Hellenic History X

[Αἰακίδης Αἰχμητὴς]

Ὁ κύριος Κούτουλας εἶναι φιλόλογος, συγγραφέας καὶ καθηγητὴς στὴ δημόσια μέση ἐκπαίδευση, ρωμαιοκαθολικὸς στὸ θρήσκευμα.

[Αἰακίδης Αἰχμητὴς]

Καταγραφὴ χριστιανικῶν διωγμῶν κατὰ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ συγγραφέα Βλάση Ρασσιᾶ

[Jimmy81]

Είχα πάρει 4 βιβλία από τις εκδόσεις του συγχωρεμένου του Ρασσιά, 2 γραμμένα από τον ίδιο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν τόσο "επιστημονικά" γραμμένα αλλά δεν βρίσκονταν και στο χαμηλό επίπεδο των περισσότερων ελληνοκεντρικών συγγραφέων. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτός ο άνθρωπος μου ενέπνεε μια συμπάθεια κι ας μην συμφωνούσα ολικά με την κοσμοθεωρία του. RIP.

Κατά τ'άλλα η καταστροφή της αρχαίας Ελλάδας σε υλικό επίπεδο (ναοί, αγάλματα, βιβλία κλπ) δεν έγινε μόνο από τους χριστιανούς της πρώιμης βυζαντινής περιόδου. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος έχει γράψει ένα πλήρες βιβλίο γεμάτο πηγές για αυτό το θέμα καταγράφοντας όλους τους καταστροφείς ελληνικών αρχαιοτήτων από την εποχή του Ξέρξη μέχρι τη νεότερη ιστορία.

ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ - Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ
https://www.politeianet.gr/books/978960 ... ton-191192

[Αἰακίδης Αἰχμητὴς]

Είχα πάρει 4 βιβλία από τις εκδόσεις του συγχωρεμένου του Ρασσιά, 2 γραμμένα από τον ίδιο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν τόσο "επιστημονικά" γραμμένα αλλά δεν βρίσκονταν και στο χαμηλό επίπεδο των περισσότερων ελληνοκεντρικών συγγραφέων. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτός ο άνθρωπος μου ενέπνεε μια συμπάθεια κι ας μην συμφωνούσα ολικά με την κοσμοθεωρία του. RIP.

Κατά τ'άλλα η καταστροφή της αρχαίας Ελλάδας σε υλικό επίπεδο (ναοί, αγάλματα, βιβλία κλπ) δεν έγινε μόνο από τους χριστιανούς της πρώιμης βυζαντινής περιόδου. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος έχει γράψει ένα πλήρες βιβλίο γεμάτο πηγές για αυτό το θέμα καταγράφοντας όλους τους καταστροφείς ελληνικών αρχαιοτήτων από την εποχή του Ξέρξη μέχρι τη νεότερη ιστορία.

ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ - Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ
https://www.politeianet.gr/books/978960 ... ton-191192

Τὸ ἔργο τοῦ Ρασσιᾶ ὑπῆρξε πολυσχιδὲς, τολμηρὸ καὶ ρηξικέλευθο, ἰδίως ὅσον ἀφορᾶ στὴ σχέση μεταξὺ ἑλληνισμοῦ καὶ χριστιανισμοῦ κατὰ τὴν ὕστερη ἀρχαιότητα. Ὡς πρὸς τὴν τεκμηρίωση, τὰ ἱστοριογραφικὰ καὶ θρησκειολογικὰ-οντολογικὰ ἔργα του βρίθουν παραπομπῶν καὶ ὑποσημειώσεων στὴν, κατεστημένη καὶ μὴ, συναφὴ ἐργογραφία. Στὸν Σιμόπουλο παραπέμπει σίγουρα ὁ Ρασσιᾶς στὸ πρῶτο μέρος (Περὶ τῶν Πατρώων Θεῶν) τῆς Ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων Νόσου τριλογίας του. Μπορεῖ καὶ σὲ ἄλλα ἔργα του.

