Μου φάνηκε... Καπως...
Την κοιτούσα καλά καλά με γουρλωμενα ματια όπως ήταν ξαπλωμένη ανάμεσα στις άλλες πάνω στο κεφάλι μου, σαν να είναι κάτι αξιοπερίεργο!.. Άσπρη τρίχα...
Άκου εκεί άσπρη τρίχα... Εγώ;.. Εγώ... "Πόσο νομίζεις ότι είσαι μάνα μου;"... Όλο ξεχνιέμαι... Ξεχνάω την ηλικία μου κ κάτι τέτοια μου τη θυμίζουν απότομα. Κ ως ηλικία δεν έχει κάτι... Σιγά...
Είναι απλώς που κάθε μέρα περνάει κι άλλο ο χρόνος και τελευταία περνάει τόσο γρήγορα ο άτιμος...
Θέλω να πάω να κοιτάξω αν είναι εκεί ακόμη.
Ξέρω ότι θα είναι...
Δεν πάω...
Γερνάμε...
Κάθε μέρα...
Ήταν το πρώτο σοκ.
Θα μου περάσει...
Τρίχες είναι άλλωστε!