Διαδικτυακός σελιδοδείκτης

[Νατάσα]

Εδώ βάλτε αποσπάσματα που σας άρεσαν από βιβλία που τα πετύχατε στο δίκτυο.


Είχαμε χάσει όλοι την κοινωνική μας θέση και τη σειρά και το όνομα, το σπίτι και τα λεφτά και την περιουσία μας, το παρόν και το παρελθόν και το μέλλον μας. Κάθε πρωί ξυπνώντας, και κάθε βράδυ πέφτοντας για ύπνο, βλαστημούσαμε το θάνατο, που άσκοπα κι άδικα μας είχε προσκαλέσει στο γλέντι του. Κι όλοι μας ζηλεύαμε τους «πεσόντες». Αναπαύονταν κάτω από τη γη και την ερχόμενη άνοιξη θα φύτρωναν μενεξέδες μέσα από τα κόκαλά τους. Εμείς, όμως, είχαμε γυρίσει αγιάτρευτα στείροι, με παράλυτα λαγόνια, μια γενιά ταμένη του θανάτου, που ο θάνατος την είχε περιφρονήσει. Το πόρισμα της στρατολογικής υπηρεσίας ήταν οριστικό και αμετάκλητο: «Ανίκανος προς θάνατον».

JOSEPH ROTH: Η ΚΡΥΠΤΗ ΤΩΝ ΚΑΠΟΥΤΣΙΝΩΝ

[Νατάσα]

Πιστεύετε στην αγάπη;
Όχι, απάντησε εκείνη. Όχι, δεν πιστεύω. Είναι πάρα πολύ μικρή λέξη, δε νομίζετε; Έχω μια φίλη στο Φερν Τρι που διδάσκει πιάνο. Είναι πολύ ταλαντούχα. Εγώ είμαι εντελώς άμουση. Μια μέρα όμως μου είπε ότι κάθε δωμάτιο έχει μια νότα. Απλώς πρέπει να τη βρεις. Άρχισε να κελαηδάει πάνω κάτω. Και ξαφνικά μια νότα γύρισε σ’ εμάς, απλώς εξοστρακίστηκε στους τοίχους και στο πάτωμα, σηκώθηκε και γέμισε τον χώρο με έναν τέλειο ψίθυρο. Έναν τέλειο ήχο. Σαν να πέταξες ένα δαμάσκηνο και να σου γύρισε ένας οπωρώνας. Δεν θα το πιστεύατε: αυτά τα δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, μία νότα και ένα δωμάτιο, να βρίσκουν το ένα το άλλο. Ακουγόταν... σωστό. Γίνομαι γελοία; Νομίζετε πως αυτό εννοούμε με την αγάπη, κύριε Έβανς; Τη νότα που ξαναγυρίζει σ’ εσένα; Που σε βρίσκει ακόμα κι όταν δεν θέλεις να βρεθείς; Που μια μέρα βρίσκεις κάποιον –και όσα είναι– και είναι σαν να σου γυρίζει, δεν ξέρω πώς, σαν ψίθυρος τραγουδιστός; Που ταιριάζει. Που είναι όμορφο. Δεν εξηγώ καθόλου καλά τι θέλω να πω, έτσι δεν είναι; Δεν είμαι πολύ καλή με τις λέξεις. Αλλά αυτό ήμασταν ο Τζακ κι εγώ. Δεν γνωρίζαμε πραγματικά ο ένας τον άλλο. Δεν είμαι βέβαιη αν μου άρεσαν τα πάντα πάνω του. Υποθέτω πως κάποια πράγματα σ’ εμένα τον ενοχλούσαν. Όμως εγώ ήμουν εκείνο το δωμάτιο κι αυτός η νότα και τώρα χάθηκε. Και όλα είναι σιωπηλά.