Ἐγὼ προσωπικὰ δὲν ἀσπάζομαι τὸ ἐγκώμιό του πρὸς τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τοὺς Ἰακωβίνους, οὔτε συμμερίζομαι τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ τὴ δημοκρατία ὡς πολίτευμα. Ἀναγνωρίζω ὅμως, παρὰ τὶς ἐπὶ μέρους ἐνστάσεις καὶ διαφωνίες, τὴ φιλοπονία του ὡς συγγραφέα καὶ τὴν πρωτοτυπία τῆς συμβολῆς του στὴν ἑλληνόγλωσση βιβλιογραφία σχετικὰ μὲ τὰ θέματα ποὺ πραγματεύθηκε.

[Quidam Graecus]

Ας μην ξεχνάμε όμως και το γεγονός ότι υπήρχαν προσπάθειες διάσωσης των αρχαίων έργων τέχνης και των χειρογράφων των αρχαίων συγγραφέων στο Βυζάντιο. Ήδη από την εποχή του Κωνσταντίνου του Μεγάλου, του Κωνστάντιου Β΄(κατασκεύασε την μεγάλη βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης), του Θεοδόσιου Β΄και άλλων.

[Σέλευκας]

Ναι αλλά εμείς είμαστε οι απόγονοι αυτών που σκότωσαν τους εθνικούς

[Αἰακίδης Αἰχμητὴς]

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγωνίστηκαν στὸν πόλεμο τῆς Ἀνεξαρτησίας, τὸ 1821 καὶ μετά, θεωροῦσαν καὶ ὀνόμαζαν τοὺς ἑαυτούς τους Ἕλληνες. Καὶ τὸ κράτος ποὺ σχηματίστηκε σὰν ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγώνα τους πῆρε τὸ ὄνομα Ἑλλάς. Οἱ Βυζαντινοὶ ἀντίθετα – μὲ τὴν ἐξαίρεση μιᾶς ὁμάδας γιὰ τὴν ὁποία θὰ μιλήσουμε σὲ λίγο – οὔτε ὀνόμαζαν οὔτε θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους Ἕλληνες.

Ἦταν μέλη τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, μ’ αὐτὴ τὴν ἀνατολικὴ καὶ χριστιανικὴ μορφὴ ποὺ τῆς εἶχε προσδώσει ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Μὲ τὴν ἔννοια αὐτή, δὲν ἦταν μόνο Ρωμαῖοι πολίτες, ἀλλὰ ἦταν ἐπίσης ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Αὐτοκρατορία τους ἦταν ὁ χῶρος ὅπου γινόταν ἡ ἐκπλήρωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.

Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ γιὰ τὴ θέση καὶ τὸν προορισμό τους, ἔδινε στοὺς Βυζαντινοὺς τὴν αἴσθηση ὅτι κατεῖχαν μιὰν ἐκλεκτὴ καὶ ἀποκλειστικὴ θέση μέσα στὸ παγκόσμιο σχῆμα πραγμάτων – μιὰ θέση τόσο ἐκλεκτὴ καὶ ἀποκλειστική, ὥστε κάποτε ἕνας ἀρχιεπίσκοπος τῆς Θεσσαλονίκης, θεώρησε ἀναγκαῖο νὰ ὑπενθυμίσει στὸ ποίμνιό του ὅτι ὁ Θεὸς εἶχε τὸ ἴδιο πλάσει τοὺς βαρβάρους ὅπως καὶ τοὺς Βυζαντινοὺς καὶ εἰσάκουε τὸ ἴδιο τὶς προσευχές τους.

