Phorum.com.gr

Εγώ ίσως πάω μοναχός σε κάποιο μεικτό βουδιστικό μοναστήρι ή retreat centre.

Μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει
Πέρα απ'την πλάκα, δεν ξέρω. Ελπίζω να προλάβω να προγραμματίσω κάτι για τότε.

Εδω δεν ξερουμε τι θα μας ξημερωσει αυριο.

Οταν ο ανθρωπος κανει σχεδια, λενε...

Το σκεφτόμουν από πολύ νωρίς, και ήρθαν κάπως τα πράγματα που ήρθε κι έδεσε... Τώρα, περιμένω να γεράσω.
Το σημαντικότερο είναι ο στόχος!

Υπάρχει πρόβλεψη.
Θα αφεθώ στην φροντίδα της Συντρόφου - με σπουδες και εμπειρία στην συντήρηση έργων τέχνης.

Ταξίδια με το καπη μαζί με την κυρά.

Η ερωτηση ειναι πολυ σοβαρη και δυσκολη.
Θεωρητικα το ονειρο της πλειοψηφιας των ανθρωπων ειναι να κανουν οικογενεια και οταν γερασουν να ζησουν μια 2η ζωη μεσα απο τα ματια των εγγονων τους.

Θα θεσω υπο συζητηση ομως μια αλλη πτυχη του θεματος:
Τις τελευταιες δεκαετιας εχει δημιουργηθει μια νεου ειδους επικοινωνια μεταξυ των ανθρωπων. Η διαδικτυακη επικοινωνια. Δημιουργουνται λοιπον ερωτικες σχεσεις, σχεσεις φιλιας, ακομα και μισους.
Ποιος ξερει αν ορισμενες απο αυτες τις διαδικτυακες σχεσεις θα κρατησουν στο μελλον.
πχ. ηδη στο παλιο φορουμ υπηρχαν ηλικιωμενοι ανθρωποι οι οποιοι εγραφαν συστηματικα.
Φανταστειτε να τους ειχε ρωτησει καποιος τι θα εκανες οταν γερασεις... (που να φανταστουν οτι θα περναγαν μερο του χρονου τους στο διαδικτυο και στα φορουμ)

Δε ξέρω. Ελπίζω να έχω παιδιά, εγγόνια και να ζήσω έως το τέλος αξιοπρεπώς. Τα υλικά μου όνειρα σχεδόν όλα έχουν γίνει πράξη, δε σκέφτομαι κάτι τέτοιο.
Ελπίζω επίσης να φύγω, πριν φύγουν τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα

Θα μπεμπεκίζω

Θα αφεθώ στα χέρια εικοσάχρονων θεραπαινίδων

Τι θα κάνω δε το ξέρω. Δεν είμαι ο ίδιος που ήμουν 20 χρονών και δε ξέρω τι μυαλά θα κουβαλάω σε άλλα 20 χρόνια.

Ξέρω όμως τι θέλω να διασφαλίσω: να έχω ποιότητα ζωής και να είμαι αυτοεξυπηρετούμενος για να μην είμαι βάρος στην οικογένεια μου.

Όσο περνάνε τα χρόνια, μελετώ τις εξελίξεις γύρω από το πως μπορώ να διασφαλίσω κατά το δυνατό πνευματική διαύγεια και σωματική ευεξία.

Στην οικογένεια μου, η μία μου γιαγιά είχε για χρόνια αλτσχάιμερ (σε σημείο να λέει στην κυρία που την πρόσεχε να με φωνάξει. Να πηγαίνω, να μη με γνωρίζει και να μην έχει και επαφή με το περιβάλλον). Η άλλη μου γιαγιά τα τελευταία της χρόνια είναι κινητικά προβλήματα με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να πάει ακόμα και στην τουαλέτα (και πολλά ευκόλως εννοούμενα που παραλείπονται).

Αν ήμουν μόνος και έβλεπα τέτοια σημάδια, θα αυτοκτονούσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Τώρα λόγω οικογένειας δε θα ήθελα να τους στεναχωρήσω και δε θα το έκανα. Άλλα μία τέτοια κατάσταση θα είναι για εμένα εφιάλτης.

Οπότε μελέτη και αισιοδοξία ότι όσο ζήσω, θα ζήσω καλά.

Πιστεύω ότι το θέμα βοηθάει να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα μέσα μας. Κάπου σκέφτεσαι «όλα αυτά που κάνω, για ποιον σκοπό τα κάνω;» Πολλές φορές ανακαλύπτεις ότι τρέχεις όλη μέρα. Κι όπως πάει η μέρα σου κινδυνεύει να πάει και η ζωή σου, αν δεν το προλάβεις έγκαιρα.

Beria έγραψε: 13 Μάιος 2018, 17:32 Θα αφεθώ στα χέρια εικοσάχρονων θεραπαινίδων

Πρέπει να έχεις κάνει γερό κομπόδεμα.

Μηχανικός έγραψε: 13 Μάιος 2018, 17:39

Beria έγραψε: 13 Μάιος 2018, 17:32 Θα αφεθώ στα χέρια εικοσάχρονων θεραπαινίδων

Πρέπει να έχεις κάνει γερό κομπόδεμα.

Δεν (θα) με θέλουν για τα λεφτά μου

mec_ έγραψε: 13 Μάιος 2018, 17:35 Πιστεύω ότι το θέμα βοηθάει να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα μέσα μας. Κάπου σκέφτεσαι «όλα αυτά που κάνω, για ποιον σκοπό τα κάνω;» Πολλές φορές ανακαλύπτεις ότι τρέχεις όλη μέρα. Κι όπως πάει η μέρα σου κινδυνεύει να πάει και η ζωή σου, αν δεν το προλάβεις έγκαιρα.

Δε μπορείς να προλάβεις τίποτε. Αν επιλέξεις να ζήσεις "παραδοσιακά", δηλαδή να κάνεις οικογένεια και καριέρα για να μπορείς να την υποστηρίξεις το τρέξιμο δεν αποφεύγεται. Ούτε με το τελειότερο time management.