Και να θυμάστε πως θα 'πρεπε να 'στε ευγνώμονες για τον εμφύλιο σπαραγμό![1].

Λίγο πολύ αυτά είναι τα λόγια της νεκρομαντείας. Το πλήρες κείμενο, για το οποίο ο Λουκανός εξετάζεται σήμερα ακόμη και ως σχιζοφρενής, εξαιτίας της τολμηρής φαντασίας του, παρέχει ακόμη περισσότερη ζοφερή εικονοπλασία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF ... E%B8%CF%8E

Feindflug έγραψε: 17 Ιουν 2020, 21:35 ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΚΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ

Στις πεδιάδες και στα βουνά της θεσσαλικής επαρχίας δεν έσβησε ποτέ η πίστη στους παλιούς παγανιστικούς μύθους. Σε κελάρια, κοίτες ποταμών και βάραθρα, οι προηγούμενες λατρείες συνεχίστηκαν, μυστικά και αθόρυβα σαν υπόγεια νερά. Στα όνειρα των ανυποψίαστων αλυχτούν τα σκυλιά της Εκάτης, η Κυρά της Καταχνιάς ζητά ένα διαβάτη κάθε Οκτώβρη, και ο χαζο-Λευτέρης ακούγεται πότε πότε στα ερτζιανά. Αυτή η συλλογή από καινοφανείς δοξασίες και παραδόσεις αποκαλύπτει κάτω από το δέρμα της σύγχρονης ζωής τη μυθική φύση της ελληνικής υπαίθρου. Από το Πήλιο μέχρι τα Άγραφα κι από το Δομοκό μέχρι τον Όλυμπο, χαράσσεται ξανά ο χάρτης μιας άλλης, σκοτεινής Θεσσαλίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

https://www.politeianet.gr/books/978618 ... ias-272342

Θυμάμαι την σελίδα του τύπου στο facebook, πριν εκδόσει τις ιστορίες του. Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα.

Naida έγραψε: 17 Ιουν 2020, 21:20 Τι ωραια αυτά, θέλουμε κι άλλα τέτοια με μάγισσες και νεράιδες

Σενέκας έγραψε: 17 Ιουν 2020, 21:29

Naida έγραψε: 17 Ιουν 2020, 21:20 Τι ωραια αυτά, θέλουμε κι άλλα τέτοια με μάγισσες και νεράιδες

Όχι, αν και η μάγισσα είχε τη δύναμη
τις σκιές να καλέσει από τα βάθη,''
ήταν αμφίβολο να μην ήταν η σπηλιά τόπος της κόλασης.
Χρώματα μανικά φλέγονταν στο φόρεμά της,
γυμνό ήταν το πρόσωπό της, κι επάνω στο μέτωπό της
σύριζαν οχιές μανιασμένες,
κάτω από τον χείμαρο των μαλλιών της.
— Λουκανός, Pharsalia

Με αυτόν τον τρόπο περιγράφεται η μάγισσα Eριχθώ στα Pharsalia του Ρωμαίου ποιητή Μάρκου Ανναίου Λουκανού (39-65). Στο τεράστιο σε έκταση επικό ποίημά του για τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στον Ιούλιο Καίσαρα και τον Πομπήιο, απαντάται μια τρομακτική μορφή, που φαίνεται να είναι συνδυασμός όλων των προηγούμενων μαγισσών, και θυμίζει πολύ την περιγραφή του Βιργίλιου για την Εκάτη στην Αινειάδα. Η Εριχθώ ζει στη Θεσσαλία, την κλασική γη της μαγείας, και τη συμβουλεύεται εκεί ο γιος του Πομπηΐου την παραμονή της μάχης των Φαρσάλων (48 Π.Κ.Ε.). Έχει τεράστιες δυνάμεις και μοιάζει περισσότερο με θεά παρά με μάγισσα. Προβάλλει ως ένα είδος της μεγάλης μητέρας Κάλι, να μαζεύει τα οστά και τις στάχτες των νεκρών. Στα Pharsalia, αντί να καθοδηγήσει τον νέο στον κάτω κόσμο, η Εριχθώ φέρνει τον κάτω κόσμο στους ζωντανούς μέσω της νεκρομαντείας και εμψυχώνει ένα πτώμα που προφητεύει το αποτέλεσμα της μάχης. Τέτοιες πρακτικές, βέβαια, συζητούνταν ως τον 19ο αι. στους επιστημονικούς κύκλους και ο Georg Luck αναφέρει ότι ο Shelley διάβασε τον Λουκανό μαζί με τη γυναίκα του Μαίρη Σέλλεϋ και ότι έτσι άντλησε εκείνη την έμπνευση για να γράψει τον Frankenstein.


[...] Αν τα χείλη μου που σας καλούν (απευθύνεται στους θεούς του κάτω κόσμου) μολύνθηκαν αρκετά με το έγκλημα, αν πάντα έτρωγα σάρκα ανθρώπινη πριν τα ξόρκια μου προφέρω, [...] ευοδώστε την προσευχή μου! Δε ζητώ καμιά σκιά κρυμμένη στα βάθη του Τάρταρου, σκιά που συνήθισε στα σκοτάδια πριν πολύ καιρό. Όχι, ζητώ κάποιον που μόλις άφησε το φως και βρίσκεται ακόμη στο δρόμο [...] Ας μιλήσει μια σκιά που πρόσφατα τον Πομπηΐο υπηρέτησε σα στρατιώτης κι όλο το μέλλον να αποκαλύψει στο γιο του. Και να θυμάστε πως θα 'πρεπε να 'στε ευγνώμονες για τον εμφύλιο σπαραγμό![1].

Λίγο πολύ αυτά είναι τα λόγια της νεκρομαντείας. Το πλήρες κείμενο, για το οποίο ο Λουκανός εξετάζεται σήμερα ακόμη και ως σχιζοφρενής, εξαιτίας της τολμηρής φαντασίας του, παρέχει ακόμη περισσότερη ζοφερή εικονοπλασία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF ... E%B8%CF%8E

Η Εριχθώ είναι βγαλμένη απο θρίλερ.

Naida έγραψε: 17 Ιουν 2020, 21:20 Τι ωραια αυτά, θέλουμε κι άλλα τέτοια με μάγισσες και νεράιδες