Ἐντούτοις, ἡ ἰδέα ὅτι ἀποτελοῦσαν ἕνα ἔθνος μὲ τὴν ἔννοια ποὺ δίνουμε στὴ λέξη σήμερα, θὰ τοὺς προκαλοῦσε ἀσφαλῶς ἀποστροφή: ἡ λέξη «ἔθνος» δὲ σήμαινε γι’αὐτοὺς παρὰ διάφορες φυλὲς καὶ γένη ἐλάσσονος σημασίας καὶ ἐκτὸς νόμου, ὀρδὲς βαρβάρων ἢ αἰρετικῶν (ἢ καὶ τὰ δυὸ μαζὶ) ποὺ δὲν εἶχαν τὸ προνόμιο νὰ ζοῦν μέσα στὰ ὅρια τοῦ βασιλείου τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς ἢ νὰ κυβερνοῦνται ἀπὸ τὸν θείῳ δικαίῳ ἀντιπρόσωπό του, τὸν χριστιανὸ Αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου.

Ἀκόμα περισσότερη ἀποστροφὴ θὰ τοῦς προκαλοῦσε ἡ ἰδέα ὅτι ἀποτελοῦσαν τὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Τὸ Βυζάντιο, σὰν Κράτος Χριστιανικό, ἦταν ἕνας ἐχθρὸς τοῦ «ἑλληνισμοῦ» καὶ σ’ ὅλη τὴ διαδρομή τῆς ἱστορίας του (πάλι μ’ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις) ἀντιμετώπισε μ’ ἐχθρότητα τὶς φιλοσοφικὲς, θρησκευτικὲς καὶ ἠθικές ἰδέες τῆς ἀρχαιότητας - μιὰ ἐχθρότητα ποὺ ἐκδηλώθηκε μὲ τὸ κλείσιμο τῆς φιλοσοφικῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό, τὸν 6ο αἰώνα.

Ἡ ἐχθρικὴ αὐτὴ στάση ἀπέναντι σὲ κάθε τι τὸ ἑλληνικὸ ὑποστηρίζονταν ἀπὸ τοὺς κύριους φορεῖς τῆς χριστιανικῆς παράδοσης τοῦ Βυζαντίου, τοὺς μοναχούς. Ὁ μοναχισμὸς βρῆκε τὴν εὐκαιρία ν’ ἀσκήσει ἀνοιχτὰ πιὰ τὴν κριτική του ἐναντίον τοῦ ἑλληνισμοῦ ἰδίως πρὸς τὸ τέλος τῆς βυζαντινῆς περιόδου, ὅταν οἱ μεγάλοι θεωρητικοὶ τῆς πνευματικῆς κίνησης τῶν «ἡσυχαστῶν», βρέθηκαν στὴν ἀνάγκη νὰ ὑπερασπίσουν τὸ δόγμα τους ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις ἐκείνων ἀκριβῶς ποὺ ἡ σκέψη τους, ἐπηρεασμένη ἀπ’ τὸν «ἑλληνισμὸ» μὲ τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη μορφή, εἶχε κι’ ὅλας ξεστρατίσει ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο Χριστιανισμό.

Ἑλληνισμὸς σήμαινε παγανισμὸς καὶ πολυθεϊσμός. Ἀκόμη καὶ ὁ πρῶτος Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινούπολης μετὰ τὴν ἅλωση, ὁ Γεώργιος Σχολάριος, ἀρνιόταν νὰ δεχτῆ γιὰ τὸν ἑαυτό του τὸν τίτλο τοῦ Ἕλληνα.

Philip Sherrard - Δοκίμια γιὰ τὸν Νέο Ἑλληνισμό: Ἡ Ἰδέα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, σελ. 14-16

[ΓΑΛΗ]

Ἐγὼ προσωπικὰ δὲν ἀσπάζομαι τὸ ἐγκώμιό του πρὸς τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τοὺς Ἰακωβίνους, οὔτε συμμερίζομαι τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ τὴ δημοκρατία ὡς πολίτευμα. Ἀναγνωρίζω ὅμως, παρὰ τὶς ἐπὶ μέρους ἐνστάσεις καὶ διαφωνίες, τὴ φιλοπονία του ὡς συγγραφέα καὶ τὴν πρωτοτυπία τῆς συμβολῆς του στὴν ἑλληνόγλωσση βιβλιογραφία σχετικὰ μὲ τὰ θέματα ποὺ πραγματεύθηκε.

