Εξομολόγηση 2
Δημοσιεύτηκε: 16 Απρ 2020, 21:30
Αυτή δεν είναι ερωτική εξομολόγηση. Είναι μια εξομολόγηση για μένα και το πχώρουμ.
Απο τη στιγμή που ξαναμπήκα στο πχώρουμ άρχισε το bullying. 'Ανευ αφορμής, λόγου και αιτίας. Δεν έδωσα δικαίωμα σε κανέναν.
Γράφω την εκ βαθέων αλήθεια εδώ... για τα προσωπικά μου, τις απόψεις μου, τις πεποιθήσεις μου, το πρόσωπο πίσω από την οθόνη.
Και εισπράττω τον χλευασμό πάντα. Τη χοντροκομμένη ειρωνία. Τα ανώμαλα σεξιστικά σχόλια, ενώ δεν έχω προσβάλει την προσωπικότητα κανενός ποτέ.
Γιατί τα γράφω αυτά... γιατί η καραντίνα μου έχει γαμήσει την ψυχολογία, νιώθω ένα τίποτα, και από πάνω δέχομαι την καταπίεση του πχώρουμ.
Είμαι στο πχώρουμ για την ελεύθερη έκφραση, για να γράφω την αλήθεια της ψυχής μου, να μη με νοιάζει τίποτα.
Κι αυτό γύρισε μπούμερανγκ.
Είμαι εθισμενος στο πχώρουμ. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω αν καποιος δε διαβάσει αυτά τα σώψυχά μου. Δεν μπορώ άλλο να υποκρίνομαι.
Έχω κλάψει στη ζωή μου μετά από πολύ καιρό λόγω καραντίνας και απώλειας νοήματος.
Επαφές με τις φίλες μου δεν έχω από το κινητό. Εγώ τις έκοψα. Δεν μπορώ γιατί είναι συντρόφισσες του Κόμματος και ευρύτερα γενικα και εγώ δεν θα μπορούσα να ανοίξω έτσι την καρδιά μου.
Μπάινω στο Τίντερ κάνω ματς, αλλά δεν έχει κανένα νόημα γιατί δεν θα στείλω σε καμία.
Φροντίζω να ενημερώνω το πχώρουμ για τα πράγματα που κάνω για να υπάρχει μια αίσθηση ότι τα λέω πραγματικά σε κάποιον/α.
Αλλά εσείς όλο με χλευάζετε. Κι όταν γράφω τέρμα σσβαρά δε μπορώ να συμμετέχω στη συζήτηση. Σα να μην υπάρχουν τα ποστ μου.
Τέσπα τα γράφω ανακατεμένα.
Γιατί εγώ να μην έχω την υπόσταση που θέλω εδώ;
Και πάλι αυτό το «τρολ». Δεν είμαι τρολ. Έχω να τρολάρω αιώνες.
Κάθε ποστ μου είναι «τρολιά» και γω είμαι ένα τρολ. Αυτό λέτε και με αποκλείετε από τον διάλογο. Μπαν, ένα πράγμα.
Νόμιζα ότι έξω είναι η καταπίεση όχι στο διαδίκτυο και στο πχώρουμ. Έκανα λάθος. Ίσως κάπου έξω υπάρχουν ανώμαλες ψυχές.
Έχω τη διαίσθηση ότι κάπου βρίσκεται το άλλο μου μισό, αλλά και οι σκύλοι φίλοι μου, οι καταπιεσμένοι χρόνια τώρα.
Απο τη στιγμή που ξαναμπήκα στο πχώρουμ άρχισε το bullying. 'Ανευ αφορμής, λόγου και αιτίας. Δεν έδωσα δικαίωμα σε κανέναν.
Γράφω την εκ βαθέων αλήθεια εδώ... για τα προσωπικά μου, τις απόψεις μου, τις πεποιθήσεις μου, το πρόσωπο πίσω από την οθόνη.
Και εισπράττω τον χλευασμό πάντα. Τη χοντροκομμένη ειρωνία. Τα ανώμαλα σεξιστικά σχόλια, ενώ δεν έχω προσβάλει την προσωπικότητα κανενός ποτέ.
Γιατί τα γράφω αυτά... γιατί η καραντίνα μου έχει γαμήσει την ψυχολογία, νιώθω ένα τίποτα, και από πάνω δέχομαι την καταπίεση του πχώρουμ.
Είμαι στο πχώρουμ για την ελεύθερη έκφραση, για να γράφω την αλήθεια της ψυχής μου, να μη με νοιάζει τίποτα.
Κι αυτό γύρισε μπούμερανγκ.
Είμαι εθισμενος στο πχώρουμ. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω αν καποιος δε διαβάσει αυτά τα σώψυχά μου. Δεν μπορώ άλλο να υποκρίνομαι.
Έχω κλάψει στη ζωή μου μετά από πολύ καιρό λόγω καραντίνας και απώλειας νοήματος.
Επαφές με τις φίλες μου δεν έχω από το κινητό. Εγώ τις έκοψα. Δεν μπορώ γιατί είναι συντρόφισσες του Κόμματος και ευρύτερα γενικα και εγώ δεν θα μπορούσα να ανοίξω έτσι την καρδιά μου.
Μπάινω στο Τίντερ κάνω ματς, αλλά δεν έχει κανένα νόημα γιατί δεν θα στείλω σε καμία.
Φροντίζω να ενημερώνω το πχώρουμ για τα πράγματα που κάνω για να υπάρχει μια αίσθηση ότι τα λέω πραγματικά σε κάποιον/α.
Αλλά εσείς όλο με χλευάζετε. Κι όταν γράφω τέρμα σσβαρά δε μπορώ να συμμετέχω στη συζήτηση. Σα να μην υπάρχουν τα ποστ μου.
Τέσπα τα γράφω ανακατεμένα.
Γιατί εγώ να μην έχω την υπόσταση που θέλω εδώ;
Και πάλι αυτό το «τρολ». Δεν είμαι τρολ. Έχω να τρολάρω αιώνες.
Κάθε ποστ μου είναι «τρολιά» και γω είμαι ένα τρολ. Αυτό λέτε και με αποκλείετε από τον διάλογο. Μπαν, ένα πράγμα.
Νόμιζα ότι έξω είναι η καταπίεση όχι στο διαδίκτυο και στο πχώρουμ. Έκανα λάθος. Ίσως κάπου έξω υπάρχουν ανώμαλες ψυχές.
Έχω τη διαίσθηση ότι κάπου βρίσκεται το άλλο μου μισό, αλλά και οι σκύλοι φίλοι μου, οι καταπιεσμένοι χρόνια τώρα.