RICHARD FLANAGAN: ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

[Νατάσα]

Ζούμε στην επιφάνεια, στη γη, κι όμως –γι’ αυτό– οι βλέψεις μας είναι υψιπετείς.
Ενώ σερνόμαστε στο έδαφος, απλώνουμε καμιά φορά το χέρι ψηλά φτάνοντας μέχρι τους θεούς. Μερικοί πετούν στον ουρανό με την τέχνη, άλλοι με τη θρησκεία• οι περισσότεροι με τον έρωτα.
Όταν όμως πετάς ψηλά, μπορεί και να τσακιστείς. Λίγες είναι οι ομαλές προσγειώσεις.
Μπορεί να βρεθείς να σκας στο έδαφος με ορμή που τσακίζει κόκαλα ή να σε παρασύρει ο σιδηρόδρομος σε ράγες ξένης χώρας.
Κάθε ερωτική ιστορία είναι εν δυνάμει μια ιστορία ψυχικής οδύνης.
Κι αν όχι στην αρχή, τότε αργότερα. Κι αν όχι για τον ένα, τότε για τον άλλο. Μερικές φορές και για τους δυο.

JULIAN BARNES: ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

[Νατάσα]

...διάβαζε με τον τρόπο που άλλοι προσεύχονται,
που οι παίκτες παίζουν κι οι μεθυσμένοι στυλώνουν ναρκωμένοι τα μάτια στο κενό.
Διάβαζε με μια τόσο συγκινητική κατάνυξη, που έκτοτε κάθε άλλος άνθρωπος που διαβάζει πάντα μου μοιάζει βέβηλος...

STEFAN ZWEIG: Ο ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ ΜΕΝΤΕΛ ΚΑΙ Η ΑΟΡΑΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

[νύχτα]

ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΝΕΒΗ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΚΗΝΗ:
στεκόμασταν στο πίσω παράθυρο και κοι-
τάζαμε την πάνω πόλη και δεν μιλούσαμε.
Ξαφνικά ο Πεισίστρατος είπε αλλάζοντας
τη φωνή του κι ήταν σαν να μπήκε ξαφ-
νικά ένας ξένος στο δωμάτιο και είπε:
Εδιζησάμην εμεωυτόν.
Στράφηκε και μ' αγκάλιασε με βία και
μου είπε λαχανιάζοντας , με κλειστά μάτια.
- Δε μπορείς να καταλάβεις, σ' αγαπώ.
Αγαπώ εσένα και τον θάνατο. Σε μπερ-
δεύω με τον θάνατο, δε ξέρω γιατί. Όμως
μπορεί να μην είναι ο θάνατος ο ίδιος, να
είναι μονάχα μια προσδοκία ταξιδιού μαζί
σου. Μπορεί κι εσύ να μην είσαι ο ίδιος: σ'
έχω ξαναπλάσει, είσαι πλάσμα μου, σε κά-
νω ό,τι θέλω, είσαι όλος στοργή και κατά-
φαση. Κάθομαι κι ονειρεύομαι ολόκληρες
ώρες εμάς τους δυο - κι αυτή τη προσδοκία
που σου λέω. Καμμιά φορά μου φαίνεται
σαν θάνατος.Είναι μια μουσική που όσο
πάει δυναμώνει, σε ξεκουφαίνει κι ύστερα
σταματάει απότομα.
Άνοιξε τα μάτια του, ένα πελώριο σε-
λάγισμα φώτισε τις σκοτεινές του κόγχες.
Ανάσαινε γρήγορα κι άργησε να συνεχίσει
- αυτή τη φορά ο τόνος του ήταν άγριος.
- Εσένα σε μισώ. Εσένα που με κοιτάζεις έκ
πληχτα. Και ξένα. Και ξένα.
Ξεμάκρυνε από κοντά μου.
- Τί φαντάζεσαι πως θέλω να πω; ρώτησε
με ειρωνεία.
- Δεν ξέρω.
Χαμογέλασε με δυσκολία και απάγγειλε.
- Μακρυά, μέσα σε σκιές, υπάρχει μια παρθένα
οδός ,που περιμένει το ίχνος μου.
Η ματιά του είχε μια παράκληση που γρήγορα
άλλαξε κι έγινε θλίψη.
- Δεν είμαι καλά, είπε.

Πεισίστρατος, Γιώργος Χειμωνάς