Ο Ρασσιάς ήταν και λάτρης των Λακεδαιμονίων, πράγμα ενδιαφέρον αλλά τελείως ασύμβατο με την Ιακωβίνικη νοοτροπία. Προσωπικώς, διέκρινα στο έργο του μια προσπάθεια σύμπτυξης του πολιτικαλικορεκτισμού, του αναρχοκομμουνιστικού διεθνισμού και της αντιχριστιανικής εμμονής, στην προκρούστεια κλίνη ή Λαιμητόμο Αρετή των αυθεντικών Ελλήνων.

[Quidam Graecus]

Αν ήταν το Βυζάντιο εχθρός του Ελληνισμού (όχι με την έννοια της θρησκείας αλλά του πολιτισμού), όπως έχω ξαναπεί δεν θα είχαν μπει στο κόπο να διαβάσουν και να αντιγράψουν τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων. Δεν θα διδάσκονταν τον όμηρο και την Ελληνική φιλοσοφία, δεν θα υπήρχαν όλα αυτά τα αρχαία αγάλματα που διακοσμούσαν την μεσαιωνική Κωνσταντινούπολη, ούτε θα έμπαιναν στο κόπο να τα αναπαραστήσουν στην τέχνη τους.

Οι εννοιες πατρίδα και έθνος ή γένος υπήρχαν στο βυζάντιο.

[jimdenin]

Ὁ κύριος Κούτουλας εἶναι φιλόλογος, συγγραφέας καὶ καθηγητὴς στὴ δημόσια μέση ἐκπαίδευση, ρωμαιοκαθολικὸς στὸ θρήσκευμα.

Ο Διαμαντής έγινε ρωμαικαθολικός βρε Αιακίδη; Πρώτη φορά το ακούω. Γενικά τον θεωρούσα εναντίον της χριστιανικής θρησκείας συνολικά, χωρίς δηλαδή να διαχωρίζει τις εκδοχές του (Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Προτεσταντισμός κλπ).

[Αἰακίδης Αἰχμητὴς]

Αν ήταν το Βυζάντιο εχθρός του Ελληνισμού (όχι με την έννοια της θρησκείας αλλά του πολιτισμού), όπως έχω ξαναπεί δεν θα είχαν μπει στο κόπο να διαβάσουν και να αντιγράψουν τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων. Δεν θα διδάσκονταν τον όμηρο και την Ελληνική φιλοσοφία, δεν θα υπήρχαν όλα αυτά τα αρχαία αγάλματα που διακοσμούσαν την μεσαιωνική Κωνσταντινούπολη, ούτε θα έμπαιναν στο κόπο να τα αναπαραστήσουν στην τέχνη τους.

Οι εννοιες πατρίδα και έθνος ή γένος υπήρχαν στο βυζάντιο.

Ὁ ὅρος Ἕλλην καὶ τὰ παράγωγά του ἐπὶ αἰῶνες ὁλόκληρους ἀποτελοῦσαν προσβολὴ καὶ ἀνάθεμα στοὺς κόλπους τῆς κοινωνίας τῆς Ρωμανίας, κατάσταση ποὺ εἶχε ἐπιβληθεὶ ἄνωθεν διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου ἀπὸ τὴν ἐπίσημη πολιτειακὴ ἐξουσία, μὲ τὴν ἐνθουσιώδη συνδρομή τῆς παραεξουσίας τοῦ κλήρου καὶ τοῦ μοναχισμοῦ. Ἡ κάποια βαθμιαία ἐπανασύνδεση μὲ τὸ ἐθνωνύμιο καὶ τοὺς σχετικοὺς μὲ αὐτὸ ὅρους ἐπιχειρήθηκε μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης τὸ 1204 ἀπὸ τοὺς Λατίνους, ὁπότε ἡ ἄλλοτε κραταιὰ ἀυτοκρατορία κατακερματίστηκε σὲ ἐλάσσονες κρατικὲς ὀντότητες καὶ δὲν ἀνένηψε. Ἀλλὰ καὶ τοὺς κατοπινοὺς αἰῶνες, τὸ κίνημα τῶν Ἡσυχαστῶν καὶ ἡ μερίδα τῶν ἀνθενωτικῶν διέπονταν ἀπὸ φανατικὸ ἀνθελληνισμό.

