Being Short
Δημοσιεύτηκε: 17 Οκτ 2019, 22:33
Όταν ήμουν παιδί, είχα βρει έναν κήπο. Σόρι, λάθος αρχή. Όταν ήμουν παιδί ήμουν πολύ κοντός. Πιο κοντός από όλα τα κορίτσια της τάξης. Ένα μικρό, αθώο σπουργιτάκι. Ο μπαμπάς μου με παρηγορούσε κι έλεγε ότι να μην στεναχωριέμαι κι όταν μεγαλώσω θα γίνω τόσο ψηλός όσο κι αυτός (είναι 1,70). Όμως εγώ ήμουν απαρηγόρητος. Τα άλλα παιδάκια με κορόιδευαν, γιατί ήμουν αδύνατος, κοντός και άσπρος σαν το γάλα (το φρέσκο, όχι το εβαπορέ). Όταν πονούσαν τα κόκαλά μου, τον χειμώνα, από κανένα κρύωμα, ο μπαμπάς μου μού έλεγε ότι είναι επειδή ψηλώνω. Την επόμενη μέρα πήγαινα να μετρηθώ και σημείωνα την θέση μου στον τοίχο με μολύβι, αλλά παρέμενα πιο κοντός από σταντ τηλεόρασης.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, έμενα στο ίδιο ύψος. Όλοι οι συμμαθητές μου ψήλωναν κι εγώ έμενα χόμπιτ. Το θεωρούσα αδικία από τον Θεό και το βράδυ προσευχόμουν να μεγαλώσω. Μετά κατάλαβα ότι ο Θεός με έχει γραμμένο στα σκονισμένα κιτάπια του, που περιγράφουν με λεπτομέρεια τροχιάς ηλεκτρονίου το μάστερπλάν του. Ήταν θέλημα θεού να χρειάζομαι σκαλοπάτι για να μπορώ να ανέβω σε καρέκλα.
Όταν έφτασα στα 16, άρχισα να ψηλώνω. Ξαφνικά άνοιγαν μπροστά μου οι παλιές φιλοδοξίες που είχα για το αγαπημένο μου άθλημα, το μπάσκετ. Ένιωθα κάθε μέρα ότι κάποιος με τραβάει προς τα πάνω. Είχα πάψει να πιστεύω στον Θεό κι έλεγα πως ήταν η αντιβαρύτητα. Ένιωθα το σύμπαν να απλώνεται μπροστά μου. Οι γυναίκες να πηδάνε για να φτάσουν τα χείλη μου, να κάνουν ουρές μπροστά μου, να αποκτήσω κι εγώ το κύρος και τον θαυμασμό των ανδρών γύρω μου, που θα αντίκριζαν έναν λεβέντη δύο μέτρα.
Και μετά τα λόγια του πατέρα μου βγήκαν αληθινά. Έκανα λίμιτ απ στο 1,70. Τα όνειρά μου καταστράφηκαν. Στα μάτια των γυναικών ήταν σαν να μην υπήρχα, γιατί για κάποιον λόγο οι γυναίκες έχουν τυφλό σημείο και στα δυο μάτια κάτω από το 1,75. Ακόμη κι αυτές που είναι 1,50, πράγμα που μου δημιουργούσε την απορία πώς βλέπουν όταν κοιτούν ευθεία.
Αφού έκλαψα κι έκλαψα κι έγραψα 27 ποιήματα να πνίξω τον πόνο μου κι έφαγα αβγά ρέγγας που μου αρέσουν γιατί είναι αλμυρά, αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω μια μικρή ιδιαιτερότητα της φυσικής να με εμποδίσει να χαρώ την ζωή. Έλεγα στον εαυτό μου ότι το να είσαι κοντός έχει πλεονεκτήματα. Αν βρεθούμε σε σπήλαιο με την παρέα μου και καταρρεύσει η οροφή, εγώ θα συρθώ εύκολα να βγω από κανένα λαγούμι, σώζοντας έτσι τους φίλους μου και αποκτώντας τον θαυμασμό των γυναικών, ακόμη κι αν χρειαζόταν να κρατάω ταμπέλα (με επιγραφή «εδώ κάτω είμαι»).
