Phorum.com.gr

Όταν ήμουν παιδί, έφτανα τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Σόρι, λάθος αρχή. Όταν ήμουν παιδί ήμουν πολύ ψηλος. Πιο ψηλός από όλα τα κορίτσια και αγόρια της τάξης. Και τη δασκάλα. Ένα μεγάλο, αθώο γιγαντάκι. Ο μπαμπάς μου με παρηγορούσε κι έλεγε ότι να μην στεναχωριέμαι κι όταν μεγαλώσω θα γίνω τόσο κοντός όσο κι αυτός (είναι 1,90). Όμως εγώ ήμουν απαρηγόρητος. Τα άλλα παιδάκια με κορόιδευαν, γιατί ήμουν χοντρός, ψηλός και μαύρος σαν χρυσαυγίτης (κανονικός, στυλ Μιχαλολιάκου, όχι Περίανδρου). Όταν πονούσε το χέρι μου, τον χειμώνα, από το λάστιχο που την είχα κάνει, ο μπαμπάς μου μού έλεγε ότι είναι επειδή κονταίνω και μου ψηλώνει. Την επόμενη μέρα πήγαινα να τη μετρήσω και σημείωνα τη θεση της στον τοίχο με μολύβι, αλλά παρέμενε πιο κοντή από σταντ τηλεόρασης.

Όταν έφτασα στα 16, άρχισε να μου μεγαλώνει. Ξαφνικά άνοιγαν μπροστά μου οι παλιές φιλοδοξίες που είχα για το αγαπημένο μου άθλημα, το γκολφ χωρίς μπαστούνι. Ένιωθα κάθε μέρα ότι κάποιος μου τον τραβάει προς τα κάτω. Είχα πάψει να πιστεύω στον Θεό κι έλεγα πως ήταν η βαρύτητα. Ένιωθα το σύμπαν να απλώνεται μπροστά μου.

To be continued...