Τὸν καιρὸ τῆς ἀκμῆς καὶ τῆς εὐρωστίας τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν 6ο ἕως τὸν 11ο αἰῶνα, οἱ ἔννοιες ἑλληνισμὸς καὶ ρωμαϊκότητα ἦσαν ἀμοιβαία ἀποκλειόμενες καὶ ἀπόλυτα ἀντίθετες μεταξὺ τους. Τὸ ποσοστὸ τῆς ἀρχαίας γραμματείας ποὺ ἔχει διασωθεῖ εἶναι ἐλάχιστο σὲ σχέση μὲ τὴν ἀρχικὴ ὕλη της. Τὸν Ὅμηρο τὸν διδάσκονταν γιὰ νὰ μαθαίνουν ἀνάγνωση καὶ γραφή. Πρέπει μᾶλλον νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες ποὺ ἡ ρωμαϊκὴ ἐξουσία δὲν ἀπαγόρευσε καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀλλὰ τὴ μετονόμασε ρωμαϊκὴ/ρωμέικη.

[Αἰακίδης Αἰχμητὴς]

Ἐγὼ προσωπικὰ δὲν ἀσπάζομαι τὸ ἐγκώμιό του πρὸς τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τοὺς Ἰακωβίνους, οὔτε συμμερίζομαι τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ τὴ δημοκρατία ὡς πολίτευμα. Ἀναγνωρίζω ὅμως, παρὰ τὶς ἐπὶ μέρους ἐνστάσεις καὶ διαφωνίες, τὴ φιλοπονία του ὡς συγγραφέα καὶ τὴν πρωτοτυπία τῆς συμβολῆς του στὴν ἑλληνόγλωσση βιβλιογραφία σχετικὰ μὲ τὰ θέματα ποὺ πραγματεύθηκε.

Ο Ρασσιάς ήταν και λάτρης των Λακεδαιμονίων, πράγμα ενδιαφέρον αλλά τελείως ασύμβατο με την Ιακωβίνικη νοοτροπία. Προσωπικώς, διέκρινα στο έργο του μια προσπάθεια σύμπτυξης του πολιτικαλικορεκτισμού, του αναρχοκομμουνιστικού διεθνισμού και της αντιχριστιανικής εμμονής, στην προκρούστεια κλίνη ή Λαιμητόμο Αρετή των αυθεντικών Ελλήνων.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶχε ἐκφραστεῖ θετικὰ γιὰ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς πράξεις τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ὅπως ἐπίσης γιὰ τὴ Βαρκελώνη τῆς περιόδου τοῦ Ἱσπανικοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου, ὑπονοώντας μᾶλλον εἰδικὰ τὴν σύγχρονη τῶν γεγονότων παράταξη τῶν ἐκεῖ ἀναρχικῶν. Θεωρῶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐπικροτοῦσε στὰ κινήματα ἐκεῖνα ἦταν ὁ διακηρυγμένος, δυναμικὸς ἀντικληρικαλισμός τους. Πρᾶγμα ποὺ ἔκανε ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τοῦ Ἕλληνα πολυθεϊστῆ, διότι κατὰ τὰ ἄλλα δὲν ἀσπαζόταν τὴ μείζονα κοσμοαντίληψη τῶν Γάλλων ἐπαναστατῶν, δηλαδὴ τὸ ντεϊσμό, οὔτε τὸν ριζοσπαστικὸ, ὑλιστικὸ ἀθεϊσμὸ τῶν Ἱσπανῶν ἀναρχικῶν.