Αργότερα ανακάλυψα κι άλλα πλεονεκτήματα, πιο πρακτικά. Όταν είσαι κοντός, το πουλί σου φαίνεται μεγαλύτερο σε αναλογία με το σώμα. Επίσης όποιος δεν σε ξέρει, δεν σε φωνάζει «ε, ψηλέ», έκφραση που με εκνευρίζει για απροσδιόριστο λόγο.
To be continued...
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, έμενα στο ίδιο ύψος. Όλοι οι συμμαθητές μου ψήλωναν κι εγώ έμενα χόμπιτ. Το θεωρούσα αδικία από τον Θεό και το βράδυ προσευχόμουν να μεγαλώσω. Μετά κατάλαβα ότι ο Θεός με έχει γραμμένο στα σκονισμένα κιτάπια του, που περιγράφουν με λεπτομέρεια τροχιάς ηλεκτρονίου το μάστερπλάν του. Ήταν θέλημα θεού να χρειάζομαι σκαλοπάτι για να μπορώ να ανέβω σε καρέκλα.
Όταν έφτασα στα 16, άρχισα να ψηλώνω. Ξαφνικά άνοιγαν μπροστά μου οι παλιές φιλοδοξίες που είχα για το αγαπημένο μου άθλημα, το μπάσκετ. Ένιωθα κάθε μέρα ότι κάποιος με τραβάει προς τα πάνω. Είχα πάψει να πιστεύω στον Θεό κι έλεγα πως ήταν η αντιβαρύτητα. Ένιωθα το σύμπαν να απλώνεται μπροστά μου. Οι γυναίκες να πηδάνε για να φτάσουν τα χείλη μου, να κάνουν ουρές μπροστά μου, να αποκτήσω κι εγώ το κύρος και τον θαυμασμό των ανδρών γύρω μου, που θα αντίκριζαν έναν λεβέντη δύο μέτρα.
Και μετά τα λόγια του πατέρα μου βγήκαν αληθινά. Έκανα λίμιτ απ στο 1,70. Τα όνειρά μου καταστράφηκαν. Στα μάτια των γυναικών ήταν σαν να μην υπήρχα, γιατί για κάποιον λόγο οι γυναίκες έχουν τυφλό σημείο και στα δυο μάτια κάτω από το 1,75. Ακόμη κι αυτές που είναι 1,50, πράγμα που μου δημιουργούσε την απορία πώς βλέπουν όταν κοιτούν ευθεία.
Αφού έκλαψα κι έκλαψα κι έγραψα 27 ποιήματα να πνίξω τον πόνο μου κι έφαγα αβγά ρέγγας που μου αρέσουν γιατί είναι αλμυρά, αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω μια μικρή ιδιαιτερότητα της φυσικής να με εμποδίσει να χαρώ την ζωή. Έλεγα στον εαυτό μου ότι το να είσαι κοντός έχει πλεονεκτήματα. Αν βρεθούμε σε σπήλαιο με την παρέα μου και καταρρεύσει η οροφή, εγώ θα συρθώ εύκολα να βγω από κανένα λαγούμι, σώζοντας έτσι τους φίλους μου και αποκτώντας τον θαυμασμό των γυναικών, ακόμη κι αν χρειαζόταν να κρατάω ταμπέλα (με επιγραφή «εδώ κάτω είμαι»).
Αργότερα ανακάλυψα κι άλλα πλεονεκτήματα, πιο πρακτικά. Όταν είσαι κοντός, το πουλί σου φαίνεται μεγαλύτερο σε αναλογία με το σώμα. Επίσης όποιος δεν σε ξέρει, δεν σε φωνάζει «ε, ψηλέ», έκφραση που με εκνευρίζει για απροσδιόριστο λόγο.
To be continued...