[Αἰακίδης Αἰχμητὴς]

Τὰ Ὑβριστικὰ κατὰ τῶν Ἑλλήνων Ἐπίσημα Κείμενα τῆς Ὀρθοδοξίας (Ὅσα χρησιμοποιεῖ καὶ ἐγκρίνει σήμερα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος) (ἔκδοση περιοδικοῦ ΔΑΥΛΟΣ)

[ΓΑΛΗ]

Ἐγὼ προσωπικὰ δὲν ἀσπάζομαι τὸ ἐγκώμιό του πρὸς τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τοὺς Ἰακωβίνους, οὔτε συμμερίζομαι τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ τὴ δημοκρατία ὡς πολίτευμα. Ἀναγνωρίζω ὅμως, παρὰ τὶς ἐπὶ μέρους ἐνστάσεις καὶ διαφωνίες, τὴ φιλοπονία του ὡς συγγραφέα καὶ τὴν πρωτοτυπία τῆς συμβολῆς του στὴν ἑλληνόγλωσση βιβλιογραφία σχετικὰ μὲ τὰ θέματα ποὺ πραγματεύθηκε.

Ο Ρασσιάς ήταν και λάτρης των Λακεδαιμονίων, πράγμα ενδιαφέρον αλλά τελείως ασύμβατο με την Ιακωβίνικη νοοτροπία. Προσωπικώς, διέκρινα στο έργο του μια προσπάθεια σύμπτυξης του πολιτικαλικορεκτισμού, του αναρχοκομμουνιστικού διεθνισμού και της αντιχριστιανικής εμμονής, στην προκρούστεια κλίνη ή Λαιμητόμο Αρετή των αυθεντικών Ελλήνων.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶχε ἐκφραστεῖ θετικὰ γιὰ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς πράξεις τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ὅπως ἐπίσης γιὰ τὴ Βαρκελώνη τῆς περιόδου τοῦ Ἱσπανικοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου, ὑπονοώντας μᾶλλον εἰδικὰ τὴν σύγχρονη τῶν γεγονότων παράταξη τῶν ἐκεῖ ἀναρχικῶν. Θεωρῶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐπικροτοῦσε στὰ κινήματα ἐκεῖνα ἦταν ὁ διακηρυγμένος, δυναμικὸς ἀντικληρικαλισμός τους. Πρᾶγμα ποὺ ἔκανε ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τοῦ Ἕλληνα πολυθεϊστῆ, διότι κατὰ τὰ ἄλλα δὲν ἀσπαζόταν τὴ μείζονα κοσμοαντίληψη τῶν Γάλλων ἐπαναστατῶν, δηλαδὴ τὸ ντεϊσμό, οὔτε τὸν ριζοσπαστικὸ, ὑλιστικὸ ἀθεϊσμὸ τῶν Ἱσπανῶν ἀναρχικῶν.

Εγώ κρίνω από αυτά που διάβαζα, δεν πήγα σε καφετζούδες για την ερμηνεία τους.

[Quidam Graecus]

Αν ήταν το Βυζάντιο εχθρός του Ελληνισμού (όχι με την έννοια της θρησκείας αλλά του πολιτισμού), όπως έχω ξαναπεί δεν θα είχαν μπει στο κόπο να διαβάσουν και να αντιγράψουν τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων. Δεν θα διδάσκονταν τον όμηρο και την Ελληνική φιλοσοφία, δεν θα υπήρχαν όλα αυτά τα αρχαία αγάλματα που διακοσμούσαν την μεσαιωνική Κωνσταντινούπολη, ούτε θα έμπαιναν στο κόπο να τα αναπαραστήσουν στην τέχνη τους.

Οι εννοιες πατρίδα και έθνος ή γένος υπήρχαν στο βυζάντιο.

Ὁ ὅρος Ἕλλην καὶ τὰ παράγωγά του ἐπὶ αἰῶνες ὁλόκληρους ἀποτελοῦσαν προσβολὴ καὶ ἀνάθεμα στοὺς κόλπους τῆς κοινωνίας τῆς Ρωμανίας, κατάσταση ποὺ εἶχε ἐπιβληθεὶ ἄνωθεν διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου ἀπὸ τὴν ἐπίσημη πολιτειακὴ ἐξουσία, μὲ τὴν ἐνθουσιώδη συνδρομή τῆς παραεξουσίας τοῦ κλήρου καὶ τοῦ μοναχισμοῦ. Ἡ κάποια βαθμιαία ἐπανασύνδεση μὲ τὸ ἐθνωνύμιο καὶ τοὺς σχετικοὺς μὲ αὐτὸ ὅρους ἐπιχειρήθηκε μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης τὸ 1204 ἀπὸ τοὺς Λατίνους, ὁπότε ἡ ἄλλοτε κραταιὰ ἀυτοκρατορία κατακερματίστηκε σὲ ἐλάσσονες κρατικὲς ὀντότητες καὶ δὲν ἀνένηψε. Ἀλλὰ καὶ τοὺς κατοπινοὺς αἰῶνες, τὸ κίνημα τῶν Ἡσυχαστῶν καὶ ἡ μερίδα τῶν ἀνθενωτικῶν διέπονταν ἀπὸ φανατικὸ ἀνθελληνισμό.

Τὸν καιρὸ τῆς ἀκμῆς καὶ τῆς εὐρωστίας τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν 6ο ἕως τὸν 11ο αἰῶνα, οἱ ἔννοιες ἑλληνισμὸς καὶ ρωμαϊκότητα ἦσαν ἀμοιβαία ἀποκλειόμενες καὶ ἀπόλυτα ἀντίθετες μεταξὺ τους. Τὸ ποσοστὸ τῆς ἀρχαίας γραμματείας ποὺ ἔχει διασωθεῖ εἶναι ἐλάχιστο σὲ σχέση μὲ τὴν ἀρχικὴ ὕλη της. Τὸν Ὅμηρο τὸν διδάσκονταν γιὰ νὰ μαθαίνουν ἀνάγνωση καὶ γραφή. Πρέπει μᾶλλον νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες ποὺ ἡ ρωμαϊκὴ ἐξουσία δὲν ἀπαγόρευσε καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀλλὰ τὴ μετονόμασε ρωμαϊκὴ/ρωμέικη.

Η ονομασία Έλλην σήμαινε τον ειδωλολάτρη. Δια πυρός και σιδήρου είχαν κυνηγήσει και τους Χριστιανούς επίσης.

Η περίοδος του 6ου αι.-11ου αι. το Βυζάντιο εξακολουθούσε να είναι μια Ελληνορωμαική κοινωνία, με δημόσια λουτρά, αθλήματα όπως αρματοδρομίες, αγώνες δρόμου και πάλη, με θεάματα και χορό, ακόμα και η ανώτατη παιδεία ήταν Ελληνοκεντρική αφου διάβαζαν κατά κόρον τους Ελληνες συγγραφείς, όπως τους Έλληνες ποιητές, μαθηματικούς, γεωγράφους και φιλόσοφους.

Τον Όμηρο τον είχαν για την ανάγνωση, μάλιστα και τον Αριστοτέλη ή τον Πλάτωνα δηλαδή τον είχαν απλά για να μαθαινουν ανάγνωση; Και δηλαδή δεν εκτιμούσαν καθόλου την Ελληνική παιδεία ή πολιτισμό. Καλά ότι να ναι.

δηλαδὴ ἀπὸ τὸν 6ο ἕως τὸν 11ο αἰῶνα, οἱ ἔννοιες ἑλληνισμὸς καὶ ρωμαϊκότητα ἦσαν ἀμοιβαία ἀποκλειόμενες καὶ ἀπόλυτα ἀντίθετες μεταξὺ τους.

Ναι το βλέπω.